බාලි සංචාරය - 3

පසුගිය කොටස්

1 කොටස

2 කොටස

පහුවදා ගමනට අපි හොටෙල් එකෙන් වාහනයක් සෙට් කරගත්තා. උදේ නමය වෙද්දී ගමන පිටත් වෙද්දී අපේ අදහස තිබුනේ බාලි වලට යන ඕනෙම කෙනෙක් බලන්න යන ප්‍රධාන පන්සල් දෙකක් බලන්න යන්න. එකක් Tanah Lot සහ අනික Uluwatu. මිට අමතරව Ubud කියල වෙනම රට ඇතුලට වෙන්න තිබුණු පැත්තක් ලස්සනයි කියල අපි ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් හොයල දැනගෙන තිබ්බ නිසා ඒ පළාත බලන්නත් අදහසක් තිබුන. වාහනේ රියදුරු තැන එක්ක කතා කරද්දී තේරුනා අර කියපු පන්සල් දෙක බලන එක සහ Ubud යන එක එක දවසෙන් කරන්න බෑ කියල. ඊට පස්සේ අපේ තීරණේ වුනේ එහෙනම් Ubud පළාත බලල එක පන්සලක් විතරක් බලමු කියන එක. නානාප්‍රකාර පන්සල් ඉතින් අපිට අමුතු දේවල් නෙවෙයි නේ.

ඔහොම හිතාගෙන ඔන්න ගමන පිටත් වුනා. වාහනේ රියදුරා ටිකක් කතාවට බර නිසා මම මිනිහත් එක්ක කතාවට සෙට් වුනා. 

ඉන්දුනීසියාව කියන්නේ  මුස්ලිම් රටක්. නමුත් බාලි සම්පුර්ණයෙන්ම වගේ හිංදු. නමුත් ඒ හිංදු සංස්කෘතිය  ටිකක් වෙනස්. මම හිංදු සංස්කෘතිය ගැන වැඩිය දන්නේ නෑ... නමුත්  රියදුරා සමග කල කතා බහේදී අපිට හුරුපුරුදු හිංදු ඇදහිලි වලිට වඩා වෙනස් කියල මට හිතුනා. ඔවුන් අදහන විදියට සහ බුද්ධාගම් කාරයෝ හැටියට අපිත් හිතන විදියටම තල තුනක් තියෙනවා. එකක් උඩින් තියෙන දේව තලය, අනික අපි ඉන්න මනුස්ස තලය සහ යටින් තියෙන අපාය. අපි වගේ දෙවියන්ට විතරක් සලකල ලකුණු දාගන්න බලන්නේ නැතුව බාලි වල මිනිස්සු යටින් තියෙන අපායේ ඉන්න නරක යැයි සම්මත බලවේග වලටත් පුද පුජා තියල ලකුණු දාගන්නවා. ඔවුන්ගේ තර්කය වන්නේ හොඳ සහ නරක යන දෙකම හරියාකාරව සමබරව තබා ගැනීමෙන් ඔවුන්ට සෙත සැලසෙනවා කියල. මිට අමතරව ඔවුන් මිය ගිය ඥාතීන් අදහන වැඩෙත් කරනවා. ඒ අතින් බලපුවහම ඒ මිනිස්සු හැමෝටම එක හා සමාන ලෙස සලකනවා. මේ සැලකීම් කොතරම් දුරකට ඔවුන් පිළිපදිනවද කිව්වොත් ඔවුන් සිය නිවෙස් පන්සල් බවට පත්කරගෙන ඒ ඒ අදාළ දෙවියන්ට,යක්ෂයින්ට සහ ඥාතීන්ට පුද පුජා පවත්වනවා. හැම ගෙදරම පන්සලක් වීම තමා බාලි නගරයේ තියෙන මම දැකපු වැදගත්ම සහ වෙනස් ම ලක්ෂණය.  තම තමන්ගේ වත් පොහොසත් කම් අනුව තම ඉඩම තුල සාදන පන්සල් වල විශාලත්වය සහ අලංකාර බව වෙනස් වෙනවා.  මෙන්න මේ ලිංක් එකේ තියෙනවා බාලි නිවසක ආකෘතිය.

මම දැනගත්ත විදියට සිය නෑ පරපුරේ විශාලත්වය අනුවත් මේ තනන පන්සල් වල ප්‍රමාණය වෙනස් වෙනවා.  මේ තියෙන්නේ ඔය හදන පන්සල් වල ආකෘතියක්.

බාලි නිවසක  පවුලේ පන්සල - පින්තුරය ගුග්ල්

පාර දෙපස කොහේ බැලුවත් විවිද හැඩයෙන් යුතු පන්සල් සහ මෙන්න මෙවැනි ඉතා අලංකාර කැටයම් සහිත  නිර්මාණ තමයි තියෙන්නේ. විශේෂයෙන්ම කියන්න ඕනේ දෙයක් තමා බාලි මිනිසුන් කලාවට දක්ෂ මිනිසුන් බව. මුළු බාලි දුපත පුරාම තියෙන්නේ අනෙක විදියේ කැටයම් කිව්වොත් හරි.

මෙතන ඉඳල පින්තුර ටිකක් දාන්නම්

මහ පාරට පෙනෙන බාලි නිවසක කොටසක්. වාහනේ යන ගමන් ගත්තු එකක්

මේ තියෙන්නේ ඔය සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගේ ගෙවල් පාරට පේන හැටි...  නගරයේ විදි වල දිගටම මේ වගේ තමයි

විශේෂයෙන් හදපු පන්සල් වෙනම තියෙනවා. මේ තියෙන්නේ ඒ වගේ පන්සලක පින්තුර

බාලි වල හැම තැනම වගේ මේ විදියේ උසට හැදුනු කණු දෙකක් තියෙනවා.

බාලි පන්සලක ඇතුලත

මේ පන්සල ඇතුලට යන්න නම් හැමෝම රෙද්දක් ඇඳ ගන්න ඕනේ. දිග ඇඳුම්, කොට ඇඳුම් කියල වෙනසක් නෑ... පොඩි ගානක් දීල රෙද්දක් අරගෙන සරම වගේ ඇඳගෙන යන්නයි තියෙන්නේ..

පන්සල පුරාම තියෙන්නේ කැටයම් තමා...

අමනුෂ්‍ය කැටයමක්

දෙවියෙක් වෙන්න ඇති

තවත් ගල් වලින් නෙලපු කැටයමක්

ඔය පන්සල බලාගෙන අපි පාරදිගේ යනකම් මග දෙපස තිබුනේ විවිධාකාරයේ අත්කම් භාණ්ඩ විකුණන කඩ. හරි ලස්සන නිර්මාණ තිබුනා.

විනාඩි 45ක පැයක විතර ගමනකින් පස්සේ Ubud කියල ඔවුන් සංචාරක ආකර්ෂණය ඇති කරලා පෙන්නන්නේ මෙන්න මේ වෙල... හෙහ් හෙහ්... Bali Rice Fields කියල සුද්දෝ නම් එනවා බලන්න. අපිත් ඉතින් මැජික් වගේ මෙන්න මේ වෙල දිහා බලල ආවා. මෙතන ඉතින් හැමවෙලේම කුඹුරු කොටන ගොවියෙක්, ගොයම් අදින, කුඹුරු වැඩ කරන අය රඟපාන්න ඉන්නවා... හෙහ් හෙහ්

පොල් ගස් දෙකක් මැද්දෙන් තඩි ඔන්චිල්ලාවකුත් බැඳලා හොඳ ගානක් හම්බ කරගන්න සීන් එකකුත් තිබ්බා.

ලංකාවේ තියෙන කුඹුරු යායවල් දැකපු අපිට මේවා මොනවාද

මේකේ මොනවා බලන්නද කියල අපි දෙන්න ටක් ගාල එතනින් ඇවිල්ල ඩයිබර් ට කිව්වා මේක වැඩක් නෑ ළඟ තියෙන තව මොනවා හරි බලන්න යමු කියල. ඒ සැරේ මිනිහා කිව්වා ළඟ තියෙනවා තව හෙන පුජනිය පන්සලක් ඕනනම් ඒක බලමු කියල.  ආපු එකේ මොනවා හරි බලල යන්න ඕනේ නේ කියල අපි ගියා ඒක බලන්න.

මග දිගට නෙක නෙක විසිතුරු බඩු විකුණන කඩ මහ ගොඩයි... මෙන්න මේ වගේ අපුරු බඩු තිබුනා

කැටයම් කරපු හරක් හෝ අශ්ව ඔලුවක්. මම හරි ආසයි මේවට

විවිද කැටයම්

ලංකාවේ අයට දකින කොට නිකං මෙව්වා වෙලා යන නිර්මාණය මෙන්න මේ විදියට තමා ඒ මිනිස්සු විකුනන්නේ...

පුරුෂ ලිඟුවක ආකෘතියට නිමැවුණු අළු බඳුනක්

මේක අළු බඳුනක් විදියට සහ ඔය ටොනික් පියන් අරින්න පුළුවන් විදියටත් බාලි වල මිනිස්සු පාවිච්චි කරනවා.. ඒ අතින් බැලුවහම හරි පුදුමයි නේද?

ඕවත් බලාගෙන අපි ගිය යට කියපු අර පූජනිය පන්සල බලන්න. ඒකත් ලස්සන පන්සලක් අර වගේම කැටයම් පිරිච්ච. මේ පන්සලේ තියෙන දිය උල්පත් වලින් නාන එක පුජනිය වැඩක් විදියට ඒ මිනිස්සු සලකනවා. කට්ටිය හෝ ගාලා නානවා.

පන්සලේ ඇති උල්පත් වලින් එන වතුර මේ විදියට තමා පෝලිමේ ගිහින් නාන්නේ

එතනත් ඉතින් පොඩ්ඩක් කැරකිලා.. අර වගේ පොඩි පොඩි බඩු විකුණන කඩ ටිකකුත් බලාගෙන අර කියපු ප්‍රසිද්ද පන්සල බලන්න ගියා.  ඒ පන්සල මුහුද අයිනේ තියෙන ලස්සන තැනක්. අපේ වෙලාවට එදා බාලි මිනිසුන්ගේ මොකක් හරි පුජාවක් පන්සලේ තිබුනා. ඉතින් උඩට යන්න ලැබුනේ නෑ.. මේ තියෙන්නේ ඒ පන්සල. Tanah Lot කියල ගුග්ල් එකෙන් වැඩි විස්තරයක් බලා ගන්න පුළුවන්. ඉර බහින වෙලාවට මේ පන්සල හරි ලස්සනයි කියල තමා කියන්නේ... අපි දෙන්න ඉර බහින කම් ඉන්නේ නැතුව ආවා

Tanah Lot පන්සල

 මෙතන උඩ තියෙන කොටසට යන්න දුන්නේ නෑ

වලාකුළු බර ගතියක් තිබ්බ හින්ද ඉර බහින එක බලන එක පැත්තකට දාල දිව්‍ය ලෝක රසට හදපු අච්චාරුවකුත් කාල, මග තිබ්බ තැනකින් පච්චේකුත් කොටාගෙන අපි ගියා හෝටලේට.

මේ අච්චාරුවට පලතුරු වර්ග මහ ගොඩක් දාල, හකුරුත් මිශ්‍ර කරලා ගලේ අඹරල තමා හදන්නේ.. පුදුම රහක් තිබුනේ...

පහුවදා උදේ ආපහු එන්න තිබ්බ හින්දා අපි හොටෙල් එකේ වැඩි වෙලා ඉන්නේ නැතුව ගියා සංචාරකයෝ අතරේ ප්‍රසිද්ධ Kuta නගරයේ ඇවිදින්න.  පාරවල් දිගේ විසිතුරු බලාගෙන රෑටත් කාල ඇවිල්ල නිදාගත්තේ Kuta නගරයේ දවසක් නිදහසේ ගත කරන්න ඉඩක් නොලැබීම ගැන පසුතැවිල්ලෙන්..

එදා රෑ වීදි දිගේ පොඩි රවුමක් දාල  බැලුවා.

