බුදු දහම සහ මම හෙවත් මගේ සත්‍යය ගවේෂණය

ආගම ගැන මම මේ බ්ලොග් එකේ කවදාවත් ලියල නෑ ... හේතුව සමහරවිට මට ඒ සබ්ජෙක්ට් එක ගැන තියෙන උදාසීන කම නිසා වෙන්න ඇති . මේ සටහන ලියන්න මම සෑහෙන කාලයක් හිතුවා . ලියනවද නැද්ද කියල තීරණේ ගන්න බැරුව මම හිතන්නේ අවුරුදු 3-4ක් වත් ඉන්න ඇති . ඒකට ප්‍රධානම හේතුව මේ වගේ මාතෘකා ගැන කතා කරන්න තරම් මම මොනවාද දන්නේ කියන එක. 

එක අතකින් දන්න දෙයක් ලියල තිබ්බම කවදාහරි කාටහරි වැදගත් වෙයි නේ කියලත් හිතෙනවා . අනිත් අතින් මේ වගේ ගොඩක් අය  සංවේදී දේවල් ගැන කතා කරන එක ගොඩක් පරිස්සමින් කරන්න ඕනේ කියලත් හිතෙනවා  

කොහොම වුනත් දැන් බොහෝ කාලයක් තිස්සේ ලියම් දෝ නොලියම්දෝ කිය කිය හිතපු දිග කතාවක් මේ ලියන්න හදන්නේ .. සමහරවිට කොටස් කීපයක් ඇදෙයි ...

මේක තනිකරම මගේ අත්දැකීමක් . පහුගිය අවුරුදු 10-12ක් තිස්සේ මම කරපු එක්තරා විදියක රිසර්ච් එකක් එහෙම නැත්නම් යමක් පිළිබඳව සොයා බැලීමක් ගැන මගේ අත්දැකීම් තමයි මේ ලියන්නේ . හැඩ වැඩ කරන්න කිසිම දෙයක් අතින් නොදමා මම අත්විඳපු දේවල් ඒ විදියටම ලියන්නම්. 

අනිත් එක විශේෂයෙන් කියන්න ඕනේ මේ දේවල් තම තමන් ගේ දැනුමේ අවබෝධයේ හැටියට කෙනෙක් තේරුම් ගන්න ඕනේ දේවල් මිසක්  මතයක් විදියට කාගේවත් ඔළුවට දාල කෙනෙකුට උගන්නන්න පුළුවන් කියල මම හිතන්නේ නෑ .. 

මගේ අරමුණ මම දැනටත් අත්විඳින, සහ අත්විඳපු දේවල් ලියා තැබීම. මේ සටහනේ ලියවෙන කිසිම දෙකින් කිසිම පුද්ගලයෙකුගේ මතයක් ,දැකුමක් හෝ පුද්ගලයෙක් බලෙන් ප්‍රමෝට් කිරීමක් මට අවශ්‍ය නෑ .. අනිත් එක බුද්ධ ධර්මය ගැන අටුවා ටීකා ලියන්න හෝ ඒ ගැන නව මත ඉදිරිපත් කිරීම නෙවෙයි මේ ලිපියේ අරමුණ . මට ඕනේ මම කරපු සහ මම දැනගත් දේ බෙදා ගැනීමට විතරයි   . නමුත් මෙහි ඇති යම් යම් කාරණා ගැන වැඩිදුර විස්තර ඇත්තටම අවශ්‍ය කෙනෙකුට ලබා දෙන්න පුළුවන් .

මේ කතාව පටන් ගන්නේ 2002 අවුරුද්දේදී . ඒ කියන්නේ මට වයස 20-21 ක් ඇති . ජනවාරි මාසේ අන්තිම හරියේ දවසක අපේ තත්තා සදිසියේම අසනීප වුණා . සාමන්‍ය ලෙඩක් කියල හිතල බෙහෙත් ගත්තත් සති දෙකක් විතර කොළඹ ජාතික රෝහලේ ප්‍රතිකාර ගත්ත තාත්ත අපි කවුරුත් බලාපොරොත්තු නොවිච්ච විදියට ඒ  අවුරුද්දේ පෙබරවාරි මාසේ 7 වෙනිදා සදහටම අපෙන් සමු අරන් යන්න ගියා . තමන්ගේ මවගේ පියාගේ මරණයේ වේදනවා අත්දැකපු අයට මෙහෙම වුනාම දැනෙන දුක ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ ... වයසින් මුහුකුරා ගිහින් ඉන්න තරම අනුව ඒ දුකේ ප්‍රමාණය පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙනවා වුනත් කෙනෙකුගේ ලෝකය උඩුයටිකුරු කරන්න ඒ වගේ සිදුවීමක් හොඳටම ප්‍රමාණවත් .

