ප්‍රේමසිරි අයියා සහ Sound Theraphy

                 ප්‍රේමසිරි අයියා නැති වෙලා... සෙනසුරාදා උදේ පාන්දරම අම්මා කෝල් එකක් දුන්න.. සෙනසුරාදා ඉරිදා කරන්න හිතාගෙන හිටපු වැඩ ඔක්කොම පැත්තකින් දාල මළ ගෙදර යන එක ගැන හිතුවා.. ප්‍රේමසිරි අයියගේ ගම පැල්වත්ත. නෑ කමින් සෑහෙන්න දුරයි හැබැයි හිතවත් කමින් හෙනම ලඟයි...

                 කලේ එලවළු වෙළදාම...පැල්වත්ත හංදියේ පොඩි කඩයක් තියෙනවා.. අහ්..වැල්ලවාය,බුත්තල පැත්ත දන්න අය ඉන්නවනම් පැල්වත්ත හංදියේ තියෙන බාර් එකත් කලේ ප්‍රේමසිරි අයියා... නෑ කමින් අපේ තත්තගේ,තාත්තගේ(සීයගේ) මල්ලිගේ පුතාගේ පුතාද කොහෙද...(අම්ම එදා කිව්වට දැන් ෂුවර් නෑ) .  මට වැඩිය අවුරුදු 28ක් විතර වැඩිමල්.. නෑ කමට අයියා... කොළඹ මැනිං මාකට් එකට එලවළු ගේනවා.. ගොඩක් දවස් වල එලවළු අරං කොළඹ ආවම අපිටත් මාසේකට විතර හාල්,පොල්,එලවළු.. ඉඳල හිටල මස් (මුවමස්,ගෝනමස්,වල් ඌරු මස්) එහෙම හොරෙන් ගේනවා.. 

                 මම ප්‍රේමසිරි අයියලව හරියට අඳුර ගත්තේ අපේ තාත්තගේ මළ ගේ දවස් වලදි.. ඊට කලින් හැමදාම ඉතින් තාත්තත් එක්කනේ කතාබහ... කොහොම හරි තාත්ත නැති උනාට පස්සේ අම්මයි මමයි දෙපාරක් විතර එහෙ ගියා.. අන්තිමට ගියේ මගේ වෙඩිම කියන්න.... ප්‍රේමසිරි අයියා හෝම් කමින් එකට ඇවිල්ල.. පුරුදු විදියට හාල්,එලවළු අරගෙන හෝම්කමිම දවල් වරුවේ ඇති කියල හිතාගෙන...ඒක තිබ්බේ රෑ නේ..එයා රෑ ඉන්න විදියක් නෑ කියල ආපහු ගිහින්... කොහොම හරි එදා මට ප්‍රේමසිරි අයියව හම්බ උනේ නෑ... වෙඩිමෙන් පස්සෙ අපි එහෙ යන්න කියල හිටියට යන්න බැරි වුණා.. කොහොම හරි ඉතින් අන්තිමට අපි එහෙ ගියේ ප්‍රේමසිරි අයියගේ මළ ගෙදරට.... මැරිල තියෙන්නෙ සිරෝසිස් හැඳිල.. (හොඳට කන බොන මිනිස්සුනේ).

                 කොහොම හරි එදා අපි කට්ටිය, ඒ කිව්වේ මමයි,මමයි,අම්මයි,අක්කයි,දිමුතු අයියයි,පොඩි උන් දෙන්නයි ගියා.. සෙනසුරාදා රෑ 9 විතර වෙද්දි එහෙ.. මළ ගෙදරට ගොඩ වෙලා.. ටික වෙලාවක් ඉඳල අපි ඉතින් බන්ඩාරවෙල ගියා... අපිට ඉතින් ප්‍රේමසිරි අයියා වෙනුවෙන් කියල කරන්න දෙයක් නෑනේ.. පිනක් දහමක් ඇරෙන්න... මළ ගෙදර වැඩට ඕනේ තරම් සෙනඟ.. අපි නිකං කවුද වගේ කැරකි කැරකි ඉන්න එක තේරුමක් නෑනේ කොහොමත් (කොළඹිං ගියාම කරන්න පුලුවං එකම දේ ඒක නේ...).. අපි ඕක දන්න නිසා කලිංම පොඩි ප්ලේස් එකක් බුක් කරල සෙට් වුණා.

