පරිගණකයයි ලෙඩයි

     

     මේ පරිගණක නිසා අපිට හැදෙන ලෙඩ ගැන අපි එච්චර සැලකිලිමත් වෙන්නේ නැහැ කියල මට හිතෙනවා. අනිත් අය කොහොම වුනත් මම නම් ඒ හැටි ඕව ගැන සැලකිල්ලක් දැක්කුවේ නැහැ. හැබැයි වැඩේ අපි හිතනවට වඩා බරපතලයි. මේ ලියන්න යන්නේ පහු ගිය අවුරුදු 20ක විතර කාලයක් දවසෙන් බොහෝ කාලයක් පරිගණකය ඉස්සරහට වෙලා ජිවත් වීම හින්ද අවසානයේ උරුම වෙලා තියෙන දේ ගැන. හොඳ සහ නරක දෙකම තිබුනට හොඳ ගැන නැතුව නරක ගැන ලියන්නම්.

මම කණ්නාඩි දාන්න පටන් අරන් දැන් අවුරුදු 9ක් වගේ වෙනවා. ඒ කියන්නේ පොඩි කාලේ ඉඳල හොඳට තිබුණු ඇස් දෙක රස්සාවට ගිහින් පළවෙනි අවුරුදු 5-6 ඇතුලත දුර්වල වුනා. මට මතක විදියට රස්සාවට ගිහින් තුන් වෙනි අවුරුද්දෙදි වගේ දවසක් මගේ ප්‍රධානියා වශයෙන් හිටපු කෙනා කිව්වා මොනිටර් එකට වැඩිය කිට්ටු වෙලා බලන්න එපා කියල. නමුත් මට ඒක ඒ හැටි අවුලක් විදියට තේරුනේ නෑ. වයසත් එතකොට 25ක් වගේ ඇති. කොහොම උනත් ඒ දවස් වල දවසේ පැය 12-15ක් විතර අනිවාර්යෙන් මේක ඉස්සරහ තමා. ඔෆිස් එකේ අවම පැය 8-9ක් වැඩ කරලා ගිහින් ගෙදරත් අඩුම තව පැය 4-5ක් වත් එක එක ටීවී සීරීස් ඇතුළු නොයෙක් දේ බලමින්, කරමින් ගෙවිච්ච කාලයක්. ඒ දවස් වල මට ඩෙස්ක්ටොප් පරිගණකයක් සහ ලැප්ටොප් එකක් තිබුනා. ඔය දෙකේම මාරුවෙන් මාරුවට එක එක වැඩ තමා. නමුත් නිවැරදි දුරකින් හරි ඉරියව්වකින් බැලීම ගැන කිසිම අවධානයක් තිබුනේ නෑ... දැනෙන්න කිසිම ලෙඩක් අමාරුවක් තිබිච්ච නැති නිසා කොහොමත් කවුරුවත් කියන ඒවා ගණන් ගත්තෙත් නෑ. ඔය විදියට තව අවුරුදු 3ක් වගේ යද්දී ටික ටික ඔලුව කැක්කුම හැදෙන්න ගත්තා කම්පියුටරේ වැඩ කරද්දී. අවසානයේ කන්නාඩි දාන්න සිද්ද වුනා. ඇස් දෙකම දුර්වල වෙලා. ඒ කියන්නේ ඉතින් හැමදාටම කන්නාඩි දාන්න වෙනවා.

ඊට පස්සේ ඉතින් වැඩි කරදරයක් නැතුව තව අවුරුදු කීපයක් රස්සාව කරගෙන ගියා. මේ වෙද්දී මම අවුරුදු 10ක් විතර මේ පුරුද්ද දිගටම කරගෙන ඇවිල්ල තිබුනේ. ඒ කියන්නේ දවසට පැය 10-15 අතර කාලයක් පරිගණකය ඉදිරිපිට ගෙවීම. මේ වෙද්දී බඩත් ටිකක් ඇවිල්ලා ( ඒ කියන්නේ v ෂේප් එක b ෂේප් වෙලා ). ඔහොම ඉද්දි මගේ වම් කකුලේ අමාරුවක් ආවා. ඒ කියන්නේ මුලින්ම නිකන් කකුල කොර වෙලා වගේ අමුතු වේදනාවක් ඇවිල්ලා පස්සේ වෙද්දී උදේ පාන්දර නැගිටලා අඩිය තියන්න බැරි මට්ටමකට ආවා. අඩිය තියද්දි කකුලේ විළුඹට කටුවකින් අනිනවා වගේ රිදෙනවා. මේ ගතිය මුළු කකුලටත් සම්පුර්ණ වම් පැත්තටත් එක්කම පැතිරුණු වේදනාවක්. පස්සේ වෛද්‍යවරුන්ගේ තීරණේ වුනේ උදේ පාන්දර නැගිටිනකොට අඩිය තියන්න බැරි එකට හේතුව Plantar fasciitis කියන ලෙඩේ කියලා. ඒ කියන්නේ අපේ පාදවල අස්ථිවල ඇතිවන පුංචි පුංචි නෙරුම් නිසා ඇතිවෙන තත්වයක්. මේ ලෙඩේට පරිගණක වල සම්බන්ධයක් නැති වුනාට. තරබාරු බව බලපානවා. නමුත් මට තිබුණු ප්‍රස්නේ තමා මේ කකුලේ වේදනාව පිට කොන්ද සහ වම් අත දක්වා පැතිරිලා වම් අතේ මැද ඇඟිල්ල සහ වෙදගිල්ල හිරි වැටෙන තත්වයක් විදියට පැතිරීයාම. ඒකට හේතුව දොස්තරලටත් හරියට හිතා ගන්න බැරි වුණා. 

මේ වෙද්දී මම හිටියේ මැලේසියාවේ. බටහිර වෙදකම් වලට අමතරව මෙහෙ චීන කටු චිකිත්සාව සහ පාරම්පරික චීන වෙදකම් එහෙමත් කරලා බැලුවත් හරි සහනයක් දැනුනේ නෑ. උදේ නැගිටිනකොට අඩිය තියන්න බැරි එකට ප්‍රතිකාරයක් විදියට කරන්න දේවල් කිහිපයක් තියෙනවා. එකක් තමා ඉන්ජෙක්ෂන් එකක්. මම හොයල බලපු විදියට මේ ඉන්ජෙක්ෂන් එක අම්බානක් රිදෙන එකක්. ඒ කියන්නේ කකුලේ අස්ථියට තමා බෙහෙත විදින්නේ... නමුත් ඒකත් තාවකාලික විසදුමක්. අනිත් එක තමා ඔපරේෂන් එකක් කරන එක. නමුත් ඒ මට්ටමට යන්නේ වැඩේ ගොඩක් බරපතල නම්. එතකොට ගොඩින් බේර ගන්න නම් කරන්න පුළුවන් වැඩ තමා හැම වෙලාවෙම සෙරෙප්පු පාවිච්චිය, මෘදු අඩි සහිත පාවහන් පැලදීම සහ බර අඩු කර ගැනීම. මම ඉතින් ගොඩින් බේර ගන්නම් කියල මුළු දවසම සෙරෙප්පු පාවිච්චිය සහ හොඳ සැප සපත්තු පාවිච්චිය පටන් ගත්තා. බර නම් ඉතින් ලොකු වෙනසක් නොවුනත් පාලනය කරගෙන යනවා.

නමුත් මේ කිසිම දෙකින් මගේ වම් පැත්ත රිදෙන එක නතර වුනේ නෑ. විනාඩි 15ක් විස්සක් ඇවිද්දොත් එක විදියකට ඉන්න බැරි තරම් වම් කකුලයි, වම් අතයි සම්පුර්ණ වම් පැත්තම රිදෙනවා. කොටින්ම පුටුවක වාඩි වෙලා ඉන්නත් බැහැ. දොස්තරලගේ උපදෙස් පරිදි physiotherapy එහෙමත් කරලා බැලුවා නමුත් කිසි සහනයක් නෑ. අන්තිමට ඔය ලංකාවට අපු වෙලාවක MRI එකක් කරලා බැලුවා. ඒකෙන් හොයා ගත්ත මගේ බෙල්ලේ ස්නායුවක තියෙන පොඩි ප්‍රශ්නයක් නිසා මේ වම් පැත්ත කැක්කුම හැදෙනවා කියල. දොස්තර නම් කිව්වේ එහෙම ස්නායු ආබාධය ඇති වෙන්න එක හේතුවක් හරියටම කියන්න බෑ අපේ ඉරියව් නිසා වෙන්න පුළුවන් කියන එක. එහෙම කියල මට බෙල්ලට දාන්න කොලර් එකක් එහෙම දීලා තාවකාලිකව මේ වේදනාව අඩු කරලා දුන්නා. මේ වෙද්දී මම අවුරුදු 4කට ආසන්න කාලයක් මේ වේදනාවට හරි හේතුවක් හොයා ගන්න බැරුව හිටියේ. 

කොලර් එක දාගෙන ඉන්න එකෙන් සහනයක් තිබුනට එක නියම විසදුමක් නෙවෙයි. ඒ කියන්නේ මොකක් හරි දෙයක් නිසා මගේ බෙල්ලේ ස්නායුව තෙරපෙනවා. පස්සේ මම ම හොයා ගත්තා මේකට හේතුව. ඒ තමා ලැප්ටොප් එක. ලැප්ටොප් එක මම පාවිච්චි කරන විදිය තමා මේ බෙල්ලේ ස්නායුව තෙරපෙන්න ප්‍රධාන හේතුව. මගේ උස අඩි 5 11" වගේ. මම පුරුදු වෙලා හිටියේ ඔෆිස් එකේදී ලැප්ටොප් එකෙන් වැඩ කරද්දී මම වාඩිවෙන පුටුවේ උස උපරිම වැඩි කරලා බෙල්ල පොඩ්ඩක් නවාගෙන තිරය දිහා බලන්න. ඔෆිස් වල තියෙන පුටු නියමිත ප්‍රමිතියෙන් යුතු කොන්දට සහ බෙල්ලට සපෝට් කරන පුටු වුනාට ගෙදරදී මම පාවිච්චි කලේ ඔය නිකන් සාමාන්‍ය පුටුවක්. අනිත් එක ගොඩක් වෙලාවට ඇඳ උඩ ඉඳගෙන බෙල්ලයි කොන්දයි නමාගෙන ලැප්ටොප් එක බලන එකත් කරන දෙයක්. මම හොයා ගත්ත දේ තමා මෙන්න මේ ඉරියව්වෙන් පැයක් දෙකක් හිටපු ගමන් අර වේදනවා ඉවසන්න බැරි තරමට එනවා කියන එක. මම ඕක තේරුම් ගත්තේ ගෙදර හිටපු දවසක. එදා මම කලේ මගේ ලැප්ටොප් එක පොත් කිහිපයක් උඩ තියල ලැප්ටොප් තිරය ඇස් මට්ටමට ගෙනල්ල ඔලුව කෙලින් තියාගෙන වැඩ කරපු එක. එහෙම කරපු ගමන් අර වේදනාව ටිකෙන් ටික අඩු වෙන්න ගත්ත.

ලැප්ටොප් භාවිතයේ වැරදි ඉරියව්ව සහ ආසන්න වශයෙන් නිවැරදි ඉරියව්ව පෙන්වන රුපයක් 

මේක පරිගණක පාවිච්චි කරන හැමෝම වගේ දන්න දෙයක්. ඒ කියන්නේ තිරය හැමවෙලේම ඇස්මට්ටම තිබිම සහ නියමිත දුරකින් යුතුව තිරය දෙස බැලීම. මේ ඉරියව්වට මාරු වෙච්ච ගමන් මගේ වේදනාව 90% කින් වගේ අඩු වුණා. පස්සේ මම ගෙදර පාවිච්චියටත් කාර්යාල පුටුවක් අරගෙන නියමිත ප්‍රමිතියට ගෙදර ලැප්ටොප් එක බලන ස්ථානයක් හදා ගත්තා. ඇඳ උඩ සිට හෝ වෙනත් කිසිම අඩමාන ඉරියව්වකින් ඉඳගෙන පරිගණකය බාවිතය සම්පුර්ණයෙන්ම නතර කළා. අඩුම තරමේ මම ටීවී එක දිහාවත් අඩමානෙට ඉඳගෙන බලන්නේ නෑ... එහෙම විනාඩි 15ක් හිටියොත් දවසක් විතර යනකම් අර වම් පැත්තේ වේදනාව එනවා. ඔෆිස් එකෙත් ලැප්ටොප් එක පැත්තකට කරල මොනිටරයක් සහ වෙනම කී බෝඩ් මවුස් සම්බන්ද කරගෙන පුටුව උපරිම පහතට කරගෙන තමා දැන් වැඩ කරන්නේ. එහෙම ඉන්නකොට 99% විතරම වගේ අර වේදනාව නැතිව සාමාන්‍ය විදියට ඉන්න පුළුවන්.

නිවැරදි ඉරියව්ව සහ උස දක්වන සටහනක්

මගේ බිරිඳත් මම වගේම පරිගණක ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ කරන්නේ. ඇය මා මෙන් රාත්‍රී කාලයේත් වැඩි හරියක් පරිගණකය ඉදිරියේ ගත නොකලත් රාජකාරි වේලාවන් වලදී ලැප්ටොප් භාවිතය පැය 8-10 ප්‍රමාණයක් හැමදාම කරනවා.

ඇයට මීට අවුරුදු 4-5කට කලින් ඉඳල නිතර හිසේ කැක්කුමක් හැදෙන්න ගත්තා. සුපුරුදු පරිදි විවිද වෛද්‍ය වරුන් පස්සේ ඉරුවාරදය (migraine) නැත්නම් සෙම ආදී දේ යැයි සැක කරමින් බෙහෙත් කලත් ස්ථිර සහනයක් ලැබුනේ නෑ. බෙහෙත් මාරු කර මින් වේදනා නාශක ගනිමින් ඉන්න එක තමා කලේ. පසුගිය මාස 4ක විතර කාලයක් ඇයට ඇගේ ප්‍රොජෙක්ට් එකේ වැඩ නිසා දවසේ පැය 12කට වැඩි කාලයක් සහ සති අන්තත් එක දිගට වැඩ කරන්න සිද්ද වුණා. සෙනසුරාද සහ ඉරිදා දෙකම සහ සතියේ දවස් වලත් රෑ අට නවය වෙනකම් මාස දෙකක් විතර වැඩ කරද්දී අර හිසේ කැක්කුම දිනපතා සැදීමත් ඊට අමතරව ඇගේ දකුණු අතේ වළලු කර ආශ්‍රිත ප්‍රදේශය සහ බෙල්ලේ වේදනාවක් එන්න ගත්තා. දකුණු අතින් කිසිම වැඩක් කර ගන්න බැරි මට්ටමට ආවට පස්සේ ඇයට තව දුරටත් වැඩ කර ගන්න එක අපහසු වෙලා වෛද්‍ය උපදෙස් මත රැකියාවෙන් ඉවත් වෙන්න කියන මට්ටමට ආවා. නමුත් ඇගේ ප්‍රධානියාගේ මැදිහත් වීමෙන් සහ ප්‍රොජෙක්ට් එකට ඇගේ ඇති වැදගත් කම නිසා මාසයක නිවාඩුවක් ලබාගෙන ඇයට විවේක ගන්න සිදු වුනා.

මේ සියලු අමාරු වලට හේතුව මොකක් ද කියන එක අපි ඒ මාසය තුලදී හොයා බැලුවා. ඇය ලැප්ටොප් එක භාවිතා කලේ මවුස් එකක් නැතුව. ඒ කියන්නේ ටච් පෑඩ් එකෙන්. අනිත් එක කිසිම වෙලාවක මොනිටර් එකක් භාවිතා කලේ නැහැ. ඊටත් අමතරව ගෙදර සිටින හැමවෙලාවෙම ඇඳ මත තියාගෙන තමා ලැප්ටොප් එක භාවිතා කලේ. අවසානයේ ඇගේ බෙල්ලේ ස්නායුවකත් අර මට ආපු විදියටම ආබාධයක් ඇවිල්ල. ඒ ස්නායු ආබාධය තමා නිතර ඇතිවෙන හිසේ කැක්කුමට හේතුව වෙලා තියෙන්නෙත්. ඊට අමතරව නුහුරු ලෙස ටච් පෑඩ් එක භාවිතා කිරීම නිසා තමා දකුණු අතේ වළලු කර ආශ්‍රිත වේදනාවට හේතුව. අවසානයේ වෛද්‍ය උපදෙස් මත Physiotherapy සහ Pilates කිරීමට සිද්ද වුණා. නමුත් වේදනාව සම්පුර්ණයෙන් සුව වෙලා නැහැ. ඒකට හේතුව ශරීරයේ මාංශ පේශි කාලයක් තිස්සේ වැරදි ඉරියව් වලට හුරු වීම නිසා. අවසානයේ නිවැරදි ඉරියව් සහ උපකරණ සහිතව පරිගණක භාවිතා කිරීම මගින් තමා සහනයක් ලබා ගන්න පුළුවන් වුණේ.

Tech-Neck කියල තමා මේ තත්වය හදුන්වන්නේ. මේක අපි හැමෝටම අඩු වැඩි වශයෙන් තියෙනවා. පරිගණක නිසා විතරක් නෙවෙයි මොබයිල් ෆෝන් නිසාත් මේ අමාරුව හැදෙන්න පුළුවන්. Tech-Neck කියල පොඩ්ඩක් හොයල බලන්න.

මේ දේවල් හරි සරල විදියට පෙනෙන්න පුළුවන්. නමුත් අපිට හැදෙන ලෙඩ සහ අමාරුකම් වලට අපි මුලින් බෙහෙත් ගන්නේ හෝ සැක කරන්නේ වෙනත් දේවල්. නමුත් ඇත්තම හේතුව අපේ එදිනෙදා ජිවිත වල තියෙන පුංචි පුංචි වැරදි. අනිත් එක පරිගණක භාවිතා කරන මුල් අවදියේදී හෝ වැඩි වෙලාවක් නොකරන විට මෙවැනි දේ ඇති වෙනවා අඩුයි. නමුත් දවසේ වැඩි හරියක් තිරයක් දෙස බලා සිටින කෙනෙක් නම් අනිවාර්යයෙන් නිවැරදි ඉරියව් සහ උපකරණ භාවිතාව කරන්න. අවුරුදු 10-20ක් ගෙවෙන්නේ අපිට නොදැනීම. එතකොට නැවත හදන්න බැරි විදියට අපේ ශරීරය හානි වෙලා තියෙන්න ඉඩ කඩ වැඩියි.

මේ ඇවිල්ල ශාරීරිකව අපිට ඇතිවන ලෙඩ. මීට අමතරව මේ අධිතාක්ෂණික සහ නුතන කියන රස්සාවල තියෙන අධික පීඩනය සහ ආතතිය නිසා මොලයට සහ සමස්ත ශරීරයටම ඇතිවෙන දීර්ඝ කාලින බලපෑම් සෑහෙන වැඩියි. ඒවායින් මිදෙන්න සහ අඩු කරගන්න නම් වෙනස්ම ජිවන ක්‍රමයකට අපිට යන්න වෙනවා. පස්සේ වෙලාවක ඒවායින් මිදෙන්න කියල මම කරන දේවල් ගැනත් ලියල දාන්නම්කො...

අමුතු සිත්තරා හෙවත් Zima Blue - 2 කොටස

මුල් කොටස


අප පැමිණි මගට වඩා වෙනස් මගකින් ඔහු මා සමග පිහිනුම් තටාකය වෙත ඇවිදගෙන  ගියා. බෝට්ටුවේ එන විට මා දුටු නිල්පාට රශ්මිය මේ තටාකයේ වූ නිල්පාට බව මට වැටහී ගියා.