උසස් පෙළ දෙපාරක් කරලා නමුත්  ඉදිරි අනාගතය ගැන පැහැදිලි විශ්වාසයක් නැතුව හිටි මම , අම්මාගේ උනන්දුව නිසා  මාමාගෙන් ණයට ගත්ත සල්ලි වලින් කරන්න පටන් ගත්ත පරිගණක ඩිප්ලෝමාවේ පලවෙනි සෙමෙස්ටර් එකේ අවසාන හරියේ  ඒ වෙනකොට හිටියේ .

ඒ  අතරෙදි ලෝකේ පෙරලුනා වගේ සිද්ද වෙච්ච මේ සිදුවීම  කොහොමත් ලාමක හිතක් තිබ්බ මට දරාගන්නම බැරි වුණා . අපේ පවුලේ කවුරුවත්  සිහිනෙන් වත් බලාපොරොත්තු නොවුන දෙයක් . ඒ වෙනකොට අක්ක කැම්පස් එකෙන් අවුට් වෙලා ජොබ් හොයන ගමන් හිටියේ . තාත්ත ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න අතරෙදි  තමයි අක්ක පරිපාලන විභාගේ පාස් කියල දැන ගත්තේ . නමුත් ජොබ් එකක් තිබුනේ නෑ . අම්ම කරපු ආණ්ඩුවේ රස්සාව විතරයි තිබුනේ .

කොහොම වුනත් අපිට අපේ නෑදෑයෝ සෙට් එකම හිටියා .  කට්ටිය 50-60ක් විතර ඕනේ වෙලාවක ඉන්නවා . නමුත් ඒ හැමෝම අපි වගේ එකම මට්ටමේ . මාමා විතරයි ඉහල මට්ටමක හිටියේ . නමුත් ඒ නෑදෑයෝ ටික තාත්තගේ මරණේ දුක තුනී කරන්න අපිත් එක්ක හිටියා .

තාත්තගේ මරණේ දැන ගත්ත මොහොතේ මම කෑ ගගහ ඇඬුව. ජාතික රෝහලේ ප්‍රධාන ගේට්ටුව ගාව උදේ පාන්දර 7.30-8.00 වගේ වෙලාවේ මමයි අම්මයි අක්කයි කෑ  ගගහ අඬපු හැටි මට මැවිලා පේනවා .

මම  අඬන එක නතර වුනේ දවස් 2කට පස්සේ තාත්තගේ මිනිය උස්සගෙන කනත්තට ගිහින් අවසන් කටයුතු කරලා  ආපහු එනකොට . ඒ වෙනකොට තවදුරටත් අඬල වැඩක් නෑ  කියන එක මට දැනුන . මොකද තාත්ත නැති ගෙදර තව කරන්න බොහෝ දේවල් තියෙනවා කියල මට යන්තම් වගේ දැනුනා . 

මමයි අක්කයි දෙන්නම පොඩි කාලේ ඉඳලම තාත්තට ගොඩක් එකතුයි .  තාත්ත ගොඩක් වෙලාවට හිටියේ ගෙදර . තරුණ කාලේ බොහොම ජයට තාත්තගේ ගම වෙච්ච හපුතලේ දේශපාලනේ කරලා පස්සේ ඒ සියල්ල අතැරලා අම්මගේ ගමට ඇවිල්ල හිටියේ . මම පොඩි කාලේදී තාත්තා කලේ මේසන් වැඩට අත්  උදව් දෙන්න ගිය එක . පස්සේ පස්සේ පොඩියට කොන්ත්‍රාත් වැඩ කළා . අවසාන කාලේදී කොළඹ නිවාස සංවර්ධන අධිකාරියේ පොඩි පොඩි කොන්ත්‍රාත් වැඩ කළා . නමුත් ඒවා එතරම් සාර්ථක වුනේ නෑ . ඉතින් තාත්ත ගොඩක් වෙලාවට හිටියේ ගෙදර. අම්ම හැමදාම වැඩට යන නිසා අපි ගොඩක් කිට්ටු උනේ තාත්තට .

ඉතින් තාත්තගේ වියෝව අපිට බොහොම තදින් දැනුනා . 