                ප්‍රේමසිරි අයියගෙ මිනිය දිහා බලන් ඉන්නකොට මට දුක හිතුණා..  තාත්තගේ පරම්පරාවේ තාත්තත් එක්ක ලඟින්ම හිටපු කෙනෙක් නැති වීම නිසා.. ඒ කියන්නේ ප්‍රේමසිරි අයියා කියන මනුස්සය ආයේ නෑ නේද කියල දුක හිතුණේ තනිකරම තාත්තා මතක් වීම නිසා... මට හිතුණා දුක් වෙලා තේරුමක් නෑ කියල... තාත්තව මතක් කරල කරන හැම පිං කමේදිම ප්‍රේමසිරි අයියවත් මතක් කරල පිං දෙන්න හිතාගත්තා..

කොහොම හරි ඉතින් රෑ 11-12 වෙනකොට අපි බන්ඩාරවෙල ප්ලේස් එකට ආව...

පහුවදා උදේම (10ට විතර) අපි ගියා ඇල්ල රත්මල්කන්ද භාවනා මධ්‍යස්තානේට.. කාලයක් තිස්සේ යන්න හිතාගෙන හිටපු තැනක්.. මඩවල උපාලි හාමුදුරුවෝ තමයි එතන ඉන්නේ.. කඳුකරේ තියෙන ලස්සන තැනක්... මඩවල උපාලි හාමුදුරුවෝ ගැන මම හිතන්නේ කවුරුත් දන්නවනේ..මුල්ම කාලේ ස්වර්ණවාහිනියේ පෝදා සාකච්චාවට එහෙම උපාලි හාමුදුරුවෝ නිතර ආවා.. කාලයක් කඳුබොඩ භාවනා මධ්‍යස්තානෙත් හිටියා.. 

හාමුදුරුවෝ හරි වෙනස් චරිතයක්.. හොඳට විද්‍යා දැනුම තියෙනවා.. විද්‍යාත්මක පරීක්ෂණ කරන්න එහෙම බොහොම කැමති කෙනෙක්... එදා ගියාම තමයි දැන ගත්තේ සංගීත දැනුමත් සෑහෙන්න ඉහලයි කියල.. අපි ගියේ තැන බලාගෙන නිකං කතා බහ කරල එන්න.. කොහොම හරි හාමුදුරුවෝ කිව්ව දානේ වළඳල එනකම් ටිකක් ඉන්න මධ්‍යස්තානේ තියෙන  Sound Therapy සෙන්ටර් එක පෙන්නන්නම් කියල.. එහෙම කියල අපිට පුස්තකාලේ යතුරත් දුන්න පොත් බලන්න කියල.. 

බොහෝම පරීක්ෂණ කරල නියම විද්‍යාත්මක ක්‍රමයට හදපු පුංචි ගොඩනැඟිල්ලක තමයි මේ Sound Therapy සෙන්ටර් එක තියෙන්නෙ... හාමුදුරුවෝ අපිව එක්කං ගිහිං මේ වැඩේ ගැන කියල දුන්න.. සංගීතයේ තියෙන නියම ස්වර පරාස පාවිච්චි කරල හිත සංසුන් කරගන්න තමයි මේ ක්‍රමය පාවිච්චි කරන්නේ... ලෙඩරෝග හොඳ කරන්නත් මේකෙන් පුළුවන් ලු... අපේ ඇඟේ සෛල සහ DNA වල කම්පන සංඛ්‍යාත වලට හරි යන තරංග නිවැරදි ලෙස නිකුත් වෙන විදියට තමයි මේ ශබ්දය හදල තියෙන්නේ...

