දෙවියෝ සහ භූතයෝ

             කොච්චර මතවාද තිබුනත් මේ දේව භූත සංකල්ප අපේ ඔලුවෙන් අයින් කරන්න හරි අමාරුයි. අපි කොච්චර උගත්, බුද්ධිමත්, දියුණු ජාතියක් කියල හිතුවත් ජීවිතේ යම් යම් අවස්ථා වලදි මේ දේවල් වලට යොමු වීම සිද්ද වෙනවා. හැමදේම හරියට ගානට සිද්ද වෙන තාක්කල් අපි මේවට බැන්නට අපේ ජිවිත වලට එන කරදර බාධක වලදී  අඩුම තරමේ අපේ පවුල් වල අය හරි අපි වෙනුවෙන් මේ දේවල් වලට යොමු වෙනවා.

           තම තමන්ගෙ පුද්ගලික මතවාද මොනව උනත් ඔන්න ඔහෙ ඕවා කරලා දානව මම නම්.  එහෙම කලාම දෙවියෝ භූතයෝ කොහොම වෙතත් ගෙදර දොරේ කනක් ඇහිලා සැනසිල්ලේ ඔය තියෙන ප්‍රශ්නෙකට විසදුමක් හොයන්න පුලුවන්. නැත්නම් ඉතින් මේ ඔක්කොම වෙන්නේ දෙයියෝ කෝප වෙලා හින්දා නැත්නම් මොනව හරි දෝශ හිංද තමයි කියන එක ඔලුවට ඇවිල්ලා සිහි බුද්ධියෙන් හිතල මතල වැඩක් කරන්නෙත් නැතුව යනවා. ඉතින් මුලින්ම දේව භූත සයිඩ් එක ඒ ඒ අයගෙ හිතේ හැටියට බැලන්ස් කරල හිටියහම වැඩක් කරගෙන යන්න ලේසියි.

             මම එක සැරයක් හෝ දෙසැරයක් ඔය දේවතා එලි කියන පාවෙන ලයිට් දැකල තිබීම ඇර වෙන කිසිම අත්දැකීමක් මෙච්චර කාලෙකට ඔය සම්බන්දයෙන් ලැබිලා නෑ.

හැබැයි මේ පහුගිය දවසක සිද්ද වෙච්ච දෙයක් නිසා මේ දේවල් ගැන අපි හැමෝම නැවත සිතා බැලිය යුතුයි කියල හිතුනා.

මොකද මේ විශ්වයේ තියෙන සමහර ශක්තීන් ගැන අපි තවම නොදන්න නිසා. පෞරාණික දැනුම හෝ විශ්වාස ගෙඩි පිටින් බැහැර නොකර සිහිබුද්ධියෙන් සිතා බැලිය යුතුයි කියල මට හිතුනා.

කතාව මෙහෙමයි.

අපි දෙන්න රට ඉදලා මෙහෙ ඇවිල්ලා දැන් මේ අපේ සකලසිරින් පිරි සිරි ලංකාවේ අලුතින් ගෙයක් හදන්න පටන් අරන්නෙ ඉන්නෙ.

"අයියෝ පිස්සුනෙ.. කවුද මේ රටට ආපහු එන්නෙ. මේක කවදාවත් හැදෙන රටක් නෙවෙයි. ඔය වයසට තව ටිකක් රට ඉදල, තව සල්ලි හොයල, ජොලි කරල ඉන්න එපැයි."

ඔහොම අවවාද අනුශාසනා බොහොමයක් ලැබෙද්දි අපි ඉතින් මෙහෙ ඇවිල්ලා අපිට පුලුවන් විදියට ගෙයක් හදන්න ගත්තේ මොනව උනත් මේක අපේ රට නිසාත් තමන්ගෙ රටේ තමන්ට කියල හරි හමන් තැනක් නැතුව නිකන් අහිගුන්ටික ජීවිතයක් ගෙවන්න අපි අකමැති වීම නිසා තමයි.

තව කොච්චර කාලයක් මෙහෙ ඉන්නවද කියන එක ගැන දැනට අපි අමතක කරලා මාතෘකාවට බහිමුකො... හෙහ් හෙහ්

ඔය ගෙවල් දොරවල් හදනකොට සුභ දවස්, නැකත්, වාස්තු එහෙම බලන එක අපේ සම්ප්‍රදායක් නේ. හරියට අවුරුදු නැකත් අපේ සම්ප්‍රදායක් වෙලා තියෙනවා වගේ... මට ඉතින්  ඕවා ගැන තියෙන්නේ පතෝල වගේ හැඟීමක් හින්ද උනන්දුවක් දැක්වුවේ නැති වුනාට ඉතින් සෙසු පිරිසගේ සිත් සතන් සනසවනු පිණිස ඔය හැමදේම බැලුව. මම ඉතින් ඔය ඩයිබර් වැඩේ, එතකොට ඔය අනිත කටු වැඩ එහෙම කරලා කොහොම කොහොම හරි අවශ්‍ය දේවල්, නැකත්, වාස්තු, ඊට පස්සේ ඔය එක එක දේවල් ඔක්කොම ලැස්ති කරලා ගත්ත.

ඔය වාස්තු බලපු කෙනා ඉතින් දකුණු ලකේ බොහොම පිළිගත් කෙනෙක්. ඒ වගේම උගත් කෙනෙක්. ව්‍යාපාරයක් විදියට නැතුව සේවයක් විදියට තමන් දන්න සාස්තරෙන් අනුන්ට උදව් කරන ඉංජිනේරු මහත්තයෙක්. කට්ටක් කාල තමයි හම්බ වෙන්න එහෙම පුළුවන්. කොහොම වුනත් ඉතින් ඒ මහත්මය කියපු විදියට අපි මේ වැඩේ පටන් ගත්තා. 

ගෙදර වැඩ කටයුතු පටන් ගන්න දවසට දවස් 3ක් කලින් ඉඳල රෑ 9න් පස්සේ අපේ ඉඩමට ගිහින්, පහන් පැලවල් හදල, පහන් පත්තු කරලා තුන් සුත්‍රය, ධජග්ග සුත්‍රය එහෙම කියන්න කියල තව තව පොඩි පොඩි දේවල් ටිකක් කරන්න තිබුනා. මේ වෙද්දී අපේ ඉඩමයි ඊට අල්ලපු ඉඩමයි දෙකම මම සුද්ද කරලා වැඩේට ලැස්ති කරගෙන තිබුනේ. අල්ලපු ඉඩමේ කෙනාගෙන් අවසර අරගෙන තිබුනේ ඒ හිස් ඉඩම අපි අපේ වැඩ වලට ගන්නවා කියල.  ඔය අල්ලපු ඉඩමේ තිබුනා ලොකු කැන්ද ගහක්. මම බැකෝ එකෙන් ඉඩම සුද්ද කරද්දී ඕක ගලවන්නත් හදල ඔන්න ඔහේ හෙවනටත් එක්ක කියල ඔහේ තියෙන්න ඇරිය.

ඉතින් කොහොම හරි අපි කට්ටිය ඒ කිව්වේ මමයි, මමයි, අම්මල දෙන්නයි දවස් 3ක් ඔය වැඩේට ගියා. කිසි අවුලක් නැතුව වැඩ ටික කළා. අන්තිම දවසේ ඒ කියන්නේ පහුවදා මුල් ගල තියෙනවනම් ඊට කලින්දා රෑ 10න් පස්සේ කරන්න කියල තව ඔය පොඩි පොඩි දේවල් ටිකක් එහෙම දුන්න. එදා ඉතින් මුළු දවසම එහෙට මෙහෙට දුවල, පහුවදා වැඩේට ඕනේ කරන දේවල් එහෙමත් ඔක්කොම ලැස්ති කරලා අපි රෑ වෙලා ඇවිත් ඔය කරන්න කියපු දේවල් කරන්න පටන් ගත්තා. 

ඔය ගෙවල් හදපු අය දන්නවා ඇති, සාමන්යෙන් ඉඩම් වලට ආරක්ෂාවල් එහෙම දාන සීන් එකක් තියෙනවනේ. මම පොඩි කාලේ අපේ තාත්තා ගේ හදනකොටත් ඕවා දැම්ම, ඊට පස්සේ අක්ක ගේ හදද්දීත් ඕව කළා. ඉතින් මේකත් අන්න ඒ වගේ දෙයක්. ඔය ආරක්ෂාවල් කරන්නේ ඉඩම් කඩම් වලට අයිතිවාසිකම් කියනවයි කියල කියන අමනුෂ්‍ය කොට්ටාශ වලින් ඒ ඉඩම් ආරක්ෂා කර ගන්නයි, හදන නිවසට ඔය ඒ වගේ බලවේග වලින් සිද්ද වෙන්න පුළුවන් කරදර වලක්වා ගන්නයි කියලයි මම නම් දන්නේ. ඔය වගේ දේවල් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම හරි භාරගැනීම හරි තම තමන්ට ආදාල වැඩක් හැබැයි ඉතින් අර මම කිව්වා වගේ බොහෝ දෙනාගේ හිත සුව පිණිස ඕවා කරලා දැම්මම ලේසියි නේ. 

එතකොට වෙලාව රෑ 11 පහු වෙලා, වටේ පිටේ ගෙවල් වල මිනිස්සුත් ඔක්කොම ලයිට් නිවල නිදි, පහුවදා සතියේ වැඩ දවසක් නිසා පාරේ තොටෙත් කවුරුවත් නෑ. අපේ ඉඩම තියෙන්නේ කොහොමත් ප්‍රධාන පාරක් කිට්ටුව නොවන නිසා පැත්තම පාලුයි. 

අපේ ඉඩම කිට්ටුව ගස් කෝලන් ගොඩක් නෑ. තිබුනේ අර ලොකු කැන්ද ගහ විතරයි. ඔය ආපු දවස් ටිකේ අපි පහන් පැලවල් කීපයක් හදල පහන් පත්තු කළා කියල මම කිව්වනේ.  ඔය පහන් පත්තු කරද්දී මට තේරුණු දෙයක් තමයි අර කැන්ද ගහ කිට්ටුව තිබුණු පහන් පැලේ පහන අපි කොච්චර පත්තු කලත් ටක් ගාල නිවෙනව කියන එක. හුලං නිසා වෙන දෙයක් නෙවෙයි කියල හොඳටම තේරුණා ..පහන පත්තු කරන්න හරි අමාරු වුනා.  ඒ වෙලාවේ අපි කාටවත් ඕක ගානක් නැති වුනාට ඊට පස්සේ වෙච්ච සිද්දියත් එක්ක නම් හොල්මන් වෙලා ගියා.

අපේ ඉඩම පාරවල් දෙකකට මායිම් වෙනවා.  එකක් ප්‍රධාන පාර, අනිත් එක අතුරු පාර. ඔය පාරවල් දෙක සෙට් වෙන තුන්මන් හංදියට පස්ස හැරිලා මම මොකක් හරි වැඩක්, අනිත් කට්ටියත් ඉඩමේ ටිකක් එහාට වෙන්න ඔය පහන් පත්තු කරන, දුම් අල්ලන වැඩ. ඉඩමේ මුල්ලකට වෙන්න මම ෆෝන් එකේ යු-ටියුබ් එකෙන් තුන් සුත්තරේ දාල තිබුනා ටිකක් සද්දෙට. වෙන කිසිම කිසි සද්දයක් නෑ. එතකොට වෙලාව 11.30ට කිට්ටු වෙලා. වටේ පිටේ ඒ හැටි කරුවලක් තිබුනේ නෑ, මොකද පාරේ ලයිට් සහ අවට ගෙදරක එහෙම එළියේ ලයිට් දාල තිබුන නිසා. 

මම පාරට පිටුපාල හිටියා කිව්වනේ. ඊට විනාඩි 2-3කට කලින් මම පාර දිහාට හැරිලා තව මොන මොනවදෝ කළා, කොහොම හරි මම මගේ වැඩේ කරලා එක පාරටම අනිත් පැත්ත හැරුනා.

මුහුණ පුරා රැවුල වැවුණු, කොන්ඩේ උරහිස දක්වා විතර වැවුණු, කොන්ඩේ උඩ කොටස තාපසයෝ බඳිනවා වගේ උඩට ගෙඩියක් වෙන්න බැඳගත්තු, කෙට්ටු, කළු, උඩුකය නිරුවත්, කෙටි සරම් කෑල්ලක් වගේ ඇඳගෙන, මොනවදෝ පුරවපු මලු කිහිපයක් අතින් ගත්තු මනුස්සයෙක් මං ගාව හිටගෙන ඉන්නවා.

ඒ වෙලාවේ එතන අපි කරපු වැඩෙයි, වෙලාවයි, පරිසරයයි එක්ක බොරු කියන්නේ මොකටද මාව ගැස්සිලා ගියා. 

"අපි තමයි මේ ඉඩම බලා ගත්තේ, දැන් ඉන්නේ අර පල්ලෙහා". ඇසිපිය නොහෙලා නිකන් තියුණු හඩකින් මේ මනුස්සය එකපාරටම කිව්වා.

"මේ මොකාද යකෝ මේ.. කොහේ යන මරාලයක් ද දන්නේ නෑ... කොයි එකටත් වැඩිය ගණන් ගන්නේ නෑ.." ගැස්සිලා තිබුණු මගේ හිත ඇතුලේ වැඩ කලේ එහෙම. මොකා වුනත් කමක් නෑ කියල

"ආ එහෙමද? අපිත් මේ පොඩි වැඩක්" කියල මම ඕනෑවට එපාවට කිව්වා. මිනිහා මා දිහා නිකන් අමුතු හිනාවක් වගේ දාගෙන බලාගෙන හිටියා. දිලිසෙන ගිලුණු ඇස්, රැවුලෙන් වැසුනු තොල්, වක ගැසී ගිලි ගිය කම්මුල්, ගන ඇහිබැමී... හරියට ආත්මා ලියනගේ වගේ පොරක්. මුහුණේ ෂේප් එක, කොන්ඩේ රැවුල ඔන්න හිතා ගන්නල. ඊට වැඩිය වයසයි, අවුල් වෙච්ච කොන්ඩෙයි, රැවුලයි. පෙනුම හිඟන්නෙක් වගේ.

ටික වෙලාවක් මා දිහා කෙලින් බලාගෙන හිටපු මනුස්සය බුදු සරණයි කියල මෙන්න පාර දිගේ යන්න යනවා.

මේ මොකක් ද යකෝ මේ වුනේ කියල මම ඒ යන චායාව දිහා බලාගෙන හිටියා. අනිත් අය ඉඩම ඇතුලේ නිසා එයාල මේ යකාව දැක්කද කියල මට ෂුවර් නෑ...  ඒ වෙලාවේ මගේ ඔළුවට ඔය ඊට කලින් අහල තිබුණු දේව භූත කතා ඔක්කොම ආවා. යථාර්තය සහ ෆැන්ටසිය කියන දෙක අතර මැද තැනක තත්පර ගානක් හිටිය කියන්න පුළුවන්. හැබැයි බැරි වෙලා හරි මේ අර කියන ජාතියක අමනුෂ්‍යයෙක් ද කියන දේ ටෙස්ට් කරන්න ඕනේ කියල මට ක්ෂණිකව කල්පනා වුනා. මම ෆෝන් එක අරන් මේ යන රූපේ ෆොටෝ එකක් ගන්න හිතලත් හැබයි එහෙම කලොත් ඒ වෙනකොට සද්දෙට තිබුන තුන් සුත්‍ර දේශනාවට බාධාවක් වෙන නිසා ෆෝන් එක එහෙමම තියෙන්න ඇරලා යන චායාව දිහා බලාගෙන හිටිය.

මගේ අරමුණ වුනේ ඔය මේ වගේ අවස්තාවල බොහොමයක් දෙනා කියන විදියට ඔය හදිස්සියේම දකින මේ වගේ චරිත එක පාරටම අතුරු දහන් වෙනවද කියන එක ටෙස්ට් කරන්න. ඒ වෙද්දී මට නිකන් තුෂ්නිම්භූත වෙච්ච නමුත් පොඩි ආතල් excited ගතියක් තමයි තිබුනේ. ඒ කියන්නේ මේ මොකාද කියල දැන ගන්න ඕනේ වගේ එකක්. මමත් ඉතින් ඇසිපිය නොහෙලා බලාගෙන හිටියා මේ යකා දැන් අතුරු දහන් වෙයි දැන් අතුරු දහන් වෙයි කියල.

අපේ ඉඩම තිබුනේ ප්‍රධාන පාරේ ඉඳල ටිකක් දුරින්. ඒ කිව්වේ දැන් මේ මනුස්සය ඇවිදන් යන පාරේ 30-50m විතර ගියාම ප්‍රධාන පාරට පිවිසෙන තුන් මං හන්දිය තියෙනවා.

මම දිගටම බලාගෙන හිටියා. මේ මනුස්සය හෙමින් හෙමින් ඇවිදන් ගිහින් අර තුං මං හංදියෙන් හැරිලා නොපෙනී ගිය හැටි!

******************************************************************************

මේ සිද්දිය අපුරු ප්‍රවාදයක් හැටියට අපේ පවුලෙයි, අපේ අහල පහල නෑ හිත මිතුරන් ගේ පවුල් වලයි, තව එතකොට ඔය මල ගෙවල්, පාටි, ට්‍රිප් ආදී ඕනෙම තැනක හොඳට රස කර කර මට කියන්න පුළුවන්. එතකොට අපේ අනාගත දරු මල්ලොත් රස කර කර මේ කතාව අනාගත පරම්පරාවට අරගෙන යයි. කට්ටිය මේකේ එක එක විදියේ අතුරු කතා නිර්මාණය කරයි. දිලිසෙන රතුම රතු පාට ඇස් එකතු වෙයි. ඇඟ පුරාම මයිල් එහෙමත් තියෙයි.

