බෝර්නියෝ සංචාරය - 2 මුහුණට මුහුණ හමුවුණු මාළු සහ පැරිෂුට් ගමන..

අපේ බෝර්නියෝ සංචාරයේ පළවෙනි දවස කොහොමද ගෙවුනේ කියල පහලින් බලන්න

බෝර්නියෝ සංචාරය - 1

දෙවෙනි දවසේ උදේ 9.30ට වගේ කලින්දා වගේම වෑන් එකක් ඇවිත් අපිව Kota Kinabalu නගරයේ තිබුණු ජැටිය ට එක්කන් ගියා. අපි හිටපු හොටෙල් එකේ ඉඳල විනාඩි 10ක වගේ දුර. මේ නගරය දකුණු චීන මුහුදට මායිම් වෙච්ච නගරයක්. නගරය අවට තිබුණු පුංචි දුපත් සමුහයක් තියෙනවා. ඒ හැම දුපතක් ම වගේ සංචාරක ආකර්ෂන. ටිකක් විශාල දුපතක වෙනමම පාසලක් පවා තියෙන බව අපි පස්සේ දැන ගත්තා. 

මෙතන ඉඳල ඉතින් පොටෝ ටිකක් දාන්නම්. මේ තියෙන්නේ ජැටිය

අපේ නඩේ ගුරා තමයි මේ මැද ඉන්නේ.. අපිත් එක්ක ගිය අනිත් සෙට් එකත් එක්ක.

බෝට්ටුව අධි වේගයෙන් යනවා. දෙතුන් තැනකදීම කනේ වැලි (සොරි සොරි වැලි නෙවෙයි... වතුර වතුර..) ගෑවෙන්න නවල අරන් පොඩි පොඩි වැඩ කෑලි දාපු අපේ බෝට්ටුවේ ඩයිබර් මලය දක්ෂය..

ඔහොම විනාඩි 15-20 වගේ ගිහින් අපි මුලින්ම ගොඩ බැස්සේ මෙන්න මේ Sapi දුපතට.. දුපතේ තියෙන පිළිගැනීමේ කවුන්ටර් එක තමා මේ.

මේ තියෙන්නේ දුපතේ වෙරළ

මේකට ආවට පස්සේ අපේ නඩේ ගුරා අපිට එයාල කරන තව එක එක ඇක්ටිවිටිස් වර්ග කීපයක් ගැන කියල දුන්නා.  ස්කුබා ඩයිවින්, පැරා සේලින්, බනානා බෝට්, සී වෝකින් වගේ ඒවා.. කැමති අයට ඒවාට යන්න පුළුවන් ඉතිරි අයට තිබුනේ ඉතින් ස්නොර්ක්ලින් කරන්න තමයි. අපි දෙන්න මොකද කරන්නේ කියල පස්සේ තීරණේ කරන්න හිතාගෙන ස්නොර්ක්ලින් වලට මුහුදට බැස්ස. හැබැයි ඒ වෙරළ එතරම් ලස්සන  කොරල් තියෙන තැනක් නෙවෙයි.. අනිත් එක ගොඩක් සංචාරකයෝ හිටපු නිසා වතුර බොර වෙලා තිබුනේ.. ස්නොර්ක්ලින් වලට එච්චර සුදුසු නෑ.. 

මෙන්න මේ වෙලාවේ තමයි මම මෙන්න මේ පෝස්ට් එකේදී කිව්ව මගේ ඇක්ෂන් කැමරාව එලියට අරන් මුලින්ම වතුරට බැස්සේ..

ලාබෙට ගත්ත චයිනීස් කැමරාවේ වැඩ කිඩ බලන්නත් එක්ක දෙයියෝ බුදුන් සිහි කරගෙන ඕනේ එකක් වෙන්න කියල දිය යට ඔබලා බැලුවා.. පුදනකොටම කාපි යකා කියල මෙන්න බොලේ බඩු වැඩ හෙහ් හෙහ්..

මේ තියෙන්නේ එහෙන් මෙහන් ගත්තු ෆොටෝ ටිකක්... වීඩියෝ කරපු ටිකකුත් තියෙනවා. ඒවා මේකේ දැම්මේ නෑ.. 

කැමරාවේ දිනේ හරියට හදපු නැති නිසා වැරදි දිනයක් තියෙන්නේ.. ඒක නොසලකා බලන්න.. :)

මුහුණට මුහුණ ආපු මාළුවෙක්..

එන්නේ පිඹගෙන..

කොරල් නම් වැඩක් නෑ..

මේ ඉන්නේ තව එකෙක්

මාළුත් ගොඩක් නෑ.. සෙනග වැඩි නිසා මාළු හැංගිලා ද කොහෙද

මේ ඉන්නේ තව සෙට් එකක්

ඔය විදියට පැය දෙකක් විතර මාළු පස්සේ ගිහින් කොරල් වලට කකුල් තුවාල කරගෙන ෆොටෝ ගත්තා ,වීඩියෝ කළා. මට අමතර බැටරි එකක් එහෙම අරන් යන්න බැරි වෙච්ච නිසා ෂුවර් නැතිව තමයි කැමරාව පාවිච්චි කලේ.  හැබැයි අවුලක් නැතිව හවස් වෙනකම් කැමරාව වැඩ කළා.  චීන මුහුදේ දී චීන බඩු හොඳට වැඩ කරනවා මගේ හිතේ.. හෙහ් හෙහ්..

ඊට පස්සේ අපේ දුපතේ සුදානම් කරලා තිබ්බ අපේ දවල් කෑමට ගොඩට ආවා.

මේ තියෙන්නේ

බුෆේ ක්‍රමයට කෑම නම් හොඳටම තිබුනා.

කාල බීලා  පොඩි කයියක් ගහල ඊලඟ ගමනාන්තය  වෙච්ච Manukan දුපතට පිටත් වුණා.

තව විනාඩි 15ක් විතර බෝට්ටුවේ ගිහිල්ල Manukan දුපතේ ජැටියේ දී අපේ නඩේ ගුරා කිව්වා පැරා සේලින් කරන අයට දැන් කරන්න පුළුවන් කැමති අය එන්න කියල.  ෆෝම් එකක් දුන්න අපේ නම් ලියන්න.  ඒ සැරේ අපි දෙන්නයි තව කොරියන් දෙන්නෙකුයි පැරා සේලින් වලට නම් දුන්න.

එතනින් පස්සේ අපි ආපු බෝට්ටුවෙන් අපිව වෙන බෝට්ටුවකට දාගෙන මෙන්න පැරා සේලින් කරන්න පිටත් වුණා.

අපි දෙන්න මීට කලින් එක පාරක් පැරා සේලින් කළා. ඒ මැලේසියාවට අයිති ලංකාවී කියන දුපතට ගිය වෙලාවේ. එකේදී තිබුනේ අපි වෙරළේ ඉන්නවා පැරිෂුට් එක දාගෙන . මුහුදේ තියෙන බෝට්ටුවකින් පැරිෂුට් එකත් එක්ක අපිව ඇදගෙන වේගෙන් යනවා..  අන්තිමට අපි ගොඩ බහින්න ඕනෙත් ආයේ වෙරලටමයි.. ඒක ටිකක් භයානකයි මොකද ආපහු බානකොට හරි තැනදී පැරිෂුට් එක පාලනය කර ගන්න බැරි වුනොත් වෙරළට නෙවෙයි පොල් ගහක් උඩට වුනත් වැටෙන්න පුළුවන්.. ගිය සැරේ ගිය වෙලාවේ මම නම් ගානට වෙරළට බා ගත්තා.. හැබැයි එක ජෝඩුවක් වෙරළේ නතර කරලා තිබ්බ බෝට්ටු ගොඩක් උඩට ගොඩ බෑව.. හෙහ් හෙහ්

ඉතින් මේ සැරේ අපි දෙන්න වීරයෝ වගේ ගියා

බෝට්ටුව ඉතින් දැන් මුහුද මැද්දට යනවා. ටික වෙලාවකින් මෙන්න  බෝට්ටුවේ හිටපු මල්ලි කෙනක් ඇවිල්ල දඩ බඩ ගාල අපි දෙන්නට නයිලෝන් කඹ වලින් හදපු බෙල්ට් වගයක් ඇඳ ගන්න කිව්වා.. ඊට පස්සේ ඕකේ, ඕකේ කම් කම් කියල අපි දෙන්නව බෝට්ටුවේ පිටිපස්සේ තිබ්බ වේදිකාවට නග්ගල ඒ වෙද්දී දිග ඇරල තිබ්බ පැරිෂුට් එකට අමුණලා උඩ ඇරියනේ.. හෙහ් හෙහ්..මදැයි මම වීරයා වගේ වෙරළේ ඉඳල පැරිෂුට් එකේ යන්න හිතා ගෙන හිටියා .. 

මේ තියෙන්නේ කතන්දරේ

බෝට්ටුවෙන් පිටත් වෙච්ච ගමන් ම

ටික ටික ඈත් වෙන බෝට්ටුව

දකුණු චීන මුහුද උඩින් කකුල් දෙකත් වන වන..

මේ තියෙන්නේ පැරිෂුට් එක

මේ තියෙන්නේ වට පිටාව

බහින්න කිට්ටුව ටික ටික ලං වෙන බෝට්ටුව. ඔය බෝට්ටුවේ තියෙන මැෂින් එකෙන් තමයි කඹේ උඩට යවල අපහු ගේන්න ගන්නේ.. කිසිම අමාරුවක් නෑ.. අපිට තිබුනේ අර නයිලෝන් බෙල්ට් එකේ ෂපාන් එකේ වාඩි වෙලා ඉන්න විතරයි..

යන්තන් ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවේ ඔන්න දැනුයි.. හෙහ් හෙහ්

මේ ගමන මම ෆුල් වීඩියෝ කළා. හැබැයි හොඳ සෙල්පි පොල්ලක් එහෙම නැතිව අමාරුවෙන් අතින් අතට මාරු කරන වීඩියෝ කරපු නිසා ගොඩක් හෙලවිලා. කැමරාව අලුතින් ගත්ත නිසා නියම විදියට සුදානම් වෙන්න බැරි වුණා මේ ගමනේදී..

කැමති කෙනෙකුට මෙන්න මෙතනින් ගිහින් ඒ වීඩියෝ එක බලා ගන්න පුළුවන්.. හෙහ් හෙහ්.. 

අපි ගොඩට ආවට පස්සේ අර කොරියන් ජෝඩුවත් ගියා. මේ වැඩේ විදි දෙකකට කරන්න පුළුවන්. අපි යන්න කලින් අපේ අහනවා වතුර ටච් කරන්න ඕනේ ද කියල .. අපෙන් ඒක අහපු වෙලේ අපි හිතුවේ උඩට ගෙනිහින් කෙලින්ම මුහුදට බාන සීන් එකක් වෙන්න ඇති අනේ මේ පිනන්නත් බැරි අපිට ඒක එපා ඔන්න ඔහේ උඩින් ම අපි දෙන්නව අරන් එන්න කියල අපි කිව්වා. අර කොරියන් දෙන්න වතුර ටච් කරන වැඩෙත් කළා. මේ තියෙන්නේ මම බෝට්ටුවේ ඉඳල ඒ දෙන්නගේ ගත්ත ෆොටෝ ටිකක්.

මෙන්න මෙහෙමයි උඩට ගියාම

මේ තියෙන්නේ බෝට්ටුව ටිකක් ස්ලෝ කලාම ගානට මුහුදට පාත් වෙන හැටි..

බෝට්ටුවෙ වේගේ වැඩි වුනාම ආයේ උඩ යනවා.. එකත් ආතල් වැඩේ. අපිට ඒක තේරුනේ පස්සේ.. හෙහ් හෙහ්

මේ ඉන්නේ ඒ ජෝඩුව බාන වෙලාවේ

මේ වැඩේ හරිම ලේසියි. බය වෙන්න දේකුත් නෑ.. හැබැයි උඩට ගියාම පොඩ්ඩක් විතර බය හිතෙනවා. මම නම් එක අතකින් කඹේ අල්ලන් අනිත් අතින් කැමරාවේ සෙල්ලං කර කර යන්න ගිහින් මග දිගට බැනුම් අහ අහ ගියේ.. හෙහ් හෙහ්..

මේ පැරිෂුට් ගමනින් පස්සේ තමයි අපි ගියේ Manukan දුපතට.. ඊට පස්සේ හවස 4-5 වෙනකම් ඒ දුපතේ ස්නොර්ක්ලින් කරලා ආපහු ආවා.

ආපහු ගමනේදීත් කනේ වතුර ගෑවෙන විදියට බෝට්ටුව නවල ආතල් එකේ සිංදු කිය කිය අපේ නඩේ ගුරා ඇතුළු කට්ටිය අපිව පරිස්සමින් Kota Kinabalu ජැටියට එක්කන් ආවා. එතනින් පස්සේ වෑන් එකේ හොටලේටම ගෙනත් ඇරලවල එදා දවස ඉවර කළා.

හෝටලේට ආපු අපි දෙන්න ආයෙත් රෑට කන්න එක්ක කියල Kinabalu ටවුමේ පොඩි රවුමක් ඇවිදලා.. පොඩි ෂොපින් පාරක් දාල ආයෙත් හෝටලේට ආවා.

මේ තියෙන්නේ ජැටිය කිට්ටුව හදල තිබුණු ලස්සන මාළුවෙක්..

ඉතින් ඔන්න ඔය විදියට අපේ බෝර්නියෝ සංචාරය ඉවර කරලා පහුවදා උදේ ආයෙත් ක්වාලා ලාම්පුර් නගරෙට එන්න ගුවන් ගත වුණා. 

ගොඩක් වෙලාවට දෙසැම්බර් මාසේ මැලේසියාවේ නැගෙනහිර වෙරළේ තියෙන තව දුපත් දෙකකට යන්න හිතාගෙන ඉන්නවා. ඒ ගමන ගියොත් මිට වඩා හොඳ ෆොටෝ එක්කම තව එකක් ලියන්නම්. 