හෙඩ්ෆෝන් එකක් දාල මේක අහල බලන්න... 

http://www.youtube.com/user/madawalaupali1?blend=2&ob=5#p/a/u/1/653J2-Cmk8Y

වැදගත්ම දේ තමයි.. ඔය ඇහෙන ගිටාර් වාදනය සහ හඬ උපාලි හාමුදුරුවන්ගේ.. හාමුදුරුවෝ තමයි නිවැරදි  සංඛ්‍යාත වලට සංගීතය නිකුත් කරන්නේ.. ඒ සංගීතයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ලැබෙන විදියට තමයි අසන්නාට ඉන්න සලස්වල තියෙන්නේ...වීඩියෝ එකේ තියෙන රූප වලින් අදහසක් ගන්න පුළුවන් වෙයි..

කොහොම හරි  Sound Therapy එකෙන් පස්සේ අපිට සංගීතය ගැනත් හොඳ දේවල් ටිකක් කියල දීල තමයි ආපහු එව්වේ...

මේ තියෙන්නෙ අඩවිය.. ගැලරි එකේ ගොඩක් වීඩියෝ සහ විස්තර තියෙනවා..

http://www.meditation.lk/

ඒ පැත්තේ ගිය වෙලාවක ගිහින් බලන්න.. 

..................................................................................................................................................................

ප්‍රේමසිරි අයියාට නිවන් සුව ලැබේවා...

5යි...(පස් වසක් බ්ලොග් ලිව්වෙමි)

නිධාන කතාව
                    2006 මම සම්පූර්ණයෙන්ම ලාංකික ටැලිපෝන් ආයතනයකට සෙට් වෙච්ච වෙලාවේ මට දුන්න පළමු ප්‍රොජෙක්ටුව උනේ ඊ-මේල් වලින් එස්.එම්.එස් යවන සහ එස්.එම්.එස් වලින් ඊ-මේල් යවන්න පොඩි කෝඩ් කෑල්ලක් ලියන්න.. අපරාදේ කියන්න බෑ ජොබ් එකට ගිහින් 1 වෙනි සතියෙම වැඩේ ගොඩ දාල දුන්න(පොර ටෝක් එකක්). ඒකෙන් ඉම්ප්‍රෙස් වෙච්ච(එහෙම වුනා කියල මම හිතනවා) අපේ හිටපු බොස් මහත්මිය කිව්වෙ නැතෑ අපි ඔය එස්.එම්.එස් සිංහලෙනුයි දෙමළෙනුයි යවමු කියල... මමත් ඉතින් හා කියල G දෙවියන්ගෙන් වැඩේ ගොඩ දාන ආකාරයක් හොයල බැලුවා.

සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහයට සැට් වුණේ ඔන්න ඔය සෙවිල්ලෙන් පස්සේ.. කොහොම කොහොම හරි CDMA ෆෝන් වල යුනිකෝඩ් සහය ගන්න එක අපේ සීමාවෙන් එහා (චීනේ සීමාව)ට ගිය නිසා සිංහල එස්.එම්.එස් වැඩේ එතනින් අහවර උණා... මට නිදහසට කාරණාත් එක්කම. සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහයේ වැඩේ නැඟල ගියා..

බොහෝ දෙනෙක් හඳුනා ගත්තා... නම් වශයෙන් කියන්න ට්‍රයි කරල ඇන ගන්න ඕනේ නෑනේ(ඔක්කොම මතක නැති නිසා)

සිංහලෙන් ලියන්න තිබ්බ උණ නිසා තමයි මේ බ්ලොග් එක පටන් ගත්තේ..බ්ලොග් එකක් කියන්නෙ මොකක් ද කියල දැන ගත්තේ එදා තමයි .මම මුලින් මේක හැදුවේ හැමෝම එකතු වෙලා පෝස්ට් දාන්න පුළුවන් බිත්ති පුවත්පතක් විදියට. නම බිත්තිය උනේ එහෙමයි. හැමෝටම ලියන්න පුලුවන් වෙන්න කියල මම username එකයි password එකයි දෙකම ගෘප් එකට යැව්වා..(ඕක කරන්න පුළුවන් වෙන විදියක් ගැන මට කිසිම අදහසක් ඒ දවස් වල තිබ්බෙ නෑ ... (දැනුත් නෑ ඇත්තටම)). අපරාදේ කියන්න බෑ කවුරුවත් මොකුත් ලිව්වෙත් නෑ.. මගේ බ්ලොග් එක හැක් කරන්න ආවෙත් නෑ...

