ත්‍රිමාන - 2 කොටස

මුල් කොටසට මෙතනින් යන්න

ජනාධිපතිතුමනි, දැන් අපි මොකද කරන්නේ?

තවදුරටත් ජනගහනය වර්ධනය වුණොත් අපි විනාශ වෙනවා ස්ථිරයි. රාජ්‍ය ලේඛම්වරයා පැවසීය.

“මම ඕස්ට්‍රේලියාවටයි, අප්‍රිකාවටයි කතා කළා. ඒගොල්ලෝ කියන්නේ කඳුකර බිම් හැර අනෙක් සියලුම ස්ථාන ජනාවාස වෙලා, නමුත් දැන් සම්පූර්ණයෙන්ම ජනගහන වර්ධනය වීම නතර කරලා නිසා ඒ රටවල ආයේ ජන වර්ධනයක් ඇති වෙන එකක් නැහැ කියල. ජන අතිරික්තයක් ඉන්න රටවල මිනිස්සුන්ව එහි පදිංචි කරවන්න කියලා තිබුණා. වීසා,පාස්පෝට් නැති වුනත් ප්‍රශ්නයක් නෑ කිව්වා.”

“ඒ වුණාට ඒක තාවකාලික විසඳුමක් විතරනේ. මේ මුළු ලෝකෙම උපත් පාලනය කරන්න තිබුණෙ මීට ගොඩක්  ඉස්සර. දැන් ඉතින් අශ්වයා පිට වුණාට පස්සෙ ඉස්තාලේ දොර වැහුවා වගේ බලාගෙන ඉන්නවා. "

"කොහෙද මේ කෙහෙල්මල් මානව හිතවාදී සංවිධාන මැරෙන්න හැදුවනේ.”  ලේඛම්වරයා ඉතිරිය සම්පූර්ණ කළේය.

“ඇත්තමයි මිස්ටර් රෙනොල්ඩ්ස් මට ඉල්ලලා අස්වෙන්න හිතෙනවා.”

මේ අතර දැනට ලෝකයේ ඉතිරිව තිබුණු වැසි වනාන්තර අතරෙන් එකක් තුළ වනයේ ඒ පරිසරයට නොගැලපෙන යමක් සිදුවෙමින් තිබිණි. අවකාශයේ සහ පදාර්ථයේ සිදුවුණු ක්ෂණික වෙනසට වනය සංවේදී නොවුවා මෙනි.  මෙලොවට ආගන්තුක එවැනි විපර්යාසයක් මීට පෙර දුටුවේ පෞරාණික හා නායක දියබල්ලන් පමණි.

සේවකයෝ දෙදෙනෙක් අනන්තයේ සිට මෙන් අවකාශය තුලින් මතු වූහ.

"ආදොන් බලන්න. වෘක්ෂ වහන්සේලායි පරිවාර වෘක්ෂයි පිරිලා."

“මොකද්ද මේක?”  හොදොන් කෑගැසීය.

නේක වර්ගයේ රූස්ස ගස් වලින් පිරිණු මහා වනය දුටු ඔවුන් දෙදෙනා කුල්මත් වී ගියේය.

"මේක සමහරවිට අපේ පුරාවෘත්ත වල තියෙන වනාන්තරයක් වෙන්න ඇති." ආදොන් මතක් කළේය.

“අපේ අධිරාජයාණන් ගොඩක් සතුටු වෙයි. දිය බල්ලන්ගේ ලෝකයේත් වෘක්ෂ ගොඩක් තිබුණා කියලා එතුමා බොහෝම සතුටු උනා."

"ඒ උනාට මෙච්චර විශාල වනාන්තරයක් අපේ ලෝකේ කවුරුත් දැකලා නැතිව ඇති.” ආදොන් වටපිට බලමින් මහත් සතුටින් යුතුව පැවසීය.

“අපි අර පර්වතය උඩ නැගලා බලමු ඈත මොනවද තියෙන්නෙ කියලා”

මොහොතකින් දෙදෙනා තම ප්‍රතිගුරුත්ව යන්ත්‍ර භාවිතයෙන් පර්වතය මුදුනට නැගීම ආරම්භ කළෝය.

“මගෙ දකුණු කකුලේ තියෙන සෙරෙප්පුවේ වෑල්ව් එකක් නරක් වෙලාද කොහෙද ඒ පැත්ත ටිකක් පහත් වෙනවා” හෝදොන් ඉහළ නගින අතර තුර පැවසීය.

රක්ෂිතයේ සීමාවෙන් ඔබ්බෙහි වූ ජනාකීර්ණ නගරය තුල වූ තට්ටු ගණන් උස ගොඩනැගිලි සේවකයන් දෙදෙනා තුළ අමුතු ආකාරයේ හැඟීමක් ඇති කළේය.

"මම හිතන්නේ ඒ මෙහෙ ඉන්න මිනිස්සුන්ගේ ගෙවල් වෙන්න ඇති.  හැබැයි ඉතින් මෙච්චර නිවාස තියෙනවා නම් මේ ලෝකෙ ගොඩක් මිනිස්සු ඇති. කොයි එකටත් යමුද පොඩ්ඩක් බලන්න" ආදොන් ඇසිය.

"ඒ ගොල්ලො කවුරුද කියල නොදැන එහාට යන එක භයානකයි නේද?"  හෝදොන් අනතුරු ඇඟවීය.

 "නමුත් මෙච්චර උසට ගොඩනැගිලි හදන්න තරම් දියුණු තාක්ෂණයක් හා බුද්ධියක් තියෙනවා නම් ඒ මිනිස්සු නරක වෙන්න බැහැ.  ඕන එකක් වෙච්චදෙන් කියලා බැහැලා බලමු පල්ලම" යැයි පවසමින් ආදොන් ඉදිරියට පා තැබීය.

"පොඩ්ඩක් ඉන්න එහෙනම් අපි මේ පාවෙන සෙරෙප්පු ගලවලා තියෙන යමු. නැත්තං ඒ ගොල්ලන්ට අපිව අමුතු විදිහට පෙනෙයි. හෝදොන් පැවසීය. පර්වතයෙන් පහලට පැමිණ සිය  පාවහන් ගලවා තැබූ ඔවුහු වනයේ තුරු ලතා අතරින් පෙනෙන නගරය දෙසට ඇවිදීමට පටන් ගත්තෝය. වනයේ සුවද සහ පයට දැනුනු තෙත් ගතිය ඔවුන් තුල ඇති කලේ පෙර කිසිදිනෙක අත් නොවිදි සංවේදනයකි.

පින්තුරය ගූග්ල්

***********************************************

"ඔබතුමා හිතනවද සේවකයන්ගේ පැමිණීම අපේ ලෝකයේ පැවැත්මට තර්ජනයක් නෙවෙයි කියල?" පෞරාණික දියබල්ලා නායක දියබල්ලා ගෙන් විමසීය. ඒ එකදු වචනයක්වත් නොපවසා ය.

"ඔවුන් අපේ සම්මතයන්ට හා නීති වලට ගරු කරයි කියලා මම බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන බලාපොරොත්තුව ඔවුන්ගේ ලොවෙන් වඳවෙලා ගිය ශාක හා සත්වයන් මෙහෙන් අරන් ගිහිල්ලා එහේ නැවතත් ඇතිකරන එක. අධිරාජ්‍යයා අපිව පාලනය කරනවා කියන එකෙන් මම අදහස් කළේ ඔවුන් හා අප අතර අන්තර් ලෝක සම්බන්ධතා ඇතිකර සිටීම හා ඔවුන් සමග ඒ සම්බන්ධය වඩාත් තහවුරු වන ලෙස විවිධ ගනුදෙනු පවත්වා ගෙන යාමයි. එසේ නොමැතිව ඔවුන් රටේ අභ්‍යන්තර කටයුතුවලට සම්බන්ධ වීමට උත්සාහ දරයි කියලා මම නම් හිතන්නේ නැහැ." නායක දියබල්ලා සිය අදහස සන්නිවේදනය කළේය.

කොහොම උනත් අපි අපේ පුරාවෘතයේ ඇති අදහස් වලට ගරු කරන්න ඕනේ. මෙවැනි බාහිර ලෝක සම්බන්ධයක් ඇතිවන බව එහි පැහැදිලිව සඳහන් වෙන නිසා මම බලාපොරොත්තු වෙනවා හැමදේම හොදින් සිද්ද වෙයි කියල. පෞරාණිකයා ද ඒ අදහසට එකඟ වෙමින් මද සිනාවක් සැලුවේය. නමුත් මෙම සිදුවීම දියබල්ලන් තුල බියක් නොව උද්යෝගයක් ඇතිකිරීමට හේතුවීම ගැන පෞරාණික දියබල්ලා තුල වුයේ තරමක නොසන්සුන් බවකි. වෙනස සැමවිටම සුභවාදී නොවන බව ඔහුගේ දීර්ඝ ජීවිතය ඔහුට බොහෝ විට ඔප්පු කර තිබුනේය. නමුත් ඔහු සිදුවෙන දෙය සුභවාදිව බලාසිටීමට තීරණය කළේය.

*********************************************

"ඒයි ඔහොම නවතිනවා හෙල්ලෙන්න එපා."

ආදොන් ශබ්දය ආදෙස බැලීය. ගිනි අවියක් අමෝරාගෙන අමුතු ඇඳුමක් ඇඳගෙන ඔවුන් දෙසට එන මේ පුද්ගලයා දෙස සේවකයන් දෙදෙනා බලා සිටියෝය. ඔවුන් දෙදෙනාගේ සිත් කුහුලෙන් පිරී ගියේය.

"උඹලා මොකද මෙහෙ කරන්නේ? දන්නැද්ද මේක අධිආරක්ෂිත රක්ෂිතයක්." සේවකයන්ට ඔහුගේ වදන් නොවැටහුනි.

"කතා කරපල්ලා." ආරක්ෂකයා සිය අවිය හෝදොන් දෙසට එල්ල කර පැවසීය.

"සමාවෙන්න අපි ආවෙ වෙන ලෝකෙකින්. අපිට ඔබව තේරුම් ගන්න බැහැ." හෝදොන් තුවක්කුව ගණනට නොගෙන, ඔවුන්ගේ ක්‍රමයට යටත් යටහත් පහත් ලෙස පැවසීය.

ඇත්තෙන්ම ආරක්ෂකයා අතේ තිබූ මෙම කළු පැහැති උපකරණය පිළිබඳව  ඔව්හු කිසිවක් නොදත්හ.

"මොනවද උඹලා කියන්නේ? ඔය භාෂාව මම දන්නෙ නැහැ. කොහොම උනත් වරෙල්ලා අපේ කුටියට එතනදි මම දැන ගන්නම් උඹල කවුද කියලා." කෝපයට පත් නිලධාරියා සේවකයන් දෙදෙනා ඉදිරියට තල්ලු කරමින් පැවසීය.

"හෝදොන් මෙයා අපට සලකන විදිය නම් එච්චර හොද නැහැ." මේ මිනිස්සු දරුණු ජාතියක් වෙන්න ඕන. අපිට මොනව කරයිද දන්නේ නැහැ." ආදොන් සැකයෙන් මෙන් පැවසීය

"මොනව උනත් ගිහිල්ලා බලමු. මට හිතෙනවා මේ මනුස්සයා එක්තරා විදිහක ආරක්ෂකයෙක් කියලා. සමහරවිට මෙයා අපිව ඒගොල්ලන්ගෙ ප්‍රධානියා  ලගට අරන් යයි. අපි පොඩ්ඩක් ඉවසලා බලමු."

ආරක්ෂකයා ඔවුන් දෙදෙනාව ඔහුගේ කුටිය වෙත රැගෙන ගියේය.

එහි වූ පරිගණකය ක්‍රියාත්මක කරවා මයික්‍රෆෝනය  ඔවුන් වෙත ලංකර, "හ්ම්... දැන් කියනවා…"

කුටිය තුළ වූ අපිළිවෙළ බව සහ ඒ පරිසරයේ වූ නොරුස්නා ගතිය ආදොන් සහ හෝදොන් නොසන්සුන් තාවයට පත් කළේය. කෙසේ වුවත් ඔවුන් ආරක්ෂකයාගේ සිතිවිලි තේරුම් ගෙන මයික්‍රෆෝනය ඉදිරියේ "අපි ආවෙ වෙන ලෝකෙකින්" යැයි පැවසීය.

"හරි පොඩ්ඩක් ඉන්නවා." යැයි පැවසූ ආරක්ෂකයා ඔවුන්ගේ භාෂාව කුමක්දැයි පරිගණකය දෙස බලා හඳුනාගත්තේය.

"තමුසෙලා කතාකරන්නේ  සිංහලනේ.  මම නම් සිංහල දන්නෙ නෑ.  කොහොම උනත් කියන දේ මයික් එකට කියනවා. " ඔවුන් දෙදෙනා දෙස නැවත වරක් හිසේ සිට පාදාන්තය තෙක් බැලු ආරක්ෂකයාට ඔවුන් තුල වූ මින්පෙර කිසි දිනෙක කැලයෙන් හමුවූ මිනිසුන්ගෙන් නොදක්නා ලද ශාන්ත පෙනුමත්,   වටිනා රෙද්දකින් මනාව සැකසු අමුතු ඇඳුමත් නිසා මොවුන් සැබවින්ම කවුද යන සැකයේ සිතිවිල්ල  ඇතිවිය. නමුත් ඒ ගැන වැඩිදුර සිතීමට තරම් උවමනාවක් ඔහුට නොවිය.

ආරක්ෂකයා පැවසූ දෙය හෝදොන්ට සහ ආදොන්ට යන්ත්‍රය මගින් සිය මව් භාෂාවෙන් පැවසිය.

"ඔයාල ගොඩක් දියුණුයි නේ." හෝදොන් මද සිනාවෙන් යුතුව පැවසීය.

"විකාර කතා නෙමෙයි. තමුසෙලා කවුද? මොකටද ආවේ? මොනවද කරන්නේ කියලා ඉක්මනට කියනවා. මට තව වැඩ තියෙනවා."

"අපි සේවකයෝ ." ආදොන් කතාව ආරම්භ කරමින් පැවසීය.

 "හොඳයි.  තමුසෙලා කාගේ සේවකයෝ ද?

ආරක්ෂකයා මැද්දට පැන ඇසුවේය

ඒ ප්‍රශ්නයෙන් සේවකයෝ පුදුම වූහ.  "අපි කාගෙවත් සේවකයෝ නෙමෙයි. සේවකයෝ කියන්නේ අපිට තමයි."   පුදුමයට පත්වූ ආදොන් පැවසීය.

"මොනවද අයිසේ  කියන්නේ.   බොරු කියලා මගෙන් ගැලවෙන්න බෑ.  මම දැන් අවුරුදු දහයක් මේ වැඩේ කරනවා. තමුසෙලා දන්නවනේ අධිආරක්ෂිත රක්ෂිතයකට අනවසරයෙන් ඇතුළු වුණොත් දඬුවම මරණය. කිසිම සමාවක් නෑ.  මේ ජනගහණය වැඩි වෙලා ඉන්න වෙලාවේ දෙන්නෙක් මැරෙන එකත් ලොකු දෙයක්. ආරක්ෂකයා මුහුණ පුළුටු කරමින් පැවසිය.

සේවකයින් එයින් බොහෝ දේ තේරුම් ගත්තෝය.

"මහත්මයා මේ අහන්න. අපි මේ ලෝකේ අය නෙමෙයි. අපි ආවේ සමාන්තර ලෝකෙකින්.  අපි නොදැනුවත්ව ඔබලා මෙච්චර ආරක්ෂා කරන පූජනීය වෘක්ෂයන්ගෙන් පිරි භූමියකට ඇතුළු වුණේ. ඒ ගැන අපි සමාව ඉල්ලනවා. අපි කැමතියි ඔබලාගේ ප්‍රධානියා හමුවන්න" ඔහු පැවසීය.

එබස් අසා මදක් කැළඹීමට පත් ආරක්ෂකයා හෝදොන් ගේ දෑස් දෙස මොහොතක් බලා සිටියේය.  "සමාන්තර ලෝක? අපිට අඩු දැන් සමාන්තර ලෝක තමා. උඹල දෙන්නා කාගේ කවුරු උනත් අමුතුම විදියකට තමා හැසිරෙන්නේ." ආරුඩ කරගත් කේන්තියකින් යුතුව අසල තිබු දුරකථනය අතට ගෙන "සර් මම මිනිස්සු දෙන්නෙක් අල්ල ගත්තා. ඔවුන්ට ඔබව හමු වෙන්න ඕනෙලු."

"මොන කරදරයක්ද අයිසෙ... දැන්  ටිකකට කලින් දකුණේ එකත් කාවද අල්ලගත්තා කිව්වා. දන්නවනේ කරන්න ඕනෙ දේ. මගෙන් අහන්න දෙයක් නෑනේ. අනිත් එක අද ඉරිදා. අද මගේ නිවාඩු දවස. මට එන්න බැහැ. " ඒ මොහොතේ වෙරි මතින් පසු වූ ප්‍රධානියා පැවසීය. ආරක්ෂකයාට අවශ්‍යය වුයේ වාර්තා පිණිස සිය ප්‍රධානියාට දැන්වීම පමණි.  ලැබෙන උත්තරය ඔහුට කට පාඩම් වී තිබිණි.

ලොක්කට තමුසෙලා ව හම්බවෙන්න එන්න බැහැ ලු. තමුසෙලා මට ඇත්ත කියනවද? නැත්නම් මම මගේ වැඩේ කරන්න ද? මට අණ දීලා තියෙන්නෙ අනවසරයෙන් ඇතුළු වන සියලු දෙනාම මරන්න.

ආරක්ෂකතුමාණෙනි පොඩ්ඩක් ඉවසනු මැන. අපට ඔයාලට උදව් කරන්න පුලුවන්. අපිට පුලුවන් ඔයාලගේ වැඩි වන ජනගහණයට විසඳුමක් දෙන්න. ආදොන් ආරක්ෂකයා දෙස බලා පැවැසීය.

"ඕව කියල වැඩක් නැහැ. ඔය එක එක ජාතියේ බොරු කියලා මාව රවට්ටන්න බැහැ..." වැඩිවෙන ජනගහනෙට විසදුමක් දෙන්න තමා මම මේකට එන එන එකාලට වෙඩි තියන්නේ.  එනවල යන්න….  පැනලා එහෙම යන්න හදන්න එපා.  මගෙන් බේරෙන්න බැහැ."