බෝර්නියෝ සංචාරය, කිනබලු කන්ද, පැරා සේලින් සහ දිය යට ෆොටෝ

       ලෝකයේ තුන්වෙනි විශාලම දුපත වන බොර්නියෝව පිහිටලා තියෙන්නේ අග්නිදිග ආසියාවේ. ජාවා දුපතට උතුරිනුත්, සුමාත්‍රා දුපතට නැගෙනහිරිනුත්, සුලාවෙසි දුපතට බටහිරිනුත් තමයි මේ බෝර්නියෝ දුපත පිහිටලා තියෙන්නේ. දේශපාලනික වශයෙන් රටවල් තුනකට මේ දුපත අයත් වෙනවා. ඒ රටවල් තමයි බෘනායි රාජ්‍යයය, ඉන්දුනීසියාව සහ මැලේසියාව. ඉන්දුනීසියානු භාෂාවෙන් Kalimantan විදියට තමයි මේ දුපත හඳුන්වන්නේ. මැලේ භාෂාවෙන් සහ ජාත්‍යන්තරව දුපත හඳුන්වන්නේ Borneo නමින්. දුපතේ විශාලත්වය වර්ගකිලෝමීටර් 743,330 ක් පමණ වෙනවා. ඒවගේම උතුරු සහ වයඹ දෙසින් දකුණු චීන මුහුදත්, ඊසාන දෙසින් Sulu මුහුදත්, නැගෙනහිරින් Celebes මුහුද සහ Makassar සමුද්‍ර සන්දියත්, දකුණින් ජාවා මුහුද සහ Karimata සමුද්‍ර සන්දියත් මේ දුපතට මායිම්ව තියෙනවා. ඒවගේම පිලිපීන දුපත් තියෙන්නේ මේ බෝර්නියෝ දුපතට ඊසාන දෙසින්.

මේ තියෙන්නේ මැප් එක

          බෝර්නියෝ වැසි වනාන්තරය ලොව ඇති පැරණිතම වැසි වනාන්තර වලින් එකක්. විකිපීඩියාවට අනුව අවුරුදු මිලියන 140ක් විතර පරණයි. සපුෂ්ප ශාක විශේෂ 15000ක් පමණ සහ ශාක විශේෂ 3000ක් බෝර්නියෝ වනාන්තරය තුලදී හමුවෙනවා. ඒ වාගේම ක්ෂීරපායින් විශේෂ 221 ක් සහ කුරුළු විශේෂ 420 ක් ද මිරිදිය මසුන් විශේෂ 440ක් පමණද මේ බෝර්නියෝ වනාන්තරය තුලදී හමුවෙනවා. ඒවගේම වඳවී යන සත්ව විශේෂයක් විදියට සලකන බෝර්නියෝ ඔරන් ඔටන් ගේ නිජභුමියත් මේ බෝර්නියෝ වනාන්තරය. ඒ වගේම බෝර්නියෝ අලියා, Bornean rhinoceros, Sunda clouded leopard , Hose's palm civet වැනි ආවේනික සත්ත්ව විශේෂ මේ වනාන්තරය තුල හමුවෙනවා.

අග්නිදිග ආසියාවේ උසම ශිඛරය වෙච්ච Kinabalu කන්ද පිහිටලා තියෙන්නේ මේ බෝර්නියෝ දුපතේ Sabah කියන ප්‍රදේශයේ. මැලේසියාවේ පාලනයට යටත් මේ Sabah වලට තමයි ගිය සතියේ අපේ සංචාරය. 

මෙහෙට ආපු දවස් වල ඉඳන් මේ Sabah වලට යන්න ආසාවක් තිබුනා. එකක් මේ බෝර්නියෝ වනාන්තරය දැක බලා ගන්න. අනිත් එක Sabah වල තියෙන සුදු වැලි සහිත  අපූරු දුපත් වල සංචාරය කරන්න. මේ වෙද්දී බටහිර මැලේසියාවේ තියෙන ඔය සංචාරකයෝ වැඩිපුර යන ගොඩක් පැති වලට අපි දෙන්න ගියා. නොගිය තැන් ගොඩක් තිබුනත් ප්‍රධාන වශයෙන් යායුතුයි කියන තැන් ගොඩක අපි ඇවිද්ද.. තව තියෙනවා මැලේසියාවේ නැගෙනහිර වෙරළ තිරයේ තියෙන දුපත් කීපයකට යන්න.. එක පස්සේ යන බලාපොරොත්තුවෙන් මේ සැරේ මේ බෝර්නියෝ සංචාරය සැලසුම් කළා.  ක්වාලා ලාම්පුර් වල ඉඳල පැය දෙක හමාරක ගුවන් ගමනකින් අපිට Kota Kinabalu නගරයට යන්න පුළුවන්. විශේෂ විසා අවශ්‍යය නෑ.  Kota Kinabalu ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපලේදී මාසයක් එහි රැඳෙන්න අපිට විසා දෙනවා. 

අපේ සවාරිය කෙටි එකක් ඉතින් අපි ප්ලෑන් කලේ ටවුමේ ඇවිදින්න යන දවසේ හවස් වරුව.  එක දවසක් බෝර්නියෝ වනාන්තරයේ සහ Kinabalu කන්ද බලන්න යන්නත් අනිත් දවස දුපත් සවාරියක් යන්නත් හතරවෙනි දවසේ ආපහු එන්න. අපි දෙන්න සාමාන්යෙන් මේ වගේ ගමන් යද්දී ඔය තරු 3-4 ක පහසුකම් තියෙන බජට් හොටෙල් තමයි බුක් කරන්නේ.. මේ සැරේ යන්න සති දෙක තුනකට කලින් Kota Kinabalu නගරයේ තියෙන එවැනි හෝටලයක් බුක් කළා. දවස්තුනම එකම හෝටලයේ ඉන්න සැලසුම් කලේ අපිට අපේ ගමන් නිදහසේ යන්න පුළුවන් නිසා. උදේ ගියාම හවස කීයට එන්න වෙන්නේ නැද්ද කියල ෂුවර් නැති ගමන් යද්දී එකම හොටෙල් එකේ ඉන්න එක හරි ලේසියි. දවසින් දවස හෝටල් මාරු කරන එකට කාලේ නාස්ති කරන එක අපරාදයක්.

හොටෙල් එකට ගිය ගමන් කලේ අපේ සංචාර සඳහා ඒ පහසුකම් දෙන ආයතන කීපයකට කතා කරන එක. දෙක තුනකට කතා කරලා ගාන සාපේක්ෂව අඩුවට දුන්න එකක් බුක් කර ගත්තා. ඒ කියන්නේ දවස් දෙකට සංචාරක ස්ථාන නැරඹීම , හෝටලයේ සිට ගමන් පහසුකම් සහ දවල් කෑම එක්ක. එක එක තැන්වලට ඇතුල් වීමේ ගාස්තුත් මේ පැකේජ වලට ඇතුලත්. ඔය වැඩ ටික ඉවර කරලා හවස් වරුවේ ටවුමේ අවිද්න්න ගියා..ක්වාලා ලාම්පුර් තරම් දියුණු නගරයක් නෙවෙයි. නිකන් කොළඹ වගේ හෝ ඊට වඩා පොඩ්ඩක් විතර දියුණුයි වගේ නගරයක්. 

මේ තියෙන්නේ හෝටල් කාමරයට පෙනුන නගරය සහ ආපසු එන ගමනේදී මම ගත්ත ගුවන් චායාරුපයක්.

එදා හවස ඔය රස්තියාදුවක් ගහල ඇවිල්ල අපි දෙන්න එකතුවෙලා පොඩි කේක් කැල්ලක් කාල එදාට යෙදිලා තිබුණු මගේ උපන්දිනෙත් පොඩියට වගේ සමරලා දැම්ම. මේ තියෙන්නේ අපේ පුංචි සැමරුම

ඊට පස්සේ රෑට කන්න කියල තව මරු තැනකට ගියා. එතන ෆුඩ් කොට් එකක්. ඕනෙම කෑමක් තියෙනවා. එතනදී අපිට හම්බ වුණා මල්ටි ලේයර් පලතුරු බිම එකක්. ඒ කියන්නේ අපි කියන ඕනෙම වර්ගයක (කඩේ තියෙන ඒවා) වර්ග තුනක් හතරක් හෝ ඊට වැඩි ගණනක්  එකට දෙන බිම එකක්. වැඩේ කියන්නේ එකේ පලතුරු වල රස වෙන වෙනම දැනෙන විදියට පල්ප වගේ හදල තමයි දෙන්නේ.. නිකන් මික්ස් ෆෘට් සීන් එකක් නෙවෙයි.. මේ ඔත්තුව අපිට දුන්නෙත් අර ටුවර් එක සුදානම් කරපු චීන හාදය තමයි.

මේ තියෙන්නේ අපි දෙන්න ගත්ත බිම දෙක

වම් පැත්තේ තියෙන එකේ තියෙන්නේ යටම තියෙන්නේ ඩ්‍රැගන්ෆෘට්, ඊට උඩින් අඹ, උඩින් ම අලිගැටපේර, අනිත් එකේ යටම තියෙන්නේ කිවි. ඉතිරි ටික එකමයි. සීනි නොදා ඉල්ලගත්තම නියම පලතුරු රස දැනෙනවා.

මේ තියෙන්නේ කඩෙයි කඩේ ඇන්ටියි..

ඊට පස්සේ බඩ පැලෙන්න රෑට කාලා ආවා..  හෙහ් හෙහ්..

හරි ඊට පහුවදා උදෙන් ම පොරොන්දු විදියට හරි වෙලාවට වෑන් එකකින් ආව අපිව එක්කන් යන්න. අපි දෙන්නව දාගෙන ඊට පස්සේ තව හොටෙල් එකකට ගිහින් තවත් චීන පවුලක් වෑන් එකට දාගෙන කට්ටියම ගියා Kinabalu Park එක, Poring Hot Spring සහ Desa Farm කියන ස්ථාන ටික බලන්න.


චීන පවුලේ හිටියේ අවුරුදු 6ක විතර පොඩි බට්ටේකුයි එයාගේ අම්මයි තාත්තයි. සෑහෙන වෙලාවක් යනකම් කතා බහක් නැතිව ගිහින් පස්සේ අපේ වාහනේ ඩ්‍රයිවර් සහ ටුවර් ගයිඩ් වෙච්ච Mr.One ගේ ඔය එක එක ප්‍රශ්න වලින් කට්ටියම කතා බහට සෙට් වුණා.


ඒ චීන යුවලේ පිරිමි කෙනාගේ ඉංග්‍රීසි භාවිතාව දුර්වලයි. එයා එයාගේ නෝනව පරිවර්තක විදියට යොදාගෙන තමයි කතා කලේ. අපි දෙන්න ලංකාවේ කියල දැන ගත්තම එයාලට ගොඩක් සතුටුයි මොකද එයාල ලංකාවේ අයව සලකන්නේ චීන අයගේ මිතුරන් විදියට. පස්සේ දැන ගත්ත විදියට මහත්තයා HR Manager කෙනෙක්. නෝනා නම් මොනවා කරනවද කියල ෂුවර් නෑ.. හැබැයි එයා එංගලන්තේ ගිහින් Msc කරපු කතාවක් කිව්වා. අපිත් ඉතින් කැඩුණු ඉංග්‍රීසියෙන් එක එක දේවල් කතා කර කර ගමන ගියා.

එකිනෙකා අදහන ආගම් ගැන කතා කරද්දී එයාල කිව්වේ ඒ ගොල්ලෝ කොමියුනිස්ට් කියල. ඒ කියන්නේ කිසිම ආගමක් අදහන්නේ නෑ නමුත් එයාල හොඳ මිනිස්සු විදියට ජිවත් වෙනවා කියල. එතනින් එහාට වැඩිය ආගම් ගැන කතා කලේ නෑ..

ඊට පස්සේ ඒ මනුස්සය මගෙන් ඇහුවා ලංකාවේ සිංහයෝ කී දෙනෙක් ඉන්නවද කියල හෙහ් හෙහ්.. මම හොල්මන්.  මම කිව්වා සත්තු වත්තේ ඉන්න උන් ඇර වෙන නම් සිංහයෝ නෑ කියල.. හෙහ් හෙහ් මිනිහ ඒ සැරේ මගෙන් අහනවා ශ්‍රී ලංකා කොඩියේ සිංහයෙක් දාගෙන ඉන්නේ ඇයි කියල.. දීපල්ලකෝ ඉතින් ඕවට උත්තර .. මම බොහොම අමාරුවෙන් අර වැඩිහිටියන්ට පමණක් වෙච්ච සිංහයගෙයි අර කව්ද මන්ද දෙවියගෙයි හුට පටේ කියාගෙන යද්දී මිනිහ වෙලාවට කිව්වා "ආ මට තේරෙනවා චීන මිනිස්සු මකර ගැන කියනව වගේ mythical කතාවක් නේද කියල.. මම අහ්හ් ඔව් ඔව් මේ දන්නේ නැද්ද පරණ කතානේ ඕවා " කියල ජාමේ බේර ගත්තා.. සිරාවට රෙද්දක් ඇඳන් මනුස්සයෙකුට කියන්න පුළුවන් කතාවක් ද ඔය සිංහයාගේ හුටපටේ.. අවංකම ඔය කතාව පොඩ්ඩක් වෙනස් කරලා ඉතිහාසේ පොඩ්ඩක් එඩිට් කරලා අලුත් වර්ෂන් එකක් දෙන්න බැරිද මේ යහපාලන ආණ්ඩුව යටතේ වත්..

ඊට පස්සේ ඉතිහාස ලෝලියෙක් වෙච්ච චීන මහතා පරණ චීන ශ්‍රීලංකා මිත්‍රත්ව කතා බොහොම ආමාරුවෙන් කිය කිය ගියා.. අපි දෙන්නත් ඉතින් ඔක්කොම තේරුනා වගේ හුමිටි තිය තිය ගියා..

ඔය විදියට පැයක් පැය එකහාමාරක් විතර ගියා.. අපේ ට්‍රිප් එක පටන් ගත්ත නැකත හොඳයි කියන්නේ මග දිගට අනෝරා වැස්ස.. කඳුකර පැත්තක් වෙච්ච ඒ පළාතේ පාරවල් පෙන්නේ නැති තරම් මිදුම.

කොහොම හරි ඔහොම ගිහින් ගිහින් අපේ ප්‍රධාන නැවතුම ට කලින් තියෙන තවත් නැවතුමකට මහ වැස්සේම ළඟා වුණා.

මෙතන තියෙන්නේ දේශීය අත්කම් භාණ්ඩ විකුනන කඩ,  වැසිකිලි පහසුකම් තව ඔය කෑම බිම තියෙන පොඩි කඩ පේලියක්. එතන විනාඩි 40කට විතර අපි නැවතුනා.