කොහොම හරි 2006 අගෝස්තු මාසේ 17 වෙනිදා මම පළවෙනි පෝස්ට් එක ලියල ඕං බ්ලොග් ලිවිල්ල නිල වශයෙන් පටන් ගත්තා.

අන්තර්ජාලයේ අපේ බිත්තිය විදියට මුලින් තිබ්බ නම අන්තර්ජාලයේ මගේ බිත්තිය වුණේ ඊට පස්සේ..

ඉතිහාස කතා

ඊට පස්සෙ ඉතින් ඔය හිතෙන හිතෙන වෙලාවට ඔහේ එක එක දේවල් ලියපු එක තමා කලේ.. විශේෂයෙන් කිසිම දෙයක් නෑ.. ගොඩක් වෙලාවට මොනව හරි ලියන්න ඕනේ කියල හිතුන ගමන් ඔලුවට එන දේ තමයි ලියල තියෙන්නෙ.. ඉඳල හිටල තමයි ඔය වැදගත් දෙයක් (තාක්ෂණික (එකයි ද කොහෙද),චිත්‍රපටි) වගේ ඒව ගැන ලිව්වේ..

 එක එක ලව් සීන් කෝන් නිසා ටිකක් කචල් කාලෙ නේ.. මෙලෝ වැඩක් කරන්න හිතෙන්නෙ නැති වෙලාවට මේකේ මොනව හරි ලියන එක තමා කොලේ...

කවුරුවත් මේක බලනව ද කියන එක ගැන නම් මට කිසිම අදහසක් තිබුණේ නෑ... දන්න කියන යාළුවෝ කිහිප දෙනෙක් විතරයි මෙහෙම එකක් තියෙනවා කියල දැන ගෙන හිටියේ..

අදටත් පබ්ලිසිටි කියල එකක් නෑ.. සින්ඩි වලින් එන අය ඇරෙන්න. (යලට මහට යන මගේ ට්විටරේ ලින්ක් එක ඇති.. මගේ රාජකීය පුද්ගලික වෙබ්සයිට් එකේ කොනකත් ලින්ක් එක ඇති..එච්චරයි ද කොහෙද)

එක එක විදියේ ලස්සන තීම්ස් ගොඩක් තිබුණට මේකේ තියෙන්නේ එදා පටන් ගන්නකොට දාපු තීම් එකමයි.. කිසිම වෙනසක් නැතුව..  අනේ මන්ද මට වෙනස් කරන්න හිතෙන්නෙ නෑ...

ඉඳල හිටල ඔය පොඩි බැනර් එකක්(ඉලංදාරියා වෙනුවෙන්,බ්ලොග් තරඟ වෙනුවෙන්) ඇඩ් කිරීම ඇර වෙන මොකුත් ගැජමැටික්ස් වැඩ දාල නෑ...

ඇඩ්සෙන්ස් වලින් කියල හම්බ කරගත්ත තුට්ටු දෙකත් ගූග්ල් අයියා බ්ලොක් කරල අන්තරස්දාන කලාට පස්සේ ඒකත් නෑ..

සිංහල බ්ලොග් කියවනේට මේක දැම්මේ 2008 හරි 2009 හරි.. එතකං සින්ඩි කියන ඒව ගැන දැන ගැන හිටියෙ නෑ. සිරාම වැඩේ කියන්නේ මම කොත්තු සයිට් එක බලන්න පටන් ගත්තේ 2006ටත් කලින් ඉඳන්.. හැබැයි ඒක සින්ඩියක් කියල දැන ගත්තේ 2009ත් අන්තිම කාලේ.. හික්..

යන එන අය ගැන දැන ගන්න ගූග්ල් ඇනලිටික්ස් දා ගත්තේ 2009  නොවැම්බර් මාසේ 10 වෙනිදා (මේකේ හැටියට) ඉඳන් තමයි ආව ගිය අය ගැන විස්තර තියෙන්නෙ.