"හරි පොඩ්ඩක් ඉන්න අපි ඔප්පු කරන්නම් අපි මේ ලෝකෙ නෙමෙයි කියලා." හෝදොන් පැවසීය.

"කොහොමද තමුසෙ ඔප්පු කරන්නේ. ඔය සමාන්තර ලෝක කතා මම අහල තියෙනවා. බොරු කතා."

"අපිට අපි ආපු තැනට ආපහු යන්න පුළුවන් නං අපි ආවෙ වෙන ලෝකෙකින් කියන එක ඔප්පු කරලා පෙන්නන්න පුළුවන්."

"මේ යාලුවා තමුසෙට බෑ මාව ගොනාට අන්දන්න. තමුසෙලා කවුරු උනත් මට ප්‍රශ්නයක් නැහැ. නීති කඩ කළොත් මරණය.... එච්චරයි."

"මහත්මයා පොඩ්ඩක් ඉවසන්න. මේක අපි දෙගොල්ලන්ටම ඉතාම වැදගත් දෙයක්." හෝදොන් ඉල්ලා සිටියේය.

"වැඩක් නෑ අයිසෙ. ඔය කතා  අහ අහ මගේ කාලේ නාස්ති කරන්න මට බැහැ. එක එක විදියේ බොරු අහලා මට දැන් ඇති වෙලා. මේ රට අස්සේ සිංහලයොයි, චින්නුයි, කල්ලොයි, බල්ලොයි ඔක්කොම දාගෙන මළ කරදරේ…"

"එනවල යන්න." සිය කුටියෙන් එළියට බහිමින් ආරක්ෂකයා පැවසීය.

"හෝදොන්, කරන්න දෙයක් නැහැ. මේ මනුස්සය අපි කියන දේ තේරුම් ගන්නේ නැහැ. මට හිතෙන විදිහට මේ මිනිස්සු කොහොමත් අපිට හරියන අය නෙමෙයි. මෙයාලා දියුණු වුණාට මෙයාලගේ ගතිගුණ එතරම් හොඳ නැහැ. මේ මනුස්සය අපිව මරන්න කලින් අපි ආපසු යා යුතුයි නැත්නම් දිය බල්ලනුත් අපිට නැති වෙයි." ආදොන් කල්පනාකාරීව පැවසිය.

"මමත් හිතුවේ ඒක තමයි. දිය බල්ලොත් එක්ක බලනකොට මේ මිනිස්සු කොහොමත් නොදියුණු ජාතියක්.  ඒත් කොහොමද අපි දැන් මෙයාගේ ගැලවෙන්නේ." කුටියෙන් එළියට බසිමින් හෝදොන් ඇසුවේය.

පරිගණක  සහාය නොමැති බැවින් ඔවුන් කතා කළ දේ ආරක්ෂකයාට  නොතේරුනේ ය.

"උඹල දෙන්න කතා කරන්නේ පැනලා යන එක ගැන නම් ඒක බොහොම නිශ්ඵල දෙයක්.  මොකද මේ තුවක්කුවෙන් බේරෙන්න බැහැ. මම තරම් දක්ෂ වෙඩික්කාරයෙක් මුළු කැලෑ ආරක්ෂක සේවයේම නැහැ.  ගිය අවුරුද්දේ හොදම වෙඩි තබන්නාට හිමි පදක්කම හම්බුනෙත් මට. සිය ඇඳුමේ වූ පිත්තල කැබැල්ල දෙස බලමින් ආරක්ෂකයා උජාරුවෙන් පැවසීය.  ඒක නිසා උඹ පැනලා යන්න හදන්නේ නැතිව ගෞරවාන්විත විදිහට මැරියන්. මේ ලෝකෙට දැන් කරන්න පුළුවන් ලොකුම සේවය තමයි ඉක්මනට මැරෙන එක."  ආරක්ෂකයා අවඥාවෙන් පැවසීය.

ඔහුගේ මේ වදන් සේවකයන් දෙදෙනාට නොතේරුන නමුත් තවදුරටත් ඔහුට සවන් දීමට ඔවුන් දෙදෙනා තුළ කිසිදු අවශ්‍යතාවක් නොතිබිණි.

"හෝදොන් මතකනේ "මික්ස් කික්".  මෙයාට දෙකක් දුන්න ගමන් අපිට ගැලවෙන්න පුළුවන්." ආදොන් සිය මුතුන්මිත්තන්ගෙන් ලැබුණු කුඩා කල සිය ඉගෙනුම් හල් වලදී ඉගෙනගත් සටන් ක්‍රමය සිය මිතුරාට මතක් කළේය.

ඔවුන් මෙය අත්හදා බලන්න ප්‍රථම අවස්ථාව මෙයයි මීට පෙර ඔවුන්ගේ ලෝකයේ දී කිසිදු අවස්ථාවක මෙවැනි අවශ්‍යතාවයක් ඔවුන්ට ඇති නොවුණි.

ගස්වැල් පිරුණු පරිසරය දෙස බැලූ ඔවුනට මේ ලෝකය කෙරෙහි ආදරයක් ඇති වුවද, මේ අකාරුණික මිනිසාගේ ස්වභාවය දෙස කල්පනා කරන විට ඇති වූයේ කලකිරීමකි. ආයුධයක්  උලුප්පාගෙන පිටුපසින් එන මේ මිනිසාගේ ක්‍රියාව නිසා සමස්ත ලෝකය පිළිබඳව තීරණය ගැනීම හරිද වැරදිද යන්න පිළිබඳව ඔවුන් තුළ ගැටළුවක් ඇති වුවද මේ ලෝකය මුහුණ පා ඇති අර්බුදකාරී ස්වභාවය නිසා සාමකාමී සම්බන්ධයක් ගොඩනගා ගැනීම අපහසු වනු ඇතැයි ඔවුන් දෙදෙනාටම තේරුම් ගියේය. වනයෙන් එපිට අහස උසට නැගුණු ගොඩනැගිලි  තුලින් ඔවුන් දුටුවේ අසහනය මිස සාමකාමී සංතෘප්ත බවක් නොවේ.

ඔවුන් දෙදෙනාට තීරණයක් ගැනීමට මේ මිනිසා සහ ඈත පෙනෙන අසන්තෘප්ත පරිසරය ප්‍රමාණවත් විය.

ඔවුන් දෙදෙනා වට පිට බලනු දුටු ආරක්ෂකයා පිටුපසින් පැමිණ දෙදෙනාව ඉදිරියට තල්ලු කළේය.  පියවර කිහිපයක් ඉදිරියෙන් තිබූ හිස් බිම වෙතට පැමිණි සැනින්

"හෝදොන් දැන්" යැයි ආදොන් සංඥාව දුන්නේ ය.

අසුරු සැනින් ආපසු හැරුණු ඔවුන් දෙදෙනා අහසට පැන අඩ වටයක් කැරකී දුන් පා පහරින් අන්දමන්ද වී ගිය ආරක්ෂකයා සෑහෙන කාලයකට නැවත නොනැගිටින  ලෙස වැදහොත්තේය.

"අපිට සමාවෙන්න යාලුවා. අපි ඔබත් එක්ක තරහා නැහැ. අපි ඔයාට ගරු කරනවා ඒ තමන්ට ලැබෙන අණ අකුරටම පිළිපදින නිසා, නමුත් ඔයාගේ ලෝකය අපිට ගැළපෙන්නෙ නැහැ. මේ විශ්වයේ තවත් හොඳ මිනිසුන් ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. 

***************************************

සේවකයන්ගෙන් ලොවෙහි දර්ශන පුවරුවකින් අප ජීවත්වන සමාන්තර ලොවේ සංඛ්‍යාතයන් සදහටම මැකී ගියේය.

නිමි 

ත්‍රිමාන - 1 කොටස

“අධිරාජ්‍යයාණෙනි, දිය බල්ලන්ගේ ලෝකයේ දොරටු විවෘත කරගන්න ඊයේ අපට හැකි වුණා. දැන් ඔබතුමා එහි සැපත් වී දිය බල්ලන්ගේ ලෝවැසියන්ට ඔබගේ ආඥාවන් දැන්විය  යුතුයි.” පුරෝහිතයෙක් ලෙස ක්‍රියා කළ සේවකයා අධිරාජ්‍යයාට පිටුපා සිට පැවසීය.

“එසේය සේවකයාණෙනි” අධිරාජ්‍යයා දණක් බිමට නවමින් පැවසීය. සේවකයා නික්ම ගියේය. අධිරාජ්‍යයා නැගී සිටියේය.

සේවකයන්ගේ ලොවෙහි තත්වය මෙයයි. අධිරාජ්‍යයාට සියළු බලතල ඇත.  නමුත් ඔහු සිය අතවැසියන්ට ගෞරව කළ යුතු‍ය. එනම් මෙහි පිදුම් ලබන්නෝ දෙවර්ගයකි. ඒ පාලකයන් හා අතවැසියන්ය.

කිසිම සේවකයෙකුට සිය අධිරාජ්‍යයාගේ මුහුණ දෙස බලාගෙන කතා කිරීම සේවකයන්ගේ නීති වලට අනුව තහනම්ය. මෙහි සිටින සමහර සේවකයන් අධිරාජ්‍යයා එක් වරක් හෝ පියවි ඇසින් දැක නැත.

අධිරාජ්‍යයා සිය මාළිගාවෙහි වූ දැවැන්ත වෘක්ෂය වෙතට ගියේය. ගෙබිම පැන නැගී තිබුණ මුල් මත සිටගත් ඔහු පත්‍රයන් හිස මත තබා වෘක්ෂයේ ආශිර්වාය ලබා ගත්තේය. ඉන් අනතුරුව සිරිත් ලෙස සියලු කාර්යකය ක්‍රියාත්මක කර සිංහාසනය මත වාඩි විය. සියළු කාර්යකය මගින් දිය බල්ලන්ගේ ලොව පිළිබඳව මෙතෙක් අනාවරණය කරගත් කරුණු සියල්ල සිය වටකුරු හිස තුල තැන්පත් කරගත්තේය. ඉන් අනතුරුව සියළු කාර්යකය මගින් ලැබුණු විධානයකට අනුව එකම කලාව තුළ සිය සංඛ්‍යාතයේ පිහිටීම විචල්‍යය කරවමින් සේවකයන් කලින් සැලසුම් කල පරිදි දිය බල්ලන්ගේ ලොවෙහි අදාල ස්ථානයට ප්‍රක්ෂේපණය විය.

දිය බල්ලෝ අත් පොලසන් දෙමින්, හූ කියමින් සිය නව නායකයා පිළිගත්හ. දැනට සිටින නායක දිය බල්ලා සම්පුර්ණ රාජකීය ඇඳුමින් සැරසී සිය නව නායකයා පිළිගැනීමට සැදී පැහැදී බලා සිටියේය. ප්‍රක්ෂේපිත රුව සම්පූර්ණයෙන් සෑදුන පසු ප්‍රධාන දියබල්ලා මෙතෙක් වෙලා රැඳී සිටි සිය චිත්ත ශක්තී යානයෙන් බැස සේවකයන්ගේ අධිරාජ්‍යයා වෙත ගියේය.

අධිරාජ්‍යයාගේ රූපය ඔහුට තමාගේ ක්‍රමයට ආචාර කළේය. ඒ සමගම ඔහු සිය සියළු කාර්යකයේ වූ බොත්තම් කිහිපයක් තද කළේය. දියබල්ලන්ගේ නායකයා එහි සිට අධිරාජ්‍යයාගේ රුවට තමාගේ ක්‍රමයට ආචාර කළේය. එය සේවකයන්ගේ ලොවෙහි වූ සියළු කාර්යකයේ තැන්පත් විය.

“උතුමාණෙනි, ඔබ අපව සොයා ගත්තා. ඊයේ වනතුරු අප සිතා සිටියේ මේ විශ්වයේ අපි තනිවෙලා කියලා. නමුත් අපේ ලෝකයට අයිති මාන දෝරටුව විවෘත වෙලා ඔබේ ලොවේ අය මෙහාට පැමිණි විට අපි පුදුම වුණා. මුලින්ම මම ඒක විශ්වාස කළේ නෑ. නමුත් පෞරාණික දියබල්ලා පැහැදිලි කළා මේ වගේ දෙයක් වෙන්න පුළුවන් කියලා. ඊට පස්සේ තමයි මම විශ්වාස කළේ.” නායක දියබල්ලා පැවසීය.

“මමත් එහෙම තමයි. මගේ ප්‍රධාන අතවැසියානන් කෙනෙක් ඔබලාගේ ලෝකයට අයිති සංඛ්‍යාත පරාසය සොයාගෙන ඒ බව මට සැලකල විට මම ඒක විශ්වාස කළේ නැහැ. නමුත් ඔවුන් අපේ ලෝක අතර දොරටු විවෘත කරපුවහම මට ඒක විශ්වාස කරන්න සිද්ධ වුණා.”

“ඔබතුමාගේ අකමැත්තක් නැතිනම්  මම කැමතියි දැනගන්න ඔබතුමා මෙහාට ප්‍රක්ෂේපිත රුවක් පමණක් එවීමට හේතුව?”

“ඒක සම්බන්ධයෙන් මම දැන් කණගාටු වෙනවා. මගේ සේවක ජනතාව දන්වා සිටියා ඔබලා කෙබඳු පුද්ගලයන්දැයි නොදැන එහි යෑම අනතුරුදායක විය හැකියි කියලා. නමුත් මට දැන් පෙනෙනවා ඔබලා සාමකාමී මිනිසුන් බව.”

“එතකොට උතුමාණෙනි, ඔබතුමා ලැහැස්තිද  දැන් අපේ නව නායකයා වීමට” දියබල්ලා ඇසීය. අධිරාජ්‍යාය පුදුම විය.

“ඔබ මාව නායකයා ලෙස පිළිගන්නවාද? මම හිතුවේ මට යුද්ධ කරන්න වෙයි කියලා.” ඔහු පැවසීය.

“ඒක එහෙම විය යුතුයි. පෞරාණීක දියලබල්ලාගේ අදහස්වලට අනුව කවදා හෝ උපතින් දියබල්ලෙක් නොවන පුද්ගලයෙක් අපේ ලොවට පා තැබුවහොත් ඔහුව අපේ පාලකයා ලෙස පිළිගත යුතුයි. මේක අපේ පරම්පරාගත නීතියක්.”

නායක සේවකයා සිය හිස දෑතින් බදා ගත්තේය. එය සේවකයන් පුදුම වූ විට දක්වන චලිතයයි.

“ඇයි ඔබ බය වෙලා වගේ. බය වෙන්න කිසිම දෙයක් නැහැ.” දියබල්ලා පැවසීය.

“නැහැ බය වුණා නෙවෙයි. මට පුදුම හිතුණා. මට විශ්වාස කරන්න බැරිවූණා. ඒ වගේ වෙලාවේදී හිස බදා ගැනීම අපිට උපතින්ම උරුම වෙච්ච දෙයක්.” අධිරාජ්‍යයා පැහැදිලි ක‍ළේය.

“අපිට අපි ගැන ගොඩක් දේවල් ඉගෙන ගන්න තියෙනවා.” දියබල්ලා පැවසීය.

හදිසියේම අධිරාජ්‍යයාගේ ප්‍රක්ෂේපිත රූපය අස්වාභාවික ලෙස සෙලවී ගියේය. එය දුටු දියබල්ලා මඳක් වික්ෂිප්ත විය.

“ඔබ කොහොමද ඒක කළේ?”

“ඇත්තටම ඒක මම උවමනාවෙන් කළ දෙයක් නොවෙයි. දැන් අපේ ලෝකයට අඳුර වැටෙන්න ආසන්නයි. ඒ නිසා සූර්යාලෝකයේ ශක්තිය ක්‍රමයෙන් අඩුවීගෙන යනවා. ඉතින් මගේ ප්‍රක්ෂේපණයට සුළු සුළු බාධා ඇති වෙනවා.” දිය බල්ලා කිසිවක් නොකියා අසමින් සිටියේය.

“කොහොම වුණත් මට තව වැඩි වෙලාවක් ඔබත් එක්ක මේ විදියට සම්බන්ධ වෙලා ඉන්න අවසර ලැබිලා නෑ. වෘක්ෂයේ ශක්තිය සම්පූර්ණයෙන්ම වැය කරන එක තහනම් නිසා මම දැන් පිටව යනවා. මට බොහොම සන්තෝෂයි ඔබලව හඳුනගන්න ලැබීම ගැන. ඒ ව‍ගේම මම බලාපොරොත්තු වෙනවා. මින් ඉදිරියට අපේ ලෝක දෙක අතර සම්බන්ධයක් පටන් ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා. අනිත් එක මම ළගදිම අපේ ලෝක දෙක අතර ස්ථීරවම දොරටුවක් විවෘත කරන්නට කටයුතු කරන්නම්. එතෙක් අපේ ලොවට ඇතුල් වීමට මේ උපකරණය පාවිච්චි කරන්න යැයි අධිරාජ්‍යයාගේ ප්‍රක්ෂේපිත රූපය ඝණකාභ හැඩැති උපකරණයක් දියබල්ලාගේ අතට දුන්නේය.

“මේකේ තියෙන මේ සංකේත තුන ස්පර්ශ කිරීමෙන් ඔබලාට අවශ්‍ය විටෙක මාන දොරටුව විවෘත කළ හැකියි.”

දියබල්ලා ඒ මේ අතර හරවමින් ඒ දෙස පුදුමයෙන් බැලුවේය.  නමුත් ඔහුට ඒ පීළිබඳව අධිරාජ්‍යාය‍ගෙන් කිසිවක් දැනගැනීමට නොහැකි විය. මක් නිසාදයත් ඒ වන විටත් අධිරාජ්‍යයාගේ රුව මැකී යමින් තිබුන බැවිනි.

“ආදොන් මේ බලන්න. තවත් සංඥාවක්” හෝදොන් දර්ශක පැනලය දෙස බලමින් තම මිතුරාට පැවසීය. තිරයේ දකුණුපස ‍කෙලවරින් තවත් සංඥාවක් ලැබෙන බව දැක්වෙමින් තිබිණි.

“ඒ කියන්නේ තව ඒවා තියෙනවා. පොඩ්ඩක් ඒක තීව්‍ර කරන්න බලන්න.”