මේ තියෙන්නේ කඩ වල තිබ්බ විසිතුරු බඩු

මෙන්න මේ ආච්චි අම්මගේ කඩෙන් මම වෙස්මුනක් ගත්තා

මේ තියෙන්නේ ඒ වෙද්දී කඳුකරයට පාත්වෙලා තිබ්බ මීදුමෙන් වැසුනු බෝර්නියෝ වනාන්තරය. අපේ ගමන පාඩු වෙන ලකුණු මේ මන්දාරම් අඳුර සහ මිදුම අපිට කල්තියාම දැනුම් දුන්නා.

ඕනේ එකක් කියල අපි ආපහු ගමන පටන් ගත්තා. වැඩි වෙලාවක් නොගිහින් අපේ පළවෙනි නැවතුම වෙච්ච Kinabalu Park එකට ආවත් ඒ හරියේදී තද වැස්ස. පස්සේ අපේ ඩයිවර් මහත්තයා එයාගේ යාලුවෙකුට කතා කරලා පොඩ්ඩක් කාලගුණ විස්තරේ දැනගෙන අපිට යෝජනා කළා වැස්ස පායනකම් ඊට ටිකක් දුරින් තිබුණු අපේ තවත් නැරඹුම් ස්ථානයක් වෙච්ච Poring Hot Spring බලන්න යමු කියල. ඒ වෙලාවේ හැටියට කරන්න තිබ්බ හොඳම දේ එක නිසා අපි එකඟ වෙලා නොනැවතීම ඉදිරියට ගියා.

ඒ වෙද්දී දවල් 12 පහු වුණා විතරයි වගේ.  අපිට යන්න තිබුණු දුර තවත් කිලෝමීටර් 40ක් විතර. නමුත් අපි ගමන පිටත් වෙච්ච සෙනසුරාදා දිනය දීර්ඝ සති අන්තයක ආරම්භක දිනය නිසාත් යන අතරමග එක තැනක තිබුණු දුරියන් උත්සවය (Durian Festival එකේදී RM 20 පමණ ගෙවා තමන්ට රිසි පරිදි දුරියන් කෑමේ අවස්තාව තියෙනවා කියල අපි දැන ගත්තා. දුරියන් කෑමේ රුසියන් වෙච්ච මැලේ ජාතිකයින්ට ඉතින් ඊට වඩා දෙයක් නෑ..) නිසාත් අතර මග පැය දෙකක පමණ තද බදයකට අහු වෙන්න සිද්ද වුණා.  කොහොම හරි ඉතින් දවසෙන් බාගයක් ම වාහනේ ඉඳල අපේ දවල් කෑම සුදානම් කරලා තිබුණු මේ Poring Hot Spring  බලන තැනට ආවා. ඒ වෙද්දී ඒ පලාතට මහ වැස්ස අඩු වෙලා නමුත් පොද වැස්සක් තිබුනා

මේ තියෙන්නේ Kinabalu නගරයේ ඉඳල Poring Hot Spring වෙනකම් ගමන් මාර්ගය. මේ මැප් එකේ Nabalu කියන තැන තමයි අර කඩවල් ටික තිබුනේ. ඒ වගේම Ranau කියන නගරයේ තිබ්බ දුරියන් උත්සවය නිසා තමයි අපේ ගමනෙන් පැය දෙකක් විතර පාරටම ඉවර වුනේ අධික ට්‍රැෆික් නිසා.

මේ තියෙන්නේ කෑම කාපු කඩේ

කඩේ ෆොටෝ එක දාන්න හිතුනේ කඩේ ඇතුලේ එල්ලලා තිබුණු ලංකාවේ කොඩිය නිසා.. රටවල් ගොඩක කොඩි මේ කඩේ එල්ලලා තිබුනා.

මේ තියෙන්නේ කෑමෙන් පස්සේ අතුරුපසට ලැබිච්ච වල් දෙල් ගෙඩිය. වල් දෙල් කියන්නේ හරිම රස අතුරුපසක්. මම පලවෙනි වතාවට කෑවේ. තද පැණි රසක් තියෙන්නේ. වැල මදුල වගේ උනාට වැල වලට වඩා පැණි රසයි..

මම හිතන්නේ ලංකාවේ තියෙන වල් දෙල් සහ මේ වල් දෙල් දෙකම එකයි. ලංකාවට ගිය වෙලාවක කාල බලන්න ඕනේ.

කෑමෙන් පස්සේ අපි ගියා මේ උණු දිය උල්පත බලන්න. තේ එකක් හදා ගන්න පුළුවන්  තරම් උණු වතුර එන උල්පතක්. හැබැයි මේ වතුරේ සල්ෆර් මිශ්‍ර වෙලා තියෙන්නේ. සල්ෆර් ගඳ වතුරෙන් එනවා. මේ තියෙන්නේ උල්පත තියෙන තැන සහ මිනිසුන්ට නාන්න සහ විනෝද වෙන්න හදපු තැන්.

මේ තියෙන්නේ උල්පත . හොඳට බැලුවොත් පෙනෙයි දුම් දාන හැටි..

මේ තියෙන්නේ නාන තැන්

ඔතනින් තව පොඩ්ඩක් ඇතුලට ගියාම අපිට කැලේ ඇතුලට යන්න පුළුවන්. එතන තියෙනවා තව අපුරු දෙයක්.

මේ තියෙන්නේ බෝර්නියෝ වනාන්තරයට අපි පිවිසෙච්ච තැන.

මෙන්න මේ වගේ මහා රූස්ස ගස් එහෙමත් තිබුනා

ඔතනින් කැලෑව ඇතුලට ගියාම තියෙනවා මේ වගේ මහ රූස්ස ගස් වල කඳ මැද්දෙන් බැඳපු මෙන්න මේ වගේ කැනොපි මාවතක්. ගහෙන් ගහට යන්න.

බිම් මට්ටමේ ඉඳල අඩි 50-60ක් විතර උඩින් මහ ගස් වල කඳන් යා කරලා මේ වගේ එල්ලෙන පාලම් 4ක් බැඳලා තියෙනවා. අපිට ගහෙන් ගහට මාරු වෙන්න පුළුවන්.

මේ ඉන්නේ අන්න එහෙම ගහෙන් ගහට මාරු වෙන 'මම' නැමැති ශ්‍රී ලාංකික සංචාරකයෙක්.

මේක හරි ජොලි වැඩක්.. තැන් දෙක තුනකදී නම් බය හිතුනා. පහල බලද්දී. හැබැයි ඉතින් පැද්දී පැද්දී මේ වැල් පාලම් වලින් යන එක අපුරු අත්දැකීමක් වුණා.

ගමන පටන් ගන්න ගහේ කඳට නගින්න තියෙන්න මෙන්න මේ වගේ අට්ටාලයක්.

අට්ටාලය මැදින් එන කඹ ගහට සම්බන්ද වෙලා තිබුනේ මෙන්න මෙහෙම

මේ තියෙන්නේ බිමට බැහැල බලපුවහම වැල් පාලම් පේන හැටි

බෝර්නියෝ කැලෑවේ වැල් පාලම් ටුවර් එකෙන් පස්සේ අපි කඩිමුඩියේ ආපහු ආවා මොකද ඒ වෙනකොට හවස 3.30 වගේ වෙලා අපේ නැරඹුම්  ස්ථාන වලින් දෙකක් එහෙම් පිටින්ම ඉතිරි වෙලා තිබුන නිසා.

ඔය කඩිමුඩි ගමන නිසා අපේ ලෝකේ ලොකුම මල වෙච්ච මෙන්න මේ මල බලන්න යන වැඩේ අතෑරලා දැම්ම. පෞද්ගලික අයගේ ඉඩම් වල පිපෙන මේ මල් බලන්න වෙනම ගානක් ඒ අයට ගෙවන්න ඕනේ.  අපි කාටවත් ඒ වෙලාවේ ඔය මල් බලන්න යන්න අදහසක් තිබුනේ නෑ. මේ තියෙන්නේ මම මගදී දැක්ක එහෙම මලක් ගැන දැන්වීමක්

මල බැලිල්ල අත ඇරලා දාල ඊට පස්සේ අපි ආවේ හරියට අඹේවෙල තියෙන ෆාර්ම් එක වගේ  Kinabalu කන්ද පාමුල තියෙන මේ ෆාම් එක බලන්න.  මෙච්චර වෙලා මීදුමෙන් වැහිලා තිබුන  Kinabalu ශිඛරය යාන්තමින් දැක ගන්න පුළුවන් වුනේ අන්න ඒ වෙලාවේදී.

මේ තියෙන්නේ

මේ කන්ද නගින එක කඳු නගින්නන් අතර ජනප්‍රිය වැඩක්. කන්ද නැගල බහින්න දවස් දෙකක් යනවා කියල තමයි කියන්නේ. මාස 6කට විතර කලින් බුක් කරන්න ඕනේ ලු. මේ තියෙන්නේ කන්ද මුදුනට ගියාම පේන දර්ශනයක්. මහන්සි වෙලා නැග්ගට පාඩු නෑ නේද

මේ පින්තුරය නම් ගුගුල් ගෙන්

කවද හරි මේවගේ කන්දක් නගින්නත් හිතේ ආසාවක් තියෙනවා. හැබැයි ඊට ඉස්සෙල්ල පිදුරුතලාගලවත් නැගල ඉන්න ඕනේ කියල හිතුනා හෙහ් හෙහ්..

මේ Kinabalu කන්දේ විශේෂත්වය තමයි මේක ගිනි කන්දක් නිසා ඇති වෙච්ච කන්දක් වීම. තනිකරම ගලක් තමයි තියෙන්නේ. මේ ලින්ක් එකේ තියෙනවා ඔක්කොම විස්තරේ

ෆාම් එකේ ඉතින් අමුතු විශේෂයක් නෑ.. අඹේවෙල ෆාම් එක වගේම තමයි. පොඩ්ඩක් සීතලයි. පින්තුර ගොඩක් දාපු නිසා ෆාම් එකේ පින්තුරයක් දාන්නේ නෑ.

කොහොම හරි ඉතින් ෆාම් එකේ ඇවිදලා ආපහු එන්න පිටත් වෙද්දී හවස 5ත් පහුවෙලා. ඒ වෙද්දී හැමෝටම නිකන් ආපහු යන හැඟීමක් තමයි තිබුනේ. නමුත් ගමනේ එක ප්‍රධානම නැරඹුම් ස්ථානයක් වෙච්ච Kinabalu Park එක මිස් වෙන එක අපරාදේ නිසා අපේ ඩ්‍රයිවර් මලය අපිව එතෙන්ටත් එක්කන් ගියා. හැබැයි එතන වැඩි දෙයක් කරන්න වෙලාවක් තිබුනේ නෑ... හවස 6.30 වෙද්දී සම්පුර්ණයෙන් අඳුරු වෙන බොර්නියෝව අඳුරු වෙන්න ඒ වෙලාවේ පටන් අරන් තිබුනේ. අපි නිකන් නමට විතරක් පාක් එකට ඇතුල් වුණා. චීන පවුල නම් වාහනයෙන් බස්සෙවත් නෑ.. අපි දෙන්න ඉතින් විනාඩි 10-15ක් විතර ලෝක උරුමයක් වෙච්ච මේ පාර්ක් එකේ ඇවිදලා ආවා. 

මේ තියෙන්නේ පාක් එකට ඇතුල් වෙන තැන . මේ පින්තුරයත් ගුග්ල් ගෙන්

පාක් එකේ නිදහසේ ගත කරන්න බැරි වෙච්ච එක ලොකු පාඩුවක්. මොකද Kinabalu කන්ද නගින්න ආරම්භ කරන තැන පිහිටලා තියෙන්නේ මේ පාර්ක් එකේ. ඊට අමතරව බෝර්නියෝ වනාන්තරය පිළිබඳව වැදගත් කරුණු රාශියක් මේ පාර්ක් එකෙන් දැන ගන්න තිබුනා. නමුත් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ කියල අපි ආපහු ආවා.

මිට පස්සේ මේ වගේ ගමනක් යද්දී කාලගුනේට මිට වඩා සලකන්න ඕනේ කියන පාඩම නම් මම ඉගෙන ගත්තා.

ආපහු හෝටලේට ඇවිත් පහුවදා ගමන ප්ලෑන් කරන ගමන් වැස්ස වලාහක දෙයියන්ට පිං වලින් පොඩි අල්ලසක් දීලා හොඳට කාල නිදා ගත්තා.

දුපත් සංචාරය ගැන ඊලඟ පෝස්ට් එකෙන් බලමු නේද..

බඩු කඩා සතුටු වෙමු - DSLR Camera Lens එකක් සහ Action Camera එකක්...

         පාවිච්චියේදී බඩු කැඩීම සාමාන්‍ය දෙයක්. බඩු කැඩෙයි කියල පාවිච්චි නොකර සිටීම නම් ඉතින් විකාරයක්. බඩු කැඩෙන විදි ඉතින් බඩුවේ හැටියට වෙනස් වෙනවා. සමහර බඩු කැඩුනොත් කැඩුනමයි. සමහර බඩු මලාට කඩන්න බෑ. සමහර බඩු කැඩෙනවා හදනවා, ආයේ කැඩෙනවා ආයේ හදනවා. සමහර බඩු කැඩුනත් පරිස්සම් කරලා අරන් තියෙනවා. සමහර බඩු කැඩෙන්නත් කලින් විසි කරලා දානවා. බඩු වල හැටි ඔහොම තමයි.  බඩු කැඩෙන එක වෙනයි, බඩු කඩන එක වෙනයි. බඩු කැඩෙන එක ඔය හැමෝටම තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුනාට බඩු කඩන එක තේරුම් ගන්න පුළුවන් උපතින්ම ඔය වයර් කීපයක් මාරු වෙච්ච අයට තමයි. ඒකෙ ආතල් එක කඩනකෙනාට උපරිමෙන් දැනෙනවා. ගෙදර මිනිස්සුන්ට කාලයක් යනකම් ටිකෙන් ටික දැනෙනවා.

එහෙම බැලුවම ඉතින් බඩු කියන්නේ හරි ආතල් ජනක දේවල් නේද..?

බඩු කැඩීම කියන්නේ හරිම විනෝද ජනක දෙයක්. බඩු රැකගැනීම විනෝදාංශයක් කරගෙන ඉන්න අයට ඕක කොහොම තේරෙනවද කියල මම දන්නේ නෑ. සමහරවිට එහෙම අයට නිකමටවත් හිතා ගන්න බැරුව ඇති.

