ඉස්කෝලේ කාලේ කතා - කෙල්ලන් සමග 1

ඉස්කෝලේ කාලේ කතා කිව්වම කාට වුනත් තියෙන්නේ හරි ලස්සන මතක. ටික ටික වයසට යනකොට ඒ කාලේ නැවත මතක් කර කර සතුටු වෙන එක හරිම ආශ්වාද ජනක දෙයක්. මම කොහොමත් ඒ හැටි දඟ හෝ වල බහින ටයිප් නොවන හැබැයි පොතම බදාගෙන මෙලෝ රහක් නැතිව ඉන්න හෙනම අපතයෙකුත් නොවන අතර මැද වගේ චරිතයක්. දැන් සහ ඒ කාලේත් එහෙම තමා. ඒ නිසා ඉස්කෝලේ කාලේ ගැන තියෙන මතක මාධ්‍යස්තයි. ගුටි කාපු සීන් නම් එකක් හෝ දෙකක් තමයි.. ඒකත් ඉතින් පන්තියම    කන  වෙලාවට කාපු ඒවා තමා. ඊට පස්සේ ඉතින් අනිත් සියලු කුපාඩි වැඩ මොනවා හරි කරලා තියෙනවනම් ඒවත් ඔය පන්තියේම උන් සෙට් වෙලා කරද්දී කරපුව මිසක් වෙන වෙනම කරපු සිද්දි නම් නැද්ද කොහෙද... මම කලින් ඒ වගේ සිද්දි දෙක තුනක් ලියල ඇති. මේ තියෙන්නේ පරණ කතා...

1. අපි Time Travel කළ හැටි...

2. ඉංග්‍රීසි බැරිවීමේ සාපය හෙවත් උසස් පෙල වීර ක්‍රියා ...

3. 13බී බා උන හැටි හෙවත් තවත් උසස් පෙළ විර ක්‍රියාවක්

ඉස්කෝලේ කාලේ ප්‍රේම කතා නැගල යනවනේ... අනිත් උන්ට ඕවා නැගල ගියාට මට ඒ සබ්ජෙක්ට් එකත් ඒ හැටිම නැගල ගියේ නෑ... ඒ කියන්නේ හැමදාම 50% වගේ තමා තිබ්බේ... හෙහ් හෙහ්..  හැබැයි ඉතින් මෙහෙමයි, 50% කියන එක 100% කරන්න අවස්ථා තිබුනට සමහර වෙලාවට අනිත් පැත්තේ 50% ඇවිල්ලා මගේ පැත්තේන් 50% නැති සිද්දීත් තිබ්බා... අපරාදේ චෙහ් කියල දැන් හිතුනත්... ඒ කාලේදී මම මට හිතට අල්ලලා ගියේ නැත්නම් වැඩේ දිගට ගෙනිච්චේ නෑ... එහෙම කරලා ආතල් එකක් ගැනීම කියන දේ මට ඉස්සර ඉඳල කරන්න නොහිතුනු දෙයක්... හැබැයි ඉතින් එහෙමයි කියල සත්‍ය ප්‍රේම බ්රුංග රාජයා වගේ හිටියේ නෑ... තියෙන කුපාඩි සහ ගොන්පාට් වැඩ හැම එකම වගේ කරලා තියෙනවා.. මම මේ කිව්වේ කෙල්ලෝ පස්සේ යාම ගැන... එහෙම නැතුව කෙල්ලෝ රවට්ටලා කරන කුපාඩි වැඩ නෙවෙයි...හෙහ් හෙහ් ( ඔය කොච්චර කිව්වත් රට්ටු හිතන දේවල් අපිට නතර කරන්න බෑනේ...)

දැන් ඔන්න ඔහොම බෝ පැලේ වගේ ඉන්නකොට ඔය උඩින් දාපු 13 B පන්තියේ ට්‍රිප් එක යද්දී කරපු වැඩක් සහ එකේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට සිද්ද වෙච්ච දෙයක් සහ ඊට පස්සේ වෙච්ච පොඩි හුටපටයක් ගැන මේ ලියන්නේ.  ට්‍රිප් එකේ කතාව ආයේ මෙතන ලියන්න ඕනේ නෑ.. ඒක කියවල ආව නම් මිට වඩා ආතල් එකක් තියෙයි... ට්‍රිප් එක යද්දී ඔන්න උදේ කෑමට බස් එක නතර කලානේ...  ඊට පස්සේ වුනේ මෙහෙමයි...

"දයිවයේ හැටි කියන්නේ ...ඒ දවසේ, ඒ වෙලාවෙම,ඒ පැත්තටම යන,ඒ කඩෙන්ම උදේට කන්න තව බස් එකකුත් ඇවිල්ල නතර කරලා තිබ්බ... මහා බ්‍රහ්මයත් කරන වැඩ කියන්නේ ඒ බස් එකේ හිටියේ කොහෙද මන්ද ඉස්කෝලෙක කෙල්ලෝ ටිකක්... කරුමෙක මහත කියන්නේ ඒ කෙල්ලොත් අපි වගේම උසස් පෙළ කරන වයසෙමයි... මම කියන්නේ එහෙම දේවල් සිද්ද වෙනකොට ගම්පහ තිබිච්ච එකම සිරා කොල්ලන්ගේ ඉස්කෝලේ වෙච්ච (අනිත් ගෑනු ඉස්කෝල අපි ඒ දවස් වල තඹේකට ගණන් ගත්තේ නෑ.. ඒවායේ හිටපු කෙල්ලන්ව තනි තනි වශයෙන් ඔලුව උඩ තියන් ගණන් ගත්තට ) අපේ ඉස්කෝලේ උසස් පෙළ කොල්ලෝ වශයෙන් අපිට ඇහැ කන පියාගෙන ඉන්න බැහැනේ ... 