මගේ කෝස් එකේ වැඩත් එහෙම් පිටින් ම කඩා වැටුන . ඒ කියන්නේ පළවෙනි සෙමෙස්ටර් එකේ ගොඩක් සබ්ජෙක්ට් ෆේල් වුණා. මම කොහොමත් ඉස්සර ඉඳලම ඉලක්ක හඹා යන කෙනෙක් නෙවෙයි . ඉතින් අර ෆීනික්ස් කුරුල්ලා වගේ අළු මතින් නැගිටින්න ඕනේ කියල ලොකු ශක්තියක් මට තිබුනේ නෑ ... පටන් ගත්ත කෝස් එක කොහොම හරි ඉවර කරන්න ඕනේ කියන හැඟීම විතරයි තිබුනේ . 

කොහොම හරි තාත්තගේ තුන් මාසේ දානේ දීලා ඉවර වෙලා අපි අක්කගේ වෙඩින්  එක බොහොම සුළුවට ඉවර කළා . ඒ වෙනකොට තාත්තත් දැනුවත් ව සියලු දේ තීන්දු වෙලා තිබුන  නිසා සියලු දෙනාගේම උපදෙස් මත තමයි අක්කගේ වෙඩින්  එක ගත්තේ . ඊට පස්සේ අක්කලත් අපිත් එක්කම ගෙදර නතර වුණා . තාත්තගේ මරණෙන් පස්සේ පොඩි කාලේ ඉඳල ලොකු අම්මලාගේ ගෙදර හැදුන නංගිත් අපේ ගෙදරට ආවා . එයා ඒ දවස් වල උසස් පෙළ කර කර හිටියේ .

ඊට පස්සේ ඉතින් අපේ ජිවිත ඔහේ ගලාගෙන ගියා . ඒ හැටි සාර්ථකව නොවුනත් මම කෝස්  එකේ වැඩ ටික කරගෙන ගියා . නමුත් තාත්ත නැති දුක අපේ ජිවිත අඳුරු වලාවක් වගේ වහගෙන හිටියේ .

ගොඩක් වෙලාවට ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන බලාගත්තු අත බලාගෙන ඉන්න එක තමයි කලේ .. මග යන එක බස් වලදීත් , ඉගෙන ගන්න ලෙක්චර්ස් අතරේදීත් ඕනේ තරම් අඬල  ඇති . 

දුක තුනී කරගන්න පන්සල් යන එක කලාට මගේ හිතට පන්සලෙන් සැනසීමක් ඒ හැටි දැනුනේ නෑ .පන්සලේ තියෙන වට පිටාව නිසා සැහැල්ලුවක් දැනුනට ඇත්තටම හිතට දැනුන දුක අඩුවීමක පන්සල් ගියාට වත් බණ ඇහුවටවත් සිදු වුණේ  නෑ .. වෙච්ච එකම දේ පොඩි වෙලාවකට අවධානය බිඳිලා තාවකාලික සැහැල්ලුවක් දැනෙන එක විතරයි .

අපේ ගෙදර කොහොමත් ලොකුවට පන්සල බදාගත්ත , ආගම දහම ඔළුවට ගත්ත තැනක් නෙවෙයි . එහෙම පන්සල් වලට කරන්නවත්, අපිට මෙලොව පරලොව සඳහා පින් කරන්නවටවත් වඩා අපේ අම්මටයි තාත්තටයි එදිනෙදා ජිවත් වීමට ලොකු සටනක් කරන්න වෙලා තිබුණ . ඉතින් පන්සල කියන්නේ තවත් එක තැනක් විතරයි .

නමුත් තාත්ත හැමපෝයටම පන්සල් ගිහින් සිල් ගන්න අයට දානේ බෙදල, ඒවා ගානට සංවිධානය කරලා, පන්සලේ තියෙන වැඩ වලට උදව් පදව්  කරලා , ඔය ගමේ කාගේ කාගේත් වැඩවලටත් ඒ විදියට උදව් පදව් කරලා කාත් එක්කත් එක වගේ හොඳින් හිටපු  හවසට හීනියට පොඩ්ඩක් අනුමත වෙලා ගෙදරට වෙලා මැයි පෙළපාලි වල කියන සිංදු  කිය කිය ඉන්න ජාතියේ චරිතයක් .

තාත්ත ගැන වෙනම සටහනක් ලියන්නම්

අම්මත් රස්සාවට යන නිසා කොහොමත් වැඩිය පන්සල එක්ක සම්බන්ද වෙච්ච කෙනෙක් නෙවෙයි . නමුත් දානේ ටිකක් හදල යවන එක , ඔය බෝධි පුජාවකට යන එක එහෙම කළා .

