අයියලාවත් දන් දුනෙමි

දන් දීම නිකං දීම තෑගි දීම පිනට දීම අපි හැමෝම නිතර කරන දෙයක් නේ... වැඩි වැඩියෙන් දන් දෙන්න හැමෝම කැමතියි... කලාතුරකින් කෙනෙක් ඇරෙන්න යම් දෙයක් කෙනෙකුට දීමෙන් සතුටු නොවන කෙනෙක් නෑ..

සතුටු වෙන්නේ අවංකවම අත්හැරීම නිසා දැනෙන සැහැල්ලුව නිසාද අනිත් කෙනා තමාට වඩා අසරණ නිසා ඒ පුද්ගලයාව සතුටු කිරීමට තමාට හැකිවීම නිසා ද සියුම් විදියට හිත යටින් බලාපොරොත්තු වෙන උසස් බව ලබා ගෙන සතුටු වීමට ඇති ආසාව නිසා ද යන්න එතරම් වැදගත් නොවුනත් දන් දීම නිසා ඕනෙම කෙනෙක්ගේ හිතේ පොඩි සතුටක් දැනෙනවා...

මමත් ඉතින් පොඩි කාලේ ඉඳලම මගෙ ලඟ තියෙන එක එක දේවල් ඔය කාට හරි දීල දාන්න හරි කැමතියි... සෙල්ලම් බඩු,ඉලෙක්ට්‍රොනික් සර්කිට් කෑලි, පොත්, මැගසින්, සඟරා, ස්ටිකර්,චිත්‍ර ඕවා තමා පොඩි කාලේ දන් දුන්නේ.. (ලෝක ප්‍රසිද්ධ වෙච්ච සමහර ධනවතුන් වගේ පොඩි කාලේ ඉඳලම තියෙන දෙය යොදාගෙන යමක් උපයා ගැනීමට වඩා තියෙන සියල්ල නැති කර ගැනීමේ උපන් හැකියාව සහිත වීම නිසා වෙන්න ඇති)..

පස්සේ කාලේ කොම්පුටර් දන් දීම කළා... මුලින් ම තාත්තයි අම්මයි අරන් දුන්න එක එක්කෙනෙකුට දන් දුන්නා.. පස්සෙ මම පඩි අරන් හදා ගත්ත එක ආයේ දන් දුන්නා... ඊට පස්සේ ගත්ත ලැප්ටොප් එකත් දීල දැම්මා... ( මටම කියල කොම්පියුටරයක් නෑනේ හැබෑටම.. දැන දුවන්නේ කොම්පැණි ප්‍රොපටි වලින්...)  බයික් එක ගත්තම ඒ වෙනකම් පැද පැද පට්ට ගහපු බයිසිකල් එකත් දීල දැම්මා..  කාර් එක ගත්තට පස්සේ බයික් එක දීල දාන අදහස නම් ගොඩක් සැරයක් ඔලුවට ආවා... තාම දුන්නෙ නෑ... කාර් එකෙන් විතරක් ගොඩ දාන්න අමාරු ගමන් බිමන් තියෙනවනේ... (බට්ටි නංඟි නම් උඩින්ම කැමතියි මම බයික් එක කාට හරි දීල දානවට.. මමනේ දන්නේ කාර් එක එහෙ මෙහෙ පාර්ක් කරන්න ගියාම කන්න වෙන කට්ට..)

මේ ළඟදි මම තවත් මහා දානයක් දුන්නා... එකට වැටිල දෙන දෙයක් කාල වෙන දෙයක් බලාගෙන අයියයි මල්ලියි වගේ කාලයක් තිස්සේ හිටපු හෙලිකොප්ටර් අයියාව මම දීල දැම්මා... ඇත්තටම කිව්වොත් මුලින් ම ගත්ත  එකයි... ඊට පස්සේ ගත්ත එකයි දෙකම දුන්නා...

මුලින් ගත්ත එක මා වැනි ම පිස්සුවක් සහිත රුවන් මාමාගේ හිතසුව පිණිසද.. දෙවැනි එක මට වගේම පොඩි කාලයක් හිමි... බට්ටි නංඟිලාගේ පවුලට හිතවත් රත්නපාල අයියාගේ පුතාගේ සතුට පිණිස ද වශයෙන් දීල දැම්මා...

අයියා දන් දීමට පෙර දින රාත්‍රියේ මල්ලී සම්ඟ ගත් අවසන් පොටෝ කිහිපය

ඇත්තටම මගේ හෙලිකොප්ටර් උණ දැන් සනීප වෙලා... ගේ ඇතුළේ ඉඳන් යවන්න කියල හිතාගෙන මේ ලඟදි ගෙන්න ගත්ත හෙලිකොප්ටර් මල්ලියා හරියට වැඩ කරන්නේ නැති වුණාට පස්සේ නිකං කම්මැලියි වගේ.. (සෝරෝට ඇමතුමක් දීල උපදේසයක් ගන්නවත් හිතෙන්නෙ නෑ වගේ...) මේ සතියෙවත් ආයේ ට්‍රයි එකක් දීල බලන්න ඕනේ...

ඔන්න ඔහොම තමා ඉතින් මගේ දන් දීම්... මේ ඊයේ පෙරේදා ගත්ත ඩී.ඇස්.ඇල්.ආර් කැමරාවටත් ඔය ආනිසංසෙම වෙයි තව ටික කාලෙකින්.. හික්ස් බිකිස්...

ඉස්සර මට කොම්පුටරයක්, මේ වගේ හෙලිකොප්ටර් ,සෙල්ලම් බඩු සහ ආස හිතෙන තව එක එක දේවල් ගන්න බැරුව ගෙදර ඔහේ ඉන්න වෙලාවට අනන්තවත් හිතිල තියෙනවා මට ඒව අරන් දෙන්නවත් කවුරු හරි හිටියනම් කියල... එහෙම කවුරුවත් නෑ කියල ෂුවර් එකටම දැන දැනත්..  දැනුත් ඉතින් එහෙම හිතන පොඩි එවුන් ඕනේ තරම් ඉන්නවනේ... එහෙම කරන්න බැරි දෙමව්පියොත් ඕනෙ තරම් ඉන්නවනේ... ඉතින් එහෙම හිතෙන පොඩි එකෙකුගේ හීනයක් හීනියට හරි සැබෑ කරල පොඩි ආතල් එකක් ගන්න එක වරදක් නෙවෙයි නේ...

රස්සාව කරල ගෙවල් දොරවල් හදාගෙන යාන වාහන අරගෙන තව අමතර ආදායම් මාර්ග හදාගෙන සල්ලි කාරයෙක් උනාට පස්සේ දාන දීල නැති බැරි අයට උදව් කරල පින් කම් කරල ඉන්නම් කියල කල් දාන්නෙ නැතුව දෙන්න හිතෙන වෙලාවට දීල ඔන්න ඔහේ පාන් කෑල්ලක් කාල ඉන්න එක හෙන ආතල් මට නම්...

පොටෝ එක

ගෙවුනු වසරේ අපේ සවාරි වලට අදාල පොටෝ එක.. ඇනිවසරිය දිනට සති කිහිපයක සිට සෑදීම අරඹා මා දන්නා සියළුම පොටෝසොප් වැඩ කිඩ දමා මගේ අතින් නිෂ්පාදනය වූ අපේ ඇනිවසරි පොටෝව. නිතර කැඩෙන සුළු ලැප්ටොප් වල දමා රැක ගැනීම ෂුවර් නැති බැවින් මතු කලෙක බලා සතුටු වනු පිණිස මෙසේ බ්ලොගයට දමනු ලැබේ...

                                    

 ඇනිවසරි දින ඔපිසියෙන් පැනගොස් ලබා ගත් ප්‍රින්ටය බට්ටී නංඟී විසින් අධික පරිස්සමට කොහේ හෝ හංඟා ඇති බැවින් මට නිතර දැක බලා ගැනුම පිණිස මෙසේ ජාල ගත කළෙමි...

ගෙවුනු වසරේ අපේ සවාරි.. ඡායාරූප රහිතයි

අපි දෙන්නගේ ෆස්ට් වෙඩින් ඇනිවසරිය පහුවෙලා දැන් සති 2ක් විතර.. ඇනිවසරි ටුවර් එකට රවුමක් ගහල ගෙදර ආපු ගමන් කොම්පීටරේට කෙල වෙච්ච නිසා මොකුත් කර ගන්න බැරි වුණා.. අලුතින් හම්බවෙච්ච එකට අවශ්‍ය අඩුවැඩිය දාලා හදා ගත්තේ මේ ඊයේ පෙරේදා...

අපි දෙන්නගේම හීනයක් වෙලා තිබ්බ දඹුල්ල කණ්ඩලම හෝටල් ගමන ෆස්ට් ඇනිවසරි එකේදි යන්න පුළුවන් වෙච්ච එක ගැන හරි සතුටුයි... පොඩි කාලේ ඉඳල තිබ්බ හීන එකින් එක හෙමින් හෙමින් හැබෑකරගන්න පුළුවන් වෙන එක හරි ජොලි... හැමදේම අපි දෙන්නම මහන්සිවෙලා හම්බකරගත්ත දේවල් වලින් කරනකොට අවංකවම හිතට සැහැල්ලුයි සතුටුයි..

කණ්ඩලම හෝටලය ගැන මම අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනේ.. ස්වභාවික පරිසරයට සිදුවෙන හානිය අවම කරගෙන හදපු විශිෂ්ට නිර්මාණයක්... මම හිතන්නේ සම්මාන පවා හම්බ වෙලා තියෙනවා පරිසරය සුරැකීම සම්බන්ධව...මීට අවුරුදු 10-15කට කලින් ඔය හෝටලේ හදපු කාලේ ඉඳල හෙන ආසාවක් තිබ්බ ඕකට යන්න.. ඒ කාලේ ඒව නිකං හීනම විතරක් වෙලා තිබුණේ..