මොනවා උනත් අපි එතන චාටර් කර ගන්නේ නැතුව ඒ නංගිලා එක්ක ජනෙල් වලින් කතා බහ කරගෙන නම ගම ඇඩ්රස්, ටෙලිෆෝන් නම්බර් එහෙම තිබුන නම් ඒවා හුවමාරු කරගෙන බොහොම වැදගත් විදියට හැසිරුණා... බස් එකෙන් බැහැල ගිහින් ඒ බස් එකට නගින්න හදපු අවස්ථා එහමත් එකක් දෙකක් තිබ්බ මම හිතන්නේ.. කොහොම වුනත් පොලිසි නොයන මට්ටමින් උදේට කාල අපි එතනින් ආව.. "

ඔන්න ඔහොමයි එතන සිද්දිය වුනේ...

දැන් ට්‍රිප් ඔක්කොම ගිහින්, වලි ෂේප් වෙලා, ඉස්කෝලේ හුටපට ඉවර වෙලා ආපහු බැක් ටු නෝමල් වේගෙන එනකොට මෙන්න දවසක් මට කෝල් එකක් ආවා...

ටින් බෙලෙක්ක ටෙලිෆෝන් එකකින් කතා කරන කාටුන් එකක්

මට කෝල් එකක් ආවා කිව්වේ අපේ ගෙදරට කෝල් එකක් ආවා. ඒ දවස් වල එක ෆෝන් එක හැමෝටම අයිති යුගය නේ. තනි තනි ෆෝන් නෑ.. කෝල් එකක් ආවත් හරි අමාරුයි ජාමේ බේරාගෙන කතා කරන්න. ඒ දවස් වල ඩයල් අප් (Dial-up) එකෙන් ඉන්ටර්නෙට් යන හින්ද මම කොහොමත් ගෙදර ඇතුලේ තව ලයින් එකක් ඇදගෙන තිබුනේ මගේ කාමරේට. ෆෝන් එකේ වයර් එකත් සෑහෙන්න දිගට දාගෙන තිබ්බේ උස්සගෙන කාමරේට දුවන්න පුළුවන් විදියට.  මුලින් ම (Dial-up) වලින් ඉන්ටර්නෙට් යද්දී තිබ්බ ආතල් මතක් වෙනවා දැන්... හෙහ් හෙහ්...  10kbps ඩවුන්ලෝඩ් කියන්නේ නිකන් කියල වැඩක් නැති ආතල් එකක්... දැන් 4K ෆිල්ම් එකක් stream වුනත් එහෙම ආතල් එකක් නෑ... ඉන්ටර්නෙට් කතා වෙනම ලියන්න තියල... කෝල් එක ගැන කතාවට එමුකො...

කෝල් එක ගත්තේ මම ද කොහෙද... මොකද ඒ දවස් වල දවල් දවසේ අපේ ගෙදර කවුරුවත් නෑ.. අම්ම වැඩ.. තාත්තත් වැඩ... අක්ක කැම්පස් එකේ හින්ද ගෙදර ආවේ සතියකට සැරයක් වගේ... ඉතින් දවල් දවසේ මගේ රාජ්ජේ තමා තිබ්බේ..

මුල්ම කතාවේ දෙබස් දැන් මතක නෑ.. හැබැයි ඉතින් එහා පැත්තෙන් කෙල්ලෙක් කතා කරනකොට මතක් වෙන පැණි ටෝක් ඔක්කොම ටික දාන්න ඇති... 

මොරටුව පැත්තේ ගෑනු ළමයෙක් මෙන්න දැන් මට කතා කරනවා. ඉස්කෝලේ මොරටුව ප්‍රින්සස් ඔෆ් වේල්ස් ද කොහෙද. මේ ළමයට කොහෙන්ද ඉතින් අපේ ගෙදර නම්බරේ... හෙහ් හෙහ්... 

"අර එදා ඔයාල අපේ බස් එකට කොළ කෑලි වල ලියල නම්බර් වගයක් දැම්ම නේද.. ඔයාගේ නම මොකක් ද?"

ඔන්න ඔහොමයි වැඩේ පටන් ගත්තේ... 

එදා ඉදල හැමදාම වගේ එක්කෝ මොරටුවෙන් කෝල් එකක් අපේ ගෙදරට හෝ අපේ ගෙදරින් කෝල් එකක් මොරටුවට අනිවාර්යෙන් ගියා... ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එන්නේ 3.30 ට විතර ඊට පස්සේ ඉතින් පැය බාගෙක පැයක විතර මල් කැඩීමක් තමා ඉතින්...