 මයිකල් ජැක්සනුත් ඇවිල්ල හිටියා. රෑ වෙච්ච හින්ද අත වනාගෙන ආවා

කණුවක් බදාගෙන නටන අක්කල එහෙමත් හිටියා... මේ අක්කල දෙන්න නම් බාර් එකක බීල නටනවද කොහෙද... කණුවක් බදාගෙන නට නට හිටපු අක්ක කෙනෙක් බාගෙට ගලවාගෙන හිටපු ඇඳුම් ටික තව ගැලවෙයි ද කියල මම දෙතුන් වතාවක් මා එතනින් ගිහින් බැලුවා... මම හිතන්නේ ඒ වෙද්දී රෑ වෙලා මදි...

එදා මහ රෑ වෙනකම් ඔය විදිය දිගේ එහෙට මෙහෙට රස්තියාදු ගැහුවේ තව දවසක් දෙකක් ඉන්න තිබ්බ නම් හොඳයි කියල හිත හිත. හෙන ලාබෙට තිබ්බ මසාජ් එහෙම දැක්කම අපරාදේ කියල හිතුනා.

පහුවදා උදෙන්ම නැගිටලා එයාර්පෝර්ට් යන්ඩ කලින් Kuta වෙරළ පැත්තෙත් පොඩි රවුමක් දාල බැලුවා.  බීච් එක ලොකුයි නොගැඹුරු ගතියක් තිබුනේ... සර්ෆින් කරන්න පුරුදු කරන කට්ටිය ගොඩක් හිටියා. රුපියල් 2500කට විතර පැය දෙකක් සර්ෆ් කරන්න දෙන අය හිටියා. පැයක පුහුණුවකින් පස්සේ. වෙලාව මදි කම හින්දා ඒ වැඩේ කරන්න වුනේ නෑ...Kuta කියන්නේ අඩු වියදමකින් හොඳට විනෝද වෙන්න පුළුවන් සංචාරක නගරයක්. බොහෝ දේවල් අඩු මිලට තියෙනවා.

එදා උදේ පාන්දර වෙරළේදී බාලි වැසියන් ගේ සරල පුජාවකුත් බලාගන්න ලැබුණා. මම හිතන්නේ වෙරෙලෙන් ජිවත් වෙන කෙනෙක් වෙරළේ පොඩි පුජාවක් කරනවා. මේ තියෙන්නේ ඒ සීන් එක. අපි වගේම තමා.

ඔන්න ඔහොමයි අපේ බාලි සවාරිය.

බාලි සංචාරය - 2

මුල් කොටස

පසුගිය කොටසින් බාලි නගරය ගැන පොඩි හැඳින්වීමක් කලානේ. අද අපේ බාලි අත්දැකීම් ටිකක් ලියන්නම්. අපි දෙන්නා බාලි ගියේ පසුගියදා යෙදිච්ච Hari Raya Aidilfitri නිවාඩුවට. බහුතර මුස්ලිම් රටක් වෙච්ච මැලේසියාවේ මිනිස්සුන්ගේ අවුරුදු කාලය තමයි මේ Hari Raya සමය. ලංකාවේදී මම මේ Hari Raya කියන වචනය දැනගෙන හිටියේ නෑ... ලංකාවේදී අපි මුස්ලිම් අවුරුද්ද හඳුන්වන්නේ වෙන විදියකටනේ. Hari Raya කියන්නේ festival of breaking of the fast කියන අදහස. අපි උත්සවයට කලින් දවසේ රෑ තමයි බාලි වලට ගියේ.

බාලි එයාර්පෝට් එකේ කටයුතු ඉවර වෙලා හොටෙල් එකට යද්දී රෑ 9.00 විතර වෙලා හින්ද එදා දවසේ මොකුත් කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. අපේ හොටෙල් එක තිබුනේ Sanur කියන ප්‍රදේශයේ නමුත් වෙරළ කිට්ටුව නෙවෙයි. ටිකක් ඇතුලකට වෙන්න තිබ්බ හොටෙල් එක ප්‍රියමනාප තැනක් වුනාට රෑ වෙනකොට වටපිටාව පාලු බවක් තිබුනේ. අපි දෙන්නට රෑට කන්න කඩයක් හොයා ගන්නත් පොඩි රස්තියාදුවක් ගහන්න වුනා. අන්තිමට ලංකාවේ තියෙන පොඩි රෑ කඩයක් වගේ පුංචි තැනකින් රෑට කන්න දෙයක් අරගෙන හොටෙල් එකට ඇවිල්ලා නිදා ගත්තේ පහුවදා උදේ 6.30ට විතර මෙහෙ සංචාරකයින් අතර ප්‍රසිද්ධ වෙච්ච Nusa Penida කියන දුපතට යෑම පිණිස Sanur වෙරළට යාමට බලාපොරොත්තුවෙන්. 

මම මෙහෙන් යන්න කලින් බාලි වල සංචාරක මගපෙන්වන්නෙක් සමග පොඩ්ඩක් කතා බහ කරගෙන අපේ ගමන කලින් සුදානම් කරගෙන හිටියේ. නමුත් ඕනෑම හොටෙල් එකකින් අපිට ඉතා පහසුවෙන් එවැනි ගමන් සුදානම් කරගන්න පුළුවන්. මේ මනුස්සය ගැන මම වෙනත් බ්ලොග් අඩවියක හොඳ රෙකමදාරුවක් දැක්ක නිසා මිනිහව සෙට් කරගත්තා. නමුත් පස්සේ මට තේරුනා හොටෙල් වලින් වඩා පහසුවෙන් ඒ වැඩ කරගන්න පුළුවන් කියන එක. නමුත් අන්තිම මොහෙතේ ටුවර් බුක් කරන එක අවදානම් වැඩක්. විශේෂයෙන් ඔය වගේ නිවාඩු දවස් වල යන කොට. 

උදේ පාන්දර 6.30 වෙද්දී මේ මනුස්සය හොටෙල් එකට ඇවිල්ල අපිව අරගෙන Sanur වෙරළට අරන් ගියා. 7 පහුවෙද්දී වගේම අපි වෙරළට ගියත් ඒ වෙනකොටත් දුපතට යාමට ඇති අධිවේගී බෝට්ටු වලට නැගීමට ඉතා විශාල පිරිසක් වෙරළේ හිටියා. 

මේ තියෙන්නේ එදා උදේ 7.15 -7.30 වෙද්දී වෙරළේ තත්වය.

නිවාඩුව පටන් ගන්න දවස නිසා අධික සෙනගක්

මේ තියෙන්නේ ටිකට් කවුන්ටර්

අපි දෙන්නව තව කෙනෙකුට බාර දුන්න අපේ ගයිඩ් වාහනේ පාක් කරලා එන්නම් කියල ගියා. ඒ මනුස්සය තමා අපිව දුපතට එක්කන් යන කටයුත්ත බාරව හිටියේ. අපේ දුපත් සංචාරයට අදාළ සම්පුර්ණ මුදල් ගෙව්වට පස්සේ අපිට තිබ්බේ පැත්තකට වෙලා ඉන්න.  හොටෙල් එකේ ඉඳල එක්කගෙන ඇවිල්ල, අපි එකග වෙච්ච තැන් ඔක්කොම පෙන්නලා, දවල් කෑම සහිතව නැවත හවස හොටෙල් එකට ගෙනත් බැස්සවීම තමා සාමාන්‍ය පැකේජ් එක.  අපි සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතුව මිලියන වලින්ම දෙකක් විතර ගෙව්වා. ඉතින් අපි දෙන්නා මේ සෙනග දිහා පැත්තකට වෙලා බලං ඉන්නවා. කට්ටි කට්ටි ටික ටික යනවා නමුත් අපිව එක්කන් යන පාටක් නෑ... ඔහොම ටිකක් ඉන්නකොට අර ගයිඩ් කාරයා අපහු ආවා. ඇවිල්ල අපිට කිව්වා අද අධික සෙනග දවසක් හින්දා උදේ 7.30ට පිටවෙන බෝට්ටු වල අපිට යන්න වෙන්නේ නෑ... යනකොට කොහොමත් 9.00 විතර වෙයි කියල... ඉතින් මොකද කරන්නේ කියල අපි දෙන්න පොඩි තාප්ප කැල්ලක් උඩට වෙලා හිටිය බලාගෙන..

පැකේජ් එකක් වශයෙන් මේ ගමන් යන්නේ නැතුව ඕනනම් තමන්ටම ගිහින් ටිකට් අරන් බෝට්ටුවේ යන්න පුළුවන්. බාලි සංචාරකයින් අතර ඉතා ප්‍රසිද්ධ පොඩි මොටර්සයිකලයක් අඩු ගානකට කුලියට අරගෙන ඕනේ තැනක ඇවිදින්න පුළුවන්. දුපත පුරා එහෙම බයික් වල යන සංචාරකයින් ඉන්නවා. බාලි නගරයේත් ඒ වගේ. නමුත් ඉතින් අවු වැසි කරදර සහ අතරමග බයික් වල එන ලෙඩ, පොලිස් ප්‍රශ්න ආදියට මුහුණ දෙන්න වෙනවා. අපි ඉතින් ඔය කටු ආයේ අමුතුවෙන් කන්නේ මොකටද කියල සැපට යන්න ටුවර් එකක් බුක් කළා. ජාත්‍යන්තර රියදුරු බලපත්‍රයක් තිබීම අනිවාර්යයි මේ විදියට බයික් අරන් යන්න නම්.

ඔහොම පැයක් විතර යද්දී අර අපිව ගයිඩ් කාරය ෂේප් එකේ යන්න ගියා. ඊට පස්සේ අර අපිව බාර දුන්න මනුස්සය අවුරුදු 16-17ක වගේ ළමයෙක් පෙන්නලා මෙන්න මෙයා ඔයාලව එක්කන් යයි, හැමදේම මෙයා බලා ගනියි කියල තව ළමයෙක්ව සෙට් කළා. සල්ලිත් ගෙවල ඉවර හින්ද ඉතින් කියන දෙයක් අහගෙන ඉන්නවා ඇරෙන්න මොනවා කරන්නද කියල අපි ඔහේ හිටියා. මේ වෙද්දී හිටපු සෙනග ටිකෙන් ටික බෝට්ටුවල නැගල යන්න ගිහින්. අපේ කණ්ඩායමේ තව කට්ටියක් එනකම් ඉන්නවා කියල අර මනුස්සය ඒ සැරේ කිව්වා. තවත් ටික වෙලාවකින් මෙන්න සුද්දෝ සෙට් එකක් ඇවිල්ලා  උන් උදේට කන්න කඩේකට සෙට් වුනා. අපි දෙන්න උදේ පාන්දර ආපු හින්ද හරි කෑමකුත් නෑ.. හැබැයි ඉතින් කඩේකින් අරං බනිස් ගෙඩි දෙකතුනක් කාපු හින්ද හරි හමන් උදේ කෑමක් නැති වුනත් බඩගින්නක් තිබුනෙත් නෑ.. කොහොම කොහොම හරි 9 විතර වෙද්දී අපි කණ්ඩායම ගියා වෙරළේ බෝට්ටු නතර කරන පැත්තට...

මේ තියෙන්නේ වෙරළ

මේ තියෙන්නේ ස්පීඩ් බෝට්ටු සහ මිනිසුන් බෝට්ටුවට ගොඩවෙන හැටි.

මේ බෝට්ටු එන්ජින් 5-6ක් සහිත වේගවත් යාත්‍රා. වෙරළට ආවට පස්සේ බෝට්ටුවට නගින එක අමාරු වැඩක්. මොකද මෙතන ජැටියක් නෑ. බෝට්ටුවට ඇතුල්වෙන්න තිබුනේ බෝට්ටුව පිටුපසින් එන්ජින් හයිකරලා තියෙන තැනින්ම පැත්තකට වෙන්න. වැඩේ අමාරු වෙන්නේ රළ ගහනකොට බෝට්ටුව පැද්දෙන නිසා නගින්න බෑ... එක රළක් ඇවිල්ලා ගියාට පස්සේ අනිත් එක එන්න කලින් ටක් ගාල නැග ගන්න ඕනේ.