කණ්ඩලමෙන් පස්සේ රුවන්වැලි සෑයටයි,ශ්‍රී මහා බෝධියටයි ගියා පහුවදා රෑ.. අනුරාධපුරේ ගිහින් හතරවටේ ඇවිදින්නේ නැතුව රුවන්වැලි සෑ මළුවේ ගේට්ටුව වහනකම් වාඩිවෙලා හිටියා... එහෙම ඉන්නකොට දැනෙන දේ ගැනත් ඉතින් වචන වලින් කියන්න අමාරුයි..

පහුවදා උදේම නැග්ගා සීගිරී.... ඒකත් අවුරුදු 10-15කින් තමා ගියේ.. උඩටම නඟිනකොට නම් නිකන් සුදුකොඩි, ගොක්කොල පේන ගතියක් දැනුනා .. හිකිස්...ඒතරම් ඇඟේ ෆිට්නස් නේ...

ඇනිවසරි ටුවර් එක එතනින් ඉවරයි...

වෙඩිමෙන් පස්සේ දවසේ අපි දෙන්නා කෙලින් ම ගියේ නුවර හුනස් ෆෝල්ස් හොටෙල් එකටනේ.. බැඳපු අලුත යන්න තියෙන සිරාම හොටෙල් වලින් එකක් ඒක.. ගිය අය දන්නව ඇති.. පුදුම ලස්සනක්...  බඳින්න ඉන්න අය පුළුවන් නම් ගිහින් ආවට කමක් නෑ.. ජීවිතේටම මතක හිටින තැනක් වෙයි..

හෝම් කමිමෙන් පස්සේ දවසේ සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතුව තායිලන්ත සවාරියකුත් ගිහින් ආවනේ... දවස් 5ක් තායිලන්තෙ නැවතිලා රට තොට බලල එන්න එච්චර ලොකු ගානක් ගියෙ නෑ.. ලංකාවේ හිටිය හෝටලේට එක දවසට ගෙවපු ගානින් අපි දෙන්න සාමාන්‍යයෙන් 3-ස්ටාර් වගේ හොටෙල් එකක දවස් 4ක් හිටියා... හරිම ලාබයි.. කිසිම අඩුපාඩුවක් නෑ.. එහෙ ගිහින් ඩ්‍රීම් වර්ල්ඩ් එකේ රවුමකුයි, මැඩම් ටුසාඩ් වැක්ස් මියුසියම් එකේ රවුමකුයි ගහල ගෙවල් වල අයටයි අපිටයි පොඩි පොඩි තෑගියි (මට හෙලිකොප්පරේ) අරන් එන්න අපිට ගියේ යන්න එන්න ටිකට් වලටත් එක්කම 120,000ක් වගේ (ගාන දැම්මේ යන කෙනෙකුට අදහසක් ගන්න)

ඒ ගමනෙන් පස්සේ අපි කීප සැරයක් හපුතලේ ගියා.. ට්‍රිප්ම නුනත් ට්‍රිප් තමා ඉතින්.. නෑදෑ ගෙවල් වලයි ප්‍රේමසිරි අයියගේ මළ ගේ, බුද්ධික මල්ලිගේ දානේ වගේ හේතු නිසා. දියළුම, බබරකන්ද දිය ඇලි බලල, දොලපාරවල් වලින් නාලා, අලි බලල, මඩවල උපාලි හාමුදුරුවන්ගේ මියුසික් තෙරපි විඳල ආපු නිසා ඒ ගමන් ටිකත් ඉතින් ට්‍රිප් ම තමා..

ඔය අතරේ අපි දෙන්නා ආයේ ගියා මේ ළඟපාත පොඩි හොටෙල් එකකට... ඒ කියන්නේ කොළඹින් 20-30 කි.මි වගේ දුරකින් තියෙන සෙරනිටි විලේජ් කියල ලස්සන පොඩි හොටෙල් එකක්... දවස ගෙවල එන්න මරු තැනක්.. වැඩි ගානක් නෑ.. පෙට්‍රල් වියදමත් එක්කම 5000කට අඩුවෙන් ගියේ අපි දෙන්නට.. හැබැයි රෑ හිටියෙ නෑ...

ඊට පස්සේ කතරගම ටුවර් එකක් සෙට් වුණා... පවුලේ අයත් එක්ක... ඒකෙදි ලෝක ප්‍රසිද්ධ නැව් එන්නැති වරාය එහෙමත් දැකබලා ගත්තා.. හැබැයි ඇත්තටම මම නම් ගලක් දැක්කෙ නෑ...  කවුරු මොනව කිව්වත්..

කලින් වැඩ කරපු කොම්පැණියේ සැට් එකත් එක්ක ගිය නුවර එළි ට්‍රිප් එකත් මරේ මරු...  නුවර එළියේ ගිහින් ඉට්ටෝබෙරි ෆාම් එකේ ට්‍රැක්ටර් ගමනත් මරු.. කොත්මලේ ජලාශේ තත්වෙත් බලාගෙන තමයි ඒ රවුම කැරකිලා ආවේ...

නුවර එළියේ ටුවර් එකට කලින් (ලියපු ඕඩර් එක නම් වැරදියි... ගනන් ගන්න එපා) මම හිතන්නේ කතරගම ටුවර් එකටත් කලින් ද මන් ද... අකුරැස්සේ ගිය වෙලාවෙදි අපි ගියා කඹුරුපිටියේ එකෝ විලේජ් කියල තව පොඩි ලස්සන හොටෙල් එකකට.. ගෙදර කට්ටියත් එක්ක හවස් වෙලා ගිහින් රෑ කෑම කාල එන්න හෙන අඩු ගානක් ගියේ.. ලස්සන තැනක්...

අහ් කියන්න අමතක වෙච්ච තව සිරා ගමනක් තියෙනවනේ.. බට්ටි නංඟිගේ කොම්පැනිය ගානේ ජෙට් ලයිනර් නැව් සවාරියකුත් සැට් උණානේ... නොමිලෙම... යන්න වටින ගමනක් ඒකත්... නැව් කියන්නෙත් හෙන සිරා වාහන ජාතියක්...

අපේ කොම්පැණිය ගානෙත් වත්තල පෙගසස් හොටෙල් ගමනකුත් සැට් වුණා.. හැක්.. බැඳල මාසයයි ද කොහෙද.. කෙහෙල් ගහට ඩි.එස්.එල්.ආර් කැමරාවෙන් ගැහුව වගේ... බීච් වොලිබෝල් ගහන්න ගිහින් මගේ වෙඩින් මුද්ද නැත්තටම නැති උණා එහෙදි... හිකිස්..  කොම්පැනියේ කට්ටිය කොම්පැනිය ගානේ මට අලුත් මුද්දක් අරන් දුන්න එකත් කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ...  ඩේ ඇන්ඩ් නයිට් සේවය කළත් කමක් නෑනේ ඉතින්...

දැනට මතක් වෙන විදියට ඔන්න ඔහොම තමා අපි දෙන්න රවුම් ගැහුවේ... අවර් කාර් අවර් පැට්‍රෝල් නේ කියල අපිට හිතුනම ඉතින් ඔය වගේ රවුම් යනවා.. (බැංකු වල සතපහක් වත් නැති එක වෙනම කතාවක්)

බැඳල අවුරුද්දක් 2ක් යනකම් සල්ලි පොඩ්ඩක් නාස්ති කලාට කමක් නෑ ඔන්න ඔහේ.... (ඊට පස්සෙත් කමක් නෑ ඉතින්)... ඊලඟ මාසේ ගානට බැලන්ස් කරගන්න පුළුවන් නම් විතරක් (හිකිස්... බැරිම උනොත්  ක්‍රෙඩිට් කාඩ් තියෙනවනේ ඉතින් )

ඉන්න ඩිංඟ ජීවත් වී සැපෙන් ඉම්මු අපි නංඟී කියන පිස්සු පූසාගේ තියරියට වන්දනා මාන කරලනේ මම ඉන්නේ.. බට්ටි නංඟිත් ඉතින් මම ම තමා නේ...

ප.ලි
ගිය ගමන් වල පින්තූර සියල්ල මදර්බෝඩ් එකට කෙලවී ගිය මගේ පරණ ලැප්ටොපයේ බැවින් මේ අවස්තාවෙදී ලබා ගත නොහැක..

ප.ප.ලි
සල්ලි සල්ලි කියා බලන්නේ නැතුව අම්මාගෙන්,අක්කාගෙන් සහ දිමුතුවාගෙන් බැනුම්/ අවවාද අසමින් බට්ටි නංඟිගේ පූර්ණ අනුමැතිය සහිතව කන්ඩලම් ටුවරය යන්න ඔන්න මෙන්න තියා තකහනියේ මිලදී ගත් මගේ ඩී.ඇස්.ඇල්.ආර් කැමරාවේ පින්තූර සමඟ නැවත හමුවෙමු...

ප.ප.ප.ප.ප.ලි.ලි.ලි.ලි.ලී

කොහොමද නයාගෙ තරම.. හිකිස් බිකිස්...

සිංහල යුනිකේත සහ බ්ලොග් කරණයේ ඉතිහාසය ගැන...

ඉස්සෙල්ලාම කියන්න ඕනේ මෙවැනි මාතෘකාවක් ගැන ලියන්න මට කිසිම අයිතියක් හෝ මහා හැකියාවක් නැහැ..මේකේ ආරම්භය සහ විකාශනය ගැන මම දන්න දේවල් ටික ලියන්න ලියල දාන්නම්.. පහුගිය කාළේ කිහිප දෙනෙක්ම පරණ බ්ලොග් සහ මීට වසර 5-6කට කලින් කොහොමද මේ සිංහල යුනිකේත සහ බ්ලොග් කලාව තිබුණේ කියන එක ගැන උනන්දු වෙලා තිබ්බා.. ඉතින් දන්න දේවල් ටික ලියල දාන්න හිතුවා...මට මඟ හැරුනු පුද්ගලයින් සහ බ්ලොග් පිළිබ්ඳව මට වඩා මේ ගැන දන්නා කෙනෙක් විසින් අප සැම දැනුවත් කරයි කියල බලාපොරොත්තු වෙනවා..