මේ ළමයා ගැන විස්තර බ්ලොග් එකේ ලියන එක හරි නෑ... නමුත් ගෙදර පොඩි පොඩි කචල් වගයක් නිසා නෑදෑයෙකුගේ ගෙදර නතර වෙලා හිටපු ළමයෙක්... කරුණාවන්ත කට හඬක් තිබුනේ... පෙනුමත් නරක නෑ... මතක විදියට තලෙලුයි..  පවුලේ විස්තර නම් මට දැන් මතක නෑ... හරි හොඳට කතා බහ කරගෙන ගියා ඉතින්... වැඩි හරියක් ඉතින් අධ්‍යාපනික දේවල් තමා ... හෙහ් හෙහ් හෙහ්... ඉගෙන ගන්න වයස නිසා හැමදේම අධ්‍යාපනිකයිනේ ඒ කාලේ...

ඔය කතා බහ දුර දිග ගිහින් ඉතින් දැන් අපේ ගෙදර කට්ටියටත් වැඩේ මාට්ටු... මම හැමදාම මේ මොරටුවේ කෙල්ලෙක් එක්ක කයිය ගහනවා කියල... අපේ අක්ක අහන්නේ "තමුසෙගෙ අර මොරටුවේ කෙල්ල කතා කලේ නැද්ද" ඔන්න ඔහොම...

ඊට පස්සේ කාලෙක තව ගෑනු ළමයෙක් මට ඔහොම දිගට කතා කළා.. එයා නම් මගේ බුදු ෆිට් එකක්.. ඒ කෝල් එක එද්දී අපේ අක්ක කියන්නේ මෙන්න මෙහෙම "මල්ලි මෙන්න තමුසෙට "පැතුම් ප්ලීස්" කතා කරනවා"  හෙහ් හෙහ්... ඒ දැරිවි ගැන පස්සේ කාලෙක එකක් ලියන්නම් කෝ...

අක්කා වගේ නෙවෙයි අපේ නංගි... මාත් එක්ක හෙනම ෆිට්... අපි දෙන්න ඔය ගෑනු ළමයි සහ නංගිගේ පිරිමි ළමයි සබ්ජෙක්ට් වලදී හරිම සහයෝගෙන් වැඩ කළා... හෙහ් හෙහ්

කොහොම හරි මේ මොරටුවේ ළමයාගේ සීන් එක අපේ තාත්තා අපේ බාප්පා එක්කත් කියල... අපේ බාප්පා බොහොම පහු කාලෙක, ඒ කියන්නේ තාත්තා නැතිවෙලත් අවුරදු 5-6ක් විතර ගිය දවසක, ඔය කයියක් ගහගෙන ඉන්න වෙලාවක,  එක පාරටම "තමුසෙගෙ අර මොරටුවේ කෙල්ලගේ වැඩේට මොකද වුනේ කියල මගෙන් ඇහුවා... හෙහ් හෙහ්.." අපේ බාප්පත් හරි ආතල් පොර..මම ඉතින් හොල්මං... කොහොමද ඒක ගැන දන්නේ කියල මම ඇහුවා.. "මට දවසක් තාත්තා කිව්වා... මේ කොල්ලා බස් එකේදී ඇඩ්රස් දීලා මෙන්න මෙහෙම කෙල්ලෙක් කතා කරනවා කියල... හෙහ් හෙහ්... වැඩේ එච්චර දුර ගිහිල්ලා..

මේ හුට පටේ ඉතින් ගෙදර අයට කලින් ඒ දවස් වල උදේ හවස එකට වැටී කකා බිබී හිටපු මගේ අතීසාර යාලුවෝ වෙච්ච කොටා සහ බෝගොඩයත් දන්නවා. උන්ට ඩේලි රිපෝට් දෙන්න ඕනේ ඉතින්... උන්ගෙන් මට අපරාදේ කියන්න බෑ නියම උපදෙස් ටිකක් තමා ලැබුනේ... 

ඔය දවස් වල විභාගේ කිට්ටු වීම සහ මම අර පොත ලියන වැඩේ හින්ද මේ ළමයව හම්බ වෙන්න නම් ගියේ නැද්ද කොහෙද...

කොහොම හරි මගේ පොතේ දොරට වැඩුම තිබුණ උත්සවේට ආවා. එයයි එයාගේ කවුද නෑයෙක් හිටිය වගේ මතකයි.. එදා තමයි අපි මුල් වරට දැක්කේ ඔන්න. ඒ වෙද්දී අම්මලත් දන්න හින්දා ඉතින් අමුතුවෙන් චාටර් වෙන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ... මම ගිහින් අඳුන්වල දුන්නා "අම්මේ මේ ඉන්නේ අර මොරටුවේ...." කියල... හෙහ් හෙහ් 

මට දැන් මතක නෑ... පොතේ සිද්දියට පස්සෙද  ඊට කලින් ද මන්ද දවසක මේ ළමයට මොකක් හෝ පොඩි වැඩක් කරගන්න ඕනේ වෙලා මමයි දිනේෂ් හෙවත් කොටා එකතු වෙලා ඒක කරලා දුන්නා. ඔය මොකක් හරි 

