නැන්දම්මාගේ රෙකමදාරුව

නැන්දම්මල ගැන කතා ඉතින් බලංගොඩ මානවයාගේ නැන්දම්මාගේ කාලේ දක්වා දිව යනවා මම හිතන්නේ.. හැබෑට ඒ කාලේ මේ කාලේ කියල වෙනසක් නෑනේ... මම මේ කියන්නේ.. නෑ නෑ එක්කෝ ඕනේ නෑ...

මේක මේ පොඩි කතාවක්.. කතාවක් කිව්වට කතාවක්ම නෙවෙයි.. පොඩි සිද්දියක්.. 

මෙන්න මේ කතන්දරේ විදියට අපි දෙන්නගේ කතාව පටන් ගත්තට පස්සේ ඉතින් කාලයක් ගෙවිලා ගෙවල් දොරවල් වලින් කතා බහ කරගෙන දැන් වෙඩිම ගන්නත් සුදානම් වෙන කාලේ... වෙඩින් කියන්නේ මහා තේරුමක් නැති දෙයක් කියල මොන පොර ටෝක් අනිත් උන්ට  දැම්මත් තමුන්ගේ මගුල ආවම ඉතින් අපිටත් ඉතින් මෙලෝ සිහි නෑ... සිහිය තිබුනත් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ. ඉදිරි කාලේ  කනක් ඇහිලා ජිවත් වෙන්න ඕනේ නිසා සිහි නෑ වගේ දුවන එක තමයි කරන්නේ... 

ඔන්න ඔහොම ඉතින් එක එක දේවල් සුජානම් කරගෙන යන අතරේ ඉතින් අපි දෙන්න තීරණය කරලා තිබ්බේ බැන්දට පස්සේ වෙනම පදිංචි වෙන්න.. ඒකට අපේ පවුල් වල කාගේවත් කිසි අවුලක් තිබුනේ නෑ.. හැමෝගෙම අදහස වුනේ ඒක හොඳයි කියන එක. අපි දෙන්න වෙඩිමට මාස 2ක-3කට කලින් ම පත්තරේ බලල ගෙයක් එහෙම හොයාගෙන ඒ ගෙදරට අත්තිකාරම් එහෙම දීල තිබ්බේ..  ඒ ගෙදර ඇන්ටියි අංකලුයි අම්ම තාත්තට වඩා අපි දෙන්නට ආදරෙයි... ගේ කිව්වට උඩ තට්ටුවක්.. හැබැයි සිරා ප්ලේස් එකක්.. හොඳට ප්ලෑන් කරලා හදපු අලුත් ගෙදරක්... ඉතින් අපි සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතුව දැක්ක දවසෙම ඒක ගත්ත. 

ඉතින් දැන් ඔහොම ටික ටික ලැස්ති වේවි ඉන්නකොට ඉතින් ගෙදරට ඕනේ කරන බඩු මුට්ටු ගන්නත් ටික ටික පටන් ගත්ත.  ටීවී, ෆ්‍රිජ් අපේ කැමැත්තට ගත්තට ඔය ලී බඩු අපි ගන්න ගියොත් ඉතින් අපි නානවනෙ..  මොකද අපි කොච්චර බලල අරන් ආවත් ඉතින් අඩුපාඩුවක් නෑ බැනුම් ගොඩයි. එක්කෝ මොකක් හරි ජරා ලීයක්.. නැත්නම් හදපු කොලිටිය හරි නෑ.. අනිත් එක ඔය වයිරම එහෙමත් බලනවනේ.. හෙහ් හෙහ්..

බට්ටි නගාට මුල ඉඳන්ම ඕනේ උනේ ඔය තනි සුදු පාට ලි බඩු. ඒ කියන්නේ තේක්ක බුරුත නැදුන් කළුවර ලෑලි වැඩක් නෑ.. ෆෝමිකා ගහල හරි කමක් නෑ සුදු පාට තිබුනානම් හරි. මුල්ම කාලේ ඉතින් ඔය විදිහේ ලි බඩු හොයා හොය ගියා..  කොහේ හොයන්නද එහෙම ඒවා ඉතින් හොයා ගන්න නෑනේ.. එහෙමත් තැනක තිබුනත් එක්කෝ පට්ට ගණන් නැත්නම් මෙලෝ රහක් නැති විදියේ ඒවා. ඒ කිව්වේ ඔය ලාබෙට හදන බාල බඩු.. ඉතින් කොහොම හරි එහෙම බඩු නෑ කියල ඔප්පු උනාට පස්සේ බස්ටි නගා කැමති වුණා  ලී පාට ලී බඩු ගන්න..