මේ විදියෙම කතා තව තව අය එකතු කරයි.  මේ චරිතෙට නම් එහෙමත් වැටෙයි. සමහර විට යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර එහෙමත් හැදෙයි මේ තාපස වෙස් ගත්තු අමනුෂ්‍යාගෙන් ආරක්ෂා වෙන්න.

හැබැයි ඔය ඔක්කොම ප්‍රවාද ඇතිවීම මට වලක්වන්න පුළුවන් ඊට දවසකට පස්සේ හවස් වරුවේ මම ඉඩමට යනකොට අහිංසක, පොඩි මානසික රෝගයක් සමහරවිට තියෙන්න ඉඩක් තියෙන මුහුණ පුරා රැවුල වැවුණු, කොන්ඩේ උරහිස දක්වා විතර වැවුණු, කොන්ඩේ උඩ කොටස තාපසයෝ බඳිනවා වගේ උඩට ගෙඩියක් වෙන්න බැඳගත්තු, කෙට්ටු, කළු, උඩුකය නිරුවත්, කෙටි සරම් කෑල්ලක් වගේ ඇඳගෙන, මොනවදෝ පුරවපු මලු කිහිපයක් අතින් ගත්තු මනුස්සයෙක්ව මට හම්බ වුනා කිව්වම.

ඒ මනුස්සය ඒ පැත්තේ ජිවත් වෙන අසරණ මනුස්සයෙක්! නොපෙනී ගියේ පාරෙන් හැරිච්ච ගමන් තියෙන ගස් පේලිය හින්ද! අපේ ඉඩම බලාගත්තු කතාව නම් දන්නේ නෑ.. හැබැයි ඉතින් ඔය කුලී වැඩ කරන මිනිස්සු ඉන්නවනේ අන්න එහෙම කාලෙකට කලින් ඔය ඉඩම් වල ඉන්න ඇති.

දෙවියෝ සහ භූතයෝ අපිම මවා ගත්තද කියල හිතෙනවා! පුරාවෘත අපිම මවනවද කියල හිතෙනවා!

The Eternal Torment of Unexpressed Love

මාතෘකාව ඉස්සුවේ රවී තුමාගේ පෝස්ට් එකකින්. 

නොහැඟවූ ආදරය 

නොහඟවන ආදරය අපුරුයි, කලාත්මකයි, වින්දනියයි. නමුත් ඒ ආදරයම  Eternal Torment වීම ඛේදනීයයි. සැඟවුනු, ඒක පාර්ශවික සහ හොරෙන් බලා අහිමි වී යන ආදරය සදාතනිකයි. හිමි වී, විඳ, එපා වී, දියවී යන ටිපිකල් ආදරේ පරදවා  අහිමි වී, සැඟවී ගිය ආදරය අපේ හිත් වල රැඳෙනවා.

ආදරය ප්‍රකාශයෙන් පමණක් හැඟවිය නොහැකි නිසා ප්‍රකාශනය කෙතරම් වැදගත් ද?

බටහිර සංකල්ප ප්‍රේමය සහ ඒ හා බැඳුනු දේ සැඟවීම අනුමත කරන්නේ නෑ. නමුත් ඔවුන්ගේ ප්‍රේමයන් Eternal ද? නිතර ප්‍රකාශ කරන ප්‍රේමය සමගම නිතර ප්‍රකාශ කරන අනෙකුත් හැඟීම් නිසා ඔවුන්ගේ පෙම් කතා තාවකාලිකව නිමා වෙනවා. නමුත් ප්‍රකාශිත හැඟීම් නිසා ඔවුන් තුල Torment නෑ. ඔවුන් එය විඳ අවසන් නිසා. 

පෙරදිග අපි ප්‍රේමය ක්‍රියාවෙන් පෙන්වීමට උනන්දු නමුත් වචනයෙන් ප්‍රකාශ කිරීමට එතරම් උනන්දු වන්නේ නෑ. බොහොමයක් දෙනා සිය ජිවිත කාලයම ඒ ප්‍රේමය වෙනුවෙන්, වරක් ප්‍රකාශ කළ ආදරය වෙනුවෙන් බැඳී ඉන්නවා. ඒ ජිචිත තුල Eternal නොවුනTorment නැතුවා නොවුනත් සමහර ඛේදාන්තයන් දක්වාම ඒ කැපවීම කරන මිනිසුන් බහුතරයක් පෙරදිග ඉන්නවා. පෙරදිග අපිට අනුව විඳීම වරදක් මිසක්  විඳ නිම කිරීම තවම නොතේරීම හේතුව විය හැකියි.

වඩා වටින්නේ කුමක් ද යන්න සාපේක්ෂ නමුත් ප්‍රේමය Torment එකක් කර ගත යුතු ද කියල තමුන්ම සිතා බැලිය යුතුයි.  

රවියාගෙන්ම  උස්සපු මෙන්න මේ ටිකට අනුව

Who was I to question a love that was whispering as a winnowing wind?

Who was I to question a love that was shooting up sprouts as when the spring comes? 

Who was I to question a love that was as gentle as a floating snowflake that heralds the winter? 

Who was I to question a love that would inside me every day for the rest of my life and even beyond? - Nicholas Sparks - The Notebook

ඉබේ හටගෙන සදා රැදෙන හැඟීම් වල සුන්දරත්වය දකින්න අප ඉගැනිය යුතුයි. හැඟීම් තෙරපීමට උගන්වා ඇති අපට හැඟීම් විඳීමට, විඳ අවසන් කිරීම ඉගෙනීමට කාලය එළඹ ඇත. 

හැඟීම් විදීම වරදක් ලෙස කාවැදී ඇති අපේ සිත් එයින් මුදවා ගත යුතු වන්නේ විඳීමේ සිමා මායිම් හරි හැටි තේරුම් ගැනීමෙනි. පෙරදිග අපට ලැබී ඇති වාසිය මේ සිමා මායිම් නිර්ණය කර ගැනීමේ පහසුවයි. 

ප්‍රේමය ප්‍රකාශ කිරීමේ සහ නොකිරීමේ අයිතිය හැමටම ඇති බැවින් අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයන් යනු ජිවිත කාලයක් විඳවන Torment කර ගැනීම නිෂ්ඵලය.  විඳිය යුත්තේ අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයේ සුන්දරත්වයයි. අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයේ ඇති මමත්වය ඉවත් වූ විට එහි ඇති විඳවීම හීන වී යයි. 

දෙපසට වෙන්වී යන යුවලකගේ සෙවනැලි සිප ගන්නා ග්‍රැෆික් නිර්මාණයක් පින්තුරයේ ඇත

--------------------------------------------------------------------------

බොරු කියන්න ඕනේ නෑ. මම නම් කොල්ල කාලේ ඔය මගේ හිත ඇදිල ගිය ගෑනු ළමයින්ට මට හිතුනු දේවල් කියල දැම්ම. සමහර ඒවා නිකන් පොල්ලෙන් ගැහුවා වගේ හෙහ් හෙහ්. සමහර සිද්දි මතක් වෙද්දීත් ලැජ්ජයි. හැබැයි ඉතින් මට ඔය Torment ඉතිරි වෙලා නෑ. 

බැරි වෙලා හරි ඒ ඒ ළමයින්ට සහ තව වෙනත් අයට එහෙම ඒවා ඉතිරි වෙලා තියෙනවනම් නැට්ට පිටින් අලි මැරෙන එකේ ඕක මොකක් ද කියල ආතල් එකේ ඉන්නයි තියෙන්නේ. 

රවියා තරම් නාකි වුනාට පස්සේ විස්තර එක්ක ඒ කතා ලියන්න බැරියැ.

මල්ටි ලෝක

     දෙවියෝ සහ භූතයෝ ගැන මට තියෙන්නේ ඔය ගොඩක් දේවල් වලට වගේම නියුට්‍රල් හැඟීමක්.  ඒ කියන්නේ එයාල ඉන්නවනම් එයාල එයාලගේ පාඩුවේ හිටියාවේ මම මගේ වැඩක් කරගන්නම් වගේ ගතියක්. කොල්ලා කාලේ ඕවා ගැන හොයන්න උනන්දුවක් තිබුනට දැන් දැන් ඒ වගේ වැඩ ගැන ඒ හැටි උනන්දුවක් නෑ.  හැබැයි දේව භූත සිද්දි ගැන කතා අහන්න නම් ඉතින් කවදත් කැමතියි.

මිනිස්සු විදියට අපි කොච්චර දියුණුයි කියල පාරම්බෑවත් මේ නොපෙනෙන ලෝක සහ එහි වැසියන් ගැන තියෙන කුතුහලය නම් කවදාවත් අඩු වෙන එකක් නෑ.. හෙහ් හෙහ් කවද හරි දවසක ඔය නොපෙනන ලෝක වාසින් එක්ක භෞතිකව සම්බන්ද වෙන්න ලැබුනොත් ඒ කිව්වේ ඔය විද්‍යා ප්‍රබන්ධ වල වගේ අමුතු දොරවල් විවෘත වෙලා නැත්නම් මොනවා හරි මැෂින් වලින් හරි ඔය මොකක් හරි ආතල් ජනක විදියකට සෙට් වෙන්න ලැබුනොත් හරි ජොලියට තියෙයි නේද? එහෙම උනොත් අපිට අලුත් ප්‍රශ්න ටිකක් එහෙම ලැබෙයි.. ඒ කියන්නේ  මෙන්න මේ වගේ..

"අර දෙවියෝ අර කරන වැඩේ වැරදි නේද? අච්චර ගානක් වියදම් කරලා පලතුරු වට්ටි තියන මිනිස්සු  ගැන ඇහැක් ඇරලා බලන්නේ නෑනේ.. අනේ මන්ද සක්‍ර දෙවියෝ මොනවා කරනවද කියල? මෙච්චර කාලයක් තිස්සේ අපිව රවට්ටලානේ.. "

ඊට පස්සේ ඉතින් ඔය කපු උන්නැහලට පුළුවන් ඕනනම් ඔය දිව්‍ය ලෝකේ තියෙන මොකක් හරි වටරවුමක උද්ගෝෂණයක් එහෙම කරන්න.

ඊට පස්සේ ගෙවල් වල ඉන්න ඔය තරුණ ළමයින්ට පුළුවන් මේ ලෝකෙන් තමන්ට කියල සහකාරියක් , සහ කරුවෙක් හොයා ගන්න බැරි වුනොත් ඔය ඒ වගේ ලෝක වලට ට්‍රයි කරන්න. හෙහ් හෙහ් හරි ජොලියට තියෙයි නේද? ඉතින් එතකොට අපේ දෙමව්පියන්ට එහෙම අලුත්ම තාලේ ප්‍රශ්න තියෙයි.. හෙහ් හෙහ්.. 

මංගල දැන්වීම්

දෙව් සංගම් සාමාජික, විමාන 3ක් හිමි, වරම් හිමි දෙව් පුතුට මිනිස් ලොවින් මනාලියක් මව  සොයයි! කුල මල අනවශ්‍යයි! භූත මනාලියන් ද සලකා බැලේ! වරදට සමාව දීම දේව ගතියයි!

අඩි 2යි අඟල් 3ක් උස, සිහින් සිරුරැති, පියකරු ප්‍රේත දියණිය ඔලිම්පස් කුමාරයෙක් විවාහයට සොයයි! සියුස් ගේ කැමැත්ත නොසැලකේ. දායාද සහිතයි! 

"අල්ලපු ගෙදර ඇලිස් ගේ කෙල්ල බුතයෙක් එක්ක පැනල ගිහින් කියන්නේ... අනේ මන්ද මේ මල්ටිදස්ස කාලේට වෙන දේවල්.. ඒ කාලේ ඔය බුතයෝ අපි බෝතල් වල දාල හිර කරලා මුහුදට දැම්ම... දැන් මෙතන උන් එනවා අපෙන් හිර ගන්න.. අම්මපල්ල හැබෑට.. හරි හමන් කට්ටඩියෙක් නෑනේ හොයා ගන්න.."

"අඩේ කවුද බන් අර උඹට රික්වෙස්ට් එකක් එවල තියෙන පට්ට කෑල්ල.. ?  හෙහ් හෙහ් මහසෝනාගේ බාල දුව යකෝ.. මේ බලපන් ෆැමිලි ෆොටෝස්.. හෙහ් හෙහ් පට්ට නේද?"

මම දන්නවා ඔයා ඔය රෑ 12ට පාන් පත්තු කරගෙන මල් කඩන්නේ කාත් එක්ක ද කියල.. අනේ මම රැවටුනා.. ඉහි ඉහි ඉහි...!!

ඊට පස්සේ ඉතින් බුත ලෝක සවාරි ද , දිව්‍ය ලෝක සවාරිද වගේ ඒවත් තියෙයි..

"අනේ අර එහා ගෙදර කට්ටිය නම් අර කෝටි 5ට තියෙන තව්තිසා ටුවර් එක ගිහින් ඇවිත්.. හරි ශෝක්ලු අනේ.. අපිත් යමුකෝ.."

"මොන තව්තිසා ද අයිසේ... ඕනනම් ඔය පොඩ්ඩක් ළඟ තියෙන කොහෙට හරි ගිහින් එමු.. අම්මපල්ල මල කරදරයක් වුනානේ මේ ටුවර් කාරයෝ.."

සජීවී 7ට මෙහෙම තියෙයි

උතුරු කොරියාව සහ අකනිටා බ්‍රහ්ම ලෝකය අතර යුධ ගැටුම්.. බ්‍රහ්මයින් 24කට තුවාල. කොරියානු නායකයා තම ප්‍රහාර නොනවත්වන බවට තර්ජනය කරයි..!

දේව ලෝක අපද්‍රව්‍ය පිට කිරීම් පද්ධති ප්‍රේත ලෝකවලට හැරවීම සම්බන්ධයෙන් මහා විරෝධතාවක්.. !

අපද්‍රව්‍ය වලට අපි නිසි වටිනාකමක් දෙනවා..  සක් දෙවියන් ගෙන් ප්‍රතිඥාවක්!

මේ දේව මණ්ඩලයේ ඉන්නේ දුෂිත දෙවි වරු ඉල්ලා අස්විය යුතුයි.. හොරුන් එලවීය යුතුයි..! ඔලිම්පස් කන්දේ අද රණ්ඩු!!

හින්දු දෙවි වරුන් ගේ රන් ආභරණ ගැන පොලිස් පරීක්ෂණ! වත්කම් හෙළි කිරීමට නියෝග!

ඇතීනාගෙ පැපරාසි ෆොටෝව මල්ටි ලෝක කළඹයි!

හෙහ් හෙහ්.. තව මතක් වෙනවා.. ඔය ඇති.. හෙහ් හෙහ්

එතකොට යුනයිටඩ් නේෂන්ස් නැතුව යුනයිටඩ් වර්ල්ඩ්ස් වගේ එකක් තියෙයි.. අර ස්ටාර් වෝර්ස් ෆිල්ම් වල වගේ අමුතු අමුතු ඩයල් ඇවිල්ල රැස්වීම එහෙම තියයි..

සල්ලි කියල දෙයක් ඒ කාලෙට තියෙයි ද? හෙහ් හෙහ්.. සමහර විට පලතුරු යුෂ වලට හොඳ වටිනාකමක් ලැබෙයි..  වැසිකිලි වලවල් රන් ආකර වෙන්නත් පුළුවන්.. කවුද දන්නේ..

ඊට පස්සේ ඉතින් රියලිටි ෂෝස්, එතකොට ඔය මිස් යුනිවර්ස් තෝරන තරඟ එහෙම මරුවට තියෙයි නේද? 

මෙතන දෙවියෝ සහ භූතයෝ ගන්න කිව්වම අපිට ඉන්න 33න් කෝටිය ගැන විතරක් නෙවෙයි ඔය ඉංග්‍රීසි ෆිල්ම් වල ඉන්න පට්ට දෙවිවරු එතකොට දේවතාවියෝ ගැනත් සලකන්න ඕනේ.. 

(ඉංග්‍රීසි ෆිල්ම් ගැන හිතන්න ගියොත් මේක ඉවර වෙන්නේ නෑ.. තම තමන්ගේ වයසේ හැටියට කැමති දෙයක් හිතා ගන්නල...)

ඊට පස්සේ තව මරු මරු ගැජට් එහෙම තියෙයි.. ඔය තෝර් ගේ මිටියේ පොඩි මොඩ්ල්, ඊට පස්සේ ඉතින් ඔය තියෙනවයි කියන නානාප්‍රකාර ආයුද වල චයිනිස් මොඩ්ල් එහෙමත් අපිට ලාබෙට ගන්න පුළුවන් වෙයි..

"අඩෝ මේ බලපන් මේක ... අපෝ ඔය මොකක් ද බන්.. මොන බුත ලෝකෙන් ද ඕක ගත්තේ.. අපේ තාත්ත යක්ෂ ලෝකෙන් මේක අරන් තියෙන්නේ.. මේ.. කුඩු වෙන්න දෙන්නේ.."  ඒ කාලෙට පොඩි උන් ඔය විදියට රණ්ඩු වෙයි..

"මචං අපේ සයිට් එක අර ප්‍රේත ලෝකෙදි ඇක්සස් කරන්න බැලූ බන්... පොඩ්ඩක් බලපන්.. අනේ ඔය නෙට්වර්ක් එකේ මොකක් හරි අවුලක් වෙලා ඇති බන්.. . ඔය ප්‍රේතයෝ ඕකෙන් බඩු ගන්නේ නෑ බන්.. ඕක හෙට හදමු මම දැන් ගෙදර යනවා.. "

"අනේ මන්ද මම මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක පටන් ගත්තට කොහොමද අප්පා හොටු වලින් බිල්ඩින් එකක් හදන්නේ.. අපේ කොම්පැනියටත් ඉතින් මේ ප්‍රොජෙක්ට් එකම කරන්න ඕනේ උනානේ.. ෂුවර් එකට ඔය මල පෙරේතයෙක් ගෙන් කුට්ටියක් ලොක්කට හම්බ වෙනවා ඇති.. මට නම් මේ රස්සාව එපා වෙලා තියෙන්නේ.."

