නැවත නැගිටිමු !

මේ වෙච්ච දේත් එක්ක හරි ම අවුල් ගතියක් තියෙන්නේ .  වැඩට ආවට වැඩක් කරන්න හිතෙන්නේ නෑ . යුද්ධයක් තිබ්බ රටක ජිවිත කාලෙන් වැඩි හරියක් ගෙවිලා ගිය හින්ද මෙච්චර  කල්  බෝම්බ පුපුරන එක අමුතු දෙයක් විදියට දැනුනේ නෑ . හැබැයි මේ සිද්දියත් එක්ක දැනුන කම්පනය  යුද්ධ කාලෙට වඩා වැඩියි . හරියට පහු ගිය අවුරුදු 10ට  බෝම්බ අමතක වෙලා ගිහින් තිබුනා වගේ . නමුත් මේ සිද්දිය ඒ  හැමදේම ආයෙත් අවුස්සලා ගත්තා .

දන්න  කියන කාටවත් කරදරයක් වෙලා නැති වුනත් මෙච්චර කාලයක් තිස්සේ සිද්ද වුනේ නැති තරමට මහා කනගාටුවක්, හිස් බවක් දැනෙන්නේ . හැම තප්පරේකදිම  මේ ලෝකේ මිනිස්සු මැරෙනවා . තමන්ගේ කෙනෙක් නොවෙන තාක් අපිට ඒවා ගැන සංවේදී  කමක් නෑ ... මේ මිලේච්ඡ  වැඩේ හින්ද මැරුණු මිනිස්සු ගැන දැනෙන දුකට වඩා ඇත්තටම තියෙන්නේ කාලකන්නි දේශපාලකයෝ ගැන කේන්තියක් .  මුස්ලිම් මිනිස්සු ගැන වෛරයක් අවංකවම දැනෙන්නේ නෑ ... ඒකට හේතුව ත්‍රස්තවාදීන් කියන්නේ ආගමක් ජාතියක් නැති මිනිස්සු කොටසක් විදියට මම හිතන හින්දා. ඒ මිනිස්සු මේ වැඩේ කරන්න හේතුවත් ඔවුන්ගේ ආගමවත් , ජාතියවත් නිසා නොවේ මේ රටේ පරම්පරා ගානක් හිටපු අමන අසාර්ථක කාලකන්නි දේශපාලකයෝ කරන අතිශය පිළිකුල් සහගත වැඩ නිසා කියලයි මට හිතෙන්නේ . මනුස්සයෙක් ත්‍රස්තවාදියෙක් වෙන්න පෙලබෙන හේතු බොහොමයක් නැති කරන්න රටක් හරි විදියට යනවනම් පුළුවන් කියල මම විස්වාස කරන්නේ .  මිනිස්සු හැමදේම කරන්නේ තමන්ගේ පෞද්ගලික ආසාවන් උවමනාවන් තමන් කැමති පරිදි ඉෂ්ට කර ගන්න . ජාතිය ආගම වෙනස් වුනා කියල නෑ  අපි හැමෝම දුවන්නේ එකම රේස් එක . කෙනෙක් මරාගෙන මැරෙන්න හිත හදා ගන්නවා කියන දේ නම් මට  තාම තේරුම් ගන්න බෑ .. ඒ අපේ හිත් හැදිලා තියෙන විදිය නිසා වෙන්න ඇති . හැබැයි ඉතින් ඒ මනුස්සයෙක් ඒ තත්වයට පත්වෙන හේතු බොහොමයක් නැති කරන්න හරි හමන් පාලකයෝ ඉන්න රටකට පුළුවන් .  නමුත් අපි දැන් මෝඩ කම් කරලා ඉවරයි .

අවුරුදු 30ක් තිස්සේ අපිට ලොකු පාඩමක් ඉගැන්නුවා .  අපි ඒක  ඉගෙන ගත්තද නැද්ද කියල හිතල බලන්න කාලේ ඇවිල්ල . ආයෙත් අපි කරන්න ඕනේ මුල ඉඳල පාඩම් ඉගෙන ගන්න එකද නැත්නම් ඉගෙන ගත්ත දෙයින් දැන් වත් වැඩක් ගන්න එකද කියල හිතල බලන්න.