සරල සීන් එකක්. ටයිප් සෙටින් වැඩක් වගේ එකක්... මට ඒ දවස් වල කොම්පුටරෙන් ඔය ෆොටෝ එඩිට් වැඩ එහෙම හොඳට පුළුවන්. මට මතක විදියට ෆොටෝෂොප් 5.0 හරි 5.5 හරි තමා පාවිච්චි කලේ... ග්‍රැෆික් වැඩ වලට මම තාම ආස වුනාට දැන් කරන්න වෙන්නේ නෑ...  ඕක හදල දුන්නට පස්සේ එක දවසක් මමයි දිනේෂයයි ගියා කොල්ලුපිටියේ ඒක දෙන්න. අන්න එදත් එක සැරයක් හම්බ වුනා. ඒ සැරේ මම කරලා දුන්න වැඩේ වෙනුවෙන් මට ඔය ප්ලාස්ටික් වගේ ජාතියකින් හදල දුන්න ෆොටෝ ෆ්‍රේම් එකකුයි, දිනේෂයටත් ඔය මොකක් හරි එකකුයි ඒ ළමය දුන්න... හෙහ් හෙහ් අපිට ඉතින් හෙන ආතල්...

දැන් ඔහොම සරල විදියට වැඩේ යද්දී විභාගෙත් කිට්ටු වෙලා එහෙම ඉද්දි අපේ ගෙදර අයගෙන් මට උපදෙස්... වෙන මොනවත් නෙවෙයි ඉතින් විභාගේ ගැන තමා... ඔය ටෙලිෆෝන් එකේ දවසම එල්ලිලා ඉන්නේ නැතුව පාඩම් කරන්න කියන එක තමා එකම උපදෙස... මාත් ඉතින් හා හා කිය කිය වැඩේ කරගෙන යනවා... 

එක දවසක් ඔන්න මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර ආවා. එදා මොකක් හරි හේතුවකට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගෙදර...

මම දන්නවා දැන් 3.00-3.30 වෙද්දී කෝල් එක එනවා කියල...  අදත් කෝල් එක ආවොත් නම් ඉතින් වැඩේ අමාරුයි කියල තේරිලා මම හීන් සීරුවේ ටෙලිෆෝන් එකේ වයර් එක ගලවල දැම්ම අර පොඩි පෙට්ටියෙන්.  ඊට පස්සේ නාල කාල හොඳ ළමය වගේ පොතක් එහෙම අරගෙන දැන් සාලෙට යනවා. පාඩම් කරන්න.

"අර මොරටුවේ ළමයා මොකද ඔච්චර කතා කරන්නේ... තාත්තද කොහෙද එහෙම ඇහුවේ... දැන් වැඩිය කතා කරන්නේ නෑ අනේ... මම ෂේප් වුනා.." 

"එහෙනම් මේ දැන් ටිකකට කලිනුත් කතා කලේ... ඕවා හරියන වැඩ නෙවෙයි... ඔන්න ඕක නතර කරලා දාල විභාගේ පාස් වෙනවා... ඊට පස්සේ ඕනේ එකක් කරගන්නවා... අම්මද කොහෙද එහෙම කිව්වා..."  

"මම හොඳට මොලේ කල්පනා කරලා ටෙලිෆෝන් එකේ වයර් එක ගලවල තිබ්බට මොකද.. මේ කෙල්ල මම එන්න විනාඩි 10කට විතර කලින් සුපුරුදු කෝල් එක අරන්...."

ලොකු අවුලක් නැතුව එදා එහෙම ෂේප් වුනා. හැබැයි ඉතින් අවංකවම කිව්වොත් මම යාළුකමට වගේ තමා මේ ළමයා එක්ක කතා කලේ.. ඒ ළමයත් එහෙම වෙන්න ඇති... හැබැයි ඉතින් ඒ ළමයාගේ හැසිරීම ගැන දැන් හිතල බලද්දී මම මගේ 50% දැම්ම නම් ඒක 100% කර ගන්න ඕනේ තරම් ඉඩ තිබුනා. නමුත් ඉතින් මම මගේ 50% එහෙම කෙලින් දුන්නේ නෑ.. ඔහේ වල්පල් කියව කියව ගෙවල දැම්ම... මොකද ඔය කොච්චර හිටියත් හිතට වදින කම් කොල්ලෝ වශයෙන් අපිත් එහෙම කෙල්ලන්ට අහු වෙන්නේ නෑ... කලාතුරකින් කොල්ලෝ  මෝඩ කමට අහු වෙලා චාටර් වෙනවා තමා.. හැබැයි මේ සිද්දියේදී  එහෙම චුනේ නෑ...

ඒ දවස් වල තමා අර කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ මහත්මය කියන "සඟවන්න එපා හසරැල්..." සිංදුව ජනප්‍රිය වෙලා තිබුනේ... අපි ඔය කතා කර කර ඉන්නකොට මම සිංදුවක් කියන්න කිව්වම මේ ඔය සිංදුව තමා ඉතින් කියන්නේ.... ලස්සනට සිංදු කියන්න පුළුවන් හැකියාවක් එයාට තිබුනා...  හෙහ් හෙහ්...

ඔන්න ඔහොම ඉතින් කාලේ ගෙවිලා ගියා...