වෙරලෙත් තව විනාඩි 20ක් විතර රස්තියාදු වෙලා කොහොම කොහොම හරි අපිත් බෝට්ටුවකට නැග ගත්තා. බෝට්ටුව ගොඩට ආවට පස්සේ වෙරළේ හයි කරලා තියෙන කඹ දෙකකින් බඳිනවා හෙලවෙන එක නතර කරන්න. බෝට්ටුවට නගින්න ගිහින් බට්ටි නගාගෙ කකුල ඔය කඹේකට අහුවෙලා සිරුනා. නගින්න ගිහින් මගේ රාජකීය බාටා යුවලෙන් එක බාටාවක් මුහුදට වැටුනා. එතන තිබ්බ කලබලේ හින්ද වැටුන සෙරෙප්පුව ආපහු ගන්න විදියක් තිබුනේ නෑ... බෝට්ටුවට නගින්න මිනිස්සු කාපු කටු දැක්කම අපිට ඒ හැටි අලාභයක් වුනේ නෑනේ කියල හිත හදාගෙන, හවස් වෙලා අයේ ආවම ඒ වෙද්දී වෙරළට ගහගෙන ගිහින් තිබ්බ මගේ අසරණ බාටා කකුල නැවත ගන්න බලාපොරොත්තුවෙන් අපි බෝට්ටුවේ නැගල යන්තම් දුපතට ආවා.

බට්ටි නගාගෙ කකුල සෑහෙන ප්‍රමාණයක් හීරිලා තිබ්බ නිසා ආපු ගමන් මොනවා හරි බෙහෙතක් හොයා ගන්න බැලුවත් කඩයක්වත් තිබුනේ නෑ.. හැබැයි අපිව දුපතේ ඇතුලේ එක්කන් යන්න ඒ වෙද්දීත් ඇවිල්ල තිබ්බ Toyota Avanza රථයේ වෙලාවට First Aid කිට් එකක් තිබුනා. ඉතින් ඒ ප්‍රශ්නේ විසඳුනා. මම තනි කකුලට අසරණ බාටාව දාගෙන ගමන යන්න පිටත් වුනා.

මේ වෙද්දී අපිත් එක්ක ආපු සුද්දෝ සෙට් එක තව වෑන් එකකට නැගල හිටියේ.  කොහොම හරි පැය 1/2 ක් විතර දුපත ඇතුලේ යද්දී අපේ වාහනේ නවත්තල අපේ අසරණ ගයිඩ් ළමය ඇහුවා අපේ වාහනේට තව 3න් දෙනෙක් ආවට කමක් නැද්ද කියල. 7 සීටර් එකක් නිසා අපිට ඉතින් ඒකෙ අවුලක් තිබුනේ නෑ... තරුණ ලස්සන සුදු ගෑනු ළමයි දෙන්නෙකුයි තව කොලුගැටයෙකුයි අපේ වාහනේට ගොඩ උනා. දැන් ඉතින් ඔහොම තවත් විනාඩි 20ක් විතර ගමනේ ගියා. පාරවල් ඉතින් ලංකාවේ පාරවල් වගේ... අලි නාවන්න පුළුවන් වලවල් එක්ක ගැස්සෙමින් පැද්දෙමින් ගමන යද්දී මෙන්න එකපාරටම වෑන් එක නතර කළා. මොකටද තෙල් පොඩ්ඩක් දා ගන්න.

මෙන්න මෙහෙමයි වාහනේට තෙල් දැම්මේ...

ඔය ඉන්නේ අපේ ගයිඩ් ළමයා.

මේ තියෙන්නේ තෙල් ගත්තු කඩේ

තනිකර ලංකාව වගේම තමා.

ඔය කඩේට ටිකක් එහායින් තිබ්බ කඩේක සෙරෙප්පු තියෙනවා දැකල මම දඩබඩ ගාල දුවල ගිහින් තව සෙරෙප්පු කුට්ටමකුත් ගත්තා. වැඩි ගානක් වුනේ නෑ 25,000යි.

ඊට පස්සේ ගමන පටන් අරන් තව කොහොම හරි පැය 1/2ක් විනාඩි 45කට විතර පස්සේ ඔන්න අපේ එක නැවතුමකට ආවා.  අපිත් එක්ක හිටපු සුද්දෝ ටික ඉතාලි ජාතිකයෝ කියල යන අතරේ දැන ගත්තා.

මෙතන ඉඳල බලපු ටික ෆොටෝ වලින්ම බලන්න

සොබා දහමේ අපූරු නිර්මාණයක්. පුදුම ලස්සන තැනක්

මෙතෙන්ට කියන්නේ Kelingking Secret Point නැත්නම් KelingKing Beach. 

පහල තියෙන වීඩියෝ වලින් තව දුරටත් බලා ගන්න පුළුවන් කැමති කෙනෙකුට

මෙතන මේ අට්ටාලයක් වගේ එකක් හදල තියෙනවා. පහල බෑවුම දිහා බලන්න. මේ තියෙන්නේ එකේ ඉඳල ගත්තු වීඩියෝ එකක්. දිරච්ච උන බටවලින් හදපු අට්ටාලයක්.

මෙතන ඉතින් ෆොටෝ අල්ලලා වට පිට බල බල ඉන්නකොට ගයිඩ් ළමය ඇවිල්ල කිව්වා දැන් යන්න ඕනේ පරක්කු වෙනවා කියල. මොකද අපි පිටත් වුනේ පරක්කු වෙලා නිසා හවස ආපහු Sanur වලට යන ස්පීඩ් බෝට් යන වෙලාවට අපිට වෙරළේ ඉන්නේ සිද්ද වුනා. ඉතින් හැමදේම ටිකක් කලබලෙන් බලන්න වුනා.

අපිව කලින් එක්කන් ආපු ගයිඩ් ළමයා ගිහින් අපේ එකේ ආපු සුද්දෝ ටිකත් හොයාගෙන ආවා.

මේ ඉන්නේ ඒ සෙට් එක.

ඔය ඉස්සරහින් ඉන්නේ වාහනේ ඩයිබර්.

ඊට පස්සේ තවත් කැඩුණු පාරක් දිකේ විනාඩි 20ක් විතර ගිහින් Broken Beach කියල තව තැනකට ගියා. එතන අතන තරම් ලස්සන නැති වුනත් ලස්සන තැනක්

මේ තියෙන්නේ Broken Beach

ඒ හැටි ගතයුතු දෙයක් එතන නැති වුනත් මුහුද හරි ලස්සනයි. එතනත් තව ෆොටෝ ටිකක් අල්ලලා අපි ඉකමනට දවල් කෑමට ආවා. ඒ වෙද්දී වෙලාව හවස 2.30 විතර වෙලා

කෑම කන ගමන් සුද්දෝ ටිකත් එක්ක කතාවට වැටුනා. එයාල ඉතාලියේ මිලාන් නගරයේ ෆැෂන් ඩිසයින් ඉගෙන ගන්න ළමයි ටිකක්. අවුරුදු 18-20 වගේ. එක ළමයෙක් සිසිලි කියන පැත්තේ අනිත් ළමයි දෙන්න නේපල්ස් ද කොහෙද කියන පළාතේ.  Buddha Bar කියල ගහපු ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳගෙන නවගුණ වැලක් කරේ දාගෙන හිටපු ඒ තරුණයාගෙන් මම ඇහුවා බුද්ධාගමේද කියල. ඔවුන් කතෝලික. නමුත් කොල්ලාගේ පෙම්වතිය විය හැකියැයි අපි සැක කල තරුණිය කිව්වා ඔවුන් බුද්ධාගමේ වුනා නම් කැමතියි කියල. මොකද ඔවුන් බුද්ධාගමට කැමති නිසා. ආගම් ගැන වැඩි දුර කතා නොකර රට ගැනයි, මිලාන් වල ෆැෂන් ගැනයි කතා කර කර කාලා බීලා එලියට බැස්ස අපේ ඊළඟ නවතුව වෙච්ච ක්‍රිස්ටල් බීච් කියන තැනට යන්න. එතන නාන්න තමා ප්ලෑන් එක තිබුනේ.

තවත් දුෂ්කර ගමනකට පස්සේ කුණු පිරිච්ච කළු වැලි තියෙන කසි කබල් මුහුදු වෙරළකට එක්කන් ගියා ඔන්න එහෙනම් නාගනිල්ලා කියල. 

ඒ බීච් එකට වඩා ගෝල්පේස් බීච් එක ලක්ෂවාරයක් හොඳ හින්දා එතන ෆොටෝ ගහන්න ගියේ නෑ.. හැබැයි ඒ වෙලාවේ තිබ්බ රස්නෙත් එක්ක මම නම් ඕනේ ජරාවක් කියල මුහුදට පැන්න. නාපු එකේ නම් කිසි ආතල් එකක් නෑ... කළු වැලි තියෙන වෙරලක් නිසා පිරිසිදු ගතියක් දැනෙන්නේ නෑ.. මුහුදත් කුණු රොඩු බහුලව තියෙන අපිරිසිදු තැනක්.

එතනින් ගොඩ වෙලා කොහොම හරි ඉර බැහැගෙන යද්දී ආපහු Sanur වලට යන බෝට්ටුවට ගොඩවෙන්න අපි වෙරළට ආවා...

ආපසු ගමනේදී තව හොඳ අත්දැකීමක් ලැබුණා. බෝට්ටුවට ගොඩ වුනාම අපේ ගයිඩ් ළමය ඇහුවා තට්ටු දෙකකින් යුතු මේ බෝට්ටුවල උඩ තට්ටුවේ ඉස්සර යන්න කැමතිද කියල. අපිත් ඉතින් එක පයින් හා කියල බෝට්ටුවේ වහල උඩට නැගල ඉස්සරහීන් වාඩි වෙලා අපුරු සන්සෙට් එකක් බලබල, මුහුදු හුලං සහ මුහුදු රළ පහරේ සුවය විඳගෙන කළුවර වැටෙනකොට ආපහු ආවා.

මේ තියෙන්නේ ආපසු ගමන

එද්දී බෝට්ටුවේ වහලේ උඩ ආපු හින්දා බහිද්දී නියම ඇඩ්වෙන්චර් එකක් තිබ්බා රළපහරට ගැස්සෙන බෝට්ටුවෙන් බැහැ ගන්න එක. හෙහ් හෙහ්... යන්තම් කරදරයක් නැතුව බෝට්ටුවෙන් බැහැගෙන, අපිව එක්කන් යන්න ඇවිල්ල තිබ්බ වෑන් එකෙන් ආපසු හෝටලය වෙත පිටත් වුනා.

ආපහු එද්දී ගන්න හිතාගෙන හිටපු මගේ රාජකීය බාටා කකුල හොයා ගන්න බැරි වුනා මොකද බෝට්ටු ආපහු ආවේ අපි නැගපු තැනට නෙවෙයි. කළුවර වැටිලා තිබ්බ හින්දා ඔය සෙරෙප්පු කකුල හොයන්න ආපහු ගියේ නෑ...

ඉතාලි යහළුවන්ගෙන් සමු අරන් අපි දෙන්නා හොටෙල් එකට එද්දී හොඳටම රෑ වෙලා. 

පහුවදා ගිය ටුවර් එකේ විස්තරයි බාලි නගරයේ සහ බාලි මිනිසුන් ගැන විස්තරත් එක්ක තව කොටසක් ලියන්නම්කෝ...

බාලි සංචාරය - 1

ඉන්දුනීසියාවට අයත් බාලි දුපත පිහිටලා තියෙන්නේ ඉන්දුනිසියාවටම අයත් ජාවා දුපතට නැගෙනහිර දෙසින්.  වර්ගකිලෝමීටර් 5,780 පමණ වන බාලි දුපතේ ජනගහනය ආසන්න වශයෙන් මිලියන 5ක් විතර වෙනවා. බහුතර හින්දු ආගමික ජනතාවක් වෙසෙන බාලි දුපතේ ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ගය වෙන්නේ සංචාරක කර්මාන්තය. සංචාරක ආකර්ෂණය වෙනුවෙන් මනා පහසුකම් සපයල තියෙන බාලි දේශය අඩු වියදමකින් ගිහින් විනෝද වෙලා එන්න පුළුවන් කදිම තැනක්.