ඔය පොඩි සෙල්ලම් කාර් ජාතියක් තියෙන්නේ පිටි පස්සට ඇදල අත ඇරියම හෙන වේගෙන් යන්නේ. ඒවගේ ඉස්සර මගේ ළඟ පොඩි කාර් එකක් තිබුනා පිටිපස්සේ පොඩි ප්ලාස්ටික් බොත්තමක් වගේ එකකට නූලක් ගැට ගහල එක ඇදල අත ඇරියම කාර් එක පිස්සු හැදිලා වගේ යනවා. මට ඒ දවස් වල හෙන ජොලි ඕක දැක්කම. ඒ කිව්වේ හරියටම මිට අවුරුදු 28-30කට වගේ කලින්.. (අඩේ මෙච්චර අවුරුදු ගානක් ගෙවිලා කියල ලියද්දි පොඩි මෙව්වා එකක් දැනෙනවා නේද... )

මම ඔය කාර් එකෙන් සෙල්ලම් කලාට මට ඕක ඇතුලේ මොනවාද තියෙන්න කියල බලා ගන්න බැරි වීම ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුනේ ..

අනේ මන්ද  ඔය ඇතුලේ මොනවාද තියෙන්නේ කියල බලන්න එන ආසාව කොල්ලන්ට මෙච්චර වැඩියෙන් දැනෙන්න ඇයි කියල..  කුතුහලේ නේ.. නේද.. නැත්නම් ඉගෙන ගැනීමට තියෙන ආශාව වෙන්නත් පුළුවන්.. දැන් ඔය නව නිර්මාණ බිහි වෙන්නෙ ඔය ඇතුල බලන්න තියෙන ආශාව දුර දිග ගියාම නේ.. නව නිර්මාණ කිව්වම මිනිස් වර්ගයා  උනත් මේ වගේ බිලියන ගානක් දක්වා වර්ධනය  වෙන්න ඇත්තේ ඔය ආසාව නිසා.. ඒ අතින් ගත්තම කොල්ලන්ට එන ඔය ඇතුල බලන්න තියෙන ආසාව නැත්නම් මේ ලෝකේ මිනිසුන් රහිත තැනක් වුනත් වෙන්න තිබුනා. කොච්චර දරුණු ප්‍රශ්නයකින් ලෝකය බේරාගෙන තියෙනවා ද හැබෑටම අපි. 

කොල්ලෝ වශයෙන් අපිට කියන්න තියෙන්නේ ඒ අපේ උපන් හැටි.. ඒ ගැන අනුකම්පාවෙන් කල්පනා කරලා බලන්න කියල තමයි මට ඉතින් කියන්න තියෙන්නේ.. 

දැන් ඔය ඇබිත්තන් කාලේ ඇන මුරිච්චි ගලවල ඔය කාර් එකේ ඇතුල බලා ගන්න තේරෙන්නේ නෑනේ..හැබැයි ඉතින් මේකේ ඇතුලේ මොනවාද තියෙන්න කියල බලන කම් කොච්චර සෙල්ලම් කලත් ආතල් එකක් නෑ වගේ.. මේක නිකන් එහාට යනවා මෙහාට යනවා විතරනේ.. සික්.. වගේ හැඟීමක් තමයි තිබුනේ..  උදේ හවස මේකේ ඇතුල බලා ගන්නේ කොහොමද  කියල කල්පනා කර කර ඉන්න ගමන් එක දවසක් ගෙදර තිබ්බ පොඩි මිටියක් දැකල පොඩි නව අදහසක් ඔළුවට ආවා.. මොකද ඊට කලින් තාත්තා එහෙම මිටි වලින් ගහල වැඩ ගන්න හැටි මම දැකල තිබුනා.. ඉතින් දවසක් අම්මයි තාත්තයි පොඩ්ඩක් එහෙ මෙහෙ වෙනකම් ඉඳල ගෙදර එළියේ තිබ්බ පොඩි පේමන්ට් කෑල්ලේ ඔය කාර් එක එහාට මෙහාට තල්ලු කර කර ඉන්න ගමන් ඕනෑ දෙයක් වෙච්චාවේ කියල හිතල අර මිටිය අරගෙන අර අසරණ කාර් එක ගැන තිබ්බ සියලු ආසාවන් අතෑරලා දාල දුන්න මිටි පාරක්.. මට මතක විදියට පළවෙනි පාරෙන් කැඩුනේ නෑ.. දෙතුන් පාරක් ගහල තමයි කඩා ගත්තේ.. හම්මේ උඩ කැල්ල හතරට පහට කැඩිලා අර එන්ජින් ගැජමැටික් ටික දකිද්දී දැනුන සතුට.. හෙහ් හෙහ් ...

ඔන්න ඔහොමයි මම පළවෙනි බඩු කැඩීමේ ආතල් එක ලබා ගත්තේ.. එකෙන් පස්සේ මම හිතන්නේ අපේ ගෙදර අය සතා කවුද කියන එක තේරුම් ගත්ත..  මොකද කියනවනම් ඊට පස්සේ මට ගෙනාපු හැම සෙල්ලම් බඩුවම ගලවල බලන්න පටන් ගත්ත නිසා.. 

බඩු ගලවල බලන එකට වඩා ආතල් කඩන එක..  මම පස්සේ කාලෙක ඒ කියන්නේ මම රස්සාවට යන කාලේදී මම හිතන්නේ  ඒ වගේ පට්ට ආතල් එකක් ගත්තා.  එක වුනේ මෙහෙමයි. අපේ ගෙදර තිබුනා අර ලොකු ටොෆි බෝතලයක්. ඒ කියන්නේ කට පොඩියට රවුමට තියෙන කඳ අඩියක් විතර පළල ටොෆි බෝතල් තියෙන්නේ අන්න ඒකක්.. ඔය ගෙදර පිළිකන්නේ ඔහේ දාල තිබුනේ.. මම ඔය වෙලෙන් අල්ලපු මාළු පැටව ටිකක් කාලයක් එකේ දාල හිටියා.. උන් ටික හැබැයි දවස් දෙකතුනකින් මලා.. ඊට පස්සේ ඔහේ අයිනකට දාල තිබුනේ..

අපේ ලොකු අම්මා හැම ඉරිදාම වගේ අපේ ගෙවල් පැත්තේ එනවා.. ඔය සුදු අක්කලාගේ වත්තේ තිබ්බ කොස් ගහෙන් කොස් ගෙඩියක් කඩාගෙන අපේ අම්මත් එක්ක එකතු වෙලා එක සුද්ද කරලා උයල කාල.. ඔය ඔප දුප ටිකක් කියවල යන්න.. දවසක් ඔහොම ලොකු අම්ම ඇවිල්ල ඉන්නවා.. අම්මත් කුස්සියේ වැඩක් මමත් ඉතින් ආතක් පාතක් නැතුව ඔහේ කැරකි කැරකි ඉන්නවා..ඉරිදා දවස් වලට තියෙනවනේ අමුතු ගතියක්.. ඒ කියන්නේ කම්මැලිත් නෑ.. හැබැයි කිසි වැඩක් කරනත් බෑ.. නිකන් එලොවටත් නැති මෙලොවටත් නැති ගතියක්.. මම හිටියේ අන්න එහෙම මුඩ් එකක.. ඔහොම ඉද්දි අර පිළිකන්නේ බැම්මක් උඩ තිබ්බ බෝතලේ දැක්ක.. මේකෙන් මොකද කරන්න පුළුවන් කියල කල්පනා කර කර හෙමින් සැරේ උස්සගෙන ආවා.. 

"ලොකු අම්මේ මේ බෝතලෙන් ගන්න වැඩක් කියන්නකෝ.. ඔය හොඳ බෝතලයක් නේ.. සුද්ද කරලා ගත්ත නම් කොච්චර දේවල් කරන්න පුළුවන් ද ..? දැන් ඔය බෝතල් නෑ හොයා ගන්න.. ඔන්න ඕක හෝදලා ගන්න.. ඔය වැනි වැනි ඉන්න එකේ.. " 

"හ්ම්.. මම ඉතින් ඕක උස්සන් කුස්සියේ දොර කඩට ආවා.. කුස්සියේ දොරෙන් එළියේ ටිකට අපි කොන්ක්‍රීට් දාල තිබුනේ මඩ වෙනවට...අම්ම ඇතුලේ.. ලොකු අම්ම ඔය දොරකඩ හරියේ මොකක් හරි වැඩක් .. මම ඉතින් බෝතලේ උස්සන් ඇවිල්ල..

"ලොකු අම්මේ මම මේ බෝතලේ මෙතන අත ඇරියොත් මේක කැඩෙයි ද..? පිස්සුද කොල්ලෝ මේ කොන්ක්‍රීට් එකට අතාරින්න එහෙම එපා" ලොකු අම්මට කියල කට ගන්න හම්බ වුනේ නෑ... මම ලොකු අම්ම දිහා පොඩි වියරු බැල්මක් දැම්ම.. ඊට පස්සේ බෝතලේ මගේ ඔළුව දිහාට ඇඟිලි වලින් උස්සල හීනියට වගේ අත ඇරලා බැලුවා..

සලබලාන් හඬින් මිහිරි නාදයක් නගමින් විදුරු කටු හතර වටේ විසිරුණා.. අම්මෝ දැනුන සනීපෙ...හෙහ් හෙහ්

"ඔය කරලා තියෙන්නේ වැඩක්...  විදුරු කටු හැම තැනම... පිස්සු හැදිලද මන්ද.. අස්කරලා දානවා ඔය ඔක්කොම... "

මගේ එක හොඳක් තියෙනවා.. ඔහොම විනාස කාරි වැඩ කලාම මම ම ඒවා සුද්ද බුද්ද කරලා දානවා එතකොට අර බැනුන් අහන ප්‍රමාණය අඩු කර ගන්න පුළුවන්... හෙහ් හෙහ්

ඊට කලින් බඩු කැඩීමේ ආතල් එකට අහු වුනේ අපේ ගෙදර තිබුණු පරණ රේඩියෝ, බ්ලෙන්ඩර් ආදී උපරණ තමයි.. 

මෙන්න මේ වගේ රේඩියෝ එකක් තමයි තිබුනේ.

අපරාදේ කියන්න බෑ මුලික ඉලෙක්ට්‍රොකින දැනුම ලබා ගන්න කියාපු භාන්ඩේ... මට කරන්න කිසිම වැඩක් නොතිබිච්ච දවස් වලට මම කරන්නේ ඕක ගලවල ඇතුලේ කෑලි දිහා බලන එක.. අර ෆ්ලැට් ස්කුරුප්පු නියන් වලින් කරකවන්න පුළුවන් මෙන්න මේ වගේ variable resistor එහාට මෙහාට කරකවන එක එහෙම හරි ජොලි වැඩක්..  එහෙම කරකවල වෙන වෙන චැනල් අහු වෙනවද කියල බලපු එක තමයි කලේ.. 

මම හිතන්නේ මේ ආතල් එක නම් ගොඩක් අය අරන් ඇති..හැබැයි මම කවදාවත් tv එකත් එක්ක සෙල්ලම් දාන්න ගියේ නෑ...වැඩිම වුනොත්පිට  කවරේ ගලවල බලන එක තමයි කරන්නේ..  පස්සේ කාලේ ගත්ත ඩෙස්ක් ටොප් කොම්පියුටරේ නම් වැඩි හරියක් තිබුනේ හෙළුවෙන්.. ඒ කියන්නේ පිට කවරේ රහිතව.. 

ඔය ආතල් එක නැති වෙලා ගියා මුලින් ම ලැප්ටොප් එකක් ගත්තට පස්සේ.. ලෝන් එකක් දාල මාස් මතා ගෙවන්න ගත්ත ලැප් ටොප් එකත් එක්ක සොෆ්ට්වෙයාර් සෙල්ලම් කර කර බැලුවට හාඩ්වෙයාර් පැත්තට සෙල්ලම් දාන්න ගියේ නෑ.. මොකද කිව්වොත් කෙලවුනොත් පාඩුව මටම නිසා.. මම හිතන්නේ ඊට පස්සේ ඉඳල මට ඒ කඩා බිඳ දැමීමේ උණ ටික ටික හොඳ වුණා.. ඇත්තටම කිව්වොත් හම්බ කරන කොට පරිස්සම් කරන්න ඕනේ කියන හැඟීමත් ටික ටික එන්න ගත්ත නිසා.. හෙහ් හෙහ්..

ඊට පස්සේ ඉතින් ඔහේ ගත්ත බඩු පාවිච්චි කර කර කැඩුනොත් ඔහේ විසි කරලා දාන කම්මැලි , ධනවාදී , ප්‍රතිගාමී,අගතිගාමී, නුතන ජිවිතේ ගෙවාගෙන ගියා.. මෙලෝ රහක් නැතිව..

ඔන්න ඔය අගතිගාමී මෙලෝ රහක් නැති කල්කෙරුවාව හින්ද මොලේ පැත්තක් දැන් හරියට වැඩ කරන්නේ නෑ වගේ..  පුදුම මුස්පේන්තු කමක් තියෙන්නේ..

ඔය ගතිය යන්නත් එක්ක මේ ඊයේ පෙරේදා ආයෙත් ඇඩ්වෙන්චර් එකක් කරලා බැලුව.. හෙහ් හෙහ්

පහුගිය කාලේ ෆොටෝ ගහන ප්‍රසිද්ධ උදවිය ඒ සම්බන්ධ උපකරණ වලට සලකන්න ඕනේ ගැන හෙන ටෝක්ස් ටිකක් දීල තියෙනවා මම දැක්ක. මමත් දැන් කාලෙකට කලින් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකෙන් ණය වෙලා ගත්තනේ ඔය DSLR කැමරා එකක්..  එකෙන් ගත්ත ෆොටෝ කෝ කියල අහන්න එපා.. මෙතන වැදගත් දේ කැමරාවක් ගැනීම නේ.. හෙහ් නුතන විදියට අපි ජිවත් වෙන්න එපැයි.. හෙහ් හෙහ්...

ඔය DSLR කැමරා වලින්  හරි  හමන්  වැඩක් ගන්න නම් ඒ ඒ බනිස් වලට ඒ ඒ කෙසෙල් ගෙඩි වගේ ලෙන්ස් ජාතිත් හැටක් විතරත් තියෙන්න ඕනේ.. කැමරාව උගස් තියන්න ඕනේ ලෙන්ස් ගන්න.. 