ඊට පස්සේ විභාග ඉවර වෙලා මම NIBM එකට ගියා.   ඒ අතරතුර, ඔය පොත කියවපු තව ගෑනු ළමයෙක් මට ලියුම් එවන්න පටන් ගත්තා.. මම ඒකත් ගානට බැලන්ස් කරගෙන යද්දී තව NIBM එකේ අක්ක කෙනෙක් ගේ හුටපටේකුත් ඒ දවස් වල පැටලුනා...අනිත් පැත්තෙන් මම කැමති තව ළමයෙකුගේ සීන් එකකුත් තිබුනා..  හෙහ් හෙහ්... තනි මම ම එපෑ මේවා කරන්න කිය කිය ඉතින් අමාරුවෙන් ඇදගෙන ගියේ...

ඊට පස්සේ මේ ළමයත් මොකක් හරි කෝස් එකකටද කොහෙද ගියා... පස්සේ පස්සේ කෝල් අඩු වෙලා අපි දෙන්න ලියුම් ලියන්න පටන් ගත්තා... හෙහ් හෙහ්... ලියුම් වැඩෙත් මම කාලයක් තිස්සේ කරපු වැඩක්... අපේ නංගි අතේ ලියුම් යවපු වැඩ එහෙමත් තිබුනා ඉතින්... ඒවා පසු කාලෙක ලියන්නම්කො...

ඔය ඔක්කොමත් එක්ක යන අතරේදී මම දවසක් ජොලියට වගේ මේ ළමය එවපු ලියුමක තිබ්බ අඩුපාඩු ටිකක් රතු පෑනෙන් හදල ආපහු තැපැල් කළා ...ඒ කිව්වේ මේ ජොලියට පොඩි කමෙන්ට්ස් එහෙම ටිකක් දාල.. ඉරි ටිකක් ගහල ආතල් එකට කරපු වැඩක්...

ඒක තමයි අපි දෙන්නගේ අන්තිම ලියුම් ගනුදෙනුව... ඒ වෙද්දී ටික ටික දියවෙලා යමින් තිබ්බ කතාබහ ඒ ආපසු යවපු ලිව්වමත් එක්ක නතර වෙලාම ගියා... ඊට පස්සේ ඉතින් බොහෝ දේවල් සිද්ද වෙලා මේ වෙද්දී කිසිම සම්බන්ධයක් නැතිවෙලා තියෙන්නේ... අඩුම තරමේ මට දැන් ඒ ළමයෙගේ සම්පුර්ණ නමවත් මතක නෑ.. ඉතින් ෆේස්බුක් එකේ ඉන්නවද කියල හොයන්නත් විදියක් නෑ... හැබැයි ඉතින් ලස්සන මතකයක් ඉතිරි වෙලා තියෙනවා... මේ වෙද්දී කොහේ හරි හොඳින් ඇති කියල හිතනවා..

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් ඕවා වෙන්නේ... තව වයසට ගියාම මතක් කර කර ඉන්න අලුත් දේවලුත් මේ දවස් වල සිද්ද වෙනවා.. හෙහ් හෙහ්... ඒවා නාකි වෙලා ලියන්නම්... 

(බය වෙන්න දෙයක් නෑ... ගෙදර උන්දැත් දන්නවා මගේ හුටපට ගැන... )

The princess and her box හෙවත් වෘකයාගේ පෙට්ටිය

   
     Once upon a time, In a land far, far away, there was a magical kingdom. Surrounded by an invisible wall which is taller than the tallest tree ever grown. Kingdom was built by ancient kings whose footprints have already vanished on the sand of time. Nobody knew the existence of that land.  Unlike other magical lands, there were no dragons, there were no witches...

"Who lived there then?" you might wonder..  

There lived a beautiful princess. The most beautiful of all princesses ever lived. Ravishing eyes, alluring smile with kissable lips... "oh! all princesses are like that.. you might say". "Well.. but she had the most ravishing eyes, the most alluring smile and the most kissable lips...!"

She lived with her one and only friend. 

Kingdom was filled with joy and happiness ever since it was built. People lived there were the most intelligent people ever lived. "wasn't there a single stupid kid at least? you might think...

No there wasn't...because there was a huge library which was bigger than the biggest library in all kingdoms ever existed...

"So now you are saying that all people in that kingdom have read all books in that biggest library?

"Well... ummm..... yes... or maybe not...

One bright morning the princess woke up...

"Was she single?"

Of course! she was single...

Ok... hmm..

And she called her friend...

"Oh! I forgot to tell you about her friend... her one and only friend was a wolf..."

"A wolf...?"

"Yes, a wolf. A big bad wolf".

"Why on earth she was keeping a big bad wolf as her best friend?"

"Don't you know? Those lands with magic are mystical... though, there were no witches, no dragons... people were mystical... they had wolves."

"ok...go on..."

The wolf was protecting the most valuable possession of the princess...

"Her Box!"

"The box? what box?"

"Ohhhhh... You mean... that box..that beautiful, ravishing, alluring and kissable box?"

"What? what are you talking about?" "I'm reading a fairytale here... you dirty freaks!"

බෑනේ ඉතින් කරන්න.