සිංහල යුනිකේතයේ ආරම්භය ගැන නිල වශයෙන් දැන ගැනීමට දැනට ඇති හොඳම අඩවිය http://www.siyabas.lk/history ලෙස සළකන්න පුළුවන් මේක රාජ්‍ය මට්ටමින් දියුණු වෙච්ච තාක්ෂණයක්  ඒ නිසා බොහෝ වගකිව යුතු අය ඉන්නවා.  ශ්‍රී ලංකා තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණ නියෝජිතායතනය (ICTA) මඟින් සිංහල යුනිකේත සංවර්ධනය සඳහා ලබා දී ඇති සහය සහ වර්තමානයේ දී ලබා දෙන සහය පිළිබඳව වැඩි විස්තර ලබා ගත හැක.

යුනිකේත භාවිතා කරන්නන් හට මුල් කාලයේ ඇතිවූ ගැටලු සහ ඒවාට විසඳුම් ලබා ගැනීම පිණිස පිහිටුවා ගත් සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහය 2006 වසරේදී ආරම්භ කරන කළා.

සිංහල යුනිකේත සමූහයේ ආරම්භය සඳහා මුලීකත්වය ගැන ඇත්තේ අප සැවොම දන්නා කපුටා සිංහල අකුරු සෑදූ ඊ ෆියුෂන් සමාගමේ සාමාජිකයින් විසින්. සමූහයේ මූලිකත්වය ගෙන කටයුතු කළේ නිරංජන් මීගම්මන මහතා, කපුටා කට්ටියත් එක්ක හිටපු රන්දුනු සහෝදරයාවත් මතක් කළ යුතුයි.

මා සිංහල යුනිකේත සමූහය හා සම්බන්ධ වූ ආකාරය මෙහි සරලව දක්වා ඇත.

මුල්ම කාලේදි තිබිච්ච ගැටලු

1. සිංහල යුනිකේත අකුරු වල ඉස්පිලි පාපිලි කොම්බුව ආදී දේවල නිවැරදිව නොපෙන්වීම, 
2. ගොඩක් වෙලාවට  යුනිකේත අකුරු නිවැරදිව දර්ශනය නොවීමේ රෙන්ඩරින් ගැටලු තිබුණා. 
3. අනිත් එක විවිධ බ්‍රව්සර් වලදි ආපු ගැටළු.. 
4. ඊට පස්සේ වින්ඩෝස් ඔෆිස්,ෆොටො ෂොප් වගේ එදිනෙදා අපි පාවිච්චි කරන සොෆ්ට්වෙයාර්ස් වලදි ආපු ගැටළු...
5. ඩෙස්ක්ටොප් පබ්ලිෂින්  වැඩ වලදි අතීතයේ පාවිච්චි කරපු විවිධ ෆොන්ට් වර්ග වෙනුවට යුනිකේත භාවිතා කිරීම සහ ඒ සම්බන්ද ගැටළු 
6. ලිනක්ස් වල සිංහල පිහිටුවීමේදී සහ භාවිතයේදී ආපු ගැටළු 
7. සිංහල භාෂාවේ ඇති සමහර අක්ෂර සහ ඒවායේ යෙදීම් ගැනත් කතා බහ වුණා.. ගොඩක් වෙලාවට අන්තර්ජාතික සම්මත සමඟ සිංහල භාෂාව සම්බන්ධ වීමේදී ඇතිවූ ගැටළු.

ඔන්න ඕවට විසඳුම් සාකච්ඡා කරන එක තමයි මුලික වශයෙන් අපි (මම කළේ බලන් හිටපු එක විතරයි) මේ සමූහයේදි කළේ..

සිංහල ටයිප් කිරීමේ ගැටළුවත් ගොඩක් දෙනෙකුට තිබ්බා.. ඒකට විසඳුම් වශයෙන්

1. ගාර්ප් සිංහල යතුරු ලියනය, 
2. අපි කවුරුත් දන්න විජේසේකර කී බෝඩ් එක 
3. ඊට පස්සේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයෙන් හදපු එසැනින් පරිවර්තකය  

වගේ දේවල් භාවිතා කිරීම සහ ඒවායේ ගුණ දොස් විචාරය වගේ දේවල් සිද්ධ වුණා. මේ කාලේදී කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලීය භෂා තාක්ෂ්ණ පර්යේෂණ ආයතනය විසින් යුනිකේත සම්බන්ධ බොහෝ අත්හදා බැලීම් සහ නව නිපැයුම් සිද්ධ කළා මම හිතන්නේ..

1. ෆයර් ෆොක්ස් වලට හදපු ඉංග්‍රීසි සිංහල ශබ්ධකෝෂය ගොඩක් ම ජනප්‍රිය වෙලා තිබුණා..  මම හිතන්නේ දැන් නම් ඒක වැඩ නැද්ද කොහෙද.. මේක හැදුවේ අසංක වාසල කියල සහෝදරයෙක් මට මතක විදියට
2. ඩනිෂ්ක නවීන් සහෝදරයා විසින් ෆයර් ෆොක්ස් සිංහල වර්ෂන් එකක් නිකුත් කිරීම.. 
3. මලින්ත මල්ලි ගේ වර්ඩ්ප්‍රෙස් සිංහල සංස්කරණයක් නිකුත් කිරීම, 
4. දසුන් සමීර මල්ලි ගේ ෆොන්ට්ස් සම්බන්ධ ගැටළු විසඳීම් එහෙම ගොඩක් තිබ්බා... 

මීට අමතරව තව බොහෝ අය විසින් විවිධ දේ කළා.. මම නම් කළේ සිංහලෙන් එක එක බයිල ලිය ලිය හිටපු එක තමා.. හැබැයි ඒ කාලේ මම දන්න කියන හැමෝගෙම මැෂින් වලට යුනිකෝඩ් දාල හීන් සැරේ පොඩි පොඩි පබ්ලිසිටි වැඩ කළා..

සිංහල යුනිකේත සඳහා විවිධ අකුරු වර්ග හැදීම ගැනත් අවධානය යොමු වෙලා තිබුණා.. මම හිතන්නේ කපුටා ෆොන්ට් එක හදපු ඊ ෆියුෂන් සමාගමේ කට්ටිය ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කළා..

ජංගම දුරකතන සඳහා සිංහල යුනිකේත සහය ගැනත් අපි හෙව්වා බැලුවා.. (මම ඕකට සැට් උනේ CDMA වලට සිංහල දාන්න පුළුවන් ද බලන්න ගිහින් නේ)

සිංහලෙන් ලියන්න ආස නිසා මම මුලින් ම ගෙදර ගිහින් වර්ඩ් වල සිංහලෙන් ලිව්වා.. එහෙම ලියපු ලෝකෝපකාරය පොතේ පිටු කිහිපයක්  මම පස්සේ බ්ලොග් එකට දැම්මා.. ලෝකෝපකාරය ලියන්න හේතුව වුණේ ඒ දවස් වල මගෙ ළඟ ඔය විවිධ සිංහල මහාප්‍රාණ අකුරු තියෙන පොතකට තිබ්බේ ඕක විතරක් නිසා... ඕකෙ තියෙන එක එක අකුරු ලියන්න පුළුවන් ද බැරිද කියන එක ටෙස්ට් කරන්නත් එක්ක මම ඕක වර්ඩ් වල ටයිප් කළා..

සිංහලෙන් අකුරු ලියන්න ඇත්තටම ඒ දවස් වල මම නම් හෙන ආස කළා.. මොකද එක එක ෆොන්ට්ස් වර්ග දාගෙන අකුරු ගලප ගලප හොය හොය ලියනවට වඩා සිංහල යුනිකේත භාවිතාව මාර විදියට ලේසි වෙච්ච නිසා.. මට කොහොමත් විජේසේකර කී බෝඩ් එක එච්චර බැරි නිසා මම හුරු උනේ ගාර්ප් එකට.. එදා සිට අද දක්වා ගාර්ප් ම තමා.

සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහයේ හෙන රසවත් දේවල් තිබ්බා.. ඒ කියන්නේ මුලින්ම සමහර අයට තිබ්බා කොම්පුටරේ සිංහලෙන් වැඩ කරන්න හදන එක මහ විකාරයක් අපී තාම ඉන්නේ දූපත් මානසිකත්වයේ ඒ නිසා මේව මහ තේරුමක් නැති වැඩ කියල තර්ක දාපු අයට උත්තර දෙන එක නැඟල ගියා... වලි හෝ ගාලා..

ඊට පස්සේ ආයේ එකක් තිබ්බා සිංහලට මුර්ධජ අකුරු අවශ්‍යද නැද්ද කියන එක ගැන කතාබහක්.. ඒකත් හොඳට නැඟල ගියා වගේ මතකයි.. වෙබ් අලෝචනා බ්ලොග් එක ලියන ආනන්දවර්දන මහත්තයා එයාගේ සයිට් එකේ කිසිම  මුර්ධජ  අකුරක් භාවිතා නොකරනව කියල ඒ දවස්වල  මුර්ධජ  නැතුව බ්ලොග් ලිව්වා.. තාමත් ඒක එහෙම ද කියල මම බැලුවෙ නම් නෑ.. නමුත් ඒ දවස් වල නම්  මුර්ධජ නැතුව බ්ලොග් ලිව්වා..