අපි තාත්ත වෙනුවෙන් හැම අවුරුද්දේම දානයක් දුන්න . දැනටත් ඒක   කරනවා . පුළුවන් හැටියට පන්සලේ මල් ආසනයක් එහෙම හදල පින් දෙන වැඩ කළා .

ඒ දේවල් කිරීම නිසා අපිට පොඩි අස්වැසිල්ලක් තිබුනට හිත ඇතුලේ තියෙන දුක කිසි වෙනසක් වුනේ නෑ . ඒවත් කරගෙන ඔහේ ජිවත් වුණා . මේ කාලේදී මම ගොඩක් පොත් කියෙව්වා . මට අවංකවම ඕනේ වුනා බුදුහාමුදුරුවෝ මේ කියල තියෙන දුක නැති කිරීම ගැන ඉගෙන ගන්න . එක ගැන හොයන්න .

ඒ වෙනුවෙන් මම ඔය ගොඩක් හාමුදුරුවරුන්ගේ පොත් කියෙව්වා . බලන්ගොඩ ආනන්ද මෛත්‍රී හාමුදුරුවන්ගේ පොත් පත් , රේරුකානේ චන්දවිමල හාමුදුරුවන් ගේ පොත පත එහෙම . රේරුකානේ චන්ද විමල හාමුදුරුවන්ගේ පොත් වල බොහොම ගැඹුරු ධර්ම කරුණු තියෙනවා . නමුත් මට ටික කාලෙකදී ඒවා කියවන එක එපා වුණා . මොකද ඒක  තව එක විෂයක් ඉගෙන ගන්නවා වගේ කියල හැඟීමක් ආපු නිසා . ඒ හැම එකම කියවද්දී මට හිතුනේ පොත් වල දැනුම ගොඩක් තියෙනවා හැබැයි කොහොමද මේක මම ප්‍රායෝගිකව යොදා ගන්නේ කියන එක.

අනිත්  එක ඒ හැම එකම පැවිදි වෙච්ච අය  ලියපු දේවල් . ඒවා කියවද්දී ඔළුවට එන්නේ මේ දේවල් අපිට මේ අපේ ගිහි ජිවිතේ ඉන්න ගමන් කරන්න බෑ  කියන එක . නමුත් මට කවදාවත් ජිවිතේ ගැන කලකිරීමක් ආවේ නෑ. මොකද මම හොඳට තේරුම් අරන් හිටිය මට තිබ්බ ආසාවල් , බැඳීම්  එක්ක කවදාවත් මහන වෙන නැත්නම් එවැනි අපිස් ජිවිතයක් ගෙවන්න බෑ කියල .

තාත්ත නැතිවීමේ දුක සසර කලකිරවන තරම් වුනත්  ඔක්කොම අතාරින්න තරම්  හයියක් මට තිබුනේ නෑ .

අනිත් එක අපේ අම්ම පුදුම විදියට තාත්ත නැති ජිවිතේට හුරු වුණා . කාලයක් අඬමින්  දුක් වෙමින් හිටියට පස්සේ අම්මත් තේරුම් අරන් අපිටත් කිව්වේ මේ දේවල් ඉතින් කාටත් මෙහෙම තමයි . අපි පුළුවන් හැටියට තාත්තට පින් දීල ජිවත් වෙමු කියන එක . ඒක වචන වලින් කියපු අදහසකට සිමා නොකර  අම්මා ප්‍රායෝගිකව ඒ විදියට ජිවත් වෙන්න පටන් ගත්තා . ඉතින් එහෙම තියෙද්දී මට නිකමටවත් අම්මව තනිකරලා සත්‍යය සොයන්න යන්න ඕනේ වගේ හැඟීමක් ආවේ නෑ .

මට හොඳට මතකයි මම පර්ස් එකේ තාත්තගේ තරුණ කාලේ ගත්ත කලුසුදු  ෆොටෝ එකක් දාගෙන හිටිය . ටික දවසක් යනකොට පර්ස් එකේ ඉටි කවරේට ඇලිල ඒ පින්තුරේ ටික ටික දියවෙලා යන්න පටන් ගත්ත . ඒක දැකපු වෙලාවේ මම ඒ ෆොටෝ එක පර්ස් එකෙන් අයින් කරන්න හදනකොට මට එක පාරටම ඔළුවට ආවේ තාත්ත නැතුව මම මේ පින්තුරයක් රැක ගන්න හදන එකේ තේරුම මොකක් ද කියන එක . ඒවගේ වෙන පින්තුර එකක් වත් නෑ. හැබැයි මම ඒ පින්තුරේ රැක ගන්න ට්‍රයි කලේ නෑ. මම ඒ පින්තුරේ ඔහේ දියවෙන්න ඇරිය. මට එහෙම කරන්න පුළුවන් වුනේ අම්මගේ ඒ හැසිරීම නිසා වෙන්න ඇති .