“ඒක සෑහෙන්න අමාරුයි. ඒ තරංග සෑහෙන්න විකෘති වෙලා. අපට අවශ්‍ය සංඛ්‍යාතය තෝරාගන්න අමාරුයි.” හෝදොන් උපකරණ සීරුමාරු කරමින් පැවසීය.

සිය අධිතාක්ෂණික පර්යේෂණාගාරයේ තිර වල සටහන් වූ සංඛ්‍යා වලින් පෙන්නුම් කල අනෙක් මානය කෙසේ වේදැයි දෙමිතුරන් තුල වුයේ උද්යෝගයකි. දියබල්ලන් හමුව සේවක ඉතිහාසය තුල ඔවුන් ලැබූ විශිෂ්ටතම ජයග්‍රහණයයි.

අධිරාජ්‍යායා සිය මාළිගාවේ වූ මහා වෘක්ෂය ඉදිරිපිට සක්මනෙහි යෙදුණි. ඔහුගේ සිත තුල සතුටකි. ලෝක දෙකක පාලකයා වීම.... එය ඔහුට සිතාගත නොහැකි අන්දමේ ත්‍යාගයකි.  එමෙන්ම විශාල වගකීමකි. නමුත් ඔහු සතුටිනි.

ද්විත්ව ලෝකයම එළිය කරමින් සූර්යයා පායා ආවේය. “අධිරාජ්‍යයාණෙනි, සුභ උදෑසනක්!” මාළිගයට පැමිණි සේවකයා පසුපස හැරී පැවසීය.

“ආදොන් හා හෝදොන් අපේ ලොවට දකුණු පසින් මඳක් ඇලව පිහිටා ඇති තවත් සමාන්තර ලොවක සංඛ්‍යාත පරාස ගණනය කරමින් සිටින නමුත් ඒවා එතරම් පැහැදිලි නැතැයි ඔවුන් කියනවා.” සේවකයා පැවසීය.

“අහා! එය ඉතාමත් සතුටට කාරණයක් සේවකයාණෙනි. ඔවුන්ට මාගේ සුභ පැතුම් පිරිනමන්න. ඔවුන් කෙබඳු මිනිසුන්ද?” සතුටට පත් අධිරාජ්‍යයා ඇසුවේය”

“ඒ ගැන තවම දැනගන්න විදියක් නැහැ කියලා ආදොන් පැවසුවා. අපේ සංඛ්‍යාතයන්වත් ඔවුන්ගේ ලොවට ඇතුල්  කරන්න බැරිවෙලා. ඒ ලෝකයේ සංඛ්‍යාත එතරම්ම විකෘති වෙලා. නමුත් ආදොන් හා හෝදොන් උත්සහය අතහැරලා නෑ” සේවකයා ඉවත බලා පැවසීය.

“හොඳමයි සේවකයාණෙනි, තවත් තොරතුරු ඇතොත් මට වහාම දන්වනු මැන. මම දැන් දියබල්ලන්ගේ ලොවෙහි පාලනයට අවශ්‍ය නීති රීති සකස් කරමින් ඉන්නේ. ඒ සියල්ල නිම වූ වහාම සේවක මණ්ඩලයට දන්වන්නම්.” අධිරාජ්‍යායා යටහත් පහත් ලෙස පැවසුවේය. සේවක විද්‍යාඥයා යන්න ගියේය.

*****************************************

දෙලොවටම පෑයු හිරු ඇමරිකානු ජනාධිපතිවරයාට තවත් කාර්යබහුල දවසක් උදාකරමින් පායා ආවේය.

ජනාධිපතිවරයා සිය අතෙහි තිබූ නවතම සංඛ්‍යාලේඛණ වාර්තා දෙස නැවතත් බැලුවේය. අසුනෙන් නැගිට සක්මනෙහි යෙදුනේය. කරන්නට කිසිවක් නැත. මුළු ලොවෙහි ඇති භාවිතයට ගත හැකි ගොඩබිම් වලින් 98.5% පමණ මේ වන විට ජනාවාස වී හමාරය. තව ඉතිරිව ඇත්තේ ලෝක උරුමයන් ලෙස සලකනු ලැබූ මහා වනාන්තර කිහිපයකුත් පහසුවෙන් තරණය කළ නොහැකි කඳුවැටි කිහිපයකුත් පමණි. සියළුම කාන්තාර ජනාවාස වී අවසන්ය. චන්ද්‍රයාගේ කොටසකටද මේ වන විට පදංචිකරුවන් යවා ඇත. අභ්‍යාවකාශයේ තැනූ අතිවිශාල නැවතුම්පොළවල් වලද මිනිසුන් පදිංචි වී ඇත. ඔවුන්ට සමහරවිට කෙදිනකවත් තම මාතෘභුමියට ආ නොහැකි වන්නට ඉඩ ඇත.

ජනාධිපතිවරයා හිස කැසුවේය. පෙරදා රාත්‍රිය අඩ නින්දෙන් ගෙවීමෙන් ඇතිවූ තෙහෙට්ටුව ඔහුගේ සිතීමේ ශක්තිය හීන කර දමා ඇත. ඔහුට කිසිවක් කරකියාගත නොහැක. විවිධ රටවලින් ආධාර ඉල්ලමින් පණිවිඩ දුසිම් ගණන් එවා ඇත. වැඩි වූ ජනගහණයට සාපේක්ෂව ආහාර සහ අනෙකුත් අවශ්‍යතාවලට අවශ්‍යය සම්පත් වල වැඩි වීමක් නොවුණි. ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා,මිනිමැරුම්,හොරකම්, වංචා දූෂණ ආදිය අධික ලෙස ඉහළ ගොස් ඇති අතර මේ හේතුවෙන් ලොවපුරා බිලියන ගණනක් ජනතාව පීඩිතව සිටී. මේ අතර 3වන ලෝකයේ රටවල් ප්‍රධාන තැනක් ගෙන තිබුණි. ලෝකයේ බලවත්ම පුද්ගලයා ලෙස ජනාධිපති ස්ටීවන් ආර්.විලියම්ට මේ සදහා යමක් නොකර සිටීමට නොහැක. නමුත් ඔහුට කල හැකි දෙයක්ද නොවීය.

*****************************************

ප්‍රධාන දියබල්ලා සිය වායුපායානය සුවිසල් මැදුරක දොරකඩ අසල නැවැත්වීය. දියබල්ලන්ගේ ලොවෙහි ඇති එකම ප්‍රවාහන මාධ්‍යය මෙය වේ. එහි වෙසෙන සෑම දියබල්ලකෙුටම එවැනි වායුපායානය බැගින් ඇති අතර ස්වකීය සන්තානයේ ඇති අසීමිත ශක්තියෙන් ඉතා ස්වල්ප ප්‍රමාණයක් ඔවුන් තමන්ගේ රථයේ ඉන්ධන ලෙස යොදාගනී.

මාළිගාවේ දොරවෙත ස්වකීය මොළයෙන් නිකුත් වන ජෛව සංඥා කිහිපයක් එක්තැන් කර යැවූ දියබල්ලා ඉදිරියේ ඒ සුවිසල් දොර විවෘත විය. සේවකයන් හා සම්බන්ධය ඇරඹුණු පසු ඔහු මෙම දොරින් ඇතුළු වන ප්‍රථම වතාව මෙය වේ. ඔහු නොපැකිලිව ඉදිරියට ගියේය. තවත් දියබල්ලන් කිහිප දෙනෙක් මාළිගය තුල සිටි නමුත් ඔවුන් ස්වකීය නායකයා කෙරෙහි එතරම්ම සැලකිල්ලක් නොදැක්වීය. ඒ ඔවුනට දැන් නව නායකයෙකු සිටින නිසා නොව සදාකාලිකවම එය ඔවුන්ගේ පිළිවෙත වූ නිසාවෙනි.

නායක දියබල්ලා දෙතුන් වරක් වමට හා දකුණට හැරෙමින් මාළිගාවේ කොරිඩෝර ඔස්සේ ඇවිද ගියේය. අවසානයේ ඔහුට හමුවිය. දෙපසින් වූ දිගුවන් කැරලි ගැසුණු කොණ්ඩය නිසා කැපී පෙණුනු විශාල තට්ට හිස සහිත දිය බල්ලන්ගේ ලොවෙහි සිටින වයස්ගතම පුදුගලයා වූයේ මොහුය. අතිශය දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ලබාගත් අතිවිශාල දැනුම් සම්භාරය නිසා එලොවෙහි ජිවත් වූ අතිශය සම්භාවනීය පුද්ගලයා වුයේ මෙම පෞරාණික දියබල්ලාය. නායක දියබල්ලා ඔහු ඉදිරියේ සිටියේය.

“ඔව් මොනවද මගෙන් දැනගන්න අවශ්‍ය?” පෞරාණිකයා සිතුවේය. දියබල්ලා තමා රැගෙන ආ ආගන්තුක වස්තුව පෞරාණිකයා අතෙහි තබා පෙර දින සැඳැවේ සිදුවූ සියල්ල නැවත සිතුවේය. ඒ දෙස අවධානය යොමුකර බලා සිටි පෞරාණිකයා අධිරාජ්‍යයා පැවසු සළකුණු ස්පර්ශ කර බැලුවේය.

අවකාශයේ වූ පදාර්ථවල ආසාමාන්‍ය පෙරලියක් ඇති විය. මොහොතක් ගත විය. ඔවුන් ඉදිරියේ අඩි 6ක පමණ විෂ්කම්භය සහිත නිමක් නොමැති උමං  මගක් වැනි, සැබැවින්ම තිබේද නොතිබේද යන්න පවා පැහැදිලිවම සිතාගත නොහැකි යමක් දර්ශනය විය.

“බාද්-ෆිල්-හා-ඩා!” නායක දියබල්ලා කෑගැසුවේය. (බාද්-ෆිල්-හා-ඩා යනු දියබල්ලන්ගේ ලෝකයේ අපේ නම් දෙවියාය.)

පෞරාණික දියබල්ලාල ඒ දෙස විශ්මයෙන් බලා සිටියේය. ඔහගේ ජීවිත කාලය තුලදී මෙවැනි දෙයක් දුටු පළමු වතාව මෙය විය.

“ඇත්තටම ඒ ගොල්ලෝ බොහොම දියුණු ජාතියක්” ඔහු කතා කළේය. 

“මම ඇතුළට යන්නද?” නායක දියබල්ලා ඇසුවේය.

පෞරාණිකයා මඳක් කල්පනා කර හිස සැලුවේය.

සිත තුළ වූ දෙගිඩියාවෙන් යුතුව දියබල්ලා මඳක් ඉදිරියට ගොස් උමඟ තුළට පා තබා ඉදිරියට එබුණි. ඔහු ඉදිරියේ වූයේ ගිනිගෙන දැවෙන කාන්තාරයකි. සම්පූර්ණ මුඩු බිමකි.

නායක දියබල්ලා මින්පෙර කිසි දිනෙක කාන්තාරයක් දැක නොතිබුණු අතර ඔහුගේ සිරුරේ ඉදිරිපසට මෙතරම් උණුසුමක්ද දැනී නොතිබුණි. මක්නිසාදයත් දියබල්ලන්ගේ ලෝකයේ කොතැනක හෝ කාන්තාර මුඩු බිම් නැත. සම ශීතෝෂ්ණ දේශගුණයක් සෑම දිනකම පවතින ලෝකයක දිවි ගෙවන ඔවුන්ට මෙවැනි උණුසුමක් දරාගත නොහැකි සේය. ඔහු වහා තමාගේ ලොවටම ඉදිරි පයත් ගෙන ආවේය.

“පුදුම උණුසුමක්........ ඒ ලෝකේ ඉන්න අය කොහොම ඉන්නවද මන්දා. ඒක හරියට අපේ පැරණි ලේඛණ වල තියෙන වැලි බිමක් වගේ” නායක දියබල්ලා පැවසීය.

“ඔබ එහි තව මොනවද දැක්කේ?” පෞරාණික දියබල්ලා සිතුවේය.

“දිගටම වැලි බිම විතරයි. උැතින් නිකම් ක්‍ෂේම භූමියක් වගේ දැක්කා. හැබැයි ඒකත් හරි කෘතිමයි.” නායක දියබල්ලා පැවසීය.

ඔහු වෙනදානම් මෙවැනි පැන වලට පිළිතුරු පැවසීමට සිය මුව වෙහෙස නොකරනනමුත් ඔහු තුල වූ තැතිගැස්ම ඔහුව ඔහුගේ ඒ ගොළුබවින් මුදවා ගත්තේය.

දියබල්ලෝ කලෙක ඉතා දුක්ඛිත ජීවිතයක් ගත කළ ඉතා අහිංසක ජන කොට්ඨාශයක් වූහ. එසමයෙහි ඔවූහු තමන්ට උපතින්ම ලැබී තිබුණූ ස්වකීය මනස පාලනය කිරීමේ ශක්තිය ප්‍රයෝජනයට නොගත්හ. නමුත් ශතවර්ෂ කිහිපයකට පෙර ඔවුන්ගේ ලොව තුළ ඇති වූ පුනරුද සමයෙන් පසු ඔවුන්ගේ දියුණුවට අඩිතාලම වැටුණි. ඔවුන් දියුණු වූයේ සීමා සහිතවය. දියබල්ලන්ට අවශ්‍ය වූයේ සිය මූලික අවශ්‍යතා නියමාකාරයෙන් සපුරාගැනීම පමණි. ඉන් එහාට වූ දියුණුවක් ලබාගැනීමට ඔවුන්ට හැකියාව තිබුණු නමුදු ඒ සඳහා උත්සහ නොකළහ. වසර සිය ගණනකට පසු සේවකයන්ගේ ලෝවැස්සන් දියබල්ලන්ගේ ලොවට ඇතුල් වන තුරුම ඔවූහූ තමන් විසින් තනාගත් පුංචි හුදෙකලා ලොව තුළ ස්වාභාවිකත්වයට ආදරය කරමින් ජීවත් වූහ. ඔවුන් අතර ගැටුමු ඇති නොවීය. එහි වූ සෑම දියබල්ලෙකුටම සම අයිතිවාසිකම් ලබාදී තිබුණි. කෙනෙක් තව කෙනෙකු පරයා වාසි ප්‍රයෝජන ලැබීමට උත්සහ නොකලෝය. සියල්ලෝම වෛරය, ක්‍රෝධය වැනි සිතුවිලි යටපත් කරගැනීමට පුරුදු වූහ. ඔවුන් තුල වූයේ එකිනෙකා කෙරෙහි වූ සෙනෙහසකි. ඔවුන් කිසිවෙක් කිසිවෙකුට කිසිදාක වෛර නොකළෝය. අවශ්‍ය තරමට පමණක් තාක්ෂණික අතින් දියුණු වූ ඔවුහූ සිය අධ්‍යාත්මික ගුණවගාව කෙරෙහි වැඩිපුර යොමුවූහ. සේවකයන්ගේ පැමිණීමෙන් පවා ඔවුන් වෙනස් නොවනු ඇත.

සේවකයන් යනුද දියබල්ලන් මෙන්ම අහිංසක ජන කොටසකි.ඔවුන්ට උදාවී ඇත්තේ දියබල්ලන්ට සිදුවූ දෙයෙහි ප්‍රතිවිරුද්ධ දෙයයි. එනම් පෙර ඉතා දියුණු ජාතියක් වූ සේවකයෝ දැන් අතිශය දුක්ඛිත තත්ත්වයකට පත්වෙමින් සිටිති.

එයට හේතුවී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ අතීතයේ වූ අධිතාක්ෂයේ අතුරු බලපෑමයි. මීට වර්ෂ දෙතුන් සීයයකට පමණ පෙර සිට සේවකයන්ගේ ලොවෙහි කාන්තාරකරණය ආරම්භ විය. සේවකයන්ගේ ලොවෙහි පෙර විසූ පරම්පරාවලට අවශ්‍ය වූයේ ස්වාභාවිකත්වය ඉක්මවා යෑමටය. ඔවුහු දෙවියන් වීමට උත්සාහ දැරුහ. කාලගුණය පාලනය කළෝය. තාක්ෂණය භාවිතයෙන් වෘක්ෂලතාවන්ගේ වර්ධනය තමන්ට අවශ්‍ය පරිදි පාලනය කළෝය. වර්ෂාව තමන්ට අවශ්‍ය කලට නියමිත තැනට ලබාගැනීමට ඔවූහු සමත් වූහ. සැබැවින්ම ඔවුහූ ස්වාභාවධර්මය පාලන කළෝය. ස්වකීය මනුෂ්‍ය වර්ගයාට ලෙඩදුක් වලින් තොරව දිගුකලක් ජීවත් වීමට හැකි ක්‍රම ඔවුහූ සිය ඥාණ ශක්තිය මෙහෙයවා ලබාගත්හ. සැබැවින්ම ඔවුහු පරිපූර්ණ ලොවක ජීවත් වූහ.

නමුත් අවසානයේ ස්වාභාවධර්මය ඔවුන්ට එරෙහි විය. සේවකයන්ගේ පසහෙි තවදුරටත් බෝග හට නොගත්තේය. උල්පත් වලින් ජලය නොගැලුවේය. පරිසරයේ වූ ස්වාභාවික තුල්‍යතාවය බිඳ වැටිණි. එනමුදු ඔවුහු ස්වාභාවධර්මය සමඟ උරණ නොවූහ. පසු පරම්පරාවල් මුල් පරම්පරාවල ක්‍රියාකලාපයන්ගේ ප්‍රතිඵල භුක්ති විදින්නෝය. එ‍හෙත් එවුහූ නොසැලෙති. මෙය සේවකයන් තුල වූ වැදගත්ම ගතියයි. සිය පැරැණ්නන් විසින් රචිත තාක්ෂණයේ බලයෙන් ඔවුහු දිවි රැකගත්තෝය.

දැන් ඔවුන්ගේ මූලික අරමුණ වී ඇත්තේ විනාශ වී යන සිය ලෝකය රැක ගැනීමයි. ඒ සඳහා ඔවුහූ වෙනත් විශ්වයන් සොයමින් බහුමානයේ පිහිට පැතුවෝය. මේ වන විට එයින් යම් ප්‍රගතියක් ඔවුන්ට අත් වී ඇත. මක්නිසාදයත් ඔවුන්ට අවශ්‍ය තුරුලතා සරු පස් ආදිය දියබල්ලන්ගෙන් ලැබෙනු ඇත.