තව සිරාම සංවාදයක් ගියා ජැක්සන් ඇන්තනීගේ අබා ෆිල්ම් එක හදපු දවස් වල... මහාචාර්‍යය නලින් ද සිල්වා මහත්මයගේ චින්තන පර්ෂදයේ කට්ටියක් සෙට් වෙලා හෙන ටෝක්ස් දුන්නා.. ෆිල්ම් ඒකේ තිබිච්ච සිංහලට විරුද්ධ සමහර දර්ශන ගැනයි ෆිල්ම් එක ගැනයි..  බොහොම රසවත් කතා බහක් උනා ඒකත්.. 

 ඒ වගේම සිංහල යුනිකේත යොදාගෙන රාජ්‍ය මට්ටමින් වෙබ් අඩවි නිර්මාණයත් මේ වෙනකොට පටන් අරං තිබුණා... ශ්‍රී ලංකා තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණ නියෝජිතායතනය (ICTA) විසින් මූලිකත්වය ගෙන පටන් ගත් නැණසල මධ්‍යස්තාන වල සිංහල යුනිකේත භාවිතය ප්‍රචලිත කිරීම, ශිල්ප සයුර  වැනි අධ්‍යාපනික වෙබ් අඩවි නිර්මාණය, ශිල්ප සයුරේ තේමා පාඨය ගැන අදහස් විමසිම් එහෙම සිංහල යුනිකේත සමූහයේ කතා බහ වුණා.. ඒ වගේම එම අඩවියේ මූලික වටයේ ටෙස්ටින් වලටත් අපි සහභාගි වුණා..

ඔය අතරේ එක් එක් අය පුද්ගලික් බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තා..

ගොඩක් ජනප්‍රිය වෙච්ච එකක් තමා වෙබ් අලෝචනා... ඒක ලියන ආනන්දවර්දන මහත්මයගේ සැබෑ නම මොකක් ද කියල මම නම් අද වෙනකන් දන්නෙ නෑ.. නමුත් ඒක හරි ජනප්‍රිය උණා...  තව ධම්මිකගේ බ්ලොග් සටහන් කියල එකක් ලිව්වා ධම්මික කියල මහත්මයෙක් සිංහල බ්ලොග් කියවනයේ අන්තිම පිටුවට ගිහින් බැලුවොත් ඒක තමා අන්තිමටම තියෙන්නෙ.. ඒ කියන්නේ මුලින් ම සින්ඩිකේට් වෙලා තියෙන්නෙ ඒක..

මට මතක හැටියට මලින්තගේ සටහන්, හර්ෂණ ගේ බ්ලොග් එක,ශ්‍රී ශානු ගේ බ්ලොග් එක,  ඒ දවස් වල ලියවුණා. සුපුන් සුදාරක මල්ලිත් සිංහල යුනිකේත සමූහයේ කටයුතු වලට ක්‍රියාකාරීව සහභාගි වුණා. කොත්තු සයිට් එක ඒ කාලෙත් තිබුණා සිංඩිකේටරයක් විදියට. හැබැයි ගොඩක් සිංඩිකේට් කළේ ඉංග්‍රීසි බ්ලොග්.. 

ඔය බ්ලොග් සහ සාකච්ඡා යන අතරේ මට මතක විදියට කාලිංගත් සිංහල යුනිකෝඩ් ගෘප් එකේ තාක්ෂණික ගැටළු සාකච්ඡා කරන්න එකතු වුණා. ඔය කතා බහ යන අතරේ මලින්ත මල්ලිගේ යෝජනාවකින් ද කොහෙද මේ සිංහල බ්ලොග් කරුවන්ගේ සංසදය පටන් ගත්තා.. ඊට පස්සේ සිංඩිකේටරේ පටන් අරං ටිකෙන් ටිකෙ මේ බ්ලොග් ලියවිල්ල මේ අද දක්වා ඇවිල්ල තියෙනවා..

පස්සේ ටිරෝන් වික්‍රමරත්න කියල කෙනෙක් අපිත් එක්ක එකතු වුණා.. ගොඩක් තාක්ෂණික කරනු වලදි කතාබහට එකතු වෙලා පස්සේ සිංහලෙන් ලංකාවේ ඉතිහාසය ගැන වෙබ් අඩවියක් කිරීමේ අදහසක් ගෙනල්ලා ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කළා. Lanka History Portal  කියල ගූග්ල් සමූහයක හදාගෙන අපි ගොඩක් දේවල් සාකච්ඡා කළා.. දවසක් නුවර ගිහින් පෙරාදෙණිය කැම්පස් එකේදී මීට් වෙලා අපි ඔය ඉතිහාස ප්‍රොජෙක්ට් එක ගැන සාකච්ඡා කළා (මම බයික් එකේ මුලින් ම නුවර ගියේ එදා හික්). ටිරෝන් ඒ වෙනුවෙන් ගොඩක් මහන්සි වෙලා වැඩ කළා.. මලින්ත මල්ලි ලස්සන සයිට් එකකුත් ඩිසයින් කළා මතකයි.. චාමර පීරිස් ,වරුණ  එහෙම ඒ කාළේ මේ වෙනුවෙන් සම්බන්ධ වෙලා හිටියා.  ශ්‍රී ලංකාවට විජය කුමාරය එන්න කලින් ඉතිහාසය හොයල ඒක ලියන වැඩේ මම බාර ගත්තා.. රාවණා උණ හැදිල තිබිච්ච කාලේ නිසා..  හැබැයි වැඩි දෙයක් හොයා ගත්තේ නෑ.. ලංකා වත කියල මරු පොතක් හොයා ගෙන බැලුවා... හරි ලස්සන ප්‍රබන්ධ කතාවක්.. හැබැයි ඇත්ත නෙවෙයි..

අපිට වෙඩ් අඩවියට ගන්න ඕනේ වෙච්ච ඩොමේන් නේම් එක ගැනීමේ ගැටළුවක් නිසා ඒ වැඩේ ටිකෙන් ටික මඟ ඇරිලා ගියා.

මම දන්න විදියට 2006 සිට සිංහල යුනිකේතය සහ සිංහල බ්ලොග් ජනතාව අතරට ගෙන යන්න විවිධාකාර වශයෙන් සහයෝගය දීලා ඒ වෙනුවෙන් ඇප කැප වී වැඩ කරපු අය ගොඩාක් හිටියා... මෙතන ඒ අය හැමෝගෙම  නම් කියවෙලා නෑ.. මම අවංකවම ඒ අය ගැන දන්නෙ නෑ.. නමුත් එහෙම පිරිසක් සිටි බව විතරක් දන්නවා.

මට මඟහැරුණු  නම් සහ බ්ලොග් අඩවි තව ගොඩක් ඇති.. ඒ අයෙගෙන් අවංකවම සමාව ඉල්ලන ගමන් අපි නොදන්න විස්තර ලබා දෙන්න කියලත් මතක් කරන්නම්.

කුංෆූ බලන්න කැමති ද?

පහු ගිය දවස් ටිකේ ලියපු පෝස්ට් වලදි මතක් වෙච්ච නිසා මට මේක හොයල ඩවුන්ලෝඩ් කරන්න හිතුණා...  පළවෙනි සීසන් එකේ කොටස් කීපයක් මේ වෙනකොට ඩවුන්ලෝඩ් වෙලා ඉවරයි.. ටී.වී එකේ බලපු  කොලිටි එකම වගේ තියෙනවා.. කැමති අය බාගෙන බලන්න...

සීසන් 1

සීසන් 2

මේකේ තියෙන අදහස් ටිකක් තේරුම් අරං අපේ එදිනෙදා ජීවිතේට එකතු කරගන්න පුළුවන් නම් වටිනවා... අපි මේ හැමදාම දකින මිනිස්සු,දේවල් දිහා වෙනස් විදියට බලන්න හිතෙයි..

මේකේ කතාව ගැන පූර්ව හැඳින්වීමක් අනවශ්‍යයි කියල හිතුණා... ලියන්න කම්මැලි කම නම් නෙවෙයි..

Accept the way of others

මේ අදහස කොච්චර ලස්සනට මේකේ තියෙනවද...? අපි අවුරුදු බර ගානක් තිස්සේ මේවගේ  ගැඹුරු දේ ගැන දන්නවා... ඒ දන්න දේ ගැන ලොකු ආඩම්බරේකුත් තියෙනවා... හැබැයි මේ සරල දේ අපේ ප්‍රායෝගික් ජීවිතේදී ක්‍රියාත්මක කරන්න අපිට නොතේරෙන්නෙ ඇයි.. ?  ලෝකේ ගෝලාකාරයි මිනිස්සු විවිදාකාරයි කියල ලිස්සල යන අය අතරේ උපේක්ෂාවෙන් බලල තමන්ගේ අභ්‍යන්තරය ගැන පුංචි හරි වැටහීමක් ලබා ගන්න උත්සාහ කරන අය ඉන්නෙ හරි ස්වල්පයයි කියලයි මට හිතෙන්නේ...  එහෙම තේරුම් ගන්න තරම් විවෘත සිහියක් අපට නෑ වගේ... එදිනෙදා ජීවිතේදී අපිට කොච්චර මිනිස්සු හම්බ වෙනවද.. කොච්චර මිනිස්සු එක්ක අපි වැඩ කරනවද? යාළුවෝ, නෑදෑයෝ, ආදරේ හිතෙන අය, පේන්න බැරි චරිත, එපා කරපු උන්, සිරා පොරවල් ඔන්න ඔය වගේ එක එක විදියේ අය...