ඔහොම කාලේ ගෙවෙද්දී මට එක්තරා පොතක් කියවන්න ලැබුන . ඒ තමයි අහිංසාවේ උල්පත කියන ආචාර්ය ඊ .ඩබ්ලිව් අධිකාරම් මහතාගේ ජිවන චරිතය ලියවෙච්ච පොත . ඒ පොතේ තිබුන සමහර කරනු කියෙව්වම මට හිතුනා මේ කියල තියෙන දේවල් ප්‍රායෝගිකයි කියන එක . අධිකාරම් මහත්මය ගිහියෙක් . ක්‍රියාවෙන් පරම අවිහිංසාවාදියෙක් . මට මග ඇරුණු කාලයකදී ඒ කියන්නේ මම ඉපදෙන්න කලින් එතුමා බොහොම ක්‍රියාශීලිව මේ අවිහිංසාවාදී වැඩ පිළිවෙල ක්‍රියාත්මක කරලා තිබුනා . මම හිතන්නේ තාමත් ඒවා තියෙනවා  නමුත් ඒ හැටි ඇක්ටිව් නෑ දැන්.

ආචාර්ය ඊ. ඩබ්ලිව් අධිකාරම් මැතිතුමා  (පින්තුරය ගුගල් වෙතින්)

ඉතින් ඔය පොතේ තිබුණු එක කරුණක් මගේ හිතට තදින් වැදුන .

"අපි කරන්නේ වෙදාටයි බෙහෙත්වලටයි වැඳ වැඳ ඉන්නවා විතරයි . කවදාවත් බෙහෙත් ගන්නේ නෑ  කියල " .

පොඩි කාලේ ඉඳන් එක එක අනම් මනම් පොත් කියවපු මට මේ වගේ රැඩිකල්  අදහස් හොඳට වදිනවා . ඉතින් මම සෑහෙන්න මේ ගැන හිතුව .

 ඒ වගේම උදේ හවස පන්සිල් ගන්න එක, ඔය පින්කම් කරන එක ගැනත් අධිකාරම් මහත්මය දරල තිබුන අදහස් මගේ සිත් ගත්ත . ඒ කියන්නේ  උදාහරනෙකට කෙනෙක් ජිවිතේ එක පාරක් පන්සිල් ගත්ත නම් ඇති කියන එක . මේ අදහස් මගේ සිත ගත්ත .  මටත් හැමදාම පන්සල් ගිහින් ගාථා කියවන වගේ දේවල් පොඩි කාලේ ඉඳන් ඒ හැටි අල්ලලා ගියේ නෑ ... ඕක නොකළ කියල මොනවා වෙන්නද කියල තමයි හිතිලා තිබුනේ .

කොහොම හරි මේ අදිකාරම් දර්ශනය මාව සම්පුර්ණයෙන් වෙනස් පාරකට  ගෙනිච්චා .  මම කොහොමත් අමද්‍යප චරිතයක් සහ ඒ හැටි වල බහින ජාතියේ නොවන, ගෙට වෙච්ච කොල්ලෙක් නිසා ඒ කියපු බොහෝ දේවල් නිරායාසයෙන් ම මගේ ළඟ තිබුන .

මේ ඉන්න අතරේ ඉතින් මගේ වැඩත්  ඔහේ කෙරීගෙන ගියා , අක්කටත් රස්සාවක් හම්බ වෙලා අක්කගේ මහත්තය වෙච්ච දිමුතු අයියටත් හොඳ රස්සාවක් ලැබිල ආර්ථික ප්‍රශ්න එතරම් දැනුනේ නෑ... අමාරුවෙන් රිපීට්  වේවි මමත් කොහොම හරි කෝස්  එක කර ගත්ත .

දිමුතු අයියත් අවංකවම මගේම සහෝදරයා වගේ තමයි . එයා අපි වෙනුවෙන් බොහෝ දේවල් කළා . අක්කත් එක්ක හොඳ සැප ජිවිතයක්  ගෙවන්න ඕනේ තරම් පුළුවන් කම තියෙද්දී අපිත් එක්ක අපේ ගෙදර නතර වෙලා සැහෙන උදව් කළා . ඒ වගේම වැදගත් ම දේ තමයි එයත් මම වගේම මේ ඇත්ත මොකක් ද කියල හොයන්නන් උනන්දු වෙච්ච චරිතයක් වීම . මගේ ජීවිතේ  කඩා වැටිච්ච ගොඩක් වෙලාවට ආයේ මාව ගොඩ ගත්තේ දිමුතු අයිය . අදටත් ඕනේ වෙලාවක ඉස්සෙල්ලාම ප්‍රශ්නේ කියන්නේ එයාට .