"මෙවර අපගේ මහා තරු සම්මානය හිමි වන්නේ... යක්ෂ ලෝකයටද???? බ්‍රහ්ම ලෝකයටද???? ප්‍රේත ලෝකයටද???? නැත්නම් දේව ලෝකයටද....???? තවුතිසාවද? අවීචියද? ඔබේ මනාපයෙන් තේරුණු ජයග්‍රාහකයා මේ විරාමයෙන් පසු!!!!"

අපි වගේ අය ඔය පලතුරු වට්ටියක් දීල, විභාගයක් පාස් කරගන්න , ප්‍රශ්නයක් විසඳ ගන්න ට්‍රයි කලාට ඔය අනිත් රටවල මිනිස්සු නම් ඔය නොපෙනී ඉන්න තාක්ශනේ, එතකොට සෘදියෙන් යන තාක්ශනේ වගේ දේවල් ගැන පරීක්ෂණ එහම කරලා තව අපුරු දේවල් හොයා ගනියි.

සෘදියෙන් යන එකද වඩා හොඳ නොපෙනී ඉන්න එක ද? ඒ කාලෙට ඕවා දැවෙන ප්‍රශ්න වෙයි..

දැනටම ඉතින් ඔය පට්ට ෆිල්ම් එහෙම හදන්නේ ඔය ෆැන්ටසි කතා වලින්..  අපේ රටෙත් දැන් දැන් ඒ විදියේ ෆිල්ම් හැදෙනවා උනාට ඉතින් අපිට ඉන්න දෙවිවරු එච්චර හයි ෆයි සහ ගජමැටික්ස් භාවිතයෙන් තොර හින්ද බලනකොට කිසි ගතියක් නෑ.. අපිට හැබැයි ඔය ආධ්‍යාත්මික ශක්තින් ගැන හොඳ අපුරු නිර්මාණ කරන්න පුළුවන්... 

මේ දේව සංකල්ප සහ අමනුස්ස සංකල්ප මුළු ලෝකෙම මිනිස්සුන්ගේ හිත් වල තියෙනවා. ඒවා ඉතින් හරි හෝ වැරදි කියල වාද කරන එක තේරුමක් නෑ... තම තම නැණ පමණින් තේරුම් ගන්න ඉඩ ඇරලා ඉන්න ඕනේ.. නමුත් ඉතින් ඔය කවුරු උනත් අතේ දුරින් තියාගෙන ඉන්න එක තමයි කරන්න ඕනේ.. එහෙම නැති වුනාම අපිට තියෙන වටිනාම වස්තුව වෙච්ච අපේ නිදහස් චින්තනේට බාධා වෙනවා. මම නම් විශ්වාස කරන්නේ මෙලොව පරලොව දෙකේම දියණුවට අපිට කවද හරි හේතු වාසනා වෙන්නේ අපේ නිදහස් චින්තනය කියල..  මේ සංකල්ප ගැන බොහෝ දේවල් කතා කරන්න පුළුවන් උනත් ඉතින් අන්තිමට අපි විසින් ගොඩ නගා ගත්ත සංකල්පයක් ඇතුලේ අපි හිර වෙලා ඉන්නවා. කවද හරි තමන්ගේ සංකල්පේ හරි හෝ වැරැද්ද දැන ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ අර මම කිව්වා වගේ ඔය ලෝක කවද හරි අපිට භෞතිකව අත්දකින්න පුළුවන් වුනාම තමයි. එතකම් ඉතින් ඔය හැමදේම තම තමන් ගේ හිත් වල තියෙන දෘෂ්ටි තමයි.

මට මේ එලෝ කෝටියක් වැඩ අස්සේ මේ එක පාරටම දෙවියෝ භූතයෝ මතක් වුනේ මොකද කියනවනම්.. මම මේ දවස් වල දෙවියෝ සිහි වෙන කටයුතු නිතර කරනවා. ඒ කියන්නේ බාස් උන්නැහේලා ටිකක් එක්ක ගෙයක් හදනවා. ඊට පස්සේ රස්සාවල් හොයන්න ඉන්ටර්විව් යනවා.. ඊටත් පස්සේ ඔය එක එක වැඩ වලට ආණ්ඩුවේ ඔපිස් වලට යනවා එනවා.. ඉතින් මට නිතර දෙවේලේ ඔය අපේ අසල් ලෝක වාසින් ගැන සිහි වෙනවා. 

මේ දවස් වල විද්‍යාවේදී ඔය අපේ විශ්වය වගේම තවත් විශ්ව ගොඩක් තියෙන්න පුළුවන් කියන සංකල්පයත් නැගල යනවනේ.. මම එහෙම ලිපියකුත් කියෙව්වා.. අනිත් එක මේ අපේ විශ්වය කියන්නේ තනිකරම කම්පියුටර් සිමියුලේෂන් එකක් (සිමියුලේෂන් එකක් කියන්නේ සිමියුලේෂන් එකකට.. ඒ කිව්වේ මේ සිමියුලේෂන් එකකට.. හරි නේ..) කියන සංකල්පෙත් තියෙනවා.. වැඩියෙන්ම ආතල් සංකල්පේ තමයි මේ ඔය අපේ දෙවියෝ, බුතයෝ ඔක්කොම ඉන්න විශ්වය කියන්නේ සක්වල දරුවෙකුගේ පාසල් ප්‍රොජෙක්ට් එකක් වෙන්නත් පුළුවන් කියන එක.. හෙහ් හෙහ් හරි ආතල් නේද එහෙම හිතන එක.

ඉතින් මේ පුදුමාකාර විශ්වයේ ඉන්න අපුරු ජීවියෝ වෙච්ච අපිට මේ තියෙන සිනි බෝල තරම් වත් වැදගත් නැති ප්‍රශ්න ටිකෙන් මිදිලා ආතල් එකේ ඉන්න බැරි මොකද කියන එකයි මට තියෙන ප්‍රශ්නේ.. හෙහ් හෙහ්..

අනිත් වැදගත් ම දේ තමයි මට මේ ළඟදී ඔය කියන අපේ අසල් ලෝක වාසියෙක් එක්ක close encounter එකක් වෙච්ච එක.. හෙහ් හෙහ් සෙල්ලන් නෑ ඉතින්..

 ඒ කතන්දරේ ලබන මාසෙට ලියන්න තියා ගන්නම්.. 

(ඔබගේ දේව භක්තියට අපහාසයක් ලෙස ලියුවක් නොවන බව කරුණාවෙන් සලකා විනෝදයෙන් සිටින්න. ස්තුතියි)

A land like no other - නොවේ මෙවන් වින්දනයක් ලොවේ !

  A land like no other යන්න ලංකාවේ සංචාරක කර්මාන්තය ප්‍රවර්ධනය කිරීම පිණිස යොදා ගන්නා වැකියකි. මේ වැකිය ලංකාවට කෙතරම් ගැලපේද යන්න වසර 4කට පසු ස්ථිර පදිංචියට ලංකාවට පැමිණි පසු මට මනාව වැටහී ගියේය. ලංකාව ලස්සන රටකි. එහි දෙකක් නැත. ලෝකයේ මිට වඩා ලස්සන තැන් ඇති බව සැබෑ උවත් ලංකාවේ ලස්සන වෙනස් ය. අපි ගරු කල යුත්තේ අන්න ඒ වෙනසටය.

පැමිණි දිනට පසු දින යන්නට යෙදුනු ගාලු සවාරිය නිසා උණවටුනේ බීච් එක පැත්තේ යන්නට අවස්තාවක් ලැබිණි. ලෝකයේ ලස්සන මුහුදු තිරයක් ලෙස සැලෙකෙන උණවටුන මුහුදු තිරය සැබවින්ම ලස්සනය. වැල්ල තඹ පාටය. රැල්ල කිරි පාටය.සුදු වැලි සහිත නිල්වන් පැහැදිලි ජලය සහිත මුහුදු තීරයන් ලස්සනය නමුත් තඹ පාටට උඩින් කිරි වැනි රැලි නගන වෙරළ ඒ හැමටම වඩා වෙනස්ය. ඒ වෙනස ලස්සනය. එවැනි ලස්සන මුහුදු තීරයන් අවට කුණු දමා අපවිත්‍ර කිරීම  A land like no other යන හැඟීම අප තුල ජනිත කරවයි. (මෙච්චර ලස්සන බීච් එකනේ මේ කුණු දාල විනාස කරන්නේ. අම්මප මෙහෙම රටක් නම් වෙන කොහෙවත් නැතුව ඇති)

තඹ වන් වැල්ලට කිරි වන් රැළි නගන අවස්තාවක්

මට ලංකාවේ ජීවිතය හැම විටම අපුරු ලෙස දැනේ.  එසේ දැනෙන්නට නම් වෙන රටවල් සමග සංසන්දනය නොකළ යුතු යැයි සිතේ. අපේ රට අද තියෙන තැන ඇත්තේ අපි නිසාය. අනෙක් රටවල් ඒ ඒ තැන් වල ඇත්තේ ඒ රටවල වෙසෙන මිනිසුන් නිසාය. අපි කොහොමත් උසස් ශේස්ට ජාතියක් නිසා කෙලසකවත් අනිකුත් මිනිසුන් සමග සංසන්දනය නොකළ යුතුය. 

ලංකාවේ ජීවිතය බෝරින් නැත. මක්නිසාද යත් උදේ පාරට බැස්ස විට හවස ගෙදර එනකම් නොයෙක් ආකාරයේ ත්‍රාසජනක අත්දැකීම් ලැබෙන නිසාය. ගානට පිළිවෙලකට නීතියට අනුව පාරේ යන විට කිසි ගතියක් නැත. බොහෝ විට ගමන එපාවෙ. නමුත් ලංකාවේදී We drive like real men ලෙස ලොවෙත් නැති විදියට වාහන එළවීම ජිවිතයේ ඇති ඒකාකාරී ගතිය, ගමනේ ඇති විඩාව නැති කරයි. ඔබට කාට හෝ කුණු හරුපෙන් බනින්නට අවශ්‍ය නම් ඕනෑම වෙලාවක එය කල හැකිය. ලේ වතුර වී අමුතු ත්‍රිල් එකක් ගැනීමට අවශ්‍ය නම් අවශ්‍යය වන්නේ තප්පර කිහිපයකි. වෙනත් රටවල මිනිසුන් සල්ලි ගෙවා තීම් පාර්ක් වල දී ලබා ගන්නා ත්‍රිල් නොමිලේ අපට ලැබේ. හොරා පොලිස් වැනි විනෝද ජනක ක්‍රීඩා මතක් කරමින් නීති කැඩීම් කිසි ගානක් නැතිව කල හැකිය. වැදගත් වන්නේ අපේ ගමන යාම පමණි අනෙකාගේ ගමන් අපට අදාළ නැත. ලංකාවේදී mind your own business කියන්නේ අන්න එහෙම ඉන්න එකටය. 

ආගමික අතින් ලොවේ ඉදිරියෙන්ම අප සිටින්නේ  මන්දැයි මට පසුගිය දිනෙක වැටහී ගියේය. අපට පිනක් කිරීමට අවශ්‍ය වන්නේ තත්පර කිහිපයකි. තත්පර කිහිපයක් ඉවසීමෙන් ජිවිත බේරා ගත හැකිය. අනෙකාට පාරේදී මොහොතක් ඉඩ දීමෙන් අනුන්ගේ සිත් සතුටු කර මහත් පිනක් ලැබිය හැකිය. කඩවල් වලදී දැලි කුණු, දාඩිය, හොටු ආදිය තැවරුණු අතින් අල්ලා ලබාදෙන කෙටි කෑම වර්ග කෑමෙන් අපිට අල්පේච්චතාව පුරුදු පුහුණු කල හැකිය. අවශ්‍ය නම් පිළිකුල් භාවනාව දක්වා කඩය තුලදීම අපගේ සිත පුරුදු කල හැකිය.  බඩුවක් ගැනීමට කඩයට ගිය විට උපේක්ෂාව අත්‍යාවශ්‍ය වේ. හොම්බට අනින්න හිතෙන සිතිවිලි උපේක්ෂාවෙන් දරා ගැනීමට වෙන රටවල මිනිසුන්ට හැකි වේ යැයි මා සිතන්නේ නැත. ඔවුන් අනිවාර්යයෙන් කස්ටමර් සර්විස් ගැන පැමිණිලි කර අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න ඇති කරගනු ඇත. නමුත් අපි ඉවසීමෙන් උපේක්ෂාවෙන් සියල්ල දෙස බලා අපේ වැඩේ කරගෙන මාරු වී යන්නෙමු. 

ජෛව විවිධත්වය අතින් ලංකාව ඉතා පොහොසත්ය. එහි දෙකක් නැත. හෝර්ටන් තැන්නේ ඇති සුන්දරත්වය වෙන කොහේදිවත් අත්විදිය හැකි යැයි මම සිතන්නේ නැත. මම ලංකාවේ වඩාත්ම කැමති තැන් ගැන කල්පනා කලහොත් එහි පළවෙනි තැන හපුතලේ අපේ තාත්තාගේ ගෙදරට යන පාරටත් දෙවනි තැන හෝර්ටන් තැන්නටත් ලැබේ. වසර 5-6 කට පසු හෝර්ටන් තැන්නේ ඇවිද අපුරු අත්දැකීමක් මෙවර ලබා ගත්තෙමි. ඒ බේකර්ස් ඇල්ලේ සිට ලෝකාන්තය බලා නැවත ප්‍රධාන පිවිසුමට එන තුරු එක දිගට වැස්සේ තෙමිමට අවස්තාව ලැබීමයි. දැඩි ලෙස පොලිතින් වාරණය කරමින් අනගි සේවයක් කරන හෝර්ටන් තැන්නේ කාර්ය මණ්ඩලයට එහි ස්තුතිය ලබා දිය යුතුය. ගමනක් බිමනක් යන විට කුඩයක් රේන් කෝට් වැනි දේ සුදානම් කර නොගෙන ඕනෑම දේකට එඩිතරව මුහුණ දීමට කුඩා කල සිට අප පුරුදු පුහුණු වී ඇති බැවින් මෙවැනි අත්දැකීම් අපට ලැබුනත් බොහෝ දියුණු යැයි සම්මත රට වල සිටින රොබෝවන් වැනි මිනිසුන්ට නව තාක්ෂණයෙන් කාලගුණය ගැන සලකා ගමන් බිමන් නියමිත වෙලාවට සැලසුම් කර මෙලෝ රහක් නැති ලෙස ගමන් බිමන් යාම නිසා බොහෝ අපුරු දේ අහිමි වී ඇත. අප අන් රටවල් සමග සංසන්දනය නොකළ යුත්තේ එබැවිනි. හෝර්ටන් තැන්නේ මහ වැස්සට අහු වෙනකොට තියෙන ආතල් එක වෙන කොහේදිවත් ගන්න බෑ මහත්තයෝ ලෙස අපට බය නැතිව උන්ට කීමට හැකි වන්නේ එබැවිනි.

සුන්දර හෝර්ටන් තැන්නේ ෆොටෝවක්

ලංකාවට පැමිණ දැන් මාසයක් පමණ ගෙවී ඇත. පසුගිය මාසය පුරාවට විවිධ කටයුතු රැසක් කර ගැනීමට හැකි වූ අතර තවමත් රැකියා විරහිත ආතල් එක විඳිමින් සිටිමි. "දැන් නම් ඔය ඇති හිටියා නේද " යනුවෙන් සැරින් සැරේ එන අවවාද, අනුශාසනා ගැන සීරියස් විදියට සිතීමට කාලය පැමිණ ඇත. හරි හමන් අන්තර ජාල පහසුකමක් නැති වීම තවමත් උග්‍ර ප්‍රශ්නයක් වී ඇත. ඩේටා යනු වැදගත් ගරු කටයුතු දෙයක් බව මට තේරුම් ගියේ ලංකාවට පැමිණි පසුවය.

ලංකාවේ ජීවිතය තවමත් එපා වී නැත. මැලේසියාව මතක් වන්නේ කඩවලින් බඩු ගන්නට ගිය විටය. මේ රටේ තියෙන බඩු වල ඇතුලේ රත්තරන් තියෙනවාදැයි හිතෙන තරමට බඩු බොරු ගණන් ය. ඒවා ඉතින් කොහෙත් එහෙමය. මැලේසියානුවන් කොයි වෙලෙත් උන්ගේ රටේ බඩු ගණන් යැයි විස්සෝප වෙති. ඇමරිකාවේද වැඩි වෙනසක් තිබිය නොහැක. ඕවා ගැන මම කවදාවත් වොරි වන්නේ නැත. වයිෆා ගේ කන්කරච්චල් ඉවසීම ඇර වෙන කිසි අවුලක් නැත. මෙලොව වෙසෙන කොයි වයිෆාත් එසේම බැවින් ඒ ගැන ද එච්චර සිතිය යුතු නැත.