ඔය කැටගරි වලට අපි දාගෙන ඉන්න ඔක්කොම මිනිස්සු අපි වගේමයි කියල නිකමට හිතෙන්නෙ නැද්ද? එක එක්කෙනා ජීවිතේ ජීවත් වෙලා තියෙන විදිය අනුව, එයාලට ජීවිතෙන් ලැබිල තියෙන දේ අනුව, ජීවත් වෙච්ච සමාජය හා පරිසරය අනුව ඒ මිනිස්සු ඒ ඒ විදියේ චරිත වෙනවා... ඒ චරිත අපිත් එක්ක ජීවත් වෙනකොට එක එක විදියේ ගති ගුණ අපිට පේනවා... ඒ පෙනෙන දේ අනුව අපි ඒ මනුස්සය ගැන තීරණ ගන්න එක කොච්චර හරිද වැරදිද කියල හිතල බලන්න හිතෙන්නෙ නැද්ද.... එහෙම තීරණ ගතයුතු අවස්තා සහ නොගත යුතු අවස්තා ගැන අපි සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනේ... එහෙම නොකලොත් අපි අමාරුවේ.. හැබැයි ඒක ඒ මොහොතට විතරක් සීමා කරල අවස්තාවට හරි යන විදියට හැසිරිලා හිත ඇතුලින් ඒ මනුස්සයව මැනල එයා ගැන අපි තීරණ අරගෙන ඒ මනුස්සයගේ පවුල,රැකියාව,කතා බහ,හැසිරීම් ඔක්කොම අපේ ඔලුවට අරගෙන.. සිතිවිලි ජාලයක් ගොඩනඟාගෙන ඉන්න එක හෙන තේරුමක් නෑ නේද..

අපි කොච්චර මිනුම් වලින් මිනිස්සු මැනල ඒ මිනිස්සු ගැන තීරණ අරගෙන ජීවත් වෙනවද..? එහෙම මිනිස්සු තේරුම් අරගෙන ජීවත් වෙන එක අනිවාර්‍යයෙන් ම කරන්න ඕනේ දෙයක්... එහෙම නොවුනොත් මේ සමාජේ අපිට ඉන්න අමාරුයි... හැබැයි ඒ මනුස්සය ගැන අපේ හිත ඇතුළේ  තියෙන්න ඕනේ හැඟීම හරිම සරල වෙන්න ඕනේ.. මේ යකා මෙහෙම කරන්න මේ නිසා මිසක් වෙන මොකුත් නිසා නෙවෙයි කියල සරල ව හිතල අර හිත ඇතුලේ ස්ටාර්ට් වෙන්න ට්‍රයි කරන සිතිවිලි එන්ජින් එක නතර කරල දාන්න පුළුවන් නම් අපිට මේ සමාජේ ඕනේම තැනක ඕනෙම කෙනෙක් එක්ක කිසි අවුලක් නැතුව ඉන්න පුළුවන්...

වැදගත් ම දේ අපි කාත් එක්ක හෝ ගත කරන මොහොත ඒ මනුස්සය සමඟ අදාල කාරණේට පමණක් සීමා කරගෙන ඉන්න එක.. අපි කාත් එක්ක හරි ඉන්න අතරේ අර සිතිවිලි එන්ජිම ස්ටාර්ට් කරගෙන මම කවුද මූ කවුද වගේ හිතන්න පටන් ගත්තම වෙන්නේ.. ඌ උගේ විදියට ඉඳල උගේ වැඩේ කරගෙන යයි.. අපි ඔක්කොම පැත්තක දාලා මෙහෙම කලේ ඇයි, මෙහෙම කරන එක හරිද වැරදිද.. හරි ෂෝක් අනේ, මට නම් පේන්න බෑ, මහ කපටියෙක්, නියම පොරක්, මම නම් එයා එහෙමයි කියල හිතුවා.. මට නම් ඔය වගේ මිනිස්සු එක්ක ඉන්න බෑ... ඊ.ටී.සී,ඊ.ටී.සී

මම හිතන්නේ මේ දේවල් අපි හැමෝම දන්නවා.. හැබැයි ප්‍රායෝගිකව කරන්නෙ නෑ.... ප්‍රායෝගිකව කලත් කරන්නේ බාගෙට.. හිත හදාගන්නව කියල අර ස්ටාර්ට් කරගත්ත එන්ජිම ටිකක් ලෝ ගියර් එකකට දා ගන්නව වගේ දෙයක් කරල තාවකාලිකව පොඩ්ඩක් සැනසෙනවා.. හැබැයි ආයෙත් අර සිද්ධියට මූණ දෙනකොට ටොප් ගියර් එකට ඔටෝ වැටිල හතර අතේ ගා ගන්නවා...

එහෙම නොකර ඔහේ යන්න අරින මිනිස්සු අපිට ජීවිතේ හම්බ වෙනවා.. ඒ වගේ අයත් එක්ක ජීවත් වෙන එක කොච්චර ලේසිද කියල අපිටම දැනෙනවා.... හැබැයි අපිත් අනිත් කෙනාට ඒ වගේ දැනෙන්න ජීවත් වෙන්න ඕනේ කියල හිතන්නේ නෑ... සරල කම ගැන කතා කර කර අපි සංකීර්ණව ජීවත් වෙනවා...

අපිට බැරි වුණානේ 70 ගණන් වල හදපු මේ කුංෆූ වගේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වෙනස් කරවන්න පුළුවන් අදහස් තියෙන එක කතා මාලාවක් හදා ගන්න...

අපිට නියම සභ්‍යත්වයක් සහ සිස්ටාචාරයක් උපතින්ම ලැබෙන නිසා මේ වගේ දේවල් ගැන නිර්මාණශීලීව හිතන්න හිතෙනනෙ නෑ මම හිතන්නේ.. කොහොම හරි කරල පොෂ් විදියට ජීවත් වෙන්න කීයක් හරි හම්බ කර ගන්න විදියක් හොයන එක තමා අපි කර ගන්න ඕනේ...

ලංකාවට හඳ අහිමි වූ හැටි...

මේක දැක්කම මට නම් අවංකවම හිතා ගන්න බැරි වුණා... හැබැයි ඉතින් අපිට මේව ගැන තියෙන උණ ගොඩක් අයට නැති නිසා මෙහෙම දේවල් ඉතිහාසේ වෙලා තියෙන එක සාධාරණයි..   අපි හැමෝම බනින (මමත් එක්ක) ඇමරිකාව මේ ලෝකෙට කරන දස දහසක් විනාශ  අතරේ මුළු මිනිස් වර්ගයාටම වැදගත් වෙන වැඩත් කරනවා..    ආත්මාර්ථකාමීව තමන් ගැන විතරක් හිතාගෙන වැඩ කළාට  අනිත් අයත් එක්ක තමන්ගේ මහන්සියෙන් දියුණු කරගත්ත දේවල් බෙදා හදා ගන්න අවස්ථාත් තියෙනවා..  ඒකෙන් ඔවුන් වෙන වෙන සැඟවුණු වාසි ලබා ගන්න එක වෙනම කතාවක්... නාලක ගුණවර්ධන මහත්මයගේ මේ ලිපිය කියවල බලන්න... අපේ ඉතිහාසේ අපි නොදන්න දේවල් කොච්චර වෙලා ඇති ද කියල හිතුණා මට නම්..

කම්මැලි පෝස්ට් අංක 2...  අච්චර ලස්සනට ලියල තියෙන පෝස්ට් එකකින් අදහස් අරගෙන මගේ මෝඩ ආතල් ටිකක් දාල අලුත් පෝස්ට් එකක් ලියනවට වඩා සරලවම ලින්ක් එක දාල වැඩේ ගොඩ දාන එක කොච්චර ලේසි ද..

විශ්වයේ අන්තිම සිංහල වචනය...

මේක ගැන ගොඩක් දෙනෙක් අහල ඇති.. හැබැයි සම්පූර්ණ විස්තරය මමත් හරියටම දැන ගත්තේ අද..  වැඩි විස්තර මම කියනවට වඩා මෙතනින්ම බලා ගන්න එක හොඳයි..

ඔරායන් දැක්කෙමි

හෙන කාලෙකින් ඔරායන් දැක්ක. කලුවරේ ගලක් උඩ නිදාගෙන තරු පිරිච්ච අහස දිහා බලාගෙන ඉන්න එක කොච්චර ආතල් වැඩක් ද? මමයි මමයි අක්කයි දිමුතුවයි ගල් පර්වතේ උඩ හතර පැත්තට නිදාගෙන අහස බලන් හිටියා.. අනිත් 3දෙනා නම් ඇස් පියාගෙන ද කොහෙද ...මම නම් තරු බැලුවා..  තාරකා විද්‍යා උණ කවදාවත් හොඳවෙන එකක් නෙවෙයි..  ඉස්සර උත්තල කාචෙකුයි අවතල කාචෙකුයි බටේකට හයි කරගෙන දුරදක්න හදන් අහසේ තරු බැලුවා කවදා හරි අභ්‍යවකාශ ගාමියෙක් වෙනව කියල හිතාගෙන... දැන් මේ ගලක් උඩට නැඟල තරුවක් බලාගෙන ඉන්නවා.. සංසාරේ කිව්ව ලු...

වීරයෝ

වීරයෝ ගොඩක් ඉන්නවා.. එක එක කාලෙට මේ වීරයෝ වෙනස් වෙනවා.. ඉස්සර හිටපු වීරයෝ ගැන පොඩ්ඩක් ලියන්න හිතුනේ අද ටී.වී එකේ සිටුවර මොන්ට ක්‍රිස්ටෝ බැලුවට පස්සේ... රූපවාහිනය ඉපදුනේ මම ඉපදිලා අවුරුද්දකට විතර පස්සේ.. අපිට ටී.වී එකක් බලන්න හම්බවුණේ ඉපදිලා අවුරුදු 7-8ක් ගියාට පස්සේ.. ටී.වී එක දකින්න කලින් පොත පතින් කියවල තිබ්බ.. සුරංගනා කතාවල වීරයෝ ගැන.. ඊට පස්සේ තුන් යහළු වික්‍රමය,කල්ලන්දූවේ මුතු කොල්ලය,මඩොල් දූව වගේ පොත් වලින් තවත් වීර චරිත හම්බ වුණා... ඉස්කෝලෙදි ඉතින් දුටුගැමුණු,වළගම්බා,දසමහ යෝධයෝ වගේ පුරාණ වීරයෝ ගැන ඔළුවට දැම්මා..  පස්සෙ පස්සේ සැබෑ ලෝකයේ අය වීරයෝ වුණා.. ඒ කිව්වේ තෝමස් අල්වා එඩිසන්,මාර්කෝනී,ලොගී බෙයාර්ඩ් ඒවත් ඔය පොඩි පොඩි පොත පත කියවල දැන ගත්තේ...