• 10,411 
Visits

• 28,773 
Pageviews

• 2.76 
Pages/Visit

• 2.59% 
Bounce Rate

• 00:01:19 
Avg. Time on Site

• 66.61% 
% New Visits

ඔන්න ඔහොමයි ගූග්ල් අයියා ඔය කාලේ ඇතුළත ආව ගිය අය ගැන කියන්නෙ..

සින්ඩියට දැම්මට පස්සේ කට්ටිය ටිකක් අඳුර ගත්තා... 2009 බ්ලොග් කරුවන්ගේ හමුවීමට ගිහින් කට්ටියව දැක බලා ගත්තා.. ගිය සැරේ එක වෙඩිමෙ වැඩ නිසා මිස් උනානේ.. මේ සැරේ එකක් තිබ්බොත් එන්න ඕනේ.


වර්තමාන කතා

වර්තමානෙත් ඉතින් ඉතිහාසේ වගේම වෙයි..ඉතිහාසෙට වඩා බොහෝ දේ වෙනස් වුණාට ඉස්සර හිටපු මම ම තාම ඉන්න නිසා වැඩි වෙනසක් වෙන එකක් නෑ.. හැබැයි සහෝදර බ්ලොග් ලියන අයගේ බ්ලොග් ටිකක් වැඩිපුර කියවන්න සහ කමෙන්ට් දාන්න තියෙන උපන් කම්මැලි කම ටිකක් නැති කරගන්න ඕනේ..

මම ලියන වල්බූත කියවන්න 81 දෙනෙක් මගෙ පස්සෙන් එන එක මට වෙලාවකට හිතා ගන්නත් බෑ... කොහොම වුණත් ඒ අයට ගොඩාක් ස්තූටියි.

නිතර මේක බලල කමෙන්ට්ස් දාන හැමෝටමත් (නම් වශයෙන් ඕනෙ නෑනේ).. බස් පදින ගමන් බස් කමෙන්ට්ස් දාන සියල්ලන්ටත් බොහෝම ස්තූටියි.


අනාගත කතා
මොකුත් නෑ... ඔක්කොම මෙච්චරයි..

4.9999999999යි...

නිහතමානී කමත්, අවංක කමත්(සම්‍යක්ප්‍රයෝග සහිත) තරම් අපව සාර්ථකත්වය වෙත ගෙන යා හැකි වෙන කිසිවක් තිබිය නොහැකි යැයි හදිසියේම සිහිවිය.... අමතක වන්නට පෙර මෙසේ ලියා තබමි..

4.99යි...

අපිට කේන්ති යන්නේ,එපා වෙන්නේ, අල්ලන්නැත්තේ,යකා නගින්නේ,මඟ හරින්න හිතෙන්නෙ, අපේ පාඩුවේ ඉන්න හිතෙන්නේ වගේ දේවල් හිතෙන්නේ ඇයි?

උත්තරය හරිම සරලයි.. අපිට ආස්සරේ කරන්න සිද්ද වෙන අයගේ තියෙන වැරදි නිසා...

අපි වනාහී සිරාම පොරවල් ය... අපි වැරදි කරන්නේ නැත.. අපේ හිත් හරිම පිරිසිදුයි... අපි හරි අහිංසකයි..අපිට තියෙන්නෙ පුංචි පුංචි ආසාවල්... අපි කරන කිසිම දේකින් කාගෙවත් හිත් රිදෙන්නෙ නැත. බැරි වෙලාවත් කවුරු හරි අපේ වැඩක් නිසා අප්සැට් වුණොත් එහෙම වෙන්නේ  ඒ ඒ අයගේ ඇති අවුල් නිසා මිසක් අපේ වැරද්දක් නිසා නොවේය... අපි දාන එක එක මෝඩ පාට් හුදෙක් ජොලියටම මිස අපේ ඇති මහන්තත්වය හෝ පොරබිලිටිය නිසා නොවේය. අපිට ඔය මහන්තත්වය ගෑවිලාවත් නැත.. අපි අපේ පාඩුවේ ඉන්න අය...