මිනිස් සම්පත සොයා ගැනීම ඔවුන්ගේ ප්‍රධානම අරමුණ වී ඇත. සේවකයන් නම් වූ මිනිස් කොට්ඨාශය විශ්වයෙන් අතුගෑවි යාම වැළැක්වීමටනම් එය අත්‍යවශ්‍යම වේ.

“අධිරාජ්‍යයාණෙනි, හෝදොන් හා ආදෝන් ඔවුන් සොයා ගත් අළුත් ලෝකයට යාම සඳහා දොරටුව විවෘත කර එහාට ඇතුල් වී තිබෙනවා. එසේම අද උදෑසන දියබල්ලන්ගේ ලොවේ සිට අපේ ‍ලොවට ඒමට ඔවුන් දොරටුව විවෘත කර තිබෙන නමුත් කිසිවෙක් එයින් ඇතුල් වී නැහැ.” එදින තුළ ඒ දක්වා සිදුවූ  අධිරාජ්‍යයාට දැන්වීමට තරම් වැදගත් කරුණු දැන්වීම සිය වෘත්තීය කරගත් එක් සේවකයෙක් අධිරාජ්‍යයා හමුවේ පැවසීය.

“හොදයි සේවකයාණෙනි, මා ද දියබල්ලන්ගේ ලොවෙහි කටයුතු සඳහා අප විසින් අනුගමනය කරන ක්‍රියාමාර්ග සම්පාදනය කර අවසානයි. වහාම ඒ බව දන්වා උත්තරීතර සේවක මණිඩලයේ නියෝජිතයෙකු මෙහි කැඳවාගෙන එනු මැනවි. අද සවස මම එය සේවක මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කිරීමට සූදානම් වෙමි.”

මොහොතකින් අධිරාජ්‍යයාගේ පුරෝහිත ලෙස කටයුතු කළ සේවකයා අධිරාජ්‍යයාගේ කුටිය වෙත පැමිණ ආපසු හැරී සිටියේය. ඒ දුටු අධිරාජ්‍යයා සිය වාර්තා යන්ත්‍රය සේවකයා අසල වූ මේසය මත තබා ආපසු හැරු‍ණේය. මෙවිට සේවකයා ඒ දෙසට හැරී යන්ත්‍රයට සවන් යොමා වාර්තාව ඇසීය.

“තව හිරු උදාවන් සතකින් පසු එළබෙන අටවන හිරු උදාවේ සිට අපි ඔබලාගේ පාලනය භාර ගනිමු. අප මෙහිදී පාලනය භාර ගැනීම යනු ඔබ සැම යුද්ධයකින් යටත් කරගත් කලෙක මෙන් මවිසින් නිකුත් කරන නියෝග අනුව ක්‍රියා කරන බව නොව අපේ විනාශ වී යන ලොව ජනාවාස කිරීම සඳහා හැකිනම් ඔබලාගේ ලොවෙහි වෙසෙන ජනතාවෙන් කොටසක්ත් ලබාගැනීම හා අපේ ලොවෙහි අප සතුව ඇති එකම සම්පත වන අපේ තාක්ෂණික උපකරණ සහ දැනුම ඔබ වෙත ලබාදීම වැනි අන්තර් ලෝක සම්බන්ධතා ක්‍රමවත් ලෙස පවත්වා ගැනීම සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කිරීමයි.”

අපට මෙහිදී ඔබගේ ලොවෙහි ඇති සරු පස් වලින් කොටසක්, සෑම වෘක්ෂ වර්ගයකින්ම එක් වෘක්ෂයක් පමනක් ලැබීම සෑහේ. ඉන්පසු ඒවා ක්‍ෂණික ලෙස වර්ධනය කරගත හැකි තාක්ෂණය අප සතුය. එබැවින් අපට ඔබලාගේ වෘක්ෂ හා පස් හැකි ඉක්මනින් ලබාගත හැකිනම් අපට දින 30ක් වැනි කාලයක් තුල අපේ ලොවින් වැඩි ප්‍රමාණයක් ජනාවාස කිරීමට සුදුසු තත්ත්වයකට පත් කරගත හැකිය. එසේම ඔබලාගේ ලොවෙහි සිදුකිරීමට ඇති ඕනෑම තාක්ෂණික කටයුත්තක් සඳහා අවශ්‍යය ඕනෑම උපකරනයක් ලබාදීමට අපට හැකියාව ඇත.”

“අධිරාජයයාණෙිනි මේ වාර්තාව ඉතාම සුදුසුයි. නමුත් අපට දියබල්ලන්ගේ ලොවෙන් මිනිසුන් මෙහි රැගෙන ආ හැකිවේයැයි මම හිතන්නේ නෑ. එහි සිටින මිනිසුන්ට අවශ්‍ය තරම් ඉඩ පහසුකම් තියෙනවා. අනිත් එක ඔවුන් කාලයක් තිස්සේ ගොඩනගගෙත් ලෝකය අතහැරලා මෙහෙට එන්න කැමති වේයැයි හිතන්න අමාරුයි.”

“එහෙමයි සේවකයාණෙනි, නමුත් අපේ ලෝකයේ ජනතාව සම්පූර්ණයෙන්ම වඳ වෙන්න කලින් අපි මිනිස්සු සොයාගත යුතුයි. ඊයේ මට වාර්තාවක් ලැබුණා ඊසාන දිග කොටසේ පිහිට කෙම්ක්‍රිස්ප්වල මිනිස්සු කිහිපදෙනෙක් ආහාර හිඟවීම නිසා මිය ගියා කියලා. දැන් මේ මුළු ලෝකෙම ජනගහණය 1000ටත් අඩුයි. ජනගහණ වර්ධන වේගය අවමයට ඇවිත්. මේ විදියට ගියොත් තව වැඩි කාලයක් අපිව ඉතුරු වෙන එකක් නැහැ. මිනිස්සු නැතිව හරි වෘක්ෂ ටිකක් අපට ලබාගන්න පුළුවන් වුණොත්........”


මතු සම්බන්ධයි...

ප.ලි

2001 වසරේ පොතක් ලෙස පළවූ මගේ විද්‍යා ප්‍රබන්ධ එකතුවේ තිබු කතාවකි.  ඉතිරි කොටස හැකි ඉක්මනින් ටයිප් කර පලකිරීමට බලාපොරොත්තු වෙමි. මේ ටික මිට වසර කිහිපයකට පෙර විද්‍යාව.com අඩවියේ පල කිරීම පිණිස ඒ අඩවිය කල මල්ලි විසින් ටයිප් කර තිබී මා සොයා ගත් කොටසයි. විද්‍යාව.com අඩවිය අකර්මන්‍ය වී ඇති නිසා ඉතිරි කොටස් සොයා ගැනීමට නොහැක. කතාව ටයිප් කිරීම අතිශය කම්මැලි ජනක වැඩක් වුවත් මම ඉතා කම්මැලි නොවන බැවින් මේ වසරාවසානයට පෙර ඉතිරි කොටස ගෙන ඒමට බලාපොරොත්තු වෙමි.


දෙවෙනි කොටසට

නාසා එකෙන් ලියුමක්

හදිසියේම මේ කෙටි සටහන ලියන්න හිතුනේ පහුගිය දවසක අපේ ඉස්කෝලේ සියවෙනි සංවත්සරය වෙනුවෙන් තිබ්බ ප්‍රදර්ශනයෙදී ඉස්කෝලේ මල්ලි කෙනෙක් හදපු රොකට් එකක් ගැන ජනාධිපතිතුමා ටිකක් සීරියස් අරගෙන පොඩි ප්‍රසිද්ධියක් දීල තිබුණු නිසා.

ඒක ගැන විස්තර ටිකක් මේ පහත ලින්ක් වලින් බලාගන්න පුළුවන්

මේකේ තියෙනවා විස්තරේ
https://www.pressreader.com/sri-lanka/daily-mirror-sri-lanka/20181015/281539406922002

මේකෙත් කෙටියෙන් තියෙනවා
http://www.dailynews.lk/2018/10/15/local/165510/presidents-support-student-launch-rocket

මේක ගැන ජනාධිපතිතුමා ප්‍රසිද්ධියේ අගය කිරීමක් කළා
https://www.youtube.com/watch?v=7hwNjrokoTk

ඉකොනොමැට්ටා ලියල තිබ්බ මෙන්න මේ පෝස්ට් එකේ මීළඟ හඳ ගමන ගැන තිබ්බ සටහනක් දැකල මට මේ සිද්දිය මතක් වෙලා ඒක හදපු මල්ලිට(පුතාද මන්ද) නාසා එකෙන් උපදෙස් ටිකක් ගන්න පුළුවන් ද අහල පොඩි කොමෙන්ට් එකක් දැම්ම. සමහරවිට නාසා එකේ ඉන්න කාගේ හරි අවදානය ලැබෙන්න ඉඩ තියෙනවා. 

ඩිස්කවරි ෂටල් යානය ගුවන් ගත කරන අවස්තාවක් පින්තුරය නම් ගුග්ල් එකෙන්

ඒක තමා හදිස්සියේම මේක ලියන්න මට මතක් කරලා දුන්නේ...

මේ බ්ලොග් එකේ මම ඔය මගේ ඉස්කෝලේ කාලේ කතා කීපයක් ලියල තියෙනවා. අපි ඉස්කෝලේ ඉන්නේ කාලේ තමයි 80 වෙනි හෝ 85වෙනි සංවත්සරය තිබුනේ. ඕකට අපි කට්ටිය ටයිම් මැෂින් එකක් හදපු හැටි මම මේකේ ලිව්වා. ඔන්න බලන්න ඒ කාලේ යහපාලනේ තිබුන නම් ජනාධිපති තුමා මට ටයිම් මැෂින් එකක් හදන්න ලක්ෂ 100ක් දෙන්න ඉඩ තිබුනා.  අපේ වෙලාවට ඒ කාලේ එතුමා ජනාධිපති නෙමෙයි. 

මට පොඩි කාලේ තිබුන අභ්‍යවකාෂගාමියෙක් වෙන ආසාවක්. ඕක තිබ්බේ 5 වසර විතර වෙනකම්. ඊට පස්සේ එක ටිකක් අඩු වෙලා විද්‍යාඥයෙක් වෙන්න හිතුවා, 8 වසරේදී විතර ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න ආසාව ආවා. ඊට පස්සේ 10 වසරේදී වගේ ආකිටෙක් කෙනෙක්. ඔය විදියට ඇවිල්ල  11 වෙද්දී යාන්තම් A/L වලට මැත්ස් කරගන්න පාස් උනොත් ඇති මට්ටමට ආවා. A/L වලින් පස්සේ අනේ මේ යන්තම් කීයක් හරි හොයාගෙන ඉන්න ජොබ් එකක් තිබ්බ නම් මදැයි කියන අතිශය ගැඹුරු කාරණය මම තේරුම් ගත්තා. ඊට පස්සේ ඉතින් ඒකට අනුව මම දැන් ඔන්න ඔහේ කාල බීල වැටිලා ඉන්නවා. 

මම ඔය 6-7 වසර වගේ ඉන්න කාලේ මට තදටම අභ්‍යවකාශ පිස්සුව තිබුනා. ඇත්තටම තාමත් මට ඒක තියෙනවා. ෆේස්බුක් එකේ ලයිව් දෙන රොකට් ලෝන්ච් ගොඩක් ඒවා බලනවා. අපේ දේශකයත් ඔය සබ්ජෙක්ට් එකට උනන්දු හින්ද අපි දෙන්න ඔය ලයිව් යන අවස්ථා ගැන පොඩි පොඩි අප්ඩේට් එහෙම හුවමාරු කරගන්නවා. රොකට් එකක් උඩ යන එක හරි ආතල් ජනක වැඩක්. දැන් තාක්ශනේ  දියුණු නිසා අපිට ගෙදර ඉඳලම ඒවා බලන්න පුළුවන්නේ...

මම ඔය ඉස්කෝලේ ඉන්නකොට ඔය සබ්ජෙක්ට් එකට උනන්දු උනාට දැන් වගේ  විස්තර, ෆොටෝ, වීඩියෝ බලන්න තිබුනේ නෑනේ.. ඔය විජය පත්තරේ, නවයුගය, විදුසර පත්තරේ තමයි ඉතින් මොනවා හරි දෙයක් දැන ගන්න තිබ්බේ. ඔහොම ඉද්දි මට හරියට මතක නැති උනත් මතක විදියට අපිට විද්‍යාව උගන්නපු රංජිත් සර් හරි ඉංග්‍රීසි උගන්නපු සමන් සර් හරි දවසක් කිව්වා නාසා එකෙන් එයාලගේ මිෂන් ගැන විස්තර ලබාදෙන වැඩසටහනක් තියෙනවා. විශේෂයෙන් ඉස්කෝලේ ළමයින්ට එයාල විස්තර දෙනවා කියල කතාවක්. ඊට පස්සේ එකට ලියුම් දාන්න ඕනේ ඇඩ්රස් එකත් සර් දුන්නද කොහෙද...

මම ඉතින් එදාම ගෙදර ගිහින් රට ලියුම් කවරයක් හොයාගෙන, ඔය කාලේ මට ජර්මන් පෑනේ මිතුරෙකුත් හිටියා. ඉතින් රට ලියුම් යවන වැඩේ ටිකක් හුරු වෙලා තිබුනේ. ඒ පෑනේ මිතුරාගේ කතාව වෙනම ලියන්නම්කො

ඉතින් මම ලියුම් කවරෙක දන්නා විදියට ඉංග්‍රීසියෙන් ලියල, දීල තිබ්බ ඇඩ්රස් එකට ලියුමක් දාල දැම්ම. ලියුමක් දාල ලියුම් පෙට්ටියේ කටට හුවක් කිව්වේ නැත්නම් ලියුම යන්නේ නෑ කියල අපේ අම්මා මට ඒ දවස් වල උගන්නල තිබුනා. හෙහ් හෙහ්.. සිරාවට මම දවසක් එහෙම ලියුමක් දාල හුවක් කිව්වා. අපේ ඉස්කෝලේ ගාව තිබුනා උපතැපල් කන්තෝරුවක්. කැන්ටිම පිටිපස්සේ.. දැන්නම් තියෙනවද මන්ද.. මේ ලියුම නෙමෙයි වෙන ඔය මොකක් හරි ලියුමක් දාන්න ගිය වෙලාවක මම කොයි එකටත් කියල ලියුම දාල හයියෙන් හුවක් කිව්වා ලියුම් පෙට්ටියේ කටට... හෙහ් හෙහ් කොටින්ම ගෙදර ඇවිල්ල අම්මටත් කිව්වා වීරයා වගේ.. අපේ අම්මා තාම හිනාවෙනවා. එතකොට 8-9 වසරේ වගේ ඇති මම හිතන්නේ.. අන්න එහෙමයි අපි ඒ කාලේ...

ඉතින් ඔන්න ඔහොම කාලේ ගෙවිලා ගිහින් මට ඔය ලියුම් සීන් එක අමතකත් වෙලා තිබ්බ කාලෙක මෙන්න අපේ ගෙදරට ඇවිල්ල තිබුනා කහපාට අඩියක් විතර දිග අඟල් 8-10ක් පළල ලියුම් කවරයක්. 

To: මට

From: NASA Jet Propulsion Laboratory

           4800 Oak Grove Dr, Pasadena, CA 91109

ලියුම් කවරේ දැක්ක විතරයි අර ලියුම දාද්දි කිව්ව හුවට වඩා 10 ගුණයක් හයියෙන් කෑගහගෙන මම ගෙට දිව්වේ.

මේ අන්තර්ජාලෙයි, තාක්ෂනෙයි හින්දා අපිට බොහෝ දේවල් ලැබිල තියෙන එක ඇත්ත. හැබැයි මේ දියුනුව හින්ද දැන් තප්පරෙන් ලැබෙන දේවල් මිට අවුරුදු 15-20කට කලින් කට ඇරගෙන මාස ගානක් බලාගෙන ඉඳල, හිතේ තියෙන ආසාවල් අතැරලා දාල, ඔන්න ඔහේ පත්තර කෑල්ලක් බලාගෙන ඉන්නකොට, බලාපොරොත්තු නොවෙන දවසක, බලාපොරොත්තු නොවෙන වෙලාවක අතට හම්බවෙනකොට දැනෙන සතුට, ප්‍රීතිය, උත්කර්ෂය, ප්‍රහර්ෂය ආදී හැමදේම අපිට අහිමි වෙලා ගිහින් තියෙනවා. 

හරි ඉතින් දැන් අර ලියුම් කවරේ මොනවද තිබුනේ... 

අඩි 2ක් විතර පළල, අඩි 3ක් විතර උස ගණ කඩදාසියේ වර්ණයෙන් මුද්‍රිත අඟහරු ග්‍රහයාගේ ඒ කාලේ ගත්ත ෆොටෝ එකක් හෝ ඇඳපු එකක් ද මන්ද, ඊට පස්සේ සෞරග්‍රහ මණ්ඩලේ ගැන විස්තර තියෙන තවත් ඒ වගේම ලොකු පෝස්ටරයක්, මේකේ සෙනසුරුගේ ලස්සන ෆොටෝ එකක් තිබුනා මම හිතන්නේ, ඒ ඔක්කොටම වඩා ඒ දවස් වල මිෂන් වලට ගිය discovery shuttle  එකේ හරි endeavour shuttle එකේ හරි අරවගේම සයිස් පෝස්ටර් එකකුයි. තව ඔය මිෂන් ගැනයි, ග්‍රහයෝ ගැනයි වර්ණ ඡයා රූප තියෙන පිටු 20-30ක පොතකුයි... 

තව වෙන මොනවද ඉතින් ඕනේ.  

ඕවා ටික ආවට පස්සේ ඉතින් අර යටගිහින් තිබ්බ අභ්‍යවකාශ ගාමියෙක් වෙන උණ ආයේ හැදුනට ගණන් විද්‍යාව අමාරුයි කියල තේරෙද්දී ඒ උණ හොඳ වුනා. නමුත් ඒ පින්තුර දිහා බලාගෙන ඉන්න, මනෝ විකාර හදාගෙන කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. ඔය ටික කාමරේ බිත්ති වල අලවල (මිට අමතරව ටයිටැනික්‌ නැවේ පෝස්ටර් එකකුත් ගහල තිබ්බ බිත්තියේ...)  දවල් හීන බලන්න පුරුදු වුනා...