ටික කාලෙකින් ටී.වී එකෙන් හිතා ගන්න බැරි විදියේ වීර චරිත දැක්කා.. මැගයිවර්,රොබින් හුඩ්,ටාසන්,නයිට් රයිඩර්,ස්ට්‍රීට් හෝක්,කාටුන් වල හිටපු ගලිවර්,හී මෑන්,මන්කි මෑන්.. හිතා ගන්න බැරි තරම් වීරයෝ විදියට අපේ පුංචි හිත් වලට කා වැදිල තිබුණා...

රොබින් හුඩ් ගේ දුන් සෙල්ලම්,ටාසන් වගේ වැල් වල එල්ලිලා යන්න.. ඊට වැඩිය දෙයක් තිබ්බෙ නෑ.. මේ තාක්ෂණික රැකියාවල් වලට එන්න අපේ හිත් යොමු කළේ මයිකල් නයිට් ද මන්ද... අපේ අක්කට ලැම්බට් කියන නම අද දක්වාම පවුලේම ජනප්‍රිය නමක් ලෙස මා විසින් රෙජිස්ටර් කළේ ඒ දවස් වල තිබ්බ ටයිම් ට්‍රැක්ස් කියන කතාවේ වීරයගේ නම.. සිරා සීන් එක කියන්නේ..කතාව පටන් ගන්න කලින් පොඩි පොඩි කමිං කෑලී දානකොට අක්ක කිව්ව ඔන්න ඔය කතාවේ ඉන්න වීරය නම් මමයි ඈ කියල.. හික් හික්.. වීරයගේ නම ඩැරියන් ලැම්බට්... එදා ඉඳන් මට අපේ අක්ක ලැම්බට් තමා..(අක්ක මේක බලන්නෙ නෑ.. ඒ නිසා අවුලක් නෑ)

පස්සෙ පස්සේ මනුතාපය,මොන්ට ක්‍රිස්ටෝ සිටුවරයා, කුංෆූ වගේ කතා මාලාවල් වලින් අපේ ජීවිත වලට වෙනස්ම විදියේ වීර චරිත ඇතුලත් කළා.. ජෝන් වැල් ජෝන් ගේ අසරණ කම.. අසරණ කම තුළින් ජීවිතය දිනන හැටි.. බඩගින්නට පාන් ගෙඩියක් හොරකම් කලත් ජීවිත කාලයක් දුක් විඳින්න සිද්ද වෙන්න පුළුවන් කියන පුංචි පාඩම් අපේ ඔලුවල තැන්පත් කළා.. ක්වායි චෑන් කේන් ගේ ජීවිතය,පළගැටියා,ගුරුතුමා.. සංකීර්ණ ජීවිත පාඩම් හරීම ලස්සන විදියට අපේ හිත්වලට කාවැද්දුවා... (කුංෆූ සීරීස් එක නම් ආයේ බලන්න නියම කාලේ දැන්)... මොන්ට ක්‍රිස්ටෝ සිටුවරයාගේ හිරෙන් පැනීම, ඔහුගේ කුමන්ත්‍රණ.. හැමදාම හිතේ තිබුණා....

ටී.වී එක දියුණු වෙලා තොරතුරු වැඩි වැඩියෙන් එනකොට.. චිත්‍ර පටි වලින් විජය,ජීවන්, බෘස් ලී,ආනෝල්ඩ්,ජැකී චෑන්,වෑන් ඩෑම්,චක්නෝරිස් අපිට හම්බ වුණා.. ඒ වෙනකොට ටාසන්,රොබින් හුඩ් ටිකක් යල් පැනල...

ආනෝල්ඩ්ගේ, බෘස් ලී ගේ පිංතූර කොල ගන්න එක තරම් වෙන ආතල් වැඩක් තිබ්බේ නෑ.. ඉස්කෝලේ ගාව ස්ටිකර් විකුණන සීයලගෙන් හොයන්නෙම ඕවා තමා...

ලව් සික් ඔළුවට ගහන් කාලේ එනකොටම මෙන්න ආවේ නැතෑ.. අමීර් කාන්,සලමන් කාන්,ෂාරුක් කාන්,අමිතා බච්චන්,ජැකී ෂරොෆ්,සංජේ දත්,මධුරි ඩික්සිත්(මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය),ශ්‍රී දේවී,ජූහි චව්ලා.. පිස්සු ගොඩයි..

ඉස්සර ගැමුණු විජේසූරිය රේඩියෝ එක්කෙ ඇඩ් එක කියවන්නේ..සුරූපී ශ්‍රී දේවි,ලස්සන අමීර් කාන් රඟන අලුත්ම චිත්‍රපටිය ආවා අවා ආවා.. කියල.. හික් හරි ආතල් අප්පා..

ඊට පස්සේ හින්දි ඉංග්‍රීසි ෆිල්ම් වලින් තව සෑහෙන්න වීරයෝ ටිකක් සෙට් වුණා.. පස්සෙ පස්සේ කාටුන් වලින් තවත් අමුතුම වීර චරිත හම්බ  උනා සුපර් මෑන්,ස්පයිඩර් මෑන්, බැට් මෑන්,හල්ක්, ප්‍රොෆෙසර් එක්ස්,එක්ස් මෙන් සෙට් එක,තන්ඩර් කැට්ස්,සිල්වර් හොක්ස් සිරාම ෆැන්ටසි ලෝකයක් මැව්වා... තාම මතකයි මම ත්න්ඩර් කැට්ස් එකේ තිබ්බ වාහන කඩදාසි වලින් හදන්න ට්‍රයි කරපු හැටි..(ඔරිගාමී හංසයෝ,ප්ලේන්,ගෙම්බෝ,නැව්,රුවල් නැව්) ඕව හදන්න තාම ආස හිතෙන්නේ ඒ නිසා වෙන්න ඇති..

අර්ජුණ,අරවින්ද,ගුරුසිංහ,මහානාම,වකාර් යුනිස්,අක්‍රම්,ලාරා,ඇම්බ්‍රෝස්,වොල්ෂ්,ආසර්ඩීන්,අනිල් කුම්බ්ලේ,තෙන්ඩුල්කාර් කාලයක් වීරයෝ වෙලා හිටියා.. .. 

උ.පෙ ට ගණන් කරන්න ගත්තට පස්සේ අයින්ස්ටයින් තරම් පොරක් හිටියේ නෑ... ආතර් සී ක්ලාක්,අයිසැක් ඇසිමෝව්,කාල් සාගන්,ඇලික්සි ලියනොෆ්, හික් හික්.. හල් 9000,ඩේව් බෝමන් අම්මට හුඩු අන්න පොරවල්.. 

පස්සේ ඉතින් බිල් ගේට්ස්, ජේම්ස් ගොස්ලින් (ජාවා හැදුවේ මෙයා) ට තමා දෙයියන්ට වගේ සැලකුවේ..

ඉගෙන ගෙන ඉවරයක් කරල රස්සාව කරනකොට ජීවිතේ බර ටිකක් දැනිලා දැන් ඉතින් සෙල්ලං නෑ වගේ කියල හිතෙනකොට හම්බ වුණා තවත් වීරයෝ ටිකක්... මහත්මා ගාන්ධි,බලංගොඩ ආනන්ද මෙත්‍රිය හාමුදුරුවෝ, ඒබ්‍රහම් ටී කෝවුර් (පස්සෙ මට එපා උණා), ඊ.ඩබ්ලිව් අදිකාරම් මහත්මයා, ජේ.ක්‍රිෂ්ණමූර්ති තුමා වගේ අය ගැන කියවනකොට සැබෑ වීර චරිත වල දැක්ක මවා ගත් ප්‍රතිරූපවලට වඩා ප්‍රතිරූප නැති අවිහිංසක චරිත වීරයෝ වුණා... 

ඉස්සරහට තව අලුත් වීරයෝ හම්බ වෙයි... හැබැයි ඒ ගොඩක් වීරයෝ මවාගත් ප්‍රතිරූප විතරයි කියන එක ගොඩක් වෙලාවට දැනෙන නිසා ඉස්සර තරම් හිතට වදින එකක් නෑ.. ඒ වෙනුවට මහමඟ යදින අසරණ මිනිස්සු ඇතුලේ තියෙන මනුස්ස කමෙන් වීරයෝ දකින්න තමයි දැන් හිත කැමති

උපන් දින සුභ පැතුම් සහ නිවන් සුව පැතීම

මේවගේ දේවල් ගැන මම කතා කරන්න වැඩිය කැමති නෑ...  වඩා හරි දේ මේකයි කියල මතයක් ප්‍රකාශ කරල පොඩි ආතල් එකක් ගන්නවට වඩා.. තියෙන දේ තමන්ට හරියනවනම් ගත්තා නැත්නම් නිකා හිටියා තමා මගේ උපන් හැටි...

මේක ගැන ඔලුවට ඇවිල්ල දැන් ටික කාලයක් උනාට ලිව්වෙ නෑ... නමුත් කලින් පෝස්ට් එකේ තාත්තාගේ ජීවිතය සහ මරණය ගැන ලිව්වට පස්සේ මේකත් ලියල දාන්න හිතුණා...