රට සිටින අයට ලබා දුන් බදු සහන ගැන පසුගිය දිනවල ලොකු ප්‍රචාරයක් ගිය බව ෆේස්බුක් එකෙන් නිවුස් බලන ඔබ සැම දන්නවා යැයි සිතමි. ඒ බදු සහනය ලැබෙන්නේ මෙසේය. ඔබ වසරකට දවස් 365ක්වත් අවම වශයෙන් පිට රට සිටිය යුතුය. බැරි වෙලාවත් සතියක් දෙකක් එහෙ මෙහෙ උනොතින් ඔබ වසර 10ක් රට සිටියත් ඒ බදු සහන ලැබෙන්නේ නැත. රේගුවේ මහත්තුරුන් ගානට ඒ නොසිටි කාලය ගණන් හදා ඔබට නියමිත බදු මුදල් අය කරගන්නවා ඇත. රට සිටි කාලය ඔවුනට වැදගත් වන්නේ අන්තිම අවුරුද්දේ පමණි. ඉතින් මගේ අවවාදය රේගුවේ මහතුන් සමග විශේෂ ඇයි හොඳයියක් පයිරු පාසානමක් ඔබට නැති නම් සහ කවදා හෝ ලංකාවට ඔය මොනවා හරි බඩු ටිකක් අරගෙන එන්න සිතා සිටිනවානම් අන්තිම අවුරුද්දේ පණ ගියත් ලංකාවට පය නොගැසිය යුතු බවයි.  නමුත් ඉතින් මේක ශ්‍රී ලංකාව කියන ඔප්ෂන් එකත් ඔබට ඇති බවත් මතක තියාගත යුතුය.

ලංකාව යනු ඉතින් රමණිය, මරණිය, සෝබමාන කුණු පිරුණු රටකි. ඒ රටේ ඉපිද හැදුනු වැඩුණු අපිට ඉතින් හත් වෙනි දෙව්ලොවට ගියත් නැවත ලංකාවට ඇවිත් එහි ජිවත් වීමට ඇති කැමැත්ත වැළැක්විය නොහැකි යැයි මට සිතේ.

බ්ලොග් ලිවිම කියවීම නැවත යතා තත්වයට පත්වන්නේ මට ජොබ් එකක් ලැබුණු පසුව බව සඳහන් කල යුතුය. මක්නිසාද යත් රස්සාවක් නැතිව ගෙදර සිටින විට කොම්පියුටරයක් බධාගෙන සිටීමේ නරක පුරුදු අපිට උපතින්ම පිහිටා නැති බැවිනි. 

මැලේසියාව කෙටියෙන් - Glimpse of Malaysia

     මැලේසියන් ජිවිතයට අවුරුදු 4ක් පිරීමට ආසන්න වී ඇත. ජීවිතය ගලාගෙන යන හැටි අපුරුයි කියා සිතෙන්නේ කිසිදිනෙක පිටරටක වැඩ කිරීමට හෝ පදිංචියට කිසිදු කැමැත්තක් නැතිව සිටි මා දැන් මේ රටේ සිව් වසරක් ගෙවා ඇති බව සිතෙන විටය. මම නම් මෙහෙමයි, මම නම් මෙහෙම වෙන්නේ නෑ යනුවෙන් සිතා සිටීම හරිම විහිළු සහගත දෙයක් බව මගේ කුඩා මොළයට මේ වනවිට වැටහී ඇත.

කොහොමද ඔහේ ජිවිතේ යනුවෙන් අසන අයට මගේ පිළිතුර ඔන්න ඔහේ ඉන්නවා හෝ මෙලෝ රහක් නෑ යනුවෙන් බොහෝ විට ආරම්භ වේ. ඒ මට උපතින්ම ලැබී ඇති සහජ හැකියාව ඔහේ ඉඳීම නිසා හෝ රස දැනීම පිලිබදව ඇති පොඩි අවුලක් නිසා විය හැකිය.  කෙසේ හෝ ඉතින් අවුරුදු 4ක් ගෙවා දමා ඇත. 

මැලේසියන් ජීවිතය ගැන මට වඩා අත්දැකීම් ඇති සහ ඇසු පිරු තැන් ඇති බොහෝ අය මේ අවකාශයේ සිටී. මගේ සත දෙකත් ඉතින් මෙසේ ලියා තබමි.

ඔබ කෙදිනකවත් මැලේසියාවට පැමිණ නැත්නම්, ඇවිත් ගියාට පාඩුවක් නැති, පහසුවෙන් සහ අඩු වියදමකින් පැමිණිය හැකි රටක් නිසා පොඩි රවුමක් දමා යාමට ඉතා සුදුසු රටකි.

මම මැලේසියාවට පැමිණීම හා පහුගිය අවුරුදු 4 තුල විටින් විට ආගිය තැන් ගැන බ්ලොග් සටහන් කිහිපයක් ම ලියා ඇත. ඒ සියලු දේ අතරින් මගේ සිත් ගත් දේ සහ මේ ජීවිතය නීරස වීම ගැන ඔන්න ඔහේ ලියා තැබීම සුදුසු යැයි සිතමි.

ලංකාවද මැලේසියාවද යනුවෙන් සිතා බලනවිට නිතැතින්ම මට ලංකාව හොඳ වේ. හේතුව මෙය යැයි කීමට නොහැකි හොඳ කමක් ලංකාවේ ඇත. ඉතින් මැලේසියාවට වඩා මට ලංකාව හොඳය. නමුත් ලංකාවට වඩා මැලේසියාව හොඳ වන බොහෝ හේතු සාධක ඇත. තවමත් සංවර්ධිත රටක් ලෙස නිල වශයෙන් නම් වී නොමැති නමුත් භෞතික වශයෙන් සෑහෙන දුරට සංවර්ධය වී ඇති බැවින් ඒ සමග ලැබෙන පහසුකම් අතින් ලංකාවට වඩා බොහෝ ඉදිරියෙන් මැලේසියාව සිටී. ප්‍රධාන වශයෙන් වෙසන ජාතින් තුන් වර්ගයේම මිනිසුන් තුල බොහෝ ආචාරශීලි ගුණධර්ම ඇති අතර, වැඩි කලබලයකින් තොර සෞම්‍ය මිනිසුන් ලෙස මට දැනේ. මැලේ, ඉන්දියානු සහ චීන ජන වර්ග වලින් ප්‍රධාන වශයෙන් සමන්විත මැලේසියානුවන් ගෙන් මැලේ ජාතිකයින් ප්‍රියමනාප, මිත්‍රශීලි, කම්මැලි ගති ලක්ෂණ ඇති මිනිසුන් ලෙස හිතෙන අතර, ඉන්දියානුවන් කොහේ සිටියත් ඉන්දියානු ගති ලක්ෂණම පෙන්නුම් කරයි. සල්ලි කාර, වැඩ කාර,  උද්දච්ච චීනුන් නිසා මේ රට මෙලෙස දියණු වී ඇති බව සත්‍යයක් නමුත් චීනුන් සමග ගනුදෙනු කිරීම නම් ඉතා අමාරුය. මම මැලේ මිනිසුන්ට කැමතිය. චීනුන් අප්‍රිය වී ඇති අතර, ඉන්දියානුවන් සමග ගනුදෙනු අතේ දුරිනි.

දේශගුණිය අතින් ලංකාවට සමාන නමුත් ලංකාව වඩා සුවදායක බව සිතෙයි. මම දන්නා පරිදි රටේ ඉතිහාසය පෘතුගීසි, ලන්දේසි ඉංග්‍රීසි ආක්‍රමණ සහ ඊට මදක් එපිට කාලයක් තෙක් ලියවී ඇති අතර මම වැඩි දුරටත් ඒ ගැන සොයා බලා නැත. මේ අවුරුදු 4ටම ජාතික කෞතුකාගාරයට යාමට නොහැකි වීම කනගාටුවට කරුණකි.

ගත කල කාලය ඇතුලත මැලේසියාවේ 3න් කොනක ඇති බොහෝ ප්‍රසිද්ධ ස්ථාන දැක බලා ගැනීමේ අවස්තාව හිමිවීම නිසා ආයේ බලන්න ඉතිරි වී ඇත්තේ නැගෙනහිර කොනේ ඇති දුපත් කිහිපයක් පමණි.  ඒ ඒ ගමන් ගැන සටහන් කිහිපයක් ම දැනටමත් ලියා ඇති බැවින් වැඩි දුරට ඒ ගැන ලිවීමෙන් පලක් නැත.

මැලේසියාවේ රජයට සම්බන්ධ තොරතුරු තාක්ෂනය පිළිබඳව  ජාතික පර්යේෂණ සහ සංවර්ධන ආයතනයේ ප්‍රධාන ව්‍යපෘති දෙකක මේ වන විට මමත් මගේ බිරිඳත් වැඩ කර ඇත. අප දෙදෙනා ගෙවුණු පසු ගිය අවුරුදු 4ටම  24x7 එකටම සිටියා යැයි කීම වඩා නිවැරදි වන්නේ මේ ගත කල අවුරුදු 4ම එකම ප්‍රොජෙක්ට් වල එකම මොඩියුල් වල එකට වැඩ කිරීම නිසාය. අප දෙදෙනාට එක ළඟ මේස පුටු ලබා දීමට මේ මිනිසුන් හැම වෙලේම කාරුණික වූ බව නොකියාම බැරිය.

මුල් අවුරුදු දෙක මැලේසියානු මුදල් අමාත්‍යංශයේ ව්‍යපෘතියකත් ඊළඟ අවුරුදු 2ක සෞඛ්‍ය අමාත්‍යංශයේ ව්‍යපෘතියකත් වැඩ කිරීමේ අවස්ථාව අපට හිමිවිය. රටක් වශයෙන් සැලසුම් සහගතව ඔවුන් ක්‍රියාත්මක කරන ව්‍යාපෘති සහ විදෙස් දැනුම සිය රටේ දියුණුව වෙනුවෙන් යොදා ගැනීමත්, වසර 2020 වනවිට මැලේසියන් තාක්ෂණික යෝධයින් (Tech Giants)  බිහි කිරීමේ අරමුණත් ඇතිව ඔවුන් කරන මේ ව්‍යපෘති වලින් ඉගෙන ගැනීමට බොහෝ දේ ඇත. ලංකාවේ ICTA ආයතනය හා සමානව මැලේසියානු රජයට අවශ්‍ය තාක්ෂණික ව්‍යපෘති සිදු වන්නේ මේ ආයතනය හරහාය. නමුත් මම දිනක් මේ ආයතනයේ CTO හමුවූ විට ලංකාවේ ICTA ආයතනය ගැන දැනුවත් දැයි විමසු විට එහෙම ආයතනයක් ගැන කිසි දෙයක් නොදන්නා බව පැවසුවේය. ඇත්තටම නම් අපිට මොවුන්ගෙන් ඉගෙන ගත හැකි දේ බොහෝය. ඔවුන් ඒ සඳහා උදව් උපකාර කිරීමට පවා කැමති වනු ඇත. ඒවා ඉතින් ලොක්කන්ගේ වැඩය.

ගෙවී ගිය අවුරුදු 4ම එකම බොසෙක් යටතේ වැඩ කිරීමේ අවස්ථාව අපට හිමිවිය. ඇඟ පුරාම මොලේ තියෙන හැකර කටක් ඇති වැඩ කාර චීන බොසා සහ ඇල්වතුරත් නිවලා බොන හරිම අහිංසක නමුත් දැනුමෙන් ලොක්කාටත් උගන්නන තවත් චීන සහෝදරයෙකුත් අප සමග හැමදාම එකට වැඩ කළේය. ඔවුන් දෙදෙනා සැබවින්ම දක්ෂයින් වන අතර නොමසුරුව ඒ දැනුම තමන්ගේ කණ්ඩායමට ලබා දීමටත් ඔවුන් කාරුණික වීම සඳහන් කල යුතුය. ඔවුන් අප ලවා වැඩ කර ගත්තා සේම, නිසි ලෙස සිය වගකීම ගෙන අවශ්‍ය වෙලාවේදී ව්‍යාපෘතියේ සාර්ථකත්වය වෙනුවෙන් මැදිහත් වීම අගේ කල යුතුය.  පර්ෆෙක්ෂනිස්ට් කෙනෙකු වූ බොසා සමග වැඩ කිරීම අභියෝගයක් වූ බොහෝ දිනයන් අවසන් වුයේ ඌට හොම්බට දෙකක් දෙන්න සිත් වීමෙනි නමුත් ඒ හැම දිනම ඉගෙන ගත් දේවල් ජිවිත කාලයටම වැදගත් ය. බොසා දකින විට හොම්බට අනින්නට හිතුනත් ඌ කෙරෙහි ගෞරවයක් හැමදාම සිතේ ඉතිරි වී ඇත.

රැකියාවට එන්නට පෙර බොහෝ දේවල් ගැන හොයා බලා එන්නම් වාලේ එන්නේ නැතුව අපිට අවශ්‍ය පරිදි සියල්ල සුදානම් කරගෙන පැමිණීම නිසා මෙහි ජීවිතය සුවදායි ලෙස ගලා ගියේය. ආපු හැටි ගැන සටහනක් මෙහි ඇත.   රැකියාවේ තිබුණු අපහසුකම් සහ කාලයක් යන විට ඇති වන නීරස ගතිය හැරුණු කොට වෙන අවුලක් තිබුනේ නැත. කොහොමත් ගෙට වූ චරිතයක්  නිසා වැඩි සමාජ ආශ්‍රයක් නැතිව ඉතාම හිතවත් මිතුරන් කිහිප දෙනෙකුට ආශ්‍රය සිමා වීම නිසා සමහරවිට ඒ නීරස බව වැඩි වන්නට ඇත. නමුත් මම එසේ හිඳීමට ප්‍රිය කරමි. කෙතරම් සැප පහසුකම් තිබුනත් හිත පවුලේ අය සහ නෑ හිත මිතුරන් ගේ ඈත් වී ජිවත් වීම කාලයක් යන විට එපා වේ. සැපක් ලෙස දැනුනත් එය අමුතුම ආකාරයේ දුකකි.

ඔය නීරස ගතිය දුරු කර ගැනීමට සෑම සති අන්තයකම ෂොපින් මෝල් ගානේ කරක් ගැසුවද අවසානයේ සිදුවුයේ ෂොපින් මෝල් ද එපා වී යෑමය. කම්මැලි කම යන්නට තවත් නානාප්‍රකාර දේවල් කරන්නට පටන් ගත්තා වුවද ටික කලකින් සියල්ල එපා වී අමුතුම ආකාරයේ හොල්මන්ද පොල්කොළ ගතියක් සහිතව බොහෝ දින ගෙවී ගියේය. චීන නංගි කෙනෙක් සමග පුල් එකට බැස පිහිනීමට ඉගෙන ගැනීම ඔය අතර සිදුවූ වැදගත් වැඩකි. ආකිමිඩිස්ට යුරේකා කියන්නට උදව් වූ පරිදි ජබොස් ගා පුල් එකට පනින්නට පමණක් දැන සිටි මට දැන් යාන්තමට එගොඩ මෙගොඩ පිහිනා ගැනීමට ඒ නංගි උදව් උපකාර කළේය. රස්සාවෙන් ඉගෙන ගත් දේ හැර ජිවිතයට වැදගත් යමකට අලුතින් ඉගෙන ගත්තේ එපමණකි.

අප දෙදෙනාගේම පවුලේ අයත් සමග කිහිප විටක් මැලේසියාවේ විවිද ස්ථාන වල සංචාරයට අවස්තාව ලැබීමද, ලංකාවේ උදව් අවශ්‍ය කිහිප දෙනෙකුට නොමසුරුව උදව් පදව් කිරීමේ අවස්තාව ලැබීම ද රට සිටීමෙන් ලැබුණු අනෙක් ප්‍රයෝජන වේ. පිට රටක වැඩ කර අත්දැකීම් ලබාගැනීම, ලෝකයේ විවිධ රට වල ඇවිද ලෝකය කොතරම් විව්ධාකාරදැයි දැක බලා ගැනීම අපුරු වැඩකි. උපන් රටට ලැදි වීම නොවැලැක්විය හැකි දෙයක් වුවත්, උපන්දා සිට මැරෙන තුරු උපන් රටට වීම අනුවණකමක්  යැයි සිතේ. මට කෙදිනකවත් ලංකාව ගැන දුකක් කනගාටුවක් මේ රටේ සිටින විට ඇති නොවිනි. මන්දයත් මිනිසුන්ගේ ජිවන අරගල ලෝකයේ කොහෙත් එක හා සමාන බැවිනි. එකම දේ සමහර රටවලදී වඩා පහසුවෙන් ඒ අරගලය කිරීමට හැකි වීම පමණි. ලංකාවේ ජීවිතය සුවපහසු නැති වුවද එය එතරම්ම අපහසු යැයි ද මට නොසිතේ. ඉතින් වැඩි සැපක් යටතේ වුවද විඳින්නේ දුකක් නම් විඳින සැප මදක් අඩුවීම එතරම් ගැටලුවක් නොවේ. (මේවා ඉතින් තියරි පමණි. ගෙදර උන්දෑගේ කතන්දර අසා සිටිය යුතුය)

ඉතින් මැලේසියන් ජීවිතය ඔය ආකාරය. මේ අතරේ ඉන්න ඉන්න ගමන් ගත් පින්තුර ටිකක් දමා සටහන අවසන් කරමි. නැවත බ්ලොග් බැලීමට ලිවීමට හැකි වන්නේ මේ සියල්ල නිමාකොට ජිවිතයේ මැලේසියන් පරිච්චේදය නිමා කොට ලබන සතියේ ලංකාවට පැමිණි පසුය. ලංකාවේ ජීවිතය යටතේ වැඩිපුර යමක් ලියවේ යැයි සිතමි.

මැලේසියාවේ පළමු වසර දෙක ගෙවී ගිය මුදල් අමාත්‍යංශය. මැලේසියානු රාජ්‍ය සේවකයෝ ද 9ට විතර පැමිණ, පැය දෙක තුනක් කා බී 4.30 වෙනවිට සෙමින් මාරු වන ජනකොටසක් බව මෙහිදී අපි ඉගෙන ගත්තෝය.

මුදල් අමාත්‍යංශ ගොඩ නැගිල්ලේ ඇතුලත සිට ගත් පුත්‍රජයා නගරයේ පැනොරාමාවක්. පුත්‍රජය නගරය ගැන ලිවීමට සිතා සිටිය මුත් එය ඉටු නොවිණි. පසුව ලියමි.