"පිහිනුම් තටාකයක්?" මම ඇසුවා

"මෙතන තමා ඒ හැමදේම වෙන්නේ... මගේ අවසාන නිර්මාණය සහ සමුගැනීම"

එය එතරම් හොඳ තත්වයේ තිබුනේ නෑ... කුඩා රොබෝවන් කිහිප දෙනෙක් තටාකයේ කැඩුණු ටයිල් වෙනුවට අලුත් ටයිල් අල්ලමින් සිටි අතර, තවත් පිපිරුම් කිහිපයක් ද මා දුටුවා... 

"ග්‍රහලෝක පාට කරපු ඔබ අවසන් නිර්මාණය කරන්න මෙවැනි තැනක් තෝරා ගැනීම නිකං ගැලපෙන්නේ නෑ වගේ නේද..?"

"මට එහෙම හිතෙන්නේ නෑ... මෙතනින් හැමදේම ඉවර වෙයි... මං ඒ කරපු හැමදේම අවසානයේ මාව ගෙනාවේ මෙතෙන්ට..." ඔහු සන්සුන්ව පැවසුවා.

"මේ පරණ තටාකෙට..?"

"මේක පරණ තටාකයක් පමණක් නෙවෙයි..."

එසේ කියමින් ඔහු මා සමග ඇවිද ගියා...

"ඒ චිත්‍ර සියල්ල මම ඉතා කැමැත්තෙන් ඇන්දේ... ඒවා එතරම් විශාල වුනේ විශ්වය කියන්නේ විශාල තැනක් හින්ද..."

"ඒවා ඉතා විශිෂ්ටයි..!"

"ඒවා ජනප්‍රියයි, විශාලයි,  අමුතුයි.... නමුත් හැඟීම් විරහිතයි... මගේ හදවතින්ම මම ඇඳපු චිත්‍ර වුනත් ඒවායේ කිසිම ජීවයක් තිබුනේ නෑ...  "

මම කිසිවක් කිව්වේ නෑ... Zima ගේ චිත්‍ර ගැන මට හැමදාම තිබුනෙත් ඒ වගේ හැඟීමක්... ඒවායේ තිබුනේ ආකර්ශනීය  නමුත් හිතට හුදෙකලා ගතියක් දැනෙන හැඟීමක්. හරියට විශ්වය වගේ. බොහෝ දෙනෙක් ඒවා අගයන්න හේතුව වෙන්න ඇත්තේ ඒවා  Zima නම් සයිබෝගයාගේ  නිර්මාණ නිසා වෙන්න ඇති. හරියට කටින් පින්සලක් ගත්ත කෙනෙක් මොකක් ඇන්දත් මිනිස්සු ඒක අගයනවා වගේ ...

"මගේ චිත්‍ර වල තිබුනේ සක්වළ ඇති සැටියෙන්. අලුත් දෙයක් තිබුනේ නෑ. ඒ චිත්‍ර වලින් මම ගැන කිසිවක්  කියාගන්න මම අසමත් වුනා. මගේ සුපිරි ශරීරය නිසා මම ඇවිදපු,  දැකපු, මට දැනුන කිසිම දෙයක් ඒ තරම් වැදගත් දේවල් නෙවෙයි. අතත්‍ය යාතාර්ථික පහසුකම් සහිත ඩ්‍රෝන්  එකක් තියෙන වෙන ඕනෑම ශිල්පියෙකුටත් මේවා මේ විදියටම අඳින්න පුළුවන් ."

"මම හිතන්නේ ඔබ ඔබ ගැන ඔයතරම් අඩුවෙන් සිතිය යුතු නෑ..." මම කීවෙමි.

"ඇත්තටම එහෙම එකක් නෑ... මට දැන් මෙහෙම කියන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ මම වැදගත් නිර්මාණ කරපු නිසා කියල මම දන්නවා. නමුත්, ඔහු මදක් නැවතුණි. " ඒක වුණේ කිසිම සැලසුමකින් තොරව... මගේ පාලනයකින් තොරව"

"ඔබ කියන්නේ නිල් වැඩ ගැනද ..?"

"නිල් වැඩ ..." ඔහු හිස සලමින් පැවසුවා. "ඇත්තටම ඒක පොඩි අත් වැරද්දක්... තනි කළු කැන්වස් එකේ ඔය නිල්පාට පැල්ලමක් වැටුණා.  හැබැයි ඒක දැක්ක ගමන් මාව තිගැස්සුනා. හරියට කරන්ට් එක වැදුනා වගේ. මගේ ඇඟේ සර්කිට් එකක වයර් මාරු වුණා වගේ හැඟීමක් ඒක. හරියට ඒ වයර් මාරුව කොහේදෝ තිබුණු අමතක වෙච්ච මතකයක් එක පාරට පත්තු කළා වගේ. මගේ ජිවිතේ තිබ්බ වැදගත්ම පාට ඒක කියන එක මට ස්ථිර වුණා... "

"මොකක් ද ඒ මතකය ..?

"ඇත්තටම එහෙම මතකයක් මට තිබුනේ නෑ... මට දැනුන එකම දේ ඒ නිල්පාට මට කතා කළා වගේ හැඟීමක්. හරියට මම මගේ මුළු ජිවිත කාලෙම ඒ පාට හමුවෙනකම් බලාගෙන හිටිය වගේ. මගේ ඇතුලේ හිර වෙලා තිබ්බ දෙයක් එක පාරට එලියට පැන්න වගේ... "

ඔහු මදක් නිහඩව කල්පනාවට වැටුනේය...

"ඒ නිල්පාටෙ මොකක් දෝ දෙයක් තිබුනා. අවුරදු දාහකට කලින් Yves Klein කිව්වේ එක වර්ණයක් අනිකුත් වර්ණ සියල්ලම අභිබවා යන්නේ ඒ වර්ණයේ සාරය නිසා කියල. එක්තරා මනුස්සයෙක් එයාගේ මුළු ජිවිතයම තමන් කුඩා කාලයේදී දුටු නිල්පාටක් හොයමින් ඉඳල තියෙනවා. නමුත් ඔහුට ඒක හොයා ගන්න බැරි වෙනකොට ඔහු අවසානයේ තීරණය කරනවා එය තමන් හිතෙන් මවා ගත් පැහැයක් මිසක් ඇත්තට තියෙන එකක් නෙවෙයි කියල, නමුත් එක දවසක් අහම්බෙන් වගේ ඔහු ඒ වර්ණය දකිනවා. ස්වභාවික විද්‍යා කෞතුකාගාරයක හිටපු කුරුමිනියෙකුගේ පාට ඒක..."

"Zima Blue කියන්නේ මොකක් ද? කුරුමිනියෙකුගේ පාට ද?" මම ඇසුවා

"නෑ...කුරුමිනියෙක් නෙවෙයි. නමුත් මට උත්තරේ හොයා ගන්න ඕනේ වුනා. මට ඕනේ වුනා ඒ වර්ණය මට මෙතරම් බලපෑමක් කරන්නේ මොකද කියල හොයා ගන්න...."

" ඔබ ඔබට බලපෑම් කරන්න ඉඩ ඇරලා හිටියා නේද...? "

"මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ... නමුත් නිල් පාටේ බලපෑම වැඩි වෙන්න වෙන්න මට තේරුම් ගියා උත්තරේට ළඟා වෙන්න  පහසු බව... නිල්පාට තුල ගිලී යන්න ඉඩ හැරියොත් මට ඒක හොයා ගන්න පුළුවන් වෙයි කියල මට හිතුනා. මම කියන්නේ කවුද කියල හොයා ගන්න මට පුළුවන් වෙයි කියල මගේ හිත කිව්වා..."

"ඉතින්...? හොයා ගත්ත ද...? "

Zima නිහඩව සෙමෙන් ඉදිරියට ඇදුනා... ඔහු ඉතා ගැඹුරු කල්පනාවකට වැටුනා වගේ... අඳුරත් සමග හමා ආ සිහිල් සුළං රැල්ලත් එක්ක මට සීතලක් දැනුනා. මගේ කෝට් එක දාගෙන ආපු නැති එක ගැන මට මතක් වුනත් Zima ගෙන් එකක් ඉල්ලගන්න මට හිතුනේ නෑ... ඔහුගේ කල්පනාවෙන් ඔහුව මුදවන එක පාඩුයි කියල මට හිතුනා...".

"මතකයන් වල ඇති වරදින සුළු බව ගැන අපි කතා කළා නේද...?" ඔහු ඇසුවා

"ඔව්"

"මගේ මතකයත් එතරම් සම්පුර්න වුනේ නෑ..."  මතක මොඩියුලයක් බද්ධ කර ගත්තට පස්සේ ඉඳල හැම දේම මතක තිබුනට ඊට කලින් ඒවා එතරම් පැහැදිලි නෑ...ඒ ටික පහුගිය අවුරුදු 300 ක් විතර... හැබැයි මම ඊට වඩා ගොඩක් වයසයි කියල මම දන්නවා". මතක බද්ධයට කලින් සිද්දි ගැන තියෙන්නේ තරමක් නොපැහැදිලි කමක්. සමහර දේවල් එකට එකතු කර ගන්න අපහසු කමක් තිබුනා."  සෙමින් නතර වූ ඔහු මා දෙස හැරෙමින් පැවසුවා.

බැසයන හිරුගේ මලානික තැඹිලි පැහැයෙන් ඔහුගේ මුහුණේ පසක් එලිය වැටී තිබුනා.

"මම තේරුම් ගත්තා මේ Zima Blue ගැන හරියටම හොයා ගන්න නම් මට මගේ මතකය සම්පුර්ණයෙන්ම අවුස්සලා එලියට ගන්න වෙනවා කියල... "

"ඉතින් කොච්චරක් දුරට හොයා ගත්ත ද...?"

"ඒක නිකන් පුරාවිද්‍යාව වගේ... මම ටිකෙන් ටික මතු කර ගන්න උත්සාහ කළා. මම  ඉස්සෙල්ලම කලේ මතක බද්ධයෙන් පස්සේ ඉතිරි වෙලා තිබ්බ එක පරණ මතකයක් ගැන හොයන එක.  ඒ මතකය මාව Kharkov 8 වලට අරන් ගියා.  ඒක Garlin Bight වල තියෙන ග්‍රහලෝකයක්. මෙහෙ ඉඳල ආලෝක වර්ෂ 90000ක්  විතර දුරින්. මට තිබ්බ මතකය තමයි එහෙ හිටපු එක මනුස්සයෙක්. ඔහුගේ නම කොබාගෝ..."

"AM ගේ උදව්වක් නැතුවත් මම Garlin Bight ගැන යම් යම් දේවල් දැනගෙන හිටියා. තව ජිවය තියෙන ග්‍රහ පද්ධතීන් 600ක් විතර ඔය Garlin Bight වල තියෙනවා. ඒ ටික ගැලක්ටික් බලවතුන් කිහිප දෙනෙකුට යටත් වෙච්ච චක්‍රාවාට නීති හරියට ක්‍රියාත්මක නොවෙච්ච ප්‍රදේශයක්."

"Kharkov 8 කියන්නේ එයින් එක තැනක්. ප්‍රසිද්ද වෙලා තිබුනේ වෛද්‍ය කටයුතු වලට. අයතා සයිබර්නතික වැඩ ඕනේ දෙයක් වැඩි කරදරයක් නැතුව කර ගන්න හැකියාව එහි තියෙනවා..."

" එහිදීද එතකොට...?

"එහිදී තමයි මම මේ ඉන්න තත්වෙට පත්වුණේ..." Kharkov 8 වලින් පස්සේ ගොඩක් වෙනස් කම් මම කර ගත්තා... හැබැයි මගේ ශරීරයේ මදය මේ හමට යටින් දැම්මේ කොබාගෝ ගේ ක්ලිනික් එකේදී...

"ඒ කියන්නේ Kharkov 8 යන්න කලින් ඔබ සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක්...?" මම ඇහුවා

"එතෙන්දි තමා මේ කතාව සංකීර්ණ වෙන්නේ... මම Kharkov 8 වලට ගිහින් කොබාගෝ ගැන හොයා බැලුවා. මට ඕනේ වුනේ සුලමුල හොයා ගන්න කොබාගෝ ගෙන් උදව්වක් ගන්න නමුත් ඒ වෙද්දී මිනිහා අතුරුදහන් වෙලා. එයාගේ මුණුපුරා තමයි ක්ලිනික් එක කරගෙන හිටියේ."

"මුලින් පොඩ්ඩක් අදිමදි කලාට පොඩි සන්තෝසමක් දුන්නට පස්සේ සීයාගේ ලොග් සටහන් වල තියෙන තොරතුරු හොයල දෙන්න මුණුපුරා කැමති වුනා..."

මේ වෙද්දී අහසයි මුහුදයි දෙකම අලුපාටට හැරිලා තිබුනා...  නිල්පාට අතුරුදහන් වෙලා

"ඉතින් මොකද වුනේ...?"

"ඒ ලොග් සටහන් වලට අනුව මම කවදාවත් මනුස්සයෙක් වෙලා ඉඳල නෑ..." ඔහු මොහොතකට නිහඬ වුණා, ඔහුගේ හඬේ තිබුනේ විශ්වාසනීය බවක්. "මම ඒ ක්ලින්ක් එකට යන්න කලින් Zima කියල කෙනෙක් ඉඳල නෑ..."

"අයියෝ AM හිටියනම්...." මගේ හිත හිමිහිට මුමුනවා මට ඇහුනා

"ඒ කියන්නේ උඹ කවුද...?"

"යන්ත්‍රයක්... ඔහු කිව්වා. සම්පුර්ණ ස්වයංක්‍රීය කෘතීම බුද්ධියක් සහිත ඒ වෙද්දීත් ශතවර්ෂ ගණනාවක් පැරණි රොබෝවෙක්. නීතිමය වශයෙන් පුර්ණ ස්වාධින බවත් සහිතව."

"නෑ.... ක්ෂණිකව දැනුන කම්පනයත් එක්ක මට කියවුනා. "ඔබ යාන්ත්‍රික කොටස් සහිත මනුෂයෙක්. මැෂින් එකක් නොවෙයි."

"ක්ලින්ක් එකේ රෙකෝඩ් වල තිබුනේ මම යන්ත්‍රයක් කියල. මම එතෙන්ට ගිහින් තියෙන්නේ රොබෝවෙක් වශයෙන්. බුද්ධිමත් බවක් තිබුනට මම යන්ත්‍රයක්. එහිදී මගේ ඇඟේ තිබ්බ ඥානය සහ බුද්ධියට සම්බන්ධ කොටස් ජෛවමය සිරුරකට සම්බන්ද කෙරුවා." ඔහු ඇඟිල්ලකින් සිය හිසේ එක පසෙකට තට්ටු කළා. "මේක ඇතුලේ යාන්ත්‍රික සහ ජිව කොටස් දෙකම එක වගේ බැඳිලා තියෙනවා. මට හරියට කියන්න අමාරුයි මොකකින් මොකක් පාලනය වෙනවද කියල..."

මා ඉදිරියේ සිටින මේ රුව දෙස මම මොහොතක් බලා සිටියා. මෙතෙක් කල් මා දුටු ඒ රුව යන්ත්‍රයක් ලෙස දැකීමට හිත හදාගැනීම කෙසේ වේදැයි මට ඒ මොහොතේ හිතා ගන්න බැරි වුණා.

"ක්ලින්ක් එකේ කොල්ලා ඔබට බොරු කියන්න ඇති..."

"මම හිතන්නේ නෑ...". ඔහු ඉතා විශ්වාසයෙන් පැවසුවා.

"හ්ම් ..."  මට කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි වුණා.

"ඒ තොරතුරු බොරු වෙන්න බෑ. මම චෙක් කරලා බැලුවා. Kharkov 8 වලට රොබෝවෙක් ඇතුල්වෙලා තියෙනවා ක්ලිනික්  එකේ වැඩේට මාස දෙක තුනකට කලින්...".

"ඒ උඹ නොවෙන්න පුළුවන්..."

" වෙන කිසිම රොබෝවෙක් දශක දෙක තුනකින් මෙහා එහෙට ගිහින් තිබුනේ නෑ. අනිත් එක ඒ රෝබෝවා කොහෙන්ද ආවේ කියලත් රෙකෝඩ් වල තිබුනා. "

"කොහෙන් ද? "

"Bight වලට එහා තියෙන තව ලෝකයක්.  Lintan 3, Muara දුපත් සමුහයේ..."

AM නැති අඩුව... ඒ කොහේදැයි මට කිසිදු අදහසක් නොවිණි.

"ඒ කොහෙද කියල මම නම් දන්නේ නෑ.."

"ඔව්... ඒ ලෝක කවුරුත් නිතර යන එන තැන් නෙවෙයි. මම හිතන්නේ ඒ පැත්තට යන lightbreakers වත් නැද්ද කොහෙද.. කොහොම වුනත් මම ඇවිල්ල තිබුනේ එහෙන්..."

"එහෙටත් ගිහින් බැලුව ද?"

"දෙපාරක් ගියා. ඔය Kharkov 8 වල ක්ලිනික් එකේ වැඩේට කලින් එක සැරයක් ගිහින් තියෙනවා. ඊට පස්සේ මේ ළඟදිත් මම ගියා... විස්තර හොයන එක අමරු වෙන්න ගත්තේ එහෙදි... " හැබැයි හැම වෙලාවෙම මම හරි තැනදි හරි ප්‍රශ්නේ අහල, හරි රෙකෝඩ් තියෙන තැන් හොයා ගත්තා. එහෙම නැත්නම් කවදාවත් හොයන්න වෙන්නේ නෑ. අන්තිමේදී මම කොහෙන්ද ආවේ කියල හොයා ගත්තා... හැබැයි... එකත් ආරම්භයම නෙමෙයි... නමුත් මම අතාරින්නෙ නැතුව දම්වැලේ පුරුක් එකින් එක හොයාගෙන ගියා... මට තිබ්බ එකම දේ තමා කොහොම හරි හොයා ගන්නවා කියන දැඩි උවමනාව..."

"ඇයි සල්ලි..."

"ඔව්.. සල්ලි නැත්නම් මොකුත් කර ගන්න වෙන්නේ නෑ... ඔහු මද සිනාවෙන් යුතුව පැවසුවා.

" ඉතින් මොකක් ද අන්තිමට හොයා ගත්තේ..?"

"Kharkov 8 වලට එද්දී මම මනුෂ්‍ය බුද්ධියට සමාන බුද්ධියකින් යුතු ස්වාධින රොබෝවෙක්. නමුත් මම ඒ මට්ටමට ඇවිල්ල තියෙන්නේ ක්‍රම ක්‍රමයෙන්...ටිකෙන් ටික මාව දියුණු කර ගනිමින්"

"ඒ කියන්නේ ඔබ විසින් ඔබව වැඩි දියුණු කරගෙන ද?"

"අන්තිම වෙනකොට මම ම කරගෙන තියෙනවා, ඒ කියන්නේ මට නීතිමය ස්වාධිනත්වය ලැබුනට පස්සේ. නමුත් එහෙම නීතිමය වශයෙන් මට බලයක් ලැබෙන්න නම් මගේ බුද්ධි මට්ටම යම්කිසි තලයකට එන්න ඕනේ... ඊට කලින් මම නිකන් සාමාන්‍ය යන්ත්‍රයක් එක වැඩක් කරන්න හදපු. නමුත් මාව පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට වැඩි දියුණු කරමින් ගෙනල්ල තියෙනවා. ඒ හැම කෙනාම මාව වැඩි දියුණු කරලා තියෙනවා."

"ඒ කියන්නේ ඔබේ මුල එතකොට....?"

"කාගේ හරි පොඩි ප්‍රොජෙක්ට් එකක්..."