බාලි දුපතේ ප්‍රධාන නගරය Denpasar. දැනට කෙලින්ම කටුනායක ඉඳල බාලි වලට ගුවන් ගමන් තියෙනවද කියල මම දන්නේ නෑ... නමුත් ක්වාලා ලාම්පුර් ඉඳල පැය 3ක විතර ගුවන් ගමනකින් Denpasar වල Ngurah Rai ගුවන් තොටුපලට ලඟා වෙන්න පුළුවන්. ලංකාවේ ඉඳල යනවනම් මුලින් මැලේසියාවට ඇවිල්ල යන්න පුළුවන්. 

බාලි වල පිහිටීම දැක්වෙන සිතියමක්

වැදගත්ම දේ තමයි ශ්‍රී ලාංකික අපිට විසා රහිතව ගමන් කරන්න පුළුවන් රටක් තමයි ඉන්දුනීසියාව. ඉතින් බාලි යන්න විසා ඕනේ නෑ... ගුවන් තොටුපලේදී නිකන් අහනවා මොකටද ආවේ දවස් කීයක් ඉන්නවද කියල එච්චරයි. 

රටට ඇතුළු වෙද්දී ගුවන් තොටුපලේ කටයුතු සංකීර්ණ නෑ... ආගමන කටයුතු වලින් පස්සේ අපි ළඟ තියෙන ද්‍රව්‍ය, මුදල් ගැන පොඩි විස්තර පත්‍රිකාවක් පුරවන්න තියෙනවා එච්චරයි. නමුත් රටින් පිටවෙනකොට නම් සෑහෙන දුරට නවීන තාක්ෂණික ක්‍රම මගින් හැමදේම චෙක් කරනවා. ගුවන් තොටුපලේ පිටවීම් පර්යන්තය නවීන විදියට හදල තියෙනවා. නමුත් ඇතුල් වීම හරිම සරල විදියට තියෙන්නේ.

බාලි වල මුදල් වර්ගය ඉන්දුනීසියානු රුපියා. ඔබට ඉතා පහසුවෙන් මිලියන පතියෙක් වෙන්න පුළුවන් බාලි වලදී මොකද එහෙ තියෙන්නේ 100,000 නෝට්ටු,50,000 නෝට්ටු  ආසන්න වශයෙන් ඉන්දුනීසියානු රුපියල් ලක්ෂයක් කියන්නේ ලංකාවේ රුපියල් 1132ක් වගේ. ඉතින් මිලියන පතියෙක් වෙලා ලොකු ලොකු බිල් දාන්න හරි ලේසියි. බඩු වල ගණන් සහ සේවා වල ගණන් ඉතා අඩුයි... 

සාමාන්‍යයෙන් ගුවන් තොටුපලේ ඉඳල ක්‍රියාත්මක වෙන ටැක්සි සේවාවන් තියෙනවා. තියෙන ටැක්සි ඔක්කොම සුඛෝපභෝගී කාර් සහ වෑන් රථ. ටොයෝටා Avanza සහ ඩයිහට්සු 7 සීටර් එක තමා හැම තැනම තියෙන වාහනේ. පාර පිරෙන්න තියෙන්නේ ඒවා තමා. ගුවන් තොටුපලේ ඉඳල සංචාරකයින් අතර ප්‍රසිද්ධ Kuta වෙරළ, Sanur වෙරළ ආදී ප්‍රදේශ වලට සාමාන්‍ය ටැක්සි ගාස්තුව ලක්ෂ 2ක් විතර වෙනවා. කිලෝමීටර්  10-15ක් අතර දුරකට. 

හෝටල් වල තත්වය ඉතා හොඳයි. අඩු ගානට හොඳ තත්වයේ හෝටල් ඕනේ තරම් තියෙනවා. හරිම මිත්‍රශීලි සහ කරුණාවන්ත මිනිසුන්.

බාලි මිනිසුන්ගේ සංස්කෘතිය අපුරුයි. ඔවුන් හින්දු දෙවිවරුන් අදහන නමුත් ඊට අමතරව තම මියගිය නෑයන් සහ ඔවුන් පිළිගන්නා පරිදි යක්ෂ හෝ වෙනත් එවැනි නපුරු බලවේග දෙකම එක ලෙස අදහන මිනිසුන්. මේ ලෝකයේ පන්සල් වැඩිම රටක් වේ නම් ඒ බාලි නුවර වීමේ ඉතා ඉහල සම්භාවිතාවක් තියෙනවා. කලාත්මක හැකියාවන් සහිත ඔවුන්ටම ආවේනික  සංස්කෘතික ලක්ෂණ වලින් මුළු බාලි නගරයම අලංකාර වී තියෙනවා.  ඉතා විශිෂ්ට ගනයේ ප්‍රතිමා සහ කැටයම් ඕනෙම තැනක දකින්න පුළුවන්. 

බාලි දුපත සහ ඒ අවට තියෙන තවත් ප්‍රධාන දුපත් කිහිපයක් සංචාරකයින් අතර ඉතා ප්‍රසිද්ධයි. 

සම්පුර්ණයෙන් සංචාරක කර්මාන්තය මත රඳා පවතින නිසා ඔවුන් ඉතා අඩු මිලට බොහෝ පහසුකම් මේ සංචාරකයින්ට සපයනවා. මිනිසුන්ගේ ඉංග්‍රීසි හැකියාව එතරම් හොඳ මට්ටමේ නැති වුනත් ඔවුන් කෙසේ හෝ අවශ්‍ය දේ කරදීමට නිතර සුදානමින් ඉන්නවා. පරිසරය ලංකාවේ පරිසරය වගේම වුනත් පිරිසිදු භාවය නම් ලංකාවට වඩා හොඳයි කියල මට හිතුනා. අධිවේගී මාර්ග නැති නමුත් ඉතා හොඳ තත්වයේ මහා මාර්ග බාලි නගරයේ නම් තිබුනා. නමුත් අපි සංචාරය කරපු එක දුපතක නම් ලංකාවට දෙවෙනි නොවන පාරවල් එහෙම තිබුනා. නමුත් ඒ දුපතේ ඉතා ඇතුලට යනවිට.

මගේ අදහස අනුව නම් අවම වශයෙන් දවස් 4-5ක් වත් බාලි වල ගත කරන්න ඕනේ එහි තියෙන දේවල් අත්විඳින්න. නමුත් සති 2-3ක් වුනත් කිසිම එපා වීමක් නැතුව කරන්න බොහෝ දේවල් එහි තියෙනවා. අනිත් එක ලංකාවේ කෙනෙකුට පහසුවෙන් විනෝද වෙලා එන්න පුළුවන් අවම වියදමකින්. නමුත් වියදම් කිරීමේ හැකියාව අනුව අනිත් රටවලට සාපේක්ෂව බොහෝ අඩු මිලට ගොඩක් දේවල් තියෙනවා. 

අපි දෙන්නාගේ බාලි සංචාරයේ විස්තර ඉතිරි කොටසින්...

ඉස්කෝලේ කාලේ කතා - කෙල්ලන් සමග 1

ඉස්කෝලේ කාලේ කතා කිව්වම කාට වුනත් තියෙන්නේ හරි ලස්සන මතක. ටික ටික වයසට යනකොට ඒ කාලේ නැවත මතක් කර කර සතුටු වෙන එක හරිම ආශ්වාද ජනක දෙයක්. මම කොහොමත් ඒ හැටි දඟ හෝ වල බහින ටයිප් නොවන හැබැයි පොතම බදාගෙන මෙලෝ රහක් නැතිව ඉන්න හෙනම අපතයෙකුත් නොවන අතර මැද වගේ චරිතයක්. දැන් සහ ඒ කාලේත් එහෙම තමා. ඒ නිසා ඉස්කෝලේ කාලේ ගැන තියෙන මතක මාධ්‍යස්තයි. ගුටි කාපු සීන් නම් එකක් හෝ දෙකක් තමයි.. ඒකත් ඉතින් පන්තියම    කන  වෙලාවට කාපු ඒවා තමා. ඊට පස්සේ ඉතින් අනිත් සියලු කුපාඩි වැඩ මොනවා හරි කරලා තියෙනවනම් ඒවත් ඔය පන්තියේම උන් සෙට් වෙලා කරද්දී කරපුව මිසක් වෙන වෙනම කරපු සිද්දි නම් නැද්ද කොහෙද... මම කලින් ඒ වගේ සිද්දි දෙක තුනක් ලියල ඇති. මේ තියෙන්නේ පරණ කතා...

1. අපි Time Travel කළ හැටි...

2. ඉංග්‍රීසි බැරිවීමේ සාපය හෙවත් උසස් පෙල වීර ක්‍රියා ...

3. 13බී බා උන හැටි හෙවත් තවත් උසස් පෙළ විර ක්‍රියාවක්

ඉස්කෝලේ කාලේ ප්‍රේම කතා නැගල යනවනේ... අනිත් උන්ට ඕවා නැගල ගියාට මට ඒ සබ්ජෙක්ට් එකත් ඒ හැටිම නැගල ගියේ නෑ... ඒ කියන්නේ හැමදාම 50% වගේ තමා තිබ්බේ... හෙහ් හෙහ්..  හැබැයි ඉතින් මෙහෙමයි, 50% කියන එක 100% කරන්න අවස්ථා තිබුනට සමහර වෙලාවට අනිත් පැත්තේ 50% ඇවිල්ලා මගේ පැත්තේන් 50% නැති සිද්දීත් තිබ්බා... අපරාදේ චෙහ් කියල දැන් හිතුනත්... ඒ කාලේදී මම මට හිතට අල්ලලා ගියේ නැත්නම් වැඩේ දිගට ගෙනිච්චේ නෑ... එහෙම කරලා ආතල් එකක් ගැනීම කියන දේ මට ඉස්සර ඉඳල කරන්න නොහිතුනු දෙයක්... හැබැයි ඉතින් එහෙමයි කියල සත්‍ය ප්‍රේම බ්රුංග රාජයා වගේ හිටියේ නෑ... තියෙන කුපාඩි සහ ගොන්පාට් වැඩ හැම එකම වගේ කරලා තියෙනවා.. මම මේ කිව්වේ කෙල්ලෝ පස්සේ යාම ගැන... එහෙම නැතුව කෙල්ලෝ රවට්ටලා කරන කුපාඩි වැඩ නෙවෙයි...හෙහ් හෙහ් ( ඔය කොච්චර කිව්වත් රට්ටු හිතන දේවල් අපිට නතර කරන්න බෑනේ...)

දැන් ඔන්න ඔහොම බෝ පැලේ වගේ ඉන්නකොට ඔය උඩින් දාපු 13 B පන්තියේ ට්‍රිප් එක යද්දී කරපු වැඩක් සහ එකේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට සිද්ද වෙච්ච දෙයක් සහ ඊට පස්සේ වෙච්ච පොඩි හුටපටයක් ගැන මේ ලියන්නේ.  ට්‍රිප් එකේ කතාව ආයේ මෙතන ලියන්න ඕනේ නෑ.. ඒක කියවල ආව නම් මිට වඩා ආතල් එකක් තියෙයි... ට්‍රිප් එක යද්දී ඔන්න උදේ කෑමට බස් එක නතර කලානේ...  ඊට පස්සේ වුනේ මෙහෙමයි...