පුත්‍ර ජයාවේ ඇති ප්‍රධාන මුස්ලිම් පල්ලිය.

ඔබ සැම අදුනන පෙට්‍රොනා කුළුණු

දිනෙක ඉර බැස යන වෙලාවක. මැලේසියාවේ වඩාත් ම සිත් ගත් දෙය වන්නේ සැම තැනකින්ම විසල්ව පෙනෙනා අහස සහ මෙවැනි තේජාන්විත ඉර බැසයාම්ය. අප සිටි කොන්ඩෝවට ඉතා අපුරු ලෙස මේ ලෙස ඉර බැස ගියේය.

කැමරන් හයිලන්ඩ්ස් නමින් හඳුන් වන මැලේසියානු කඳුකර තේ වගාවක්. අපගේ සුප්‍රසිද්ධ බ්ලොග් කරුවෙකු සමග ගිය ගමනක්දි ගත් පොටෝවකි. ඒ මහතා දැන් පේන්නට නැත.

චීනුන් ද බෞද්ධයෝය. නමුත් ඔවුන් අපට වඩා වෙනස් ය. ඒ වෙනසට මම කැමතිය.

මැලේසියාව ලංකාවට වඩා දියණු වන්නේ මේ ලෙසය.

ලංකාවී දුපතේදී වැස්සට හසුවූ උකුස්සෙක්.

අනේ මෙවැනි ලස්සන විදි චිත්‍ර ලංකාවේ නොඅදින්නේ ආණ්ඩුවෙන් උදව් උපකාර නොලැබෙන නිසා දැයි මට සැමදා සිතේ.

සැබෑ ආදරය ටැබූ ද විය හැකිය

              සැබෑ ආදරය හරි අපූරු විදියට අපිට හමු වෙනවා. ගොඩක් වෙලාවට ඔය හමුවෙන ආදරය තේරුම් ගන්න අපිට තේරෙන්නේ නෑ. සැබෑ ආදරය නම් මෙන්න මෙහෙමයි කියල අපේ සමාජය අපිට උගන්නල තියෙන රාමු වලින් එහාට ආදරය දකින්න අපිට නොහැකි වෙලා තියෙන එක හරිම අපරාදයක්. රාමු වලින් තොර වෙච්ච කුඩා දරුවන්ගේ ආදරය අපිට කිසි අඩුවකින් තොරව දැනෙන්නත් අනෙකුත් බොහෝ සම්බදතා  වලදී විවිධ කොන්දේසි වලට අනුකුලව ආදරය අපිට දැනෙන්නෙත් හේතුව මේ අපි හිර වෙලා ඉන්න රාමු නෙවෙයි ද?

yin yang සංකේත දෙකක් අතර දන්වැලකින් බැඳුනු රතු පාට හදවතක පින්තුරයක්

ළමා කාලයෙන් පස්සේ අපේ හිත්වල තියෙන ආදරය හෙමින් හෙමින් වෙනස් වෙන හැටි හරි පුදුමයි. ළමා කාලයේදී අනිත් අය ගැන අපේ හිත්වල තියෙන ආදරය හරි සිම්පල්. සුළු දේකට මහ මෙරක් තරම් ආදරේ වෙනවා. පුංචි ටොපියක්, නැත්නම් පුංචි සෙල්ලම් බඩුවක් නිසා හිතේ ඇතිවන සතුට නිරායාසයෙන්ම ආදරයක් බවට පෙරළෙනවා. ටික වෙලාවකින් ඕක ගානක් නැති වෙලා යන එක ඇත්ත. හැබැයි ඒ ඇතිවන ආදරේ හරිම ඔර්ජිනල්. 

පස්සේ පස්සේ පුංචි  කෙල්ලක් හෝ පුංචි කොල්ලෙක් ගැන අපේ හිත් වල ඇතිවන ක්‍රෂ් එක මට හිතෙනවා ඔර්ජිනල් කියල. හැබැයි ඒ වෙද්දී ටික ටික කන්ඩිෂන් වෙලා තියෙන අපේ හිත ඒ ඇතිවෙන ඔර්ජිනල් හැඟීමට ඉඩ දෙන්නේ නෑ. පුංචි උනත් වටෙන් පිටෙන් ඇහිලා දැනිල තියෙන දේවල් එක්ක ඒ ආදරේ සංසන්දනය වෙනවා. සුන්දර මතකයන් විතරක් ඉතිරි කරලා ඒ ක්‍රෂ් ක්‍රෑෂ් වෙලා යන්නේ අපේ හිතේ ඇතිවන ඔරිජිනල් ආදරේට වඩා වට පිටාවෙන් ලැබිච්ච කන්ඩිෂන් වෙච්ච මනස බලවත් වෙන නිසා. 

එතනින් පස්සේ ආදරේ කියන්නේ තනිකරම සමාජීය දෙයක්. සමාජයෙන් ඉගෙන ගෙන තියෙන, උදේ හවස මාධ්‍ය වලින් ඔළුවට දාන අනුන්ගේ ආදරයෙන් අපි අපිට හරි යන ආදරය හොයන්න දඟලනවා. ඔය අනුන්ගේ රාමු අස්සෙන් අපිට ඕනේ කරන ආදරය හොයාගෙන යද්දී අපිට ලැබෙන අපුරුම තෑග්ග තමයි විවිධාකාර අත්දැකීම්. සමහර විට මුළු ජිවිතයම රසවත් කරන්නත්, එහෙම නැත්නම් මුළු ජිවිතයම මහා වේදනාවකින් පිරිච්ච විඳවීමක් කරන්නත් ඔය අත්දැකීම් වලට පුළුවන්. ඒ වේදනාවන් ලෝකයම රසවත් කරන අපුරු කලා නිර්මාණ වෙන්නත් පුළුවන්. මට හිතෙන විදියට සහ මගේ අත්දැකීම් වලින් නම් අපිට හරියන ඔර්ජිනල් ආදරය අපිට හම්බවෙන්නේ අපි ඔය තරුණ කාලේදී අනිත් අය කියන හෝ අනිත් අයගේ රාමු අස්සෙන් ආදරය හොයනකොට නෙවෙයි. අපි අපේ අවංක ස්භාවයෙන් අපි අපිම වුනාම තමයි ඒ හරියන කෙනා අපිට ලැබෙන්නේ. එහෙම හම්බවෙන ආදරය හැමදාම තියෙනවා. අමුතුවෙන් තියාගන්න දෙයක් නෑ.

එහෙම හම්බ වෙන ඒ ආදරය ඇතුලේ තියෙන අපුරු රස විඳින්න පුළුවන් වෙන්නෙත් අපිට ඒ හමුවෙන කෙනා ව පිටින් දාන රාමු වලින් තොරව ඒ පුද්ගලයාගේ සැබෑ ස්වරුපයෙන් දකින්න පුළුවන් නම් විතරයි. සමාජ රාමුවක් ඇතුලෙන් දකින්න ගත්ත ගමන් ආදරය දිය වෙලා යනවා. අපිට හමු වෙච්ච ඒ පුද්ගලයාගේ තියෙන සමහර පුංචි දේවල් අපිට මිස් වෙනවා.  මේ ලෝකේ ඉන්න හැම කෙනෙක්ම අනන්‍ය වෙච්ච චරිත. ඉතින් ඒ අනන්‍යතා අපිට දකින්න පුළුවන් නම් ඒ මිනිස්සු කොච්චර අපුරු චරිතද කියල හිතෙයි. හැබැයි තව කාගේ හරි මතයක් තුලින් මිනිස්සුන්ව මනින තාක් අපිට ඒ අනන්‍ය බව දකින්න බෑ.

ආදරය ඇතිවෙන්න ඕනේ ගැහැණු පිරිමි, පිරිමි ගැහැණු අතර විතරද? ගැහැණු ගැහැණු, පිරිමි පිරිමි ආදරය ගැහැණු පිරිමි ආදරයට වඩා අඩු වෙන්නේ කොහොමද? අපි නොදකින, නොසිතන ඒ පැති අපි ටැබූ විදියට සලකල මග ඇරලා දාල තියෙනවා. ගස් වැල් තුල ආදරය තියෙනවා. සොබා දහමේ ආදරය තියෙනවා. සතා සීපාවා තුල ආදරය තියෙනවා. අපි ඒ ආදරයට හරිම සංවේදියි. හැබැයි අර ටැබූ ආදරයට අපි අසංවේදියි.

අපි බොහෝවිට ආදරය සහ බැඳීම පටලවාගෙන ඉන්නේ. ආදරය තියෙන්න බැඳීමක් තියෙන්න ඕනේ නෑ. බැඳීම තද වෙන්න වෙන්න ආදරය අඩු වෙනවා.  බැඳීමෙන් දුක වැඩි වුනාට ආදරයෙන් දුක අඩු වෙනවා. ආදරය බැඳීමක් කර ගන්න ගියාම දුක වැඩි වෙනවා.  බැඳීමෙන් තොර ආදරය හරිම අපුරුයි. ආදරය කියන්නේ බැඳීමක් කියල විතරක් අපේ ඔළුවට දාල තියෙන නිසා අපිට ආදරයේ සහ බැඳීමේ වෙනස තේරුම් ගන්න අමාරුයි. අපිට කාගේ උනත් පොඩි ළමයෙක් දැක්කම හරි ආදරයක් ඇති වෙනවා. නමුත් අපි ඒ ළමයට බැඳිලා නෑ. හැබැයි කිසිම හේතුවක් නැතිව ආදරයක් ඇතිවෙනවා. හැබයි ඒ හැඟීම වැඩිහිටියෙක් කෙරෙහි එහෙම ඇති වෙන්නේ නෑ. වැඩිහිටියෙක් ගැන එහෙම ආදරයක් ඇති වෙන්නේ බොහෝ විට කුමක් හෝ බැඳීමක් නිසා. අපිට වැඩිහිටියෝ පව් කියල හිතුනට එයාලට ආදරේ හිතෙන්නේ හරි අඩුවෙන් සමහර විට රුපය නිසා වෙන්න ඇති.

ආදරය ගැන මේ සටහන ලියන්න හිතුනේ දැනට මාස කිහිපයකට කලින් බලපු අපුරු චිත්‍ර පටියක් නිසා. බාගෙට ලියල දාල තිබිච්ච එකක් ඉවරයක් කරලා දාන්න හිතුනා. චිත්‍ර පටිය ගැන යමක් නොකියාම බෑ. නමුත් කතාව ස්පොයිල් නොකර ඒ ගැන කතා කරන්නත් බෑ. කොහොම වුනත් තරුණ යුවලක් අතර ඇතිවෙන ආදරය සහ ඒ ආදරය කොච්චර දුරට යනවද කියල මේ කතාවෙන් කියවෙනවා. සැබෑ ආදරය ටැබූ ද විය හැකිය කියල මට හිතුනේ ඒක බලල ඉවර වුනාම.

චිත්‍ර පටියේ නම The Danish Girl බලල තියෙන අය ඔයාලට දැනුන අදහස කියන්න. නොබලපු අය හොයාගෙන බලන්න. ආදරයේ සියුම් තැන් කොච්චර තියෙනවද කියන එක හිතල බලන්න හිතෙයි.

The Danish Girl චිත්‍ර පටයේ ප්‍රචාරක පෝස්ටරයක්

මේ තියෙන්නේ මේ අදහස ගැන මිට අවුරුදු 6-7කට කලින් මම ලියපු සටහනක්.  මේ වගේ අදහස් ගැන හිතල බලන්න පුරුදු පුහුණු කරපු අපුරු ගුරුවරු ටිකක් මට හිටියා. ටිකෙන් ටික යාන්ත්‍රික වෙලා ගිහින් දැන් ඔළුවෙන් ඒ අදහස් වේලිලා ගිහින්. නැවත ඔවුන් හමුවී වියලුනු හිතට තෙතමනය ගේන්න කාලය ඇවිල්ල. 

කංඡායුධ සමග මගේ ගේම් ගැසීම - ලාංකීය ගේම් එකක්

      මම ගේම් ගසන්නට කැමති නමුත් ගේම් වලට ඇබ්බැහි නොවූවෙකි. මගේ ගේම් ඉතිහාසය ගැන කෙටියෙන් යමක් කියා පොඩි නොස්ටලිජික් ආතල් එකක් ගැනීම ගේම් ගැසීමට වඩා ආතල් ජනක වැඩකි.

කලුසුදු ටීවී එකකින් ආරම්භ වී පසුව කලර් වුනු අපේ ටීවී එක පුදුමාකාර උපකරණයක් විදියට මාව මවිත කලත්, ටීවී එකේ ගේම් ගසන්නටත් හැකි බව දැන ගත් වහාම නිකම්ම නිකන් ටීවී බැලීම වැඩක් නැති වැඩක් බවත් නියම වැඩේ නම් ටීවී එකේ ගේම් ගැසීම බවත් මට තේරුම් ගියේය. ටීවී එකේ ගේම් ගැසීමට අදාල  ටීවී ගේම් බොක්ස් එකක් ගැනීම සිහිනයක් බව  හොඳාකාරව දැන සිටියත් කොහෙන් හෝ ගේම් ගැසීමේ උණක් ඒ දිනවල තදට වැළඳී තිබුණු ආකාරය මට හොදින් මතකය.

ඒ දිනවල දුව පැන නටන සෙල්ලම් සහ සාමාන්‍ය සෙල්ලම් බඩු  වලට අමතරව අතේ තියාගෙන පොඩ්ඩක් හිතල මතල සෙල්ලම් කල හැකි සෙල්ලම් බඩු ටිකෙන් ටික එලියට පැමිණෙමින් තිබුණු කාලයයි.  ඔය සෙල්ලම් බඩු වලින් මට ලබා ගත හැකි මට්ටමේ තිබුනේ සෙල්ලම් බඩු වර්ග 2කි. එකක් අර ප්ලාස්ටික් puzzle එකක් සහිත කුඩා පුවරුවයි. අනිත් එක කුඩා බට්න් දෙකක් ඔබමින් වතුරේ තිබු පුංචි පුංචි රවුම් කුඩා කණු දෙකක් ඇතුලට හිර කරන පොඩි ගැජට් එකයි.  මේ තියෙන්නේ ඔය අයිටම් දෙක

ප්ලාස්ටික් puzzle එකක් සහිත කුඩා පුවරුව

කුඩා බට්න් දෙකක් ඔබමින් වතුරේ තිබු පුංචි පුංචි රවුම් කුඩා කණු දෙකක් ඇතුලට හිර කරන පොඩි ගැජට් එක

ඉලෙක්ට්‍රොනික් බ්‍රික් ගේම් මැෂිමක් යනු අති සුඛෝපබෝගී සෙල්ලම් බඩුවක් වී තිබුණු ඒ කාලයේ ටීවී එකට සවි කර සුපර් මාරියෝ හෝ තවත් එවැනි ගේම් කාඩ් දමා ප්ලේ කරන මැෂින් යනු හීනෙන් පමණක් පෙනෙන සෙල්ලම් බඩු බවට පත්වී තිබුණි.

මේ තියෙන්නේ ඔය බ්‍රික් ගේම් මැෂින්

බ්‍රික් ගේම් මැෂිමක් නම් යාළුවෙකුගෙන් රැගෙන විත් ආසාව යනකම් සෙල්ලම් කර ඇතත් කවදාවත් ටීවී ගේම් එකක් ගැසීමේ ආශාව නම් ඉෂ්ට වී නැත.

කවදාවත් සෙල්ලම් කර නැති ටීවී ගේම් එකක් 

බ්‍රික් ගේම් මැෂිමක් හම්බ වුනෙත් මම හිතන්නේ O/L කරන කාලේදී වගේ. පිස්සුවෙන් වගේ බස් එකේ යද්දී ඕක ඔබ ඔබ යනවා. මරු ආතල් වැඩේ.

ඔය කාලේදී අපේ මාමා කොම්පියුටරයක් ගෙනාවා. මම ඉතින් පුළු පුළුවන් වෙලාවට මාමලාගේ ගෙදර ගිහින් තමයි කොම්පියුටරේට අත්පොත් තිබ්බේ. කරපු එකම වැඩේ ගේම් ගැහිල්ල තමයි. අපරාදේ කියන්න බෑ.. මාමයි නැන්දයි කිසි අවුලක් නැතිව ඕනේ දෙයක් කරන්න ඉඩ දීලා තිබුනා. 

ඊට පස්සේ ඉතින් ලොකු වුනානේ.  ටීවී ගේම් ආශාව එහෙමම යට ගිහින් කොම්පියුටර් ගේම් ආශාව ආවා. මුලින්ම කොම්පියුටරේ ගෙදරට ගෙනාවේ මම පළවෙනි වතාවට උසස් පෙළ කරන්න කිට්ටු වෙද්දී.  ඒත් ඉතින් වින්ඩෝස් එක්ක නිකන් හම්බ වෙන ගේම් ටික පිස්සුවෙන් වගේ ගැහුවා. මට අදටත් මතකයි මමයි අක්කයි ඔය කොම්පියුටර් ගන්න එහෙ මෙහෙ කඩවල් වල ඇවිදින කොට ඔය රාජගිරියේ හංදියේ තිබ්බ ලොකු තට්ටු 3-4ක බිල්ඩිමක් ඇතුලේ කඩයක කොල්ලෝ ටිකක් මරු කාර් (නිකන් අමුතු යානා වගේ මතක) ගේම් එකක් ප්ලේ කර කර හිටපු හැටි දැක්ක එක. 

මම ගත්ත කොම්පියුටර් එකට ඒ වගේ ගේම් එකක් දා ගන්න බැරි කමක් තිබුනා මට මතක විදියට මොකද මගේ එකේ RAM එක 64MB. අනිත් එක ගේම් CD හොයා ගන්න විදියක් තිබුනෙත් නෑනේ. ඉතින් වින්ඩෝස් එක්ක ආපු ගේම් වලින් සතුටු වෙන්න සිද්ද වුණා.