ඒ වනවිට රාත්‍රිය උදාවී තිබිණි.  Zima සහ මම නැවතත් තටාකය දෙසට පැමිණ සිටියෙමු. ඒ වන විට  තටාකය අලුත්වැඩියා කරමින් සිටි රොබෝවන් ගේ වැඩ අවසන් වී තිබුණු අතර, තටාකය වටා තිබුණු නැරඹුම් ආසන ආලෝකවත් කර තිබිණි.

"ඒක ලෑස්තියි දැන්... Zima පැවසිය. හෙට මේක සීල් කරලා අනිද්දට වතුර පුරවනවා. වතුර නියම තත්වයට එනකම් පිරිසිදු කරන්නත් වෙනවා..."

ඊට පස්සේ...? මම ඇසුවෙමි.

"ඊට පස්සේ මම මගේ අවසාන සංදර්ශනය කරනවා"

----------------------------------------------------

තටාකය වෙත පැමිණෙන අතරතුර Zima මට ඔහුගේ ආරම්භය පිළිබඳව සියල්ල පැවසුවා. ඔහුගේ ආරම්භය සිදුවී තිබෙන්නේ පෘථිවියේ. මම ඉපදෙන්නත් ගොඩාක් කලින්. විනෝදාංශයක් විදියට රොබෝවන් හදපු තරුණ ගැහැණු ළමයෙකුගේ තවත් එක ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ඔහු. ඒ කාලේ තමා ගොඩක් අය මේ රොබෝ තාක්ෂනය ගැන, කෘතීම බුද්ධිය ගැන එහෙම උනන්දුවෙන් පරීක්ෂණ කරන්න අරන් තියෙන්නේ.

මේ තරුණියගේ මුලිකම උනන්දුව වෙලා තියෙන්නේ ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් අවබෝධ කර ගැනීම, යාත්‍රා කිරීමේ  හැකියාව සහ ස්වාධීනව ගැටළු විසඳීමේ හැකියාව සහිත රොබෝවන් නිපදවීම.  ඇය මෙවැනි හැකියාවන් සහිත බොහෝ රොබෝවන් නිර්මාණය කරලා තියෙනවා. ඒ කාලේදී බොහෝ වෙලාවට කැඩුණු සෙල්ලම්බඩු, පරණ පරිගණක කොටස්, සහ එහෙන් මෙහෙන් හොයා ගන්න උපකරණ වලින් තමා මේ රොබෝ නම් යන්ත්‍ර හදල තියෙන්නේ. රොබෝ-මනස  විදියට ඔවුන් ඒ කාලේ යොදාගෙන තියෙන්නේ පරණ පරිගණක මතක කොටස් තමා. ඇත්තටම ඒවාට මනස කියන නම යොදන්න පුළුවන් ද කියල මට තේරෙන්නේ නැහැ. ප්‍රාථමික  මට්ටමේ වැඩසටහන් වලින් සකස් වුනු බුද්ධිමය හැකියාවන් සහිත රොබෝවන් මේවා.

මේ තරුණිය සිය නිවසේ බොහෝ කාර්යයන් සඳහා විවිද රොබෝවන් නිපදවපු කෙනෙක්. ගෙදර මකුළු දැල් කඩන්න, පින්තුර පිස දමන්න  බිත්ති පුරා දුවන රොබෝවෙක්,  ගෙදර ඉන්න පුංචි මැස්සන්, කැරපොත්තන් ගිල දමන යන්ත්‍රයක්, මේ යන්ත්‍රය බලය ලබාගෙන තියෙන්නේ මේ අල්ල ගන්න සතුන් ජීර්ණය කරගෙන ලැබෙන ජිව කොටස් වලින්. එක එක සෘතුවලට ගැලපෙන්න ගෙදර තීන්ත  ගාල පාට වෙනස් කරන තව රොබෝවෙක්.

මීට අමතරව ඇගේ පිහිනුම් තටාකයේ ජිවත් වෙච්ච පුංචි යන්ත්‍රයක්.

 මේ පිහිනුම් තටාකය පිරිසිදු කරන රෝබෝවා සම්පුර්ණ වර්ණ දෘෂ්ටිය සහිත, ඌ  ජිවත් වන පරිසරය පිළිබඳව සියලු දත්ත ලබාගෙන ඒ පිළිබඳව සරල හැඩයක් මවාගන්න පුළුවන් තරම් හැකියාවකින් යුතු වෙච්ච රොබෝවෙක්. තටාක පිරිසිදු කරන යන්ත්‍ර ඕනේ තරම් ඒ කාලේදී මිලදී ගැනීමට තිබුණත්, ඇය  සිය කැමත්තට අනුව හදපු රෝබෝවක් ඒක. ඒ ඒ අවස්ථාවට වඩා සුදුසුම සහ කාර්යක්ෂම ක්‍රමය තෝරාගෙන වැඩ කරන්න පුළුවන් මට්ටමට ඇය මේ රොබෝවට බුද්ධිය ලබා දී තිබුණා. ඒ වගේම ඇය සිදු කළ  සියලු නව අත් හදා බැලීම් වලට මේ පුංචි රෝබෝව ඇය පාවිච්චි කළා. ඇගේ  දැනුම සමග රෝබෝවාගේ හැකියාවන් ද මේ නිසා දිනෙන් දින වැඩි දියුණු වුනා.

ඇයගේ මේ රොබෝ නිෂ්පාදනය ඉතා කෙටි කලකින්ම විශාල ලාබ ලබන සමාගමක් බවට පත්කරන්න ඇයට හැකි වුනා. නමුත් ඇය කිසි කලක තමන්ගේ පරීක්ෂණ මී පැටියා වන්  වූ මේ පුංචි රෝබෝවා විකිණුවේ නැහැ.

කාලය ගෙවී ගොස් ඇය මිය පරලොව ගියා. මේ රෝබෝවා ඇගේ දරුවන් අතට ගොස් තව දුරටත් වැඩි දියුණු වුණා. තාක්ෂණයේ ඒ ඒ කාල වලදී ඇතිවූ නවතාවයන් ඒ හැම පරම්පරාවකම අය මේ පුංචි තටාක පිරිසිදු කරන්නාගේ හැකියාව දියුණු කරන්න සහ ඒවා අත්හදා බලන්න යොදා ගත්තා.

අන්තිමට  අඟහරු වල සිටි  ඇගේ මුණුපුරෙකුට  මේ පුංචි රෝබෝවා උරුම වුණා.


"මේ තියෙන්නේ ඒ පිහිනුම් තටාකය." Zima පැවසුවා. "මම හිතන්නේ ඔබ ඒක අනුමාන කරන්න ඇති නේද ?"

"මෙච්චර කාලෙකට පස්සේ...!"

"ඔව් ඒක සෑහෙන පරණයි  තමයි. හැබැයි  සෙරමික් කියන්නේ සෑහෙන කාලයක් ඔරොත්තු දෙන ජාතියක්. අමාරුම වැඩේ වුනේ තියෙන තැන හරියටම හොයා ගන්න එක. මට මතුපිට පස්තට්ටුව මීටර් දෙකක් විතර හාරන්න වුනා  මේක මතු කර ගන්න. Silicon Valley කියල ඔවුන් ඒ දවස් වල හඳුන්වපු පළාතේ එක්තරා තැනක තමා මේ තටාකේ තිබුනේ. "

"මේ ටයිල් වල පාට නේද Zima Blue..? " මම ඇසුවා

"Zima Blue කියන්නේ ටයිල් වල පාට තමා.. ඔහු ඉතා මෘදු ලෙස පැවසුවා.  "ඇය ඇගේ පිහිනුම් තටාකයේ ටයිල් වලට තෝරාගෙන තිබුනේ මේ පාට."

"ඒ කියන්නේ ඔබට වැදගත් සමහර දේ මතකයි නේද ?"

"මේක තමා මගේ ආරම්භය. මේ නිල්පාට බිත්ති වල එහාට මෙහාට යන්න විතරක්  තරම් මොලයක් තිබ්බ පුංචි මැෂිමක් මම. නමුත්, ඒක තමා මගේ මුළු ලෝකයම වෙලා තිබුනේ. මම දැනන් හිටපු එකම දේත් එච්චරයි. ඇත්තටම මට දැනගන්න ඕනෙ වුනෙත්  එච්චරයි."

"ඉතින් දැන්...?" මම සෙමින් ඇසුවා.

"දැන් ඉතින් මම ගෙදර යනවා... "

---------------------------------------------------

ඔහු ඒක කරනකොට මම එතැන සිටියා. ඔහුගේ අවසන් දර්ශනය නැරඹීමට  පැමිණි අයගෙන්  තටාකය වට කොට තිබූ ආසන පිරී ගොස් තිබුණා. අහසේ පාවුනු අභ්‍යවකාශ යානා රාශියක් දුපත වට කරගෙන සිදු වන දෙය දෙස බලා සිටියා.  දුපතට ඉහලින් වූ ආරක්ෂක ආවරණය මේ වෙන කොට ඉවත් කරලා තිබුනේ. යානා වල සිටි දස දහස් ගණනක් සහ තව යානා වලින් කරන ප්‍රක්ෂේපන නරඹමින් චක්‍රාවාට පුරා තව මිලියන ගණනක් මේ අවසාන දර්ශනය නැරඹීමට සැදී පැහැදී සිටියා. ඔවුන් ඒ වනවිට මේ පරණ තටාකය දෙස බලාගෙන හිටියේ. තටාකය කෙළවර සිටගෙන  සිටි Zima ගේ අභිමානවත් රුව මීළඟ මොහොතේ කරන්නට යන්නේ කුමක් දැයි ඔවුන් කිසිවෙකුට අදහසක් තිබුනේ නෑ... එහි ඇති වැදගත් කම ගැන ඔවුන් කිසිවෙකුට තේරුම් ගත හැකි වුණාදැයි මට හිතා ගන්න බෑ. ඔවුන් හැමෝගෙම බලාපොරොත්තුව වුණේ අවසාන දර්ශනය විදියට මෙතෙක් කිසිදාක නොදුටු උත්කර්ශවත් නිර්මාණයක් දකින්න.  නමුත් ඔවුන්ගේ දර්ශනපතය සම්පුර්නයෙන්ම වැසී තිබුනේ පරණ පිහිනුම් තටාකයකින්. ඔවුන් හැම දෙනාටම වගේ  තිබුන ප්‍රශ්නය වුනේ පරණ පිහිනුම් තටාකයක් කොහොමද අච්චර අහස ඉරාගෙන ඉහලට ගිය මහා නිර්මාණ, ග්‍රහලෝක  වට කරපු නිල්පාට පරද්දන විදියේ වැඩක් කරන්නේ කියන එක. ඔවුන් සැක කලේ  තටාකය නොමග යැවීමකට සුදානම් කරපු දෙයක් විදියට. කිසිදාක බලාපොරොත්තු නොවන මට්ටමේ මහා නිර්මාණයක්  කොහේ හෝ තැනක ඇතැයි ඔවුන් සියලු දෙනා සිතුවා. එය එලි දක්වන තුරු ඔවුන් දෑස් දල්වාගෙන බලා සිටියා.

ඒ ඔවුන් සිතු හැටි.

නමුත් මම ඇත්ත දැනගෙන හිටියා. Zima සිය සදාදර නිල් වර්ණයට මුහු වී යන හැටි මම බලාගෙන හිටියා. ඔහු මට කිව්වා හරියටම ඒක සිද්ද වෙන විදිය ගැන. ඉතා සෙමෙන්, ක්‍රමානුකුලව සිය සිරුරෙහි වූ අධි තාක්ෂණික සහ ඉහල බුද්ධියට සම්බන්ධ කොටස් ගලවා ඉවත් කිරීම. මේ ක්‍රියාව නැවත හැරවිය නොහැකි දෙයක් වුනත් ඔහුට ඒ පිළිබඳව කිසිදු ගැටලුවක් නොවනු ඇත. ඔහු ඔහුට නැතිවූ දේ පිළිබඳව හැඟීමක් නොදැනෙන මට්ටමට මේ සියල්ල ගලවා ඉවත් කරනු ලැබුවා.

නමුත් ඔහු සිය සිරුරෙහි වූ තමා පිළිබඳව මුලික හැඟීම් දැනෙන සහ සිය අවට පිළිබඳව අවධානය දැනෙන කොටස් හෝ ඉතා සුළු ක්‍රියාවන් තුලින්  සතුට සහ සංතෘප්තිය ඇතිවීමට මුලික වන කොටස් ඉතිරි කර ගැනීමට වග බලා ගත්තා. ඔහුට අවශ්‍ය වුනේ  ඔහු කරන ඉතා සුළු හෝ නොවැදගත් යැයි පෙනෙන ක්‍රියාවන් ගෙන් ආත්මපුරණය කොට ගෙන ජිවත් වීමට.

සැබවින්ම ඔහුට තටාකය පිරිසිදු කරමින්, ඔහු දුටු ප්‍රථම වර්ණය වූ නිල් පැහැය සමග  ජිවත් වීමට පමණයි අවශ්‍යය වුයේ. ඔහු සෙවූ සත්‍යය සහ අවසානය වුයේ එයයි.

ඔහු මින්පසු කිසිදිනෙක මේ තටාකයෙන් ඉවතට නොයනු ඇත. ඔහුට අවශ්‍යය බලය සුර්ය ශක්තියෙන් සහ අභ්‍යන්තර පරමාණුක බැටරි වලින් අවශ්‍යය තරම් ලැබෙනු ඇත. දුපතේ සියලු කටයුතු ඒ ඒ අදාළ රොබෝවන් විසින් සිදු කරනු ඇත. සොබා දහමේ කරදර වලින්  සිය සගයා සහ තටාකය රැකගෙන ඔහුගේ සරල ජීවිතය ගෙන යාමට ඔවුන් උපකාරී වනු ඇත.

කාලය සියවස් ගණන් ගෙවී යනු ඇත.

අවුරුදු දහස් ගණන් හෝ මිලියන ගණන් ගෙවී ගියද Zima ට කිසිදාට මේ ක්‍රියාව එපා නොවනු ඇත. ඔහු තුල එපා වීමට ඉඩක් නැත. ඔහු තුල ඇති ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් දකින සහ විඳින ස්භාවය ඔහු තුල නිරන්තර ප්‍රහර්ෂය තබා  ගැනීමට හේතු වනු ඇත. තටාකය තුල එහාට මෙහාට පිහිනිමෙන් ලබන සරල සතුට ඇර වෙන කිසිවක් ඔහුට අතීතයේ කැලිෆෝනියාවේ දී ද අවශ්‍යය නොවීය. ඉන් අවුරුදු දහස්  ගණනකට පසු, චක්‍රාවාටයේ වෙනස් පසෙක වූ තාරකාවක් වටා භ්‍රමණය වන වෙනස් ලොවකදී එම තටාකයේම පිහිනිමෙන් ඔහු ලබන්නේ එම සතුට සහ සන්තෘප්තිය ම වේ.

--------------------------------------------------

ක්ලෙයා සිදුවූ සියල්ල දෙස මතක් කර බැලුවාය. බලාපොරොත්තු නොවූ ලෙස එදා දුපතෙහි සිදු වූ කතා බහ ඇතුළු බොහෝ සිදුවීම් ඇයට හොඳින් මතක තිබිණි. AM  නොමැති වීම ඇයට සිතු තරම් පාඩුවක් සිදු කර නොමැත. Zima නිවැරදි බව ඇයට සිතිණි. සිය ජීවිතය පුර්ව සැලසුමකට අනුව ගලා යාමට ඉඩ හැර තිබුණු බව ඇයට වැටහිණි. එය සැමවිටම ඉර බසින සැන්දෑවක් නම් රතු වයින් ලෙස ක්‍රමලේඛනය වී තිබණි. සුදු වයින් වලට එහි ඉඩක් තිබුනේ නැත.

AM  ට සමුදී ඇය මතක පද්ධතියක් ස්ථාපනය කර ගත්තාය. AM  තුල වූ පෙර මතක සියල්ල යලි පිහිටුවා ගත්තත් නැවත නැවත මතක් කිරීමේදී එම මතක වල තිබුණු අමුතු බව සහ සමහර නොපැහැදිලි තැන් ගැන ඇයට අමුත්තක් දැනිණි.

Zima කී දෙය ඇයට සිහි විය.

"මතකයන් වරදින සුළුයි. ඒවා එහෙම තමා"

මට තේරුම් ගියා Zima මේ කතාව කියන්න මාව තෝරාගන්න හේතුව, ඔහුට ඕනේ වුනා මට නිවැරදි මාර්ගය පෙන්වන්න. මම හුදෙක් චරිත කතා පමණක් ලියන්නෙක් නොවන බව ඇත්ත. මම ඇත්ත ඇති සැටියෙන් ලියන කෙනෙක්. ඔහු ඔහුගේ කතාව සහ මගේ ජීවිතය වෙනස් කරන්න හිතාගෙන මාව තෝර ගන්න ඇති. නැත්නම් සමහරවිට ඔහු සිය ජිවිතයේ මුලින් ම දුටු ඒ තරුණියගේ රුව සහ මගේ රුවෙහි ඇති යම් සමාන කමක නොපැහැදිලි මතකයක් නිසා දැයි මට කිසිදා දැන ගත නොහැක.

අවසානයේ මම Zima ගේ කතාව මගේ මුල්ම පුවත් පත වෙච්ච  Martian Chronicle වෙත යැව්වා.

මේ සියල්ල සිදු වෙලා දැන් බොහෝ කාලයක් ගත වෙලා. නමුත් පුදුමයකට වගේ Zima සහ මම තවම එකට.

මම තවමත් අවුරුදු දහයකට විස්සකට සැරයක් lightbreaker එකක නැගල යනවා Murjek වලට. දුපතේ ඉතිරි වෙලා තියෙන සමහර දේ එක්ක අතිතකාමය විඳින්න සහ මම වගේම තටාකය දෙපසට වෙලා ඔහේ පිහිනන Zima දෙස බලන අය සමග කාලය ගෙවන්න. ඔවුන් බොහෝ දෙනෙක් පත්තරේ ගිය Zima ගේ කතාව දන්නවා. නමුත් ඔවුන් තවමත් මේ අපූරු සිත්තරා තවත් අලුත් දෙයක් කොයි මොහොතක හෝ ඉදිරිපත් කරයි කියල බොළඳ බලාපොරොත්තුවකින් මෙන් ඇවිල්ල බලාගෙන ඉන්නවා. නැරඹුම් ආසන කවදාවත් පිරිලා යන්නේ නැති වුනාට ඒවා කවදාවත් හිස්ව තියෙනවා මම දැකලත් නෑ... එක අතකට එකේ පුදුම වෙන්න දේකුත් නෑ.. සමහර අයට ඒක තේරෙනවා.. සමහර අයට කවදාවත් තේරුම් ගන්නත් බෑ...

හරියට චිත්‍ර වගේ!


නිමි.


මේ කතාව Alastair Reynolds ගේ Zima Blue කියන විද්‍යා ප්‍රබන්ධය සහ ඒ ඇසුරෙන් Netflix වල විකාශය වන Love, Death + Robots කියන කතා මාලාවේ එන  Zima Blue කාටුනය ඇසුරෙන් ලියන ලද්දක්. පුංචි පුංචි වෙනස් කම් කිහිපයක් ඇරෙන්න ඔර්ජිනල් කතාව ඒ විදියටම ලියන්න තමා ට්‍රයි කලේ. මේක තමා මම කරපු පළවෙනි පරිවර්තනය.  තියෙන අඩුපාඩු පෙන්නලා දෙන්න පුළුවන් නම් බොහොම වටිනවා.

අමුතු සිත්තරා හෙවත් Zima Blue - 1 කොටස

හ්ම් ... විශ්වාස කරන්නත් අමාරුයි ...

අන්තිමට... ඔහු හමුවෙනවා...

ක්ලෙයා අධිවේගී බෝට්ටුව තුල හරි බරි ගැසී වාඩි වෙමින් සිතුවාය ...

ඒත් ඇයි ..?