"දයිවයේ හැටි කියන්නේ ...ඒ දවසේ, ඒ වෙලාවෙම,ඒ පැත්තටම යන,ඒ කඩෙන්ම උදේට කන්න තව බස් එකකුත් ඇවිල්ල නතර කරලා තිබ්බ... මහා බ්‍රහ්මයත් කරන වැඩ කියන්නේ ඒ බස් එකේ හිටියේ කොහෙද මන්ද ඉස්කෝලෙක කෙල්ලෝ ටිකක්... කරුමෙක මහත කියන්නේ ඒ කෙල්ලොත් අපි වගේම උසස් පෙළ කරන වයසෙමයි... මම කියන්නේ එහෙම දේවල් සිද්ද වෙනකොට ගම්පහ තිබිච්ච එකම සිරා කොල්ලන්ගේ ඉස්කෝලේ වෙච්ච (අනිත් ගෑනු ඉස්කෝල අපි ඒ දවස් වල තඹේකට ගණන් ගත්තේ නෑ.. ඒවායේ හිටපු කෙල්ලන්ව තනි තනි වශයෙන් ඔලුව උඩ තියන් ගණන් ගත්තට ) අපේ ඉස්කෝලේ උසස් පෙළ කොල්ලෝ වශයෙන් අපිට ඇහැ කන පියාගෙන ඉන්න බැහැනේ ... 

මොනවා උනත් අපි එතන චාටර් කර ගන්නේ නැතුව ඒ නංගිලා එක්ක ජනෙල් වලින් කතා බහ කරගෙන නම ගම ඇඩ්රස්, ටෙලිෆෝන් නම්බර් එහෙම තිබුන නම් ඒවා හුවමාරු කරගෙන බොහොම වැදගත් විදියට හැසිරුණා... බස් එකෙන් බැහැල ගිහින් ඒ බස් එකට නගින්න හදපු අවස්ථා එහමත් එකක් දෙකක් තිබ්බ මම හිතන්නේ.. කොහොම වුනත් පොලිසි නොයන මට්ටමින් උදේට කාල අපි එතනින් ආව.. "

ඔන්න ඔහොමයි එතන සිද්දිය වුනේ...

දැන් ට්‍රිප් ඔක්කොම ගිහින්, වලි ෂේප් වෙලා, ඉස්කෝලේ හුටපට ඉවර වෙලා ආපහු බැක් ටු නෝමල් වේගෙන එනකොට මෙන්න දවසක් මට කෝල් එකක් ආවා...

ටින් බෙලෙක්ක ටෙලිෆෝන් එකකින් කතා කරන කාටුන් එකක්

මට කෝල් එකක් ආවා කිව්වේ අපේ ගෙදරට කෝල් එකක් ආවා. ඒ දවස් වල එක ෆෝන් එක හැමෝටම අයිති යුගය නේ. තනි තනි ෆෝන් නෑ.. කෝල් එකක් ආවත් හරි අමාරුයි ජාමේ බේරාගෙන කතා කරන්න. ඒ දවස් වල ඩයල් අප් (Dial-up) එකෙන් ඉන්ටර්නෙට් යන හින්ද මම කොහොමත් ගෙදර ඇතුලේ තව ලයින් එකක් ඇදගෙන තිබුනේ මගේ කාමරේට. ෆෝන් එකේ වයර් එකත් සෑහෙන්න දිගට දාගෙන තිබ්බේ උස්සගෙන කාමරේට දුවන්න පුළුවන් විදියට.  මුලින් ම (Dial-up) වලින් ඉන්ටර්නෙට් යද්දී තිබ්බ ආතල් මතක් වෙනවා දැන්... හෙහ් හෙහ්...  10kbps ඩවුන්ලෝඩ් කියන්නේ නිකන් කියල වැඩක් නැති ආතල් එකක්... දැන් 4K ෆිල්ම් එකක් stream වුනත් එහෙම ආතල් එකක් නෑ... ඉන්ටර්නෙට් කතා වෙනම ලියන්න තියල... කෝල් එක ගැන කතාවට එමුකො...

කෝල් එක ගත්තේ මම ද කොහෙද... මොකද ඒ දවස් වල දවල් දවසේ අපේ ගෙදර කවුරුවත් නෑ.. අම්ම වැඩ.. තාත්තත් වැඩ... අක්ක කැම්පස් එකේ හින්ද ගෙදර ආවේ සතියකට සැරයක් වගේ... ඉතින් දවල් දවසේ මගේ රාජ්ජේ තමා තිබ්බේ..

මුල්ම කතාවේ දෙබස් දැන් මතක නෑ.. හැබැයි ඉතින් එහා පැත්තෙන් කෙල්ලෙක් කතා කරනකොට මතක් වෙන පැණි ටෝක් ඔක්කොම ටික දාන්න ඇති... 

මොරටුව පැත්තේ ගෑනු ළමයෙක් මෙන්න දැන් මට කතා කරනවා. ඉස්කෝලේ මොරටුව ප්‍රින්සස් ඔෆ් වේල්ස් ද කොහෙද. මේ ළමයට කොහෙන්ද ඉතින් අපේ ගෙදර නම්බරේ... හෙහ් හෙහ්... 

"අර එදා ඔයාල අපේ බස් එකට කොළ කෑලි වල ලියල නම්බර් වගයක් දැම්ම නේද.. ඔයාගේ නම මොකක් ද?"

ඔන්න ඔහොමයි වැඩේ පටන් ගත්තේ... 

එදා ඉදල හැමදාම වගේ එක්කෝ මොරටුවෙන් කෝල් එකක් අපේ ගෙදරට හෝ අපේ ගෙදරින් කෝල් එකක් මොරටුවට අනිවාර්යෙන් ගියා... ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එන්නේ 3.30 ට විතර ඊට පස්සේ ඉතින් පැය බාගෙක පැයක විතර මල් කැඩීමක් තමා ඉතින්...

මේ ළමයා ගැන විස්තර බ්ලොග් එකේ ලියන එක හරි නෑ... නමුත් ගෙදර පොඩි පොඩි කචල් වගයක් නිසා නෑදෑයෙකුගේ ගෙදර නතර වෙලා හිටපු ළමයෙක්... කරුණාවන්ත කට හඬක් තිබුනේ... පෙනුමත් නරක නෑ... මතක විදියට තලෙලුයි..  පවුලේ විස්තර නම් මට දැන් මතක නෑ... හරි හොඳට කතා බහ කරගෙන ගියා ඉතින්... වැඩි හරියක් ඉතින් අධ්‍යාපනික දේවල් තමා ... හෙහ් හෙහ් හෙහ්... ඉගෙන ගන්න වයස නිසා හැමදේම අධ්‍යාපනිකයිනේ ඒ කාලේ...

ඔය කතා බහ දුර දිග ගිහින් ඉතින් දැන් අපේ ගෙදර කට්ටියටත් වැඩේ මාට්ටු... මම හැමදාම මේ මොරටුවේ කෙල්ලෙක් එක්ක කයිය ගහනවා කියල... අපේ අක්ක අහන්නේ "තමුසෙගෙ අර මොරටුවේ කෙල්ල කතා කලේ නැද්ද" ඔන්න ඔහොම...

ඊට පස්සේ කාලෙක තව ගෑනු ළමයෙක් මට ඔහොම දිගට කතා කළා.. එයා නම් මගේ බුදු ෆිට් එකක්.. ඒ කෝල් එක එද්දී අපේ අක්ක කියන්නේ මෙන්න මෙහෙම "මල්ලි මෙන්න තමුසෙට "පැතුම් ප්ලීස්" කතා කරනවා"  හෙහ් හෙහ්... ඒ දැරිවි ගැන පස්සේ කාලෙක එකක් ලියන්නම් කෝ...

අක්කා වගේ නෙවෙයි අපේ නංගි... මාත් එක්ක හෙනම ෆිට්... අපි දෙන්න ඔය ගෑනු ළමයි සහ නංගිගේ පිරිමි ළමයි සබ්ජෙක්ට් වලදී හරිම සහයෝගෙන් වැඩ කළා... හෙහ් හෙහ්

කොහොම හරි මේ මොරටුවේ ළමයාගේ සීන් එක අපේ තාත්තා අපේ බාප්පා එක්කත් කියල... අපේ බාප්පා බොහොම පහු කාලෙක, ඒ කියන්නේ තාත්තා නැතිවෙලත් අවුරදු 5-6ක් විතර ගිය දවසක, ඔය කයියක් ගහගෙන ඉන්න වෙලාවක,  එක පාරටම "තමුසෙගෙ අර මොරටුවේ කෙල්ලගේ වැඩේට මොකද වුනේ කියල මගෙන් ඇහුවා... හෙහ් හෙහ්.." අපේ බාප්පත් හරි ආතල් පොර..මම ඉතින් හොල්මං... කොහොමද ඒක ගැන දන්නේ කියල මම ඇහුවා.. "මට දවසක් තාත්තා කිව්වා... මේ කොල්ලා බස් එකේදී ඇඩ්රස් දීලා මෙන්න මෙහෙම කෙල්ලෙක් කතා කරනවා කියල... හෙහ් හෙහ්... වැඩේ එච්චර දුර ගිහිල්ලා..

මේ හුට පටේ ඉතින් ගෙදර අයට කලින් ඒ දවස් වල උදේ හවස එකට වැටී කකා බිබී හිටපු මගේ අතීසාර යාලුවෝ වෙච්ච කොටා සහ බෝගොඩයත් දන්නවා. උන්ට ඩේලි රිපෝට් දෙන්න ඕනේ ඉතින්... උන්ගෙන් මට අපරාදේ කියන්න බෑ නියම උපදෙස් ටිකක් තමා ලැබුනේ... 

ඔය දවස් වල විභාගේ කිට්ටු වීම සහ මම අර පොත ලියන වැඩේ හින්ද මේ ළමයව හම්බ වෙන්න නම් ගියේ නැද්ද කොහෙද...

කොහොම හරි මගේ පොතේ දොරට වැඩුම තිබුණ උත්සවේට ආවා. එයයි එයාගේ කවුද නෑයෙක් හිටිය වගේ මතකයි.. එදා තමයි අපි මුල් වරට දැක්කේ ඔන්න. ඒ වෙද්දී අම්මලත් දන්න හින්දා ඉතින් අමුතුවෙන් චාටර් වෙන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ... මම ගිහින් අඳුන්වල දුන්නා "අම්මේ මේ ඉන්නේ අර මොරටුවේ...." කියල... හෙහ් හෙහ් 

මට දැන් මතක නෑ... පොතේ සිද්දියට පස්සෙද  ඊට කලින් ද මන්ද දවසක මේ ළමයට මොකක් හෝ පොඩි වැඩක් කරගන්න ඕනේ වෙලා මමයි දිනේෂ් හෙවත් කොටා එකතු වෙලා ඒක කරලා දුන්නා. ඔය මොකක් හරි 

සරල සීන් එකක්. ටයිප් සෙටින් වැඩක් වගේ එකක්... මට ඒ දවස් වල කොම්පුටරෙන් ඔය ෆොටෝ එඩිට් වැඩ එහෙම හොඳට පුළුවන්. මට මතක විදියට ෆොටෝෂොප් 5.0 හරි 5.5 හරි තමා පාවිච්චි කලේ... ග්‍රැෆික් වැඩ වලට මම තාම ආස වුනාට දැන් කරන්න වෙන්නේ නෑ...  ඕක හදල දුන්නට පස්සේ එක දවසක් මමයි දිනේෂයයි ගියා කොල්ලුපිටියේ ඒක දෙන්න. අන්න එදත් එක සැරයක් හම්බ වුනා. ඒ සැරේ මම කරලා දුන්න වැඩේ වෙනුවෙන් මට ඔය ප්ලාස්ටික් වගේ ජාතියකින් හදල දුන්න ෆොටෝ ෆ්‍රේම් එකකුයි, දිනේෂයටත් ඔය මොකක් හරි එකකුයි ඒ ළමය දුන්න... හෙහ් හෙහ් අපිට ඉතින් හෙන ආතල්...

දැන් ඔහොම සරල විදියට වැඩේ යද්දී විභාගෙත් කිට්ටු වෙලා එහෙම ඉද්දි අපේ ගෙදර අයගෙන් මට උපදෙස්... වෙන මොනවත් නෙවෙයි ඉතින් විභාගේ ගැන තමා... ඔය ටෙලිෆෝන් එකේ දවසම එල්ලිලා ඉන්නේ නැතුව පාඩම් කරන්න කියන එක තමා එකම උපදෙස... මාත් ඉතින් හා හා කිය කිය වැඩේ කරගෙන යනවා... 