ඔය මැෂිමේ RAM එක ගැන කියද්දී මතක් වෙන තව දහදුරා වැඩක් තියෙනවා. මම ඒ දවස් වල මගේ යාළුවකුගේ මැෂිමක තිබ්බ 128MB RAM එකක් උස්සල මගේ එකට ගහ ගත්ත එක. මම ඒක ඔන්න ඔහේ ඌට ඕක වැඩක් නෑනේ කියල හිතල උගේ එකෙන් ගලෝලා අරගෙන මගේ එකේ ගහ ගත්තා. මගේ තිබ්බ 64MB එක උගේ මැෂිමට ගහල. ඌත් සද්දයක් නැතිව හිටියා. මම හිතුවා ඌට ඕක ගානක් නැතිව ඇති කියල. හැබැයි මේ දැන් අවුරුදු 4-5කට කලින් ඌව හම්බ වෙච්ච වෙලාවේ මු කිව්වනේ අඩෝ තොට මතකද තෝ මගේ RAM එක මාරු කළා කියල.. හෙහ් හෙහ් හතර විලි ලැජ්ජාවේ පස් වෙනි එක.. ඌ එච්චර කල් ඒක ගණන් ගන්නේ නැතිව ඉඳල.. හෙහ් හෙහ්

ඔහොම ටික කාලයක් යද්දී කොහෙන් හරි හම්බ වුණා  V-COP ගේම් එක. හෙහ් හෙහ් මේක නොගහපු උන් ගේම් කාරයෝ විදියට හඳුන්වන්න අමාරුයි.

ඕක නම් මදි නොකියන්න ගැහුවා. කොටින්ම ඔය කාලේ අර මම ලියපු පොතේ මුල් කවරේට දැම්මෙත් ඔය ගේම් එකෙන් ගත්ත පින්තුරයක් හෙහ් හෙහ්...

ඕක ගහල ඉවර වෙද්දී තමයි අර ඒ දවස් වල ජනප්‍රිය වෙලා තිබ්බ, Age Of Empire වගේ Strategy ගේම්ස් ගහන්න පටන් ගත්තේ. ඒ දවස් වල සෙට් වෙච්ච තව පට්ටම ගේම් එකක් තමයි Commandos කියන එක. සතුරු කඳවුරකට ගිහින් මොකක් හරි මිෂන් එකක් කරන්න තමයි තියෙන්නේ. සමහර මිෂන් ගොඩ දාන්න සෑහෙන්න කල්පනා කරන්න ඕනේ.. කොටින්ම මම උසස් පෙළ පියෝ ඇප්ලයිඩ් ගණන් හදන්න වත් ඒ තරම් නම් කල්පනා කරලා නෑ.. හෙහ් හෙහ්.. මග දිගට බස් වල යද්දිත් මිෂන් එක ප්ලෑන් කරන එක තමයි කලේ.

ඔය ගේම් දිරවන්නේ නැති වයසක උන්දැලට මේ කියන්නේ අපේ මනසේ හැකියාවන් දියුණු වෙන්න පොත් පාඩම් කරලා ගණන් හදන්නම ඕනේ නෑ.. ගේම් ගහල වුණාත් හිතන විදිය, යමක් ප්ලෑන් කරන විදිය ඉගෙන ගන්න පුළුවන්..දැන් මේ අපි ඉන්නේ අපුරුවට.. හෙහ් හෙහ්..

තව තිබ්බා Warcraft කියල ගේම් එකක්. එකත් ඔය වගේම Strategy ගේම් එකක්. හැබැයි අමුතු හයිටෙක් වැඩ සහ මැජික් තිබුනේ. ඔය අස්සේ තව කාර් ගේම් එකකුත් ප්ලේ කළා Test Drive හරි මොකක් හරි නමක් තියෙන. ඕවා ගගහ ඉන්න අතරේ ඉතින් යන්තම් ඔය එහෙන් මෙහෙන් හම්බ වෙන සල්ලි වලින් ගෙදර මැෂිමේ හැකියාව ටික ටික වැඩි කරගෙන තව තව ගේම් ගැහුවා. Unreal කියල එකක්, Doom ද කොහෙද කියල තව එකක් ගහන කාලේ වෙද්දී පළවෙනි රස්සාවටත් ගිහින්.  රස්සාවට ගිහින් කොහොම හරි අමාරුවෙන් මැෂින් එකේ RAM එක 1GB වලට වගේ වැඩි කරගත්තට පස්සේ Need for Speed වගේ පට්ට ගේම් ගැසීමේ හැකියාව ලබාගත්තා. හෙහ් හෙහ් මම හිතන්නේ Need for Speed Carbon ද මොකක් ද කියල ආපු ගේම් එකට වෙනකම් ගැහුවා. ඊට පස්සේ නම් ඔන්න ටිකෙන් ටික ගේම් උණ අඩු වෙලා ගිහින් ටිපිකල් රස්සාවක් කරලා සල්ලි හම්බ කරලා, කසාද බැඳලා ඉන්න ඕනේ කියන තත්වයට පත්වුනා.

ඊට පස්සේ ගේම් ගැසීම අභාවයට ගියාට හදිස්සියෙවත් ගේමක් සෙට් වුනොත් සැරයක් දෙකක් ප්ලේ කරලා බලන එක නම් නතර වුනේ නෑ.

කොහොම හරි ඉතින් එව්වා මෙව්වා වෙලා සෑහෙන්න ලොකු වෙලා මේ පහුගිය අවුරුදු 2-3-4කට කලින් මේ රටට ආවට පස්සේ ආපු මගේ ඔය කීවෙනි හරි උපන්දිනේදී මම සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතිව Need for Speed Most Wanted එකේ Android වර්ෂන් එක සල්ලි දීලා අරගෙන ෆෝන් එකට දාගත්තා මම විසින් මටම දෙන උපන්දින තෑග්ගක් හැටියට.. දැන් ඉතින් ඔය යන එන වෙලාවට ඕක ෆෝන් එකේ දාගෙන ගහනවා. පට්ට ගේම් එකක්.

ඊට පස්සේ ආයේ ගේම් උණ මට  හැද්දේව්වේ අපේ අක්කගේ පොඩි එකා. ඌට හැදෙන ගේම් උණට සෙට් වෙන්න හිටියේ මම. මොකද උගේ තාත්තා හෙවත් මගේ ලොකු මස්සිනාට ගේම් ප්ලේ කිරීම කෙසේ වෙතත් ගේම් කියන වචනෙවත් සෙට් වෙන්නේ නැති එකෙක්. පොඩි එකා ගේම් ගහන එකට විරුද්ද නොවුනත් පොඩි එකත් එක්ක සෙට් වෙලා උගේ ලෙවල් එකට වැටිල ගේම් ගහන එකට පොඩි එකාට ඕනේ වුනේ මාව. තාත්තව නෙවෙයි.. හෙහ් හෙහ්...

ඊට පස්සේ මම  මිනිහත් එක්ක සෙට් වෙලා මේ කාලේ පට්ට ජනප්‍රිය වෙලා තියෙන Clash of Clans ගහන්න පටන් ගත්තා. ෆෝන් එකෙන්. එකත් මරු ගේම් එක. ලංකාවේ කොහොම වුනත් මේ රටේ නම් තරුණ, බාල, මහලු කියල වෙනසක් නැතිව ඔය ගේම් එක නම් ගහන අය ඉන්නවා. මෙහෙ ඉන්න ගොඩක් මිනිස්සු ෆෝන් එකෙන් කරන්නේ ඔය එක එක විදියේ ගේම් සෙල්ලං කරන එක.

මම මේ බ්ලොග් කියවන ඔය ගේම් ගැන වැරදි ආකල්ප වලින් බලන අයට දැන ගන්නත් එක්ක යමක් ලියන්නම්. මම මුලින්ම වැඩ කරපු කොම්පැනියට හම්බ වුණා ඔය කොහේදෝ රටක ප්‍රොජෙක්ට් එකක්. ඒ ප්‍රොජෙක්ට් එක තමයි ඒ රටේ හදපු පරිගණක ක්‍රීඩාවක් ටෙස්ට් කරන එක. ඒ වැඩේ කරන්න බාර දුන්නේ ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය ලබල, ඔය උපාධි එහෙම අරගෙන ආපු පරිගණක මෘදුකාංග ඉංජිනේරුවන්ට. පරිගණක මෘදුකාංග වලදි ගේම් කියන්නේ සෑහෙන්න හොඳ තැනක් තියෙන රස්සාවක්. ගේම් ලියන එක ලේසි නෑ..  කොටින් ම ඒ දවස් වල ඒ වැඩේ කරපු මගේ යාළුවන්ට පඩි ගෙව්වේ ගේම් ගහනවට. පස්සේ පස්සේ  ඒ වැඩේට තව කට්ටිය ඕනේ වෙලා අපේ කොම්පැනියේ ලොක්කා මට කිව්වා කවුරු හරි හොයල දෙන්න කියල. පස්සේ මම ඔය උපාධියක් අරන් රස්සාවක් නැතිව අනාථ නාථ වෙලා හිටපු මගේ අතීසාර යාලුවෙකුට ඒක සෙට් කරලා දුන්න. ඌ කාලයක් පඩියට ගේම් ගහල රස්සාව පටන් අරන් පස්සේ පස්සේ වෙන වෙන දේවල් ඉගෙන ගෙන දැන් ලක්ෂ ගණන් වලින් පඩි ගන්නේ...

පරිගණක ගේම් කියන්නේ යකෙක් නෙවෙයි. අපි කවුරුත් දන්න අඳුරන Tesla සමාගමේ නිර්මාතෘ මෙන්ම අද ලෝකයේ සිටින ඉතා නිර්මාණශීලි මෙන්ම ධනවත් ව්‍යාපාරිකයෙක් වෙච්ච Elon Musk ඔහුගේ විවේක වෙලාවලදී කරන ප්‍රියතම වැඩක් විදියට මේ පරිගණක ක්‍රීඩා හඳුන්වනවා. ඔහු ගේම් විශේෂඥයෙක්.

හරි ඉතින් ගේම් ගැන ඉතිහාස කතා පොර ටෝක් ඇති. මේ ලංකාවේ හදපු කංඡායුධ ගේම් එක ගැනත් මම ෆේස්බුක් එකේ දැකල පොඩ්ඩක් උනන්දු වෙලා හිටියා. මේ ලඟදි ඕක නිල වශයෙන් නිකුත් කලාය කියල පණිවිඩයක් දැක්කට පස්සේ ගේම් එක හදපු අපේ ලංකාවේ සහෝදර සහෝදරියන්ට උපකාරයක් වශයෙන් එයාලගේ වෙබ් අඩවියේ සඳහන් විදියට මුදලක් ගෙවල මම මේක ගත්තා. කැමති කෙනෙකුට නොමිලේ ඩවුන්ලෝඩ් කරගන්නත් ඔවුන් පහසුකම දීල තියෙනවා. එක ඉතා වටින වැඩක්.

මේ තියෙන්නේ ගේම් එක. කැමති කෙනෙකුට මෙතනින් ෆේස්බුක් එකට ගිහින් ඔවුන් හා සම්බන්ධ වෙන්න පුළුවන්

ඩවුන්ලෝඩ් කරගන්න ඕනේ ලින්ක් ටික එවෙලේම මට ලැබුනත් මම ඊට මාසෙකට විතර පස්සේ තමයි මේ ගේම් එක බා ගත්තේ. ඉතින් ඔය නිවාඩු පාඩුවේ ඉන්න දවසක මම මගේ කාර්යාල පරිගණකයේ ඕක දාගෙන බැලුවා. මේ ලැප්ටොප් එක ගේම් ගහන්න හදපු එකක් නොවුනත් සෑහෙන හොඳ තත්වයේ තියෙන නිසා ගේම් එක අවුලක් නැතිව වැඩ කරනවා. හැබැයි ග්‍රැෆික් නම් පොඩ්ඩක් අවුල්. මට හිතා ගන්න බැරි මගේ ග්‍රැෆික් කාඩ් එක මදි නිසා වෙන අවුලක් ද නැත්නම් ගේම් එකේ ග්‍රැෆික් අවුලක් ද කියන එක.  කොහොම හරි ඉතින් ගේම් එක ගහද්දි මට හිතුනු ටික මම ලියල දාන්නම්.  හදපු අයට උදව්වක් විදියට.. මම ගේම් ඩිවෙලොප්මන්ට් ගැන නම් මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නෑ.

1. මේ ගේම් එකේ ඉන්න ප්‍රධාන චරිතය දැක්කම මට නිකන් එන්නේ කම්මැලි හැඟීමක්. වීර චරිතයක් කියන හැඟීම නෙවෙයි. හැබැයි තාම ගේම් එක වැඩිය සෙල්ලම් කලේ නැති නිසා තීරණයක් දෙන එක අසාධාරණයි කියල හිතෙනවා.

2. මම තේරුම් ගත්ත විදියට මේ ගේම් එක හදල තියෙන්නේ දැනට තියෙන ගේම් එන්ජින් එකක් භාවිතා කරලා (Unreal Engine). ඒ කියන්නේ ගේම් එකේ සංකීර්ණ වැඩ කටයුතු ගොඩක් ඒ එන්ජින් එකෙන් සිද්ධ වෙනවා.

3. ගේම් එක පටන් ගන්නකොට දැනෙන හැඟීම ටිකක් කම්මැලියි වගේ. ඒ කියන්නේ ඉන්ට්‍රෝ එක  මදි වගේ. හවස ගෙදර යන්න ඕනේ කියන හැඟීමෙන් ඉන්න මාළු කාරයෙකුට සිද්ද වෙන අකරතැබ්බයක් වගේ හැඟීමක් එන්නේ. ගෙදර යනගමන් කියන මානසිකත්වය ආවම ගේම් ගහන්න හිතෙන්නේ නෑනේ.. හෙහ් හෙහ්

4. ඉන්ට්‍රෝ එකේ තියෙන කතාව පොඩ්ඩක් ආසා හිතෙන විදියට, ගේම් එකේ කතාව සහ සිද්දි කිහිපයක් එකතු කරලා පොඩ්ඩක් ආසා හිතෙන විදියට තිබුන නම් හොඳයි.

5. මුලින් ම ගේම් එක පටන් ගන්න තැන තියෙන ජැටියෙන් එලියට යන්න හෙන ගේමක් දෙන්න වුණා.  මොකක් හරි හේතුවක් නිසා යන්න තියෙන නියමිත පාර දිගේ අපේ වීරයා ඇවිදගෙන ගියේ නෑ. ඉතින් මට එපා වුණා. හැබැයි මමත්  අතාරින්නෙ නැතිව වීරයාව මුහුදට දාල ගොඩට අරන් ගියා.

6. කොහොම හරි වෙරළට ගිහින් ගේම් එක සෙල්ලං කරගෙන යනකොට දැනුනේ තියෙන දර්ශන වල පැහැදිලි බව සහ විස්තර සහිත බව තවත් වැඩි වුනානම් කියන එක.

මුලින්ම තියෙන වට පිටාවේ තියෙන යම් යම් අඩුපාඩු හින්ද වැඩි වෙලාවක් සෙල්ලම් කරන්න ආස හිතෙන්නේ නෑ. මම දන්නවා ඕවා හදන්න අමාරුයි කියල හැබැයි ඉතින් කරන වැඩේ උපරිම විදියට කරන්න ඕනේ කියන එකයි මගේ අදහස. මට හිතෙන්නේ ඒක ලාංකීය අපි හැමෝටම තියෙන අඩුපාඩුවක්. යන්තම් වැඩේ කෙරෙනවනම් ඇති කියල හිතෙන එක. හැබැයි උසස් තත්වය කියන එකට ලැබෙන වටිනාකම නිකම්ම නිකන් වැඩේ කෙරෙන දේකට තියෙන වටිනාකමට වඩා සෑහෙන්න වැඩියි. අලුත් වර්ෂන් වලදී හැදෙයි කියල හිතමු.

මම අන්තිමට නතර වුනේ අර අලියාගෙන් බේරෙන්න තියෙන තැනදී. ඊට පස්සේ ආයේ සෙල්ලම් කරන්න බැරි වුණා. වැඩි දෙයක් කියන්න අමාරුයි ඔක්කොම සෙල්ලම් කරන්නේ නැතිව.

කොහොම වුනත් ඉතින් ලංකාවේ අපේ වැඩක් විදියට අගය කරන්න ඕනේ. අනිත් පැත්තට නිකම්ම නිකන් ලංකාවේ අපේ වැඩක් විදියට මේ වගේ වැඩ කරලා වැඩක් නෑ. උපරිම තත්වයෙන් හදල ලෝකෙටම දෙන්න පුළුවන් විදියට හදන්න ඕනේ කියලයි මගේ අදහස. එහෙම ලෝකෙටම දෙන්න පුළුවන් විදියට හදන්න නම් ඉතින් අපේ කම කියන එකට වඩා ලෝකයේ මිනිස්සු හැමෝගෙම කම කියන එක ගැන හිතල මේ වගේ දේවල් හදන්න ඕනේ කියලයි මම හිතන්නේ.  මේ කණ්ඩායම මේක හදන්න වෙච්ච මහන්සිය අඩු තක්සේරු කරන්නේ නෑ. හැබැයි ඉතින් ඔය මහන්සියෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනයක් තමන්ට සහ රටට ගන්න නම් අපිට ටිකක් විතර අපේ තියෙන මානසිකත්වයෙන් මිදිලා හිතන්න වෙනවා. 