මගේ ගාවත් තිබුනා ඔහොම ගත්ත ලෙන්ස් එකක්.. ඒ කියන්නේ ඔය kit lens එකට අමතරව ගත්ත telephoto ලෙන්ස් එකක්.. ඒ කියන්නේ ඈත තියෙන දේවල් සුම් කරලා ගන්න පුළුවන් ලෙන්ස් එකක්..

වෘත්තීය මට්ටමේ telephoto ලෙන්ස් තියෙනවා අපිට නිකන් ගෙවල් දොරවල් උගස් තිබ්බත් ගන්න බැරි ගානට national geographic එකේ අය ගාව එහෙම තියෙන්නේ.. දැක්කම ආසාවේ බෑ..

මගේ ගාව නම් තියෙන්නේ අඩුම ගානට ගන්න පුළුවන් ඒ ජාතියේ ලෙන්ස් එකක්.. එකත් ඉතින් නරක නෑ අවාරෙට කජු වැටෙනවා වගේ ෆොටෝ අල්ලන මම වගේ අයට..

මේ තියෙන්නේ ලෙන්ස් එක

මේක sigma 70mm-300mm ලෙන්ස් එකක්.. මිලෙන් අඩු වුනාට වැඩක් ගන්න පුළුවන්..

දැන් ටික කාලෙකට කලින් අපි දෙන්න ඔය ගිය ට්‍රිප් එකකදී අපි දෙන්නගේ ෆොටෝ එකක් ගන්න කියල මගේ කැමරාව මම ඔය මුහුදු වෙරළක හිටපු චීන නංගි කෙනෙකුට දුන්න.. මොකද ට්‍රයිපොඩ් එහෙම අරන් යන්න මට ගොඩක් වෙලාවට අමතක වෙන නිසා සහ අපි දෙන්නගේ ෆොටෝ නෑ කියල බට්ටි නගා හැමදාම නාහෙන් අඬන නිසා ඔය කොහේ හරි ගියාම ළඟ පාත ඉන්නේ කෙනෙකුට කැමරාව දෙනවා ෆොටෝ එකක් අල්ලලා දෙන්න කියල.. 

ඉතින් කොහොම හරි එදා ඒ චීන නංගිට මම මේ ලෙන්ස් එක දාල කැමරාව දුන්න ටිකක් ඈතට ගිහින් අපේ ෆොටෝ එකක් ගන්න කියල..මගේ කම්මැලි කමට අනිත් ලෙන්ස් එක මාරු කරන්නේ නැතිව ඒ වෙලාවේ තිබ්බ ලෙන්ස් එක පිටින් ම මම කැමරාව දුන්න. මේ වගේ ලෙන්ස් ඔය අපේ පොටෝ අල්ලන වැඩ වලට එච්චර සුදුසු නෑ.. නංගිත් හරි හරි කියල හිනාවක් දාල කැමරාව අරන් ගිහින් ෆොටෝ නම් ගත්තා.. කොහොම හරි ඉතින් ආපහු කැමරාව මගේ අතට දීලා නංගි ගියා.  පස්සේ මම ෆොටෝ ගන්න බලද්දී මෙන්න ලෙන්ස් එක auto focus වෙන්නේ නෑ.. හෙහ් හෙහ්..

අවුල තිබුනේ auto focus මෝටර් එක කැරකුනත් ලෙන්ස් එක හිර වෙනවා. හරියට අර පිට පොට ගිහින් වගේ.. ඉතින් මොකෝ කරන්නේ කියල මම ඉතින් ඕක ඔහේ තියෙන්න ඇරියා.. මැනුවල් මෝඩ් එකට දාල ආමරුවෙන් ෆොටෝ ගත්තත් හරියට ෆෝකස් කරන්න බැරිව ගිහින් තිබුනේ.. 

හදන්න කියල කීප තැනකට අරන් ගියත් හැමෝම කිව්වේ ඔය ලෙඩේ ඔය ලෙන්ස් එකට කොහොමත් එනවා.. හදන එක තේරුමක් නෑ ඊට වැඩිය ලාබයි අලුත් එකක් ගන්න එක කියල.. ඒ කතාව හරි මේ ලෙන්ස් අලුත්වැඩියා කරන්න ලොකු ගානක් යනවා.. ලෙන්ස් එකක් අලුතින් ගන්න එක ඉතින් ලාබයි.. මම ඉතින් මොකද කරන්නේ කිය කිය ඔහේ ලෙන්ස් එක තියෙන්න ඇරියා මාස ගානක් තිස්සේ.. මොකද මම ෆොටෝ ගහන්නේ මාසෙකට එකක් වගේ නිසා එච්චර ලොකු පාඩුවක් දැනුනේ නෑ..

නමුත් ඉතින් ලෙන්ස් එකක් නැති වුනාම ෆොටෝ ගන්න තියෙන ආසාව ඩබල් ට්‍රිබල් වීම කියන ලෙඩෙත් හැදෙනවා..

ඔහොම අල්ලන් ඉඳල ඉතින් මේ ඊයේ පෙරේදා දවසක අපි ආයෙත් ට්‍රිප් එකක් යන්න ප්ලෑන් කළා.. ට්‍රිප් එකේ විස්තරේ  ගිහින් ආවට පස්සේ කියන්නම්කෝ..ට්‍රිප් කතාව ආවට පස්සේ ලෙන්ස් අවශ්‍යතාවය තදින්ම දැනෙන්න ගත්ත.. 

මට දැන් තියෙන ප්‍රශ්න තමයි ආයෙත් අඩු ගානට ඒ ජාතියම ලෙන්ස් එකක් ගන්න හිතෙන්නෙත් නෑ.. වැඩිය වැඩක් ගන්නේ නැති නිසා ලොකු ගානක් දීල හොඳ ලෙන්ස් එකක් ගන්න හිතෙන්නෙත් නෑ.. ඒ විදියේ ලෙන්ස් එකක් නැතිව හොඳ ෆොටෝ ගන්නත් බෑ.. ට්‍රිප් එක යන්න ලෙන්ස් එකක් ගන්නත් ඕනේ.. ලෙන්ස් රෙන්ට් කරන වැඩ වගේ ඒවා කරන්නත් ඒ හැටි හිතෙන්නේ නෑ.. හරිම උභතෝකෝටික ප්‍රශ්න වැලක්.. 

ඉතින් ඔහොම කල්පනා කර කර ඉන්නන කොට අර අමතක වෙලා යටපත් වෙලා තිබුණ කඩා බැලීමේ සියුම් ආසාව නැවත මතුවී ආවා.. හෙහ් හෙහ්..  ෆොටෝ ගහන ප්‍රසිද්ධ උදවිය නම් මේ ලෙන්ස් වලට දෙයියන්ට වගේ සලකන්නේ.. කෙනෙකුට අල්ලන්න දෙන්නෙත් අත් දෙක කහ දියරෙන් හොඳල තියෙනවා නම් විතරයි..මොකද කියනවනම් මේ ලෙන්ස් හරිම සියුම්.. අනිත් එක කාච වලට හානියක් උනොත් ඉතින් සොරිම තමයි.. ඉතින් පරිස්සම් නොකර බෑ.. මම නම් ඉතින් අපරාදේ කියන්න බෑ ඇතුලේ පුස් බැඳෙනකම් මට හිතෙන විදියට පාවිච්චි කළා..  (අන්තිමට සොරි වුණා..)

මම ඉතින් දැන් හොඳට කල්පනා කරලා බැලුවා.. ඔලුවෙ පුස් කාච්ච ගතිය යන්නත් හොඳයි නේද , කාගෙන් කියල තහනමක් ද ? මයි කාර් මයි පැට්‍රල් කියන්නෙත් මේකට නේද..ආදී වශයෙන් තීරණ රැසක් ගත්තා.. නතින් ටූ ලුස් නේද කියන එක තමයි අවසාන තීරණේ වුනේ..

අපි දැන් බලමු කොහොමද මේ හොඳට තියෙන DSLR Camera Lens එකක් කඩන්නේ කියල. කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවන් මොකක් ද ඒ මෝඩ වැඩේ කියල. හැබැයි ඉතින් සමහර වෙලාවට මෝඩ කම් කරන එකේ හෙන ආතල් එකක් තියෙනවා. කිසි දෙයක්  නොකර බුම්මට්ට වගේ ඉන්නවට වඩා..

මේ තියෙන්නේ පිටි පස්ස.. දෙවෙනියට ගලවන්න ඕනේ ඇන ටික මුලින්ම ගලවල පටන් ගද්දිම වැඩේ අනා ගත්තා

මේ තියෙන්නේ උඩින්ම තියෙන කවරේ  ගැලෙව්වට පස්සේ පේන හැටි

මේ තියෙන්නේ දෙවෙනි රවුම ගැලෙව්වට පස්සේ..

මේ සියුම් පතුරු වලින් හදපු රවුම් වොෂර් ටික හරියට හදා ගන්න හෙන ගේමක් දෙන්න ඕනේ..

මේ තියෙන්නේ වොෂර් ටික අයින් කලාට පස්සේ ගැජමැටික් ටික..

චිප් වලට හයි කරලා තියෙන කේබල් ගලවන්නේ මෙන්න මෙහෙම.. ඔය චිප් එක දෙපැත්තෙන් තියෙන පුංචි කොකු දෙකට මේ වගේ පොඩි ට්විසර් එකක් දාල පොඩ්ඩක් අදින්න තියෙන්නේ.. නියපොත්තෙන් කරන්නත් පුළුවන්..

සර්කිට් එක ගලෙව්වහම මෙන්න මෙහෙමයි..

ඔය ඉතිරි වෙලා තියෙන ඇන දෙක තුනත් ගැලෙව්වම මෙන්න මේ විදියට ලෙන්ස් එක කොටස්  කරන්න පුළුවන්..

මේ තියෙන්නේ ලෙන්ස් එක හැදිලා තියෙන කොටස් 3.

ඔය විදියට කොටස් වශයෙන් ගැලෙව්වට පස්සේ මම කොයි එකටත් කියල ලෙන්ස් එකේ ඇතුල් පැත්තේ බැඳිලා තියෙන පුස් එහෙම ඔක්කොම සුද්ද කළා.. මොකද මෙහෙම ගලවන්නේ නැතුව ඒවා සුද්ද කරන්න බෑ..  

මේ වගේ වැඩ කරන්න කලින් සෑහෙන්න දේවල් ටික සුදානම් කර ගන්න ඕනේ කියල මේක ගලවද්දී මට තේරුනා. ඒ කියන්නේ ඔය ගලවන පොඩි ඇන වෙන වෙනම දාගන්න පොඩි භාජන තිබුනානම් වඩා හොඳයි.. මම ඔක්කොම ටික එකකට දැම්මේ. පස්සේ හයි කරද්දී හොඳ කට්ටක් කෑවා.. අනිත් එක තමයි යු-ටියුබ් එකේ තියෙන හොඳ වීඩියෝ එකක් බලාගෙන කරන එක.. මම වැඩේ පටන් ගද්දි එහෙම පටන් ගත්තේ හැබැයි ටික වෙලාවක් යද්දී එක බලන්න අමතක වෙලා අපි දන්නා විදියට වැඩේ කරන්න යනවා.. සමහර දේවල් නිවැරදි විදියට ගලවන්නේ කොහොමද කියල දැනගෙන හිටියේ නැත්නම් ඇතුලේ තියෙන සියුම් කෑලි කැඩෙන්න පුළුවන්... ඉතින් ඒ වගේ හොඳට විස්තර තියෙන වීඩියෝ එකක් බලන එක හෙනම වැදගත්..

ඊට පස්සේ මේ වගේ වැඩක් පටන් ගත්තම පැය දෙක තුනක් වෙන වැඩ වලට යොමු නොවී කරන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනේ.. තේ බොන්න විනාඩි 10යි.. කන්න පැයයි.. කඩේ යන්න විනාඩි 20යි වගේ අතර මග වැඩ දාගෙන පටන් ගත්තොත් කෑලි කොහොමද තිබ්බේ කියල අමතක වෙනවා.. මට නම් අපරාදේ කියන්න බෑ.. ගලවනකන් කිසි කරදරයක් තිබුනේ නෑ.. හැබැයි ආයේ හයි කරගත්තේ පහුවදා.. හෙහ් හෙහ්..

මම නම් මේ කෑල්ලෙන් කැල්ල ගලවද්දී ෆොටෝ ගත්තේ ආයේ හයි කරද්දී පහසුවක් වෙන්න.. 

කොහොම හරි ගලවල පුස් පිහදාල ආයේ හයි කරන්න කලින් ප්‍රශ්නේ මොකක් ද කියල බැලුවා.. මට අවංකවම අවුල තියෙන තැන හරියට ෂුවර් නැති වුණා.. හැබයි ඔය auto focus කරන මොටරේට සම්බන්ධ පුංචි දැති රෝදේ මේ ප්ලාස්ටික් කැල්ල හිර වෙලා තියෙනවා දැක්කම මට පොඩි සැකයක් ආවා.. ඒ කියන්නේ මේ දැති රෝදෙන් කරකැවෙන ලෙන්ස් බැරල් එකේ දැති කිහිපයක් කැඩිලා ගිහින් ...  ඔය පහලින් තියෙන්න හිරවෙච්ච ප්ලාස්ටික් කෑල්ල... පස්සේ මම ඒ කැල්ල අයින් කරලා බැලුවා.. හැබැයි හරි ගියේ නෑ..

මේ තියෙන්නේ දැති රෝදේ හිර වෙච්ච ප්ලාස්ටික් කෑලල..

හයි කරන වැඩේ නිදහසේ කරගන්න බැරි වෙච්ච නිසා ඇන ගොඩක් මාරු වෙලා තමයි හයි කලේ.. හරි සියුම් ඇන තියෙන නිසා පැටලෙනවා.. මම 4-5 පාරක් විතර ගලව ගලව හයි කළා..

අන්තිමට හයි කරද්දී වැඩේ නිකන් එපා වෙන මට්ටම ඇවිල්ල.. අන්තිමට ඉතින් ඇන කීපයක් එහෙට මෙහෙට කරලා මම ලෙන්ස් එක එකලස් කරලා කැමරාවට දාල බැලුව.. වැඩේ හරි ගිහින් නෑ...  

ඊට පස්සේ ඔන්න ඔහේ තියෙන්න ඇරලා දවස් දෙකකට විතර පස්සේ ආයේ මුල ඉඳල ගලවල බැලුවා.. 