අපි කාටවත් සෙකන්ඩ් විය යුතු ද?

උත්තරය සිම්පල්... අපි එහෙම සෙකන්ඩ් විය යුතු නැත.. මොකද අපි ඉහත කී ආකාරයේ අය නිසාය..

අපි අපේ පාඩුවේ කාටවත් සෙකන්ඩ් නොවී ඉන්නකොට අපිට ඉහත පළමු ප්‍රශ්නය ආකාරයේ ප්‍රශ්න ඇති වන්නේ ඇයි?

උත්තරය ඉතා සරලයි... අපිට ආස්සරේ කරන්න සිද්ද වෙන අයගේ තියෙන වැරදි නිසා තමයි ඔක්කොම

අපි වැරදි කරන්නේම නැද්ද?

උත්තරය ඉතා සිම්පල් ... නෑ

අපි මොනවද එතකොට කරන්නේ?

මද විරාමයක්...

ඇත්ත වශයෙන්ම අපි හරිම සරල හොඳ මිනිස්සු...අපි අපේ පාඩුවේ වැඩක් කරගෙන ජීවත් වෙනව...අපිට ඉතින් ඔය ඉඳල හිටල පොඩ්ඩක් කේන්ති ගියාට, අපිට ඕනේ දේ ඕනේ විදියටම කර ගන්න පොඩ්ඩක් කෑ ගහල,බැනල හිටියට... අපි බලාපොරොත්තු වෙන දේ ඒ විදියටම වෙන්නෙ නැති වුණාම පොඩ්ඩක් දුක හිතුණට... අපිව කවුරු හරි ගණන් ගන්නේ නැතුව ඉන්න කොට ඌත් එක්ක පොඩ්ඩක් කේන්ති ගියාට... අනිත් අය කරන කරන දේ දැකල ඒවට ආස උනාට.. අපිත් ඒවා කොහොම හරි කරගන්න උත්සාහ කලාට.. එහෙම උත්සාහ කරන කොට පොඩි පොඩි අඩුපාඩු කම් වැරදි අපි අතින් උනාට..අපි ඉතින් බොහෝම සරලව අපේ පාඩුවේ ඉන්න මිනිස්සු...  අපිත් එක්ක වටේ ඉන්න උන් තමයි ඔක්කොම පිස්සු කෙලින්නේ..

අනිත් මිනිස්සු පිස්සු කෙලියට අපිට මොකටද තද වෙන්නේ?

උත්තරය සරලයි...අපිට ඒව අල්ලන්නේ නෑනේ.... අපි අපේ පාඩුවේ ඉන්න මිනිස්සුනේ...අපි එහෙම පිස්සු කෙලින්නෙ නෑනේ..

අපි පිස්සු කෙලින්නෙම නැද්ද?

උත්තරය .. සිම්පල් ......මොන පිස්සුද... ජොලියට වගේ ඔය පොඩි වැරැද්දක් කලාට,ඉඳල හිටල පොරටෝක් එකක් දැම්මට... අපි පිස්සු කෙලින්නෙ නෑ... ඒවත් ඉතින් සුළු දේවල් නේ..  අනිත් එක කවුරුත් මොකද අපි කරන ඒවා නිසා කේන්ති ගන්නේ,තරහ වෙන්නෙ.. අපි හිතල කරන දේවල් නෙවෙයි නේ... ඒ ඉතින් අපේ හැටිනේ...ඕවා කවුද අනේ ගනන් ගන්නේ..

අපිට අනිත් අයත් එක්ක හොඳින් ඉන්නම බැරිද

උත්තරය ... කැපිටල්...  එයාලා අපේ විදියට ඉන්නවනම් ඉතින් අවුලක් නෑ... ඒ කියන්නේ අපි වගේ සරලව සිම්පල්ව කිසි දෙයක් ගණන් ගන්නෙ නැතුව ඉන්නවනම් හරි.. බොරු ෂෝ දාන්නෙ නැතුව..මහන්තත්වේ නැතුව... පොර ටෝක් නැතුව ඉන්නවනම් හරි.... අපේ ඉතින් ඒවා නෑනේ.. අපි ඔය ඉඳල හිටල එහෙම දේවල් කලාට අනිත් මිනිස්සු එහෙම නෑනේ...