ඕවා ආව දවසේ ඉදල අපේ පවුලේ ඔය සබ්ජෙක්ට් සම්බන්දයෙන් පොර වෙලා හිටියේ මම. නාසා එකෙන් ලියුම් එනවා කියන්නේ එසේ මෙසේ පොරක් නෙමෙයි නේ...

ඒ දවස් වල ගෙදරට එන මගේ යාලුවෝ, අල්ලපු ගෙවල් වල පොඩි උන්, නෑදැයෝ හොල්මන්.. පුදුම ආතල් එකක් තිබුනේ...

ඊට ටික කාලෙකට පස්සේ මම ආයෙත් අර ඇඩ්‍රස් එකට ලියුමක් දාල තව ඔය වගේම පෝස්ටර්, විස්තර පත්‍රිකා වගයක් ගෙන්න ගත්තා. ඉරේ ලොකු පින්තුරයක් ද කොහෙද ඒ සැරේ එව්වා. කොහොම හරි මම බැඳලා වෙන ගෙදරක පදිංචියට යනකම් ඔය පින්තුර ටික කාමරේ බිත්තිවල තිබුනා. පස්සේ මම ඒ ටික අපේ අල්ලපු ගෙදර ඇන්ජලෝ මල්ලිට දුන්නා. සමහරවිට මිනිහා ගාව තාම ඒවා ටික ඇති. මම කිව්වා තියෙනවනම් ෆොටෝ ටිකක් ගහල එවන්න කියල. හම්බුනොත් ෆොටෝ ටික දාන්නම්කො

ඉතින් මේ ඉකොනොමැට්ටගේ පෝස්ට් එකයි අර ඉස්කෝලේ මල්ලිගේ වැඩෙයි දැක්කම හිතුනේ නිකමට වගේ නාසා එකෙන් පොඩි ඊමේල් එකක්, නැත්නම් ඔය රොකට් යවන හැටි ගැන පොඩි උපදෙස් ටිකක් වගේ ගන්න පුළුවන් වෙයි ද කියන එක. නමුත් දැන් ඕනේ තරම් ඔය වගේ විස්තර තියෙන නිසා මට ඒ කාලේ නාසා එකේ ලියුම ලොකු දෙයක් වුනා වගේ ඒ මල්ලිට සමහරවිට ලොකු දෙයක් වෙන එකක් නෑ...

JPL එකේ ඒ විස්තර එවන වැඩ සටහන තාම තියෙනවද කියල මම දන්නේ නෑ... නමුත් ඔය සම්බන්ද උනන්දුවක් තියෙන පොඩි අයට පුළුවන් ඕනනම් ලියුමක් දාල බලන්න. ඇඩ්රස් එක මම ගුග්ල් එකෙන් බලල ඔතන දැම්මේ.. ඉස්සර මට ලියුම් ආවෙත් ඔය ඇඩ්රස් එකෙන් ම තමා.

මස්සිනාගේ සිංදුව

මස්සිනාල සහ සිංදු කියන්නේ ජිවීතේට නැතුවම බැරි අංග දෙකක්. මස්සිනාලා ඉන්න ඕනේ කෙනෙක් මස්සිනාලගේ අගය දන්නවනේ... මටත් අපරාදේ කියන්ඩ බෑ අපුරු මස්සිනාලා දෙන්නෙක් ඉන්නවා. දෙන්නගේ ඇඩ්වෙන්චර් ගැන වෙන වෙනම ලියන්න ජාති තියෙනවා. 

ඉස්සෙල්ල මේ සිංදුව අහල ඉන්නකෝ

මේ තියෙන්නේ පද වැල...

කවුරුවත් නොවී...

දැවටෙන්නට ඔය හිත ළඟ

සිතිවිල්ලක් පමණක් වී...

ඉඩ දෙනවානම් අපි හමුවෙමු

වෙනදා වාගේ අද හැන්දෑවෙත්

දෝර ගලා යයි හිත තුල සෙනෙහස

නුඹේ උණුසුම් සෙවනින් //

එපා අයිතියක් කිසිදා මා හට

හිනැහෙමු මේ විලසින්

හිනැහෙමු මේ විලසින්

කවුරුවත් නොවී.....

හදද තැවෙයි නෙත කඳුල නැගෙයි

විය නොහැකිය කිසිවෙක්//

පුංචි ඉඩක්වත් තියන්න හිත තුල

යදම් නොමැති තැනකින්

යදම් නොමැති තැනකින්

කවුරුවත් නොවී...

දැවටෙන්නට ඔය හිත ළඟ

සිතිවිල්ලක් පමණක් වී

ඉඩ දෙනවානම් අපි හමුවෙමු

වෙනදා වාගේ අද හැන්දෑවෙත්

මේ සිංදුව අපි වගේ පොඩි ළමයින්ට තාම ගැඹුරු වැඩියි... 40 පැනපු සහ ඒ ආසන්නයේ ඉන්න අයට හිතෙන දේවල් නේ ඕවා... කොහොම උනත් ඉතින් කව්රුවත් නොවී ඉන්නකොට නම් ෂේප් එකේ ඉන්න පුළුවන් කියල නම් මටත් තේරෙනවා.

දිමුතු අයියා ඉතින් බොහෝ අංශවලට දක්ෂ, හොඳ රසවින්දනයක් තියෙන, කලාකාමී චරිතයක්. මේ ඉතින් ඒවගේ තව එක දක්ෂතාවයක් එලියට දාපු අවස්තාවක්. ඔය යු.ටියුබ් චැනල් එකේ තව වීඩියෝ කීපයක් තියෙනවා. වටින අදහස් තියෙන.

එයාට මේ සිංදුව ලියන්න හේතු බූත වෙච්ච කාරනා කාරනා නම් මම දන්නේ නෑ... පස්සේ වෙලාවක අහල බලල දැන ගන්න ඕනේ. ඒ වයසට එද්දී අපිටත් වැදගත් වෙන්න පුළුවන් නේ...  අපේ අක්කගෙන් ඇහුවහම නම් කිව්වේ හිතින් යන අය අතින් අල්ලා නවත්තන්ට බෑ... කියල... එයාටත් මේ දවස් වල සිංදු, නැටුම් ගැයුම් ගැන පොඩි උණක් හැදිලා...

ඉතින් මේ සිංදුව ගැන ඔබලාගේ අදහස් කියන්න. මට හිතෙනවා මේ දවස් වල නිතර ඇහෙන ජාතියේ නොවන වෙනස් නිර්මාණයක් කියල.

දිමුතු අයියගේ යු.ටියුබ් චැනල් එකට දිගට වීඩියෝ දාන්න තමා අපේ බලාපොරොත්තුව. එයා මානව සංවර්ධනය සහ තව වෘත්තීය උපදේශනය සහ තව අන්න ඒ වගේ ජාති ගැන ප්‍රබුද්ධයෙක්. ඉතින් කාට හරි ඒ අංශ ගැන දැන ගන්න සහ උනන්දු නම් සම්බන්ද කරලා දෙන්න පුළුවන්. ඒ සම්බන්ද කාරණා ගැන ලංකාව පුරා බොහෝ ආයතන වල වැඩමුළු එහෙම පවත්වනවා. (කොයි වෙලාවෙත් ගෙදර නෑ කියල තමා අක්ක නම් බනින්නේ). ඕවා ඉතින් ඔහොම තමා.

මේ සිංදුව ගයන කෙනා සහ තනු නිර්මාණය කරපු කෙනෙත් මේ ක්ෂේත්‍රයට අලුත්ම අය මම හිතන විදියට. ඒ දෙදෙනාත් සිංදුව ලස්සන කරන්න උපරිමෙන් දායක වෙලා තියෙනවා. මේක රේඩියෝ වල ඇහෙයි ද කියල නම් මම දන්නේ නෑ... නමුත් නිතර අහනකොට එපා නොවන ලස්සන සංගීතයක් සහ අපේ හිත් සහ බැඳීම් ගැන නිවාඩු පාඩුවේ හිතල බලන්න පුළුවන් විදියේ සිංදුවක්.

බ්ලොග් ලියන කියවන ඔබගේ අදහස් සහ විවේචන (පස්සේ ගැසීමට මඩ)  ඉතා ආදරයෙන් බාරගන්නවා.

බුකී බුක් චැලේන්ජ් හෙවත් කැමති පොත් වලින් 7ක්

        මම ඔය ෆෙස්බුකියේ පැය 24ම ඔන්ලයින් හිටියට, (මම කිව්වට අපි දෙන්නම ඉන්නේ මගේ නමින්.) මලාට කාත් එක්කවත් චැට් කරන්නේ නැති, කිසිම දේකට සම්බන්ද වෙන්නේ නැති, යාන්තමට ලයික් එකක් දාල, කලාතුරකින් කොමෙන්ට් එකක් දාල, ඊටත් වඩා කලාතුරකින් මිනිස්සුන්ගේ උපන්දින වලට විශ්කරන, ඔප දුප ටිකක් විතරක් බලල යන, නුතන ඔන්ලයින් වර්ගීකරණ වල හැටියට මෙලෝ රහක් නැති ඔන්ලයින් චරිතයක්. මොකක් දෝ කම්මැලි කමක් තියෙනවා මට ඕකේ තියෙන කතා බහට එකතු වෙලා කයිය ගහන්න. ෆේස්බුක් එක එන්න කලින් ගුග්ල් එකේ තිබුන Orkut කියල පොඩි සෝෂල් නෙට්වර්කින් සේවාවක්. මම අන්න ඒකෙ නම් බැහැල කයිය ගහල ගෑනු ළමයි කිහිප  දෙනෙක් එහෙම අඳුනගෙන, සම්භාව්‍ය දේවල් ගැන එහෙම කතා කළා. දැන් එක ගුග්ල් එකෙන් වහල.  හැබැයි ඔය ලින්ක් එකේ තියෙන විදියට එක හදපු ඉංජිනේරුවා තාම වැඩේ ඇදගෙන   යනවා. කොහොම වුනත් බුකියෙන් රටේ නිවුස් එකක් බලාගෙන, ඔය මොනවා හරි   දෙන දෙයක් කාල ඉන්න එක තමා දැන් මම කරන්නේ. 

අර වාන් පතුල් රවියා හෙවත් අපේ හිතාදර රවී අයියා මම ඔහොම බොහොම අසරණ විදියට පාඩුවේ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවා දැකල, මේ ලඟදි දවසක මට චැලේන්ජ් එකක් කළා. "අඩෝ පැතුමා, ඔය ගල්බමුණ වගේ ඉන්නේ නැතුව උඹ කියවල තියෙන ආසම පොත් 7තේ පිට කවර දාපංඩො පුළුවන් නම්" කියල.  රවියටත් කව්ද ගෑනු ළමයෙක් ද කොහෙද චැලේන්ජ් කරලා (අපිට කොහෙද ඉතින් බූල් බල්ලෝ)  රවියා වැඩේ බැහැලම කර කර ඉන්න අතරේ තමා මේ මාවත් පටලව ගත්තේ...

මේ තියෙන අන්දබූත ගතිය මගෑරිලා යන්නත් එක්ක ගේමට බහිමු ඔන්න ඔහේ කියල මම කැමති පොත් ගැන කල්පනා කරන්න ගත්තා. කල්පනා කරනකොට කරනකොට ඉතින් මොකකට වැඩියෙන් ආසද කියල හිතා ගන්න එක තමා තිබ්බ ලොකුම ප්‍රශ්නේ.

පොඩි කාලේ ඉඳල එක එක පොත් පත්තර කෑලි කියවන්න පුරුදු වෙලා හිටපු හින්දා මුලින්ම කියෙව්ව එක මේකයි කියන්න මතක නෑ... පොඩිම කාලේ හෙනම ආසාවෙන් ළඟ තියාගෙන හිටපු වෘක හාමිගේ සාදය සහ මාෂා සහ වලහ කියන පොත් දෙක නම් කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නෑ.. . මම ඔය පොඩියට හිටියේ අසුව දසකේ පටන් ගත්තම කාලේ... ඉතින් තාම පොඩි එකා... ඊට පස්සේ මහා විද්‍යාඥයෝ කියල තව පොඩි පොතක් තිබුනා. එකෙන් තමා මාර්කෝනි, ලොගි බෙයාර්ඩ්, එඩිසන්, රයිට් සහෝදරයෝ ගැන එහෙම දැන ගත්තේ... ඒ අතරේ තාත්තගේ මහ ගෙදර වෙච්ච හපුතලේ ගෙදර තමා රුසියන් සුරංගනා කතා කියවන්න පුරුදු කරපු තැන. දැනටත් රුසියන් කතාවක් කියවද්දී ඒ ගෙදර මතක් වෙනවා. කඳු යායකින් වටවුණු, අඳුරු පයිනස් කැලෑවක් අයිනේ, ලස්සන දොර පාරක් කිට්ටුව තිබුණු ගෙයක්. මැටියෙන් හදපු ලිපකට පයිනස් දර දානකොට එන සුවද, ලිපෙන් නගින ගිනි දැල්ලෙන් හීතල මකාගෙන, රුසියාවේ හීතල හිතෙන මවාගෙන තමා ලස්සන වසිලිස්සා මුලින්ම කියෙව්වේ. ඊට පස්සේ තොල්යා සහ ඔහුගේ යහළුවෝ හමුවුනා, ගපුර් ගුලයාම් මගේ හපන්කම් ගැන කිව්වෙත් එහෙදි තමා. කවුරු හරි ලේඛකයෙක් ගේ ලස්සන චිත්‍ර කතා පොතක් තිබුනා. පැන්සලකින් ඇඳපු චිත්‍ර වගේ කළු සුදු හැබැයි පොඩි ළමයිගේ චිත්‍ර නොවන උසස් මට්ටමේ චිත්‍ර තිබුණු පොතක්. මගේ ඔලුව ෆැන්ටසි වලින් පිරිච්ච, විද්‍යාවට ආස, චිත්‍ර අඳින්න කැමති චරිතයක් විදියට ප්‍රෝග්‍රෑම් වෙන්න ඇත්තේ ඔය කියපු පොත් සෙට් එක හින්ද වෙන්න ඇති. 

ඊට පස්සේ ඉඳල ගොඩක් උපන්දිනවලට මට හම්බ වුනේ පොත් තමා. ඉතින් ඔහොම පොත් ගැන කල්පනා කරද්දී මේ චැලේන්ජ් එකට ඉස්සෙල්ලම දාන්න හිතට ආපු පොත තමා මේක

මේ පොත මට 1994 මගේ උපන්දිනේට අපේ අක්කා දුන්නු පොතක්. අක්ක ලියපු නෝට් එකක් තාම පොතේ මුල් පිටුවේ තියෙනවා. මට මතක විදියට මේ පොතත් එක්ක අදිසි මිනිසා සහ භුතාවේශය කියන පොත් දෙකත් හම්බ වුනා. ඒ දෙක බොහොම අභාවයට ගිහිල්ලා තිබුනා මම දැක්ක. භුතාවේශය නම් තිබුනද කියල මතකත් නෑ...අදිසි මිනිසා මම කැමතිම තවත් පොතක්. ඔය කාලේදී මම ආසම කරපු අනිත් පොත තමා රත්නාගාරය. ඇලන් ක්වාර්ටමේන් ව අඳුර ගත්තේ එකෙන්. දැන් මේ ලියද්දි මතක් වෙන අනිත් පොත් ටිකත් ලියල දාන්නම්. තව ආසම එකක් වුනේ විජයග්‍රාහී කෝනාන් හෙවත් මකරාගේ හෝරාව, ඈ හෙවත් අයේෂා, ලෝකය වටේ දින අසුවකින්, කල්ලන්දුවේ මුතුකොල්ලය, පාලු දුපත, කේ.ජි කරුණාතිලක මහත්තයගේ ටාසන් සෙට් එක...හපොයි මේකේ ඔක්කොම ටික ලියන්න වෙනවා මෙහෙම ගියොත්.. ඔය මදැයි දැනට...

මේ  චැලේන්ජ් එකේ කැමතිම පොත් 7 දාන්න කිව්වට මම දැම්මේ කැමති පොත් වලින් 7ක්. ඔක්කොම තියෙන්නේ කැමති පොත් නේ.

පොතක් ගියොත් ගියාමයි කියල කිව්වට කලාතුරකින් එහෙම ගියපු පොත් අපේ අතට එන වෙලාවලුත් තියෙනවා. මේ පොත අවම අවුරුදු 10ක් වත් ඒ විදියට අතුරුදහන් වෙලා තිබුණු පොතක්. මම හිතෙන් අතැරලා දාල තිබුනේ මේක.  අපේ අම්මගේ පැත්තේ ඉන්න ලොකු අම්මල, පුංචිල පොත් ගුල්ලෝ. කොහෙන් හරි පොතක් දැක්කොත් උස්සන් යනවා. ඉතින් මිට අවුරුදු බර ගානකට කලින් මේ පොත අපේ ගෙදරින් අතුරුදහන් වුනා. මම මේ සැරේ ලංකාවෙන් එන්න ඉස්සර අක්කලාගේ ගෙදර ඉන්නකොට අපේ ලොකු අම්මා  ගෙදර ඉස්තෝප්පුවට වෙලා මෙන්න ලෝඩ් වගේ පොතක් බල බල ඉන්නවා. එයාටත් ඉතින් බණ පොතේ සිට මල පොත දක්වා අහුවෙන ඕනේ එකක් කියවනවා. මේකේ කවරේ දැක්ක විතරයි කොටින්ම මම ලොකු අම්ම වාඩි වෙලා හිටපු පුටුව ගාවට පැනල පොත අතට ගත්තේ... "කොහෙන්ද මේ පොත? කොහෙද මේක මෙච්චර කල් තිබුනේ..? මේක මගේ... " ආ ඕක ඔයාගේද? අන්න අර අපේ ගෙදර තිබිල මම මේ අරං ආවේ බලන්න.." මගේ තමා.. මේ තියෙන්නේ නම..  ලොකු අම්මට කිසි ගානක් නෑ... "ආයේ එහෙම කාටවත් දෙන්න එපා.. බලල ඉවර වෙලා මටම දෙන්න ඕනේ.. ඕක මම අරං යනවා මේ සැරේ.." 

