ලියුම් මැකීම

මීට අවුරුදු 6-7කට කලින් කවදාවත් ලියුමක් මකන්න වෙන එකක් නෑ කියල දුන්න පොරටෝක් එකට අහුවෙලා ගත්ත ලියුම් පෙට්ටියේ ඉඩ 95% ඉවරයි කියල කියපු නිසා ඇවිල්ල තිබ්බ ලියුම් 6000ක් විතර මකල දාලා යාන්තම් සුද්ද කරල ගත්තම දැන් කියනවා You are currently using 6621 MB (87 %) of your 7588 MB. ලු. තව කී දාහක් මකන්න වෙයි ද මන් ද....

Over 7588.402033 megabytes (and counting) of free storage. ලු. අනේ මන් ද  මෙහෙම කිව්වට කොහොම විස්වාස කරන්න ද... 

මකන එකත් ලේසී නෑනේ... කියවන්නේ නැතුව තිබිච්ච ලියුම් 6000ක් විතර හොයල මකල දැම්ම.. මෙච්චර කාලයක් නොකියවා හිටිය කියල අප්සැට් එකක් වුණේ නැති නිසා මකල දැම්මත් අප්සැට් එකක් වෙන්නේ නෑනේ කියල... 

in:Unread,in:has Attachment කියල ලියුම් පෙට්ටිය ඇතුළෙ හොයල තමා මැකුවේ...අපරාදේ කියන්න බෑ ලියුම් යවන්න කරන්න වගේම මකන්න කරන්නත් (යවනවා මකනවා හැරුණු විට කරන දේ "කරන්න" යන්නෙන් අදහස් වේ... :) ) පහසුකම් නම් දීල තියෙනවා... කොහොමත් නිතර ලියුම් එවන ගෘප් ෆිල්ටර් කරල ලේබල් හදල තිබ්බම මකන්න ලෙසියි... අපි කියවපු ලියුම් නියම කරන දවස් ගනනකදි ස්වයංක්‍රීයව මැකිල යන්න ක්‍රමයක් තියෙනවද කියල හොයල බැලුවට හම්බ වුණේ නෑ...දන්න කෙනෙක් ඉන්නවනම් කොමෙන්ටුවක් දාල යන්න... ලැබ් එකේවත් තියෙයි ද දන්නෑ....

මා විසින් නොකියවා මකා දමන ලද ලියුම් එවූ සියලු දේනාට මාගේ බලවත් කණගාටුව!!!

දෙකඩව මාසයක්...සහ 100ක්

අද ට මම, අපි වෙලා හරියටම මාසයයි... තනිකඩව ලිව්ව 99ට පස්සෙ ලියන 100 වෙනි පෝස්ට් එක මේක... එක දිගට මාස 6-7ක් තිස්සේ එහෙට මෙහෙට දුව දුව කරපු යුද්දෙ දැන් යාන්තම් ඉවරයි... සියල්ල බොහෝම හොඳින් සිද්ධ වෙලා රැස් ව සිටි සියලු දෙනා සතුටින් විසිර ගියා... අපි දෙන්නත් හැමදේම අළුතින් ම පටන් ගත්තා... දෙන්න කිව්වට දෙකම එකයි.. ඒ නිසා පිස්සු ඩබල් ගතියකුත් ටිකක් විතර තියෙනවා  හික් හික් හික්..... කොහොම වුණත් ජීවිතේ සරලව සැහැල්ලුවෙන් ගලාගෙන යන්න පටන් ගත්තා ඒක නම් හිතට මාර සැනසීමක්...

මේ දවස් වල ඉතින් හතර වටේ ගමන් බිමන් යන එක සහ යන යන තැන් වලින් කන බොන එක තමා කරන්නේ... අපි දෙන්නගේ උයන වැඩෙත් සෑහෙන්න නැඟල යනවා... අපරාදේ කියන්න බෑ උයන ඕනේ දෙයක් බඩ පැලෙන්න කන්න පුලුවන් (අපේ එක්කෙනාගේ අත් ගුණේ නේ.. හිහ්)... පොල්ගෑම (පිටිකළ පොල්කිරි කඩෙන් ගෙනත් දීම) වගේ දේවල් වලට මටත් උපන් හැකියාවක් තියෙන නිසා කොයි වෙලාවේ වත් බඩ ගින්නේ ඉන්නේ නෑ... එක එක පරීක්ෂණ කර කර හැදෙන ඕනේම දෙයක් කනවා...

ගිය සතියේ ඉඳල වගේ ෆිල්ම් ෆෙස්ටිවල් තියන්නත් නිදහස පොඩ්ඩක් ලැබුණා.. ඒ එක්කම ස්ටාර් ගේට් සීසන් ටික ඔක්කොමත් ලැබුණා... පොඩ්ඩක් බැනුම් අහ අහ ෆිල්ම් බලන එකත් පට්ට ආතල් වැඩේ... කොහොම හරි පවුල් ජීවිතේ කියන එක අපූරුවට යනවා... කිරිගහට මෝල්ගහෙන් ගැහුව වගේ අපි දෙන්න එකම වගේ වෙච්ච එක  (එකම දේ එකම වෙලාවට හිතීම කියන එක නිතර වීම) නිසා හැමදේම හොඳින් සිද්ධ වෙනවා.... කොහොම වුණත් අපි දැන් බැඳල නේ කියන එක නම් කොයි වෙලාවෙ වත් මතක් වෙන්නෙ නෑ... මුද්ද දැක්කම තමා ඒක මතක් වෙන්නෙ...

බ්ලොග් ලියන එක අද ඉඳන් නිල වශයෙන් පටන් ගන්නයි ඉන්නෙ... ඉලංදාරියාගේ සමුගැනීම අවංකවම දුක හිතුන දෙයක් මොකද පහුගිය දවස් වල එක දිගට තිබ්බ වැඩයි ගමන් බිමනුයි නිසා මට එක සැරයක් වත් ඉලංදාරියව හම්බ වෙන්නවත් හරිහමන් උදව්වක් කරන්නවත් අඩුම තරමේ මල ගෙදරවත් යන්න බැරි උණා... මොනව කරන්න ද.... පිං අතේ වැඩක් කරන හැම වෙලාවෙදිම ඉලංදාරියව මතක් කරල පිං දෙන එක තමා අපිට කරන්න පුළුවන්...

ජීවිතේ හැටි... මම බොහෝම සතුටින් ජීවිතේ පටන් ගන්න කොට මම වගේම තව කෙනෙක් ජීවිතෙන් සමු අරන්... රෝදේ කැරකෙන විදිය තමා... මොනව කරන්නද ඉතින්...

ඉන්න ඩිංග ජීවත් වී සැපෙන් ඉඳිමු අපි මල්ලී කියල ඉස්සර පිස්සු පූසා කියන කතාව තමා කියන්න වෙන්නෙ...

අපි දෙන්නගේ පොටෝ කෑලි ටිකක්....

සහ මගේ හෙලිකොප්පරය...

හෙලිකොටර් එක ගැන වෙනම පෝස්ට් එකක් දාන්නම්...