එක දවසක් ඔන්න මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර ආවා. එදා මොකක් හරි හේතුවකට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගෙදර...

මම දන්නවා දැන් 3.00-3.30 වෙද්දී කෝල් එක එනවා කියල...  අදත් කෝල් එක ආවොත් නම් ඉතින් වැඩේ අමාරුයි කියල තේරිලා මම හීන් සීරුවේ ටෙලිෆෝන් එකේ වයර් එක ගලවල දැම්ම අර පොඩි පෙට්ටියෙන්.  ඊට පස්සේ නාල කාල හොඳ ළමය වගේ පොතක් එහෙම අරගෙන දැන් සාලෙට යනවා. පාඩම් කරන්න.

"අර මොරටුවේ ළමයා මොකද ඔච්චර කතා කරන්නේ... තාත්තද කොහෙද එහෙම ඇහුවේ... දැන් වැඩිය කතා කරන්නේ නෑ අනේ... මම ෂේප් වුනා.." 

"එහෙනම් මේ දැන් ටිකකට කලිනුත් කතා කලේ... ඕවා හරියන වැඩ නෙවෙයි... ඔන්න ඕක නතර කරලා දාල විභාගේ පාස් වෙනවා... ඊට පස්සේ ඕනේ එකක් කරගන්නවා... අම්මද කොහෙද එහෙම කිව්වා..."  

"මම හොඳට මොලේ කල්පනා කරලා ටෙලිෆෝන් එකේ වයර් එක ගලවල තිබ්බට මොකද.. මේ කෙල්ල මම එන්න විනාඩි 10කට විතර කලින් සුපුරුදු කෝල් එක අරන්...."

ලොකු අවුලක් නැතුව එදා එහෙම ෂේප් වුනා. හැබැයි ඉතින් අවංකවම කිව්වොත් මම යාළුකමට වගේ තමා මේ ළමයා එක්ක කතා කලේ.. ඒ ළමයත් එහෙම වෙන්න ඇති... හැබැයි ඉතින් ඒ ළමයාගේ හැසිරීම ගැන දැන් හිතල බලද්දී මම මගේ 50% දැම්ම නම් ඒක 100% කර ගන්න ඕනේ තරම් ඉඩ තිබුනා. නමුත් ඉතින් මම මගේ 50% එහෙම කෙලින් දුන්නේ නෑ.. ඔහේ වල්පල් කියව කියව ගෙවල දැම්ම... මොකද ඔය කොච්චර හිටියත් හිතට වදින කම් කොල්ලෝ වශයෙන් අපිත් එහෙම කෙල්ලන්ට අහු වෙන්නේ නෑ... කලාතුරකින් කොල්ලෝ  මෝඩ කමට අහු වෙලා චාටර් වෙනවා තමා.. හැබැයි මේ සිද්දියේදී  එහෙම චුනේ නෑ...

ඒ දවස් වල තමා අර කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ මහත්මය කියන "සඟවන්න එපා හසරැල්..." සිංදුව ජනප්‍රිය වෙලා තිබුනේ... අපි ඔය කතා කර කර ඉන්නකොට මම සිංදුවක් කියන්න කිව්වම මේ ඔය සිංදුව තමා ඉතින් කියන්නේ.... ලස්සනට සිංදු කියන්න පුළුවන් හැකියාවක් එයාට තිබුනා...  හෙහ් හෙහ්...

ඔන්න ඔහොම ඉතින් කාලේ ගෙවිලා ගියා...

ඊට පස්සේ විභාග ඉවර වෙලා මම NIBM එකට ගියා.   ඒ අතරතුර, ඔය පොත කියවපු තව ගෑනු ළමයෙක් මට ලියුම් එවන්න පටන් ගත්තා.. මම ඒකත් ගානට බැලන්ස් කරගෙන යද්දී තව NIBM එකේ අක්ක කෙනෙක් ගේ හුටපටේකුත් ඒ දවස් වල පැටලුනා...අනිත් පැත්තෙන් මම කැමති තව ළමයෙකුගේ සීන් එකකුත් තිබුනා..  හෙහ් හෙහ්... තනි මම ම එපෑ මේවා කරන්න කිය කිය ඉතින් අමාරුවෙන් ඇදගෙන ගියේ...

ඊට පස්සේ මේ ළමයත් මොකක් හරි කෝස් එකකටද කොහෙද ගියා... පස්සේ පස්සේ කෝල් අඩු වෙලා අපි දෙන්න ලියුම් ලියන්න පටන් ගත්තා... හෙහ් හෙහ්... ලියුම් වැඩෙත් මම කාලයක් තිස්සේ කරපු වැඩක්... අපේ නංගි අතේ ලියුම් යවපු වැඩ එහෙමත් තිබුනා ඉතින්... ඒවා පසු කාලෙක ලියන්නම්කො...

ඔය ඔක්කොමත් එක්ක යන අතරේදී මම දවසක් ජොලියට වගේ මේ ළමය එවපු ලියුමක තිබ්බ අඩුපාඩු ටිකක් රතු පෑනෙන් හදල ආපහු තැපැල් කළා ...ඒ කිව්වේ මේ ජොලියට පොඩි කමෙන්ට්ස් එහෙම ටිකක් දාල.. ඉරි ටිකක් ගහල ආතල් එකට කරපු වැඩක්...

ඒක තමයි අපි දෙන්නගේ අන්තිම ලියුම් ගනුදෙනුව... ඒ වෙද්දී ටික ටික දියවෙලා යමින් තිබ්බ කතාබහ ඒ ආපසු යවපු ලිව්වමත් එක්ක නතර වෙලාම ගියා... ඊට පස්සේ ඉතින් බොහෝ දේවල් සිද්ද වෙලා මේ වෙද්දී කිසිම සම්බන්ධයක් නැතිවෙලා තියෙන්නේ... අඩුම තරමේ මට දැන් ඒ ළමයෙගේ සම්පුර්ණ නමවත් මතක නෑ.. ඉතින් ෆේස්බුක් එකේ ඉන්නවද කියල හොයන්නත් විදියක් නෑ... හැබැයි ඉතින් ලස්සන මතකයක් ඉතිරි වෙලා තියෙනවා... මේ වෙද්දී කොහේ හරි හොඳින් ඇති කියල හිතනවා..

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් ඕවා වෙන්නේ... තව වයසට ගියාම මතක් කර කර ඉන්න අලුත් දේවලුත් මේ දවස් වල සිද්ද වෙනවා.. හෙහ් හෙහ්... ඒවා නාකි වෙලා ලියන්නම්... 

(බය වෙන්න දෙයක් නෑ... ගෙදර උන්දැත් දන්නවා මගේ හුටපට ගැන... )

The princess and her box හෙවත් වෘකයාගේ පෙට්ටිය

   
     Once upon a time, In a land far, far away, there was a magical kingdom. Surrounded by an invisible wall which is taller than the tallest tree ever grown. Kingdom was built by ancient kings whose footprints have already vanished on the sand of time. Nobody knew the existence of that land.  Unlike other magical lands, there were no dragons, there were no witches...

"Who lived there then?" you might wonder..  

There lived a beautiful princess. The most beautiful of all princesses ever lived. Ravishing eyes, alluring smile with kissable lips... "oh! all princesses are like that.. you might say". "Well.. but she had the most ravishing eyes, the most alluring smile and the most kissable lips...!"

She lived with her one and only friend. 

Kingdom was filled with joy and happiness ever since it was built. People lived there were the most intelligent people ever lived. "wasn't there a single stupid kid at least? you might think...

No there wasn't...because there was a huge library which was bigger than the biggest library in all kingdoms ever existed...

"So now you are saying that all people in that kingdom have read all books in that biggest library?

"Well... ummm..... yes... or maybe not...

One bright morning the princess woke up...

"Was she single?"

Of course! she was single...

Ok... hmm..

And she called her friend...

"Oh! I forgot to tell you about her friend... her one and only friend was a wolf..."

"A wolf...?"

"Yes, a wolf. A big bad wolf".

"Why on earth she was keeping a big bad wolf as her best friend?"

"Don't you know? Those lands with magic are mystical... though, there were no witches, no dragons... people were mystical... they had wolves."

"ok...go on..."

The wolf was protecting the most valuable possession of the princess...

"Her Box!"

"The box? what box?"

"Ohhhhh... You mean... that box..that beautiful, ravishing, alluring and kissable box?"

"What? what are you talking about?" "I'm reading a fairytale here... you dirty freaks!"

බෑනේ ඉතින් කරන්න.

මේක මේ ලස්සන සුරංගනා කතාවක්. වෘකයෙකුයි පෙට්ටියකුයි ගැන. මහ ලොකුවට මේ ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කලාට සුද්දෝ මහ ජරා සත්තු... අපි වගේ හැදියාව නෑ... කතාව කියන්ඩ දෙන්නේ නෑනේ.. ඔන්න ඔහේ මම වෙච්ච සිද්දිය කියන්නම්. සුරංගනා කතාව ලොකු වුනාම කොහෙන් හරි හොයල කියව ගන්ඩ ලා ...

අර වෘකයා දන්නවනේ, අර බඩ තඩි, උස, කළු, මහත... අර අර රතු හැට්ට කාරීත් එක්ක මොකක් ද හුටපටයක් නටන්න ගිහින් අතේ මාට්ටු වෙච්ච වෘකය අනේ...

ඌ ආයේ මේ පැත්තේ ආවනේ... මේ සැරේ එන්න ඇත්තේ මැලේ කෑල්ලක් අල්ල ගන්න වෙන්න ඇති... ගිය සැරේ ඇවිල්ල චීන කෑලි අල්ල ගන්න ගිහින් හොඳ පාඩමක් ඉගෙන ගන්න ඇති... චීන කෑලි එක්ක සෙල්ලං දාන්න බෑ.... ලංකාවටත් ආව නේද? රතු හැට්ට කාරිගේ කේස් එකෙන් පස්සේ ලංකාවේ කෙල්ලෝ පස්සේ යන එක නවත්තල ද කොහෙද... හුහ්...

මම ගියා ආපු දවසෙම බලන්න... අපරාදේ කියන්න බෑ ඌ මෙහෙ එන්නෙම මම මෙහෙ ඉන්න වෙලාවට... ඒ අතින් නම් ඉතින් හොඳ වැඩත් කරනවා...

හරි හරි වැඩි කතා බතා ඕනේ නෑ...

පින්තුර ටික බලන්නකෝ

කාට හරි අගක් මුලක් තේරෙන්නේ නැත්නම් මෙතෙන්ටයි මෙන්න මෙතෙන්ටයි ගිහින් ආගිය කතා දැන ගෙන එන්න.

මේ සැරෙත් ගිය සැරේ වගේම පෙට්ටි වර්ග දෙකක් තිබ්බ. එකක් රිංගිට් 99යි. අනික රිංගිට් 79යි.

පෙට්ටි ගොඩ ගසා ඇති අයුරු

මම පෙට්ටිය ගත්ත වෙලාවේ මගේ නමයි, ටෙලිෆෝන් නම්බර් එකයි, ගත්ත දිනෙයි පෙට්ටියේ ලියනව. මෙහෙම කරන්නේ හොර කරන එක වලක්වන්න. පස්සේ එලියට යද්දී බිලත් එක්ක චෙක් කරලා බලනවා හරි කෙනාගේ පෙට්ටියද කියල. 

මම මේ සැරේ පෙට්ටිය ගන්න කලින් ඇතුලට ගිහිල්ල වටයක් දාල බැලුව ගන්න තරම් පොත් තියෙනවද කියල. පොත් තිබුන. හැබැයි අර මුල්ම සැරේ තිබුන වගේ හොඳ පොත් අඩුයි. තිබුණු පොත් ගොඩක් ඒවා කලින් සැරේ තිබුණු ඒවම තමයි. අනිත් එක පොත් ටිකක් පරණයි. නමුත් අපරාදේ කියන්න බෑ හොඳ පොත් තිබුනා.

මේ තියෙන්නේ පොත් ගොඩවල්,

මේවා දැක්කහම ඉතින් නොදා එන්න හිත දෙන්නේ නෑ... හැබැයි දැන් එහෙම ආවට ගියාට වැඩ කරන්න බෑනේ..