ඉතින් එහෙම තමා ඔය පොත මට ආයේ හම්බ වුනේ. මේ පොතේ ෂර්ලොක් හෝම්ස් කතා 12ක් තියෙනවා. පිටු 386ක්. අනුවාදය එන්.ඒ.ඩි ගුණතිලක කියල මහත්මයෙක් පලවෙනි මුද්‍රණය 1961 දී. මගේ ළඟ තියෙන එක 1991 4 වෙනි මුද්‍රණය. මිට අමතරව බැස්කර්විල් දඩ බල්ලා කියල තව පොතක් තිබුනා හැබැයි එකත් දැනට අතුරුදහන් වෙලා තියෙන්නේ. මම මෑතකාලීනව ෂර්ලොක් හෝම්ස් කතා නිසා ජනප්‍රිය වෙච්ච චන්දන මෙන්ඩිස් මහත්මයාගේ පොත් එකක්වත් කියවල නෑ.. මේ පොතේ තිබ්බ කතා ටික කියෙව්වට පස්සේ ෂර්ලොක් හෝම්ස් අලුත් ඒවා කියවන්න හිතුනේ නෑ...

ඔය කාලේදී ඩීමන් ආනන්ද මහත්මයාගේ ජේම්ස් බණ්ඩා පොතත් මගේ ළඟ තිබුනා. දැන් නම් තියෙනවද මන්ද එක.

මේ පොත බුකියට දාල මම අපේ සභාපතිතුමාව මේ අභියෝගෙට මාට්ටු කළා, අපරාදේ කියන්න බෑ.. උන්දැ තාම අභියෝගෙට දාන්න පොත් කල්පනා කරනවා කියල තමා ආරංචිය.

දෙවෙනි දවස

ඔය කාලෙම තමා මම විදුසර කියවන්න පටන් ගත්තේ. ඒ කාලේ ඉඳල කියවපු විද්යාප්‍රබන්ධ වලින් මම ආසම එක 2001, මේ කතාව වෙනස් මානයකට හිතන්න පුරුදු කරපු කතාවක් කිව්වොත් හරි. විද්යාප්‍රබන්ධ සාහිත්‍යය කියන්නේ වෙනමම කලාවක්. ඒ පැත්ත ගැන ඔලුව විකාර කරගෙන හිතන්න මේ කතාව උදව් වුනා කියන්න පුළුවන්. 2001 කතාව සිව් ඈදුතු කතාමලාවක්. මම 2010 ට කැමතියි නමුත් 2061 සහ 3001 ඒ තරම් අල්ලලා ගියේ නෑ... 2001 කතාවේ  ඩේව් බෝමන් අභ්‍යවකාශයේ කාත් කවුරුවත් නැතුව තනිවෙනවා. මට අන්න ඒ විදියට තරුවලින් පිරිච්ච අභ්‍යවකාශේ තනිවෙන්න ඕනේ වගේ මොලේ කොලොප්පන් ආසාවල් ඇති වෙලා තියෙන්නේ මේ පොත කියෙව්වට පස්සේ ඉඳල.

මම මේ පොතට අපේ ප්‍රා.ජේ මහත්තයව එල්ලලා පොත් අභියෝගය පැටලෙව්වා. අභියෝගය අපේ විදියට බාර නොගත්තත් මට තව මේ වගේම සයි-ෆයි ෆැන්ටසි සීරිස් එකක් ගැන හොඳ ඔත්තුවක් දුන්නා. ඒ Colin Wilson ගේ Spider World කියල සීරිස් එකක්. Colin Wilson ගේ චිත්ත පරපෝෂිතයෝ පොත ගැන රවී අයියා දාපු කොමෙන්ට් එක හින්දා ඒ පොතත් මතක් උනා. මම ඔය විද්‍යා ප්‍රබන්ධ පිස්සුව හැදිලා තිබ්බ කාලේ ගත්ත තව පොතක් ඒක. ඒ එක්කම හිතන පතන යන්ත්‍ර කියලත් පොතක් තිබුනා. මේ ඔක්කොම පොත් එස්.එම් බන්දුසිල මහත්මයාගේ පරිවර්තන. එස්.එම් බන්දුසිල මහත්මයාව පෞද්ගලිකව හඳුනා ගන්නත්, ශ්‍රී ලංකා විද්‍යා ප්‍රබන්ධ කරුවන්ගේ සංගමය කියල ඒ දවස් වල පිහිටවපු සංගමයක ආරම්භක සාමාජිකයෙක් වෙන්නත් ඔය පොත් සෙට් එක හේතු වුනා කියන්න පුළුවන්. 

තුන් වෙනි දවස

මම විදර්ශන පාටක සංගමයේ මුල් කාලින සාමාජිකයෙක්. මම විදර්ශන පොත් වලට ඇලුම් කලේ වෙනස් විදියේ පරිවර්තන සහ මම කලින් නොදැන සිටි බොහෝ විදෙස් පරිවර්තකයින්ගේ පොත පත ඔවුන් ළඟ තිබුන නිසා. බ්‍රසීලියානු ලේඛක Paulo Coelho de Souza ගැන මම දැන ගත්තේ මේ පොතෙන්. කියවල නැති අය ඉන්නවනම් කියවන්න වටින පොතක්. තාත්තගේ මරණින් පස්සේ මම ආගම දහම ගැන, ජිවිතේ ගැන එක එක විදියෙන් කරුණු හොයන්න පටන් ගත්තා. මේ පොතේ තියෙනව අපිට ජිවිතේ දිහා සුබවාදීව බලන්න පොළඹවන අපුරු දර්ශනයක්. ඒක ආගමෙන් ස්වායක්ත දෙයක්. ඕනෙවට වඩා රැඩිකල් නොවී සිම්පල් විදියකට දේවල් තේරුම් ගන්නත්, ආගම් වල මිත්‍යාවන් ගැන වෙනස්ව හිතන්නත් ඔය කාලේදී මම පුරුදු පුහුණු වුනා.   ඇල්කෙමිස්ට් ඒකට උදව් වුනා කියන්න පුළුවන්. පවුලෝ කොයියෝගේ මම කියවපු අනිත් පොත් තමා යක්ෂයා සහ ප්‍රයිම් මෙනවිය, විනාඩි 11, පියෙද්රා ගගබඩ සිට වැළපුනෙමි.  manuscript found in Accra පොත ගත්තත් කියවන්න බැරි වුනා. ඒක ලංකාවේ.

මේ පොතට මම අපේ දේශකයා තුමා ව එල්ලුවා. අපරාදේ කියන්න බෑ දේශකයා වැඩේ හෙනම උනන්දුවෙන් කරලා මම කියවල නැති පොත් 7ක්ම දාල, කොටින්ම දාපු පොත් ගැන පෝස්ට් එකකුත් ලියල, මේ වගේ පොත් ගැන ලිපි ලියන මට්ටමට අපිව උනන්දු කළා. ඔය කාට හරි වෙන ඕනෙම වර්ගයක අභියෝග එහෙම තියෙනවනම් අපේ දේශකයව ටැග් කරන්න කියල මම හයිලි රෙකමන්ඩ් කරනවා. 

හතරවෙනි දවස

ප්‍රථම වතාවට මැලේසියාවේ ජිවත් වෙන්න ආපු කාලේ සිංහල පොත් කියවීම සෑහෙන්න මග ඇරිලා ගියා. හැබැයි ඒ එක්කම ඉංග්‍රීසි පොත් කියවන්න මම හුරු වුනා. මුලින්ම Big Bad Wolf ප්‍රදර්ශනෙන් ගත්ත පොත් සෙට් එකෙන් එකක් මේක. මම මයිකල් ක්‍රයිටන් ගැන දැනගෙන හිටියේ ජුරාසික් පාර්ක් එකෙන්. Big Bad Wolf එකෙන් මම මේ පොතයි Micro එකයි ගත්තා. සයි-ෆයි ෆැන්ටසි වගේම පයිරට් කතා කියන්නෙත් මගේ ප්‍රියතම පැත්තක්. මේක නම් පුදුම ලස්සනට ගලාගෙන යන මරු කතාවක්. ලොකු සංකීර්ණ නැති කතාවක්. ඉංග්‍රීසි කියවන්න පටන් ගන්න හොඳ පොතක්. පොත බිමින් තියන්න හිතෙන්නේ නෑ. දැන් වෙනකොට මුහුදු හොරු කියන්නේ සාහිත්‍ය ශානරයක් බවට පත්වෙච්ච මිනිස්සු පිරිසක් නේ (සෝමාලියානු සෙට් එක ඇර). තව කාලයක් අනාගතයේදී දැන්  පාරේ ඉන්න ගැන්ග්ස්ටර්ස් ල මේ වගේ ශානරයක් බිහිකරයි කියල මම කොහේ හරි සඟරාවක කියෙව්වා. හැබැයි වෙන්නත් පුළුවන් නේද? නිකන් තනිකරම Virtual Reality එකක් වෙච්ච, උඩින් යන කාර් වලින් ගමන් බිමන් යන කාලෙකදී පාරේ යන එන මිනිස්සුන්ට පොඩි සද්දයක් දාල, දාමරික කමක් කරපු මිනිස්සු කියන්නේ අමුතුම ෆැන්ටසි එකක් වෙන්න පුළුවන්. තව වැඩි කාලයක් යන එකක් නෑ.

මේ පොතට මම එල්ලුවේ අපේ හද ගී පොත ලියන අසරණ තිස්ස අයියව, අනේ ඊට පස්සේ ආගිය අතක් දැක්කේ නෑ.. පරණ සිංදු කෑල්ලක් කියාගෙන ආතල් එකේ හිටපු මනුස්සයට මොන මුහුදු හොරුද කියල හිතෙන්න ඇති. 

පස්වෙනි දවස

පස්වෙනි දවස වෙද්දී කැමති පොත් එක පිට එක මතක් වෙලා මොකක් දාන්න ද කියල හිතා ගන්න බැරි තත්වයක් තිබ්බේ. මම ඉස්සර ආසාවෙන් කියවපු පොතක් තමා ගමක වත. මේක මිණිවන් පී. තිලකරත්න මහත්මය ලියපු පොතක්. අම්මා අම්මගේ ඔෆිස් එකේ පුස්තකාලෙන් ද කොහෙද ගෙනල්ල අපේ ගෙදරට සින්න වෙච්ච පොතක් ඒක. මම හරි ආස වෙච්ච කතාවක්. කතාවේ තිබ්බ ඔය රාජසිංහ රජ්ජුරුවන්ගේ කාලේද කොහෙද උඩ රටින් පැනල ආපු ගැමියෝ ටිකක් අලුතින් ගමක් හදන හැටි. ප්‍රධාන චරිතේ උනේ මහපතිරන්නැහේ එයත් එක්ක ආරෝවට හිටියේ පහළ වත්තේ ලේඛම්රාළ, හරි ලස්සන කතාවක්. දැන් නම් ඒ පොත හොයා ගන්න තියෙනවද දන්නේ නෑ. එකත් එක්ක මතක් වෙච්ච අනිත් පොත කළු දළ මල. කළු දළ මල පොත ගැන මම ලියපු මේ පෝස්ට් එක දැකල මගේ බොහොම පරණ මිතුරියක් මම ඔය ලංකාවට ආපු වෙලාවක ඒක මට දුන්නා. අවාසනාවක මහත කියන්නේ මම කීප සැරයක් ආපහු ඒ පොත දෙන්න උත්සාහ කලත් කොහොම හරි ඒක බැරි වුනා. අන්තිමට මම හිතන්නේ අර අපේ ලොකු අම්මගේ මරණේ වෙලාවේ අක්කලාගේ ගෙදර තිබුණු පොත කවුරු හරි අතුරුදහන් කරවල. දැන් ඒ පොත ආගිය අතක් නෑ... ඒක ගැන තියෙන්නේ හරිම කණගාටුදායක හැඟීමක්. කොටින්ම පොත ගන්න ගිය වෙලාවේ වත් අවුරුදු ගානකට පස්සේ හම්බවෙලා හරියට කතා කරන්න බැරි වෙච්ච එක ඔක්කොටොම වඩා අප්සැට්... කළු දළ මල කියන්නේ මගේ සදා ෆේවරිට් පොතක්. වසිලිස්සා පොත ගැන අමුතුවෙන් ලියන්න දෙයක් නෑනේ. මම කාලෙකට කලින් මේ ෆොටෝ එක දාල තියෙන පොත ගැන ලිව්වා මෙන්න මේක.

මේ පොත දාල මම අපේ හිතාදර ඩ්‍රැකියව මාට්ටු කළා. අපරාදේ කියන්න බෑ  ඌ අපුරු පොත් සෙට් එකක් දාල අභියෝගේ බාර ගත්තා. සමහර පොත් ජිවිතේට අහලවත් නැති වටිනා පොත්. 

හයවෙනි දවස 

මම Dan Brown ගේ පොත් කියවල තිබුනේ නෑ. Angels and Demons ෆිල්ම් එක නම් බලල තිබුනා. හැබැයි වෘකයාගේ කඩෙන් මේක ගත්තට පස්සේ එක හුස්මට කියවල ඉවර කරපු පොතක්. ඇක්ෂන් ෆිල්ම් එකක් බලනවා වගේ තමා. මේකෙන් පස්සේ Dan Brown අනිත් පොත් කියවන්න හිතුවත් මම ආස කරන ගණ පිට කවරේ තියෙන පොත් හම්බ වුනේ නෑ. වෘකයාගේ සේල් වල තියෙන්නේ ඔක්කොම ලාබෙට ප්‍රින්ට් කරපු කුරුමිණි අකුරු තියෙන පොත්. මට ඒවා ගන්න හිතෙන්නේ නෑ. පොත් කඩවල තියෙන උසස් තත්වයේ පොත් තාමත් ගාන වැඩියි. කොයි වෙලාවේ හරි වෘකයා හොඳ කොපි දායිනේ කියල ලෝභ කමට බලන් ඉන්නවා. ලංකාවේ හිටපු කාලේදී ප්‍රා.ජේ කිව්වා කොළඹ මහජන පුස්තකාලේ ඔක්කොම අලුත් පොත් තියෙනවා පුළුවන් නම් ඒකට බැඳෙන්න කියල. හැබැයි ලංකාවේදී තිබ්බ තේරුමක් නැති බිසී ජීවිතෙත් එක්ක ඒක කරන්නත් බැරි වුනා. මෙහෙදී හම්බවෙච්ච ඇමරිකන් සුද්දෙක් කිව්වා Dan Brown ගේ පොත් කියෙව්වට කමක් නෑ. පොත් වල තියෙන තැන් හොයාගෙන යන්න හදන්න එපා කියල. Dan Brown ගේ රසිකයෝ කතාවල තියෙන තැන් ඇත්තට හොයන්න යන එක හෙන ජනප්‍රිය වැඩක් ලු.

මේකට ටැග් කරන්න එකෙක් කල්පනා කර කර ඉද්දි මට අපේ පුරාණ බ්ලොග් කරුවෙක් වෙච්ච, ඕනේ වෙලාවක මැන්ටල් වෙලා හිටපු, මේ වෙද්දී ටුවිටර් කුරුල්ලා එක්ක වැඩි කාලයක් ගෙවන ඕනයා හෙවත් දුලිප් සිකුරජපතියව මතක් වෙලා අභියෝග කරලා බැලුවා. තාම නම් කිසිම සද්දයක් නෑ... ඌට ට්විටරෙන් ගැලවෙන්න බැරි හැඩක් තියෙන්නේ.

හත් වෙනි දවස

අන්තිම එකට ආස කරන සිංහල පොතක් වෙච්ච බටුවන්ගල රාහුල හාමුදුරුවන්ගේ රන් කරඩුව පොත දාන්නත් හදල පස්සේ මේක දැම්මේ කියවන්න වටින කතාවක් තියෙන නිසා. රුසියන් සාහිත්‍යයට පොඩි කාලේ ඉඳල ආස  කලාට ලෝකේ විවිද රටවල ලියවෙච්ච පොත් කියවල ඒ ඒ සංස්කෘතීන් ගැන දැන ගන්න එක වඩා හොඳයි කියල හිතල මම දැන් ටික කාලෙක ඉඳල ප්‍රිය කරන්නේ මේ වගේ කතා කියවන්න. කාලිඩ් හොසෙයිනි ඇෆ්ගන්-ඇමරිකන් ලේඛකයෙක්. ඇෆ්ගනිස්තානය දැන් පවතින තත්වෙට එන්න කලින් සමාජය කොහමද කියන එක සහ ඇෆ්ගනිස්තානෙට මොකද වුනේ කියල අදහසක් මේ පොතෙන් ගන්න පුළුවන්. සංවේදී ඒ වගේම අපිට අපි ගැනත් නැවත හිතන්න සිද්ද වෙන කතාවක්. ලස්සනට ලියල තියෙනවා. ඔය විදෙස් රටවල පොත් ගැන කියද්දී මතක් වුන තව පොත් කිහිපයක් තමා නෙරුදා ගේ ලියුම් කාරයා, සෝර්බා නම් ග්‍රීකයා, Memories of My Melancholy Whores, ඊළඟට මේ දවස් වල බාගෙට කියවන සියක් වසක හුදකලාව, තව කළු වැස්ස කියල ජපන් පොතක් එතකොට The Shape of Water. මේ The Shape of Water පොත මම අර වෘකයාගේ පොත් ගොඩේ තිබිල කිසි හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව  ගත්තේ මේ ගිය අවුරුද්දේ ද කොහෙද හොඳම චිත්‍රපටිය වෙච්ච ෆිල්ම් එකේ පොත වෙන්න ඇති කියල හිතාගෙන. මම ෆ්ලිම් එක බලල නැති වුනාට කතාව ගැන  යන්තම් දැනගෙන හිටියා. ෆිල්ම් එක බලන්න කලින් හම්බ වෙච්ච නිසා පොත කියවලම ඉන්නවා කියල  තමා කල්පනා කලේ...  මරු වැඩේ කියන්නේ ඔන්න මම ඕක කියවන්න පටන්  ගත්තා.    පරිච්චේද දෙක තුනක් ගියත් කතාවේ මම බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේවල් නෑ... පස්සේ බලද්දී මේක මේ වෙන පොතක් An Inspector Montalbano Mystery කියල තියෙන වෙන කතාවක්... හෙහ් හෙහ්.. එකත් පොඩි ගතියක් තියෙන කතාවක්. තාම කියවල ඉවර නෑ හැබැයි...