ඇයි හදිස්සියේම ඔහු මට එන්න කිව්වේ ... මෙච්චර කාලෙකට පස්සේ ...

ඔහු අමුතු බව මම දන්නවා. ඔහු අමුතු බව හැමෝම දන්නවා...

සිය මාධ්‍ය ජීවිතය තුල ක්ලෙයාට මුණ ගැසුණු අපුරුම සහ ගුප්තම පුද්ගලයා ඔහු ය. මින් පෙර  ඇය හමුවූ කිසිවෙක් ඇගෙන් මෙසේ සැඟවී ගොස් නැත. නමුත් දැන් ඒ අවස්තාව උදා වෙමින් පවතී.

ඈතින් පෙනුණු චන්ද්‍රයන් දෙදෙනා සහිත පැහැබර  අහසේ පාවුනු සුදෝ සුදු  වලාකුළු පසුකරමින් නීලවරණ ජල තලය මත නොගෑවෙමින් ගමන් කරන යානය ඇගේ  කෙහෙරැල රන්වන් පැහැ වලා කැටිත්තක් මෙන් විහිදාලුවේය.

ඇයට ඇගේ පළමු පුවත් පත සිහිවිය.  ඇය පසුව සේවය කල වෙනත් පුවත්පත් සිය ගණනක් තිබුනත්, මේ මොහෙතේ පළමු පුවත්පත සිහිවීම,

"ඒයි  AM මොකක් ද ඒ පත්තරේ නම?"

සිය ගණනක් නම් අතුරින් ඒ නම සිහි පත් කර ගැනීමට නොවෙහෙසී ඇය සිය සගයාගේ පිහිට පැතුවාය.

"ඔහ් ! AM."

ඇරයුම්පත සමග පැමිණි ඔහුගේ ඉල්ලීම, කිසිම රෙකෝඩින් උපකරණයක්, අඩුම වශයෙන් පෑනක් හෝ කොලයක් වත් නැතිව පැමිණෙන්න. හ්ම්ම් ... ජැටියේ තනිකර පැමිණි ඇගේ පුංචි පියාඹන රොබෝවා ගැන අසරණ හැඟීමක් ජනිත විය. උඹ දැන් තනියෙන් ක්ලෙයා, දැන්වත් පුරුදු වෙයන්. ඇය සුසුමක් හෙලා කවුළුවෙන්  අනන්තය දෙස බලා සිටියාය.

"උඹට මගේ අන්තිම උපන්දිනේ සමරපු ග්‍රහලෝකේ මතකද AM?" සිය සගයාගේ පරාසය තුල ඇය සිටීදැයි බැලීමට ගත්  දඟකාර උත්සාහය නිෂ්පල විය.

ඇයට ඔහු  හමු වී ඇත. නමුත් ඒ ඔහු සමග ඔහු ගැන කතා කිරීමට නොව ඔහුගේ රසිකයෙක් ලෙස පමණි. 

ඇය අත වූ ඇරයුම් පතෙහි වූ ලා නිල්  වර්ණය වඩා සමාන වන්නේ ඈත පෙනෙන රැලි නොනගින දිය තලාවට ද  නැත්නම් නිල්වන් ගුවන් ගැබටදැයි ඇය සිත බැලුවාය. ඒ ඇය සදා ප්‍රිය කරන වර්ණයයි.

ඇය සැමදා චිත්‍ර වලට ඇලුම් කලාය. දැන් ඔහු ඔහුගේ අවසන් නිර්මාණය ඉදිරිපත් කිරීමට සැරසෙයි. ඇය  මෙන් තව දහස් ගණනක් ඔහුගේ මේ අවසන් එළිදැක්වීම ට පැමිණෙනු ඇත. ඔවුන් සැමටත් ඔහු ගේ කතාව අවැසි වනු ඇත.

"මට දැන ගන්න පුළුවන් ද මේ නිල්පාට කාඩ් එක තව කී  දෙනෙකුට විතර දුන්න ද කියල?" ක්ලෙයා ඇයට ඇරයුම් පත ලබා දුන්  රෝබෝවාගෙන් විමසිය.

"මම දන්න විදියට නම් ඔබට විතරයි ක්ලෙයා..."  ඒ වනවිට බොට්ටුවේම කොටසක් වී සිටි රොබෝ හඬ පැවසිය.

"හ්ම්ම්..."

"ඔහු මේ කරන්න හදන්නේ මොකක් ද කියල අදහසක් තියෙනව ද?"

"සමාවෙන්න ක්ලෙයා, මට ඒ ගැන නම් කිසිම අදහසක් නෑ... ඔබ දන්නවනේ ඔහුගේ විදිය."

"බැරිවෙලා හරි මම මේක ප්‍රතික්ෂේප කළා නම් වෙන කාට හරි කතා කරනවද?"

"නෑ..." රෝබෝවා පැවසිය.  "නමුත් ඔබ කීයටවත් මේක ප්‍රතික්ෂේප කරයි ද?" රෝබෝවා මද සිනාවෙන් ඇසීය.

-----------------------------------------------------------------

ඔහු චිත්‍ර ශිල්පියෙක්. 

නෑ... ඔහු තමා පසුගිය සහශ්‍රකයේ බිහිවූ හොඳම චිත්‍ර ශිල්පියා.

ඔහු මුලින්ම ඇන්දේ ආලේක්‍ය චිත්‍ර. ඒවා අති විශිෂ්ට සිතුවම්.  හැමෝටම ඕනේ වුනා ඔහු ලවා සිය ආලේක්‍යයක් ඇඳ ගන්න. අන්තර්තාරිය ගනුදෙනුකරුවන් පවා ඔහු සොයාගෙන ආවා.  නමුත් ඔහුට ටික කාලෙකින් මේ ඇල්මැරුණු, සෝබන මුහුණු අඳින එක එපා වුනා. ඔහුට ඕනේ වුනා ඊට වඩා ගැඹුරු  දෙයක් ඔහුගේ සිතුවම් වලින් ඉදිරිපත් කරන්න. ඔහු ආලේක්‍ය අඳින එක සම්පුරණයෙන් නතර කළා.  ඔහුගේ එම තීරණය නිසා  කලා ලෝකයම කැළඹී ගියා. නමුත් ඊට පස්සේ ඔහු ඇඳපු පළවෙනි සිතුවම ඔහු මෙතෙක් ඇඳපු සියලුම ආලේඛ්‍ය මුහුණු කුණු කූඩයට දැමිය යුතු තරම් විශිෂ්ට වුණා.

එහි ඔහු ඇන්දේ විශ්වය. 

විශ්වයේ නොයෙක් චක්‍රවාට, නෙබියුලා, මනස්කාන්ත ධුලි වලාකුළු ඔහු සිතුවම් කළා.

ඔහුගේ කිර්තිය චක්‍රාවාට පුරා පැතිරී ගියා.

ක්ලෙයා ඔහු සමග, ඔහුගේ මේ වෙනස් වීම ගැන කතා කරන්න දරපු සියලු උත්සාහයයන් ඔහු ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඔහුට ඕනේ වුනේ නෑ තවත් එක තරුවක් වෙන්න. ඔහුට ඕනේ වුනේ විශ්වය වෙන්න.

ඔහු ප්‍රතික්ෂේප කලේ ක්ලෙයා පමණක් නොවෙයි. ඔහු ගැන සැබෑ තොරතුරු දන්න කිසිවෙකු කොහෙවත් හිටියේ නෑ...

ඔහු ඇන්දේ ඔහු දකින දේ.

Zima ගේ ශරීරය ඔහුට ඕනෑ තැනකට යන්න පුළුවන් විදියට හැඩ ගැහිලා තිබුනා. ආරක්‍ෂිත ඇඳුම් වලින් තොරව ඕනෑම පරිසරයකට ඔරොත්තු දෙන්න ඔහුගේ ශරීරය ඔහු නිර්මාණය කරගෙන තිබුනා. ඔහුට තිබුනේ හැඩිදැඩි පිරිමි ශරීරයක්. හරියට ඇඟට ඇලෙන ඇඳුමක් ඇඳ ගෙන සිටින ක්‍රීඩකයෙක් වගේ ඔහු. නමුත් ඔබ ඔහුට කිට්ටුවී බැලුවොත් ඒ ඔහුගේ සම බව ඔබට වැටහේවි. ඔහුගේ හැඟීම් වලට අනුව එහි පාට සහ ස්භාවය වෙනස් වන ඒ ආවරණය ඇඳුමකින් කෙරෙන මුලිකම දේ ඉටු කරලා දෙනවට අමතරව ඔහුට රික්තයන් තුල විසීමට අවශ්‍ය පීඩනය ලබා දුන් අතරම යෝධ වායු ග්‍රහලෝක වල ගුරුත්වයට හසුවී තැලී  පොඩි වී  නොයාමට තරම් ශක්තිමත් වුනා. ඔහුගේ මේ සම ඔහුගේ ශරීරයේ පැවැත්මට අවශ්‍ය සියලුම සංවේදන ලබා දීමට සමත් වුණා. ඔහුට කොහෙත්ම හුස්ම ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයක් තිබුනේ නෑ. මොකද  Zima ගේ ශරීරයේ සියලුම ක්‍රියා සංවෘත චක්‍රීය ජිව සැපයුම් පද්ධතියකින් ක්‍රියාත්මක වුනේ. ඔහුට කෑම බීම වල අවශ්‍යතාවයක් හෝ කිසිදු අපද්‍රව්‍ය බැහැර කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් තිබුනේ නෑ. ඔහුගේ සිරුර පුරා දිව ගිය නැනෝ බෝට්ටන් අධික විකිරණතාවයන්  හෝ අභ්‍යවකාශයේ ඇති අනෙකුත් අන්තරායන් ගෙන් සිදුවන හානි වහ වහා පිළිසකර කිරීමට සමත් වුවන්.

ඔහුගේ අසමසම නිර්මාණ වලට පදනම් වූ නෙබියුලාවන්, වාමන තාරුකා,  යකඩ දියවී ගලායන ගංගා ඇති ග්‍රහලෝක, දියමන්ති වැසි වසින චන්ද්‍රයින් මේ කිසිවක් ඔහුගේ ඇසින් ගැලවී නොයාමට ඔහුගේ මේ සිරුර උපකාරී වුනා. ඔහුගේ ඇස්  අධි සංවේදී කැමරා. විද්‍යුත් චුම්භක වර්ණාවලියේ සියලුම පරාසයන්ට සංවේදී වූ මේ ඇස් වලින් එන සංඥයා විශ්ලේෂණයට සමත් මොලයක් ඔහුට තිබුනා  Synaes-Thesic පාලමකින් සමන්විත වෙච්ච මේ මොලය නිසා ඔහුට මේ අනන්ත වර්ණාවලියෙන් එන තරංග සංගීතයක් බවට හරවාගෙන සමාස්වාදය කරන්න හැකියාව තිබුනා හරියට වර්ණ සංධ්වනියක් වගේ.

මේ සියල්ල Zima ගේ චිත්‍ර විශිෂ්ටත්වය කරා රැගෙන ගියා. තාරකා මණ්ඩල සහ මන්දාකිණි  වල මින් පෙර නොදැකපු කෝණ වලින් සිතුවම් ඇඳීමට ඔහුට හැකිවුනා. මේ නිර්මාණ වල තිබුණු අපූරු වර්ණ, ගැඹුර සහ වර්ණ හැඩතල කලා ලෝකය කුල්මත් කළා. මේ මහාපරිමාණ සිතුවම් චක්‍රාවාට පුරා පැතිරිනු බොහෝ ගනුදෙනු කරුවන් Zima වෙත ගෙන ඒමට සමත් වුනා. එසේම බොහෝ ග්‍රහලෝක වල ප්‍රසිද්ධ ස්ථාන අඩි සිය ගණනක් දිග පළලින් යුතු වූ මෙම නිර්මාණ වලින් හැඩ වුනා. සැබෑවට ඉතා සමාන තරම් විස්තර සහිතව නිර්මාණය කර තිබු මේ සිතුවම්  ඔහු එක සැරෙන් නිම කරලා දැම්මා. ඔහුට කෑම බීම හෝ නිදා ගැනීමේ කිසිම අවශ්‍යතාවයක් නොතිබුන නිසා අඩි දහස් ගණනක නිර්මාණයක් වුවත් නිම කිරීම ඔහුට ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ.

වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම මේවා විශිෂ්ට සිතුවම් උනත් ඒ කිසිම තැනක මිනිසෙකු හෝ අඩුම වශයෙන් මිනිසෙකුගේ සම්බන්ධයක් ඇති කිසිවක්  නොතිබීම බොහෝ දෙනාගේ අවධානයට පාත්‍ර වී තිබුනා.

සමහර විචාරකයෝ මෙහෙම කිව්වා, "ඒවා අතිවිශිෂ්ට වෙන්න පුළුවන් හැබැයි මම කීයටවත් එකක් මගේ ගෙදර සාලේ එල්ල ගන්නේ නෑ.."

කොහොම වුනත් Zima ට ඒ විවේචන වල බලපෑමක් දැනුනේ නෑ... තාරකා ක්ලස්ටර් පුරා විහිදුනු ගැනුම් කරුවන් ඔහුට හිටියා.  නමුත් මට තියෙන ප්‍රශ්නේ කීයෙන් කීදෙනෙක් ශිල්පියා ගැන දැනගෙන මේවා ගන්නවද?

Zima ගැන මම මුලින්ම දැන ගන්නකොට ඔහුට තිබුනේ ඔය වගේ තත්වයක්. මම ඔහු ගේ සාමාන්‍ය දේවල් ගැන ලියන්න දෙගිඩියාවෙන් ඉන්න කොට ඔහු කරපු අමුතු වැඩේ මේ සියල්ලටම මුල් වුණා කියල මට හිතෙනවා.

ඇත්තටම ඒ වෙනස අපි හැමෝටම එක පාරට දැනුනේ නෑ...

එක දවසක්, ඔහු තව සිතුවමක් එලි දැක්වුවා. සමහරු කිව්වා ඔහු ඒ සඳහා වෙනදට වඩා කාලයක් ගත්තා කියල. ඒක විශ්වයේ කොහේ හෝ තැනක තිබ්බ තරු පැටලුනු නෙබියුලාවක මනස්කාන්ත දර්ශනයක්. මියැදුණු ග්‍රහලොවක ආවාට කොනක සිට බලන්නේකුගේ ඇසින් දකින ලෙස සිතුවම් වුනු මේ දර්ශනයේ මැදට  වෙන්න තිබ්බ  ඉතා කුඩා නිල්පාට කොටුව එක පාරට පෙනුනේ හරියට නිල්පාට කැන්වස් එකේ පාට කරන්න අමතක වෙච්ච කොටසක් වගේ. චිත්‍රයත් සමග ඒ පුංචි කොටුවේ ඇති සම්බන්දය තේරුම් ගන්න එතන සිටි කාටවත් බැරි වුනා. කිසිදු සෙවනැල්ලක් හෝ වර්ණ හැඩතලයක් පසුබිම් දර්ශනයට කිසිම අයුරකින් ගැලපුනේ නෑ. නමුත් ඒ පුංචි නිල්පාට කොටුව උවමනාවෙන් අඳින ලද්දක්. Zima විසින් ඉතාමත් පරිස්සමින් අඳින ලද ඒ කොටුවෙන් අදහස් කරපු දේ කාටවත් තේරුනේ නෑ...

එතැන් පටන් ඔහු මැවූ සියලු සිතුවම් වල මෙවැනි නිල්පාට වර්ණ කැබලි දක්නට ලැබුණා. විටෙක හතරැස්, විටෙක ත්‍රිකෝණාකාර හෝ රවුම් වූ මෙම වර්ණ අණ්ඩ වල හැඩය සහ ප්‍රමාණය වෙනස් වුනත් ඒ නිල්පාට සැමවිටම එකක්ම බව ඔහුගේ රසිකයින්ට තේරුම් ගියේ තවත් සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ.

ඒ වර්ණය තමයි Zima Blue. රන්වන් අකුරු මුද්‍රිත ක්ලෙයා අත වූ ඇරයුම් පතෙහි පාට.

එතැන් පටන් ගෙවුණු දශකයම  Zima ගේ චිත්‍ර වල ආධිපත්‍යය දරුවෙ මේ නිල්පාට වර්ණ හැඩතල. මින් පෙර මායාකාරී ලෙස වර්ණවත් වූ කොස්මික් විස්ටාවන් වසාලමින් මේ නිල් වර්ණය ඔහුගේ සිතුවම් වසා ගත්තා. වැදගත් ම දෙය වුනේ මින් පෙර චිත්‍ර වලට විශිෂ්ටත්වය ගෙනදුන් ඔහුගේ අති ශූර පින්සල් පහරවල් සහ අනන්ත වරණ මැවූ වර්ණ මිශ්‍රණ වෙනුවට කැඩපතක සුමට බවින් යුතුව මේ නිල් වර්ණය ඔහු ඇඳ තිබූ ආකාරයයි.

මේ නිල්වර්නාධිපත්‍යයෙන් තැති ගැන්වුණු ඔහුගේ සමහර ගැනුම් කරුවන් ඔහුගෙන් ඈත් වන්නට පටන් ගත්තා. නමුත්  වැඩි කල් යන්නට මත්තෙන් සම්පුර්ණ නිල්වර්ණයෙන් යුතු වූ සිතුවම ඔහු එලි දැක්වුවා. අඩි දහසක් උස ගොඩ නැගිල්ලක ඒක පසක් ආවරණය කිරීමට තරම් ප්‍රමාණවත් වූ මේ තනි නීලවරණ සිතුවම බොහෝ දෙනෙක් හැඳින්වූවේ Zima නිල්වර්ණයෙන් කරන අවසාන නිර්මාණය විදියට.

නමුත් ඔවුන් වැරදි බව වැටහෙන්නට වැඩි කාලයක් ගියේ නෑ...

-----------------------------------------------------

ඒ වෙද්දී ගමනාන්තයට ළඟා වූ බෝට්ටුවේ මන්දනය ක්ලේයාව සිය සිතිවිල්ලෙන් මුදා ගත්තාය. ප්‍රමාණයෙන් කිලෝමීටරයක් පමණ වූ කුඩා දුපත හැර පෙනෙන තෙක්මානයේ වුයේ මහා සාගරය පමණි.

"මම හිතන්නේ ඔබ තමා මේක දකින පළවෙනි කෙනා." බෝට්ටුවෙන් ගැලවී ක්ලෙයා අසලට පැමිණෙමින් රෝබෝවා පැවසිය.  "අහසටවත් නොපෙනන විදියට ආරක්ෂක ස්ථරයක් දාල තියෙන්නේ."

කුඩා දිවයිනෙහි මැදට වන්නට වූ සානුවක් වන් කොටසේ ගහ කොල එළිපෙහෙළි වී සතරැස් නිල් පැහැ වන් රශ්මියක් විහිදෙමින් තිබිණි. ඒ වටකොට නැරඹුම් ආසන පේලි කිහිපයක් ද ක්ලේයාගේ නෙත ගැටුනාය.

සෙමින් නතර වූ බෝට්ටුවෙන් එළියට පැමිණීමට රෝබෝවා ඇයට උදව් කළේය. "Zima දැන් එයි. මොහොතක් ඉන්න" යැයි පවසා රෝබෝවා නැවත බෝට්ටුවට පැන ආපසු මහ මුහුදේ අතුරුදහන් වී ගියේය.

ගිලෙමින් තිබුණු හිරුත් සමග පැතිරෙමින් තිබුන අඳුර නිසා ක්ලෙයා තුල තනිකමක් මෝදු වන්නට ගත්තාය.

"ඔබ පැමිණ එක සතුටක් ක්ලෙයා.  මම ඔබව බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියේ."

අඳුර තුලින් මතුවූ ගැඹුරු හඬකින් ඇගේ තනිකම මකාලුයේය.