මේ අතරේ මමත් ජොබ් එකකට ගිහින් ඉතින් දැන් ඔහේ ජිවිතේ ගෙවාගෙන යනවා . නමුත් හිත ඇතුලේ තිබුණු දුක , තාත්තාගේ මතකය නිසා සැරින් සැරේ හිත අඳුරු වෙලා ජිවිතයම දුකින් බර වෙන ස්භාවය තිබුනා . ඒ එක්කම තව දුරටත් පන්සලෙන් හෝ හාමුදුරුවරුන් ගේ බණ  අසා වැඩක් නැති බවත් මට තේරුම් ගියා . ඒක  පුද්ගල සාපේක්ෂ දෙයක් . මට පුද්ගලිකව හිතුනේ එහෙමයි . නමුත් අම්මට අක්කට පන්සල සහ හාමුදුරුවරු ගැන ගැටලුවක් තිබුනේ නෑ .

ඔහොම විවිධ විදියට මේ බුදුදහම සහ ධර්මය ගැන විස්තර හොය හොයා ඉන්නකොට මට කියවන්න ලැබුන බුදුහාමුදුරුවන් සහ ජේසුස් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට පසුව මෙලොව ඉපදුනු ශාස්තෘ කෙනෙක් විදියට මිනිස්සු සලකන ජේ. ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමා ගැන . ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමා ගැන මම මුලින්ම කියෙව්වෙත් අදිකාරම් මහත්මය ගැන ලියවෙච්ච පොතෙන් .  මේ කාලේ 2007 වගේ . මේ බ්ලොග් එකේ මම 2007 අවුරුද්දේ ලියල තියෙන්නේ එකම එක ලිපියයි.  ඒ ලිපිය මේ ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමා ගැන බොහොම සරල හැඳින්වීමක් .

ජේ.ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමා 

 ඒ  ලිපිය ලියන්න හේතු වුනේ මම දවසක් ඔය ඒ දවස් වල පොඩි සින්  එකක් තිබ්බ ගෑනු ළමයෙක් සම්බන්ධ මොකක් හරි වැඩකට බයික් එකේ නුගේගොඩ ගිය වෙලාවක නුගේගොඩ තියෙන ජාත්‍යන්තර ක්‍රිෂ්ණ මුර්ති මධ්‍යස්ථානය ගැන දැන ගන්න ලැබීම . ඒ බෝඩ් එක දැකපු මම යන්න ගිය ගමන පැත්තක දාල ඒ ක්‍රිෂ්නමුර්ති  සෙන්ටර් එකට ගියා .

එදා ඉඳන්, මම ඒ වෙනකොට හොයන්න උත්සාහ කරපු දේ ලැබෙන මාර්ගයේ මම යනවා කියන හැඟීම මට දැනෙන්න පටන්  ගත්තා .

මම ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමා විසින් කරපු හැම දේශනාවකවම වගේ වීඩියෝ හොයා ගත්තා . ඔය නුගේගොඩ තියෙන සෙන්ටර් එකේ හොඳ පුස්තකාලයක් තියෙනවා . ඒ වගේම එතන ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමාගේ දේශන අසන්න ඉඩ පහසුකම් තියෙනවා . මම ඉතින් සමහර වෙලාවට එතෙන්ට ගිහින් ඔය දේශනා අහගෙන ඉඳල එනවා . ඒ හැම එකම ඉංග්‍රීසියෙන් තියෙන ඒවා නිසා මට ගොඩක් දේවල් නොතේරුණත් ඒ කියන සමහර කරුණු ගැන හිතන්න සැහෙන දේවල් තියෙනවා කියල මම ඒ වෙනකොට තේරුම් අරන් තිබුනේ .

පස්සේ මම ගෙදර ඇවිත් ඉන්ටර්නෙට් එකේ තිබුණු ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමාගේ දේශනා සහ සාකච්චා ඩවුන්ලෝඩ් කළා . ගොඩක් ඒව සබ්ටයිටල් එක්ක තිබුණු නිසා නතර කර කර බලල තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුණා.