පහු ගිය පොත් ඔක්කොටම බ්ලොග් ලෝකෙන් හදුනා ගත්තු සහෘදයින් ව ටැග් කරපු නිසා මම අන්තිම පොත ජාත්‍යන්තරයට ගෙනියන්න හිතාගෙන මැලේසියාවේදී හඳුන ගත්තු, පොත පත සහ සංචාරයට බෙහෙවින් උනන්දු මැලේ ස්ත්‍රී රත්නයක් ව ටැග් කරලා බැලුවා. එයාගෙනුත් මේ වෙනකම් නම් සද්දයක් නෑ... මං වැඩිය කරදර කරන්න ගියෙත් නෑ ඊට පස්සේ...

ඔන්න ඔහොමයි දවස් හතේ අභියෝගයට මම මුණ දුන්නේ. මාව මේකට ටැග් කරලා මේ පොත් එක්ක ආතල් එකක් ගන්න ඉඩක් දුන්න රවියටත්, මම ටැග් කරලා වැඩේට සෙට් වෙච්ච නොවෙච්ච හැමෝටමත් බොහොම ස්තුතියි. 

ප.ලි

මේක ලියද්දි කියවපු අකමැතිම පොත් ගැනත් ලියන්න හිතුවා. හැබැයි දිග වැඩි වෙන හින්ද ඒක පස්සේ ලියන්නම්. 

බාලි සංචාරය - 3

පසුගිය කොටස්

1 කොටස

2 කොටස

පහුවදා ගමනට අපි හොටෙල් එකෙන් වාහනයක් සෙට් කරගත්තා. උදේ නමය වෙද්දී ගමන පිටත් වෙද්දී අපේ අදහස තිබුනේ බාලි වලට යන ඕනෙම කෙනෙක් බලන්න යන ප්‍රධාන පන්සල් දෙකක් බලන්න යන්න. එකක් Tanah Lot සහ අනික Uluwatu. මිට අමතරව Ubud කියල වෙනම රට ඇතුලට වෙන්න තිබුණු පැත්තක් ලස්සනයි කියල අපි ඉන්ටර්නෙට් එකෙන් හොයල දැනගෙන තිබ්බ නිසා ඒ පළාත බලන්නත් අදහසක් තිබුන. වාහනේ රියදුරු තැන එක්ක කතා කරද්දී තේරුනා අර කියපු පන්සල් දෙක බලන එක සහ Ubud යන එක එක දවසෙන් කරන්න බෑ කියල. ඊට පස්සේ අපේ තීරණේ වුනේ එහෙනම් Ubud පළාත බලල එක පන්සලක් විතරක් බලමු කියන එක. නානාප්‍රකාර පන්සල් ඉතින් අපිට අමුතු දේවල් නෙවෙයි නේ.

ඔහොම හිතාගෙන ඔන්න ගමන පිටත් වුනා. වාහනේ රියදුරා ටිකක් කතාවට බර නිසා මම මිනිහත් එක්ක කතාවට සෙට් වුනා. 

ඉන්දුනීසියාව කියන්නේ  මුස්ලිම් රටක්. නමුත් බාලි සම්පුර්ණයෙන්ම වගේ හිංදු. නමුත් ඒ හිංදු සංස්කෘතිය  ටිකක් වෙනස්. මම හිංදු සංස්කෘතිය ගැන වැඩිය දන්නේ නෑ... නමුත්  රියදුරා සමග කල කතා බහේදී අපිට හුරුපුරුදු හිංදු ඇදහිලි වලිට වඩා වෙනස් කියල මට හිතුනා. ඔවුන් අදහන විදියට සහ බුද්ධාගම් කාරයෝ හැටියට අපිත් හිතන විදියටම තල තුනක් තියෙනවා. එකක් උඩින් තියෙන දේව තලය, අනික අපි ඉන්න මනුස්ස තලය සහ යටින් තියෙන අපාය. අපි වගේ දෙවියන්ට විතරක් සලකල ලකුණු දාගන්න බලන්නේ නැතුව බාලි වල මිනිස්සු යටින් තියෙන අපායේ ඉන්න නරක යැයි සම්මත බලවේග වලටත් පුද පුජා තියල ලකුණු දාගන්නවා. ඔවුන්ගේ තර්කය වන්නේ හොඳ සහ නරක යන දෙකම හරියාකාරව සමබරව තබා ගැනීමෙන් ඔවුන්ට සෙත සැලසෙනවා කියල. මිට අමතරව ඔවුන් මිය ගිය ඥාතීන් අදහන වැඩෙත් කරනවා. ඒ අතින් බලපුවහම ඒ මිනිස්සු හැමෝටම එක හා සමාන ලෙස සලකනවා. මේ සැලකීම් කොතරම් දුරකට ඔවුන් පිළිපදිනවද කිව්වොත් ඔවුන් සිය නිවෙස් පන්සල් බවට පත්කරගෙන ඒ ඒ අදාළ දෙවියන්ට,යක්ෂයින්ට සහ ඥාතීන්ට පුද පුජා පවත්වනවා. හැම ගෙදරම පන්සලක් වීම තමා බාලි නගරයේ තියෙන මම දැකපු වැදගත්ම සහ වෙනස් ම ලක්ෂණය.  තම තමන්ගේ වත් පොහොසත් කම් අනුව තම ඉඩම තුල සාදන පන්සල් වල විශාලත්වය සහ අලංකාර බව වෙනස් වෙනවා.  මෙන්න මේ ලිංක් එකේ තියෙනවා බාලි නිවසක ආකෘතිය.

මම දැනගත්ත විදියට සිය නෑ පරපුරේ විශාලත්වය අනුවත් මේ තනන පන්සල් වල ප්‍රමාණය වෙනස් වෙනවා.  මේ තියෙන්නේ ඔය හදන පන්සල් වල ආකෘතියක්.

බාලි නිවසක  පවුලේ පන්සල - පින්තුරය ගුග්ල්

පාර දෙපස කොහේ බැලුවත් විවිද හැඩයෙන් යුතු පන්සල් සහ මෙන්න මෙවැනි ඉතා අලංකාර කැටයම් සහිත  නිර්මාණ තමයි තියෙන්නේ. විශේෂයෙන්ම කියන්න ඕනේ දෙයක් තමා බාලි මිනිසුන් කලාවට දක්ෂ මිනිසුන් බව. මුළු බාලි දුපත පුරාම තියෙන්නේ අනෙක විදියේ කැටයම් කිව්වොත් හරි.

මෙතන ඉඳල පින්තුර ටිකක් දාන්නම්

මහ පාරට පෙනෙන බාලි නිවසක කොටසක්. වාහනේ යන ගමන් ගත්තු එකක්

මේ තියෙන්නේ ඔය සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ගේ ගෙවල් පාරට පේන හැටි...  නගරයේ විදි වල දිගටම මේ වගේ තමයි

විශේෂයෙන් හදපු පන්සල් වෙනම තියෙනවා. මේ තියෙන්නේ ඒ වගේ පන්සලක පින්තුර

බාලි වල හැම තැනම වගේ මේ විදියේ උසට හැදුනු කණු දෙකක් තියෙනවා.

බාලි පන්සලක ඇතුලත

මේ පන්සල ඇතුලට යන්න නම් හැමෝම රෙද්දක් ඇඳ ගන්න ඕනේ. දිග ඇඳුම්, කොට ඇඳුම් කියල වෙනසක් නෑ... පොඩි ගානක් දීල රෙද්දක් අරගෙන සරම වගේ ඇඳගෙන යන්නයි තියෙන්නේ..

පන්සල පුරාම තියෙන්නේ කැටයම් තමා...

අමනුෂ්‍ය කැටයමක්

දෙවියෙක් වෙන්න ඇති

තවත් ගල් වලින් නෙලපු කැටයමක්

ඔය පන්සල බලාගෙන අපි පාරදිගේ යනකම් මග දෙපස තිබුනේ විවිධාකාරයේ අත්කම් භාණ්ඩ විකුණන කඩ. හරි ලස්සන නිර්මාණ තිබුනා.

විනාඩි 45ක පැයක විතර ගමනකින් පස්සේ Ubud කියල ඔවුන් සංචාරක ආකර්ෂණය ඇති කරලා පෙන්නන්නේ මෙන්න මේ වෙල... හෙහ් හෙහ්... Bali Rice Fields කියල සුද්දෝ නම් එනවා බලන්න. අපිත් ඉතින් මැජික් වගේ මෙන්න මේ වෙල දිහා බලල ආවා. මෙතන ඉතින් හැමවෙලේම කුඹුරු කොටන ගොවියෙක්, ගොයම් අදින, කුඹුරු වැඩ කරන අය රඟපාන්න ඉන්නවා... හෙහ් හෙහ්

පොල් ගස් දෙකක් මැද්දෙන් තඩි ඔන්චිල්ලාවකුත් බැඳලා හොඳ ගානක් හම්බ කරගන්න සීන් එකකුත් තිබ්බා.

ලංකාවේ තියෙන කුඹුරු යායවල් දැකපු අපිට මේවා මොනවාද

මේකේ මොනවා බලන්නද කියල අපි දෙන්න ටක් ගාල එතනින් ඇවිල්ල ඩයිබර් ට කිව්වා මේක වැඩක් නෑ ළඟ තියෙන තව මොනවා හරි බලන්න යමු කියල. ඒ සැරේ මිනිහා කිව්වා ළඟ තියෙනවා තව හෙන පුජනිය පන්සලක් ඕනනම් ඒක බලමු කියල.  ආපු එකේ මොනවා හරි බලල යන්න ඕනේ නේ කියල අපි ගියා ඒක බලන්න.

මග දිගට නෙක නෙක විසිතුරු බඩු විකුණන කඩ මහ ගොඩයි... මෙන්න මේ වගේ අපුරු බඩු තිබුනා

කැටයම් කරපු හරක් හෝ අශ්ව ඔලුවක්. මම හරි ආසයි මේවට

විවිද කැටයම්

ලංකාවේ අයට දකින කොට නිකං මෙව්වා වෙලා යන නිර්මාණය මෙන්න මේ විදියට තමා ඒ මිනිස්සු විකුනන්නේ...

පුරුෂ ලිඟුවක ආකෘතියට නිමැවුණු අළු බඳුනක්

මේක අළු බඳුනක් විදියට සහ ඔය ටොනික් පියන් අරින්න පුළුවන් විදියටත් බාලි වල මිනිස්සු පාවිච්චි කරනවා.. ඒ අතින් බැලුවහම හරි පුදුමයි නේද?

ඕවත් බලාගෙන අපි ගිය යට කියපු අර පූජනිය පන්සල බලන්න. ඒකත් ලස්සන පන්සලක් අර වගේම කැටයම් පිරිච්ච. මේ පන්සලේ තියෙන දිය උල්පත් වලින් නාන එක පුජනිය වැඩක් විදියට ඒ මිනිස්සු සලකනවා. කට්ටිය හෝ ගාලා නානවා.

පන්සලේ ඇති උල්පත් වලින් එන වතුර මේ විදියට තමා පෝලිමේ ගිහින් නාන්නේ

එතනත් ඉතින් පොඩ්ඩක් කැරකිලා.. අර වගේ පොඩි පොඩි බඩු විකුණන කඩ ටිකකුත් බලාගෙන අර කියපු ප්‍රසිද්ද පන්සල බලන්න ගියා.  ඒ පන්සල මුහුද අයිනේ තියෙන ලස්සන තැනක්. අපේ වෙලාවට එදා බාලි මිනිසුන්ගේ මොකක් හරි පුජාවක් පන්සලේ තිබුනා. ඉතින් උඩට යන්න ලැබුනේ නෑ.. මේ තියෙන්නේ ඒ පන්සල. Tanah Lot කියල ගුග්ල් එකෙන් වැඩි විස්තරයක් බලා ගන්න පුළුවන්. ඉර බහින වෙලාවට මේ පන්සල හරි ලස්සනයි කියල තමා කියන්නේ... අපි දෙන්න ඉර බහින කම් ඉන්නේ නැතුව ආවා

Tanah Lot පන්සල

 මෙතන උඩ තියෙන කොටසට යන්න දුන්නේ නෑ

වලාකුළු බර ගතියක් තිබ්බ හින්ද ඉර බහින එක බලන එක පැත්තකට දාල දිව්‍ය ලෝක රසට හදපු අච්චාරුවකුත් කාල, මග තිබ්බ තැනකින් පච්චේකුත් කොටාගෙන අපි ගියා හෝටලේට.

මේ අච්චාරුවට පලතුරු වර්ග මහ ගොඩක් දාල, හකුරුත් මිශ්‍ර කරලා ගලේ අඹරල තමා හදන්නේ.. පුදුම රහක් තිබුනේ...

පහුවදා උදේ ආපහු එන්න තිබ්බ හින්දා අපි හොටෙල් එකේ වැඩි වෙලා ඉන්නේ නැතුව ගියා සංචාරකයෝ අතරේ ප්‍රසිද්ධ Kuta නගරයේ ඇවිදින්න.  පාරවල් දිගේ විසිතුරු බලාගෙන රෑටත් කාල ඇවිල්ල නිදාගත්තේ Kuta නගරයේ දවසක් නිදහසේ ගත කරන්න ඉඩක් නොලැබීම ගැන පසුතැවිල්ලෙන්..

එදා රෑ වීදි දිගේ පොඩි රවුමක් දාල  බැලුවා.

 මයිකල් ජැක්සනුත් ඇවිල්ල හිටියා. රෑ වෙච්ච හින්ද අත වනාගෙන ආවා

කණුවක් බදාගෙන නටන අක්කල එහෙමත් හිටියා... මේ අක්කල දෙන්න නම් බාර් එකක බීල නටනවද කොහෙද... කණුවක් බදාගෙන නට නට හිටපු අක්ක කෙනෙක් බාගෙට ගලවාගෙන හිටපු ඇඳුම් ටික තව ගැලවෙයි ද කියල මම දෙතුන් වතාවක් මා එතනින් ගිහින් බැලුවා... මම හිතන්නේ ඒ වෙද්දී රෑ වෙලා මදි...

එදා මහ රෑ වෙනකම් ඔය විදිය දිගේ එහෙට මෙහෙට රස්තියාදු ගැහුවේ තව දවසක් දෙකක් ඉන්න තිබ්බ නම් හොඳයි කියල හිත හිත. හෙන ලාබෙට තිබ්බ මසාජ් එහෙම දැක්කම අපරාදේ කියල හිතුනා.

පහුවදා උදෙන්ම නැගිටලා එයාර්පෝර්ට් යන්ඩ කලින් Kuta වෙරළ පැත්තෙත් පොඩි රවුමක් දාල බැලුවා.  බීච් එක ලොකුයි නොගැඹුරු ගතියක් තිබුනේ... සර්ෆින් කරන්න පුරුදු කරන කට්ටිය ගොඩක් හිටියා. රුපියල් 2500කට විතර පැය දෙකක් සර්ෆ් කරන්න දෙන අය හිටියා. පැයක පුහුණුවකින් පස්සේ. වෙලාව මදි කම හින්දා ඒ වැඩේ කරන්න වුනේ නෑ...Kuta කියන්නේ අඩු වියදමකින් හොඳට විනෝද වෙන්න පුළුවන් සංචාරක නගරයක්. බොහෝ දේවල් අඩු මිලට තියෙනවා.

එදා උදේ පාන්දර වෙරළේදී බාලි වැසියන් ගේ සරල පුජාවකුත් බලාගන්න ලැබුණා. මම හිතන්නේ වෙරෙලෙන් ජිවත් වෙන කෙනෙක් වෙරළේ පොඩි පුජාවක් කරනවා. මේ තියෙන්නේ ඒ සීන් එක. අපි වගේම තමා.

ඔන්න ඔහොමයි අපේ බාලි සවාරිය.

බාලි සංචාරය - 2

මුල් කොටස

පසුගිය කොටසින් බාලි නගරය ගැන පොඩි හැඳින්වීමක් කලානේ. අද අපේ බාලි අත්දැකීම් ටිකක් ලියන්නම්. අපි දෙන්නා බාලි ගියේ පසුගියදා යෙදිච්ච Hari Raya Aidilfitri නිවාඩුවට. බහුතර මුස්ලිම් රටක් වෙච්ච මැලේසියාවේ මිනිස්සුන්ගේ අවුරුදු කාලය තමයි මේ Hari Raya සමය. ලංකාවේදී මම මේ Hari Raya කියන වචනය දැනගෙන හිටියේ නෑ... ලංකාවේදී අපි මුස්ලිම් අවුරුද්ද හඳුන්වන්නේ වෙන විදියකටනේ. Hari Raya කියන්නේ festival of breaking of the fast කියන අදහස. අපි උත්සවයට කලින් දවසේ රෑ තමයි බාලි වලට ගියේ.

බාලි එයාර්පෝට් එකේ කටයුතු ඉවර වෙලා හොටෙල් එකට යද්දී රෑ 9.00 විතර වෙලා හින්ද එදා දවසේ මොකුත් කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. අපේ හොටෙල් එක තිබුනේ Sanur කියන ප්‍රදේශයේ නමුත් වෙරළ කිට්ටුව නෙවෙයි. ටිකක් ඇතුලකට වෙන්න තිබ්බ හොටෙල් එක ප්‍රියමනාප තැනක් වුනාට රෑ වෙනකොට වටපිටාව පාලු බවක් තිබුනේ. අපි දෙන්නට රෑට කන්න කඩයක් හොයා ගන්නත් පොඩි රස්තියාදුවක් ගහන්න වුනා. අන්තිමට ලංකාවේ තියෙන පොඩි රෑ කඩයක් වගේ පුංචි තැනකින් රෑට කන්න දෙයක් අරගෙන හොටෙල් එකට ඇවිල්ලා නිදා ගත්තේ පහුවදා උදේ 6.30ට විතර මෙහෙ සංචාරකයින් අතර ප්‍රසිද්ධ වෙච්ච Nusa Penida කියන දුපතට යෑම පිණිස Sanur වෙරළට යාමට බලාපොරොත්තුවෙන්. 