ඔහුගේ සවීමත් දකුණත ඈ වෙත දිගු විය. ක්ලෙයා ඒ අත ගෙන ඔහු වෙතට ඇදී  ගියාය. ඔහුගේ කෘතීම සමෙහි වූ අමුතු ගතිය ඇයට දැනුනාය.

"අපි අර බැල්කනියට යමු... තව ටිකකින් ඉර බහිනවා බලන්න පුළුවන්"

"ඔව් ඒක හොඳයි." ඇයට ඉබේම කිය වුනාය.

ඔහු පසුපසින් ඇදෙන ක්ලෙයා ඔහුගේ හැඩි දැඩි සිරුර දෙස බලා සිටියාය. ඔහුගේ ප්‍රතාපවත් බව තවත් වැඩිවී ඇති බව ඇයට දැනුනි.  ඇගේ හදවතේ කම්පනය, ඔහුට එය කෙදිනක වත් දැනී ඇතිදැයි ඇය නොදන්නීය. සැබවින්ම ඔහුගේ පෙම්වතිය හෝ, ඔහුගේ පුද්ගලික ජීවිතය ගැන ඇය කිසිවක් නොදත්තාය. ඔහුට එවැනි ජිවිතයක් තියෙනවද...? ඇයට සිතුණි.  ඔහුගේ මුළු ජිවිතයම සිතුවම් විය.

පරණ තාලයේ කුස්සියක් සහ සාලයක් පසුකරමින් ඔවුහු ඉදිරියට ගියෝය. අවුරුදු දහස් ගණන් පැරණි ගෘහභාණ්ඩ සහ විසිතුරු බඩු වලින් අමුතු ලෙස හැඩ ගැන්වූ නිවස ක්ලෙයා තුල ඇති කලේ ගුප්ත බවකි.

"කොහොමද ඔබේ ගමන?"

"හොඳයි. වරදක් නෑ"

හදිසියේම නතර වී ආපසු හැරුණු ඔහු "මට අමතක වුනා.  ඔබගේ  Aide Memoire යාව නොමැතිව පැමිණෙන්න යැයි මා දුන් උපදෙස රෝබෝවා ඔබට පැවසුවාදැයි" ඇසුවේය.

"ඔව්"

"ඒක හොඳයි ක්ලෙයා. මට කතා කරන්න ඕනේ වුනේ ඔබත් එක්ක මිසක් මේ කෘතීම මතක රෙකෝඩරයක් එක්ක නෙමෙයි"

"මාත් එක්ක?"

"ඔබට බහු භාෂා හැකියාව තියෙනවද ක්ලෙයා? නැත්නම් ඔබ තවම ඉගෙන ගනිමින් ද සිටින්නේ?

"කලබල වෙන්න එපා. මම ඔබට එන්න කිව්වේ ඔයාව පරික්ෂා කරන්න නෙමේ. බය වෙන්න කිසිම දෙයක් නෑ.. ඔබට රෑ වෙද්දී ආපසු යන්න පුළුවන්"

"මම කලබල නෑ... මේ මේ පොඩ්ඩක්..."

"මම නෙමේ නේද ඔබ මුණ ගැහෙන පලවෙනි ප්‍රසිද්ද පුද්ගලයා? ක්ලෙයා ඇන්ඩර්සන්...  පුලිට්සර් සම්මානෙම කී සැරයක් ලැබිල තියෙනවද? ඔහු සිනා සෙමින් ඇසුවේය...

"මිනිස්සු මාව දැක්කම බය වෙනවා. මම එක දන්නවා. හැබැයි ඔවුන් මං ගැන දන්නේ නැති නිසයි ඒ.

"මම බය නෑ..නමුත් ඇයි මම ?"

"ඔබ හැමදාම කරුණාවෙන් ඉල්ලා සිටපු නිසා" ඔහු සිනාසෙමින් පැවසිය...

"මට ඕනේ ඇත්තම හේතුව..." ඇය පෙරලා ඇසිය.

"හරි, ඔබේ කරුණාවන්ත කම එකක්. ඒ ඇරුණාම මම ඔබේ වැඩ අගය කරන කෙනෙක්. බොහෝ දෙනෙක් ඔබව විශ්වාස කරනවා. විශේෂයෙන්ම ඔවුන් ගේ ජිවිත කතා ලියද්දි..."

"ඔබ මැරෙන්න යන්නේ නෑනේ...පෙන්ෂන් ගන්නවා විතරයි නේද"

"ඒ මොකක් වුනත්, මම මේ ප්‍රසිද්ද ජිවිතෙන් ඈත් වෙනවා. ඔබේ වැඩ වල විශ්වාසනීයත්වය මට ඉතා වැදගත්. මම මෙච්චර කාලෙකට කාටවත් හානිවෙන යමක් ඔබ අතින් ලියවිලා තියෙනවා කියල අහල නෑ..."

"ඒ වගේ දේවල් වෙනවා... කොහොමත් මම යන එන හැමතැනම AM එක්ක යන්නේ ඒ නිසා... එතකොට කාටවත් පස්සේ ඇඟිල්ල දික් කරන්න බෑ..."

"මගේ කතාවේදී ඔබට එය අවශ්‍ය වෙන්නේ නෑ..." Zima පැවසිය.

ඇය ඔහු දෙස තියුණු ලෙස බැලුවාය...  "ඊට වඩා දෙයක් තියෙනවා කියල මට හිතෙනවා"

"මම කැමතියි ඔබට උදව් කරන්න... "

Zima ගේ නිල් කාලය ලෙස බොහෝ දෙනෙක් හැඳින් වූ ඒ කාලය තුල ඔහු විසින් නිම කල සිතුවම් ප්‍රමාණයෙන් අතිවිශාල විය. තනිකර නිල්පාට පමණක් වූ මේ අති විශාල නිල්  හැඩතල යනු අහස සිඹින ගොඩ නැගිලි වසාලන තරමේ ඒවාය. අභ්‍යවකාශ කක්ෂ වල සිට නිරීක්ෂණය කල හැකි තරමේ විශාල නිර්මාණය. මේ බොහෝ නිර්මාණ අභාවකාශයේ හෝ ගොඩ බිමෙහි රඳවා තැබීමට වෙනමම තාක්ෂණික ක්‍රමවේද සොයා ගැනීමට සිදුවිය. ඔහුට ඒ සඳහා වූ වියදම් ගැන ගැටලුවක් නොවුයේ ඔහුගේ අනුග්‍රාහකයින් Zima ගේ ලොකුම නිර්මාණය වෙනුවෙන් තරඟකාරීව වියදම් කිරීමට පෙළ ගැසී සිටි නිසාවෙනි.

මේ වන විට Zima ගැන නොදැන සිටියෙක් නොවිය. චිත්‍ර කලාව ගැන උනන්දුවක් නොදැක්වූ පිරිසට පවා ඔහු අති විශාල නිල්පාට හැඩ කැබලි තනන විකාර කාර සයිබෝගයා විය.  තමා ගැන හෝ තම නිල්පාට ව්‍යුහයන් පිළිබඳව කිසිදු තොරතුරක් ලබා නොදුන් අමුතු මිනිසා විය.

නමුත් ඒ මීට අවුරුදු සිය ගණනකට පෙරය.

Zima සිය නිල් කාලය පටන් ගත්තේ එලෙසිනි. ඉන්පසුව එළැඹියේ  අන්තර ග්‍රහලෝක මට්ටමේ නිල් සිතුවම් එළිදැක්වීමේ කාලයයි. කිලෝමීටර් සිය දහස් ගණනක් විශාල ඔහුගේ නිල් සිතුවම් විශ්වයේ අඳුරු පදාර්ථයේ වූ ගුප්ත බව මදක් සමනය කිරීමට සමත් විය.  ඔහු තව දුරටත් සිතුවම් සඳහා තීන්ත හෝ පින්සල් බාවිතා නොකළේය. නැනෝ බෝට්ටන් ගෙන් සමන්විත හමුදාවන් ඔහුගේ අන්තර්තාරිය නිමැවුම් සඳහා දායක විය. ඔහු ඒ වෙනුවෙන් නව අමුද්‍රව්‍ය සොයා ගැනීමට ඇස්ට්‍රොයිඩ් කුඩු පට්ටම් කළේය. මින් පෙර නොවූ විරූ අන්තර් ගැලැක්සිය ප්‍රදර්ශන සහ කලා පොලවල් ආරම්භ විය.  කොටින්ම ඔහු කුයිපර් පටිය වැනි ඇස්ට්‍රොයිඩ් කලාප සිය නිල් වර්ණයෙන් පින්තාරු කළේය. විශ්වයේ නිල් සලකුණු තැබුවේය. සෞරග්‍රහමණ්ඩලය හරහා යමින් තිබුණු දුම කේතුවක සංයුතිය වෙනස් කරමින් එහි වලිගය ඔහුගේ නිල් වර්ණය පමණක් විහිදුවන ලෙස සකස් කළේය.

මම Zima අල්කට්‍රොස් පද්ධතියේ වූ චන්ද්‍රයෙක් සිය නීලවරණයෙන් වසාලමින් කරන ලද නිර්මාණය කරනයුරු නැරඹීමට ගියෙමි. ඔහු ගැන යටපත්වී තිබුණු උනන්දුව නැවත ඇති වුයේ ඔහු "චන්ද්‍රාවරණය" නමින් හැඳින්වූ අති විශාල පෙට්ටියකට සඳ දමා වසන ඒ අපූරු සංසිද්දිය නරඹන විටය.  නිල්පාට කෙරෙහි වූ මේ ඇබ්බැහිය කලාවට එහා ගිය යමක් බව මට ප්‍රත්‍යක්ෂ වූයේ ඉලොනෙක්ස් යානයේ නැරඹුම් මැදිරියේ සිට අනන්ත විශ්වය සහ නිල්පාට කොටුව දෙස බලා සිටින විටය. ඔහුත් සමග සාකච්ඡාවකට යොමු කල ඉල්ලීම් සියල්ල ඉතා කූට ලෙස  මග හැර දැමුයේ ලිස්සන සුළු රස කතාවක් ගොතාලමිනි. තවදුරටත් රසකතා ඇසීමට මට උවමනා නොවීය.

මේ සිදුවීම් වලින් පසු මම බොහෝ කාලයක් බලා සිටියෙමි. මා මෙන්ම තවත් බොහෝ පිරිසක් මා මෙන්ම බලා සිටින බව මම දැන සිටියෙමි.  ඔහුගේ මේ අවසන් නිර්මාණය හෙවත් සමුගැනීමට ආරාධනාවක් ලැබෙන්නේ මේ අතරය.

---------------------------------------------

අප විදුරු දොරකින් ඇතුල් වී බැල්කනියකට පිවිසුනෙමු. ආරක්‍ෂිත වැටකින් තොරවූ එහි සිට හිරු ගිලමින් සිටි මුහුදේ මනස්කාන්ත දර්ශනයක් දිස්විය. වයින් බෝතල දෙකක්, අලංකාර මල් බඳුනක් සහ පළතුරු  වට්ටියකින් යුතු වූ මේසය දෙපස වූ පුටුව පෙන්වා ඔහු මට අසුන්ගන්නට ඇරයුම් කළේය.

"රතු ද සුදු ද ක්ලෙයා?" වයින් බෝතල් වෙත අත ගෙනයමින් ඔහු ඇසුවේය.

පිළිතුරැ දීමට මුව විවර කලද කිසිවක් සිතා ගැනීමට නොහැකිව මම මොහොතක් ගත කලෙමි. AM සිටියා නම් මේ මොහොතට වඩා ගැලපෙන්නේ රතු වයින් ද සුදු වයින් ද යන්න මම කට අරින පමාවෙන් මට දන්වනු ඇත. AM අසල නොමැති කම මගේ සිතිවිලි මෙසේ සිර කරනු ඇතැයි මට මේ වන තෙක් වැටහී තිබුනේ නැත.

"රතු. මම හිතන්නේ." Zima මට පෙර ඇසුවේය.  ඔබේ අකමැත්තක් නැතිනම්!"

"මම තීරණයක් ගන්න බැරි කෙනෙක් නෙමේ..." මම කීවෙමි.

මගේ වීදුරුව ගෙන වයින් පිරවූ ඔහු එය මදක් ඔසවා වයින් තුලින් අහස දෙස බැලුවේ වයින් වල පැහැදිලි බව පරික්ෂා කිරීමට මෙනි. "මම එහෙම හිතුවේ නෑ..." ඔහු කියමින් ඔහු මා වෙත එය දිගු කළේය.

"AM නැතිව මට නිකන් හුරු නෑ වගේ... ඒකයි"

"ඔබට ඒක අමුත්තක් නොවිය යුතුයි නේද? ඔබ අවුරුදු සියගණනක් ජිවත් වුනේ එහෙම නේ..."

"මගේ ස්භාවික විදිය ගැන ද ඔබ කියන්නේ..?"

ඔහුගේ වීදුරුව පුරවා වයින් හලා ගත් ඔහු එය තොල ගෑම පසෙක තබා මල් බඳුනේ වූ මල් වල සුවඳ බැලුවේය.

"ඔව්"

"නමුත් අවුරුදු 1000ක් විතර ජිවත් වීම ස්භාවික දෙයක් නෙමේ නේද? මගේ උප්පත්ති මතකය මීට අවුරුදු 700කට විතර කලින් සම්පුර්ණයෙන්ම පිරිලා තිබුනේ. දැන් එක නිකන් ලී බඩු පිරිච්ච ගෙයක් වගේ. අලුතින් මොනවා හරි දාන්න නම් තියෙන එකක් විසි කරන්න වෙනවා." මම කීවෙමි.

"අපි වයින් ගැන හිතල බලමු පොඩ්ඩකට..." Zima  සන්සුන්ව පැවසුවේය. "සාමාන්යෙන් නම් මේ වගේ වෙලාවකට සුදුසු වයින් වර්ගය ගැන AM ඔබට කියනවනේ නේද... ?"

"ඔව්" මම නොසැලකිල්ලෙන් පැවසුවෙමි.


"AM හැමවෙලාවෙම තේරීම් දෙකකින් එකක් ගැන ඔබට කියනවද? උදාහරනෙකට එක්කෝ හැමවෙලේම රතු වයින් ද? නැත්නම් හැම වෙලේම සුදු වයින් ද?

"ඒක ඒ තරම් සරල නෑ... නමුත් මම දිගින් දිගටම එක වර්ගයකට කැමති වෙනවා නම් AM මට එහම කියාවි. නමුත් මම එහෙම නෑ... සමහර වෙලාවට මම රතු වයින් වලට කැමතියි, සමහර වෙලාවට සුදු. තවත් වෙලාවකට මට මොන වයින් ජාතියක් වත් ඕනේ වෙන්නේ නෑ. " රොබෝවෙක් පැමිණ ඇරයුම් පතක් දී, මගේ රෝබෝවාගෙන් මාව වෙන් කරගෙන බෝට්ටුවක දමා මෙහි ගෙනවිත් මේ කරන විකාරය මොකක් දැයි මා තුල නොරිස්සුමක් ඇති වුයේ නිරායාසයෙනි.

"ඒ කියන්නේ AM ගේ උත්තර සසම්භාවී ද?

"එහෙම කියන්නත් බෑ... AM මාත් එක්ක පහුගිය අවුරුදු තුන් හාරසීයක් තිස්සේ ඉන්නවා. මම වයින් බොන අවස්ථා සිය ගණනකදී මාත් එක්ක හිටියා. ඒ හැම අවස්තාවම එකිනෙකට වෙනස්. ඒ එක් ඒක අවස්ථාවට යෙදෙන පරාමිතීන් ට අනුකුලව මම ගන්න තීරණය ගැන ඉතා හොඳ අවබෝධයක් තියෙනවා. බොහෝ වෙලාවට ඒවා විශ්වාසනීයයි."

"ඔබ උගේ තේරීම සද්ද නොකර බාර ගන්නවද?"

"ඔව්" මම රතු වයින් ටිකක් තොලගා පැවසීමි. "නිකන් බොරුවට මගේ ස්වාධින තීරණ ගැන වද වෙන එක හරි ලාමකයි නේද..? ඌ කියන වයින් ජාතිය බිව්වා කියල මට මේ වෙනකම් නම් කිසි ප්‍රශ්නයක් වෙලා නෑ."

"හැබැයි ඉතින් ඔබ ඉඳල හිටලා වත් තමන්ගේම කියල තීරණ නොගත්තොත් ඔබේ මුළු ජිවිත කාලෙම සරලව ගණනය කරන්න පුළුවන් කෘතීම උත්තර මත දිවීමක් වෙනවා නේද?"

"වෙන්න පුළුවන්... හැබැයි ඉතින් ඒක ඒ තරම් නරක නෑනෙ... මට එහෙම ඉන්න එක මේ වෙනකම් නම් කිසි ප්‍රශ්නයක් වෙලා නෑ..."

"මම ඔබව අපහසුතාවයට පත් කරනවා නෙවෙයි. " Zima මද සිනාවෙන් යුතුව පුටුවේ හාන්සි වෙමින් පැවසිය.  "මේ දවස් වල ගොඩක් අය ළඟ ඔය AM ලා නෑ නේද?" ඔහු ඇතිවෙමින් තිබුණු අපහසුකාරී හැඟීම තුරන් කිරීමට උත්සාහ කළේය.

"මම දන්නේ නෑ..." මම පැවසීමි.

"මම හිතන්නේ ගැලක්ටික් ජනගහනයෙන් සියයට එකක්වත් නෑ..." ඔහු වයින් වීදුරුව තුලින් අහස බලමින් පැවසීය... "හැමෝම දැන් සාමාන්‍ය ක්‍රමේට හැඩගැහිලා..."

"අවුරුදු දහස් ගණනක මතකයන් යන්ත්‍ර විසින් පාලනය කරනවා... ඉතින් මොකද වෙන්නේ..?"

"වෙනස් ස්වරුපයක යන්ත්‍ර විසින්" Zima  පැවසිය. ස්නායුක බද්ධ කිරීම්!... එයින් පුද්ගලයාට ඔහු හෝ ඇය පිළිබඳව තිබෙන හැඟීම සමග සමෝධානය වෙලා පවතින්නේ. එසේම ඔබගේ උත්පත්ති මතකයෙන් වෙන් කර ගත නොහැකි වන ලෙස ඔබ හා බැඳී සිටිනවා. AM ගෙන් වයින් ගැන අහල උත්තරයක් එනකම් බලාගෙන ඉන්නවා වගේ නෙමෙයි. ඔබ ඉබේම දන්නවා ඔබට ඕනේ වයින් වර්ගය."

"මොකද්ද ඉතින් වෙනස? මගේ සියලු අත්දැකීම් 100% නිවැරදිව AM ගබඩා කර ගන්නවා. මට ඕනේ වෙලාවට මොහොතකින් මට ඒවා ලැබෙනවා. ඉතාම කාර්යක්ෂමයි... ඉතින්...?"

"නමුත් මේ යන්ත්‍ර ඔබ හිතන තරම් සුරක්ෂිත නෑ... " ඔහු පැවසිය.

"ඒවායේ ගබඩා වන දත්ත නිතරම නැවත සුරැකිමකට ලක් වෙනවා. ඔබ ඔය කියන නියුරල් ඉම්ප්ලාන්ට්ස් සහ මේ යන්ත්‍ර අතර ලොකු වෙනසක් නෑ... දත්ත අනාරක්ෂිතයි කියන එක එතරම් හොඳ තර්කයක් නෙමෙයි නේද?"

"ඔබ හරි. ඇත්තටම ඔබ හරි. නමුත් මෙතන ඊට වඩා ගැඹුරු ගැටලුවක් තියෙනවා. AM කියන්නේ ඕනෑවට වඩා නිවැරදි යන්ත්‍රයක්. කිසිම වරදකට හෝ අමතක වීමකට එහි ඉඩක් නෑ.."