සාරාංශය

අපිට කේන්ති නොගෙන,එපා නොවී,අල්ලලා,යකා නොනැඟ,මඟ හරින්නෙ නැතුව සිටීමට ලෝකය අපේ විදියට වෙනස් විය යුතුය. ලෝකය වෙනස් වන තුරු අපට කිසිවක් ඒ සම්බන්ධයෙන් කිරීමට අපේ හිත ඉඩ නොදෙන බැවින්... අපි අපේ හිත කියන  විදියට හිතට ඕනෑ දේ කරමින් ජීවත් වෙමු... මක් නිසාද යත් අපි අපේ පාඩුවේ සරලව ඉන්නා මිනිසුන් බැවිනි.

මාතෘකාව සහ ලියා ඇති හරුපයේ සම්බන්ධය ගැන නොසිතා ඔබේ වැඩක් බලා ගන්න. එය යථා කාලයේදී පැහැදිලි වනු ඇත.

මගේ පොටෝගැපි...

                              සිරා කැමරාවක් ගැනීමේ සිහිනය දකින්න පටන් අරන් දැන් ඕං දශකයකට වැඩියි... වෙඩිමෙං පස්සේ එකක් ගන්න ඔන්න මෙන්න තිබිලා අන්තිමේදී අත ඇරල දැම්මා.. තියෙන ණයත් එක්ක තව ලක්ස 1.5ක් විතර නාස්ති නොකිරීමේ පරම පිවිතුරු චේතනාවෙන්... කලිං දාපු පෝස්ට් එකේ තිබිච්ච පිස්සු සැට් එකට දාන්න අමතක වෙච්ච පිස්සුවක් කිව්වත් කමක් නෑ මේකට.. හැබැයි තියරි දැනුම නම් රින.. 

                          අහුවෙච්ච කැමරාවලින් ඕනෑම පොටෝ එකක් ගන්න එක තමා මම කරන්නේ.. මටම කියල කැමරාවක් කවදාවත්ම තිබිල නෑ.. ණයට(අක්කගෙන්,මාමාගෙන්) ගත්ත ඒව තමා හැමදාම.. සිරා කැමරා පිස්සුව නිසා කවදාවත් වැඩේ කෙරෙන විදියේ එකක් සල්ලි දීල ගත්තේ නෑ. හැමදාම ණයට තමා(රු.30,000ක් විතර වටින අක්කගේ කැමරාව මුහුදේ දාපු සීන් එක අපි මොහොතකට අමතක කරමු... ගියදේ ගියානේ..)... මේ දවස් වල තියෙන්නේ ෆූජී ෆයින්පික්ස් ජේ.වී100 කියන පුංචි සරල ඩිජිටල් කැමරාව(ඒක කාගෙද කියල අහන්න එපා.. සුවර් එකටම මගේ නෙවෙයි..)

                 කැමරාව යනු උපකරණයක් පමණි. වැදගත් වන්නේ ඇසයි යන පඬි වදන ඇසූ දා සිට..මට සිරා කැමරාවක් නැතිව(කැමරා ඇති අපේ කොල්ලන්(කට හැකර වරුණයා) අතරේ චාටර් වීම) ගැටළුවක් නොවුනි... 

                     එම ප්‍රකාශය සනාත කරණු වස් මාවිසින් උණු උණුවේ(බොරු නම් අල්ලල බලන්න තාම උණුයි) ගන්නට යෙදුනු... මේ අද(07/08/2011) රෑ 9.30ට විතර අපගේ කුස්සියට පැමිණ ෆ්‍රිජ් එක උඩ වසා සිටි මම සැමදා ප්‍රියකරන(කුංෆූ එකේ තණකොලපෙත්තා මතක් වෙන) ලස්සන තණකොලපෙත්තෙකුගේ කඩවසම්(මගේ ඇසට ලස්සනට පෙනෙන..) පින්තූර 2ක්...