පළවෙනි දවසෙත් හෙනට සෙනග

මෙන්න මෙහෙමයි දැන්වීම් දාල තිබුනේ

හරි දැන් බලමු වටේ කැරකිලා කැරකිලා මම ගත්තු සෙට් එක.

ඔක්කොම පොත් 32ක් තිබුනා.

මේ සැරේ පෙට්ටිය හරියටම වහන්න පුළුවන් විදියට පොත් අහුරන්න වුනා. පොඩ්ඩක් හරි මැදින් ඉස්සිලා තිබුනත් චාන්ස් එකක් දුන්නේ නෑ.. නමුත් ඉතින් පාඩුවක් නෑ...

මැයි මාසේ 10 වෙනිදා ඉඳල 20 වෙනිදා වෙනකම් තිබුනා. මම ආයේ සැරයක් යන්න හිතාගෙන ආවට එක එක දේවල් හින්ද ආපහු සැරයක් යන්න බැරි වුනා. කොහොම වුනත් හොඳ පොත් ටිකක් හම්බ වුනා. ඔය යටම තියෙන The Hobbits ග්‍රැෆික් පොත ගිය සැරේ ලංකාවට ගිය වෙලාවේ අතගාල බලල ගන්නේ නැතුව ආපු එකක්. මේ සැරේ දැක්ක ගමන් පෙට්ටියට දා ගත්තා. ලංකාවේදී රුපියල් 1000ක් විතර වෙච්ච එක මෙහෙ නිකන්...  ඔය EINSTEIN කියන පොතත් මම කලින් ගත්ත එකක්. හැබැයි හෙන සිරා නිසා තව එකක් ගත්තා. ඉස්කෝලෙක පුස්තකාලෙකට දෙන්න වගේ හෙන වටිනවා. 

ගිය සැරවල් වල ගත්තු පොත් ඔක්කොම ලංකාවේ දාල ආපු නිසා එක පොතක්වත් නැතුව හිටියේ. මේක ලැබිච්ච එක නිකන් ඉහේ මල් 5ක් විතර පිපුනා වගේ. 

දැන් කෙනෙක් අහන්න පුළුවන් පොත් ගත්තට කියවන්නේ නෑනේ.. කෝ එකක් හරි කියෙව්වා ද කියල...  හෙහ් 

මේ තියෙන්නේ කියවන්න ගත්තු පොත. සෙල්ලං ද කොල්ලෝ කිව්වලු...

පොත ගැන විස්තර කියවලම තමා ඉතින් කාට හරි දැන ගන්න වෙන්නේ... හැදිච්ච කොල්ලෙක් වශයෙන් ඕවා මේකේ ලියන්න හොඳ නෑ... රට්ටු එක එක දේවල් හිතන්න ඉඩ තියෙනවා.

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් මේ සැරේ වෘකයාගේ පෙට්ටි කතාව සිද්ද වුනේ. මම දැක්ක මේ ප්‍රදර්ශනේ ආයෙත් ලංකාවේ තියෙනවා කියල කතාවක්. ඕක සංවිධානය කරන අයට පුළුවන් නම් මේ පෙට්ටි වැඩේ කරන්න යහපාලනෙන් හෙම්බත් වෙලා ඉන්න මිනිස්සුන්ට අඩු ගානට හොඳ පොත් ටිකක් වත් ගන්න අවස්තාවක් දෙන්න තිබුනා. කලින් සැරේ සේල් එකේ තිබ්බ පොත් වල ගාන වැඩියි මට නම් හිතුනු විදියට. මොකද ඔය ඕනෙම පොතක් රුපියල් 200ට විතර මෙහෙ තියෙනවා. ලංකාවේදී අඩුම ගාන මම දැක්කේ 500ක් ද කොහෙද...

තව පොත් ප්‍රදර්ශයක් ආපු ගමන් ආයේ හමු වෙමු එහෙනම්..

කැරකෙන ලෝකේ...

                

                ලියන්න දේවල් 15002ක් විතර ඔළුවට ආවට කිසිම දෙයක් නොලියා මාස 2ක් ගත වුනා. පෙබරවාරි මාසේ අන්තිම එක ලිව්වට පස්සේ ලියන්න ඕනේ තරම් වෙලාව සහ විවිද දේවල්  තිබුනට හැමදෙයක්ම නිකන් අංජබජල් වෙලා තිබුනේ. සිංහලෙන් Unsettle කියන්නේ. අන්න එහෙම වෙලා. කොටින්ම කිව්වොත් දැන් මම මගේ Motto එක විදියට පාවිච්චි කරන්නේ Never Settle කියල. ඔය වයසට ඔහොම ඉඳල බෑ නේද? අරක කරන්න ඕනේ, මේක කරන්න ඕනේ. අපි නම් ඔය කාලේදී මෙහෙමයි. ඔන්න  ඔහොම ලැබෙන අවවාද අනුසාසනා අහගෙන සම්මත විදියට වැඩ කරන්න ගත්තට මොකද අන්තර් විශ්වීය කුමන්ත්‍රණ වලින් කොහොම කොහොමින් හරි ඒවා වළක්වල, මේ අහිගුන්ටික හෙවත් සිංහලෙන් කිව්වොත් Posh Nomad ජිවිතේකට ගෙනල්ල අතෑරලා දාල තියෙනවා.  මං ඔය මාවල් චිත්‍රපටි, එතකොට ස්ටාර් වෝර්ස්, ස්ටාර් ගේට්, ස්ටාර් ට්‍රෙක් වගේ ඒවා බලන හින්ද ඔය අන්තර් විශ්වීය කුමන්ත්‍රණ ගැන හොඳට දන්නවා. ඒ නිසා මේ බයියන්ගේ ටොයියන්ගේ උපදෙස් පැත්තක තියල අපි දෙන්නා Finding Neverland වගේ ඉන්නවා. 

                  කොටින්ම කිව්වොත් අපි ආපහු ඒ කියන්නේ බැක් ටු මැලේසියා ආවා. මෙතැන් සිට සියලු දේ මැලේසියාවේ සිටය. දැන් ඔය මගේ කෙරුවාවල් ගැන යන්තම් යන්තම් හරි දන්න කියන අයට ලොවෙත් නැති ප්‍රස්න තියෙනව. ඒ කියන්නේ...

අර ගෙයක් හදන්න ගත්ත කිව්වා නේද? එතකොට ඒක? 

ආ ඒක ද? මම එහෙම එකක් කිව්ව ද? ආ කිව්ව ද? 

ඔව් ඔව් ඒ දවස් වල හෙන ටෝක්ස් දුන්න නේද? 

ආ ඒක මේ.. මේ.. මේ... බාගෙට හැදුවා... ඔව් ඔව්... හදල තියෙන්නේ...  මේ මේ... දැන් පොඩ්ඩක් නතර කළා... 

පොඩ්ඩක් කිව්වේ...? 

පොඩ්ඩක් කිව්වේ... පොඩ්ඩක් හදල නතර කළා...

ඇයි නතර කලේ...? එහෙම නතර කරන්න හොඳ නෑනේ...

නතර කලාට මක් වෙනවද? 

නෑ මේ... මම කිව්වේ ඉතින් මේ..... හදන්න පටන් ගත්තු විදියට ඉතින් අපි හිතුවේ.....

අපි ඒක නැවත දැනුම් දෙන තුරු වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නතර කළා...  

එතකොට අර ගෙනිච්ච බඩු...? වික්ක ද? 

නෑ නෑ වික්කේ නෑ... 

විකුණනවද දන්නේ නෑ නේද? 

නෑ නෑ විකුනන්නෙත් නෑ... 

හරි හරි.... මම මේ නිකන් ඇහුවේ...  

ඒ කියන්නේ මැලේසියාවේ ඉදන් ගේ හදනව ද?  

නැවත දැනුම් දෙන තුරු නතර කළාම නැවත දැනුම් දීලා තමයි ආයේ හදන්නේ. එතකං පොඩ්ඩක් ඉන්න. 

හරි හරි මම මේ නිකං ඇහුවේ...  

දෙන්න තුං දෙනා වෙන්න අදහසක් නැද්ද දැම්ම? 

තුං වෙනියා මගක් දුර ඇවිල්ල ආපහු යන්න ගියානේ.. අයේ ඕනේ දවසක එයිනේ...

ඒකත් එහෙම ද? ඕවා ඔහොම තමා. හැබැයි එහෙම කියල බෑ... 

දැන් බලන්න අර අපේ අහවලාගේ අහවල් ගෙදර...

අපි ඒකත් නැවත දැනුම් දෙන තුරු වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නතර කළා...

හෙහ් හෙහ් එහෙම පුළුවන් ද? ඕවා කල් දාල බෑ...

නෑ නෑ කල් දාන්නේ නෑ... බය වෙන්න එපා...

ඔය කිව්වට අර අපි දන්න ගෙදරක........

හරි හරි මම කිව්වනේ අපි නැවත දැනුම් දෙන්නම්...

දැන් එතකොට මැලේසියාවේ ඉන්න තැනක් රස්සාවක් එහෙම තියෙනවද..?

ඉන්නේ මැලේසියාවේ හන්දියේ බෝ ගහ යට... රස්සාවට කරන්නේ බෝ ගහේ කපුටෝ ගනන් කරන එක..

හෙහ් හෙහ් එහෙම කියල පුළුවන් ද?

ඉන්න තැනක් රස්සාවක් නැතුව කොහොම ද?

ඉන්න තැනක් රස්සාවක් තියෙනවා...

කලින් තැනම ද?

නෑ නෑ වෙන තැනක්.

එතකොට ඉන්නේ..?

ඉන්නෙත් වෙන තැනක...

ආ ඒක හොඳයි...

උයාගෙන ද කන්නේ?

නෑ මා ළඟ මැජික් පොල්ලක් තියෙනවා. මන්තරේ මතුරලා ඒකෙන් මේසෙට තට්ටු කරන්න විතරයි තියෙන්නේ කෑම ඉබේ පහල වෙනවා. 

හහ් හහ් හා.. හරි ෂෝක් නේ... ලංකාවට ඇවිල්ල ගියාට පස්සේ විහිළු කාරයෙක් වෙලා නෙ..

මැලේසියාවේ හන්දියේ කඩෙන් ගත්තේ... ඕනනම් පොල්ලක් ගෙනත් දෙන්නම්...

මටත් දැන් ලංකාව එපා වෙලා තියෙන්නේ...

මැලේසියාවේ බඩු ගණන් ද?

නෑ... ඔක්කොම මන්තර බලෙන් ලැබෙන්නේ... 

විහිළු නෙමෙයි අනේ...

මැලේසියාවේ තියෙන්නෙත් ලංකාවේ තියෙන බඩුම තමා. එකම කොම්පැනි වල හදන, එකම බිස්නස් කරන මිනිස්සු ඉන්නේ, බඩු ගණන් තමා.

වෙන රටකට යන්න තිබ්බනේ... ඇයි අපහු මැලේසියා ගියේ?

මේක ඉතින් දන්න කියන තැන නේ...

වෙන කොහේ හරි යනව ද?

අහිගුන්ටික ජිවිතේ නෙ.. කොහේ යයි ද කවුද දන්නේ...

ඒ වුණාට ඔය වයසට ඔහොම ඉඳල බෑ... පිළිවෙලක් වෙන්න එපෑ..

හරි හරි...එහෙම කරන්නම්කො.... එහෙනම් මම ගියා බායි...

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් ඕවා සිද්ද වෙන්නේ. ලෝකේ කැරකෙන එකේ අපිත් ඔය කවද හරි නතර වෙනකම් ඔන්න ඔහේ එහෙට මෙහෙට කැරකි කැරකි ඉන්න එකනේ... 

සෝර්බා ද බුද්ධ

සෝර්බා ගැන සම්භාව්‍ය විදියට කියන්න මගේ සාහිත්‍ය දැනුම මදි. හැබැයි සරල කියවන්නෙක් විදියට සෝර්බා ගැන මට දැනුනේ මෙහෙමයි.