ඒ වෙලාවේ ගලවද්දී මම හිතන විදියට මගේ අතින් එක කොටසක් වැරදි විදියට ගැලවිලා ලෙන්ස් බැරල් එකක් ඇතුලේ තියෙන සියුම් ස්පර්ශක කම්බි ටිකක් ඇද වුණා.. ස්පර්ශක කම්බි කිව්වේ අර තෝරන් වල ෆ්ලෑෂර් කොටේ වගේ පොඩි සීන් එකක් තියෙන තැනක්.. පස්සේ අර ට්විසරේ දාලා හෙමිහිට ඒ ටික එජස්ට් කරන්න බැලුවත් වැඩේ හරි ගියේ නෑ.. කොහොම හරි සියුම් කම්බියක් කැඩිලත් ගියා..  ඒ කියන්නේ දැන් ලෙන්ස් එකේ ප්‍රශ්න දෙකයි.. ඔන්න ඔහේ කමක් නෑ කියල එකත් පුළුවන් විදියට අටවල ආයෙත් හයි කළා..

කලින් සැරේ වැරදිච්ච ඇන ටික හරි තැන් වලට දාල  පැය දෙක තුනක් නටල හයි කර ගත්තත් මේ වගේ වැඩක් කලාම  වෙන්න ඕනේ විදියටම අන්තිමට එක ඇනයක් ආයේ ඉතිරි වුණා.. හෙහ් හෙහ්.. මුල හරියේ එක තැනකදි ඒ ඇනේ දාන්න ඕනේ කියල මට තේරුම් ගියත් ආයේ ගලවන්න කම්මැලි කමට මම ඇනේ පැත්තක තියල ලෙන්ස්ක එක සම්පුර්ණයෙන් හයි කරලා කැමරාවට දාල බැලුවා.. 

කනගාටුවට කාරණේ කියන්නේ ලෙඩේ හොඳ වෙලා නෑ... කොටින් ම දැන් අර මුලින්ම තිබ්බ මට්ටමට වත් සුම් කරගන්න බෑ.. ෆොක්ස් එකත් හරියට වෙන්නේ නෑ... 

ඒ කියන්නේ දැන් ලෙන්ස් එක නිල වශයෙන් කැඩිලා... හෙහ් හෙහ් හෙහ්..

මට දැන් ආයේ මේ ජාතියේම ලෙන්ස් එකක් ගන්න හිතෙන්නේ නෑ.. මිට වැඩිය වෙනස් එකක් ගන්න ඕනේ උනත් ගොඩක් ලොකු ගානක් වියදම් කරන එකත් තේරුමක් නෑ ... මොකද මම ඒ හැටි ගොඩක් ෆොටෝ ගන්නේ නැති නිසා..

මම ඔය ලෙන්ස් එක ගලවන්න ගත්තේ අන්න ඒ නිසා. මේක කොහොම හරි ගොඩ දාගත්තොත් පස්සේ මට ඒ ජාතියේ ලෙන්ස් එකක් නැතිව වෙන එකක් ගන්න පුළුවන් නිසා.. අනිත් එක කාලයක් තිස්සේ පොඩ්ඩක් ඇහැ දාගෙන හිටපු  action camera  එකක් ලෙන්ස් එක වෙනුවට ගන්න  පුළුවන් නිසා.. හෙහ් හෙහ්.. මම මෙහෙම ගේ අස්සට වෙලා හිටියට හෙන action දාන සුර වීර පොරක්.. කොටින්ම කිව්වොත් action is my middle name වගේ... හෙහ් හෙහ්..  (වැඩියෙන් පාවිච්චි කරන්නේ first name, last name නේ..) අපේ ඊළඟ ට්‍රිප් එකේදී දාන action ටික රෙකෝඩ් කරලා තියා ගන්න එපැයි.. මොකද ඕව හැමදාම දාන්න බැහැනේ.. 

ඉතින් ඕව මේවා කල්පනා කර කර ඉඳල අද ගියා බලන්න ලෙන්ස්..  ඔය ලෙන්ස් හොයන අතරේ ඉතින් මේ අටෝරාසියක්  camera කැමරා අස්සේ ලාබෙට වගේ හොඳ  action camera එකකුත් සෙට් වුණා.. මේ දවස් වල ජනප්‍රියම බ්‍රෑන්ඩ් එක තමයි මේ Go Pro කියන්නේ.. හැබයි ටිකක් ගණන්.. ලංකාවේ මුදලින් නිකන් රුපියල් 50,000ක් වගේ වෙනවා.. ෆුල් ටයිම් ඇක්ෂන් දාන කෙනෙකුට නම් ඕව හොඳයි... මම වගේ අවුරුද්දකට සැරයක් විතර ඇක්ෂන් දාන කෙනෙකුට ඔච්චර එකක් මොකටද කියල මම මෙන්න මේක උස්සන් ආවා.. වැඩි ගානක් නෑ.. රුපියල් 10000ක් විතර... 

මේ කැමරා වල තියෙන විශේෂත්වය තමයි දිය යට මීටර් 30ක් විතර යනකම් යන්න පුළුවන් වීම, විවිද ආකාරයේ උපකරණ එක්ක පහසුවෙන් පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් විදියට මවුන්ට් ජාති 60ක් විතර තිබීම, ප්‍රමාණයෙන් කුඩා වීම, භාවිතය ඉතා පහසු වීම.. වගේ දේවල්..

වීඩියෝ වල තත්වය 4K,Full HD, HD මට්ටමේ තියෙනවා.. 12MP ෆොටෝ ගන්න පුළුවන්.. ඔය මදැයි නේද.. තව wifi එකෙන් ෆෝන් එකටසම්බන්ධ වෙලා ෆෝන් එකෙන් කැමරාව පාලනය කරන්න පුළුවන් වගේ ආතල් ජනක වැඩත් තියෙනවා..  

කොහොම හරි ඉතින් අද ගිහින් ලෙන්ස් එක ගැනිල්ල පැත්තක දාල මේක තමයි උස්සන් ආවේ.. "කෝ ලෙන්ස් එකක් ගෙනාවේ නැද්ද..? අයියෝ ඉතින් දැන් ට්‍රිප් එකේ ෆොටෝ ගන්නේ කොහොමද.. මුහුණ බෙරි වෙයි..."

මොනවා උනත් සිය ආදරණිය බිරිඳගේ ලස්සන ෆොටෝ ගන්න එක සෑම ස්වාමි පුරුෂයෙකුගේ වගකීමක්.. (මම හිතන්නේ ඔය කැල්ල අර කසාද බඳින කොට රෙජිස්ටාර් ඉස්සරහ කියවන කොටසේත් තියෙනවද කොහෙද.. ඒ කියන්නේ මෙහි සිටින ............ යන අයගේ ලස්සන ෆොටෝ ගන්න බවට පොරොන්දු වෙමි කියල කෑල්ලක් තියෙනවා  නේද... ) මම ඉතින් ඔය වගකීම් හරියටම ඉටු කරන මනුස්සය  නිසා දැන් ඉතින් සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නේ නැතිව ලෙන්ස් එකක් ගන්නත් එපැයි...

දශකයක් සිංහලෙන් බ්ලොග් ලිව්වෙමි -- A decade as a Sinhala Blogger

          මීට හරියටම අවුරුදු 10කට කලින් මෙන්න මේ කවිය ලියලයි මම බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තේ. කොම්පියුටර් එකේ සිංහලෙන් ලියන්න තියෙන ආසාවට පටන් ගත්ත ලිවිල්ල දන්නෙම නැතුව අවුරුදු 10ක් ම ලියල.

           බ්ලොග් ලිවිම කියන දේ වෘත්තියක් වෙලා තියෙන දැන් කාලේ බ්ලොග් එකක් කියන්නේ තව දුරටත් අමුතු දෙයක් නෙවෙයි. හැබැයි මම මේක පටන් ගන්න දවස් වල මට නම් මේක අමුතු අත්දැකීමක් වුණා. ඒ වෙන මොනවත් නිසා නෙවෙයි. මෙච්චර පහසුවෙන් සිංහල අකුරු පරිගණකයේ  ටයිප් කරන්න පුළුවන් වීම නිසා. සිංහල යුනිකේත හඳුන්වා දීලා ඒ වෙනකොට වසර ගණනක් ගෙවිලා තිබුනත්, යුනිකේත නොවන සිංහල අකුරු ඉන්ස්ටෝල් කරලා ඒ අකුරු වලින් අමාරුවෙන් ලිපි සකසමින් හිටිය අය යුනිකේත ගැන ටික ටික දැනුවත් වෙලා ටිකෙන් ටික සිංහල යුනිකෝඩ් ලියන්න පටන් ගනිද්දී  කොම්පියුටර් නම් ඉතින් ඉංග්‍රීසි තමයි කියන හැඟීමෙන් රස්සාවට ආපු මට මේවගේ අපුරුවට සිංහල අකුරු ලියන්න පුළුවන් වීම හරිම විනෝද ජනක දෙයක් වුණා.

        ඒ විනෝදය නිසා ලියන්න පටන් ගත්ත මේ බ්ලොග් එක අවුරුදු 10ක් ගෙවෙන අද දවසේ මම ලියන්නෙත් එදා ඒ ලියපු ආසාව නිසාම මිසක් වෙන කිසිම අරමුණක් නිසා නෙවෙයි. මින් ඉදිරියට ලියන දේවලුත් හුදෙක් මගේ ආසාව මගේ කැමැත්ත නිසා මිස වෙන කිසිම අරමුණක් වෙනුවෙන් නොලියා ඉන්නයි මගේ බලාපොරොත්තුව.

             මගේ බ්ලොග් ලිවීමේ ඉතිහාසය සහ සිංහල යුනිකේත ගැන මම දන්න දේවල් මම මිට කලින් සටහන් වල ලිව්වා.

මේ තියෙන්නේ එහෙම ලියපු සටහන් 

පස්වෙනි ඇනිවසරිය

සිංහල යුනිකේත සහ බ්ලොග් කරණයේ ඉතිහාසය ගැන...

            මම මේ අවුරුදු 10 තිස්සේ බ්ලොග් ලෝකයේ සිද්ද වෙන දේවල් දිහා ඔහේ බලාගෙන හිටපු එක තමයි කලේ.. බොහෝ රසවත් දේවල් මට මිස් වුණා කියල මම දන්නවා. නමුත් ගොඩක් සොඳුරු මිනිසුන් හඳුනාගන්න ලැබුනා.. තවම අඳුනා නොගත් එහෙම අයත් බොහෝ ඉන්නවා. මම බ්ලොග් ලියන්නේ හෝ කියවන්නේ හරි අඩුවෙන්..දවසේ වැඩිහරියක් කොම්පියුටරේ ඉස්සරහ ගෙවෙන රස්සාවේ තියෙන වැඩ අධික කම නිසා ගොඩක් වෙලාවට හවස ගෙදර ගිහින් ආයෙත් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියන්න හිතෙන්නේ නෑ... කියවන දෙයක් වුනත් ගොඩක් වෙලාවට කියවන්නේ ඔෆිස් එකේ වැඩ අතරතුර.. 

         සිංහල යුනිකේත ගුග්ල් සමුහයටත් අවුරුදු 10ක් ගෙවුනා කියල දැන් දවස් කීපයකට කලින් ඊමේල් එකක් ඇවිල්ල තිබුනා.. ඒ සමුහයේ සිටි අයව නැවත හමුවන්න ආසයි.. ඒ වගේම බ්ලොග් කරුවන් එකතුවෙන උළෙලකට ගිහින් හමුවෙන්නත් ආසයි. නැවත ලංකාවට ආපු දවසක නොවැරදීම ඔය හමුවීම් වලට එන්න ඕනේ (මොකට ආවත් ඉතින් ඔහේ පැත්තකට වෙලා බලා ගෙන ඉඳල යන එක තමයි කරන්නේ.. හෙහ් හෙහ්)

         මම දකින විදියට බ්ලොග් එකක් කාලයක් පවත්වාගෙන යන්න වැදගත් ම දේවල් තමයි තමන්ට ලියන්න තියෙන ආසාව සහ ලියන දේ ගැන අන් අයගේ අදහස්...  තමුන්ට ආසාවක් නැතුව වෙන වෙන අරමුණු වලින් පටන් ගන්න බොහෝ අඩවි ටික කාලයකින් වැසි යනවා. ඒ වගේම අපේ කොමෙන්ට් කරුවන් නැත්නම් මොන ආසාව තිබුනත් ටික කාලෙකින් එපා වෙනවා.  

             මට නම් මගේ බ්ලොග් එකට ලැබෙන හිට්ස් ගාන කවදාවත් වැදගත් වුනේ නෑ.. සටහනක් ලිව්වම කි දෙනෙක් බැලුව ද කියන දේ එච්චර මම සලකන්නේ නෑ.. නමුත් ගොඩ දෙනෙක් බැලුවම සිතට සතුටක් දැනෙනවා. හැබැයි ඊළඟට ලියන සටහන ලියවෙන්නේ හුදෙක් මට ඕනේ දේ ලියන්න මිසක් ගොඩ දෙනෙක් බලයි කියන අරමුණින් නෙවෙයි..

කාට හරි දැන ගන්න ඕනේ නම් අවුරුදු 10ක් බ්ලොග් එක ලිව්වම කොච්චර හිට්ස් ලැබෙනවා ද කියල

අද මේ මොහොත වෙද්දී මගේ බ්ලොග් එකට ලැබිල තියෙන සම්පුර්ණ පේජ් විව්ස් ගාන ඒ කිව්වේ

Pageviews all time history - 107,497

මෙච්චර කාලෙකට වැඩිම දෙනෙක් බලපු පෝස්ට් එක මෙන්න මේක බලපු ගාන 1116යි.

ඔය මදැයි නේද.. හෙහ් හෙහ්

          වෙන ඉතින් ලියන්න දෙයක් නෑ. බ්ලොග් ලිවිම කියන්නේ හරි ආතල් ජනක දෙයක්. මගේ නම් අවංකම හැඟීම ඒකයි. අනිත් එක සීමාවක් නැතිව ඕනේ දෙයක් ඉතා පහසුවෙන් ලියල අන් අයගේ අදහස් ක්ෂණිකව දැන ගන්න පුළුවන් වීම නිසා බ්ලොග් ලිවිම අනිත් සියලුම ලේඛන කලා වලින් වෙනස් වෙනවා. අනාගත ලේඛන කලාව බොහෝදුරට බ්ලොග් වලින් ම සිද්ද වෙයි වගේ..