දැන් ඉතින් ලි බඩු ගන්නවනම් අපි ඕනේ කෙනෙක් යන්නේ ගහට ගහක් හම්බවෙන මොරටුවටනේ.. මොරටු ගිහින් බඩු ගන්න අම්මලවත් එක්කන් යමු කියල දැන් අපි දිනයක් දාගෙන යන්න සෙට් වුණා. අපේ නංගිත් ඔක්කොම බඩු හැදුවේ මොරටුවෙ අහවල් කඩෙන්  තමයි  ඒ කඩේට යන්න එතන ෂෝක්.. එහෙම කියල අවවාද එහෙම දුන්න... එතකොට තව තව අයගෙනුත් එක එක විදියේ උපදෙස්  ආවා..  ඕව ඔක්කොම හිතේ තියාගෙන දැන් අපි හතර දෙනා ඒ කිව්වේ අම්මල දෙන්නයි අපි දෙන්නයි මගේ කාර් එකේ යනවා.

යන ගමන් ඉතින් ඔය එක එක ආගිය කතා.. ඔප දුප තමයි ඉතින්..

දැන් ඔහොම ගිහින් මොරටුවේ කඩවල් දෙක 3ක ඇවිද්දා.. එහෙන් මෙහෙන් බැලුවට ඉතින් හිතට හරි යන්නේ නෑ..  ආයේ ඉතින් කාර් එකේ නැගල තව තව ඇතුලේ තියෙන කඩවල් වලට යනවා.. බලනවා. එනවා.. ඔහොම ගිහින් ගිහින් එක්තරා කඩේක තිබුණු පුටු සෙටියක් ගැන ඔන්න කට්ටියගේ හිත ගියා.. ඒ කියන්නේ අපි හිතපු ගානට හිතපු විදියේ වගේ එකක්.. අපි කිව්වේ බට්ටි නගා හිතපු විදියේ එකක් ඒ කියන්නේ සුදුපාට ලෙදර් එකක් දාපු එකක්.

ඉතින් දැන් ඒ පුටු සෙටියත් බලන අතරේ ඉතින් කතා බහ මෙහෙම යනවා. 

"සුදු පාට නිසා ටිකක් කිලිටු වෙන්න බලනවා නේද? ඒ අපේ අම්ම. 

"මෙයා නම් ඉතින් පොඩි කාලේ ඉඳල හරි පිළිවෙලයි. හැමදේම පිරිසිදුව තියාගෙන ඉන්නවා. සුදුපාට වුණා කියල ගානක් නෑ.. හොඳට පිහදාල තියා ගන්න පුළුවන්" එහෙම කිව්වේ බට්ටි නගාගෙ අම්ම.

බට්ටි නගා මෙහෙම හිටියට ජනාධිපති සම්මාන ලාභී බාලදක්ෂිකාවක්. ඉතින් පිළිවෙල පිරිසිදු කම කියන්නේ කන්න නැති වුනත් කමක් නෑ ක්ලින් එකට ඉන්න ඕනේ.... සෙනසුරාදා උදේ කියන්නේ මුළු ගේම මුල ඉඳන් අනිත් පැත්ත හරවන දවස.. මම හිතන්නේ අපි දෙන්න වැඩිපුරම වලි දාගන්නේ සෙනසුරාද උදේට...

ඉතින් බට්ටි නගාගෙ අම්ම එහෙම කියන එක හරි.. 

එහෙම කියල කට ගන්න හම්බ වුනේ නෑ.. "අපෝ ඒකට මෙයා. වනේ වන සතා වගේ ගෙදර ඉන්නේ" අපේ අම්මා මං ගැනත් දුන්න සිරා රෙකමදාරුවක්...!!!!

ටික වෙලාවකින් "අපි එහෙනම් මේ කළු පාට සෙටි එක ගම්මු නේද පුතා" කියල බට්ටි නගාගෙ අම්ම බොහොම ආදරයෙන් මට කිව්වා..

ඊට පස්සේ සියල්ලෝම සතුටින් ගෙදර ආවා.