මාස ගණනකට  කලින් ලියා අස්සක දමා තිබුණු මේක බ්ලොග් වසන්තය වෙනුවෙන් සුද්ද බුද්ද කර පින්තුර දමා පබිලිස් කරන ලදී  

ආච්චිගේ වයස

                      ගැහැනුන් ගේ වයස ගැන කතා කිරීම නොහොබිනා දෙයක් ලෙස සලකන්නේ මන්දැයි මම නොදනිමි. නමුත් ඉතින් ඔය වයස හැංගිම තේරුමක් නැති වැඩක් බව ඒ පාර්ශවයේ අයට තේරුම් කර දීමටද නොහැක. කොච්චර හැංගුවත් කිරි ගහට ඇන්නා වගේ ඔය ගැහැණු ළමයින් ගේ වයස දැන ගැනීමේ අත් බෙහෙතක් ඇත. කාගේත් දැන ගැනීම පිණිස එය මෙසේය. ඔබ කැමති හෝ පොඩි හරි මෙව්වා එකක් ඇති ගැහැණු ළමයෙකුගේ වයස දැන ගැනීමට ඇති ඉතාම සරල ක්‍රමයක් නම් ඒ තැනැත්තියගේ ඊමේල් ඇඩ්රස් එක ඉල්ලා සිටීමයි. කිසි පැකිලීමකින් තොරව එය ඔවුන් ලබා දෙනු ඇත. බොහෝ විට ඊමේල් ඇඩ්රස් එකේ අවසානයට ඇත්තේ ඇගේ උපන් අවුරුද්ද වීමේ සම්භාවිතාව ඉතා වැඩිය. මම මෙය බොහෝ තැන් වල පරික්ෂා කර ඇත. උදාහරණ ලෙස අපේ අක්කා සහ නංගි යන දෙපලම ලැජ්ජා බයක් නැතිව උන්ගේ උපන් අවුරුද්ද අගට ඇති ඊමේල් ඇඩ්රස් පාවිච්චි කරති. මම මේ සිටින රටේද එවැනි ඇඩ්රස් දැක ඇත. ඉතින් ඔය හංගන වයස ඔන්න ඔය ආකාරයෙන් දැන ගැනීමට හැකිය.

අපේ ආච්චිගේ වයස හරියටම දන්නා කෙනෙක් නැත. ආච්චි ඊමේල් පාවිච්චි නොකරන නිසා මගේ අත්බෙහෙතද වැඩක් නැත. ඇයගේ උපතට හෝ විවාහයට අදාළ කිසිදු ලියවිල්ලක් ඇය සතුව නැත. ජාතික හැඳුනුම්පතක් ඇත්දැයි දන්නෙත් නැත. දරු මුණුපුරන් ගෙන් සැදුම්ලත් 50ක්-60ක් පමණ වන ඇයගේ නෑ පරපුරෙන් ඇගේ වයස හරියටම දන්නා කිසිවෙකුත් නැත. 

ඇයගේ වයස අපි අනුමාන කරන්නේ අපේ ලොකුම ලොකු අම්මාගේ දැන් වයස අනුවය. අපේ ලොකුම ලොකු අම්මාට දැන් වයස 72කි. අනුමාන වශයෙන් අපේ ආච්චිට වයස විස්සේදී සිය පලමු දරුවා ලැබුනේයැයි සිතුවිට මේ වන විට ඇගේ වයස 92ක් විය යුතුය. ආච්චිට ඇගේ වයස ගැන හැඟීමක් නැත. ඉතින් ආච්චි වෙනුවෙන් ඇගේ වයස සඳහන් කරන අප ඇගේ වයස 90ට වඩා වැඩි බව අසන අයට පැහැදිලි කර දෙයි. 

ආච්චිගේ වයස සහ ඇගේ ජීවිතය පිළිබඳව සිතා බැලීමට සිත්වූයේ ගිය සතියේ සිදුවූ ඇගේ දෙවෙනි දියණියගේ හදිසි අභාවය වෙනුවෙන් ලංකාවට ගොස් සිටින විට ඔහේ බලාගෙන සිටින ආච්චි දෙස බලා සිටි මොහොතකය. 

ආච්චිගේ ජිවිත කතාව මම හරියටම දන්නේ නැත. නමුත් ඇගේ දෙමව්පියන්ද, ස්වාමියාද, මම දන්නා එක සොහොයුරෙක් ද, මම නොදන්නා තවත් බොහෝ නෑදෑ පිරිස් ද ඇයව හැර ගොස් බොහෝ කල්ය. මිට වසර 15කට පමණ පෙර සිදුවූ මගේ පියාගේ අභාවය ඇයට ප්‍රථම වරට ඇගේ බෑණනුවන් කෙනෙක් අහිමි කල අතර, වසර 4කට පමණ පෙර එක් මුනුපුරකුගේ සැමියෙකුද අහිමි කළේය. අවුරුදු 70ක් පමණ ආයු වළදා ඇගේ දෙවෙනි දියණිය හෙවත් අපේ ලොකු අම්මා ගිය සතියේ ඇයව හැර ගියේය. 

ලොකු අම්මාගේ අභාවය අප සැම තුල කම්පනයක් ඇති කලේ කිසිවෙකුත් බලාපොරොත්තු නොවූ ලෙස එය සිදුවූ නිසාවෙනි. සිය පවුලට ඉතා ලැදි කරුණාවන්ත සහ මෘදු ගති ගුණ තිබු ලොකු අම්මා ගැන මගේ මතකය බොහෝ දුරට දිව යයි. මම කුඩා කල අපේ අම්මා සහ තාත්තා නිවසින් බැහැරව සිටින විට මාව නවතා තබන්නේ ලොකු අම්මාගේ නිවසේය. මට එහි සෙල්ලම් කිරීමට සිටියේ මගේම නැගණියයි. ලොකු අම්මාගේ දරුවන් මට වඩා වයසින්ගේ වැඩි මහලුය.  නංගිගේ සහ මගේ වයස් පරතරය අවුරුදු 2කි.  80 ගණන් වල සිදුවූ වැඩ වර්ජනයට ලක්ව රැකියාව අහිමි වී සිටි අපේ අම්මාට නංගි හම්බවුනු විටම නැවත ලැබුණු රැකියාවට යාමට උදව්වක් ලෙස ලොකු අම්මා නංගිව බලාගැනීමට බාරගෙන ඇති අතර ටිකෙන් ටික නංගි ලොකු අම්මාගේම දරුවෙක් ලෙස ලොකු අම්මා සමග හැදී වැඩුනේය. අපේ නංගි ලොකු අම්මාට අම්මා යනුවෙන් ද අපේ අම්මාට සුදු අම්මා ලෙසද අද වන තෙක් ආමන්ත්‍රණය කරයි. නංගි තාත්තා ලෙස කතා කලේ ලොකු තාත්තාටය. අපේ තාත්තාට ඇය ඇමතුවේ බාප්පා ලෙසය. නමුත් කිසිදිනෙක අපේ අම්මාට හෝ තාත්තාටවත් ලොකු අම්මාට හෝ ලොකු තාත්තාටවත් ඒ පිළිබඳව ගැටලුවක් නොතිබිණි. පවුලේ වෙන කිසිවෙකුට හෝ ගැටලුවක් නොවුනි. අපේ නංගි ඇත්ත නෑ කම් දැන ගත්තේ බොහෝ වැඩි මහලු වූ විටය. ඇයටද එය ඒ හැටි ගානක් නොවුනි.

එසේ වීමට හේතුව ලොකු තාත්තා සහ අපේ තාත්තා යනු එක පවුලේ සහෝදරයින් වීමය. ලොකු අම්මා සහ අම්මා විවාහ වී ඇත්තේ එසේය. කොළඹ වරායේ කම්කරුවෙකු ලෙස රස්සාවට බැඳුනු ලොකු තාත්තාට කපුවෙක් මාර්ගයෙන් සිදු කෙරුණු මගුල් යෝජනාවකින් ලොකු අම්මා විවාහ කරගෙන ඇති අතර අයියාට සපෝර්ට් එකට ලොකු අම්මලාගේ ගෙදර ගිය අපේ තාත්තා අම්මාට ලයින් එක දමා වැඩේ ගොඩ දාගෙන ඇත. ඉතින් අපේ පවුල් දෙක දෙකක් නොව එකකි. 

ලොකු අම්මා ගැන ලියා තැබීමට බොහෝ දේ නැතත් ඇය තුල තිබු මෘදු ගතිය සහ කරුණාවන්ත කම ගැන බොහෝ දේ ලිවිය හැකිය. නිවසට වී සිය සැමියාට සහ දරුවන්ට සැලකීම පමණක් ඇයගේ ජීවිතය විය. එවන් ජිවිතයක් ගෙවීම ගැන වෙනම ලිවිය යුතුය. මට හිතෙන්නේ ඇගේ ජීවිතය සාර්ථක ලෙස ඇය ගෙවා නිම කර දැමු බවයි. සංකීර්ණ දේ පසු පස හඹා ගොස් හෙම්බත්වනවාට වඩා සරලව සැමියා සහ දරුවන් සමග අවසාන මොහොත තෙක් ඇය ඇයගේ ජීවිතය ගෙවා දැමුවාය. සිය පවුල වෙනුවෙන් යැයි කියමින් අපි බොහෝ දෙනා ඉබා ගාතේ දුවමින් වඩා හොඳ ජිවිතයක් වෙනුවෙන් අරගල කරයි. ඒ අරගල අස්සේ අපට අමතක වී යන්නේ ඒ සිය පවුල සමග ජිවත් වීමටයි. අවසානයේ අරගලය අතරතුර අප පවුල හැර යාම හෝ පවුල අප හැර යාම සිදුවේ. අරගලය කලේ කුමකටදැයි අපට සිහි වන්නේ එසේ හැර යන අවසාන මොහොතේදීය. ඒ අතින් ලොකු අම්මා සිය ජීවිතය විඳ සැනසිමට පත්වන්නට ඇත.

ලොකු අම්මාගේ ජීවිතය එසේ නිමාවූ පසුවත් ආච්චි ගේ ජීවිතය ඔහේ ගලාගෙන යයි. ඇසීම සහ පෙනීම මද වශයෙන් අඩුවී තිබීම හැර වෙන අවුලක් නැති ආච්චි හොඳින් හැරමිටි වාරුවෙන් ඇවිදියි. දිනපතා අවම වශයෙන් කිලෝමීටර් 2ක් වත් සිය දූ දරුවන්ගේ නිවෙස් අතර ඇය ඇවිදියි. ඒ වාසනාව අයට ලැබී ඇත්තේ ඇගේ දරුවන් එකම කිට්ටුව පදිංචිව සිටින බැවිනි. ඒ හැම නිවසේම සිදුවන දේ ගැන ඇය තවමත් අවධානයෙනි. නමුත් කාටවත් වදයක් වන විදියට හැසිරී නැති අතර, කිසිවෙකුත් ඇයව වදයක් ලෙස නොසලකයි. කියන දෙයක් ටිකක් සද්දෙට කීමට සිදු වීම හැර වෙන කිසි අවුලක් කාටවත් නැත. 

අදටත් ඇගේ පවුලේ සියලු දෙනා එකාමෙන් එකතු වේ. දරුවන් මුනුපුරු මිනිපිරියන් සහ ඔවුන්ගේ දරු දැරියන් අතරත් සාමය සහ සමාදානය එකසේ පිහිටන සේ ජිවත් වීමට ඒ සියලු දෙනා හුරුපුරුදු වී ඇත. එය ආච්චි විසින් බලෙන් සිදු කල දෙයක් නොව කිසිවක් නොකර ඔහේ බලාසිටීමෙන් දුන් ආදර්ශය නිසා සිදුවූවක් බව මට සිතෙයි. හැමදේම සොයා බලා දන්න තරමින් උපදෙසක් දෙන ඇය ඒ දේ වුනාදැයි නැවත සොයා බලන්නේ නැත. සිදු කිරීම හෝ නොකිරීම අපට බාර දී ඇය ඔහේ බලා හිඳියි.  ලොකු අම්මා අසනීප වී රෝහලේ අසාධ්‍ය වී සිටින විට අපේ අම්මා සිටියේ නංගි සමග ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඇගේ කුඩා දියණිය සමගය. අක්කා අම්මා සමග දුරකතනයෙන් කතා කරනු අසා සිටි ආච්චි අම්මාට පවසා ඇත්තේ "උඹ එන්නේ නැද්ද ජේසංව බලන්න" (ජේසං යනු අපේ ලොකු අම්මාගේ නික් නේම් එකය).  කෝල් එක දී වරුවක් යන්නට පෙර තනියෙන් ට්‍රාන්සිට් ගෙන රට යන්නට බයේ සිටි අපේ අම්මා නැවත ලංකාවට එන්නට ගුවන්ගත වී හමාරය. 

අපේ පවුල වැඩිහිටියන්ට ගරු කරන පවුලකට වඩා වැඩිහිටියන් සමග යාළුවන් සේ සිටින පවුලකි. කට්ටිය සෙට් වූ විට මඩක් නොවැදී සිටීමට හැකි කිසිවෙක් නැත. කොටින් ම ආච්චිටත් එයින් ගැලවීමක් නැත. ගහන මඩක් ඇහුනත් නැතත් ඔන්න ඔහේ සිනාසී සිටීම ඇගේ සිරිතයි. මඩ ගැසීමත් ඇගේ ජානවලින්ම අපට ලැබෙන්නට ඇත. 

ආච්චිගේ ජීවිතය ගැන සිතා බලන විට දැනෙන්නේ මහා පුදුමයකි. අවුරුදු 90ක් තිස්සේ දහසක් හැලහැප්පීලි වලට මුහුණ දීමට ඇගේ සිත කෙසේ  සවිමත් වුවාදැයි විටෙක සිතා ගත නොහැක. අපි අද සොයන සැප වර්ග කිසිවක් විඳ නොමැති ඇය, අපිට සිහිනෙන්වත් සිතාගත නොහැකි තරම් දුක් ගොඩකට මුහුණ දී ඇත. අප කොතරම් ලාමකදැයි සිතෙන්නේ මෙවැනි ජිවිත ගැන මදක් සිතා බලන විටය.

ආච්චිගේ ජිවිත කතාව අසාගෙන ලියා තැබීම වටී. මේ කලබල ඉවර වූ විට එය කල යුතුය. වයසක මිනිසුන් සමග කතා බහ කිරීම මම ඉතා ප්‍රිය කරන වැඩකි. මල ගෙවල් වල නිදි මැරීම අපුරු වැඩක් වන්නේ එවැනි මිනිසුන්ගේ ජිවිත කතා එලියට ගන්නට නියම අවස්තාවක් ලබා දෙන බැවිනි. මෙවරද අපේම තවත් දුරස්ථ නෑයෙකුගේ තරුණ කාලයේ වීරක්‍රියා අසා සිටීමේ අවස්තාවක් ලැබුණි.

අපිට අපේ ජිවිත ගැන නැවත සිතා බැලීමට අවස්තාවක් මෙවැනි වැඩි මහලු අයගේ ජිවිත දෙස හැරි බලන විට ලැබේ. මහා මිනිසුන්, දක්ෂයින් සහ හෙන චරිත ලෙස සිතා සිටින අපි කොතරම් මල් මල් ටින් ටින් දැයි සිතෙන්නේ ජීවිතය ජිවත් වූ මිනිසුන් ගේ ජීවිතය ගැන සොයා බලන විටය.

මිට වසර 3-4කට පමණ පෙර ගත් අපේ ආච්චිගේ ෆොටෝ එකක්

පුනරාවර්තනය

ලියන්නට කිසිවක් ඉබේ මතක් නොවූයෙන් ද

සිතා මතා කිසිවක් ලියන්නට තරම් ඉස්පාසුවක් නොමැති වූයෙන් ද

ප්‍රියකරන පෙබරවාරිය තනි නොකරණු පිණිස

මේ පද සතර මෙසේ ලියා නිදාගමි.

ඉතිහාසය නැවත නැවත සිද්ද වෙනවා කියන එක ගැන ඔය කාට හරි සැකයක් තියෙනවනම් මෙන්න මේ කවිය කියවල ඔය ලින්ක් එකට ගිහින් බලන්න.. ඔබගේ සැක සංකා හිරු දුටු පිණි බිඳු මෙන් දියවෙලා යාවි.. රට්ටු කියයි එක එක කතා. හැබැයි ඇත්තම හේතුව නම් ඉතිහාසය නැවත නැවතත් සිද්ධ වීම කියන මහා බලගතු ක්‍රියාදාමයට අසරණ මාව අසුවීම.. එහෙම නැතිව මම කවදාවත් මේ බ්ලොග් එක ලිවීමට කිසිම කම්මැලි කමක් දක්වන මනුස්සයෙක් නෙවෙයි නේ... මම ඕක අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනේ කියවන අය දන්නවනේ.. හැබැයි කොච්චර කඩිසර, උනන්දු, උද්යෝගී තව ඒවා මේවා ඔක්කොම තියෙන මනුස්සයකුට වුනත් ඔය ඉතිහාසය නැවත නැවත සිදු වීම වලක්වන්න බෑ..  ඉතින් පෙබරවාරි කියල නෑ ඕවා වෙනවා. වැඩේ කියන්නේ මට ඕක වෙන්නෙම පෙබරවාරි වලදී.. මට හිතෙන්නේ මට නොපෙනන අදිසි හස්තයක කුමන්ත්‍රණයක් මෙතන තියෙනවා.. ඒ කියන්නේ පෙබරවාරි මාසයේදී මට මේකේ මොනවත් ලියන්න නොහිතෙන තත්වයට පත් කරන ඉතාම සියුම් කුමන්ත්‍රණයක්.. අධික නිදිමත වගේ ඉතා ම සියුම් අකාරයෙන් ඔය කුමන්ත්‍රණ ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ. 