මේක මේ ලස්සන සුරංගනා කතාවක්. වෘකයෙකුයි පෙට්ටියකුයි ගැන. මහ ලොකුවට මේ ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කලාට සුද්දෝ මහ ජරා සත්තු... අපි වගේ හැදියාව නෑ... කතාව කියන්ඩ දෙන්නේ නෑනේ.. ඔන්න ඔහේ මම වෙච්ච සිද්දිය කියන්නම්. සුරංගනා කතාව ලොකු වුනාම කොහෙන් හරි හොයල කියව ගන්ඩ ලා ...

අර වෘකයා දන්නවනේ, අර බඩ තඩි, උස, කළු, මහත... අර අර රතු හැට්ට කාරීත් එක්ක මොකක් ද හුටපටයක් නටන්න ගිහින් අතේ මාට්ටු වෙච්ච වෘකය අනේ...

ඌ ආයේ මේ පැත්තේ ආවනේ... මේ සැරේ එන්න ඇත්තේ මැලේ කෑල්ලක් අල්ල ගන්න වෙන්න ඇති... ගිය සැරේ ඇවිල්ල චීන කෑලි අල්ල ගන්න ගිහින් හොඳ පාඩමක් ඉගෙන ගන්න ඇති... චීන කෑලි එක්ක සෙල්ලං දාන්න බෑ.... ලංකාවටත් ආව නේද? රතු හැට්ට කාරිගේ කේස් එකෙන් පස්සේ ලංකාවේ කෙල්ලෝ පස්සේ යන එක නවත්තල ද කොහෙද... හුහ්...

මම ගියා ආපු දවසෙම බලන්න... අපරාදේ කියන්න බෑ ඌ මෙහෙ එන්නෙම මම මෙහෙ ඉන්න වෙලාවට... ඒ අතින් නම් ඉතින් හොඳ වැඩත් කරනවා...

හරි හරි වැඩි කතා බතා ඕනේ නෑ...

පින්තුර ටික බලන්නකෝ

කාට හරි අගක් මුලක් තේරෙන්නේ නැත්නම් මෙතෙන්ටයි මෙන්න මෙතෙන්ටයි ගිහින් ආගිය කතා දැන ගෙන එන්න.

මේ සැරෙත් ගිය සැරේ වගේම පෙට්ටි වර්ග දෙකක් තිබ්බ. එකක් රිංගිට් 99යි. අනික රිංගිට් 79යි.

පෙට්ටි ගොඩ ගසා ඇති අයුරු

මම පෙට්ටිය ගත්ත වෙලාවේ මගේ නමයි, ටෙලිෆෝන් නම්බර් එකයි, ගත්ත දිනෙයි පෙට්ටියේ ලියනව. මෙහෙම කරන්නේ හොර කරන එක වලක්වන්න. පස්සේ එලියට යද්දී බිලත් එක්ක චෙක් කරලා බලනවා හරි කෙනාගේ පෙට්ටියද කියල. 

මම මේ සැරේ පෙට්ටිය ගන්න කලින් ඇතුලට ගිහිල්ල වටයක් දාල බැලුව ගන්න තරම් පොත් තියෙනවද කියල. පොත් තිබුන. හැබැයි අර මුල්ම සැරේ තිබුන වගේ හොඳ පොත් අඩුයි. තිබුණු පොත් ගොඩක් ඒවා කලින් සැරේ තිබුණු ඒවම තමයි. අනිත් එක පොත් ටිකක් පරණයි. නමුත් අපරාදේ කියන්න බෑ හොඳ පොත් තිබුනා.

මේ තියෙන්නේ පොත් ගොඩවල්,

මේවා දැක්කහම ඉතින් නොදා එන්න හිත දෙන්නේ නෑ... හැබැයි දැන් එහෙම ආවට ගියාට වැඩ කරන්න බෑනේ..

පළවෙනි දවසෙත් හෙනට සෙනග

මෙන්න මෙහෙමයි දැන්වීම් දාල තිබුනේ

හරි දැන් බලමු වටේ කැරකිලා කැරකිලා මම ගත්තු සෙට් එක.

ඔක්කොම පොත් 32ක් තිබුනා.

මේ සැරේ පෙට්ටිය හරියටම වහන්න පුළුවන් විදියට පොත් අහුරන්න වුනා. පොඩ්ඩක් හරි මැදින් ඉස්සිලා තිබුනත් චාන්ස් එකක් දුන්නේ නෑ.. නමුත් ඉතින් පාඩුවක් නෑ...

මැයි මාසේ 10 වෙනිදා ඉඳල 20 වෙනිදා වෙනකම් තිබුනා. මම ආයේ සැරයක් යන්න හිතාගෙන ආවට එක එක දේවල් හින්ද ආපහු සැරයක් යන්න බැරි වුනා. කොහොම වුනත් හොඳ පොත් ටිකක් හම්බ වුනා. ඔය යටම තියෙන The Hobbits ග්‍රැෆික් පොත ගිය සැරේ ලංකාවට ගිය වෙලාවේ අතගාල බලල ගන්නේ නැතුව ආපු එකක්. මේ සැරේ දැක්ක ගමන් පෙට්ටියට දා ගත්තා. ලංකාවේදී රුපියල් 1000ක් විතර වෙච්ච එක මෙහෙ නිකන්...  ඔය EINSTEIN කියන පොතත් මම කලින් ගත්ත එකක්. හැබැයි හෙන සිරා නිසා තව එකක් ගත්තා. ඉස්කෝලෙක පුස්තකාලෙකට දෙන්න වගේ හෙන වටිනවා. 