මේක කියවන කෙනෙකුට මේ කතාව ගැන නිකන් හරි උනන්දුවක් තියෙනවනම්  ඒ වගේම ඔබ බුදුදහම නැත්නම් මේ ආගම් ගැන විවෘතව  හොයල බලන්න කැමති කෙනෙක් නම් මම කියන්නේ ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමාගේ දේශන, සාකච්චා  සහ ලිපි පොඩ්ඩක් කියවල බලන්න කියන එක . මේ කියන්නෙත් අර කියපු දේම නේ කියල ඔබට තේරෙයි . නමුත්  දවටන වලින් තොර හරය ඒ කතාවල තියෙනවා කියල ඔබට දැනෙයි .

ඒ වගේ ම ක්‍රිෂ්නමුර්ති  තුමාගේ ජිවිත කතාව කියවල බැලුවොත් ඔබට තේරුම් යයි  එතුමා තමන් විසින් අවබෝධ කරගත් ධර්මය දේශනා කරනවා මිසක් කටපාඩම් දැනුමක් දේශනා කරන කෙනෙක් නෙවෙයි කියල. ඒ ඔරිජිනල් ගතිය මම ඒ වෙනකොට කියවපු කිසිම පොතකින් වත් කතා බහ කරපු කිසිම හාමුදුරුකෙනෙක් තුල වත්  දැක්කේ නෑ ...

එසේම මේ ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමා ගැන සහ එතුමාගේ ඉගැන්වීම් ගැන බලංගොඩ ආනන්ද මෛත්‍රිය හිමියන් ගේ අදහස්  හැකිනම් කියවා  බලන්න. අපි නොදන්න  තව බොහෝ දේවල් ඉතිහාසයේ තියෙන බව ඔබට වැටහේවි .

මෙන්න මෙතන තියෙනවා බලංගොඩ  ආනන්ද මෛත්‍රී හිමියන් ක්‍රිෂ්ණ මුර්ති තුමා ගැන ලියපු සටහනක්

ගොඩක් වෙලාවට අපි හිරවෙන තැනක් තමයි අපි මේ උපන්දා සිට උදේ හවස අහන බණ  ටික විතරයි හරි  එතනින් එහාට දෙයක් නෑ කියන  එක . මම හිතන්නේ ඒක තමයි අපිට මේ බුදු දහම තේරුම් ගන්න බැරි වීමේ මුලික අවුල. බුදු දහම තියෙන්නේ ලංකාවේ විතරක් නෙවෙයි . බුදු දහම ලෝකය පුරා තව විවිධ විදියට ව්‍යාප්ත වෙලා තියෙනවා . සෙන් දහම , මහායානය ආදිය කිසිත් නොදැන මේවා බොරු කියල ප්‍රතික්ෂේප නොකර ඒවා ගැන ඉගෙනීමෙන්  බුදු දහමේ අපෙන් සැඟව  ගිය බොහෝ කරනු හොයා ගන්න පුළුවන් .

බුදු හාමුදුරුවෝ කියල තියෙන්නේ කවුරු කිව්වත් පිළිගන්න එපා . තමන් විසින් සොයා බලල තේරුම් ගන්න කියල. ඉතින්  ඇයි  අපි ඒක නොකරන්නේ ?  බුදු දහම කියන්නේ අපිට තර්කයෙන් හිතල , ඇනලයිස් කරලා  තමන් විසින් ප්‍රඥාව මෙහෙයවල තේරුම් ගන්න ඕනේ ධර්මයක් කියලයි මම විස්වාස කරන්නේ. මම ඒ දවස් වල කලේ අන්න ඒක.

කොටින් ම කිව්වොත් සමහර දවස් වල ඔය දේශනා වල තිබුණු සමහර කරනු ගැන ඔලුව කැක්කුම හැදෙන කම් මම කල්පනා කරලා තියෙනවා . ඒ කරුණු සැහෙන ගැඹුරුයි .

දිමුතු අයියයි  මමයි සැහෙන්න මේ කරුණු ගැන සාකච්චා කරලා තියෙනවා . ඔය ක්‍රිෂ්නමුර්ති තුමාගේ සාකච්චා දාගෙන ඒවායේ තියෙන කරනු ගැන අපි සැහෙන්න කතා කරනවා . ගොඩක් දේවල් අපි දෙන්නටම තේරෙන්නේ නෑ මොකක් කියන්නේ කියන එක. නමුත් අපි අත අරින්නේ නැතුව ඉතින් බලනවා.   

අක්කත් අපිත් එක්ක එකතු වුනාට  ඒ වෙනකොට අක්කට බබාලා ලැබිල එයා ඉතින් ඒ සම්බන්ධයෙන් ඒ හැටි උනන්දුවක් තිබුනේ නෑ. 