මම මෙහෙන් යන්න කලින් බාලි වල සංචාරක මගපෙන්වන්නෙක් සමග පොඩ්ඩක් කතා බහ කරගෙන අපේ ගමන කලින් සුදානම් කරගෙන හිටියේ. නමුත් ඕනෑම හොටෙල් එකකින් අපිට ඉතා පහසුවෙන් එවැනි ගමන් සුදානම් කරගන්න පුළුවන්. මේ මනුස්සය ගැන මම වෙනත් බ්ලොග් අඩවියක හොඳ රෙකමදාරුවක් දැක්ක නිසා මිනිහව සෙට් කරගත්තා. නමුත් පස්සේ මට තේරුනා හොටෙල් වලින් වඩා පහසුවෙන් ඒ වැඩ කරගන්න පුළුවන් කියන එක. නමුත් අන්තිම මොහෙතේ ටුවර් බුක් කරන එක අවදානම් වැඩක්. විශේෂයෙන් ඔය වගේ නිවාඩු දවස් වල යන කොට. 

උදේ පාන්දර 6.30 වෙද්දී මේ මනුස්සය හොටෙල් එකට ඇවිල්ල අපිව අරගෙන Sanur වෙරළට අරන් ගියා. 7 පහුවෙද්දී වගේම අපි වෙරළට ගියත් ඒ වෙනකොටත් දුපතට යාමට ඇති අධිවේගී බෝට්ටු වලට නැගීමට ඉතා විශාල පිරිසක් වෙරළේ හිටියා. 

මේ තියෙන්නේ එදා උදේ 7.15 -7.30 වෙද්දී වෙරළේ තත්වය.

නිවාඩුව පටන් ගන්න දවස නිසා අධික සෙනගක්

මේ තියෙන්නේ ටිකට් කවුන්ටර්

අපි දෙන්නව තව කෙනෙකුට බාර දුන්න අපේ ගයිඩ් වාහනේ පාක් කරලා එන්නම් කියල ගියා. ඒ මනුස්සය තමා අපිව දුපතට එක්කන් යන කටයුත්ත බාරව හිටියේ. අපේ දුපත් සංචාරයට අදාළ සම්පුර්ණ මුදල් ගෙව්වට පස්සේ අපිට තිබ්බේ පැත්තකට වෙලා ඉන්න.  හොටෙල් එකේ ඉඳල එක්කගෙන ඇවිල්ල, අපි එකග වෙච්ච තැන් ඔක්කොම පෙන්නලා, දවල් කෑම සහිතව නැවත හවස හොටෙල් එකට ගෙනත් බැස්සවීම තමා සාමාන්‍ය පැකේජ් එක.  අපි සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතුව මිලියන වලින්ම දෙකක් විතර ගෙව්වා. ඉතින් අපි දෙන්නා මේ සෙනග දිහා පැත්තකට වෙලා බලං ඉන්නවා. කට්ටි කට්ටි ටික ටික යනවා නමුත් අපිව එක්කන් යන පාටක් නෑ... ඔහොම ටිකක් ඉන්නකොට අර ගයිඩ් කාරයා අපහු ආවා. ඇවිල්ල අපිට කිව්වා අද අධික සෙනග දවසක් හින්දා උදේ 7.30ට පිටවෙන බෝට්ටු වල අපිට යන්න වෙන්නේ නෑ... යනකොට කොහොමත් 9.00 විතර වෙයි කියල... ඉතින් මොකද කරන්නේ කියල අපි දෙන්න පොඩි තාප්ප කැල්ලක් උඩට වෙලා හිටිය බලාගෙන..

පැකේජ් එකක් වශයෙන් මේ ගමන් යන්නේ නැතුව ඕනනම් තමන්ටම ගිහින් ටිකට් අරන් බෝට්ටුවේ යන්න පුළුවන්. බාලි සංචාරකයින් අතර ඉතා ප්‍රසිද්ධ පොඩි මොටර්සයිකලයක් අඩු ගානකට කුලියට අරගෙන ඕනේ තැනක ඇවිදින්න පුළුවන්. දුපත පුරා එහෙම බයික් වල යන සංචාරකයින් ඉන්නවා. බාලි නගරයේත් ඒ වගේ. නමුත් ඉතින් අවු වැසි කරදර සහ අතරමග බයික් වල එන ලෙඩ, පොලිස් ප්‍රශ්න ආදියට මුහුණ දෙන්න වෙනවා. අපි ඉතින් ඔය කටු ආයේ අමුතුවෙන් කන්නේ මොකටද කියල සැපට යන්න ටුවර් එකක් බුක් කළා. ජාත්‍යන්තර රියදුරු බලපත්‍රයක් තිබීම අනිවාර්යයි මේ විදියට බයික් අරන් යන්න නම්.

ඔහොම පැයක් විතර යද්දී අර අපිව ගයිඩ් කාරය ෂේප් එකේ යන්න ගියා. ඊට පස්සේ අර අපිව බාර දුන්න මනුස්සය අවුරුදු 16-17ක වගේ ළමයෙක් පෙන්නලා මෙන්න මෙයා ඔයාලව එක්කන් යයි, හැමදේම මෙයා බලා ගනියි කියල තව ළමයෙක්ව සෙට් කළා. සල්ලිත් ගෙවල ඉවර හින්ද ඉතින් කියන දෙයක් අහගෙන ඉන්නවා ඇරෙන්න මොනවා කරන්නද කියල අපි ඔහේ හිටියා. මේ වෙද්දී හිටපු සෙනග ටිකෙන් ටික බෝට්ටුවල නැගල යන්න ගිහින්. අපේ කණ්ඩායමේ තව කට්ටියක් එනකම් ඉන්නවා කියල අර මනුස්සය ඒ සැරේ කිව්වා. තවත් ටික වෙලාවකින් මෙන්න සුද්දෝ සෙට් එකක් ඇවිල්ලා  උන් උදේට කන්න කඩේකට සෙට් වුනා. අපි දෙන්න උදේ පාන්දර ආපු හින්ද හරි කෑමකුත් නෑ.. හැබැයි ඉතින් කඩේකින් අරං බනිස් ගෙඩි දෙකතුනක් කාපු හින්ද හරි හමන් උදේ කෑමක් නැති වුනත් බඩගින්නක් තිබුනෙත් නෑ.. කොහොම කොහොම හරි 9 විතර වෙද්දී අපි කණ්ඩායම ගියා වෙරළේ බෝට්ටු නතර කරන පැත්තට...

මේ තියෙන්නේ වෙරළ

මේ තියෙන්නේ ස්පීඩ් බෝට්ටු සහ මිනිසුන් බෝට්ටුවට ගොඩවෙන හැටි.

මේ බෝට්ටු එන්ජින් 5-6ක් සහිත වේගවත් යාත්‍රා. වෙරළට ආවට පස්සේ බෝට්ටුවට නගින එක අමාරු වැඩක්. මොකද මෙතන ජැටියක් නෑ. බෝට්ටුවට ඇතුල්වෙන්න තිබුනේ බෝට්ටුව පිටුපසින් එන්ජින් හයිකරලා තියෙන තැනින්ම පැත්තකට වෙන්න. වැඩේ අමාරු වෙන්නේ රළ ගහනකොට බෝට්ටුව පැද්දෙන නිසා නගින්න බෑ... එක රළක් ඇවිල්ලා ගියාට පස්සේ අනිත් එක එන්න කලින් ටක් ගාල නැග ගන්න ඕනේ.

වෙරලෙත් තව විනාඩි 20ක් විතර රස්තියාදු වෙලා කොහොම කොහොම හරි අපිත් බෝට්ටුවකට නැග ගත්තා. බෝට්ටුව ගොඩට ආවට පස්සේ වෙරළේ හයි කරලා තියෙන කඹ දෙකකින් බඳිනවා හෙලවෙන එක නතර කරන්න. බෝට්ටුවට නගින්න ගිහින් බට්ටි නගාගෙ කකුල ඔය කඹේකට අහුවෙලා සිරුනා. නගින්න ගිහින් මගේ රාජකීය බාටා යුවලෙන් එක බාටාවක් මුහුදට වැටුනා. එතන තිබ්බ කලබලේ හින්ද වැටුන සෙරෙප්පුව ආපහු ගන්න විදියක් තිබුනේ නෑ... බෝට්ටුවට නගින්න මිනිස්සු කාපු කටු දැක්කම අපිට ඒ හැටි අලාභයක් වුනේ නෑනේ කියල හිත හදාගෙන, හවස් වෙලා අයේ ආවම ඒ වෙද්දී වෙරළට ගහගෙන ගිහින් තිබ්බ මගේ අසරණ බාටා කකුල නැවත ගන්න බලාපොරොත්තුවෙන් අපි බෝට්ටුවේ නැගල යන්තම් දුපතට ආවා.

බට්ටි නගාගෙ කකුල සෑහෙන ප්‍රමාණයක් හීරිලා තිබ්බ නිසා ආපු ගමන් මොනවා හරි බෙහෙතක් හොයා ගන්න බැලුවත් කඩයක්වත් තිබුනේ නෑ.. හැබැයි අපිව දුපතේ ඇතුලේ එක්කන් යන්න ඒ වෙද්දීත් ඇවිල්ල තිබ්බ Toyota Avanza රථයේ වෙලාවට First Aid කිට් එකක් තිබුනා. ඉතින් ඒ ප්‍රශ්නේ විසඳුනා. මම තනි කකුලට අසරණ බාටාව දාගෙන ගමන යන්න පිටත් වුනා.

මේ වෙද්දී අපිත් එක්ක ආපු සුද්දෝ සෙට් එක තව වෑන් එකකට නැගල හිටියේ.  කොහොම හරි පැය 1/2 ක් විතර දුපත ඇතුලේ යද්දී අපේ වාහනේ නවත්තල අපේ අසරණ ගයිඩ් ළමය ඇහුවා අපේ වාහනේට තව 3න් දෙනෙක් ආවට කමක් නැද්ද කියල. 7 සීටර් එකක් නිසා අපිට ඉතින් ඒකෙ අවුලක් තිබුනේ නෑ... තරුණ ලස්සන සුදු ගෑනු ළමයි දෙන්නෙකුයි තව කොලුගැටයෙකුයි අපේ වාහනේට ගොඩ උනා. දැන් ඉතින් ඔහොම තවත් විනාඩි 20ක් විතර ගමනේ ගියා. පාරවල් ඉතින් ලංකාවේ පාරවල් වගේ... අලි නාවන්න පුළුවන් වලවල් එක්ක ගැස්සෙමින් පැද්දෙමින් ගමන යද්දී මෙන්න එකපාරටම වෑන් එක නතර කළා. මොකටද තෙල් පොඩ්ඩක් දා ගන්න.

මෙන්න මෙහෙමයි වාහනේට තෙල් දැම්මේ...

ඔය ඉන්නේ අපේ ගයිඩ් ළමයා.

මේ තියෙන්නේ තෙල් ගත්තු කඩේ

තනිකර ලංකාව වගේම තමා.

ඔය කඩේට ටිකක් එහායින් තිබ්බ කඩේක සෙරෙප්පු තියෙනවා දැකල මම දඩබඩ ගාල දුවල ගිහින් තව සෙරෙප්පු කුට්ටමකුත් ගත්තා. වැඩි ගානක් වුනේ නෑ 25,000යි.

ඊට පස්සේ ගමන පටන් අරන් තව කොහොම හරි පැය 1/2ක් විනාඩි 45කට විතර පස්සේ ඔන්න අපේ එක නැවතුමකට ආවා.  අපිත් එක්ක හිටපු සුද්දෝ ටික ඉතාලි ජාතිකයෝ කියල යන අතරේ දැන ගත්තා.

මෙතන ඉඳල බලපු ටික ෆොටෝ වලින්ම බලන්න

සොබා දහමේ අපූරු නිර්මාණයක්. පුදුම ලස්සන තැනක්

මෙතෙන්ට කියන්නේ Kelingking Secret Point නැත්නම් KelingKing Beach. 

පහල තියෙන වීඩියෝ වලින් තව දුරටත් බලා ගන්න පුළුවන් කැමති කෙනෙකුට

මෙතන මේ අට්ටාලයක් වගේ එකක් හදල තියෙනවා. පහල බෑවුම දිහා බලන්න. මේ තියෙන්නේ එකේ ඉඳල ගත්තු වීඩියෝ එකක්. දිරච්ච උන බටවලින් හදපු අට්ටාලයක්.

මෙතන ඉතින් ෆොටෝ අල්ලලා වට පිට බල බල ඉන්නකොට ගයිඩ් ළමය ඇවිල්ල කිව්වා දැන් යන්න ඕනේ පරක්කු වෙනවා කියල. මොකද අපි පිටත් වුනේ පරක්කු වෙලා නිසා හවස ආපහු Sanur වලට යන ස්පීඩ් බෝට් යන වෙලාවට අපිට වෙරළේ ඉන්නේ සිද්ද වුනා. ඉතින් හැමදේම ටිකක් කලබලෙන් බලන්න වුනා.

අපිව කලින් එක්කන් ආපු ගයිඩ් ළමයා ගිහින් අපේ එකේ ආපු සුද්දෝ ටිකත් හොයාගෙන ආවා.

මේ ඉන්නේ ඒ සෙට් එක.

ඔය ඉස්සරහින් ඉන්නේ වාහනේ ඩයිබර්.

ඊට පස්සේ තවත් කැඩුණු පාරක් දිකේ විනාඩි 20ක් විතර ගිහින් Broken Beach කියල තව තැනකට ගියා. එතන අතන තරම් ලස්සන නැති වුනත් ලස්සන තැනක්

මේ තියෙන්නේ Broken Beach

ඒ හැටි ගතයුතු දෙයක් එතන නැති වුනත් මුහුද හරි ලස්සනයි. එතනත් තව ෆොටෝ ටිකක් අල්ලලා අපි ඉකමනට දවල් කෑමට ආවා. ඒ වෙද්දී වෙලාව හවස 2.30 විතර වෙලා

කෑම කන ගමන් සුද්දෝ ටිකත් එක්ක කතාවට වැටුනා. එයාල ඉතාලියේ මිලාන් නගරයේ ෆැෂන් ඩිසයින් ඉගෙන ගන්න ළමයි ටිකක්. අවුරුදු 18-20 වගේ. එක ළමයෙක් සිසිලි කියන පැත්තේ අනිත් ළමයි දෙන්න නේපල්ස් ද කොහෙද කියන පළාතේ.  Buddha Bar කියල ගහපු ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳගෙන නවගුණ වැලක් කරේ දාගෙන හිටපු ඒ තරුණයාගෙන් මම ඇහුවා බුද්ධාගමේද කියල. ඔවුන් කතෝලික. නමුත් කොල්ලාගේ පෙම්වතිය විය හැකියැයි අපි සැක කල තරුණිය කිව්වා ඔවුන් බුද්ධාගමේ වුනා නම් කැමතියි කියල. මොකද ඔවුන් බුද්ධාගමට කැමති නිසා. ආගම් ගැන වැඩි දුර කතා නොකර රට ගැනයි, මිලාන් වල ෆැෂන් ගැනයි කතා කර කර කාලා බීලා එලියට බැස්ස අපේ ඊළඟ නවතුව වෙච්ච ක්‍රිස්ටල් බීච් කියන තැනට යන්න. එතන නාන්න තමා ප්ලෑන් එක තිබුනේ.

තවත් දුෂ්කර ගමනකට පස්සේ කුණු පිරිච්ච කළු වැලි තියෙන කසි කබල් මුහුදු වෙරළකට එක්කන් ගියා ඔන්න එහෙනම් නාගනිල්ලා කියල. 

ඒ බීච් එකට වඩා ගෝල්පේස් බීච් එක ලක්ෂවාරයක් හොඳ හින්දා එතන ෆොටෝ ගහන්න ගියේ නෑ.. හැබැයි ඒ වෙලාවේ තිබ්බ රස්නෙත් එක්ක මම නම් ඕනේ ජරාවක් කියල මුහුදට පැන්න. නාපු එකේ නම් කිසි ආතල් එකක් නෑ... කළු වැලි තියෙන වෙරලක් නිසා පිරිසිදු ගතියක් දැනෙන්නේ නෑ.. මුහුදත් කුණු රොඩු බහුලව තියෙන අපිරිසිදු තැනක්.

එතනින් ගොඩ වෙලා කොහොම හරි ඉර බැහැගෙන යද්දී ආපහු Sanur වලට යන බෝට්ටුවට ගොඩවෙන්න අපි වෙරළට ආවා...

ආපසු ගමනේදී තව හොඳ අත්දැකීමක් ලැබුණා. බෝට්ටුවට ගොඩ වුනාම අපේ ගයිඩ් ළමය ඇහුවා තට්ටු දෙකකින් යුතු මේ බෝට්ටුවල උඩ තට්ටුවේ ඉස්සර යන්න කැමතිද කියල. අපිත් ඉතින් එක පයින් හා කියල බෝට්ටුවේ වහල උඩට නැගල ඉස්සරහීන් වාඩි වෙලා අපුරු සන්සෙට් එකක් බලබල, මුහුදු හුලං සහ මුහුදු රළ පහරේ සුවය විඳගෙන කළුවර වැටෙනකොට ආපහු ආවා.

මේ තියෙන්නේ ආපසු ගමන

එද්දී බෝට්ටුවේ වහලේ උඩ ආපු හින්දා බහිද්දී නියම ඇඩ්වෙන්චර් එකක් තිබ්බා රළපහරට ගැස්සෙන බෝට්ටුවෙන් බැහැ ගන්න එක. හෙහ් හෙහ්... යන්තම් කරදරයක් නැතුව බෝට්ටුවෙන් බැහැගෙන, අපිව එක්කන් යන්න ඇවිල්ල තිබ්බ වෑන් එකෙන් ආපසු හෝටලය වෙත පිටත් වුනා.

ආපහු එද්දී ගන්න හිතාගෙන හිටපු මගේ රාජකීය බාටා කකුල හොයා ගන්න බැරි වුනා මොකද බෝට්ටු ආපහු ආවේ අපි නැගපු තැනට නෙවෙයි. කළුවර වැටිලා තිබ්බ හින්දා ඔය සෙරෙප්පු කකුල හොයන්න ආපහු ගියේ නෑ...

ඉතාලි යහළුවන්ගෙන් සමු අරන් අපි දෙන්නා හොටෙල් එකට එද්දී හොඳටම රෑ වෙලා. 

පහුවදා ගිය ටුවර් එකේ විස්තරයි බාලි නගරයේ සහ බාලි මිනිසුන් ගැන විස්තරත් එක්ක තව කොටසක් ලියන්නම්කෝ...