අපි සෝර්බා වෙන්න ආසයි! ඒත් බයයි

මම මේ සැරේ පොත් ප්‍රදර්ශනෙන් ගත්ත පොත් කිහිපයෙන් එකක් තමා සෝර්බා නම් ග්‍රීකයා පොත. පොත ගත්තේ තරුරසී ගේ කඩෙන්. පොත කියවල ඉවර වෙලා අන්තිම පිටුව බලද්දී තමා දැක්කේ පොතේ දෙවෙනි මුද්‍රණය වෙනුවෙන් තරුරසී ගේ දායකත්වය ගැන. මෙවැනි පොතක් අප වෙත සිංහලෙන් ගෙන ඒමට දායකත්වය දක්වපු හැමෝටම ස්තුතිවන්ත වෙන්න ඕනේ.  මේ පොත ගන්න ප්‍රදර්ශනේ තිබුණු කුටියට ගිය වෙලාවේ මේ වසරේ තරුරසී එලි දක්වපු දේශද්‍රෝහියාගේ නිර්මල හෘදය කියන නවකතා පොත කඩේ තිබුනේ නෑ... පස්සේ මම ඒ පොත දැක්කත් මට ගන්න හිතුනේ නෑ... ඒ මොකද මට හිතුනු විදියට මම ඒ පොත ලියවිලා තියෙන කරුණු සහ ඒ සම්බන්ද කතා කියවන්න අකමැති නිසා. මම ඒක තරු රසිට කිව්වා. හැබැයි ඉතින් කවද හරි මම ඒ පොත ගනියි... කියවන්නත් ඉඩ තියෙනවා. මම වැඩිය කැමති ෆැන්ටසි කතා කියවන්න. ඩේලි දකින රියලටි එක ගැන කතා ආයෙත් පොත් වලිනුත් කියවන්න මම කැමති නෑ... ෆැන්ටසි කතා වල තියෙන විකාර අදහස් අපි හිතන පතන විදිය වෙනස් කරන්න පොළඹවනවා. අනේ මන්ද මට නම් එහෙමයි.

සෝර්බා නම් ග්‍රීකයා පොතේ පින්තුරයක්

සෝර්බා නම් ග්‍රීකයා පොත සද්ධාතිස්ස වඩිගමංගාව මහත්මයා විසින් සිංහලයට පර්වර්තනය කරලා තියෙන්නේ. මට පරිවර්තනය ගැන නම් කියන්න වරදක් තිබුනේ නෑ. නිදහසේ කියවගෙන යන්න පුළුවන්. 

සෝර්බා පොත ගැන මම එහෙන් මෙහෙන් කියවල තිබුනට කතාව දැනගෙන හිටියේ නෑ. දැන් ටික දවසකට කලින් පොත කියවන්න අරගෙන, සැරෙන් සැරේ ටික ටික කියවල තිබුනා.  මේ පහුගිය ඉරිදා එක හුස්මට කියවල ඉවර කළා. එක හුස්මට පිටු 250ක් විතර කියෙව්වා. 

කැමති කෙනෙකුට Zorba the Greek චිත්‍රපටිය මෙතනින් බා ගන්න පුළුවන්

සෝර්බා චරිතය අපුරුයි. ඒ චරිතය ගොඩ නගපු නිකොස් කසන්සාකිස් ගේ ජීවිතය ඊට වඩා අපුරු ඇති. මේ පොත The Life and Times of Alexis Zorba නම් කෘතියේ සිංහල පරිවර්තනය.

 නිකොස් කසන්සාකිස් ගේ පින්තුරයක්. විකිපීඩියාවෙන්

ඔරිජිනල් පොත කවද හරි කියවන්න ඕනේ. මට හිතෙනවා මේ පොතේ තියෙන අදහස් වල හැටියට මේ පරිවර්තනය සුමට වැඩියි කියල.

තරුණ කාලේ පටන් ගනිද්දී සෝර්බා කියන්නේ තනිකර විකාරයක්. මෙහෙම දේවල් නම් වෙන්න අමාරුයි. මිනිස්සු ඔහොම ඉඳල හරි යන්නේ නෑ. සමාජයට ක්‍රමයක් තියෙනවා. ඔන්න ඔහොම හිතෙයි.

දශක තුනක් විතර ගෙවෙන්න කිට්ටු වෙනකොට සෝර්බා වගේ වෙලා බෑ. හැමදේම පිළිවෙලක් තියෙන්න ඕනේ කියල හිතෙයි.

නෝටි ෆෝර්ටි කිට්ටු වෙනකොට සෝර්බා කියන්නේ ඇත්ත. හැබැයි සෝර්බා වෙන්න බයයි. සෝර්බා ගැන ඉරිසියයි.

ගිය සිකුරාදා හවස බාලසුරිය මහත්තය අපේ ගෙදර ආවා. සෑහෙන්න වෙලාවක් කතා කර කර හිටියා. බාලසුරිය මහත්තය ගැන මම කලින් ලියල තියෙනවා. අපි ගොඩක් දේවල් කතා කළා. ඒ දේවල් සැරෙන් සැරේ මම මේකේ ලියන්නම්. බාලසුරිය මහත්තයා ඉස්සර කියපු සමහර කරුණු තේරුම් ගන්න මට අවුරුදු 4-5ක් ගියා. අපේ ජිවිත දැක්ම වෙනස් කර ගන්න, හිතන පතන සාම්ප්‍රදායික ක්‍රමය වෙනස් කර ගන්න සහ ඒ වෙනස තුලින් සැබෑව අත්දකින්න හැකියාව ලැබුණා. 

ඔය කතා කර කර ඉද්දි මේ පොත ගැන මම කිව්වා. නමුත් බාලසුරිය මහත්තය පොත කියවල තිබුනේ නෑ. මගෙන් ඇහුවා කියෙව්වා ද කියල... මමත් ඒ වෙද්දී සම්පුර්ණයෙන් කියවල තිබුනේ නෑනේ. ඉරිදා තකහනියේ පොත කියවල ඉවර කරන්න ඒ කතා බහ හේතු වුණා.

සෝර්බා ගේ ජීවිතය පිස්සුවක්. හැබැයි ඒක ඇතුලේ නිදහස තියෙනවා. ඔහුට රාමු නෑ. හිර වෙලා නෑ. ඔහුගේ ජීවිතය සැපවත් නෑ එහෙම වෙන්නේ සැප කියන්නේ භෞතික සැප නම්... හැබැයි දුකකුත් නෑ...  දුක කියන එක භෞතික හෝ අභෞතික වෙන්නේ නැති නිසා ඔහු තුල දුක නෑ. දුකක් නැති වීමේ සැප හැම වෙලේම සෝර්බා තුල තියෙන්න ඇති.

මම ඕෂෝ ගේ පොත් කියවල නෑ. මට කවදාවත් කියවන්න හිතිලත් නෑ... ඕෂෝ ගේ දර්ශනය මට තේරුම් ගන්න පුළුවන් ද කියලත් මම දන්නේ නෑ. ඕෂෝ රාජිනිෂ් සෝර්බා ගැන කියල තියෙන්නේ දේ පොතේ පිටකවරේ තියෙන්නේ මෙහෙම

"සොර්බාත් බුද්ධත් එකට එකතු වෙනවා දකින්න මට අවශ්‍ය යි. සෝර්බා තනිකර ගත්තම ඔහුගේ නැටුමේ සදාකාලික විශේෂත්වයක් නෑ. එය මොහොතක සැපත විතරයි. ඔහු ඉන් වෙහෙසට පත් වෙනවා. ඒ නිසා සෝර්බා සහ බුද්ධ එකතු වුනොත් විතරයි පරිපුර්ණ මිනිසා ගොඩනැගෙන්නේ. 'සෝර්බා ද බුද්ධ' තමයි පිළිතුර. සෝර්බා ද බුද්ධ තමයි උසස් ම බලවේගය. සරල ව කිව්වොත් සෝර්බා ද බුද්ධ කියන්නේ

අලුත් නමක් - අලුත් මිනිසෙකුට,

අලුත් නමක් - අලුත් යුගයකට,

අලුත් නමක් - අලුත් ඇරඹුමකට,

සෝර්බා සහ බුද්ධ ගේ හමුවීම තමයි ඉතිරි ව තිබෙන එක ම ප්‍රාර්ථනාව"

සෝර්බා නම් ග්‍රීකයා පොතේ පෙර වදනට පසුව මෙන්න මෙහෙම තියෙනවා

"මං රටෙනුත්, පුජකයන්ගේනුත්, සල්ලිවලිනුත් බේරුණා.

මං තවත් හුඟක් දේවල්වලින් බේරී බේරී ආවා...

ඒ විදියට තමයි මගේ බර සැහැල්ලු කරගත්තේ.

මම - කොහොමද ඒක තේරුම් කරන්නේ?-

මගේ විමුක්තිය මම ම හොයා ගත්තා...

මං මිනිහෙක් වුණා!"

බුද්ධ ගේ ජිවිතය (සමාවෙන්න බුදුහාමුදුරුවන්ගේ ජීවිතය) ගැන අපිට පුජකයෝ (සමාවෙන්න ගරුතර සංඝ රත්නය) කියන දෙයට අමතරව හිතල බලන්න නිදහස තියෙනවා නේද?  සමහර විට ඕෂෝ(ල) ට අපිට වඩා නිදහසේ ඕවා ගැන හිතන්න පුළුවන් ඇති.  නිකොස් කසන්සාකිස් බුදු දහම හදාරපු කෙනෙක්. ඔහු ගේ අතින් සෝර්බා බිහිවෙන්න හේතුව සමහර විට ගරුතර පුජක රත්නය ග්‍රීසියේ බණ නොකියන නිසා වෙන්න ඇති.

සෝර්බා ගේ ජීවිතය සරලයි. ඇති සැටියෙන්ම ඔහු ජිවත් වෙනවා. ලොක්කා සහ සෝර්බා අතර වෙනස කතාව පුරාම තියෙනවා. අපි කැමති ලොක්කා වෙන්න. අපිට උගන්නල තියෙන්නේ ලොක්කා විදියට හැදෙන එක තමයි හරි කියල. විමුක්ති මාර්ගය තියෙන්නේ ලොක්කාගේ ක්‍රමය තුල කියන එක තමයි අපේ ඔලුවේ ප්‍රෝග්‍රෑම් කරලා තියෙන්නේ (ප්‍රෝග්‍රෑම් කිව්වම මතක් වුණේ, ඔය ප්‍රෝග්‍රෑම් කියන්නේ තනිකර බග්ස්  Program Bugs) ගොඩවල්. අපි වගේ අයි.ටි කාරයින් ජිවත් වෙන්නේ ඔය බග්ස් වලට පිං සිද්ද වෙන්න). හිතල බලන්නකෝ ඉතින් රටක මිනිස්සුන්ගේ ඔලුව එක විදියකට ප්‍රෝග්‍රෑම් කරලා, ඒ ප්‍රෝග්‍රෑම් වල අවුල් නිරවුල් කරන්න ඉදිරිපත් වීමෙන් කොච්චර සේවයක් කරන්න පුළුවන් ද කියල...

කලාතුරකින් සෝර්බා වගේ මිනිස්සු හමු වෙනවා. හැබැයි අපි ඒ මිනිස්සුන්ව නොසලකා හරිනවා. අර ප්‍රෝග්‍රෑම් එක ඔවුන් තුල රන් වෙන්නේ නැති නිසා. අපිට ඔවුන් සමග සංහිඳියාවට පත් වෙන්න අමාරුයි... සිංහලෙන් කිව්වොත් ඒ vibes එක්ක sync වෙන්න අපිට බෑ... 

ඊළඟට කියවන්න ඉන්නේ ගේබ්‍රියෙල් ගාර්ෂියා මාකේස් ගේ සියවසක හුදෙකලාව. එක කියෙව්වම තව ටිකක් කොලොප්පන් වෙයි. කොහොම වුනත් මේ දවස් වල මම ගෙවන්නේ සෝර්බගේ පැත්තට චුට්ටක් බර අඥකොරොස් ජිවිතයක්.