"ඉතින්... ඒක නෙමෙයි ද අවශ්‍යය වෙන්නේ...?"

"අපි මෙහෙම හිතමු. ඔබ යමක් ගැන හිතනකොට... සමරවිට මේ කතාබහම වෙන්න පුළුවන්, තව අවුරුදු සීයකින් ඔබ මේ කතා බහ ගැන කල්පනා කරනකොට මේ අද සිදුවෙන සමහර පුංචි දේවල් ඔබේ මතකයෙන් ගිලිහී තිබෙන්න පුළුවන්...නමුත් ඒ අමතක වෙන පුංචි දේවල් වෙනත් විදියක මතකයක් ලෙස ඔබේ මතකයේ ගබඩා වෙලා තියෙන්න පුළුවන්. නැවත නැවත මතක් කරනකොට අලුත් ස්වරුපයෙන්, හැඩයෙන් ඒවා ඔබ වෙත එන්න පුළුවන්... තව අවුරුදු දාහකින් ඔබ මේ ගැන සිතද්දී මේ සියල්ල මායාවක් වගේ ඔබේ සිතේ තිබේවි. නමුත් මේ සිද්දිය සත්‍යයක් බවත් ඔබ දැන සිටීවි.

"නමුත් AM මා සමග සිටියානම් මේ සියල්ල කිසිදු බාධාවකින් තොරව මගේ මතකයේ හැමදාම තියේවි."

"ඔව් එසේ තියේවි. නමුත් ඒක ස්භාවික ද? ඒක ෆොටෝග්‍රෆික් මතකයක් නොවෙයි ද? යන්ත්‍රයක් තුල කෘතිමව ගබඩා වෙච්ච? ඔබට අලුතින් නිර්මාණය කරන්න දෙයක් හෝ අමතක වෙච්ච සමහර දේ නොතිබීම අස්වාභාවිකයි." ඔහු කතාව නතර කර මම නැවත වීදුරුව පුරවා ගන්නා තෙක් සිටියේය. "මෙහෙම හිතන්න, ඔබ මෙවැනි සැන්දෑවන් වලදී AM ගේ උපදෙස් මත දිගටම රතු වයින් ගත්තා කියල. ඔබට කිසි අමුත්තක් දැනෙන එකක් නෑ. නමුත් එක්තරා සැන්දෑවක ඔබ ඔබට ඕනේ නිසා සුදු වයින් බීලා ටිකක් වෙරි වෙනවා. ඔබට මේ හැමදේම ඉතා චමත්කාර ජනක ලෙස දැනෙන්න ගන්නවා. මේ රන්වන් පාට ආලෝකය පිරි සැන්දෑව, අහසේ මැවෙන වර්ණ රටා, මේ සුළඟ... හැමදේම ඔබ තුල අපුර්වත්වයක් ජනිත කරවනවා."

"මම තොර ගන්න වයින් වර්ගය ඒ වෙනසට බල පාන්නේ නෑ නේද..?"

"නෑ බලපාන්නේ නෑ... ඔබ හරි. නමුත් AM,  ඔබට ඒ දැනුන වෙනස ගැන සංවේදී වෙන්නේ නෑ.... එක හා සමාන අවස්තාවලදී ඔබ ගන්නා එක වෙනස් තීරණයක් AM ට අදාළ නෑ. උගේ ක්‍රමයට අනුව මීළඟට ඔබ සහභාගී වන මෙවැනි අවස්තාවන් වලදීත් ඌ ඔබට රතු වයින් ම බොන්න කියාවි. ඔබගේ රටාව පිළිබඳව දත්ත වෙනස් කරගන්න ඔබ කරපු ඒ එක වෙනස AM ට ප්‍රමාණවත් නෑ. "

ඔහු කුමක් කියන්නට සැරසේ දැයි යම් ගැටලුකාරී තත්වයක් මේ මොහොතේදී ක්ලේයාට දැනිණි. " සාමාන්‍ය මිනිස් මතකයත් ඒ විදියට හැසිරෙන්නේ නෑනේ..."

"නෑ එහෙම නෙවෙයි. මිනිස් මතකය ඔබට දැනුන ඒ අපුර්වත්වයට වඩා වැඩි ඉඩක් දෙනවා. ඒ හැන්දෑවේදී ඔබට දැනුන සොඳුරු හැඟීම් වලට ඉඩ දීලා පුංචි පුංචි අපහසු කම් යටපත් කරන්න පුළුවන්. ඔය ඔබේ මුහුණ ළඟින් පියාඹන මැස්සා, ආපසු යන්න බෝට්ටුව එයිද නොඑයි ද කියල හිතේ තියෙන නොසන්සුන් කම නැතුව ඔබට දැනුන රසය හොඳින් මතක තියේවි. ඉන්පසුව එන බොහෝ අවස්තාවලදී ඔබ ඊට පස්සේ සුදු වයින් තෝරා ගනීවි. කාලයක් තිස්සේ ඔබ රතු වයින් බීමෙන් ගොඩ නගා ගෙන තිබුණු එකාකාරී බව ඔබට එක්වරම වෙනස් කරන්න පුළුවන්. නමුත් AMට එහෙම කරන්න බෑ... ඔබ බොහෝ වාර ගානක් සුදු වයින් බිව්වොත් පමණක් සමහරවිට ඌ ඔබට නැවත සුදු වයින් යෝජනා කරාවි. නමුත් ඒක එක වර සිද්ද වෙන්නේ නෑ..."


"හරි... නමුත් මගේ මතකය මගේ ඔලුව ඇතුලත තිබීමත්, එළියෙන් පියාඹන රොබෝවෙක් ලෙස තිබීමත් අතර මොකක් ද තියෙන වෙනස...?" මගේ රොබෝ මතකයන් ගැන නොව ඔහු ගැන කතා කිරීමට තිබුනා යැයි සිතමින් මම ඇසුවෙමි.

"හෙහ්... එතන තමයි සියලු වෙනස් කම් තියෙන්නේ..." ඔහු කිවේය. "ඔය පියාඹන රෝබොට්ටන්ගේ මතකය සදාකාලිකයි... ඔබ කොපමණ වාර ගණනක් නැවත නැවත ඒවා ඉල්ලා සිටියත් කිසිම වෙනසක් නැතිව ඒවා ලැබෙනවා. නමුත් බද්ධ කරපු මතකය එහෙම නෙමෙයි. ඔබේ උත්පත්ති මතකය සමග අනුරුපිව ගලාගෙන යනවා. ඔබට කිසිම වෙනසක් දැනෙන්නේ නෑ... අන්න ඒ හේතුව නිසාම ඒවා නම්‍යශිලියි, වෙනස් වන සුළුයි, විකෘති වෙන්න පුළුවන්..."

"වරදින සුළුයි...." මම කීවෙමි.

"වැරදීම් නැති තැන කලාවක් කොහෙද...කලාවක් නැතිව සත්‍යයක් තියෙන්නේ නෑ.."

"හහ්... එහෙනම් වැරදීම් ඔබව සත්‍යය වෙත යොමු කරනවා...! " ඒක හොඳයි...

"මම අදහස් කලේ උපමා රූපක සත්‍යයයක් ගැන... හරියට රන්වන් පාට සැන්දෑව වගේ... පුංචි මැස්සා ගැන මතකය ඒ සත්‍යයට හානියක් ගෙන දෙනවා."

"මෙතන රන්වන් පාට සැන්දෑවක් හෝ මැස්සෙක් ඇත්තේ නෑ..." මම කීවෙමි. මේවන විට මගේ ඉවසීමේ සීමාව පනිමින් තිබිණි. "Zima මේ බලන්න. ඔබගේ මේ ආරාධනාව  ගැන මම අවංකවම ස්තුතිවන්ත වෙනවා. නමුත් මම ආවේ මගේ මතකය පාවිච්චි කරන විදිය ගැන ඔබ සමග හරබර සාකච්ඡාවකට නෙවෙයි."

"ඇත්තටම මේ හැමදේටම හේතුවක් තියෙනවා. ඒ හේතුව එක පැත්තකින් මම ගැන. ඒ වගේම ඔබ ගැන. හොඳයි, අපි දැන් පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න යමු". ඔහු වීදුරුව තබමින් පැවසිය. "අපි යමු පිහිනුම් තටාකය පැත්තට..."

"නමුත් තවම ඉර බැහැල ගිහින් නෑනේ..."

"හෙට කොහොමත් අලුත් ඉරක් පායනවනේ... " ඔහු සිනා සෙමින් පැවසිය...

දෙවන කොටස

අනේ අපි...

මුස්ලිම් පල්ලියේ
වෙඩි වදින විට
මුස්ලිම් දෙවියන්
පැමිණියේ නැත

කිතුනු පල්ලිය
දෙදරා යන විට
කිතුනු දෙවියන්
පැමිණියේ නැත

හින්දු කෝවිලට
බුද්ධ පන්සලට
දෙවියන් වඩිනවා
අනේ අපි...

නැවත නැගිටිමු !

මේ වෙච්ච දේත් එක්ක හරි ම අවුල් ගතියක් තියෙන්නේ .  වැඩට ආවට වැඩක් කරන්න හිතෙන්නේ නෑ . යුද්ධයක් තිබ්බ රටක ජිවිත කාලෙන් වැඩි හරියක් ගෙවිලා ගිය හින්ද මෙච්චර  කල්  බෝම්බ පුපුරන එක අමුතු දෙයක් විදියට දැනුනේ නෑ . හැබැයි මේ සිද්දියත් එක්ක දැනුන කම්පනය  යුද්ධ කාලෙට වඩා වැඩියි . හරියට පහු ගිය අවුරුදු 10ට  බෝම්බ අමතක වෙලා ගිහින් තිබුනා වගේ . නමුත් මේ සිද්දිය ඒ  හැමදේම ආයෙත් අවුස්සලා ගත්තා .

දන්න  කියන කාටවත් කරදරයක් වෙලා නැති වුනත් මෙච්චර කාලයක් තිස්සේ සිද්ද වුනේ නැති තරමට මහා කනගාටුවක්, හිස් බවක් දැනෙන්නේ . හැම තප්පරේකදිම  මේ ලෝකේ මිනිස්සු මැරෙනවා . තමන්ගේ කෙනෙක් නොවෙන තාක් අපිට ඒවා ගැන සංවේදී  කමක් නෑ ... මේ මිලේච්ඡ  වැඩේ හින්ද මැරුණු මිනිස්සු ගැන දැනෙන දුකට වඩා ඇත්තටම තියෙන්නේ කාලකන්නි දේශපාලකයෝ ගැන කේන්තියක් .  මුස්ලිම් මිනිස්සු ගැන වෛරයක් අවංකවම දැනෙන්නේ නෑ ... ඒකට හේතුව ත්‍රස්තවාදීන් කියන්නේ ආගමක් ජාතියක් නැති මිනිස්සු කොටසක් විදියට මම හිතන හින්දා. ඒ මිනිස්සු මේ වැඩේ කරන්න හේතුවත් ඔවුන්ගේ ආගමවත් , ජාතියවත් නිසා නොවේ මේ රටේ පරම්පරා ගානක් හිටපු අමන අසාර්ථක කාලකන්නි දේශපාලකයෝ කරන අතිශය පිළිකුල් සහගත වැඩ නිසා කියලයි මට හිතෙන්නේ . මනුස්සයෙක් ත්‍රස්තවාදියෙක් වෙන්න පෙලබෙන හේතු බොහොමයක් නැති කරන්න රටක් හරි විදියට යනවනම් පුළුවන් කියල මම විස්වාස කරන්නේ .  මිනිස්සු හැමදේම කරන්නේ තමන්ගේ පෞද්ගලික ආසාවන් උවමනාවන් තමන් කැමති පරිදි ඉෂ්ට කර ගන්න . ජාතිය ආගම වෙනස් වුනා කියල නෑ  අපි හැමෝම දුවන්නේ එකම රේස් එක . කෙනෙක් මරාගෙන මැරෙන්න හිත හදා ගන්නවා කියන දේ නම් මට  තාම තේරුම් ගන්න බෑ .. ඒ අපේ හිත් හැදිලා තියෙන විදිය නිසා වෙන්න ඇති . හැබැයි ඉතින් ඒ මනුස්සයෙක් ඒ තත්වයට පත්වෙන හේතු බොහොමයක් නැති කරන්න හරි හමන් පාලකයෝ ඉන්න රටකට පුළුවන් .  නමුත් අපි දැන් මෝඩ කම් කරලා ඉවරයි .

අවුරුදු 30ක් තිස්සේ අපිට ලොකු පාඩමක් ඉගැන්නුවා .  අපි ඒක  ඉගෙන ගත්තද නැද්ද කියල හිතල බලන්න කාලේ ඇවිල්ල . ආයෙත් අපි කරන්න ඕනේ මුල ඉඳල පාඩම් ඉගෙන ගන්න එකද නැත්නම් ඉගෙන ගත්ත දෙයින් දැන් වත් වැඩක් ගන්න එකද කියල හිතල බලන්න.

මේ ඉන්න හැම දේශපාලකයාගේ හැසිරීම මුල ඉඳල හොදට නිරීක්ෂණය කරලා,  ඔලුවේ තියෙන පරම්පරා ගත අදහස් වලින් බැහැර වෙලා හරි තීරණ ගන්න කාලේ ඇවිල්ල. අපි හිතන සර්ව සම්පුර්න සමාජය එක රැයින්  හැදෙන්නේ නෑ.  හැබැයි හරි හෝ වැරදි ගමන කෙලින් යන්න පුළුවන්, එක මතයක ඉඳල වැඩ කරන මිනිසුන්ව නිවැරදි විදියට තෝර  ගන්න ඕනේ. අවුරුදු ගණන් පල්  කරන එකම පල හෑලි  වලින් මඩ  ගගහ හැමදාම කාලෙයි , රටයි කන ,  සීනි  බෝල තර්ක දදා ලිස්සසලා යන (එහෙම නොයන එවුන් නම් එකෙක්වත් නෑ ..)  මිනිස්සු නැතිව,  ජිවිතේ යම් දෙයක් තමන් වෙනුවෙන් සහ රට වෙනුවෙන්  කරලා තියෙන , විවෘත මනසකින් හැම දෙයක් දිහාම බලන්න පුළුවන්, සුභවාදී ආකල්ප තියෙන අයව අපි තෝර ගන්න ඕනේ. 

අසරණ මුස්ලිම් මිනිහට, දෙමල මිනිහට බැන බැන අපේ අඩු පාඩු , අපේ ගොං කම් වහ ගන්නේ නැතුව, දියණු සමාජයක් , දියුණු ආකල්ප, තෘප්තිමත් ජිවිතයක් ගෙවන්න අවශ්‍යතාවයක් ඇති කරගෙන වැඩ කරන්න ඕනේ. බහුතර බෞද්ධ අපි බුදු දහමේ එන අල්පේච්ච කම අපේ කම්මැලි කම වහගන්න හොඳ මෙවලමක් විදියට පාවිච්චි කරනවා . හැබැයි  අල්පේච්ච කම කියන්නේ ඔබ භෞතිකව අලසව ඉඳල කිසි දෙයක් නොකර සියල්ල අනිත්‍යයි කියල කුම්මැහි  කමට ඉන්න එකට නෙමේ . ඔබට කරන්න පුළුවන් දෙය උපරිම වශයෙන් කරලා , ඒ දෙය තමන්ගේ කියල මනසින් අල්ලගන්නේ නැතිව, ඕනේ කෙනෙක් වෙනුවෙන් දීලා අතැරලා දාන්න පුළුවන් කමට. ඔබ භෞතිකව කරන දේ කියන්නේ ඔබේ හැකියාව, ඔබේ දක්ෂකම, එයින් ලැබෙන දේ කුමක් උනත් එකෙන් සතුටු වෙන්න පුළුවන් කම තමා අල්පේච්ච ජීවිතය, ඔබේ හැකියාව, ඔබේ නිදහස් අදහස්  අකුලාගෙන ජිවත් වෙන එක නෙමෙයි ආගමික ජීවිතය.. ඔබ කුමන ආගමක් ඇදහුවත් , ඔබේ ජාතිය මොකක් උනත් ජාතිය සහ ආගම ඔලුව උඩ  තියාගෙන ඉන්නකම් අපි කාටවත් සැනසීමක් , සහනයක් සහිත යහපත් ජිවිතයක් තියෙන රටක් ලබා ගන්න බෑ ...

අපි හැමෝගෙම හැකියාව, දක්ෂතා ඕනේ වෙනවා මේ රට හදන්න නම් ... (මම ඉන්නේ පිට රට තමා හැබැයි රට ඉන්න අපිත් බොහෝ දේ කරනවා පුළු පුළුවන් හැටියට )

අපි හැමෝම  තුල තාම හෙන ගොබ්බ, නොදියුණු , ගති ලක්ෂණ ඕනේ තරම් තියෙනවා . ඒව ගොඩක් වෙලාවට එලියට එන්නේ ජාතියේ හෝ ආගමේ නාමයෙන්. අන්න ඒ වෙලාවට පොඩ්ඩක් මොලේ ඇතුව කල්පනා කරලා බලන්න මේ ගොබ්බ හැඟීම පස්සෙන් දුවල විනාස වෙනවද නැත්නම් පොඩ්ඩක් වෙනස් විදියට හිතල හැමෝටම සෙතක් වෙන සුබවාදී දෙයක් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවද කියල.

මේ මැරිච්ච අසරණ මිනිස්සු වෙනුවෙන් ඔබට මට කරන්න පුළුවන් හොඳම දෙය, හැඟීම් වලට වහල් වෙලා ආයේ මරා ගන්න දඟලන එක නෙමෙයි. පලිගන්න එකත් නෙමෙයි. මොලේ පාවිච්චි කරලා කටයුතු කරන එක. ගොබ්බ රැලකට නැවත රට බාරදෙන එක වලක්වන එක.

මරණය සහ දුක

      කාලෙකට පස්සේ හිත කම්පනය වෙලා ගිය කවියක් ෆේස්බුක් එකේ දැක්ක. ඒ එක්කම පහු ගිය ටිකේ දන්න කියන කිහිප දෙනෙක් ගේ මව් පියන්ගේ මරණ ගැන අහන්න ලැබුණා.  පෙබරවාරි 7 වෙනිදට තාත්ත නැති වෙලා අවුරුදු 17ක් පිරුනා. ඒකත්  එක්ක ඉතින් මේ වෙනකොට මරණය සහ දුක මට දැනෙන්නේ කොහොමද කියල කලපනා කරලා බැලුවා.

කවිය කියවල ඉන්න


පුරුදු පාරේම අදත් යනවා
ඒත් වෙන ගමනක් පුතේ
ගොඩක් අය මගෙ පස්සේ එනවා
තනිව මං ආ ගිය මගේ
කවමදාවත් මගේ බර උඹේ
කරේ තිබ්බේ නෑ පුතේ
හුඟක් බර නම් බිමින් තියපන්
රිදෙනවා ඇති අත උඹේ

කන්ද පා මුල සොහොන හුරු නෑ
දන්නවා මං  මයේ පුතේ
මගේ තනියට තවත් අය ඇති
අඳුර ගන්නම් හෙට උදේ
සොබාදහමට අවනතයි මං
ඉතින් යන්නම් ගොම්මනේ
යන ගමං මේ බේත් තුණ්ඩුව
අරං පලයන් අම්මගේ

                    ඉරේෂා හේමමාලි

ෆේස්බුක් එකේ ෂෙයාර් වෙච්ච මේ පින්තුරේ සහ කවිය  ඉරේෂා හේමමාලි  කියල කෙනෙක් ලියපු එකක්. ෆොටෝ හිටපු ගමන් නොපෙනන හින්ද කවිය ලියලම දැම්ම 

පොඩි කාලේදී තාත්තා අසනීප වෙනකොට මට හරියට බය හිතුනා. අපේ තාත්තට හතිය සහ සෙම ප්‍රශ්න තිබුනා. සමහර වෙලාවට බීලා වැඩිවෙලා  වැටිලා ඉන්නකොටත් මට හිතුනේ සනීප නෑ කියල... එතකොට මම ගොඩක් පොඩියි. 