ඔය විදියට කාලේ ගෙවෙද්දී මම රස්සාවත් හොඳට කරගෙන ගියා . මේ දේවල් වලට යොමු වුණා කියල මගේ පුද්ගලික ජිවිතේ වෙනස් වුණේ  නෑ .. කෙල්ලන්ට ලයින් දාන ඒවා , පොඩි පොඩි රස්තියාදු ගහන දේවල් ඒ විදියටම තිබ්බා . හැබැයි ඉතින් ඒ වෙනකොට ජීවතේ දිහා බලන විදිය සහ ප්‍රශ්න වලදී මුණ දෙන විදිය සැහෙන්න වෙනස් වෙලා තිබුනා .  තාත්ත නැතිවෙලා අවුරුදු 4-5ක් ගෙවිලා තිබුන නිසා දුක තුනී වෙලා අපි තාත්ත නැති ජිවිතේට පුරුදු වෙලා තිබුනේ.

මෙහෙම කාලයක් ඉන්නකොට මට හිතෙන්න පටන් ගත්තා මේ ධර්මය තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරන කොට අපිට එන ගැටළු  නැත්නම් මේ කියන්නේ මොකක්ද කියන එක තව ටිකක් පැහැදිලි කරගන්න විදියක් ඕනේ කියන එක . දිමුතු අයියත් ඒ ගැන සැහෙන උනන්දුවකින් හිටපු නිසා  අපිට මේවා ගැන කෙලින් කතා බහ කරන්න පුළුවන් කෙනෙක් හෝ  කණ්ඩායමක් ඕනේ කියන හැඟීම ඇවිල්ල තිබුනේ .

හැබැයි අපි තේරුම් ගත්ත හාමුදුරුවරුන් ගෙන් මේ දේවල් ගැන අහල ඒ හැටි වැඩක් නෑ  කියන එක. මොකද අපි ඔය දාන වලට එන හාමුදුරුවරු වාහනේ එක්ක යන අතරේ ඔය වගේ මාතෘකා ඇදල  ගත්තට ගොඩක් වෙලාවට හාමුදුරුවරු දෙන්නේ අර පොතේ තියෙන උත්තරේ. කණගාටුවෙන් වුනත් කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චර කාලෙකට මට හම්බවෙච්ච කිසිම හාමුදුරු කෙනෙක් විවෘතව මේ ධර්ම කරුණු ගැඹුරින් සාකච්චා කරන්න තරම් ඒවා ඉගෙන ගෙන ඇති කියල මට හිතුනේ නෑ.  ඒ කියන්නේ එක්කෝ පොතේ තියෙන දෙයින්  එහා ගිය දෙයක් ගැන හාමුදුරුවරු හිතල බලල නෑ . නැත්නම් අපි ඇහුවට  කියන්නේ නෑ . මම මේ කියන්නේ ඉතින් ගමේ පන්සල් වල ඉන්න හාමුදුරුවරු ගැන . මේ දැනුම තියෙන හාමුදුරුවරු ඉන්නවා නමුත් අපිට හම්බ වුනේ නෑ .

මට ඒ වෙනකොට මේ ධර්මය ගැන තර්ක කරන්න දැනුමක් තිබුනේ නෑ . නමුත් කියන දේ ඒ කියන පුද්ගලයාවත් හරියට තේරුම් අරගෙනද කියන්නේ කියන එක ගැන අදහසක් ගන්න පුළුවන් කමක් තිබුණ. මම අදිකාරම් චරිතය සහ ක්‍රිෂ්නමුර්ති  ගේ ඉගැන්වීම් වලට කැමති වුණේ  තමන් විසින් පිළිපදින තමන් විසින් අවබෝධ කරගත්ත දෙයක් ඔවුන් ගේ දේශනා වල තිබිච්ච නිසා .  

ඉතින් මේ විදියට කාලයක් යනකොට අක්කල අලුතින් ගෙයක් හදල පදිංචි වුණා . මමයි අම්මයි නංගියි විතරක් ගෙදර හිටිය . ටික කාලෙකින් නංගිත් බැඳලා ගෙදරින් ගියාට පස්සේ අම්මයි මමයි විතරක් ගෙදර ඉතිරි වුණා.

මෙහෙම ඉන්නකොට අපේ දිමුතු අයියට තවත් අපුරු චරිතයක් හම්බ වුණා....

ඒ චරිතය අපි හැමෝගෙම ජිවිත වෙනස් කරපු හැටි පස්සේ ලියන්නම්