ගිය සැරවල් වල ගත්තු පොත් ඔක්කොම ලංකාවේ දාල ආපු නිසා එක පොතක්වත් නැතුව හිටියේ. මේක ලැබිච්ච එක නිකන් ඉහේ මල් 5ක් විතර පිපුනා වගේ. 

දැන් කෙනෙක් අහන්න පුළුවන් පොත් ගත්තට කියවන්නේ නෑනේ.. කෝ එකක් හරි කියෙව්වා ද කියල...  හෙහ් 

මේ තියෙන්නේ කියවන්න ගත්තු පොත. සෙල්ලං ද කොල්ලෝ කිව්වලු...

පොත ගැන විස්තර කියවලම තමා ඉතින් කාට හරි දැන ගන්න වෙන්නේ... හැදිච්ච කොල්ලෙක් වශයෙන් ඕවා මේකේ ලියන්න හොඳ නෑ... රට්ටු එක එක දේවල් හිතන්න ඉඩ තියෙනවා.

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් මේ සැරේ වෘකයාගේ පෙට්ටි කතාව සිද්ද වුනේ. මම දැක්ක මේ ප්‍රදර්ශනේ ආයෙත් ලංකාවේ තියෙනවා කියල කතාවක්. ඕක සංවිධානය කරන අයට පුළුවන් නම් මේ පෙට්ටි වැඩේ කරන්න යහපාලනෙන් හෙම්බත් වෙලා ඉන්න මිනිස්සුන්ට අඩු ගානට හොඳ පොත් ටිකක් වත් ගන්න අවස්තාවක් දෙන්න තිබුනා. කලින් සැරේ සේල් එකේ තිබ්බ පොත් වල ගාන වැඩියි මට නම් හිතුනු විදියට. මොකද ඔය ඕනෙම පොතක් රුපියල් 200ට විතර මෙහෙ තියෙනවා. ලංකාවේදී අඩුම ගාන මම දැක්කේ 500ක් ද කොහෙද...

තව පොත් ප්‍රදර්ශයක් ආපු ගමන් ආයේ හමු වෙමු එහෙනම්..

කැරකෙන ලෝකේ...

                

                ලියන්න දේවල් 15002ක් විතර ඔළුවට ආවට කිසිම දෙයක් නොලියා මාස 2ක් ගත වුනා. පෙබරවාරි මාසේ අන්තිම එක ලිව්වට පස්සේ ලියන්න ඕනේ තරම් වෙලාව සහ විවිද දේවල්  තිබුනට හැමදෙයක්ම නිකන් අංජබජල් වෙලා තිබුනේ. සිංහලෙන් Unsettle කියන්නේ. අන්න එහෙම වෙලා. කොටින්ම කිව්වොත් දැන් මම මගේ Motto එක විදියට පාවිච්චි කරන්නේ Never Settle කියල. ඔය වයසට ඔහොම ඉඳල බෑ නේද? අරක කරන්න ඕනේ, මේක කරන්න ඕනේ. අපි නම් ඔය කාලේදී මෙහෙමයි. ඔන්න  ඔහොම ලැබෙන අවවාද අනුසාසනා අහගෙන සම්මත විදියට වැඩ කරන්න ගත්තට මොකද අන්තර් විශ්වීය කුමන්ත්‍රණ වලින් කොහොම කොහොමින් හරි ඒවා වළක්වල, මේ අහිගුන්ටික හෙවත් සිංහලෙන් කිව්වොත් Posh Nomad ජිවිතේකට ගෙනල්ල අතෑරලා දාල තියෙනවා.  මං ඔය මාවල් චිත්‍රපටි, එතකොට ස්ටාර් වෝර්ස්, ස්ටාර් ගේට්, ස්ටාර් ට්‍රෙක් වගේ ඒවා බලන හින්ද ඔය අන්තර් විශ්වීය කුමන්ත්‍රණ ගැන හොඳට දන්නවා. ඒ නිසා මේ බයියන්ගේ ටොයියන්ගේ උපදෙස් පැත්තක තියල අපි දෙන්නා Finding Neverland වගේ ඉන්නවා. 

                  කොටින්ම කිව්වොත් අපි ආපහු ඒ කියන්නේ බැක් ටු මැලේසියා ආවා. මෙතැන් සිට සියලු දේ මැලේසියාවේ සිටය. දැන් ඔය මගේ කෙරුවාවල් ගැන යන්තම් යන්තම් හරි දන්න කියන අයට ලොවෙත් නැති ප්‍රස්න තියෙනව. ඒ කියන්නේ...

අර ගෙයක් හදන්න ගත්ත කිව්වා නේද? එතකොට ඒක? 

ආ ඒක ද? මම එහෙම එකක් කිව්ව ද? ආ කිව්ව ද? 

ඔව් ඔව් ඒ දවස් වල හෙන ටෝක්ස් දුන්න නේද? 