තාත්තා නැති වෙනකම්ම මමයි තාත්තයි නිදා ගත්තේ එකට. පොඩි කාලේ තාත්ත අසනීප වෙලා ඇඳේ නිදාගෙන ඉන්න කොට මම තාත්තව බදාගෙන ඉන්නවා. තාත්තා මැරෙයි කියල බයට. මීට අවුරුදු 30කට විතර කලින් අපි හැමෝගෙම වගේ ජිවිත ගෙවුනේ එතරම් වත් පොහොසත් කම් මැද නෙවෙයි නේ... අපිට කියලත් වෙනසක් නෑ... සෑහෙන ගැටළු ගොඩක් මැද්දෙන් කොහොම හරි අම්මයි තාත්තයි එකතු වෙලා ජිවිතේ ගොඩ නැගුවා. සමහර දේවල් කලේ කොහොමද කියල අදටත් හිතා ගන්න බෑ... අම්ම ආණ්ඩුවේ රස්සාවෙන් පැන්ෂන් ගන්නකම්ම ණය ගෙව්වා. මම හිතන්නේ අපි හැමෝගෙම කතාව ඔය වගේ වෙන්න ඇති. 

පොඩි කාලේ මම හිතපු එක දෙයක් මට හොඳට මතකයි. කවද හරි අම්ම හරි තාත්ත හරි මැරෙනවනම් අඩුම තරමේ මට වයස 30-35ක් වත් වුනාට පස්සේ මැරෙන එක කමක් නෑ කියල. මොකද ඊට කලින් මැරුනොත් මට ඒ දුක දරා ගන්න බැරි වෙයි කියන බය මට හැමදාම තිබුනා. 

අපිට ඕනේ විදියට දේවල් ඒ වෙන්නේ නෑ කියන එක ජිවිත කාලෙටම මතක හිටින විදියට උගන්නල හීනෙන් වත් බලාපොරොත්තු නොවෙච්ච විදියට තාත්ත නැති වුනා.

මට තාත්ත නැති වෙච්ච දවසේ දැනිච්ච දුක දැන් දැනෙන්නේ නෑ... මම තාත්ත මැරුණු දවසේ උදේ පාන්දර කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලේ ගේට්ටුව ගාව මහා හයියෙන් කෑ ගහල අඬපු එක නතර වුනේ තාත්තගේ මිනිය උස්සන වෙලාවේදී. මල ගෙදර වැඩ වලට අදාලව කිසි දෙයක් මම කලේ නෑ... අපේ අම්මගේ සහ තාත්තගේ පැත්තේ නෑයෝ හැමෝම එකා වගේ තාත්තට පණ ඇරලා ආදරේ කළා. ඒ තාත්තා ඒ හැමෝගෙම හැම ප්‍රශ්නෙදීම ඕනේ දේකට සපෝර්ට් එකට හිටපු  බල කණුවක් වෙච්ච නිසා. තාත්ත තරුණ කාලේ තදටම දේශපාලනේ කරල බොහෝ අයව ආශ්‍රය කරපු චරිතයක්. බොහෝ දේවල් කරන්න හැකියාව සහ සම්බන්දතා තිබුන. හැබැයි තාත්තා සංවේදී කෙනෙක්, ටක් ගාල ඇස්වලට කඳුළු එන, බඩේ තියෙන දෙයක් හරි අරන් අනුන්ට දෙන ජාතියේ කෙනෙක්. ඒ වගේම ඕනෙම තැනක ඕනේ ලොක්කෙක් ගාව කිසි බයක් නැතිව හිතට එන දේ කෙලින් කියන කෙනක්.  නෑයෝ වගේම ගමේ අයත් එයාට ආදරේ කලේ ඒ නිසා. තාත්තගේ මරණේ  හැමෝටම දැනිච්ච දෙයක් වුනේ ඒකයි. මම අපේ නෑදෑ පරපුරට හැමදාම ආදරේ ඒ හැමෝම එදා වගේම අදත් එක විදියටම අපිත් එක්ක ඉන්න නිසා. තාත්තා ඉන්න කාලේ සහ නෑ කියල ඒ කවුරුවත් වෙනස් වුනේ නෑ. මලගෙදර  වැඩ කොහොම වුනාද කියල මම අදටත් දන්නේ නෑ... ඒ දේවල් හැමදේම කලේ නෑදෑයො සහ ගමේ අය.

පෙට්ටිය උස්සගෙන කනත්තට යද්දී මට දුකක් දැනුනේ නෑ... කනත්තට යන කම් එක විදියට මම පෙට්ටිය අරන් ගියා. භුමිදානේ කරලා ආවට පස්සේ අද වෙනකම් අපි කවුරුවත් ආයේ කනත්තට ගියේ නෑ...

මල ගෙදර වැඩ වලින් පස්සේ තාත්තගේ ඇඳුම්, පාවිච්චි කරපු බඩු හැමදේම එක්කෝ අපි ඔය පරණ ඇඳුම් එකතු කරන අයට දුන්න නැත්නම් විසි කරලා දැම්මා. අම්මයි මමයි ඔය බඩු අස්කරද්දී මම අම්මට කිව්වා අපි මේවා තියා ගමු කියල. අපේ අම්මා ඇහුවේ තාත්ත නැතුව මේවා තියාගෙන මොනවා කරන්නද කියල... ඒ අපේ අම්මගේ හැටි... මම තාත්තගේ ෆොටෝ එකක් මගේ පර්ස් එකේ දාගෙන හිටියා. තරුණ කාලේ ගත්තු කළු සුදු එකක්... කාලයක් යද්දී ඒක පර්ස් එකට ඇලිලා දිය වෙලා මැකිලා යන්න ගත්තා... මම ඒ ෆොටෝ එක ටිකෙන් ටික දියවෙලා මැකිලා යන හැටි බලං හිටියා මිසක් ඒක ආරක්ෂා කරන්න බැලුවේ නෑ... ඒ සමහරවිට අම්මගෙන් මට ලැබිල තියෙන දේ නිසා වෙන්න ඇති...

අපි අවුරුදු පතා තාත්තා වෙනුවෙන් දාන දුන්නා, පන්සලට මල් ආසනයක් හදල පුජා කළා, ඔය වගේ නොයෙක් වැඩ අවුරුදු 12ක් විතර නොකඩවා කළා. පස්සේ එක එක හේතු නිසා අවුරුදු 2-3ක් දානේ නොදුන්නත් පුළුවන් හැමවෙලේම තාත්ත වෙනුවෙන් පිං කම් කළා.

හැමෝගෙම මරණය සහ පිං කම් වැඩ ඔය විදියට වෙනවා ඉතීන්... 

හැබැයි අපිට දැනෙන දුක නැති වෙන්නේ කොහොමද?

කාලය ගත වෙද්දී දුක තුනී වෙනවා. ඒක ඇත්ත. හැබැයි ඇත්තටම දුක නැති වෙන්න පටන් ගන්නේ අපි ඒ මරණය පිළිගත්ත ගමන්. මරණය පිළිගන්න එක ජිවිතේ පරිණත වෙද්දී කරන්න ලේසියි. මම තාත්තගේ මරණය පිළිගත්තේ පෙට්ටිය උස්සගෙන කනත්තට යන අතර මගදී. එකෙන් කියන්නේ නෑ තාත්තා නැති පාළුව, දුක එදායින් පස්සේ නැති  වුනා කියන එක, නමුත් ඒක ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් ම පිලිගත්තට පස්සේ පීඩනය අඩු වෙනවා. ඊට පස්සේ අපිට දුක දැනෙන්නේ තනිකරම අපේ ආත්මාර්ථකාමී ආසාවල් හින්ද.

පන්සල, බණ, පිංකම් දුක යටපත් කරන්න, මග අරින්න, හිත හදා ගන්න උදව් වෙනවා. හැබැයි දුකට හේතුව තේරුම් ගන්න කම් දුක නැති වෙන්නේ නෑ...

මම ඊට පස්සේ ඔය දුක නැති කරන්න හිතාගෙන කරපු දේවල් මේකේ ලිව්වා...

තාත්තා නැති වෙලා කාලේ ගෙවෙද්දී ඇත්තටම තිබුනේ දුකට වඩා හිටියනම් හොඳයි නේද   කියන හැඟීම.  කොහොමත් මරණයක්  වෙලා  අවුරුදු 2-3ක් යනකොට දුක තුනී වෙනවා. ඒක  කාටත් පොදු දෙයක්.  මම තාත්තගේ මරණෙත් එක්ක මේ ගැන පොත පත ගොඩක් කියෙව්ව. බණ අහල බැලුවා  හැබැයි  ඒ හැම එකක්ම  තනිකරම ඉස්කෝලේ පොතක තියෙන පාඩමක් වගේ දෙයක් මිසක්  අපිට ඒ වෙලාවේ ප්‍රයෝජනෙට  ගන්න පුළුවන්  දෙයක් විදියට තිබුනේ නෑ. බොහෝ පොත පත ලියපු අයත්, බන දේශනා කරපු හාමුදුරුගොල්ලොත් කරලා තිබුනේ  තමුන් කොහෙන් හරි අහපු දැකපු දෙයක් ලියල තැබීමක්, අනුන්ට දේශනා  කිරීමක් මිසක් ප්‍රත්‍යක්ෂ අවබෝධයකින් ලියපුව නෙමෙයි.   ඒ නිසා ඒවායේ බුදු හාමුදුරුවෝ දේශනා කරපු නියම ධර්මය තියෙනවද කියන සැකය මට හැමදාම තිබුන.

ඔය ඉහත ලිපි දෙකේ මම ලිව්වේ ඒ සැකය පස්සේ හොයාගෙන ගිය හැටි ...

දැන් ඔය දේවල් වෙලත් අවුරුදු 10-15ක් ගෙවිලා ගිහින්. දැන් මට තාත්තා ගැන දුකක් හෝ තාත්තා නෑ  කියල පාළුවක් දැනෙන්නේ නෑ ... එහෙම වෙන්න හේතුව මම බොරුවට බිසී වෙලා තාත්තා ගැන හිතන්න වෙලා නැති නිසාද නැත්නම් ඇත්තටම තාත්තා ගැන තියෙන  හැඟීම්  අඩු වෙලා ගිහින් නිසාද? නැත්නම් ඇත්තටම මම මගේ තාත්තා කියල අල්ලාගෙන හිටපු කෙනාව මේ සම්පුර්ණයෙන්ම අතැරලා දාපු නිසාද කියල මම කල්පනා කළා.

සමහරවිට මම තාත්තාගේ මරණේ නිසා සම්පුර්ණයෙන්ම මානසිකව ඇද  වැටිලා  මගේ ජිවිතේ ඔහේ නාස්ති වෙන්න ඇරිය  නම් මම අදටත් එදා වගේම තාත්ත ගැන හිත හිත දුක් වෙන්න ඉඩ තිබ්බා. කාලයත් එක්ක උනත් දෙයක් වෙනස් වෙන්නේ අපි මානසිකව ඒක  අතාරින්න සුදානම් නම් විතරයි. එහෙම නැතුව  කාලය ගෙවුනා කියල  ඉබේ කිසි දෙයක් වෙන්නේ නෑනේ. මට ඒක මානසිකව අතාරින්න වැඩියෙන්ම හේතු වුනේ  මොකක් ද  කියල හිතල බැලුවම මට හිතෙන්නේ වැඩිපුරම බලපෑවේ අම්මාගේ හැසිරීම කියල. අම්මා තාත්තාගේ බඩු  බාහිරාදිය පරිස්සමට  රැකගෙන  චිත්‍රපටි වල වගේ මැරෙන කම්  ඒ  ඔස්සේම යන කෙනෙක් වුනා නම් අපිටත් ඒ හැඟීම් වලින් ගැලවෙන්න බැරි වෙන්න ඉඩ තිබුන. හැබැයි අම්මා තනිවම ජිවිතේට මුහුණ දුන්නා. එයා වැටුනේ නෑ.  මගේ ළඟ තාත්තාගේ අර තරුණ කාලේ ෆොටෝ එක නැති එක ගැන සමහරවිට මට අප්සට් හැබැයි ඒ ෆොටෝ එක තාත්තාගේ මතකය දිය කරලා දාල එකෙන් ගැලවෙන්න මට උදව් කළා. එතකොට අහපු බන, කියවපු පොත් පත්, මට කාටවත් මෙන්න මේ පොත කියවන්න කියල රෙකමදාරු කරන්න පුළුවන් විදියේ එක පොතක් වත් හම්බ වුනේ නෑ ... නමුත්  කෙනෙකුට අපේ හිත සහ අපි  විඳවන හැටි ගැන ගැඹුරු අවබෝධයක් ලබා ගන්න නම් මම ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමාගේ දේශනා අහන්න කියන්න කැමතියි. ඒවායේ තියෙන්නේ ආගමකින් ස්වායක්ත වෙච්ච පිරිසිදු ධර්මයක්. බුදු හාමුදුරුවෝ කියපු ධර්මයට ඒ කියන දේ සමානයි කියල මට හිතෙනවා. මොකද ඔබ ඒවා අහන අහන මොහොතක් ගානේ ඔබ තුල වෙනස් වීමක් වෙනව. එහෙම වෙන්නේ ඒ කියන කරුණු වල තියෙන ගැඹුරු බව සහ ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් අවබෝධකරගත්ත කෙනෙක් තුලින් ඉබේ එන දෙයක් මිසක් කට පාඩම් දහමක් නොවන නිසා. ඊට අමතරව මට හමුවූ ගුරු තුමා වෙච්ච බාලසූරිය  මහතා ගැන මට ඕනේ කෙනෙකුට බය නැතුව කියන්න පුළුවන්. ඒවත් ඒ වගේම තමයි.

හරි ඔය හැමදේම කරලා අවසානයේ මට තේරුම් ගිය දේ මෙන්න මේක. මම සහ මගේ තාත්තා කියල මම හදාගෙන තියෙන හැම දේම තනිකරම මායාවක් කියන එක. ඒක මහා බොරුවක් කියන එක. තාත්තා නැති වුනා කියල මම නැති  වුනේ නෑ ... තාත්තා හිටිය නම් දැන් ඉන්න මම වෙනුවට මම ගැන මම හිතන සහ ඔබට කියන දේ මිට වඩා පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙන්න ඉඩ තිබුනා. ඊට අමතරව කිසි දෙයක් වෙන්නේ නෑ ... තාත්තා අපි වෙනුවෙන් සහ නෑදෑයෝ, යාලුවෝ වෙනුවෙන් තව බොහෝ දේ කරන්න ඉඩ තිබුනා.  එයාට අවසාන කාලේ චන්දෙ  ඉල්ලන්න ආසාවකුත් තිබුනා. දේශපාලනෙන් බොහොම පරිණත  වෙලා හිටපු කෙනෙක් නිසා සමහරවිට මේ හැමදේම භෞතික වශයෙන් වෙනස් වෙන්න ඉඩ තිබුන. ඒ ඇර  කිසි වෙනසක් වෙන්නේ නෑ ... ප්‍රයෝගික දේවල් මොන විදියට සිද්ධ උනත් අපි හැමෝම අපේ ජිවන ගමන යනවා. ඒ  යන්නේ තනිවම. ඉතින් ඇත්තටම තාත්තා නැතිවීම සහ තාත්තා සිටීම ගැන මම හිතින්  හදා ගන්න සිතිවිලි සියල්ල බිඳ වැටෙන්න ඉඩ ඇරලා  මේ ලෝක සත්‍යයක් වෙච්ච ඇතිවීම , නැතිවීම කියන දේ ගැන හිතල බැලුවොත්  වෙලා තියෙන්නේ මම හිතින් හදාගත්ත සිතිවිලි ගොඩක් මම ම හිතින් හදා ගත්ත ප්ලෑන්  එකට අනුව වැඩ නොකිරීම විතරයි . නමුත් අපි කවුරුවත් බලාපොරොත්තු නොවන ප්ලෑන්  එකකට  ජිවිතේ ගලාගෙන යනවා. තාත්තගේ පැත්තෙන් හිතල බැලුවොත් තාත්තගේ අවසාන මොහොතේත් එයා අපි ගැන හිතල දුක් වෙන්න ඇති. මොකද අක්කවත්, මමවත්, නංගිවත්  භෞතිකව  කිසිම ස්ථාවර තැනක ඒ වෙද්දී හිටිය නැති නිසා. තාත්තට ඔය  උඩින් කිව්වා කවිය වගේ හැඟීම්  එන්න ඇති .. සමහර විට තාත්තා අපි නොහිතන විදියට අපිව අතැරලා දාල මරණයට මුහුණ දෙන්න ඇති. ඕවා හිත හිත   මට තව සිතුවිලි ගොඩක පැටලී පැටලී ඒ දුක රස කර කර ඉන්න පුළුවන්. නමුත් මම ඒ  කරන හැමදේම හුදෙක් මගේ වින්දනය උදෙසා  කරනවා මිසක්  එහෙම කිරීමෙන් කිසි ඵලයක් තියෙනවා කියල මට හිතෙන්නේ නෑ ...

සරලව හිතුවොත් මගේ හිතට  දැන් තාත්තා කියන චරිතය පරණ මතකයක් බවට පත්වෙලා. මේ ලෝකේ මේ මොහොතේ මැරෙන දහස් ගානක් වෙච්ච පිට මිනිස්සු මැරෙනකොට මට කිසි ගානක් නැතිව ඉන්න පුළුවන් වගේම තාත්තා මැරුණා කියන දේ එක්කත් මට කිසි ගානක් නැතුව ඉන්න පුළුවන්. නමුත් තාත්තා අපි වෙනුවෙන් කරපු හැමදේම ගැනම ස්තුතියක්, ආදරණිය හැඟීමක් හැමදාම තියෙනවා. එතන තියෙන්නේ විඳවීමක් නෙමෙයි අතීතය ගැන සුන්දර මතකයක්.  මට තාත්තා වෙනුවෙන් භෞතිකව  කිසි දෙයක් කරන්න පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ .. නමුත් ඉතින් මම අමතර වදයක් නොදී තාත්ත එක්ක සන්තෝසෙන් හිටය කියන දේ විතරක් හිතේ තියෙනවා.

දැන් මම මේ දුක ගැන මෙහෙම හිතනකොට ඊලඟට හිතෙන දේ තමයි කවද හරි මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙන අම්මගේ මරණය, සමහර විට අපි බලාපොරොත්තු නොවන වෙනත් සමීප කෙනෙකුගේ මරණයක් ඊට කලින් වෙන්න පුළුවන්. තාත්තගේ මරණෙන් පස්සේ පවුලේ සිද්ද වෙච්ච මරණ කිහිපයකදීම මට ඒ හැටි දුකක් දැනුනේ නෑ... නමුත් අම්මාගේ මරණයට එච්චර ලේසියෙන් මුහුණ දෙන්න පුළුවන් ද කියල මට සමහර විට හිතෙනව.  කොහොමත් තාත්තා නැති උන දවසේ තරම් දුකක් නොදැනෙයි. එතරම් දුකක් නොවිඳ ඉන්න පුළුවන් වෙයි. මොකද මේ මරණය සහ වෙන්වීම කියන දේ තුල  තියෙන  මායාකාරී බැඳීම දකින්න පුළුවන් කමක් තියෙන නිසා. නමුත් දුක දැනෙන එක, අම්මා නැති අඩුව දැනෙන එක බොහෝ  කාලයක් යනකම් තියේවි.