ඉතින් මම වගේ ඔය මොන්ටිසෝරි කාලේ ඉඳල මේ බ්ලොග් ලියන්න නියම පරිචයක් ලබා ගත්ත නැති කෙනෙකුට ඔය වගේ සියුම් කුමන්ත්‍රණ වලින් බේරෙන්න අමාරුයි. අනිත් එක අපි කවදාවත් ඉතිහාසය රිපීට් වීම වගේ ස්වාභාවික ක්‍රියාදාම වලට බාදා කරන්න හොඳ නෑ.. ඒවා ඒ විදියට වෙන්න අරින්න ඕනේ. ඕව බ්ලොග් ලෝකෙටත් අදාලයි.

නමුත් මිත්‍රවරුනි මේ අවස්ථාවේදී මම ඉතාම සතුටින් ප්‍රකාශ කරන්න කැමතියි ලබන මාසයේදී මේ සම්බන්ධයෙන් නියම පරිචයක් මොන්ටිසෝරි කාලයේදීම ලබා ගත් බ්ලොග් කරුවන් එහෙම ඉන්නවනම් ඒ අය හම්බ වෙලා මේ වගේ සියුම් කුමන්ත්‍රණ වලින් බේරිලා මොනවා හරි ලියන්න මේ අවස්ථාවේදී මම ඔබ තමුන්නාන්සේලාට පොරොන්දු වෙනවා. 

මේ වගේ යහපාලනය රජයන යුගයක පොරොන්දු ගැන විශ්වාස කරන්න කියල මම ඔබ තමුන්නාන්සේලාගෙන් අවසාන වශයෙන් ඉල්ලා සිටිනවා.

නැවත හමු නොවන සඳ ! අනාථ ජිවිත

     හිරු මුහුදේ ගිලී යමින් ටිකෙන් ටික අඳුර ගෙනෙන සැන්දෑ යාමයේ මුහුදු වෙරළේ සැන්දෑ සුව විඳිමින් සතුටු වන තරුණ පෙම්වතුන්, දරු පැටවුන් සමගින් ආ දෙමාපියන්, ජිවිතයේ සැන්දෑ සමය ගෙවා දමමින් සැනසිලි සුව විඳින මහල්ලන් අතර නොනවතින රැලි වලට දෙපා තෙමා ගනිමින් වෙරළ දිගේ ඇවිදින තරුණයෙකි.

ඔහුගේ වයස හරියටම හිතා ගත නොහැකි වුවත් ජිවිතයේ දෙවෙනි දශකය ගෙවා දමමින් සිටින බව සිතිය හැක. වෙරලේ සතුටු වන මිනිසුන් වෙනුවෙන් ඇති නොයෙකුත් ජල ක්‍රීඩා ගැන කිසිදු උනන්දුවක් නොදැක්වූ ඔහු අත රැඳුනේ දියෙන් දුර්වර්ණ වී ගිය කොටු කැබැල්ලකි.  රැල්ලෙන් සේදී යන වැල්ලේ යමක් ලියන්නට ඔහු දැරූ මහන්සිය කිහිප විටක් සේදී ගියද එයින් සැලුනේ ඔහු නොවේ.  තාරුණ්‍යයේ ජවය බාධක හමුවේ නොසැලෙන බව ඔහු නිහඩව කියා පෑවේය.

වැල්ලේ විනෝද වෙන සියක් දනන් දෙස ඔහේ බලා සිටි මගේ දෑස් මේ තරුණයා වෙත යොමු වුයේ ඔහු මේ රැල්ල සමග තරඟයට මෙන් වැල්ලේ ලියන්නට තැත් කරන දේ කියවීමට ඇති වුනු කුතුහලය නිසාවෙනි. අනුන්ගේ දේ සෙවීමේ සහජ ආශාවට  ඔන්න ඔහේ ඉඩ දුන් සැනින් වැල්ලේ අඩි කිහිපයක් ඉදිරියට ඇදි ගියේ නිරායාසයෙන් මෙනි. 

I MISS එවර ඔහුට ලියා ගත හැකි වුයේ එපමණකි. රැල්ල ඔහු පැරදුවේය.

I MISS YO.. රැල්ල පරදවා ඔහු මදක් ඉදිරියට ගියේය..

ෂුවර් එකට බූට්‌ එකක් කාපු එකෙක්.. කිසිවක් නොදන්නා අනුන් ගැන තීරණ ගැනීමේ සහජ හැකියාව මට උපදෙස් දුන්නේය..

I MISS YOU M..

"කෙල්ලගේ නම M වලින් වෙන්න ඇති පටන් ගන්නේ.. හෙහ් ..  පිස්සෙක්.. කොල්ලෝ කාලේ ඉතින් ඔහොම නේ.." තමුන්ගේ අතීතයෙන් අනුන්ගේ වර්තමානය සහ අනුන්ගේ අනාගතය ගැන කරුණු කාරනා පැහැදිලි කර දීමට ඇති සහජ හැකියාව මට තේරුම් කර දුන්නේය.

තරමක් ලොකු රැලි කිහිපයක් නිසා මුහුදු වෙරළ සුමට වූ පසු වඩා වේගයෙන් ඔහු නැවත මුල සිට කොටු කැබැල්ලෙන් වෙරළ හැඩි කළේය.

මෙවර ඔහු රැල්ල පැරදුවේය

"I MISS YOU MOM"

තීරණ දීමට පණ්ඩිත වූ මොළයට අතුල් පහරක් එල්ල කරමින් කීරි ගැසුණු හදවත මොහොතකට නතර විය.

අපේක්ෂා භංගත්වයකින් වැසි ගිය අසරණ කමකින් යුතුව ඔහු කොටු කැබැල්ලත් අතින් ගෙන මට අඩි කිහිපයක් නුදුරින් මුහුදට පිටුපා නැගී සිටියේය.

මා ඔහු ලියු දෙය දුටු බව ඔහු දැන ගත්තේය. ඒ මගේ ඇස් ඒ වන විට රැල්ලෙන් මැකී යමින් තිබුණු ඉරි කැබලි දෙසට යොමු වී ක්ෂණයකින් ඔහු දෙසට නැවත යොමු වූ බව ඔහු දුටු නිසාවෙනි.

"I'AM A ROHINGYA"

ඔහු කතාවට මුල පිරුවේය

සිංහල බෞද්ධ අප සැමගේ හිත සුව පිණිස කතාව මෙතැන් සිට සිංහලෙනි.

කතාව ට පෙර ROHINGYA ගැන යමක් පැහැදිලි කරදීම වැදගත්.

දැනට ලෝකයේ සිටින වඩාත් ම හිංසාවට පත් ජන කොටසක් ලෙස හඳුන්වන ROHINGYA අනාථයින් යනු අන්තවාදී බෞද්ධයින් ගෙන් එල්ල වන මර බියෙන් මිදීමට ජීවිතය පරදුවට තබා අනාරක්ෂිත බෝට්ටු මාර්ගයෙන් මියන්මාරයේ (බුරුමයේ) සිට ගිනිකොන දිග ආසියානු රටවලට පැමිණෙන මියන්මාරයේ Rakhine නම් ප්‍රදේශයේ වෙසෙන සුළුතර මුස්ලිම් ආගමික ජන කොටසක්. බෝට්ටු මිනිසුන් ලෙස පොදුවේ හදුන්වන මේ මිනිසුන්  හොර ජාවාරම් කාර බෝට්ටු මාරගයෙන් සිය දිවි බේරා ගැනීමට මුහුදට පනින්නන්.

මෙම ආගමික සංහාරය ගැන අන්තර්ජාලයේ සඳහන් තොරතුරු වලට අනුව නම් මියන්මාර් රජය මේ මිනිසුන් සමුලගාතනය කිරීමේ සැලසුමක් තමයි ගෙනි යන්නේ.   ඔවුන් සිය රටේ වෙසෙන තවත් ජනකොටසක් විදියට පිළිගැනීමට මියන්මාර් රජය   සුදානම් නෑ. ජාත්‍යන්තරව රටක් නැති මිනිසුන් (stateless entities) විදියට තමයි මේ Rohingya අනාතයින්ව හඳුන්වන්නේ. බෞද්ධයින් සහ මුස්ලිම් වරුන් අතර මියන්මාරයේ පවතින මේ ගැටුම් ගැන මම වැඩි දෙයක් දන්නේ නැති නමුත් මේ ගැටුම දශක කිහිපයක් තිස්සේ තියෙන දෙයක්. 2012 දී පමණ කණ්ඩායමක් විසින් මියන්මාරයේ බෞද්ධ කාන්තාවක් සමුහ දුෂණය කිරීම මේ ගැටුම් උග්‍ර වීමට හේතුවක් විදියට සඳහන්. 

දැනට මේ මිනිසුන් මියන්මාරයේ සිට මැලේසියාව , තාලන්තය, ඉන්දුනීසියාව ආදී රටවලට බෝට්ටු මාර්ගයෙන් පැමිණෙනවා. ජාත්‍යන්තර මැදිහත් වීම නිසා මේ රටවල් දැන් මේ මිනිසුන් ව තම රටවලට බාර ගැනීමට ඉඩදී තියෙනවා. 

මැලේසියාවට අයත් Penang දුපතේ වෙරළේදී තමයි මට මේ Rohingya තරුණයාව හමුවුනේ

"ආ මම ඔබලා ගැන දන්නවා. මට හරිම කනගාටුයි"

ඔහුගේ හඳුන්වා දීමට මගේ පිළිතුර වුනේ ඒක. මේ මිනිසුන් ගැන වැඩි විස්තරයක් මම නොදැන සිටියත් එහෙන් මෙහෙන් කියවන ප්‍රවෘත්ති නිසා යමක් දැන සිටීම මේ වෙලාවේදී මට ප්‍රයෝජනවත් වුණා.

"ඔයා කොහොමද මෙහෙට ආවේ" බෝට්ටු කතාව දැන දැනත් මම ඔහුගෙන් එහෙම ඇසුවේ සාකච්චාව දික් කරගැනීමේ අරමුණින්. 

"හැමෝම වගේ බෝට්ටුවෙන් තමයි. දවස් 3ක් කෑම මොකුත් නැතිව බෝට්ටුවේ ආවා. අපිත් එක්ක ආපු 25 දෙනෙක් මගදී මැරුණා. කන්න බොන්න නැතිව. වතුර ටිකක් විතරයි තිබුනේ"

"ඔබගේ මවට මොකද වුනේ?"

වැල්ලේ සටහන සිහිපත් කරමින් මම ඇසුවා.

"අම්මට මාත් එක්ක එන්න බැහැ. බෝට්ටු ගමන ඇයට දරන්න බැහැ. බොහෝ අය අතර මගදී මැරෙනවා."

"මට තේරුම් ගන්න පුළුවන්. හැබැයි  ඔයාට පුළුවන් නේ වෙන විදියකට අම්මව ගෙන්න ගන්න. "

"වෙන විදි මොකුත් නෑ" එහෙම තිබුන නම් අපි මෙහෙම එන්නේ නෑ..

"හ්ම් මට තේරෙනවා.."

"නමුත් ඔබලාට වෙන රටවලට යන්න පුළුවන් නේ. ඇයි මුහුදින් එන්නේ? මියන්මාරය ලෝක සිතියමේ ඇති තැන ගැන හරි  මතකයක් නොමැතිව මම ඔහුගෙන් ඇහුවා.

"කොහේ ගියත් වෙනසක් නෑ. අඩුම තරමේ ටිකක් දියුණු රටකට ආවම අපිට හොඳට ඉන්න පුළුවන්. එකයි මෙහෙ එන්නේ. වෙන කොහේ යන්නද"

වැඩි තන්හාවට ඔස්ට්‍රේලියාවට බෝට්ටුවෙන් යන මිනිසුන් ඉන්න රටක මිනිහෙක් විදියට එහෙම අහන එක මෝඩයි නේද කියල මගේ යටි හිත ඒ වෙලාවේ මට කිව්වා.

"මට හරිම කණගාටුයි.  මම ඔබලා ගැන විස්තර ටිකක් දන්නවා. ඇත්තටම හරිම කණගාටු දායක තත්වයක්. මොකක් ද ඕකට හේතුව?"

"ඔවුන්ට ඕනෑ අපි ඔක්කොම මරන්න. ඔබ ethnic cleansing ගැන දන්නවද? මියන්මාර් රජයට ඕනේ අන්න ඒක."

"හරියට හිට්ලර් යුදෙව්වෝ මැරුවා වගේ" මම ඔහුට කිව්වා. ඔහුගේ මුහුණේ තිබුනේ අන්ත අසරණ හැඟීමක්. නමුත් ආචාරශීලි වීමට ඔහු මා සමග සිනා සුනා.

"මම ශ්‍රී ලාංකිකයෙක්. මමත් බෞද්ධ තමයි. සැබෑ බෞද්ධ ආගම අවිහිංසාවාදී ආගමක්. හරිම කනගාටුයි බෞද්ධයින් අතින් ඔබලාට සිදු වෙන හානිය ගැන. නමුත් මේ අන්තවාදීන් ගැන අපිට කරන්න දෙයක් නෑ. හැම ආගමකම ඔවුන් ඉන්නවා."

"ඔබට ඉන්න තැනක් තියෙනවද? ඔබ මෙහෙ මොකද කරන්නේ?"

මනුස්සයෙක් අසරණයි කියල දැනුන ගමන් අපේ ඔළුවට එන සල්ලි කීයක් හරි දුන්න නම් හරි කියන හැඟීමෙන් මම ඇහුවා.

"ඔව් මට ඉන්න තැනක් තියෙනවා. මම NGO එකක වැඩ කරනවා. එහෙම කරදරයක් නෑ දැන්. හැබැයි මට අම්මා නැතිව පාලුයි. මට ඒකට කරන්න කිසිම දෙයක් නෑ."

සල්ලි වලින් සැනසිය නොහැකි දුක්ක දෝමනස්සයන් තව බොහෝ ඇති බව බෞද්ධ මට, මුස්ලිම් ඔහු මතක් කරලා දුන්නා.

වෙරළේ මදක් එහායින් සිටි පවුලේ අය හමුවීමට මම ගියේ ඔහු හා කතාව ටිකක් දුර ගෙනයාමට මට අවශ්‍ය වූ බැවින් ඒ බව පවුලේ අයට දැන්වීමට. 

මම ඔහුගෙන් මොහොතකට සමුගෙන ආපසු හැරි ගොඩබිම පැත්තට ගියා. ඔහු සිනාසී මුහුද දෙස බලන්නට ඇති. මට හරියට මතක නෑ. 

මිනිත්තු කිහිපයකින් මම ආපසු හැරී බලන විට ඔහු එතැන සිටියේ නෑ. වෙරළේ සිටි බොහෝ ජනයා අතරට ඔහු දියවී ගොසින්. මට නැවත ඔහුව සොයා ගැනීමට හැකි වුනේ නෑ.

සමහර විට පවුලේ නෑසියන් සමගින් සැපවත් ජිවිතයක් ගෙවන මගේ අනුකම්පාවෙන් ඔහුට වැඩක් නැතැයි ඔහුට දැනෙන්නට ඇති. 

වාර්ගික ගැටුම් , ආගමික ගැටුම් ගැන අතොරක් නැතිව ඇසෙන මේ කාලයේ ඒ දේවල් අපිට දැනෙන්නේ සිල්ලර ගානට. මහ ජාතියක් වෙලා ඉන්න කම් සුළු ජාතියකට දැනෙන හැඟීම හරියට තේරුම් යන්නේ නෑ. ඔක්කොටම වඩා ලෝකයේ තියෙන ශ්‍රේෂ්ටතම ආගමක් අවුරුදු 2500ක් තිස්සේ පුද පුජා කරමින්, වන්දනා මාන කරමින් රැකගෙන ආපු ජාතියක් විදියට ඒ ආගමේ මුලික ඉගැන්වීමක් වෙච්ච මනුස්සකම අපිට අමතක වෙලා තිබීම පුදුමයකුත් නෙවෙයි. 

ආගම වෙනුවෙන් ජිවිතේ පුජා කරන මානසික ලෙඩුන් ට වන්දනා මාන කරන අපිට ආගම වෙනුවෙන් තව මනුස්සයෙක් මරණ එකත් දැන් මහ ලොකු දෙයක් නෙවේ වගේ. සමහර විට ශ්‍රී ලාංකික සිංහල බෞද්ධ මං ගැන Rohingya  මුස්ලිම් ඔහුට දැනෙන්න ඇත්තේ ඒ වගේ හැඟීමක්.

සියල්ල අවසානයේ ආපසු එන ගමන් මට දැනුන එකම සහනය වුයේ සියලු ආගම් වලින් සිත නිදහස් කර ගෙන ජිවත් වීමට මම පුරුදු වී සිටීමේ වැදගත් කමයි. මම බෞද්ධ වන්නේ රාජකාරි කටයුතු සහ ඔය සීනිබෝල සමාජ කටයුතු වල පහසුව සඳහා පමණක් වීම ගැන මට දැනුනේ සහනයකි. 

අදහන ආගම අනුව හොඳ නරක තීරණය කර සැප දුක වර්ග කර ලබා දෙන බාල මට්ටමේ මෙහෙයුම් පද්ධතියකින් හෝ එවැනි බාල වර්ගයේ අදහස් ඇති සර්ව බලධාරියෙකුගේ අතින් මේ විශ්වය මේ තරම් අපුරුවට නිර්මාණය වුවා යැයි පිළිගැනීමට මගේ හිත කවදාවත් මට ඉඩ දුන්නේ නැත. සමහරවිට ආගමික ග්‍රන්ථ සියල්ල කියවා අවසන් කල අයට ඒවා හරියට ම තේරෙනවා ඇති. 

බමුණෙක් හෝ වසලයෙක් ලෙස නොව  මිනිසා මිනිසෙක් ලෙස  දැකීමට අපිට හැකි වන තාක් අප සියල්ලෝම අනාථ බව පමණක් මට අවසානයේ තේරුම් ගියා.