මේ ඉන්න හැම දේශපාලකයාගේ හැසිරීම මුල ඉඳල හොදට නිරීක්ෂණය කරලා,  ඔලුවේ තියෙන පරම්පරා ගත අදහස් වලින් බැහැර වෙලා හරි තීරණ ගන්න කාලේ ඇවිල්ල. අපි හිතන සර්ව සම්පුර්න සමාජය එක රැයින්  හැදෙන්නේ නෑ.  හැබැයි හරි හෝ වැරදි ගමන කෙලින් යන්න පුළුවන්, එක මතයක ඉඳල වැඩ කරන මිනිසුන්ව නිවැරදි විදියට තෝර  ගන්න ඕනේ. අවුරුදු ගණන් පල්  කරන එකම පල හෑලි  වලින් මඩ  ගගහ හැමදාම කාලෙයි , රටයි කන ,  සීනි  බෝල තර්ක දදා ලිස්සසලා යන (එහෙම නොයන එවුන් නම් එකෙක්වත් නෑ ..)  මිනිස්සු නැතිව,  ජිවිතේ යම් දෙයක් තමන් වෙනුවෙන් සහ රට වෙනුවෙන්  කරලා තියෙන , විවෘත මනසකින් හැම දෙයක් දිහාම බලන්න පුළුවන්, සුභවාදී ආකල්ප තියෙන අයව අපි තෝර ගන්න ඕනේ. 

අසරණ මුස්ලිම් මිනිහට, දෙමල මිනිහට බැන බැන අපේ අඩු පාඩු , අපේ ගොං කම් වහ ගන්නේ නැතුව, දියණු සමාජයක් , දියුණු ආකල්ප, තෘප්තිමත් ජිවිතයක් ගෙවන්න අවශ්‍යතාවයක් ඇති කරගෙන වැඩ කරන්න ඕනේ. බහුතර බෞද්ධ අපි බුදු දහමේ එන අල්පේච්ච කම අපේ කම්මැලි කම වහගන්න හොඳ මෙවලමක් විදියට පාවිච්චි කරනවා . හැබැයි  අල්පේච්ච කම කියන්නේ ඔබ භෞතිකව අලසව ඉඳල කිසි දෙයක් නොකර සියල්ල අනිත්‍යයි කියල කුම්මැහි  කමට ඉන්න එකට නෙමේ . ඔබට කරන්න පුළුවන් දෙය උපරිම වශයෙන් කරලා , ඒ දෙය තමන්ගේ කියල මනසින් අල්ලගන්නේ නැතිව, ඕනේ කෙනෙක් වෙනුවෙන් දීලා අතැරලා දාන්න පුළුවන් කමට. ඔබ භෞතිකව කරන දේ කියන්නේ ඔබේ හැකියාව, ඔබේ දක්ෂකම, එයින් ලැබෙන දේ කුමක් උනත් එකෙන් සතුටු වෙන්න පුළුවන් කම තමා අල්පේච්ච ජීවිතය, ඔබේ හැකියාව, ඔබේ නිදහස් අදහස්  අකුලාගෙන ජිවත් වෙන එක නෙමෙයි ආගමික ජීවිතය.. ඔබ කුමන ආගමක් ඇදහුවත් , ඔබේ ජාතිය මොකක් උනත් ජාතිය සහ ආගම ඔලුව උඩ  තියාගෙන ඉන්නකම් අපි කාටවත් සැනසීමක් , සහනයක් සහිත යහපත් ජිවිතයක් තියෙන රටක් ලබා ගන්න බෑ ...

අපි හැමෝගෙම හැකියාව, දක්ෂතා ඕනේ වෙනවා මේ රට හදන්න නම් ... (මම ඉන්නේ පිට රට තමා හැබැයි රට ඉන්න අපිත් බොහෝ දේ කරනවා පුළු පුළුවන් හැටියට )

අපි හැමෝම  තුල තාම හෙන ගොබ්බ, නොදියුණු , ගති ලක්ෂණ ඕනේ තරම් තියෙනවා . ඒව ගොඩක් වෙලාවට එලියට එන්නේ ජාතියේ හෝ ආගමේ නාමයෙන්. අන්න ඒ වෙලාවට පොඩ්ඩක් මොලේ ඇතුව කල්පනා කරලා බලන්න මේ ගොබ්බ හැඟීම පස්සෙන් දුවල විනාස වෙනවද නැත්නම් පොඩ්ඩක් වෙනස් විදියට හිතල හැමෝටම සෙතක් වෙන සුබවාදී දෙයක් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවද කියල.

මේ මැරිච්ච අසරණ මිනිස්සු වෙනුවෙන් ඔබට මට කරන්න පුළුවන් හොඳම දෙය, හැඟීම් වලට වහල් වෙලා ආයේ මරා ගන්න දඟලන එක නෙමෙයි. පලිගන්න එකත් නෙමෙයි. මොලේ පාවිච්චි කරලා කටයුතු කරන එක. ගොබ්බ රැලකට නැවත රට බාරදෙන එක වලක්වන එක.