වැඩි විස්තර නැතුව සරලව කියල දාන්නම්...ඉතා කලාතුරකින් ලැබෙනවායැයි කියන මිනිසත් බවක් ලැබී.. හොඳ නරක තේරේන සමාජයක ජීවත් වීමේ වාසනාව තියෙන අපි මේ ලබාගත් ජීවිතය තුළ ලබා ගත හැකි වටිනාම දෙය ලෙස සලකන නිවන් (අනෙකුත් ආගම් වලටත් අදාලව) සැප කෙනෙකුට ලැබේවා යැයි ජීවත් වන සෑම වසරකම සුභ පැතීම වරදක් ද..?

මිය ගිය පසු නැවත් ඉපදීමක් ගැන අප විස්වාස කරනවානම්.. නොදන්නා තැනක උපදින්න යන අපගේ නෑයාට,හිතවතාට සුභ උපන්දිනයක් මළගමෙදී පැතීම වරදක් ද..?

ප.ලි.

ඩෝන්ට් ට්‍රයි දිස් ඇට් හෝම්...

දස වසර

තාත්‍තා නැතිව දශකයක්... ජීවිතේ ගෙවිල යනවා... බොහෝ දේ වෙනස් වෙනවා... තාත්තා නෑ කියන එක දැනිච්ච වාර ගාන අනන්තයක් විතර ඇති... තාමත් ගොඩක් දවස් වලට රෑට මතක් වෙලා කඳුලක් දෙකක් එනවා... මොනව කරන්න ද මෙච්චර කාලයක් හිටපු එක ඉස්සරහටත් ඉන්නවා කියල හිත හදා ගන්නවා... මට අවුරුදු 20දි තාත්තා නැති වුණේ... වෙලාවකට මං කොච්චර වාසනාවන්තද කියල හිතෙනවා.. මොකද අවුරුදු 20ක් තාත්තා මාත් එක්ක හිටපු නිසා... එහෙම නැති ළමයි කොච්චර ඉන්න ලෝකයක් ද මේක...

තාත්තා ගැන ලියන්න මහා දේවල් නෑ... සරලව කිව්වොත් සිරා පොරක්... ඕනේ දේකට ඔට්ටු හරිම අහිංසක චරිතයක්.. ඉස්සර අක්කගේ යාළුවෝ තාත්තට කිව්වේ නයිට් රයිඩර් කියල... මයිකල් නයිට්ගේ වගේ කොන්ඩේ ක්‍රේල් නිසා.. හැබැයි මැරෙණකම් ම තාත්තා ගියේ ෆුට් සයිකලේ... තාම අපේ ලොකු තාත්තා පදින්නේ ඒ සයිකලේ...

මම නොදන්න කාලේ ඒ කියන්නේ මම නැති කාලේ හපුතලේ හේරත් කිව්වම පළාතම දන්න මනුස්සයෙක්.. ඒ අපි බියගමට එන්න කලින්..  බොහෝම කාලයක් දේශපාලනේ කරල හොඳට අත්දැකීම් තියෙන.. දැන් රටේ ලොකුම තැන් වල ඉන්න අයත් එක්ක එකට කකා බිබී රට රට වල ඇවිදල අත්දැකීම් ගොඩක් තිබුණා... ඉස්සර බුලත් විටක් කකා ඔය කතා කියනවා...

මම හිතන්නේ ඔය 70 ගණන් වල නිල්පාට ආණ්ඩුව පෙරළිලා කොල පාට ආණ්ඩුව ආවට පස්සේ ඒ දේශපාලන වැඩ ගොඩක් ඒවා අත ඇරල තමයි 83 දී විතර බියගමට ආවේ.. හැබැයි හැම මැයි දිනේටම පෙලපාලි ගියා... කට්ටියම සෙට් කරගෙන ඡන්දේ ඇහුවා... රැස්වීම් වල කතා කළා... ඔන්න ඔය වගේ වැඩ නම් අන්තිම කාළේ වෙනකම් කළා... මරු කටක් තිබ්බේ... ඕනේ තැනක ඕනේ කෙනෙක් එක්ක කතා කරන්න හැකියාව තිබ්බා...

මුලින් අමාත්‍යාංශ ලේඛම් කෙනෙක් වෙලා ඉඳල පස්සේ එම්.බී.බී.එස්  (මේසන් බාස්ට බදාම සප්ලයි) කළා..ඒ මම පොඩි කාලේදි... රස්සාවක් නැතිකාලේ උගස් වවල උගස් අඹරණ මැෂිමට අත අහු වෙලා වම් අතේ මහපට ඇඟිල්ල විතරයි මම උපදින කොට තිබුණේ.. ජීවත් වෙච්ච අවුරුදු 55න් අවුරුදු 30ක් විතර හැමදේම කලේ තනි අතින්... ඉස්සර හැමෝම තාත්තව දන්නව අත නිසා..

බයිසිකලේ ඉස්සරහ බ්‍රේක් පස්ස බ්‍රේක් මාරු කරල හදාගෙන තිබ්බේ අත නිසා..

මහ වැස්සේ තෙමි තෙමී ඉස්සර මාව දාගෙන පදිනවා... හැමදාම හවසට අම්ම වැඩ ඇරිල එන වෙලාවට,අක්ක හරි මම හරි පන්ති හරි ඉස්කෝලේ හරි ගිහින් එන වෙලාවට පාර අයිනට වෙලා බයිසිකලේ තියාගෙන ඉන්නවා..  බයිසිකලේ නැඟල යන එන වෙලාවට ලඟ ගෙදරක කෙනෙකුට ඕනේ දෙයක් කඩෙන් ගෙනත් දෙන්න හරි කැමතියි...

දර පැළීමේ ඉඳන් උයල කන්න දෙන්න පැයක් යන්න නැතුව ඇති... හැමදාම නොවරදින ලුණු මිරිස, මයියොක්ක මැල්ලුම්... දවල්ට උයල ඉතිරි වෙන ටිකට බත් දාල වලඳෙම අනල හවසට කවන බත් කටවල් ටික... හදල දෙන තේ එක...

පරණ ගෙදර ඉඳන් අලුත් ගේ හදන්න බ්ලොක් ගල් ඔක්කොම හැදුවේ තනියම.. මැෂින් නැතුව ලෑලී අව්වුවට කබොක් ගලුයි බදාමයි දාල හදපු බිත්ති වලට අදටත් ගහන්න පුළුවන් කොන්ක්‍රීට් ඇණ විතරයි...

හැමදාම හවසට මද පමණින් ගත්තට වලි නෑ.. සද්ද නෑ.. පෙළපාලී යනකොට කිය කිය ගිය සිංදු කෑලී කිය කිය බිමට කුෂන් කෑල්ලක් දාගෙන හාන්සි වෙලා ඉන්න එක තමා කරන්නේ... පන්සලේ පෝය දවසට බැහැල වැඩ.. දායක සභාවෙත් හිටියද කොහෙද....කවදාවත් සිල් එහෙම නම් අරන් නෑ මම හිතන්නේ..

මාවයි අක්කවයි ඔඩොක්කුවෙ තියාගෙන ඉන්න ඇති මැරෙන්න දවස් ගානකට කලින් වෙනකම් ම...

යන්න එන්න වාහනයක් නැති නිසා තාත්තව ඉස්පිරිතාලේ අරං ගියේ ත්‍රීවීල් එකේ.. අම්ම තනියම... මම එන්.අයි.බී.එම් යනවා අක්ක කැම්පස් එකේ... පොඩි සෙම අමාරුවක් කියල තමා මුලින් ම ගෙනිච්චේ..
ඉස්පිරිතාලේ හිටපු සති දෙකේම මම විජේරාමේ ඉඳන් මහ ඉස්පිරිතාලේට පයින් ගිහින් තාත්තව බැලුවා... එක දවසක් මම ගියාම පුතේ මගේ අතපයහරියට රිදෙනවා පොඩ්ඩක් අතගාන්න කිව්වා... මම ඉතින් හෙමින් අතගානකොට.. මාව බඳාගෙන ඇඩුවා...  මම හැම වෙලේම හිතුවේ තාත්තට සනීප වෙයි කියලා... පොඩි කාලේ ඉඳන් මට තිබ්බ එකම බය තාත්ත නැති වෙන එක... ඒකට මම ඒ කාලේදිත් බය වෙලා හිටියේ...

අපි 3න් දෙනා හවස 5ට තාත්තව බලල බස් එකේ යනවා... යනකොට 3න් දෙනාටම ඇඩෙනවා... ඒ දවස් වල වතුර නැතුව ලයිට් කපන කාලේ... මම ගෙදර ගිහින් බාත්‍ රූම් එකට ඉටි පන්දමක් පත්තු කරගෙන ගියා.. යනකොටම ඒක නිවුණා... එකපාරටම මට හිතුණා තාත්ත නැති වෙයි කියල.. ඊට පස්සේ ආයෙත් පත්තු කරගෙන යනකොට හිතුව මේ සැරේ පත්තු වෙලා තිබුනොත් තාත්තාට සනීප වෙයි කියල...ඒ සැරෙත් නිමුණා... මම කලුවරේ හොඳටම ඇඩුවා.. හැබැයි 3වෙනි සැරේ නිමුණේ නෑ... මම හිතුවා හැමදේම හරියයි මට පිස්සු කියලා...

ඊට දවස් 2කට පස්සේ තාත්තා නැති වුණා...

කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලේ ගේට්ටුව ඉස්සරහා පිස්සෙක් වගේ මම ඇඩුවා... යන එන මිනිස්සුන්ට දුක කිය කියා ඇඩුවා...

මම අඩන එක නතර වුණේ තාත්තව භූමිදානේ කරල ආවට පස්සේ...