තමුන්ට කැමති දේ කැමති විදියට කරනකොට එපා වීමක් නැතිව ජිවිත කාලයක් වුනත් කරන්න පුළුවන්..

පසුගිය වසර 10 පුරාවට මේ බ්ලොග් අඩවියට පැමිණි ඔබ සැමට මගේ ස්තුතිය..!

තව ඉස්සරහට මේ වගේ 10 වෙනි 20 වෙනි සංවත්සර සමරන අපූරු බ්ලොග් අඩවි තියේවි. ඒ වෙනකනුත් රැඳී ඉඳිමු..

සීමාවක් නැති සාහිත්‍යයය

අපි වගේ විප්‍රවාසිව ඉන්න අයට නිකන් ඉන්න වෙලාවට  කරන්න ඒ හැටි දෙයක් නෑ.. ඒ කියන්නේ ඔෆිස් එකට ගිහින් ඇවිල්ල නිදාගන්න කම් ඉන්න වෙලාව සහ ගොඩක් වෙලාවට සති අන්ත. (අනිත් අයට කොහොමද දන්නේ නෑ.. මම කිව්වේ මට... ). ලංකාවේ ඉන්නවට වඩා මෙහෙම රටක ඉන්න එකේ එක වාසියක් තමයි කරන්න මෙලෝ වැඩක් නැති වෙලාවල් තිබීම.. ලංකාවේදී එහෙම වෙලාවක් හොයා ගන්න හරි අමාරුයි.. කොහෙන් හරි මොකක් හරි වැඩක් සෙට් වෙනවා.. මම ඔය නිකන් ඉන්න වෙලාවට කරන්න කියල හැටක් විතර දේවල් හිතාගෙන ඉන්නවා.. .. උදාහරණ විදියට මේ බ්ලොග් එක ලියන එක, ජිම් යන එක, ස්විමිං යන එක, පොත් කියවන එක, චිත්‍ර අඳින එක, ඉලෙක්ට්‍රොනික් වැඩ කරන එක ආදී වශයෙන්.. හෙහ් හෙහ්..හැබැයි අන්තිමට එකක්වත් කරන්නේ නෑ... වස කම්මැලියි.. ඉතින් ඔහොම ඉන්න වෙලාවට කිසි අමාරුවක් නැතිව කරන එකම වැඩේ තමයි ටි.වී එකේ ඔය ටි.වී සීරීස් බලන එක..  මෙහෙ තියෙන ලෝකල් මෙගා නාට්ටි බලන්නේ නැති නිසා කරන්නේ ඉංග්‍රීසි නාට්‍ය මාලා බලන එක තමයි.. එක්කෝ ෆිල්ම්..  

ඔය ෆිල්ම් , ටීවී සීරිස් බලන්න තියෙන ලේසිම විදිය තමයි Popcorn Time. මේක ඉන්ස්ටෝල් කර ගත්තම තියෙන ඕනේ ෆිල්ම් එකක් බලන්න පුළුවන්. හොඳ ඉන්ටර්නෙට් කනෙක්ෂන් එකක් තියෙනවනම්.. විනාඩි 2-3ක් යනකොට ෆිල්ම් එක ප්ලේ වෙනවා.. ඉස්සර වගේ ඩවුන්ලෝඩ් කර කර ඉන්න දෙයක් නෑ..  තනිකරම නොමිලේ.. ඊළඟ විසඳුම Netflix වගේ සේවාවක් ලබා ගැනීම.. ලංකාවෙත් දැන් තියෙන නිසා හොඳ ඉන්ටර්නෙට් කනෙක්ෂන් එකක් තියෙනවනම් ගත්තට පාඩු නෑ.. මේ කිව්වේ ටොරන්ට් බාගෙන ඩවුන්ලෝඩ් කරන්නත් කම්මැලි තරමේ අයට... 

ෆිල්ම් සහ සාහිත්‍යය අපුරුවට එකට මුහු වෙනවා කියල මට හිතුනා... දැන් හැදෙන ගොඩක් ෆිල්ම් වලට පාදක වෙන්නේ මීට කාලෙකට කලින් කවුරුන් හෝ ලියපු පොතක එන කතාවක්.. හෝ කතාවේ එන චරිත. පොත සහ ෆිල්ම් එක කොච්චර දුරට රසවින්දනයට බලපානවද කියන එක හිතල බැලුවොත් පොත කියවනකොට දැනෙන රසවින්දනය වැඩියි කියන්න පුළුවන්.. හැබැයි සමහර ෆිල්ම් බලනකොටත් ඒ වගේම රසයක් තියෙනවා. ඒක සාපේක්ෂ දෙයක්.. මේ තාක්ෂණික දියුණුව එන්න කලින් ඇත්තටම අපිට පොතක් පතක් ඇර සාහිත්‍යමය වින්දනයක් ලබන්න තිබුනේ සීමිත අවස්ථා ප්‍රමාණයක් පොතකින් ලැබෙන වින්දනය ඒ කාලේදී අපිට ඉහටත් උඩින්.. හැබැයි දැන් ඒක තව දුරටත් එහෙම ද? කොච්චර දැනුමක් සහ රසයක් මේ වීඩියෝ සහ ඕඩියෝ මාධ්‍ය වලින් ලැබෙනවද... ඉතින් තව දුරටත් පොතටම අපි තැන දීම ටිකක් අසාධාරණයි වගේ.. 

මට ඕක හිතුන එක උදාහරණයක් කියන්නම්.. මම ඉස්සර ඔය විදුසරේ යන අවකාශ-කාලය, සාපේක්ෂතාවාදය වගේ මෙලෝ දෙයක් නොතේරෙන ලිපි හෙන අමාරුවෙන් කියවනවා.. කොච්චර හිතුවත් අපිට ඒවා තේරුම් ගන්න හෙන අමාරුයි.. සමහර වෙලාවට අපි ඔය මොකක් හරි අපිට හිතෙන දෙයක් හිතාගෙන ඒක තමයි හරි කියල හිතාගෙන ඉන්නවා.. හැබැයි දැන් යු-ටියුබ් එකේ ඔය ඕනේ එකක් ගානට ඕනෙම කෙනෙකුට ලේසියෙන් තේරුම් යන විදියට හදපු වීඩියෝ ඕනේ තරම් තියෙනවා.. ඒ දැනුමෙන් මිනිස්සු කොච්චර දේවල් කරනවා ද?  

දැනුම සහ සාහිත්‍ය රසය කියන්නේ දෙකක් කියල කෙනෙකුට තර්ක කරන්න පුළුවන්.. පොතක් කියෙව්වහම අපිට හිතා බැලීමේ නිදහස අසීමිතව තියෙනවා.. තම තමන් කැමති ආකාරයකට පොතේ එන චරිත මවා ගන්න පුළුවන්.. හැබැයි ෆිල්ම් එකේ දී අපිට කවුරු හෝ කෙනෙක් ඒ කතාව විඳපු විදිය තමයි බලන්න වෙන්නේ... එතකොට අපිට නිදහසේ හිතන්න තියෙන අවකාශය ඇහිරෙනවා... හැබැයි අපි මෙහෙම හිතුවොත් අපි පොතක් කියවල අඬපු වාර ගනනද වැඩි නැත්නම් ෆිල්ම් එකක් බලල අඬපු වාර ගනනද වැඩි?  මට නම් පොතක් කියවල ඇස් වලට කඳුළු ආපු දවසක් මතක් කරගන්නත් බෑ වගේ.. හැබැයි කඳුළු උනපු ෆිල්ම් ඕනේ තරම් තියෙනවා.. එහෙම වෙන්නේ නළු නිළියන්ගේ දක්ෂ තාවය සහ අධ්‍යක්‍ෂකවරයාගේ  දක්ෂතාවය නිසා තමයි.. හැබැයි වර්තමාන ලෝකේ මිනිස්සුන්ගේ හදවතට වඩා දැනෙන්නේ පොත් ද චිත්‍රපටි ද? 

මම මේ දවස් වල Netflix එකේ යන කතා මාලා දෙකක් බලනවා... අහසට පොලොව වගේ වෙනස් කතා තියෙන සීරීස් දෙකක්.. එකක් Stories by Rabindranath Tagore අනික Penny Dreadful.  මේ දෙක ගැන කෙටියෙන් යමක් කිව්වොත් අපි කවුරුත් දන්නා රබින්ද්‍රනාත් තාගෝර් තුමාගේ කතා පදනම් වෙච්ච 1920 ගණන් වල වගේ ඉන්දියාවේ සමාජය නිරුපනය වෙන කතා මාලාවක්..හරිම ලස්සන පසුතල සහ රුගත කිරීම් වලින් යුක්ත අපුරුවට හදපු කතා පෙලක්.. කතාවල තේමාව සංකීර්ණ නෑ.. මිනිස්සු එදිනෙදා ජිවිත වල මුහුණ දෙන පොඩි පොඩි සිද්දි හරි අපුරුවට කතාවලට දාල තියෙනවා.. වැදගත් ම දේ තමයි.. ඒ කතා ඉවර වෙන්නේ අවසානය අපිට හිතා ගන්න ඉඩ ඉතිරි කරලා.... උදාහරනෙකට කිව්වොත් තුන්කොන් ප්‍රේමයකට මැදි වෙන තරුණ වැන්දඹුවක් ගැන කතාවක්. කතාව ඉවර වෙන්නේ ඒ ගැහැණිය සහ මිනිසුන් දෙදෙනා තම තමන් සැබවින් ම ජිවිතයේ කල යුතු ඇත්ත තේරුම් ගන්න අවස්ථාවට අපිව ගෙනල්ල..ඒ දේවල් ගැන ඉඟි වලින් අපිට දන්වල කතාව ඉවර වෙනවා... එතනින් එහාට කතාව ගොතා ගන්න තම තමන් ට පුළුවන්...

මේ කතා මාලාවේ තියෙන අනිත් වැදගත් ම දේ තමයි එක කතාවකින් පස්සේ අනිත් කතාව පටන් ගන්නේ.. අර කලින් කතාවේ චරිතයකට මග තොටේදී හරි නැත්නම් රැකියා ස්ථානයේදී හරි හමුවෙන තවත් කෙනෙකුගේ කතාවකින්.. ඒ කිව්වේ මෙහෙමයි එක කතාවක් තියෙනවා රහස් පරීක්ෂකයෙක් ගැන.. රහස් පරික්ෂකයාගේ කතාව ඉවර වෙන්නේ එයා වැඩ කරන පොලිස් ස්ථානයෙන් නිදහස් වෙලා යන හිර කරුවෙකුගේ චරිතය අපිට පෙන්නලා.. ඊට පස්සේ කොටස තියෙන ඒ හිර කරුවාගේ කතාව.. හිර කරුවාගේ කතාව ඉවර වෙන්නේ ඔහුට හමුවෙන පුංචි ගැහැණු ළමයෙකුගේ චරිතයෙන්... කතා එකට එකක් සම්බන්ධ නෑ... නමුත් ඒ චරිත එකට එකක් සම්බන්ධයි... මම ඒ වගේ අදහසක් දැකපු පළවෙනි වතාව.. මට නම් හරි අපූරුයි කියල හිතුනා.. හැම කතාවක් අවසානයේම අපිට ඒ කතාවේ අවසානය කොහොම වෙන්න ඇති ද කියල හිතන්න ඉතිරි කරලා නතර කරනවා.. ඔක්කොම ප්‍රශ්න වලට උත්තර ටික දීලා ඉවර කිරීමක් නෑ... හැබැයි උත්තරේ මෙන්න මෙහෙම වෙන්න පුළුවන් කියල කතාවේදී පෙන්නනවා..

ඕක බලද්දි මට හිතුනේ මේ විදියට කොච්චර කතා මවන්න පුළුවන් ද කියල...

හරි අනිත් කතා මාලාවට එමුකො..

අනිත් කතාව හොරර් කැටගරියේ එකක්.. මම ඔය හොල්මන් සහ ඔය ඒ වගේ වල්බුත තියෙන කතා බලන්නේ නෑ...මට හිතෙනවා ඒවා මෙලෝ වැඩක් නෑ කියල.. නිකන් පොඩ්ඩක් බය වෙනවා විතරයි.. ඉතින් මම මීට අවුරුදු 10-12කට කලින් බැලුවට පස්සේ කිසිම හොරර් ෆිල්ම් එකක් බලල නෑ.. මේ Penny Dreadful කතාවේ Trailers මම ගොඩක් කලින් ඉඳන් බලල තිබුනා.. හැබැයි ඔය මොකක් හරි හොල්මන් කේස් එකක් වෙන්න ඇති කියල මම අත ඇරල දාල තිබුනේ.. මේ ගිය සතියේ ඔය මට වගේම ටිකක් කචල් ගති තියෙන යාලුවෙක් තමයි කිව්වේ ඒක බලපන් කියල.. 

මම කොච්චර මේ සාහිත්‍යය ගැන දන්නවද කිව්වොත් එහෙම ඔය Penny Dreadful කියන නම ගැන හිතාගෙන හිටියේ නිකන් හොල්මන් ආවේශ වෙන Penny කියල කෙල්ලෙක් ගැන කතාවක් වෙන්න ඇති කියල.. පස්සේ හොයල බලද්දී දැන ගත්තේ Penny Dreadful කියන්නේ  වෙනමම සාහිත්‍යයක් කියල...

මෙන්න මෙහෙමයි විකිපීඩියාවේ තියෙන්නේ

[Penny dreadful is a pejorative term used to refer to cheap popular serial literature produced during the nineteenth century in the United Kingdom. The term is roughly interchangeable with penny horrible, penny awful,and penny blood. The term typically referred to a story published in weekly parts, each costing one penny. The subject matter of these stories was typically sensational, focusing on the exploits of detectives, criminals, or supernatural entities. While the term "penny dreadful" was originally used in reference to a specific type of literature circulating in mid-Victorian Britain, it came to encompass a variety of publications that featured cheap sensational fiction, such as story papers and booklet "libraries". The penny dreadfuls were printed on cheap wood pulp paper and were aimed at young working class males.]