මේ ඔක්කොම හිතනකොට අපේ හිතට දැනෙන ඊළඟ  බොළඳ  හැඟීම තමා මම අනිත් ඔක්කොටොම කලින් මැරුනොත් අනිත් අයට මොකද වෙන්නේ කියන එක. මේ වෙද්දී මට තේරිලා තියෙන දේ නම් අනිත් හැමෝගෙම ජිවිත ගලාගෙන යන විදිය අපි හිටිය, නැති වුනා කියල මහ  ලොකු වෙනසක් වෙන්නේ නෑ  කියන එක.  ආර්ථික ප්‍රශ්න ඔක්කොම විසඳලා අපිට මැරෙන්න බෑනේ.. ඊට පස්සේ ළමයි ඉන්නවනම් උන් ඔක්කොම ලෝකු වෙලා ඔක්කොම සෙට්ල් වෙනකම් ඉඳලත් අපිට මැරෙන්න බෑනේ ... ඉතින් ඇත්තටම කරන්න පුළුවන් දේ  ඉන්න කම්  හැමෝම එක්ක පුළුවන් තරම් හොඳින් ඉන්න එක. මැරෙන මොහොතේදී  කරපු දේවල් හෝ  කරන්න බැරි වෙච්ච දේවල් ගැන නොහිතා ඉන්න හිත පුරුදු කර ගන්න එක. බැඳීම් කියන්නේ තනිකර මායාවක්. ඔබ සිටීම නොසිටීම නිසා අනිත් අයගේ ජිවිත වලට වෙන බලපෑම අඩු වෙන විදියට ඒ අයට  මේක පැහැදිලි කරල, එයාලව ස්වාධින චරිත බවට පත්කරන එක තමා අපිට කරන්න පුළුවන් දේ .. ඒ වගේම ඉතින් අපි හැමෝම හිතන්න ඕනේ මේ ලඟින් ඉන්න මනුස්සය කොයි වෙලේ නැති වුනත් තමන් ජිවිතේට මුහුණ දෙන්න ඕනේ  කියන එක. බොළඳ ප්‍රාර්ථනාවන් කර කර එක එක දෙවිවරු පස්සේ දුවනවට වඩා කරන්න ඕනේ තමන්ගේ හිත ශක්තිමත් කරන එක. බන අහ අහ පන්සල් ගානේ දුවනවට වඩා කරන්න ඕනේ අහල තියෙන එක බන පදයක හරි තියෙන දෙයක් තේරුම් අරගෙන ඒ අනුව එදිනෙදා ජිවත් වෙන එක.


ඔබට ඔබේ මනස පුරුදු කර ගන්න බැරි නම් වෙන කිසිම දේකින්  සහනයක් ලබා ගන්න බෑ... ඔබ මොන ආගම, මොන පොත පත, මොන ගුරුවරයා පසු පස ගියත් සිදු වෙන හැම දෙයකදීම ඔබේ සිතේ හැසිරීම දකින්න, ඒක  පාලනය කරන්න බැරි නම් ඔබට සහනයක් ලැබෙන එකක් නෑ. අපි කවුරුත් නරක මිනිස්සු නෙමෙයි. හැබැයි අපිට  නොදැනෙන තරමට සියුම් විදියට අපි නරකයි. ඒ ගැන ඔබට දැන  ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඔබ ඔබේ සිත ස්කෑන්  කරලා බලනකොට විතරයි.  වෙන කාටවත් ඔබට උපකාරයක් කරන්න බෑ. ඉතින් මරණය, වෙන්වීම, තනිවීම  ඔය හැමදේදීම  අපේ හිත හැසිරෙන විදිය කන්ට්‍රෝල් කරගන්න පුරුදු වෙන එක වැදගත්.   ඉතින් ඕක පුරුදු කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ මේ සියල්ලෙන්ම ඈත්  වෙලා පැන්ෂන් ගත්තම හරි වන ගත වෙලා හරි නෙමෙයි. මේ දැන් ඔබ කරන වැඩේ දී, නැත්නම් ඔබ කතා බහ කරන මනුස්සය එක්ක, ඔබට පෙන්නන්න බැරි බොසා එක්ක තමා ඕක පුරුදු කරන්න ඕනේ. ඔබේ ප්‍රොමෝෂන්  එක නැති වෙන්න අරින්න, ලොක්කාගෙන් කුණු වෙන්න බැනුම් අහල බලන්න, හිත රිදෙනකොට තේරුම් ගන්න පුළුවන් නොතිබ්බ ප්‍රොමෝෂන් එක, කොහෙවත් නැති මනුස්සයෙක් කියන වචන ටිකකුයි අපිට කොච්චර රිදවනවද කියල. අපේ ඇතුලේ තියෙන කුණු  ඔක්කොම එලියට ගන්න පුළුවන්. හැමදේම ඉවර වෙලා වෙනම ඕවා කරන්න කාලයක් ඔබට ලැබෙන්නේ නෑ...

මේ විදියට හැමදේකදිම  සිත ගැන හොයල බලන එක උපාසක කමක් නෙමෙයි. ඔබට වඩා පරිපුර්ණ, සාර්ථක, තෘප්තිමත් මනුස්සයෙක් වෙන්න තියෙන ලේසිම ක්‍රමයක්. ඔබට එදිනෙදා ජිවිතයේ තමන් කැමති ඕනේ දෙයක් කරන්න, ලබා ගන්න ඕන නම් සහ  කැමති නම්  ඔය ආගමේ දාල තියෙන නීති කඩල බලන්න උනත් පුළුවන්. කිසි අවුලක් වෙන්නේ නෑ. ඔබේ සිතේ කන්ට්‍රෝල් එක ඔබට තියෙන තාක් ආගම් වලට බය වෙන්න අවශ්‍යය නෑ... මොකද අපේ හිතේ තියෙන දුක හෝ බය නැති කරන්න ආගමට බෑ  වගේම, දුකක්, බයක් නැති සිතක් තියෙන කෙනෙකුගේ ඉරණම තීරණය කරන්නත් ආගමට බෑ. නමුත් සත්‍යයය සහ සොබාව ධර්මය (බුද්ධ/කතෝලික/ඉස්ලාම්/අප්‍රිකානු/ඇන්ටාටිකානු  ආදී වශයෙන් නැතිව )   කියන දේ ඔබගේ  දුකෙන් ගැලවීම හෝ තව දුරටත් දුකෙහිම එල්ලී එල්ලී සිටීම යන දේ තීරණය කරාවි.

මේ විදියට හිතල බැලුවම මේ ලෝකේ ඔබට මට සිද්ද වෙන හැමදෙයකදීම  අපිට  කම්පා වෙන්න හෝ සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒක  තනිකරම ඔබගේ තීරණයක්.  මරණයකදී  සතුටු වෙන්නත් අපිට පුළුවන් (කිරිබත් කාපු මිනිස්සු වශයෙන් )

ඉස්කෝලේ කාලේ කතා 3 කොටස - කෙල්ලන් සමග කපුටා සහ ICQ චීන නංගි

            කලින් කොටසේ කිව්වනේ මගෙයි යාලුවගෙයි චැට් කිරිල්ල ගැන... දැන් අර A ළමයගෙ සීන් එක ඉවර වෙලා ආපහු එකක් හොයා ගන්න ට්‍රයි කර කර හිටියේ. කලින් කිව්වා වගේ මගේ යාලුවට තිබුනේ කොහොම හරි පිට රට ඉන්න කෙල්ලෙක් සෙට් කරගන්න එක. ඌ වැඩි හරියක් ICQ එකේ. මම කපුටා සහ ICQ දෙකේම හිටියා.  ඉතින් ඔන්න ඔහොම ටික දවසක් යද්දී මෙන්න ICQ එකෙන් මට සෙට් වෙනවා තව ගෑනු ළමයෙක්... අපි ඒ ළමයට B ළමය කියමුකෝ... 

මේ B ළමයා චීන ළමයෙක්. හැබැයි එයාගේ අම්මා ලංකාවේ, තාත්තා චීන ජාතිකයෙක්. සිංහල කතා කරන්නත් පුළුවන්... හෙහ් හෙහ් එකපාරට නිකං විස්වාස කරන්නත් බෑ වගේ... කොහොම උනත් දවසක් දෙකක් කතා කරද්දී කියන දේවල් ඇත්ත ගතියක් දැනුනා. මට අම්මගෙයි තාත්තගෙයි වෙඩින් ෆොටෝ එකත් එව්වා. ඒ කියපු විදියට වැඩේ ඇත්ත. හෙහ් හෙහ් මම ඉතින් අරූටත් කතාව කිව්වා... ඌ ඉතින් එල එල කියල විස්තර එහෙම ඇහුවා... අපි දෙන්න හැම එකම කතා බහ කරන හින්ද මම ඉතින් ඔක්කොම විස්තරේ කියල දැම්ම... මට අවංකවම ඒ දවස් වල චීන කෙල්ලෙක්ට කිසිම කැමැත්තක් තිබුනේ නෑ... මට ඕනේ වුනේ ලංකාවේ ළමයෙක්. හැබැයි ඉතින් සෙට් වෙච්ච හින්ද ඔන්න ඔහේ කතා කර කර හිටියා... 

ඔහොම ඉද්දි මගේ යාලුවා දවසක් මගෙන් ඔය ළමයගේ  ICQ id එක ඉල්ලුවා... මම ඉතින් ටක් ගාල දීලා දැම්ම ඌටත් කතා කරන්න කියල... ඊට පස්සේ ඉතින් අපි දෙන්නම කතා කර කර හිටියා. පස්සේ මේ ළමයා මාත් එක්ක ස්කයිප් එකෙන් පවා කතා කළා. ඒ වෙද්දී එයා කියන කතා ඇත්ත කියන බවත් තේරිලා ඉතින් ඔන්න ඔහේ වැඩේ ඇදගෙන ගියා. ඒ කාලේ කොහොමත් ඉතින් ඔය කසාද බඳින කෙනා ගැන වගේ දේවල් කතා බහ කරනවනේ... මේ ළමයට ඕනේ වෙලා තිබ්බේ කොහොමත් ලංකාවේ කොල්ලෙක්ව. මොකද මට කිව්වා චයිනිස් කොල්ලන්ට කැමති නෑ... උන් නිකන් ගෑනු වගේ... අපේ හමේ පාටට, පොඩ්ඩක් හැඩි දැඩි ගතියට තමා එයා කැමති කියල... මම ඉතින් ඒ හැටි හැඩි දැඩි  නම් නෑ කියල ඔන්න ඔහේ කතා කර කර හිටියා... හෙහ් හෙහ්

යාලුවත් ඉතින් සැරෙන් සැරේ විස්තර අහ අහ ෂේප් එකේ හිටියා. මේ කෙල්ල ෂේප් හින්දා චීනෙන් මොනවා හරි ගෙන්න ගන්නත් අපි දෙන්නා ප්ලෑන් කළා... හෙහ් හෙහ්

මට ඒ දවස් වල ස්ටාර් වෝර්ස් පිස්සුව තදටම තිබුනා. ඔෆිස් එකේ ඉන්න කම් කලේ ඔය ටි.වී සීරිස් ඩවුන්ලෝඩ් කරන එක. මට මතකයි මම දවසක් මේ ළමයාගෙන් ඇහුවා lightsaber එකක් එවන්න පුළුවන් ද කියල හෙහ් හෙහ්...  (lightsaber දන්නේ නැති අය බැරි වෙලා හරි ඉන්නවනම්... අනේ මන්ද... එහෙම අය ඉඳල වැඩක් නෑ.. හෙහ් හෙහ්)

මේ කෙල්ලට පුදුම හිනා මම ඉල්ලපු එක අහල... ඒවා අර පොඩි ළමයින්ට සෙල්ලං කරන්න හදපු ලයිට් පත්තුවෙන පොලු වගේ කියල හොඳටම හිනා වේවි හිටියා... කොටින්ම මගේ  ඇත්ත වයස ගැනත් ඇහුවද කොහෙද... හෙහ් හෙහ් අපි කොච්චර අහිංසක ලමයිද කියල තේරෙනවනේ ඉතින්...

කතා කරපු වෙන කිසිදෙයක් දැන් මතක නෑ... ඔය lightsaber කතාව නම් තාම මතක් වෙනවා ඔය කඩවල ඒවා දැක්කම... හෙහ් හෙහ්   ඉතින් මේ ආකාරයෙන් යද්දී ඔන්න ටික ටික මේ ළමයාගේ කතා බහ අඩු වෙන්න ගත්තා ... කතා කරපු වෙලාවල මට කිව්වේ ඉතින් එක එක වැඩ..තාත්තා කැමති නෑ වැඩිය චැට් කරනවට ඕවා මේවා තමා...  මට මතක විදියට ඒ දවස් වල තව ලංකාවේ අය කීප දෙනෙක් එක්කත් කතා බහ කරනව කියලත් කිව්වා. මට ඉතින් ඒවා ඒ හැටි වැදගත් වුනේ නෑ මොකද කිව්වොත් වෙන වෙන ඔන්ලයින් නොවන සිද්දි දෙක තුනකුත් ඒ දවස් වල මගේ ඔලුවේ තිබුන එකයි කොහොමත් මේ ළමයා මගේ ටයිප් නොවන බව මට තේරිච්ච හින්දා නිකං යාලු කමක් විතරයි ඉතින් තිබ්බේ...

ඔහොම දවස් දෙක තුනක් යද්දී මේ කෙල්ල දවසක් මට කතා කරලා එක පාරටම බනින්න ගත්තා... මම මහා එපා කරපු මිනිහෙක්.. එයා මං ගැන හොයල බැලුවා.. එයාට ලංකාවේ කන්ටැක්ට්ස් තියෙනවා.. මම මේ හතර වටේ කෙල්ලෝ එක්ක චැට් කර කර ඉන්නවා... අරකයි මේකයි කියල... 

එක පාරටම මොකක් ද මේ පාත් වෙච්ච මල ඉලව්ව කියල ඉතින් මාත් ඉතින් පොඩි සද්දයක් දැම්ම... මගේ චරිතේ ගාතනේ කරන්න දෙන්න බෑනේ... ඉතින් දවසක් දෙකක් ඔහොම වලි සීන් ගියා... 

පස්සේ මම මගේ යාලුවත් එක්කත් මේ සිද්දිය කියල ඕනේ එකක් කියල හිටියා...

කොහොම කොහොම හරි මේ කෙල්ල හේතුවක් නැතුව මට බනින එක වැඩි වෙන්න ගත්තා... අන්තිමට නිකන් වැඩේ මල ඇනයක් වෙන්න අරං අන්තිමට චැට් එකෙන් ගහ මරාගන්න මට්ටමට ආවා.. හෙහ් හෙහ්...  මට මතක විදියට මං ගැන දන්නා තව ලංකාවේ එක්කෙනෙක් එයා දන්නවා.. මං ගැන හොයල බැලුවා  අරකයි මේකයි කියල තමා ඔය වලි පටන් ගත්තේ... මට ඉතින් මේ මොන මගුලක් ද කියල තමා හිතිලා තිබ්බේ.. කොහොම හරි ඔහොම ගිහින් ඒ හුට පටෙත් නතර වෙලා ගියා...

මට ඔය වලි යන්න මුලික වෙච්ච කතා බහ කිසි දෙයක් මට දැන් මතක නෑ.. හැබැයි මේ කෙල්ල පස්සේ පස්සේ පාවිච්චි කරපු වචන එහෙම ඒ ළමයට තිබ්බ සිංහල දැනුමත් එක්ක කියන්න පුළුවන් කමක් නෑ කියල මට ඔය සිද්දි ඉවර වෙලා කාලයක් ගියාම තේරුම් ගියා... මොකද ස්කයිප් කෝල් එහෙම නුහුරු සිංහලෙන් කතා කලේ... හැබැයි පස්සේ වලි චැට් එහෙම නියම සිංහලෙන් ආවා..... හෙහ් හෙහ් හෙහ්... 

ඉතිං ඔය ආකාරයෙන් ඒ චීන ශ්‍රී ලංකා සම්බන්දතාවයත් කැඩිලා ගිහින් මම ඔය වෙන වෙන අක්කලා නංගිලාගේ සීන් වලට පැටලිලා ඉතින් ඕවා අමතක වෙලා ගියා...

තව මාස 3 4ක් යද්දී මගේ යාලුවත් ඒ කොම්පැනියෙන් අස් වෙලා ගියා. මිනිහා රට යනවා කියල තමා අස් වුනේ... මමත් ඊට මාස 6කට විතර පස්සේ ඒ කොම්පැනියෙන් අස් වෙලා ගිහින් ඔක්කොම වෙනස් වුනා. කපුටා සහ ICQ චැට් කිරිල්ලත් අලුත් තැන වැඩට ගියාම නතර වෙලා.. පොඩ්ඩක් වගකීමෙන් හැසිරෙන්න පටන් ගත්තා මම.. ඒ කිව්වේ ඔන්ලයින් ලයින් නොදා පොලවේ පය ගහල ඉන්න කෙල්ලෙක් හොයා ගන්න එක... හෙහ් හෙහ්... 

ඊටත් අවුරුදු 2-3ට පස්සේ ඔය ICQ, කපුටා ඔක්කොම පරාද කරගෙන ෆේස්බුක් ජනප්‍රිය වෙන්න පටන් ගත්ත කාලේදී අපිත් ඉතින් කසාද බඳින වයසටත් ඇවිල්ලා හිටියේ. ෆේස් බුක් එක මට මුලින්ම හඳුන්වල දුන්නෙත් ඔය ඔහොම ඔන්ලයින් හම්බවෙච්ච ගෑනු ළමයෙක්... ඒ ලමයව සෙට් වුනේ Orkut එකෙන්ද කොහෙද.. එයා නම් තාම ෆේස්බුක් එකේ ලයික් එකක් දාගෙන ඉන්නවා... හෙහ් හෙහ්.. තව ආතල් ජනක සිද්දි ෆේස්බුක් එකේ සිද්ද වෙන අතරෙදි අර මගේ යාලුවා චීන ගෑනු ළමයෙක්ව කසාද බැඳලා එයාගේ ෆොටෝස් ෆේස්බුක් එකේ දාල තිබුනා... ඌ පදිංචි වෙලා හිටියේ පිට රට...

හෙහ් හෙහ් හෙහ්...

ඌ බැන්දේ අර මාත් එක්ක කතා කරපු චීන ළමයද කියන එක මට අදටත් හරියට කියන්න බෑ... මම කවදාවත් උගෙන් ඒක ඇහුවෙත් නෑ... මොකද ස්කයිප් එකෙන් යාන්තමට දැක්ක රුපෙක මතකයක් විතරයි මට තිබුනේ.. ඒ වෙද්දී ඒ කෙල්ල ගැන කිසිම තොරතුරක් හොයා ගන්න බැරි විදියට id ඔක්කොම වෙනස් වෙලා... ඇත්තටම මට ඒක උගෙන් ඕනේ වෙලාවක අහන්න පුළුවන් කම තිබ්බත් මම ඇහුවේ නැත්තේ  මට ඒ ගැන හොයන්න කිසිම වුවමනාවක් ඒ දවස් වල තිබුනෙ නැති එක. අනිත් එක බැරි වෙලා හරි ඌ බැඳලා හිටියේ ඒ කෙල්ල නම් මම ඒක අහන එකෙන් ඌ අවුල් යයි කියල මට හිතුන නිසා...  මොකද මට ඒක කිසි වැඩකට නැති සිද්දියක් වුනාට ඌට ඒක ඌ හැමදාම හොයපු දේ වෙන්න ඇති නේ... 

නමුත් අර අපිට සමහර දේවල් ඉබේ දැනෙන ගතියක් තියෙන්නේ.. අන්න ඒ ගතිය අනුව මට හිතෙනවා මගේ යාලුවා ඉතා දක්ස අන්දමින් ඌට හැමදාම ඕනේ වෙච්ච දේ කරගෙන කියල... හෙහ් හෙහ් හෙහ්