ආ ඒක මේ.. මේ.. මේ... බාගෙට හැදුවා... ඔව් ඔව්... හදල තියෙන්නේ...  මේ මේ... දැන් පොඩ්ඩක් නතර කළා... 

පොඩ්ඩක් කිව්වේ...? 

පොඩ්ඩක් කිව්වේ... පොඩ්ඩක් හදල නතර කළා...

ඇයි නතර කලේ...? එහෙම නතර කරන්න හොඳ නෑනේ...

නතර කලාට මක් වෙනවද? 

නෑ මේ... මම කිව්වේ ඉතින් මේ..... හදන්න පටන් ගත්තු විදියට ඉතින් අපි හිතුවේ.....

අපි ඒක නැවත දැනුම් දෙන තුරු වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නතර කළා...  

එතකොට අර ගෙනිච්ච බඩු...? වික්ක ද? 

නෑ නෑ වික්කේ නෑ... 

විකුණනවද දන්නේ නෑ නේද? 

නෑ නෑ විකුනන්නෙත් නෑ... 

හරි හරි.... මම මේ නිකන් ඇහුවේ...  

ඒ කියන්නේ මැලේසියාවේ ඉදන් ගේ හදනව ද?  

නැවත දැනුම් දෙන තුරු නතර කළාම නැවත දැනුම් දීලා තමයි ආයේ හදන්නේ. එතකං පොඩ්ඩක් ඉන්න. 

හරි හරි මම මේ නිකං ඇහුවේ...  

දෙන්න තුං දෙනා වෙන්න අදහසක් නැද්ද දැම්ම? 

තුං වෙනියා මගක් දුර ඇවිල්ල ආපහු යන්න ගියානේ.. අයේ ඕනේ දවසක එයිනේ...

ඒකත් එහෙම ද? ඕවා ඔහොම තමා. හැබැයි එහෙම කියල බෑ... 

දැන් බලන්න අර අපේ අහවලාගේ අහවල් ගෙදර...

අපි ඒකත් නැවත දැනුම් දෙන තුරු වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නතර කළා...

හෙහ් හෙහ් එහෙම පුළුවන් ද? ඕවා කල් දාල බෑ...

නෑ නෑ කල් දාන්නේ නෑ... බය වෙන්න එපා...

ඔය කිව්වට අර අපි දන්න ගෙදරක........

හරි හරි මම කිව්වනේ අපි නැවත දැනුම් දෙන්නම්...

දැන් එතකොට මැලේසියාවේ ඉන්න තැනක් රස්සාවක් එහෙම තියෙනවද..?

ඉන්නේ මැලේසියාවේ හන්දියේ බෝ ගහ යට... රස්සාවට කරන්නේ බෝ ගහේ කපුටෝ ගනන් කරන එක..

හෙහ් හෙහ් එහෙම කියල පුළුවන් ද?

ඉන්න තැනක් රස්සාවක් නැතුව කොහොම ද?

ඉන්න තැනක් රස්සාවක් තියෙනවා...

කලින් තැනම ද?

නෑ නෑ වෙන තැනක්.

එතකොට ඉන්නේ..?

ඉන්නෙත් වෙන තැනක...

ආ ඒක හොඳයි...

උයාගෙන ද කන්නේ?

නෑ මා ළඟ මැජික් පොල්ලක් තියෙනවා. මන්තරේ මතුරලා ඒකෙන් මේසෙට තට්ටු කරන්න විතරයි තියෙන්නේ කෑම ඉබේ පහල වෙනවා. 

හහ් හහ් හා.. හරි ෂෝක් නේ... ලංකාවට ඇවිල්ල ගියාට පස්සේ විහිළු කාරයෙක් වෙලා නෙ..

මැලේසියාවේ හන්දියේ කඩෙන් ගත්තේ... ඕනනම් පොල්ලක් ගෙනත් දෙන්නම්...

මටත් දැන් ලංකාව එපා වෙලා තියෙන්නේ...

මැලේසියාවේ බඩු ගණන් ද?

නෑ... ඔක්කොම මන්තර බලෙන් ලැබෙන්නේ... 

විහිළු නෙමෙයි අනේ...

මැලේසියාවේ තියෙන්නෙත් ලංකාවේ තියෙන බඩුම තමා. එකම කොම්පැනි වල හදන, එකම බිස්නස් කරන මිනිස්සු ඉන්නේ, බඩු ගණන් තමා.

වෙන රටකට යන්න තිබ්බනේ... ඇයි අපහු මැලේසියා ගියේ?

මේක ඉතින් දන්න කියන තැන නේ...

වෙන කොහේ හරි යනව ද?

අහිගුන්ටික ජිවිතේ නෙ.. කොහේ යයි ද කවුද දන්නේ...

ඒ වුණාට ඔය වයසට ඔහොම ඉඳල බෑ... පිළිවෙලක් වෙන්න එපෑ..

හරි හරි...එහෙම කරන්නම්කො.... එහෙනම් මම ගියා බායි...

ඔන්න ඔහොමයි ඉතින් ඕවා සිද්ද වෙන්නේ. ලෝකේ කැරකෙන එකේ අපිත් ඔය කවද හරි නතර වෙනකම් ඔන්න ඔහේ එහෙට මෙහෙට කැරකි කැරකි ඉන්න එකනේ...