ඒ කියන්නේ 19 වන සියවසේදී තිබ්බ අපේ චිත්‍ර කතා වගේ කතා ජාතියක් වෙන්න ඇති... නැත්නම් දැන් ඔය නැගල යන Marvel, DC Comic වගේ වෙන්න ඇති.. හැබැයි මේ කතා ටිකක් අද්භූත , හොල්මන් කැටගරි වලට අයිති වෙන, විවිධ හැඟීම් ඒ කිව්වේ මේ ශෘන්ගාර රසය එහෙම ටිකක් වැඩිපුර උපදවන සුළු කතා ජාතියක් වෙන්න ඇති..

හරි එතකොට මොකක්ද මේ Penny Dreadful කතා මාලාවේ තියෙන අර සාම්ප්‍රදායික හොල්මන් කතා වලට වඩා තියෙන විශේෂත්වය.. අපි කවුරුත් Dracula චරිතය දන්නවනේ ඒ පොත කියවපු අය දන්නවා ඒ කතාවේ ප්‍රධාන චරිතයක් වෙන ජොනතන් හාකර් ගේ බිරිඳ වෙච්ච මීනා හාකර් ගැන.. මම අර කලින් ලියපු පෝස්ට් එකේදිත් මෙයා ගැන ලිව්වා..  අනිත් කෙනා අර  මැරිච්ච මිනිස්සුන්ට පන දෙන දොස්තර මහත්තය Frankenstein. ඊට පස්සේ තව මේ Dorian Grey කියල හාදයෙකුත් ඉන්නවා.. කතාව කිව්වොත් වැඩක් නැති නිසා මම වැඩිය මොකුත් නොකිය ඉන්නම්.. හැබැයි මෙහෙම කියමු අපි නිකමට හිතල තියෙනවද ඔය මීනා හාකර් ගේ චරිතය ගැන.. ඒ කියන්නේ එයා ඔය ජොනතන් හාකර් ව බඳින්න කලින් සිද්ද වෙච්ච දේවල් ගැන.. ඇත්තටම අර Dracula කතාවේදී මීනා හාකර්ට වෙච්ච දෙයින් පස්සේ එයාගේ පවුලේ අය කොහොමද එකට මුහුණ දෙන්න ඇත්තේ..? එයා වෙනුවෙන් අනිත් අය මොනවා කරන්න ඇති ද? හෙහ් හෙහ් අපි කවදාවත් ඔච්චර දේවල් ගැන හිතනවා ද?

මම අර කලින් කිව්ව රබින්ද්‍රනාත් තාගෝර් තුමාගේ කතා සහ මේ කතා මාලාවේ කිසිම සමාන කමක් නෑ.. හැබැයි මම දැක්ක ලොකුම සමනාකම තමයි එක කතාවක ඉන්න අනු චරිතයක කතාව කොහොම වෙන්න ඇති ද කියන එක... අපි නොසලකා හරින ඒ චරිතය ඇතුලේ තව අපුරු කතා තියෙන්න පුළුවන් නේද? 

Penny Dreadful ගැන කියද්දී එකේ ප්‍රධාන චරිත රඟ පාන නිළිය ගැනත් මොකුත් නොකියම බෑ.. Eva Green කියන්නේ මම බලපු ෆිල්ම් වලින් මගේ මතකේ රැඳිලා ඉන්න මම කැමති නිලියක් ..  මේ නිළිය ගැන අඩු පාඩුවක් නැතිව ඔය පිරිමි පාර්ශවයේ අයට බලා ගන්න පුළුවන් The Dreamers කියන ෆිල්ම් එක බැලුවනම්..  

මේ කතා දෙක අපි දෙන්න බලන්නේ මෙහෙමයි.. අපි දෙන්නම රබින්ද්‍රනාත් තාගෝර් තුමාගේ කතාවෙ කොටසක් දෙකක් ඔය රෑට කන ගමන් බලනවා.. ඊට පස්සේ බට්ටි නගා නිදා ගන්න ගියාම මම Penny Dreadful  බලනවා.. ඔය යන එන වෙලාවට Penny Dreadful එකේ දකින පොඩි පොඩි කෑලි වලට බට්ටි නගා රෑට හීනෙන් බයවෙනවා.. මම ආතල් එකේ නිදා ගන්නවා.. ඊට පස්සේ බැනුම් අහනවා රෑ තිස්සේ මල විකාර කතා බලනවා කියල.. හෙහ් හෙහ් හෙහ්..

හරි දැන් ඔය වගේ කතා බලපුවහම අපිට ඊලඟට හිතෙන දේ සහ බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් සාර්ථක වෙලා හිට්ස් වැඩි වෙන්න ඊලඟට අවශ්‍යය වෙන දේ ගැන හිතල බලමු..

ඒ කියන්නේ මෙන්න මේවගේ කතා එක්ක ලංකාවේ තියෙන කතා සංසන්දනය කරලා ලංකාවට බනින කොටස ගැන අපි දැන් නිකමට හිතල බලමු.

මම ලංකාවේ ඉන්න කාලේ එක දවසක් ඔය විදර්ශන ප්‍රකාශන ආයතනයේ ජනක ඉනිමංකඩ මහත්මය ද කොහෙද සංවිධානය කරපු ඔය සාහිත්‍යය ගැන තියෙන හෙන විද්වත් දෙසුමක් අහන්න ගියා ජෝන් ද සිල්වා එකට.. මට අවුරුදු 24-25ක් වගේ ඇති.. කොන්ඩ රවුල් වවා ගත්ත හෙන සෙට් එකක් ඇවිල්ල හිටියා.. තවත් ඒ වගේම කොන්ඩ රැවුල වවාගත්ත මහත්මයෙක් මයික් එක බදාගෙන පැයක්- පැය බාගයක් විතර හෙන බර වචන වලින් දේශනාවක් කළා.. මට මෙලෝ දෙයක් තේරුනෙ නෑ... ඉතින් ගිය මෝඩ කමට අහගෙන ඉඳල ආපහු ආවා.. මට ඒ කතාවේදී කියපු කිසිම දෙයක් දැන් මතක නෑ..  

හැබැයි එදා මට මතක සිද්දි දෙකක් තියෙනවා.. 

එකක් මම ඒ කතාව අහගෙන ඉන්න ගමන් හිතුවා ඇයි ලංකාවේ හැරී පොටර් වගේ ෆුල් ෆැන්ටසි කතා බිහි වෙන්නේ නැත්තේ කියල. සභාව මැද්දේ නැගිටලා ඔය ප්‍රශ්නේ අහන්නත් හදල නිකන් මොකට චාටර් වෙනවා ද කියල මම නිකන් හිටපු එක .. 

අනිත් එක තමයි දේශනාව ඉවර ගෙදර යන්න නැගපු AC බස් එකේ මම ඊට කාලෙකට කලින් ට්‍රයි කරලා චාටර් වෙච්ච ගෑනු ළමයෙක් එයාගේ පෙම්වතා එක්ක ආදරෙන් තුරුල් වෙලා හිටපු එක.  මම එතනම උලම වගේ හිටගෙන ගිය හැටි.. හෙහ් හෙහ්..

දෙන දේ කාලා වෙන දේ බලාගෙන ඉන්න අය වශයෙන් අපිට කරන්න පුළුවන් දේ තමයි ලංකාවට නොබැන ලංකාවේ මිනිස්සුන්ගේ නොහැකියාවන්, හෝ නොදැනුවත්කම් ගැන අඩු තක්සේරු නොකර අඩුම තරමේ අලුතින් ලියන, අලුතින් ෆිල්ම් , නාට්‍ය හදන, නැත්නම් කලාවට සාහිත්‍යයට එකතු වෙන අයට අලුත් විදියට හිතන්න පුළුවන් දේවල් අලුත් සංකල්ප ගැන.. පොඩියට හරි කතා බහ කරන එක.. මේක කලාව සාහිත්‍යයය ගැන විතරක් නෙවෙයි හැමදේ ගැනම එහෙමයි.. අපි ගොඩක් වෙලාවට කරන්නේ  destructive criticism මිසක් constructive criticism නෙවෙයි.. ඉතින්  ලංකාවේ වරදක් තියෙනවනම් ඒ වරදට හේතුවත් අපිමයි..

හරි ඉතින් මේ කතා බලද්දී මට හිතුන දේ මෙහෙමයි.. ලංකාවේ සාහිත්‍යයයේ කොච්චර අපුරු චරිත ඉන්නවා ද කතා මවන්න පුළුවන්.. 

උදාහරණ : 

1. 33 කෝටියක් දෙවියන්ගෙන් අපි දන්නා දෙවියෝ කීප දෙනා ගැන කතා.. ඒ කියන්නේ සීයුස් දෙවියන්ට හොම්බෙන්න යන්න දෙන්න පුළුවන් පවර්ස් තියෙන දෙවිවරු අපිට ඉන්නවා..

2. මහසෝනා, රීරි යකා, කළු කුමාරයා, කාලි අම්මා ඇතුළු අපි ඔය දන්න කියන යක්ෂ ප්‍රේතයෝ ගැන.. Dracula කැලේ...

3. විජය කුමාරයාගේ ඉඳන් මහින්ද මහ රජානෝ දක්වා ඒ රජපවුල් සහ ඒ ඒ රජවරුන්ගේ බිසෝවරු සහ අන්තක්පුර ගැන PG සහ R කැටගරි වල ෆිල්ම් 

4. හැමෝම නැගිට්ටවන්න හදන රාවනා රජතුමා ගැන.. මම අර රාවනා මෙහෙයුම ද කොහෙද කියල තියෙන පොත නම් කියෙව්වා.. එක හැබැයි ඉංග්‍රීසි ඇක්ෂන් ෆිල්ම් එකක් සිංහලෙන් ලියල රාවනා නමින් එච්චරයි වෙන ගත යුතු නිර්මාණශීලි දෙයක් නම් මම දැක්කේ නෑ.. හැබැයි හොඳ උත්සාහයක්..

5. ඊට පස්සේ ඔය රාජධානි ගැන කතා.. අනුරාධපුර, පොලොන්නරුව.. සමාධි පිළිමේ නෙලපු ගල් වඩුවාගේ තිබිච්ච හැකියාව ගැන ඇඟ හිරිවැටෙන කතාවක් ගොතන්න පුළුවන් නේ...

6. ඊට පස්සේ ඕනනම් ඔය පොළොන්නරුවේ තියෙන පිටසක්වල දොරටුව ගැන.. (එහෙම ඒවා තියෙනවද නැද්ද කියල අවුරුදු 2500ක් විතර වාද කළා ඇතිනේ දැන්) 

7. සිගිරිය තියෙන්නේ.. ටීවී සීරිස් කීයක් හදන්න පුළුවන් ද... 

8. රිටිගල පැත්තේ තිබ්බයි කියන සටන් කලා...

ඔය යක්කු ගැන කියද්දී මට මතක් වුනේ මට හම්බ වෙච්ච එක්තරා මහත්මයෙක් කිව්වා මහසෝනා හෝ ඒ වගේ ප්‍රසිද්ධ නමකින් අපි ඔය හඳුන්වන බලවේගයක් භාවනාව ගැන ඉගෙන ගන්න තමන් හා සම්බන්ධ වෙනවා කියල..

අපූරු සංකල්පයක් නේද නියම කතාවකට...

ඔය තියෙන්නේ කීපයක්.. මේවා නිකන් spider man, super man, LOTR, ටයිප් එකේ කතානේ කියල සම්භාව්‍ය අයට අහක දාන්න පුළුවන්

අපි හොඳට අඳුරන අපිට අමතක වෙච්ච චරිත ටිකක් මතක් කරලා බලමු...

1. කයිසාරුවත්තේ මුහන්දිරම් පරම්පරාව එතනින් ඉවර උනාද? නැත්නම් ඒ පරම්පරාවෙ අයගේ වර්තමාන තත්වය කොහොම වෙන්න ඇති ද?

2. මඩොල් දුවේ කවුරු හරි හොටෙල් එකක් හැදුවොත් උපාලි ලගේ , ජින්නලගේ ළමයි මොනවා කරයි ද?

3. විරාගයේ අරවින්දට දුරින් වෙච්ච නෑදෑයෙක් අරවින්ද ගැන කොහොම හිතනවා ඇත්ද?

4. දම්මි සහ සුගත්ට අමතරව දම්මිටයි සුගත්ටයි හිටපු අනිත් යාළුවන්ට මොනවා වෙන්න ඇද්ද..?

5. උපාලි විජේවර්ධන මහත්මය අතුරුදහන් වුනාද? නැත්නම් ..

6. නවලෝක ව්‍යාපාරය ගොඩ නැගුවේ එක රැයකින් ද? 

හිතල බැලුවොත් තව කොච්චර චරිත ඉන්නවා ද ... 

අපි මේ උඩ දාගෙන බලන කතාවල ඉන්නෙත් මේ වගේ ම චරිත තමයි.. එකම වෙනස ඒ චරිත මුළු ලෝකෙම අඳුරන චරිත වීම සහ අපේ චරිත ගැන දන්නේ අපි විතරක් වීම.. හැබැයි ඔවුන්ගෙයි අපෙයි කිසි වෙනසක් නෑ..

මම මේ ලඟදි මහ රජ ගැමුණු චිත්‍ර පටිය බැලුවා..CD එකක් ගෙන්නගෙන... බලද්දී හිතුනේ ලංකාවේ හැටියට සෑහෙන්න හොඳට කරලා තිබුනට.. ඔයිට වඩා හිතට වදින විදියට සහ උසස් තත්වයකින් ඒ චිත්‍රපටිය හදන්න තිබුන නේද කියල..  සල්ලි ප්‍රශ්නය ලංකාවට ප්‍රශ්නයක් තමයි හැබැයි ෆිල්ම් එකක උසස් තත්වය කියන්නේ සල්ලි නිසාම සිමා වෙන දෙයක් නෙවෙයි නේද..? අපිට මොකක් හරි නිෂ්පාදනයක තිබිය යුතු උසස් තත්වය ගැන තියෙන හැඟීමේ මොකක් හරි අවුලක් තියෙනවා.. ඒ අවුල අපේ අතින් ලියවෙන පොත් පත් වල, අදහස් වලත් තියෙනවා.. මට හිතෙනවා අපි විහින් හදාගත්ත සීමාවල හිරවෙලා කියල... මමත් එහෙමයි..

මිනිස්සුන්ට සීමාවල් තිබිය යුතුයි.. හැබැයි අපි හිතන දේවල් වලට සීමාවක් තියෙන්න ඕනේ ද.. සාහිත්‍යයය කලාව කියන්නේ සීමාවල් නැති දේවල් නෙවෙයි ද?