මල ගෙදරට ආපූ ගමේ මිනිස්සුත් ඇඩුවා... එච්චරට ගමේ අයත් එක්ක හිතවත්

අපිට හිත හදාගන්න තිබුණ එකම දේ මැරෙන වෙලාවේ තාත්තගේ මූණේ තිබ්බ ලස්සන හිනාව... මම මෝවරියට ගිහින් මිනිය අඳුර ගන්නකොටත් ඒ හිනාව දැක්කා...

අපි අවුරුදු 10ක් හැම්දාම තාත්තව මතක් කරල දානේ දුන්නා... 7 දවසෙ දානෙටයි 3න් මාසේ දානෙටයි විතරයි පිට මිනිස්සු ගෙනල්ල කෑම ඉව්වේ.... ඊට පස්සෙ ඉඳන් දානේ වැඩ හැමදේම කලේ අපේ නෑදෑයෝ විතරයි...

අවුරුදු 10කට පස්සේ බොහෝ දේවල් වෙනස් වෙලා... තාත්තා නැතිවෙලා අවුරුදු 10 වෙන්න දවස් 5කට කලින් මම මගේ දෙවෙනි කාර් එක ගත්තා... අක්කා රට නියෝජනය කරමින් පිටරටවල යන මට්ටමේ රැකියාවක් කරනවා.. අපිත් එක්ක පොඩි කාලේ නොහිටපු අපේ නංඟත් හොඳ රස්සාවක් කරගෙන හොඳට ඉන්නවා.. අම්ම අපි වෙනුවෙන් කරන්න තිබ්බ හැමදේම කරල පැන්ෂන් අරං නිදහසේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා...

අපි එක්කෙනෙකුටවත් භෞතික වශයෙන් තාත්තට සලකන්න බැරි වුණා...  හැබැයි අපි අපේ උත්සාහෙන් මේ දැන් ඉන්න මට්ටමට ආවා... එහෙම එන්න පුලුවන් වුණේ තාත්තගෙ තිබ්බ නිහතමානී ගතිගුණයි ඕනේ දේකට මූණ දිල හිත හදාගන්න තිබිච්ච හැකියාවයි අම්මගේ හරි උපදෙසුයි නිසා... වෙන කිසිම දෙයක් අපිට තිබ්බෙ නෑ... අපිට කාත් එක්කවත් තරඟයක් තිබ්බේ නෑ... ලබා ගන්න ට්‍රයි කලේ නෑ.. රැල්ලට යන්නෙ නැතුව පාඩුවේ අපේ වැඩේ කරගෙන හිටපු එක විතරයි හැමදාම කළේ...

මම මේක ලිව්වේ තාත්තට නිවන් සුව පතන්න නෙවෙයි... නිවන ලබන්න පුළුවන් ජීවත් වෙලා ඉන්න මේ ආත්මෙදි විතරයි කියන එක මම විස්වාස කරන නිසා තාත්තට සුභ උපන්දිනයක් පතන්නයි මට ඕනේ...

නිවන්/මෝක්ෂය/ස්වර්ගය/ඊ.ටී.සී දකින ගස්...

එක ගහක් කවද හරි ආයේ හැදෙයි ද? ඒ ජාතියෙම වෙන ගහක් හැදෙයි.. නැත්නම් ඒකෙන් හට ගත් බීජයකින් හරි අංකුරයකින් හරි තව ගහක් හැදෙයි.. හැබැයි ඒ හැදෙන්නේ අර මුල් ගහ නෙවෙයි නේද..?  එක් වරක් ඉපදුන ගහක් නැවත මේ ලෝකේ ඉපදෙන්නෙ නෑ කියල ගන්න එක සාධාරණයි නේද..? (ඒ වගේ නේද..?)

ගස් කියන්නේ තමාට ජීවත් වෙන්න අවශ්‍යම දේ විතරක් ලබාගෙන තමන් සතු සියළු දේ අනුන්ට දීල හිටියද  නැද්ද කියල කාටවත් නොදැනෙන ලෙස මියැදිලා යන ජාතියක්..(ජීවී ද /අජීවී ද කියන තර්කය පොඩ්ඩක් අමතක කරල හිතුවොත්)

නිදහසේ ඉන්න වෙලාවක ගහක් ලඟට ගිහින් පොඩ්ඩක් බලන්න.. ගස් වල බොහෝ දේවල් වෙනවා.. ඒ කියන්නේ.. එක පැත්තකින් අළුත් කොල ලියලනව.. අනිත් පැත්තෙන් සමහර කොල දිරල යනවා.. තව තැනක මල් පිපිනෙවා.. තව අත්තක ගෙඩි හැදෙනවා... එක තැනක ලස්සන පොහොට්ටුවක් තව තැනක අකලට කුණු වෙච්ච හැකිලිච්ච මලක්... ලස්සන කුරුල්ලෝ ඇවිත් පැණි බොනව.. නැත්නම් ගෙඩි වල රස බලනවා... ඔය අතරේ.. කඩි,කූඹී, මැස්සෝ වගේ සත්තු පොඩි පොඩි අතු දිගේ එහෙ මෙහෙ යනවා.. ගහේ අතු වලට හානි කරනවා... ලොකු ලොකු ගස් නම් මිනිස්සුගෙන් වෙන හානී, වෙනත් සතුන්ගෙන් වෙන හානී , සමහර වෙලාවට පැත්තක් ලෙඩ වෙලා.. පුස් හැදිල තියෙන්නත් පුළුවන්..  සුළං හමනකොට එහෙට මෙහෙට වැනි වැනී.. අව්වට වේලී වේලී.. වැස්සට තෙමි තෙමී.... උපන් තැන ම මියෙන තුරා ඉන්නවා..  

මෙච්චර දේවල් වෙන ගහක් එයට වෙන කිසිම දෙයක් වලක්වන්න හෝ මඟ හරින්න උත්සාහ කිරීමක් කවද හරි දැකල තියෙනවද..?  අනිත් ගස් එක්ක තරඟ කරල තමාට වඩා වැඩියෙන් මල් හෝ ගෙඩි හෝ හට ගන්න තරඟයක් තියෙන ගතියක් දැකල තියෙනවද...(ඉර එලිය තියෙන දිහාට ඇදිල ගිහින් අතුපතර විහිදිලා යන්නේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් මිසක් තරඟෙකට නෙවෙයි කියල හිතමුකෝ...) තමාට සහ තමා අවට සිදුවෙන දෙයින් නොසැලී තමන් මේ ලෝකෙට කරන්න කියල ආපූ වැඩේ කරල නිදහසේ මැරිල යනවා...

ගස් සහ අපි අතර තියෙන මහා වෙනස් කම් ගොඩ අතර මහා පුදුම සමාන කමක් තියෙනව කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද...  අපි සහ ගස් නිදහසේ ඔහේ ඉපදෙනවා... මොකක් හරි හේතුවක් හෝ ආයුෂ අවසන් වීමෙන් ඔහේ මැරිල යනවා... ඔය දෙක අතරේ අපිට සහ ගස් වලට උපන් දා සිට බාහිරින් එන දේවල් වලට මුහුණ දෙන්න වෙනවා... 

බාහිරින් එන දේවල් වලට ඒ කියන්නේ ගස් වලට නම් අව්ව,වැස්ස,මැස්සෝ,කුරුල්ලෝ,පනුවෝ... අපිට නම්.. අම්මා තාත්තා ඇතුළු නෑදෑ පිරිවර සහ ඇසුරට වැටෙන අනෙකුත්  සියලු මිනිසුන් සහ සතුන්..

අභ්‍යන්තරෙන් එන දේවල් ගත්තොත්.. ගස් වල නම් මල්,ගෙඩි,කොල,සවිමත් කඳ,අතු... අපිට නම් රූපය, ලස්සන, ශක්තිය,හැකියාවල්.. ඔන්න ඕවා..

නිකන් හිතල බැලුවොත් බාහිර සහ අභ්‍යන්තර දේවල් නිසා වැඩියෙන් ම වෙනස් වෙන්නේ ගස් ද අපි ද... 

ඉපදෙනකොට ගහක් සතුව තියෙන නිර්මල ජීව ගුණය මැරෙන මොහොතෙත් ඒ ගස් වල තියෙනවා... අපි උපදිනකොට අපි සතුව තියෙන නිර්මල සිහිය නැත්නම් නිර්මල ජීවී ගතිය අපි මැරෙන කොට තියෙනවද..?

නිර්මල සිහියෙන්, නිර්මල ජීව ගුණයෙන් මැරිල (විනාශ වෙලා) යන දෙයක නැවත් හට ගැනීමක් තියෙන්න හේතුවක් නෑ නේද..?

අපි ඇතුලේ තියෙන නිර්මල සිහිය දකින්න නිකමට වගේ උත්සාහයක් දරල බලන්න හිතෙන්නෙ නැද්ද... 

නිදහසේ ගසක් යටට වෙලා සුව විඳමින් ඉන්න වෙලාවක නිකමට හිතල බලන්න... 

හැමෝගෙම අදහස් වලින් පොඩි සංවාදයක් ඇති කරගෙන පොඩ්ඩක් අපි ගැන හිතල බලන්න ට්‍රයි එකක් දෙමුද..? 

බලනවනම් ටී.වී සීරීස් එකක් හම්බ වුණා.. කියල වැඩක් නෑ පට්ට

මෙන්න මෙතෙන්ට ගිහින් බාගෙන බලන්න... 
http://helayekgen.info/2012/01/blog-post_24.html

මේ වීදුරුව පෙරළුනොත්...

මේ වීදුරුව පෙරළුනොත් කියල හිතුණ...

දුක හිතෙන එකක් නෑ...

මොකට දුක් වෙන්න ද... 

මොනව නැති වෙන්න ද...

2012 ඔබ සැමට සෞභාග්‍යමත් වසරක් වේවා...